Tempo de Pascua: 2ª semana

  

28 de abril: Domingo 2º de Pascua

Evanxeo: Xn 20,19-31

            Pola tardiña daquel día, o primeiro da semana, estaban os discípulos nunha casa coas portas pechadas por medo aos xudeus; chegou Xesús, púxose no medio e díxolles:

            —Paz convosco.

            Dito isto, mostroulles as mans e máis o costado. Os discípulos alegráronse, vendo o Señor. El díxolles outra vez:

            —Paz convosco; como o Pai me mandou a min, tamén eu vos mando a vós.

            E, dito isto, alentou sobre eles e díxolles:

            —Recibide o Espírito Santo; a quen lles perdoedes os pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos.

            Pero Tomé, un dos doce, o chamado Xémeo, non estaba con eles cando chegou Xesús. Dicíanlle entón os outros discípulos:

            —Vimos o Señor.

            Pero el contestoulles:

            —Como non vexa nas súas mans os buracos dos cravos e non meta nelas o meu dedo; como non meta a miña man no seu costado, non crerei.

            Oito días despois estaban outra vez dentro os discípulos e Tomé con eles. Chegou Xesús, estando pechadas as portas, e, poñéndose no medio, dixo:

            —Paz convosco

            Despois díxolle a Tomé:

            —Trae aquí o teu dedo e mira as miñas mans; trae a túa man e métea no meu costado. Non sexas incrédulo, senón home de fe.

            Tomé respondeulle:

            —Meu Señor e meu Deus!

            Xesús díxolle:

            —Tes fe porque me viches? Benia as persoas que creron sen me veren!

Tempo de Pascua

TEMPO DE PASCUA

            Empezamos o tempo de Pascua, que desde a celebración da Vixilia Pascual nos vai levar durante seis semanas á solemnidade da Ascensión, logo á de Pentecoste, na que celebraremos a presenza do Espírito Santo nas nosas vidas cristiás, na vida de todas as persoas e realidades que hai no mundo.

            Durante a oitava de Pascua o Evanxeo de cada día permite aproximarnos á experiencia daquelas persoas que dun xeito sorprendente tiveron a experiencia de que Cristo estaba vivo no medio delas, no medio da comunidade, no medio do mundo. Morrera, pero a morte non lle arrebatara a capacidade de estar no medio dos seus –todo o mundo é seu--, iso si, dunha forma nova, que se percibe cunha sensibilidade nova.

            Durante o tempo da Pascua invitarásenos a realizar nos mesmos esa experiencia de encontro con Cristo resucitado; cousa que non é cuestión de ningún tipo de maxia, senón cuestión de estar moi atentas/os á vida de cada día, pois é na vida de cada día onde Xesús se nos amosará a través de pequenos sinais que falan del, que nolo fan presente. Por exemplo, se eu levo tempo sen lle falar a unha persoa veciña, percibo que iso é un atranco para a nosa felicidade, e me dispoño a retomar esa relación, é a vida que trunfa en min, é Xesús que resucita en min, ou eu nel. Ou se estaba deixando de participar en algo comunitario, e vexo que non podo deixar de lado os intereses comunitarios, e me dispoño a volver a botar unha man, é a vida que trunfa en min, é Xesús que resucita en min ou eu en Xesús.

A Pascua é un clamor de vida, un clamor pola vida. A nosa Pascua sempre será unha Pascua parcial, en camiño. Pero é Pascua, porque é gustar xa o fermoso que é vivir, o fermoso que é compartir vida, o fermoso que é traballar para que a vida o envolva todo: natureza, animais, xente. A Pascua realízase sobre todo cando todo o máis fráxil da natureza, dos animais, das persoas, por fóra ou por dentro, é especialmente atendido, e recupera o gozo de vivir e de celebrar a vida. No nome do Deus da vida, que para a vida nos creou e para a vida nos recompuxo en Cristo Xesús.

Xoves Santo

Oración da noite, acompañando a Xesús

Signos:
Os da Última Cea: un mantel, un pan, unha xerra das de viño, unha toalla, unha almofía (palangana), un mandil.

Breve explicación do que imos facer:

Coméntanse os signos, que nos recordan a Última Cea e os signos que Xesús fixo nela. Queremos acompañar a Xesús, como un amigo/a acompaña a un amigo/a cando o ve pasando por unha situación tensa. Acompañar, para deixarnos arrastrar por el nas súas opcións de vida, no seu estilo de vida, na súa decisión firme de chegar ata a morte, se fixese falla, antes de renunciar a ser persoa de amor e de servizo. Entrar no mundo de sentimentos de Xesús, asociarnos a el, deixarlle a el que conmova a nosa existencia toda. Imos facer iso parándonos en cinco momentos especiais que Xesús viviu con especial intensidade, antes, durante e despois da Última Cea.

Xoves Santo

Deixarse lavar os pés

"Pero, cando chegou onda Simón Pedro, este díxolle:

   - Señor, vasme lavar os pés ti a min?

Xesús respondeulle:

   - O que eu fago ti non o entendes agora; halo comprender despois.

Pedro replicoulle:

   - Ti non me lavaras os pés a min endexamais". (Xn 15,6-8a).

• Deixarte lavar os pés por Xesús, pola xente, é deixarte aloumiñar e querer por Deus, pola xente.
• Deixarte lavar os pés é deixarte coidar por Deus, pola xente.
• Deixarte lavar os pés é ter conciencia da túa sucidade, do teu pecado, da túa debilidade.
• Deixarte lavar os pés é aceptar agradecido/a as críticas e correccións dos demais.
• Deixarte lavar os pés é querer medrar no ben, na bondade, na liberdade.
• Deixarte lavar os pés é aceptar que todos/as precisamos de todos/as.
• Deixarte lavar os pés é participar na alegría da xente pobre e débil.
• Deixarte lavar os pés é gozar sentíndote digna/o da atención dos demais.
• Deixarte lavar os pés é entender que o mellor da vida é o servizo.
• Deixarte lavar os pés é tomar conciencia, con humildade, da propia dignidade.
• Deixarte lavar os pés é ver o moito que vales aos ollos de Deus e da xente.
• Deixarte lavar os pés é admitir a irmandade como sistema de vida.
• Deixarte lavar os pés é dar e recibir confianza.
• Deixarte lavar os pés é admitir que somos familia, comunidade.
• Deixarte lavar os pés é vivir en constante agradecemento.
• Deixarte lavar os pés é algo revolucionario.
• Deixarte lavar os pés é o primeiro mandamento dunha relación sá con Deus.
• Deixarte lavar os pés é máis difícil que lavarlle os pés á demais xente.

"Xesús respondeulle:

   - Se non te lavo, non terás parte comigo.

Exclamou Simón Pedro:

   - Señor, daquela os pés, as mans e maila cabeza" (Xn 13, 8b-9).

Xoves Santo

Lavar os pés

"Logo, se eu o Señor e o Mestre, vos lavei os pés, tamén vós debedes lavarvos os pés uns a outros" (Xn 13,14).

• Lavar os pés é amar o veciño, a veciña.
• Lavar os pés é acoller e respectar, coa palabra, cos feitos.
• Lavar os pés é pensar nos demais con ideas de ben.
• Lavar os pés é comprender e perdoar.
• Lavar os pés é facer nosas as penas e bágoas da xente que nos rodea.
• Lavar os pés é servir, axudar, colaborar.
• Lavar os pés é dar do que é dun para que medre o que é común.
• Lavar os pés é visitar o obsequiar o veciño, a veciña.
• Lavar os pés é xuntarse, unirse, organizarse, asociarse, para solucionar mellor os problemas do pobo.
• Lavar os pés é falar, compartir as ideas, a vida, os traballos, as ilusións.
• Lavar os pés é dar da propia alegría para que medre a alegría de todos e todas.
• Lavar os pés é renunciar á propia comodidade para aliviar o cansazo alleo.
• Lavar os pés é coñecer e recordar os nomes da xente e envolver no amor os seus pasos todos.
• Lavar os pés é gravar a vida do irmán ou irmá no propio corazón.
• Lavar os pés é dicirlle a quen nos acompaña: quérote, quérote ata a fin.
• Lavar os pés é inclinarse humilde e reverente ante a súa sucidade e, sen máis, simplemente, lavarlle os pés.

"Deivos así un exemplo, para que, como eu fixen convosco, así fagades tamén vós" (Xn 13, 15).

Semana Santa

SEMANA SANTA

             Desde as orixes do cristianismo os seguidores e seguidoras de Xesús percibiron que a morte de Xesús e todo o que a rodeara tiña un especial interese e significado. Por iso desde os primeiros momentos lle prestaron especial atención aos relatos da Paixón que circulaban de comunidade en comunidade.

            Desde o comezo do cristianismo tamén se celebraron con especial devoción os acontecementos que Xesús viviu nos derradeiros días da súa vida ata a súa morte, e con eles o misterio da súa resurrección.

            Non é que a morte e a resurrección de Xesús teñan un sentido máxico. A morte e a resurrección de Xesús hai que velas intimamente unidas a toda a súa vida, ao seu estilo de vida e ás consecuencias que ese estilo de vida lle trouxeron a Xesús. Así a súa vida, a forza de tanto amar, de tanto servir ás persoas máis débiles, marxinais e pecadoras, acabou sendo unha vida aborrecida por xentes ligadas ao poder, que o levaron á morte. Pero, por iso mesmo, a súa morte acabou sendo unha morte gloriosa para o mesmo Xesús, e unha fonte de luz, de vida e de esperanza para todos os homes e mulleres que se queiran achegar con confianza a esta fervenza de amor e de solidariedade.

            A vida de Xesús orienta as vidas das persoas que o queremos seguir. A morte de Xesús fortalece a quen coma el se enfronta, servindo, cos poderes do mal. A resurrección de Xesús encabeza e esclarece a nosa propia resurrección, cando a nosa vida é unha vida que se desenvolve na busca sincera do querer de Deus no respecto e servizo á xente.

            Quizais estamos afeit@s a vivir a Semana Santa con certa rutina. Unha mágoa! ¿E se intentásemos vivila a fondo, ao pé de Cristo, en comunidade, andando con el os camiños todos que o levaron do domingo de Ramos á Pascua de Resurrección? Seguro que nos había facer moito ben como persoas, como cristiás, como cidadáns. 

Tempo de Coresma: 5ª semana

  

7 de abril: domingo 5º de Coresma

Evanxeo: Xn 8, 1-11 

Nunha ocasión Xesús retirouse para o monte das Oliveiras. Pero á alborada presentouse outra vez no templo e toda a xente veu onda el; Xesús sentou e empezou a ensinar. Os escribas e fariseos trouxéronlle unha muller sorprendida en adulterio, puxérona no medio e medio e preguntáronlle:

            —Mestre, a esta muller collérona en flagrante adulterio. Na lei de Moisés mándasenos apedrar as adúlteras. ¿Ti que dis?

Preguntábanllo a mala fe, para teren así de que o acusar. Pero Xesús, abaixado, escribía co dedo na terra. Como lle seguían preguntando, ergueuse e díxolles:

            —Quen de entre vós non teña pecado que lle tire a primeira pedra.

E, abaixándose outra vez, escribía na terra. Pero eles, ao que o escoitaron, foron liscando un a un, comezando polos máis vellos. Quedou Xesús só coa muller, que seguía no medio de pé. Ergueuse entón Xesús e preguntoulle:

            —Muller, ¿onde van os que te acusaban? ¿Ninguén te condenou?

Ela respondeu:

            —Ninguén, Señor.

Díxolle Xesús:  

            —Tampouco eu non te condeno; vaite e dende agora non peques máis.