Evanxeo: Mt 28, 16-20
Comentario:
Os evanxeos converten en relatos históricos, en entrañables narracións, o recorrido espiritual que os seguidores e seguidoras de Xesús foron facendo desde a morte do seu mestre ata o momento en que se deciden a prolongar no tempo, na historia o seu seguimento de Xesús; isto significaba vincularse á fe de Xesús, o estilo de vida que el tiña, a súa maneira de tratar a Deus, de tratar con Deus, a súa maneira de relacionarse coa xente, pobre ou rica, vinculada ou non aos diferentes grupos relixiosos que había no seu tempo.
Os discípulos e discípulas de Xesús tiveron experiencias moi fondas; algunhas ben dolorosas, como foi o ver que o seu mestre querido era condenado a axustizado polo poder político e relixioso do seu tempo, cousa nada doada de asimilar; outras experiencias, en cambio, foron ben gratificantes: ver, experimentar que Xesús seguía vivo no medio deles, ata o punto de poder case palpar a súa presenza; e tamén sentir que unha nova forza, un novo Espírito os enchía de vida, de paz, de forza, de ousadía; e retomar o seu encanto por Xesús, e o desexo fondo de seguir vivindo co seu mesmo estilo de vida, que agora, máis ca nunca, lles parecía algo realmente atraínte, capaz de revolucionar as vidas das persoas, das comunidades, da sociedade enteira.
Se o queremos facer, estaría ben que nos fixásemos nos pasos que no evanxeo de hoxe se nos van indicando. Non podemos ser boas testemuñas de Xesús, se antes non nos prostramos ante el, é dicir, se antes no fondo do noso corazón, da nosa vida, non descubrimos a Xesús coma o camiño que Deus nos ofrece para avanzar no seu coñecemento, no seu servizo, no servizo da xente que nos rodea. O evanxeo di que “algúns dubidaban”; quizabes nós tamén somos desas persoas fráxiles na fe. Quizabes a nosa debilidade coma testemuñas de Xesús dependa xa dunha falla de encantamento por Xesús e polo que el nos transmitiu coa súa vida toda. Atráenos Xesús?
A tarefa da comunidade cristiá é sinxela, clara: axudar a calquera persoa a que tamén descubra esa persoa marabillosa que é Xesús, ata o punto de que, querendo, poida vincularse ao grupo de Xesús, á comunidade de Xesús, coma un aprendiz de Xesús. Estamos facendo isto nas nosas comunidades cristiás? Que lle ofrecemos ás persoas que na infancia, na mocidade, acoden ás nosas catequeses? Que lle ofrecemos a calquera persoa adulta, non bautizada ou bautizada pero arredada da Igrexa, cando se achega ás nosas comunidades? Poden ver en nós a forza e a frescura de Xesús, da súa persoa, da súa vida? Que lle ofrecemos especialmente á xente máis abandonada, máis desprezada, máis marxinada?
Para facilitar este camiños de aprendices, de discípulos/as, o evanxeo fálanos de dúas prácticas: bautizar no nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo, e ensinar a gardar canto Xesús nos mandou. Bautizar no nome do Pai, é dicir, axudar a que as nosas vidas estean ben enraizadas en Deus coma Pai/Nai, e non coma alguén desinteresado de nós e das nosas vidas, ou coma un tirano caprichoso e vingativo. Bautizar no nome do Fillo, é dicir, facer del o camiño de todos os nosos andares pola vida. Bautizar no nome do Espírito Santo, é dicir, experimentar que somos acompañados/as, impulsados/as por unha forza maior que nos sostén nas tarefas da vida. E logo gardar todo canto Xesús nos mandou. Isto podémolo descubrir pouco a pouco lendo os evanxeos con agarimo, léndoo en grupo, en comunidade, e preguntándonos honestamente como levar a cabo as cousas de Xesús nos tempos que nos toca vivir hoxe. Hoxe estase fomentando a práctica de crear grupos de lectura comunitaria do Evanxeo; seguro que farán moito ben. Poderiámolo facer na nosa comunidade?
Ás veces as comunidades cristiás parecémonos a esas ONGs deficientes –hainas tamén moi boas--, que gastan boa parte dos seus recursos económicos e humanos en manterse a si mesmas, e só unha pequena parte para a actividade benéfica que pretenden atender. Tamén nós dedicamos moitos recursos e esforzos a cousas do funcionamento interno, e esquecémonos do máis importante: ofrecer a Xesús, non como palabra morta do pasado, senón coma forza de vida e de ilusión para as realidades de cada día coas que hoxe nos temos que estar enfrontando. E quizabes por iso as igrexas van quedando baleiras, e os corazóns tamén.
Na celebración da Eucaristía podemos revivir o encontro con Xesús, a súa despedida, e recibir del a súa encomenda e a forza e mantenza para levala a cabo.
Preces:
EU ESTAREI SEMPRE CONVOSCO
- Que sintamos a túa presenza viva, Xesús, cando queremos vivir coma boas persoas cristiás a nosa vida de familia, coas súas alegrías e dificultades. Oremos.
- Que sintamos a túa presenza viva, Xesús, cando buscamos facer unha comunidade cristiá, unha parroquia, máis viva, máis animadora, máis vinculada a ti e ao teu xeito de vivir, máis preocupada pola xente débil. Oremos.
- Que sintamos a túa presenza viva, Xesús, cando participamos no traballo político, sindical, social, para facelo coma persoas honradas que miran especialmente polas persoas que peor o están pasando. Oremos.
- Que sintamos a túa presenza viva, Xesús, cando defendemos os inmigrantes e soñamos cunha sociedade igualitaria, fraterna, humana, na que os cartos non teñan sempre a última palabra. Oremos.
- Que sintamos a túa presenza viva, Xesús, cando humildemente pretendemos ser testemuñas túas no mundo de hoxe, alí onde vivimos e nos movemos. Oremos.
Pregaria:
Xesús resucitado,
Xesús recoñecido e enxalzado!
GLORIA E LOANZA A TI!
Gloria e loanza ti,
humildísimo dentro da historia,
abaixado ata a morte, e morte de cruz,
en amor ata o extremo!
Gloria e loanza a ti,
o Xesús das longas camiñadas polos camiños do pobo,
que desde o acougo eterno segues camiñando ao noso lado!
Gloria e loanza a ti,
o Xesús dos encontros, xantares e conversas,
que nos segues convocando á túa mesa, ao teu pan, á túa palabra!
Gloria e loanza a ti,
Xesús apaixonado pola felicidade de cada ser humano que batía contigo,
que nos segues transmitindo os teus soños e ilusións!
Gloria e loanza a ti,
que compartiches coa xente que te tratou o coñecemento fiel e amoroso do Pai/Nai,
o alento pacificador e rebelde do Espírito,
e séguelo facendo con todos nós, que te admiramos!
Gloria e loanza a ti,
porque se che revolvían as entrañas
cada vez que vías un desprezo, un abuso a persoas envoltas en calquera debilidade,
Gloria e loanza a ti,
que te fuches, pero segues entre nós
sobre todo desde os corpos e as almas feridas
das persoas que viven en amargura!
Gloria e loanza a ti,
amigo dos reencontros, dos perdóns, da festa e da alegría,
que ris na risa de quen goza e comparte a vida!
Gloria e loanza a ti,
vivamente presente nas persoas servidoras, coidadoras
que, admirándote e agradecéndote,
entenden que servir é a mellor maneira de ser humano/a!
Gloria e loanza a ti,
Xesús morto e resucitado,
Xesús glorificado,
a túa memoria, o teu recendo enche o mundo de gozo e esperanza!
Signo:
- Un rostro resplandecente de Xesús.
- Unha imaxe de luz, de esplendor.
- Rostros humanos, de homes e mulleres, vivos, alegres, iluminados.
- Rostros, situacións humanas, que agardan luz, liberación.
Eu son crente e penso que a miña vida está en consonancia coa miña fe, pero cando oio no meu entorno comentarios como: qué iso da hostia e do viño que se converten no corpo e sangue de Xesús. Qué Xesús resucitou. Qué Xesús ascendeu ao ceo... Véxome impotente para darlle unha explicación a toda a súa incredulidade. Qué me podes comentar acerca disto?
ResponderEliminarGracias
Ola, amigo, gustaríame poder falar con calma das cuestións que ti propós. Brevemente che transmito algunhas claves que a min me están valendo.
EliminarA linguaxe na que nos foron transmitidas as cousas máis importantes da nosa fe cristiá é unha linguaxe mítica, simbólica, non falsa, pero que ten o seu propio código de comunicación, no que hai que entrar. Para a linguaxe da creación (totalmente mítica), grazas aos coñecementos científicos, na Igrexa caemos na conta desa linguaxe mítica, e a día de hoxe sabemos distinguir claramente esa linguaxe das conviccións crentes que nos queren transmitir. Pois algo semellante pasa tamén, coidamos moitos, coa linguaxe dos "misterios" da resurrección, ascensión ao ceo, vida do Espírito Santo, que escoitamos estes domingos. Son relatos en clave mítico-simbólica, elaborados para transmitirnos certas experiencias de fe que os homes e mulleres que as viviron foron tendo, empuxados polo alento mesmo de Deus, que así foi como a revelación de Deus foi dando os seus pasos na historia humana.
Que quere isto dicir? Que aqueles homes e mulleres viviron que Xesús estaba vivo no medio deles e delas, que impulsaba as súas vidas cada día, que os relanzaba ao mesmo estilo de vida que viviran con Xesús, que substituía a súa ausencia cunha presenza espiritual, no Espírito, para eles e elas totalmente evidente. E iso os evanxelistas fóronnolo achegando a nós, e iso é o importante. Transmítennos a súa fe, sustentada en experiencias persoais e grupais que o Espírito suscitaba neles. Andou Xesús en carne e oso, comendo con eles? Eu diría que posiblemente non, e que iso en todo caso non é o importante dos relatos? Subíu ao ceo coma un paxaro ou coma un avión? Pois non, pero iso tampouco é o importante dos relatos. O Espírito déuselle aos seguidores e seguidoras de Xesús aos 50 días, en forma de laparadas de lume que baixaban do ceo e se pousaban sobre deles e delas? Pois non, pero si que se sentiron vigorizados por unha forza nova que entre todos se foron suscitando empuxados polo Espírito de Deus, desde os primeiros días posteriores á morte de Xesús.
Respecto a "iso da hostia e do viño que se converten no corpo e sangue de Xesús" , só quero compartir contigo o que a min, que tamén en tempos andei con esas historias na cabeza, me valeu. Foi pensar no que pasaba cando ía á casa dun veciño e me ofrecían un café. Entendín que aquel café era máis ca un café, transmitíame a amizade daquelas persoas; algo daquelas persoas, e do máis fermoso delas, entraba no meu corpo bebendo o seu café. Se o café se ofrece sen aprecio, por simulación, o café é só café; se o café se ofrece con amor, leva consigo tanto da persoa que mo dá como amor foi capaz de poñer nel. Xesús era puro amor, pura entrega, amou ata o extremo, e por iso aquel pouco pan e pouco viño que pasaba a quen con el estaba ían cargados do seu amor total, de si mesmo a tope, sen reservas nin recortes; aquel pan e aquel viño eran, son, máis que simple pan e simple viño, representan, simbolizan, o seu corpo e o seu sangue, é dicir, a súa vida toda, o seu amor total, a súa entrega total. Isto é o que queremos dicir cando dicimos que son o "sacramento" (é dicir, o sígno, o símbolo que nolo transmite) do corpo e do sangue de Cristo. É unha linguaxe simbólica, sacramental, de signo, que hai que ler e entender como tal, e non dunha interpretación material.
Asegúroche que hai formas de vivir e de explicar as cousas da fe, que responden ás nosas inquedanzas. Na Escola de Espiritualidade poderías atopar un ambiente que che axudase.
Aínda que anónimo, síntote coma irmán ou irmá na fe. Saúdos.