19 de febreiro: Domingo VII do Tempo Ordinario (B)

Evanxeo: Mc 2, 1-12

Comentario:

• Moi posiblemente, unhas persoas máis ca outras, esteamos algo enredadas co asunto do Entroido: ese estoupido de troula que pode convocar demandas fondas de liberdade e de ledicia fraternas, e que pode agochar ou canalizar torpemente moitas desilusións ante o que nos está tocando vivir nos tempos actuais. Xesús non quere estar alleo a nada diso, e ofrécenos a súa palabra, a súa presenza, a súa forza para axudarnos a xestionar diariamente a loita e a festa.
• O cadro que nos ofrece o Evanxeo é ben significativo: un home tolleito, impedido de desenvolver a súa existencia satisfactoriamente, levado por outras persoas ante Xesús. E Xesús que inicia un proceso de levantamento dese home, ofrecéndolle reparar as súas fracturas internas, o seu pecado, e accedendo tamén a recompoñer o seu corpo impedido. Corpo e espírito, o interior e o exterior atendidos; as interferencias entre o benestar físico e o psicolóxico e espiritual que Xesús xa valoraba, témolo hoxe tamén cada vez máis claro, e o benestar espiritual faise condición imprescindible para o noso benestar físico, incluso cando o mal nos siga acompañando.
•  Unha boa experiencia relixiosa, seguidora de Xesús, sempre ten en conta esta maneira completa de coidarse a un mesmo e de achegarse ás persoas cando están precisadas da nosa axuda. As persoas crentes máis creadoras de todos os tempos sempre tiveron moi en conta esta dobre dimensión do acompañamento fraterno, social.
• Xesús entra no terreo esvaradío da culpa e do pecado. Un terreo delicado no que á Igrexa, ás comunidades cristiás, a cada persoa nos custou e nos custa entrar con bo pé; un terreo no que temos cometido moitas torpezas, e por iso o campo do pecado e do perdón quizabes sexa hoxe unha das áreas máis desarboradas da experiencia relixiosa actual. Pero unha boa xestión da culpa e do pecado parece que resulta imprescindible para ter paz, para estar existencialmente ben asentado, para poder encararse coas dificultades que cada día a vida nos vaia traendo.
• Xesús andaba sempre, de entrada, co perdón na man, como tamén vemos no relato de hoxe; Xesús arrebátalle á institución relixiosa do seu tempo o poder exclusivo e excluínte de xestionar o perdón de Deus. E, a través de si mesmo, dalgunha maneira democratiza, populariza o perdón, pero para nada o desvaloriza, como tampouco desvaloriza por iso mesmo o pecado. Non o saca dunha institución para darllo a outra. Sempre as institucións relixiosas tiveron un afán especial por acaparar o perdón de Deus. Para facerse servidoras dese perdón ou para servirse a si mesmas á conta dese suposto poder sobre o perdón de Deus? Líderes relixiosos do seu tempo, como eran os escribas e fariseos, protestan. Xesús saltaba por riba da boa teoloxía oficial do seu tempo. Para Xesús as persoas concretas, necesitadas de acompañamento, de axudas materiais e de perdón, pesaban máis ca a boa doutrina.

• O mal físico (enfermidades, pobrezas, paro, abusos...) e o mal espiritual (desaxustes internos, problemas psicolóxicos, psiquiátricos, pecado...) teñen nos nosos tempos de crise un campo de expresión ben diverso e evidente. O perdón e a recomposición de vidas, tamén. Con Entroido ou sen el, Xesús fai unha aposta por estar ao lado de quen estea enredada nestas complexidades da vida, e invítanos a todos a beneficiarnos da súa proposta e, se queremos, e no que poidamos, a acompañalo na súa tarefa.

Preces:

GRAZAS, XESÚS, NUNCA TAL COUSA VIMOS!

• Que a túa presenza siga acompañando as nosas vidas, que te sintamos fondo e vigoroso ao noso lado en cada hora. Rezamos xuntos/as.
• Que nestes tempos de crise, cando o capital pretende amañalo todo rebaixando as posibilidades da xente máis débil, que  te saibamos onda nós, acompañando e guiando a nosa protesta, a nosa loita. Rezamos xuntos/as.
• Que cando o pecado nos fira a alma e o corpo, saibamos achegarnos ao teu perdón e ás persoas que humildemente, seriamente nolo ofrezan. Rezamos xuntos/as.
• Que as comunidades cristiás teñamos a túa forza de ben e de solidariedade, para decidirnos a estar ao carón da xente que peor o está pasando nesta hora. Rezamos xuntos/as.
• Que, contigo ao noso lado, saibamos gozar da alegría no Entroido e saibamos compangar a loita necesaria coa ledicia e o bo humor. Rezamos xuntos/as.

Pregaria:

Érguete.

colle o teu catre e bota a andar!

Dicho Xesús,

acompañando a súa palabra

co seu Espírito, coa súa forza.

Si, dicho a ti,

porque te coñece ben,

porque che quere moito,

porque espera moito de ti.

Que fas aí tumbada/o,

mentres a vida corre ao teu carón

a xente vai e vén

coa súa fardela ao lombo

arrastrando soños e esperanzas?

Non ves acaso

a tanta xente ferida nesta hora

que precisa  de ti,

da túa presenza,

das túas mans,

da túa calor,

da túa fe,

da túa esperanza.

Máis ca nunca todos/as somos necesarias!

Non te revolvas máis nas túas vaguidades.

Se te atrofia o teu mal,

o teu desalento,

o teu pecado,

daquela abre a boca,

estende a man,

berra con quen berra,

que o perdón dáo Deus gratuitamente

e xa haberá quen cho achegue e dosifique.

Érguete,

xa está ben!

Non uliscas os gozos que te perdes?

Non albiscas os novos amenceres,

e a flor da primavera

inzando vizosa no teu peito?

Ah, meu fillo,

meu amigo e compañeiro,

miña amiga e compañeira,

érguete xa,

arriba, bota a andar

a carón da xente máis humilde desta terra!

Signo:

ü  Un camiño longo, alumeado.

ü  A imaxe dun amencer.

ü  Un contraste entre luz e tebras, entre ledicia e tristura.

ü  Imaxe do Entroido, imaxe de folgas pola crise.