Tempo de Pascua: 6ª semana

6 de maio: domingo 6º de Pascua

Evanxeo: Xn 15, 9-17

Meditación

Xa falamos algo de parte deste evanxeo o venres da pasada semana. Hoxe engádeselle o primeiro parágrafo. Un parágrafo sinxelo, pero ben importante. Se Xesús nos invita a andar en amores, amizades e solidariedades, non o fai porque si, porque se lle ocorreu poñernos este mandamento. Invitándonos a amar, non fai senón compartir connosco o que el viviu fondamente. Invitándonos a amar respectando o querer da persoa amada, o Pai/Nai, comparte connosco o que foi o máis grande desexo da súa vida sempre: cumprir o querer do Pai/Nai, inserido no fondo do seu ser de fillo, como inxerido está tamén no noso ser de fillos e fillas de Deus.

Para Xesús andar enredado nestas solidariedades con Deus e coa xente foi a súa máis grande alegría, que tamén quere compartir connosco. Todo medra en nós co amor, coa solidariedade, coa xustiza. Sempre e cando non fagamos do amor unha palabra baleira, simplemente sentimental, e o enchamos de compromisos reais coa xente que nos rodea. Se non amamos a xente que vemos, mal podemos amar o Deus a quen nos vemos, nos dicía tamén Xoán nunha das súas cartas.

Oración

Que a túa alegría estea en nós, Xesús,

e que a nosa alegría sexa plena.

Que en ti poidamos bater

coas fontes do humor e do optimismo.

Que nada nos roube a paz,

que nada nos roube a esperanza.

Que no fondo das nosas entrañas tantas veces doridas

resoe diariamente a voz potente do Pai/Nai

chamándonos,

--arrastrándonos, se cómpre--,

cara á ledicia agradecida.

Que saibamos compartir a ledicia con que nos rodea,

con palabras simples,

con olladas simples,

con apoios simples,

con compromisos simples.

Que busquemos tempo e escusa

para rir e cantar,

para celebrar e agradecer,

para compartir gratis

a forza de vida que gratis nos foi dada.

Acción

¿Somos persoas tristeiras ou ledas no medio da nosa familia, da nosa comunidade, do noso pobo? ¿Poderíamos dalgunha maneira medrar en ledicia e en capacidade de compartila? ¿Cómo?

7 de maio: luns da 6ª semana de Pascua

Evanxeo: Xn 15, 26-16, 4a

Meditación

De Xesús, de cada un, cada unha de nós, vemos as cousas que se din, que se fan. O que Xesús dixo e fixo gústanos moito; vemos nel un grande apaixonado por Deus e ao tempo, e por iso mesmo, un grande apaixonado por todos os homes e mulleres que o rodeaban, sen límite ningún. Nós non somos tan así. Pero non é doado entender o fondo da persoa de Xesús, como tampouco non é nada doado entender o fondo da nosa propia persoa. Posiblemente coincidamos nunha cousa: as raíces do noso ser están na mesma forza creadora de Deus; o alento que tira para adiante pola nosa vida é o mesmo Espírito de Deus que todo o sostén e dinamiza.

Podemos dar testemuño de Xesús de palabra, falando, escribindo, compartindo. Pero as palabras non chegan. A mellor maneira de dar testemuño de Xesús é ofrecernos como persoas que deixan que o que aconteceu en Xesús aconteza tamén en nós, aínda que sexa dunha maneira máis fráxil e limitada.

Oración

Canto tempo levo estando contigo, Xesús!

Podo dicir que desde o comezo da miña vida!

Pouquiño a pouco,

moi pouquiño a pouco,

a túa memoria foise facendo carne da miña carne,

sangue do meu sangue,

alento do meu alento.

Algo polo menos.

Pero ¿que testemuño dou de ti?

¿Que hai en min que lle permita á xente

ver debuxados no meu rostro

algúns trazos polo menos do teu aire fiel, liberador?

Que o teu Espírito,

o Espírito da verdade e non da simulación,

poida testemuñar en min con verdade

que ti es para nós inocencia, gozo e liberdade!

Acción

¿Temos pensado algunha vez nesta tarefa que Xesús nos encomenda de dar testemuño del? ¿Estámolo facendo dalgunha maneira? ¿Podemos mellorar nisto?

8 de maio: martes da 6ª semana de Pascua

Evanxeo: Xn 16, 5-11

Meditación

¿Que é o Espírito? Algo así –poderiamos dicir— coma esa presenza calada de Deus que nos acompaña sempre. Podémolo entender coma unha luz que ilumina os nosos pasos, coma unha forza que nos empuxa a andar en fidelidade con Deus e coa xente, coma unha paz que nos serena nas horas turbas da vida, coma unha alegría que nos incita á confianza e ao optimismo, coma un ímpeto que nos fai valentes contra calquera maldade. O Espírito éncheo todo de ben, como Deus mesmo tamén o enche todo de ben. Deus e o Espírito son o mesmo.

Xesús andou sempre deixándose levar polo Espírito. Soubo moi ben que era iso do Espírito, e por iso nolo ofrece coma o seu mellor regalo de despedida. As persoas cristiás somos tales na medida en que acollemos o Espírito nas nosas vidas e nos deixamos levar polo seu poderío.

Oración

Veña sobre nós o teu Espírito, Xesús.

Veña sobre a xente de aldea velliña e soa

coma unha compaña cálida, necesaria.

Veña sobre a nosa mocidade

coma unha palmadiña de luz na súas vidas.

Veña sobre quen coida a fe do pobo

coma unha incitación á creatividade.

Veña sobre o campo e quen o traballa

coma unha aperta sempre agradecida.

Veña sobre todos os homes e mulleres do mundo

coma unha invitación a facer familia total.

Veña sobre todas as persoas crentes

coma unha forza de humilde e limpo testemuño.

Acción

O Espírito anda espallado polo mundo adiante, nos feitos e persoas máis normais da vida. Podemos ollar un pouco ao noso redor e ver se o vemos presente na vida, no actuar dalgunha persoa ou grupo. Se é así, ¿cómo nos podemos aproveitar dese Espírito na nosa vida tamén?

9 de maio: mércores da 6ª semana de Pascua

Evanxeo: Xn 16, 12-15

Meditación

“Aínda teño moitas cousas que vos dicir.” Estas palabras tamén van ditas para cada un, cada unha de nós. Canto do de Xesús aínda non resoou nos nosos corazóns, non entrou nas nosas vidas e, polo tanto, non se manifesta tampouco na nosa maneira de vivir! Sendo isto así, parece que o normal sería que medrase en nós o desexo de entrar cada vez máis nas cousas de Xesús, no seu Espírito, na súa maneira tan familiar e fonda de tratar con Deus, nas súas formas de entender e vivir o trato coa xente. Se o queremos, se o buscamos, iso é posible. A súa vida está aí, o seu Evanxeo está ai, o seu Espírito está aí tamén, a comunidade cristiá cos seus animadores e animadoras está aí, ao noso dispor. Queda acoller, admirar, agradecer, implicarse, servir, loitar, amar, todo ao estilo de Xesús. Queda andar pola vida con suma humildade sabendo que todos temos por diante moito camiño que facer; pero tamén con moita valentía, porque quen nos sinala o camiño tamén nos ofrece a forza para poder andalo.

Oración

Que o teu Espírito, Xesús, nos encamiñe

cara á verdade, cara a honradez, cara á xustiza.

Que non nos permita adormecernos

no camiño andado,

nin, indiferentes,

pasar de largo ante o sufrimento alleo.

Que cada mañá nos esperte o oído

e nos dea palabra e feitos de aprendiz,

para coidar con xeito a nosa vida,

e axudar a quen ande en amarguras.

Que nos amose a fonte da ledicia

e nos conduza cara a ela,

para podermos ser logo humildemente

gozo, paz e festa compartida.

Acción

Sos ou en grupo podiamos pensar que cousas novas nos estará querendo comunicar Xesús nestes nosos tempos tan complexos. Así poderemos abrirlle a porta ao seu Espírito.

10 de maio: xoves da 6ª semana de Pascua

Evanxeo: Xn 16, 16-20

Meditación

O Papa Francisco insístenos moito en que a vida cristiá, nas súas diferentes facetas, é un camiño cara a ledicia, que está ben que o andemos con ledicia. Os seus escritos van todos nesa clave: “A ledicia do Evanxeo”, “A ledicia do amor”, “Loado sexa”, “Alegrádevos e brincade de gozo”. E, se insiste niso, podemos pensar que é porque ve que é algo que nos falta. Normalmente a xente que non é crente asocia a fe, a crenza, a vida das persoas crentes, coa tristura. Se nos ven así, ¿será porque en realidade vivimos así?

A vida cristiá, o seguimento de Xesús, o servizo á comunidade, á sociedade como seguidores e seguidoras de Xesús, ten horas duras certamente, non o podemos ignorar nin disimular. Horas de esforzo, de renuncia, de incomprensión, de rexeite incluso, que poden deixar un sabor acedo nas nosas vidas. Sería ese “pouquiño” ao que se refería Xesús. Non nos deberamos estrañar diso. Pasa con calquera vida que queira ser firme e coherente. Pero si que nos debería estrañar se eses tempos de tristura non están compensados, sostidos, superados por un fondo de ledicia humilde e agradecida, esperanzada, que envolva toda a nosa existencia.

Oración

Cos meus “pouquiños” de dor

veño onda ti, meu Señor.

Coas miñas horas amargas,

orfas de paz, de esperanza.

Cos meus desalentos cansos,

na busca do teu descanso.

Coa miña tristura aceda,

agardando a man que aleda.

Buscando o don da alegría,

que ti ofreces cumprida.

Cos meus “pouquiños” de amor

veño onda ti, meu Señor.

Acción

Podemos mirar se somos persoas crentes alegres ou non. Podemos mirar cales son as razóns da nosa tristura ou da nosa ledicia. Igual atopamos camiños para avanzar e ser persoas con máis optimismo cristián.

11 de maio: venres da 6ª semana de Pascua

Evanxeo: Xn 16, 20-23a

Meditación

Insiste o evanxeo na experiencia da tristura e da ledicia. Era algo que lle preocupaba realmente a aquelas comunidades cristiás que estaban sufrindo moito, que estaban sendo maltratadas por seren cristiás. Xesús ofrécelles a comparanza das dores da muller a punto de dar á luz e a ledicia que ten cando xa goza coa criatura nas mans. Unha preciosa foto do que pode ser unha vida cristiá que asume as dificultades de vivir ao estilo de Xesús, pero que o fai sabendo que iso dá pé á ledicia dunha nova criatura: nacemos desa maneira como criaturas novas e contribuímos a poñer a novidade de Deus neste mundo.

Nos mundos de hoxe hai comunidades cristiás que están vivindo isto con moito realismo: nos países de Oriente Medio, nalgúns países de África. Entre nós, ás veces parece que temos renunciado xa a ese tipo de conflitos, de penas e gozos, porque nos temos adaptado demasiado ao funcionamento deste mundo, e non se nos ve especialmente interesados en facernos testemuñas do estilo de vida de Xesús no medio da nosa sociedade. Pero, se renunciamos ás dores do parto, renunciamos tamén á ledicia inmensa da novidade de Deus nas nosas vidas.

Oración

¿Quen nos liberará, Xesús,

da desgana coa que tantas veces vivimos a nosa fe?

¿Quen nos arrincará da rutina case inútil

á que temos reducido a nosa práctica relixiosa?

¿Quen espertará en nós a ansia teimuda

de vivir con humildade ao estilo de Xesús?

¿Quen nos abrirá os ollos para entender

que os camiños da ledicia pasan polas fidelidades fondas?

Ti, Xesús, falabas do que, vivindo en Deus, experimentaras.

Ti tes para nós palabras de ledicia eterna.

Acción

Mirando para as nosas vidas, ¿temos experiencia de ter pasado por algún momento tenso, difícil, doloroso, que ao final nos trouxo satisfacción e ledicia? ¿Algunha vez demos a cara dalgunha maneira por defender algo que teña que ver co estilo de vida de Xesús? Vemos algunha cousa na que poderiamos dar un paso adiante e con humildade deixarnos ver como persoas seguidoras de Xesús?

12 de maio: sábado da 6ª semana de Pascua

Evanxeo: Xn 16, 23b-28

Meditación

Pedir no nome de Xesús non quere dicir que teñamos que empregar o nome de Xesús coma unha palabra máxica ou coma un enchufe, para así poder acceder ao corazón dun Deus que fose distante e cativeiro á hora de nos regalar cos seus dons. Xesús mesmo nos di que non é que el vaia rogarlle ao Pai por nós; non fai falla, porque de Deus para nós soamente saen cousas de amor, de acompañamento, de sustento, de esperanza.

Pedir no nome de Xesús é rezarlle a Deus Pai/Nai no espírito de Xesús, é dicir, incorporándonos á mesma confianza, ao mesmo agarimo, á mesma fidelidade, á mesma unión, á mesma dispoñibilidade que Xesús tiña cara a Deus. Pedir no nome de Xesús é saber que estamos nos seus brazos cos gozos e dores da nosa vida, e, mesmo sen dicir palabra ningunha, deixar que o seu Espírito nos envolva e vaia facendo de nós un home ou muller que sabe agradecer os momentos bos e manterse firme e confiada nas horas malas. Pedir no nome de Xesús é deixarlle libres as mans a Deus na nosa vida toda.

Oración

No nome de Xesús ante ti, Deus noso,

renunciando a querer ser eu o dono último da miña vida.

No nome de Xesús,

admirándote, agradecéndoche

todo o ben que hai en min e en todas e cada unha das túas criaturas.

No nome de Xesús,

poñendo nas túas mans as miñas andanzas todas.

No nome de Xesús,

pensando, actuando, vivindo con alma solidaria,

con corpo solidario, con petos solidarios.

No nome de Xesús,

sabendo que do Pai veño coma el,

e ao Pai quero volver

despois dunha vida humilde, inocente e xusta

levando no meu macuto

a lembranza quente dos teus pequenos e pequenas.

Acción

Sería algo moi bo que algunha vez as persoas crentes nos xuntásemos para falar de como lle rezamos a Deus, a Xesús. Seguro que aprenderiamos a rezar mellor, máis no nome de Xesús. E a todo hai que atender para mellorar a nosa vida cristiá.