8 de
setembro: domingo 23 do Tempo Ordinario. Natividade de Santa María
Evanxeo: Lc 14, 25-33
Nunha ocasión en
que o seguía moita xente, volveuse cara a eles e díxolles:
—Se alguén me
quere seguir e non está disposto a romper co seu pai e coa súa nai, coa muller
e máis cos fillos, cos irmáns e coas irmás, e incluso coa súa propia vida, non
pode ser discípulo meu. O que non carga coa súa cruz e me segue, non pode ser
discípulo meu.
Pois ¿quen de
vós, se quere construír unha torre, non se para a pensar no presuposto, a ver
se a pode rematar? Non vaia ser que bote os alicerces e non a dea rematado e a
xente que o vexa faga risa del, dicindo: “Este empezou a construír e non deu
rematado”.
Ou ¿que rei, que
sae á guerra contra outro, non senta primeiro a cavilar se lle chegarán dez mil
homes para loitar contra vinte mil? E, se ve que non, cando aínda o ten lonxe,
mándalle unha embaixada, pedindo condicións de paz.
Meditación
O que hoxe nos
ensina Xesús pódenos parecer algo forte. Comenta condicións imprescindibles
para ser bo seguidor/ra del. A primeira, estar disposto a romper con que haxa
que romper, cos máis grandes afectos que poidamos ter, para poder ser discípula
del. Dicimos que nos pode parecer algo forte. E certo que o é. Xesús proponnos
entrar por un camiño longo e fondo de liberdade: libres para amar e servir máis
e mellor. A familia non ten por que ser un obstáculo para esa liberdade, e
mesmo pode ser unha estupenda axuda para iniciarnos e medrar nela. Pero tamén é
certo que a familia, o mesmo ca o diñeiro, a imaxe social, os medos e
covardías, a falla de humildade para recoñecer erros e pasos mal dados,
impídennos sermos libres para vivir como quen quere seguir a Xesús. Romper
cadeas, ser libres, pero selo para amar mellor, servir mellor, estar máis
dispoñible para toda clase de ben, e gozar mellor unha vez metidas/os nesa onda
de solidariedades na que Xesús sempre anda metido.
A segunda
condición tamén ten o seu aquel para quen pense que o máis bonito do mundo é
non ter que sacrificarse en nada e para nada. Nada se consegue sen loita, sen
sufrimento, sen cavilacións, sen chorar bágoas, sen cruz, sobre todo se
entendemos a vida coma un camiño de solidariedades, no medio da xente pequena e
marxinal coa que Xesús quere estar preferentemente. Sofre o neno que estuda
para capacitarse para a vida; sofre a parella que tenta facer forte e
consistente o seu amor; sofre a xente amiga de unións e asociacións que tentan
mellorar a vida dos pobos; sofre a xente solidaria que ve como os seus esforzos
chegan a pouco para remediar situacións dolorosas na sociedade; sofre quen se
enfronta a quen abusa, explota, rouba o pan e a liberdade da xente; sofre quen
asume o conflito coma condición imprescindible para que a propia persoa e o
mundo todo avance e mellore. E, claro, quen non estea disposto a cargar coa
cruz, coa súa cruz, simplemente non vale para ser seguidor/ra de Xesús; non é
que Xesús lle peche as portas, é que non entenderá nada do de Xesús e acabará
abandonando ou simulando un seguimento que non é tal. Pero tamén aquí non se
abraza o sufrimento polo sufrimento, senón coma unha maneira de comprometerse
co amor con todas as consecuencias. O amor, chegado o caso, pon alegría no
mesmo sufrimento.
Oración
Bendita ti,
María,
no teu
nacemento, na túa natividade.
Cando naciches
ti,
naceu a criatura
máis guapa do mundo.
Nove meses
concibida por Ana,
coma unha de
tantas,
froito dos
amores de Ana con Xoaquín.
Nove meses
alentada polo Espírito de Deus
que te facía
filla de Deus,
como o somos
cantas persoas vimos a este mundo.
Bendita ti,
María,
tan humana, tan
humilde,
tan
entrañablemente querida por Deus,
como polo demais
o somos todas as súas criaturas.
En ti achegábase
a este mundo
a luz, a paz, o
consolo de Deus ,
que no teu fillo
Xesús tería rostro humano.
Bendita ti,
María,
na túa
natividade
todos, todas nos
sentimos benditas e agraciadas.
Acción
Son moitos os
pobos de Galicia que no día de hoxe honran a Santa María. Podemos participar
nalgunha desas celebracións, honrando a María, agradecéndoa, comprometéndonos a
andar tamén polos seus camiños de humilde fidelidade a Deus.
9 de
setembro: luns da 23ª semana do Tempo Ordinario
Evanxeo: Lc 6, 6-11
Un sábado entrou
Xesús na sinagoga a ensinar. Había alí un home que tiña impedida a man dereita.
Os letrados e máis os fariseos estaban ao axexo, a ver se ousaba curalo en
sábado, para o poderen acusar. Pero el, coñecendo os seus pensamentos, díxolle
ao home que tiña a man tolleita:
—Érguete e ponte
no medio.
El ergueuse e
púxose no medio. Entón Xesús díxolles:
—Fágovos unha
pregunta: ¿Qué está permitido no sábado: facer o ben ou o mal, salvar unha vida
ou deixar que se perda?
E, ollando a
todas as persoas que o rodeaban, díxolle ao home:
—Estende a túa
man.
El fíxoo e a man
quedoulle curada. Pero eles, todo enrabechados, discutían entre si o que
poderían facer con Xesús.
Meditación
Claro que Xesús
podería dicirlle ao home aquel: vémonos mañá e a ver o que podo facer, hoxe
non, que é sábado. Pero Xesús neste caso, coma noutros moitos, é provocador,
para que quede máis en claro aquilo que el consideraba un error: nas prácticas
relixiosas do seu tempo era máis importante o requisito da lei que a saúde, o
benestar da xente; e Xesús tiña moi claro que tiña que ser ao revés: o ben, a
dignidade, o respecto da xente por riba de todo. Nisto xogábase algo que era
esencial no pensamento e práctica relixiosa que o Espírito de Deus alimentaba
diariamente nel. ¿É así de claro tamén o noso pensamento e a nosa práctica
relixiosa?
É curiosa a
actitude pechada dos letrados e fariseos ante quen lles poñía diante un error
evidente. Pero non é cousa que só a eles lles pasase. É frecuente que
reaccionemos así, cando nos deixamos levar por prexuízos, por ideoloxías
establecidas en nós, por sentimentos. É unha mágoa, porque esta actitude
impídenos avanzar, mellorar, como persoas e como comunidade cristiá.
Oración
A xente,
a xente é o que
importa,
por riba de
todo,
por riba de
calquera lei civil ou relixiosa.
A xente,
esa persoa
descoñecida que se cruza contigo,
esa traballadora
de hotel que demanda melloras,
ese velliño ou
velliña que morre de soidades cada día e cada noite,
ese mozo ou moza
que intenta abrir camiño na vida,
esas persoas
refuxiadas deixadas na man de Deus,
ese neno ou nena
violada por un clérigo,
ti mesma, eu
mesmo.
Non hai relixión
máis santa e máis perfecta,
non hai relixión
que máis honre a Deus,
e máis nos
complete como persoas
que tratar a
xente con humanidade.
Simplemente.
Así de claro.
(Dínolo Xesús
como irmán maior e mestre.)
Acción
Nós pasamos
bastante das leis relixiosas. Aínda así, cando pretendemos cumprir algo coa
nosa vida cristiá, ¿poñemos en primeiro lugar a atención á xente que nos rodea,
sobre todo se é xente vulnerable por calquera razón? Podémolo revisar e
cambiar, se é do caso.
10 de
setembro: martes da 23ª semana do Tempo Ordinario
Evanxeo: Lc 6, 12-19
Unha vez Xesús
foi orar ao monte e pasou a noite orando a Deus. Cando se fixo de día, chamou a
xente que o acompañaba e escolleu doce, aos que nomeou apóstolos: Simón, a quen
lle deu o nome de Pedro, e Andrés seu irmán; Santiago, Xoán, Felipe,
Bartolomeu, Mateu, Tomé, Santiago o de Alfeo, Simón chamado o Zelota, Xudas o
de Santiago e Xudas Iscariote, que logo sería o traidor.
Despois baixou
con eles e detívose nunha chaeira cun bo grupo de persoas que o acompañaban e
numerosa xente de toda Xudea, de Xerusalén e máis de toda a ribeira de Tiro e
Sidón, que viñan escoitalo e a que os curase das súas doenzas. As persoas
atormentadas por espíritos inmundos quedaban curadas e toda a xente intentaba
tocalo, pois del saía unha forza que curaba a todo o mundo.
Meditación
Xesús entendeu
que debía compartir con outras persoas a tarefa do anuncio da boa nova de Deus,
consistente en alentar coa palabra e cos feitos de curación, de reinserción
social e relixiosa, cara a unha vida fraterna. Escolleu un grupo de homes, ao
que sabemos que tamén se uniu un bo grupo de mulleres. Da nada, de seren uns
homes e mulleres normais, fixo persoas implicadas a fondo. Curiosamente Xesús
pasou a noite anterior orando a Deus, como para que a súa chamada puidese ter
forza abonda de atracción e de encantamento.
Na Igrexa de
hoxe sentimos unha aguda necesidade da implicación da xente normal, o laicado,
nas variadas tarefas da comunidade cristiá. Os clérigos din que custa moito que
o laicado se implique. Pode ser. Pero ¿pasan eles noites en oración para atraer
e implicar a homes e mulleres do común? ¿Enchen de afecto e paixón a súa
palabra para mobilizarnos? E, se non o fan, ¿temos que agardar a que sexan os
clérigos os que nos mobilicen? ¿Xesús mesmo non é quen de tocarnos o corazón,
espelirnos e converternos en persoas asentadas nel para o ben propio e o alleo?
Oración
“Foi orar ao
monte
e pasou a noite
orando a Deus”.
¿Como orarías,
Xesús?
¿Cómo lle
falarías ao teu Deus querido?
¿Cómo abrirías
ante el o teu corazón?
¿Cómo poñerías
nas súas mans
os mesmos soños
que el espertara en ti?
¿Cómo deixarías
que todo o teu ser
se enchoupase de
Deus e do seu Espírito?
Tíñalo moi
claro, Xesús:
rezábaslle ao
teu Pai no segredo,
confiado en que
quen ve o segredo te había recompensar;
rezábaslle ao
teu Pai con poucas palabras,
porque sabe o
Pai o que precisamos antes de llo pedir.
O teu orar,
Xesús,
sería
simplemente estar e amar,
estar e confiar,
estar e
ofrecerse.
Así, Xesús,
ensínasnos a orar.
Grazas, Xesús.
Acción
Podemos reparar
en que lugar ocupa a oración na nosa vida cristiá. E tamén en como oramos. ¿Por
comenencia, intentando convencer a Deus, con moitas palabras, ou con confianza,
no silencio amoroso, con dispoñibilidade? Podemos reparar tamén en que
implicación temos nas variadas tarefas da comunidade cristiá parroquial? Seguro
que poderemos mellorar en calquera dos dous campos.
11 de
setembro: mércores da 23ª semana do Tempo Ordinario
Evanxeo: Lc 6,
20-26
Nunha ocasión,
Xesús coa ollada posta na xente que o acompañaba, dixo:
—Ditosa
a xente pobre,
porque voso é o
reino de Deus.
Ditosas as
persoas que agora pasades fame,
porque Deus vos
ha fartar.
Ditosas as que
agora chorades,
porque riredes.
Ditosas todas e
todos vós, cando a xente vos aborreza,
vos expulse e
vos aldraxe,
cando poñan nas
listas negras o voso nome
por causa do
Fillo do Home;
alegrádevos nese
día brincando de gozo,
porque a vosa
recompensa no ceo será grande,
pois o mesmo
fixeron os vosos ascendentes cos profetas.
Pero, aí de vós,
a xente rica,
porque xa
acadastes a vosa recompensa!
Ai de vós, as
persoas que agora estades fartas,
xa pasaredes
fame!
Ai de vós, as
que agora rides,
xa choraredes e
xa laiaredes!
Ai, cando todo o
mundo fale ben de vós,
O mesmo fixeron os vosos ascendentes cos
falsos profetas!
Meditación
Estamos ante as
benaventuranzas do evanxelista Lucas. Soamente pon catro benaventuranzas ou
felicidades (pobreza, fame, choros e rexeite social), completadas polas súas
correspondentes “malaventuranzas” (riqueza, fartura, risas e aceptación
social). Custa aceptar esta proposta de Xesús. Non é doado entendela. Ben
sabemos que a proposta de Xesús non é reducirnos a ser un grupo humano empobrecido,
famento, triste e rexeitado. Todo ao contrario. Xesús con estas palabras ponse
do lado da xente que tal cousas padece, implicándose nun proceso de cambio que
leve a unhas vidas dignas para todo o mundo. Deus está do lado desa xente,
Xesús tamén o está e invítanos á confianza activa se somos desa xente, e á
implicación se non o somos, pero nos doemos da súa situación.
A
“malaventuranza” ou desgraza da xente rica, farta, riseira e ben vista
socialmente débese, parece, á súa indiferenza cara ao grupo anterior, e
posiblemente a seren en parte causantes da súa situación. Xesús soñaba sempre
un soño de irmandade, no que non collía a abundancia dunhas persoas montada
sobre a carencia doutras. Algo que segue pasando, e moito, na sociedade actual.
Oración
Queremos
entenderte, Xesús,
porque nos
fiamos de ti,
da limpeza e
fondura das túas palabras,
da coherencia
absoluta dos teus comportamentos.
Queremos
entender as túas benaventuranzas
e apegarnos a
elas de todo corazón.
Queremos
entender tamén as túas “malaventuranzas”
e fuxir delas
coma do demo.
Fuxir da
riqueza, da fartura, da risa insolidaria,
por moito que
teñan o aplauso social.
Arrimarnos
solidariamente á pobreza, á fame, ás bágoas,
por moito que
socialmente sexa mal visto.
E, se as sufrimos,
loitar, confiar,
esperar,
porque o teu
Deus está do noso lado.
Coma ti, Xesús,
sempre coma ti.
Acción
¿Como nos
situamos na vida ante a riqueza e a pobreza, ante a fame e a fartura, ante as
risas e as bágoas? ¿Que sentimentos nos dominan? ¿En que accións nos
implicamos? ¿Estamos ante todo isto co espírito de Xesús?
12 de
setembro: xoves da 23ª semana do Tempo Ordinario
Evanxeo: Lc 6, 27-38
Unha vez díxolle
Xesús á xente que o acompañaba:
—A vós, que me
escoitades, dígovos: Amade os vosos inimigos, facédelle ben ás persoas que vos
odian, bendicide ás que vos maldín e rogade polas que vos calumnian; a quen che
zoupe nunha meixela, preséntalle a outra; e a quen che leve o manto, non lle
prives de levar tamén a túnica. A quen che pida, dálle; e a quen che leve o
teu, non lle reclames nada. Así que tratade á xente tal como queredes que vos
traten a vós.
Se amades a quen
vos ama, ¿qué facedes de máis? As persoas pecadoras tamén aman a quen os ama. E
se lle facedes ben a quen vos fai ben, ¿qué mérito tedes? As persoas pecadoras
fan outro tanto. E se non emprestades máis que cando esperades cobrar, ¿qué
mérito tedes? As persoas pecadoras tamén se emprestan entre elas para cobraren
despois outro tanto. Vós non, vós amade os vosos inimigos, facede o ben e
emprestade sen esperardes nada a cambio. E así teredes unha grande recompensa e
seredes fillas e fillos do Altísimo, pois el é bo coa xente mala e
desagradecida. Dádevos á compaixón, como o voso Pai se dá a compaixón.
Non xulguedes e
non vos xulgarán; non condenedes e non vos condenarán; perdoade e hanvos
perdoar. Dade e darásevos a vós: poñeranvos nas mans unha boa medida,
acugulada, rebordada, apertada, pois coa medida coa que midades hanvos medir a
vós.
Meditación
Estamos ante o
Evanxeo do mesmo Evanxeo, ante o corazón do Evanxeo, o máis fondo, radical e
revolucionario que Xesús de Nazaré nos transmitiu e nos transmite. Aprendeuno
de Deus. Se Deus é dado á misericordia, nós tamén podemos selo, debemos selo.
Se Deus ama, serve, atende, dóese aínda de calquera home ou muller que non
parece ter merecementos para iso, nós tamén podemos e debemos facelo. Se Deus é
gratuíto, non é violento, non responde á nosa posible ruindade con castigos,
con maldicións, con abandono, ao revés, nós tamén podemos tratar así as persoas
que igual nos fan mal de calquera maneira que sexa.
Non é doado,
pero é máis fondamente humano que se pode dar. Non é doado, pero é o único que
pode acabar coa forza do mal, quitarlle o seu enorme poder de destrución, que
se multiplica cando ao mal lle contestamos con mal. Non é doado, pero só así
conseguiremos cambiar os aires violentos que xeración tras xeración rompen as
persoas e arrasan os pobos. No pasado e no presente. Ten habido xente que se
fiou deste novo aire de Xesús; algunhas persoas cristiás coma Luter King ou o
irmán Carlos de Foucauld e moita máis xente; outras non cristiás coma Gandhi e
xentes do pacifismo activo que houbo e hai no mundo.
Oración
Bendito sexas,
Deus, bendito sexas
en toda a xente
que ama os seus inimigos,
bendí a quen a
maldí,
e roga polos que
a calumnian.
Bendito sexas,
Deus, bendito sexas
nas persoas que
non responden á violencia con violencia,
que se exceden
no ben con quen lles fai mal.
Bendito sexas,
Deus, bendito sexas
nas persoas que
aman a quen non as ama,
que fan o ben a
quen non llelo fai
e dan do seu sen
esperar ser recompensadas por iso.
Bendito sexas,
Deus, bendito sexas
en quen actúa
doéndose da xente mala e desagradecida,
como tamén a ti
che gusta facer.
Bendito sexas,
Deus, bendito sexas
na xente que non
anda pola vida xulgando nin condenando,
senón perdoando
e tratando o
próximo como por el lle gustaría ser tratada.
Acción
Posiblemente
todas, todos esteamos vivindo na nosa vida situacións tensas con algunhas
persoas ou grupos sociais, nas que nos custe responder con amor a quen non nos
quere, facerlle ben a quen pensamos que nos está facendo algún mal, reaccionar
pacificamente ante provocacións violentas, de palabra e cos feitos. Igual temos
entrado xa na lóxica da violencia, do xulgar, do condenar, contra a que Xesús
nos pon en garda. ¿Qué podemos facer para ir practicando o estilo de Xesús?
¿Podiamos propoñernos dar algún paso ao respecto?
13 de
setembro: venres 23ª semana do Tempo Ordinario
Evanxeo: Lc 6, 39-42
Unha vez
púxolles Xesús unha comparanza:
—¿Acaso poderá
un cego guiar a outro cego? ¿Non caerán os dous na fochanca? Non está o
discípulo por enriba do mestre; aínda que todo discípulo que chegue a
prepararse ben, será coma o seu mestre. ¿Por qué reparas no lixo que hai no
ollo de teu irmán, e non te decatas da trabe que está no teu propio ollo?
Hipócrita! Quita primeiro a trabe do teu ollo, e logo verás mellor para quitar
o lixo do ollo de teu irmán.
Meditación
Dúas
recomendacións de Xesús que teñen que ver co ver ou non ver. Unha persoa cega
non pode guiar a outra que sexa cega; para guiar a quen non vexa cómpre poder
ver. Para transmitir experiencia relixiosa cómpre tela primeiro. Moito do noso
falar de Deus, de evanxelizar, vólvese inútil, porque igual falamos do que non
vimos e experimentamos, e acabamos falando de ideas, de supostos. E iso non
conmove a ninguén.
A outra
recomendación é aínda máis elemental, pero non por iso menos necesaria. Todas,
todos tendemos a ser moi hábiles en ollar para os demais, en descubrir e
analizar os seus fallos, en criticar…, sen reparar no que nós somos e facemos,
nas nosas carencias e pecados. Limpar a propia ollada, limpar o propio corazón,
unha tarefa á que paga a pena dedicarlle esforzo e paixón. Permitiranos mirar a
xente doutra maneira, relacionarnos con ela con outra sensibilidade e
comprensión.
Oración
Canto desexo,
meu Deus,
poder percibirte
e verte,
dalgunha
maneira,
experimentarte
na miña vida
coma compañeiro
de camiño,
e poderte dicir
así,
compartirte con
quen cadre!
Canto desexo
tamén, meu Deus,
limpar a miña
ollada nas túas augas,
nas augas da
verdade e da humildade,
para poder ollar
a quen me rodea
con ollos limpos
de irmá,
con ollos
acolledores, comprensivos,
para facer
camiño xuntos ,
sen
competencias,
desde a
solicitude compartida!
Acción
Revisamos a ver
se estamos facendo algunhas das dúas cousas das que nos advirte o Evanxeo:
falar de Deus sen vivilo, ou censurar a outras sen ollar para nós. E miramos de
cambiar.
14 de
setembro: sábado da 23º semana do Tempo Ordinario. Festa da Exaltación da Santa
Cruz
Evanxeo: Xn 3, 13-17
Nunha
ocasión díxolle Xesús a Nicodemo:
—Ninguén subiu
ao ceo, fóra do que baixou do ceo, o Fillo do Home. Como Moisés alzou a
serpente no deserto, así debe ser alzado o Fillo do Home, para que todo o que
cre nel teña vida eterna. Pois de tal xeito amou Deus o mundo, que lle deu o
seu Fillo Unixénito, para que todo o que cre nel non se perda, senón que teña
vida eterna. Non mandou Deus o Fillo ao mundo para que xulgue o mundo, senón
para que o mundo se salve por el.
Meditación
As cruces non
son, non deberían ser, un simple adorno nos nosos peitos, sobre do noso leito,
nos nosos camiños e prazas, nos nosos centros de estudo, nas nosas igrexas e
outeiros. En ningunha parte. A cruz é un recordatorio, unha memoria. Un
recordatorio e unha memoria por unha parte doloroso, por outra parte feliz,
esperanzador. Doloroso porque recorda a agresividade dos poderes relixiosos e
civís que se cebaron naquel home xusto, humanísimo, que pasou pola vida facendo
o ben, porque estaba cheo do Espírito de Deus; doloroso tamén porque recorda a
tanta xente que de mil maneiras sofre na vida, sobre todo a que sofre pola
ruindade doutras persoas; e sabemos que isto pasa, e moito.
É un
recordatorio feliz, esperanzador, porque na cruz asumida desde o amor e desde o
servizo o fillo de Deus Xesús rompeu as forzas do mal que aparentemente
acabaran con el, e converteuse no camiño
para o seu triunfo, para a súa gloria. A cruz fálanos do moito amor que Deus nos
ten, da súa fonda paixón por nós, manifestada no Cristo que nela morreu por
manterse firme na súa fidelidade a Deus e a nós.
Desde aí é
difícil entender a trivialidade coa que tratamos a cruz as mesmas persoas
cristiás; pero tamén é difícil entender o noxo ante a cruz de persoas e grupos
humanos que parecen querer rebelarse contra calquera forma de dominio e
explotación da xente. ¿Quizais porque a xente cristiá, a Igrexa, lle quitamos á
cruz a súa verdade histórica de
solidariedade coa xente marxinal, de enfrontamento ao poder abusón?
Oración
Adorámoste, oh
cruz!,
o memorial de
Xesús.
Sinal de empeño
no amor,
proba do gran
Servidor.
Quen nela por
nós morreu
ante o abuso non
cedeu.
Sufriu, berrou e
rezou:
cheo de amor se
entregou.
A cruz, rebelde
paixón
que reborda o
corazón.
Fervente facho
de gloria
que enche de luz
a historia.
No desespero,
esperanza
de quen baila
amarga danza.
Camiño recio do
pobo
que en Deus soña
tempos novos.
A cruz dos
grandes momentos,
a cruz dos
pequenos tempos.
Por min tanta
dor e amor,
tamén polo mundo
enteiro,
na cruz do noso
Señor.
Adorámoste, oh
cruz!,
o memorial de
Xesús.
Acción
Repararemos
nalgunha cruz pola que estea pasando algunha xente amiga, coñecida. Reparemos
tamén nalgunha cruz pola que nós esteamos pasando. ¿Podemos aprender a vivir as
nosas cruces algo como Xesús a viviu? ¿Podemos botarlle unha man a quen está
pasando por horas malas, por horas de cruz?
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Reservámonos o dereito de determinar que comentarios non deben ser publicados co obxectivo de manter un diálogo respetuoso, enriquecedor e fluido.