23 de febreiro: domingo 7º do Tempo Ordinario
Evanxeo: Mt 5, 38-48
Naquel tempo díxolles
Xesús á xente:
—Tedes oído que se vos
dixo: ollo por ollo e dente por dente. Pero eu dígovos: non volvades mal por
mal. Ao contrario, se alguén che dá un lapote na túa meixela dereita,
preséntalle a outra; a quen queira preitear contigo e che leve a túnica,
déixalle ir tamén o mantelo; a quen te obrigue a camiñar con el unha milla,
acompáñao dúas. A quen che pide, dálle; e non lle vires as costas a quen che
pida emprestado.
Tedes oído que se vos
dixo: Amarás o teu próximo e aborrecerás o teu inimigo. Pero eu dígovos: amade
os vosos inimigos e pregade polos que vos perseguen. Así seredes fillos de voso
Pai que está no ceo, que fai saír o seu sol sobre malos e bos e chover sobre
xustos e inxustos. Porque, se amades os que vos aman, ¿qué recompensa ides ter?
¿Non fan o mesmo os recadadores de impostos? E, se saudades soamente os vosos
irmáns, ¿qué facedes de máis? ¿Non fan outro tanto os pagáns? Daquela sede completos en todo como completo en todo é o
voso Pai celestial.
Meditación
Tendo en conta
primeiramente que, cando o mal que se nos fai é delito, a xustiza debe intervir
na tutela e defensa da persoa agraviada, Xesús dinos que a resposta ao mal que
se nos fai non é devolver mal por mal. Xesús invítanos a que non resistamos con
violencia a quen nos fai mal, porque doutra maneira o mal nunca tería nin freo
nin fin, e a vida acabarase convertendo para nós nunha continua escalada entre
aldraxes recibidos e contestados. Xesús é un pacifista, un non violento, que
non se achanta ante o mal que se lle fai a el ou a outras persoas, pero que
descubriu que a mellor maneira de desarmar a táctica do violento, é opoñerse ao
seu mal pero cunha táctica pacifista, que non é nin apoucada, nin resignada,
como nos poderían suxerir algúns exemplos fortes que pon Xesús (“a quen che dá
un lapote na túa meixela dereita, preséntalle a outra”). O colmo do agravio do
violento sería que fose el quen, ademais de nos facer mal, nos ditase o estilo
de relacións que debamos ter no trato coas persoas. Como vivimos isto? Que
experiencia temos disto? ¿Atreverémonos a experimentar na nosa vida a proposta
de Xesús? ¿Ou deixaremos que o mal encirre o mal dentro de nós, amargándonos o
corazón, quitándonos a paz, o sono, lanzándonos a unha espiral interminable de
violencia?
O amor á xente vivímolo
de verdade cando o convertemos en palabras sinceras, amables, en
consideracións, en respecto, en servizo, en axudas para que as persoas se
constrúan en dignidade de todo tipo, en críticas cordiais para que superen
comportamentos inapropiados, etc. A quen amar así? ¿Só aos do propio grupo,
partido, credo, país? ¿Só ás persoas da propia familia, do propio barrio ou
comunidade cristiá, do mesmo credo relixioso? Se amamos unicamente aos do
propio gremio, no fondo comportámonos cun amor egoísta: amamos nas outras
persoas dalgunha maneira unha prolongación de nós mesmos. O precioso, o que fai
que o amor se anchee e medre nos nosos corazóns e no corazón da vida, é amar a
persoa distinta, a diferente, incluso –e isto xa é o máximo--, incluso a persoa
que non me quere ben, e que mesmo me fai mal a min. Facémolo ou non así? Por
que nos custa tanto vivir isto? En que fraqueamos? Xesús, nisto coma noutras
tantas cousas, sacaba forzas do descubrimento que ía facendo de como Deus era,
para el e para todos e todas: un Deus que ama sen lindeiros, sempre, a persoas
boas e persoas malas, a xustas e inxustas, porque para Deus non é un xogo máis
ou menos interesado, senón un estilo de vida, un modo de ser, unha maneira de
nos abrir a unha vida fondamente liberada. Posiblemente só seremos capaces de
amar así, gratuitamente, sen distincións, se deixamos que Deus sexa Deus dentro
de nós.
A Eucaristía é a festa do
agradecemento a un Deus que en Xesús nos amou ata o extremo, para que nós nos
vaiamos atrevendo a amar da mesma maneira.
Oración
Veño onda ti,
Xesús,
porque te
admiro,
porque te quero
ben,
porque se me
fai grata a túa ensinanza,
aínda que me
desborda,
e ás veces non
a entendo ben,
e, cando a
entendo,
moitas veces
non a dou convertido en vida
e síntome con
pesar lonxe de ti,
discípula pouco
avantaxada, repetidora.
Veño onda ti,
Xesús,
porque necesito
de ti
para que me
aprendas a afrontar o mal,
con forza, con
vigor, con teimosía,
pero sen
violencia;
para que me
pacifiques a fondo
e así, coma ti,
coma tantos
homes e mulleres de ben que houbo e hai no mundo,
saber vencer
coa miña paz activa e ousada
a violencia que
me nace dentro
ou que me provocan
outros cos seus feitos.
Veño onda ti,
Xesús,
para que me
aprendas a amar como ti amabas,
para que me
aprendas a amar como ti aprendiches do Deus Pai/Nai.
Veño onda ti,
Xesús,
para que me
collas pola man
e me leves
polos mesmos camiños que ti andaches.
Grazas, Xesús!
Acción
Podémonos parar a ver se nalgún
caso, con algunha persoa, respondemos con agresividade, deixándonos levar por
provocacións; ou se soamente somos amables e compracentes con persoas que
pensan como nós pensamos, ou entenden a vida como nós a entendemos. Caer na
conta dese funcionamento noso, para poder cambiar.
24 de febreiro: luns da 7ª semana do Tempo Ordinario
Evanxeo: Mc 9, 14-29
Naquel tempo, cando Xesús
e os seus tres discípulos baixaron da montaña, chegaron onde estaban os outros
discípulos e atoparon moita xente arredor e uns letrados discutindo con eles.
En canto que a xente o albiscou, correu
sorprendida a saudalo. El preguntoulles:
—¿De que estades a
discutir?
Un deles respondeu:
—Mestre, trouxen o meu fillo,
que ten un espírito que non o deixa falar. Cando se apodera del, tírao no chan,
o rapaz bota escuma pola boca e renxe os dentes e fica teso. Rogueilles aos
teus discípulos que o librasen e non puideron.
El contestou:
—¡Ouh xeración incrédula!
¿Ata cando terei que estar convosco? ¿Ata cando terei que aturarvos? Traédemo
acá.
Trouxéronllo e, mal viu a
Xesús, o espírito sacudiu violentamente o neno, que caeu polo chan, escumando
pola boca. Entón preguntoulle Xesús ao pai:
—¿Dende cando anda así?
El respondeulle:
Dende picariño. E hai
veces que mesmo o bota no lume ou na auga, para acabar con el. Pero, se podes
facer algo, ten dó do rapaz e bótanos unha man.
Xesús contestoulle:
—¿Como que “se podo”?
Para quen ten fe non hai imposibles.
Inmediatamente o pai do
neno exclamou:
—¡Creo; axúdame no que
lle falta á miña fe!
Vendo Xesús que a xente
se amoreaba, increpou o espírito malo:
—Espírito mundo e xordo,
mándocho eu: sae deste rapaz e non volvas entrar nel nunca máis.
E, dando berros e fortes
sacudidas, saíu, deixando o neno como morto, de tal xeito que moitos xa dicían
que morrera. Pero Xesús colleuno pola man e ergueuno ata que se mantivo de pé.
Ao entraren con el na
casa, preguntábanlle á parte os discípulos:
—¿E por que non o demos
botado nós?
El respondeulles:
—Esta caste non sae se
non é a forza de oración.
Meditación
Este relato é un tanto
estraño. ¿Había daquela persoas endemoñadas e tiña Xesús tanta forza espiritual
que era capaz de liberar a esa xente do poder do mal? ¿Segue habendo hoxe
persoas endemoñadas que soamente co poder do espírito do ben poden ser
liberadas por persoas expertas? Seguro que haberá opinións moi diferentes.
Podemos ir ao esencial
deste relato, á luz de cómo Xesús falaba e actuaba. E o importante, que nos
pode valer para nós hoxe, vai por aquí: Xesús andaba enredado sempre en cousa
de axuda a xente desfeita; Xesús poñía todo o seu poder de ben ao servizo desa
xente, conseguindo recuperacións abraiantes; Xesús liberaba os corpos e os
espíritos, cousas dúas que sempre van moi mesturadas; a forza de Xesús víñalle
sen dúbida da súa forte vinculación con Deus a través da oración, da vida toda;
ter fe en Xesús, crer e confiar na súa forza de ben, era imprescindible para
poder gozar dela.
Sen sermos persoas endemoñadas,
a todas e todos nos pasa que hai moitos e diversos males que nos enturban a
vida, que a apagan, que a entristecen. Xesús está aí ao noso dispor. Se
confiamos nel, nel atoparemos luz e forza para sobrepoñernos aos nosos males.
Oración
Gustaríame,
Xesús, ser vigoroso coma ti.
Gustaríame
andar sempre enredada coa xente que precisa apoios.
Gustaríame ter
fe abonda para poder crer contigo
en cousas
imposibles de ben, de mellora, de liberdade.
Gustaríame,
Xesús, ter trato fondo e limpo con Deus, algo coma ti.
Gustaríame ter
voz recia e potente para achicar o mal e quen o defende.
Gustaríame
poder coller da man e erguer do chan a tanta xente caída.
Mentres e non,
Xesús,
cólleme ti da
túa e sándame das miñas miserias.
Acción
¿Que males enturban a nosa
vida persoal, a vida da nosa comunidade cristiá, a vida do noso pobo? ¿Qué
podemos facer para librarnos dun deles polo menos?
25 de febreiro: martes da 7ª semana do Tempo
Ordinario
Evanxeo: Mc 9, 30-37.
Naquel tempo Xesús e os
seus discípulos marcharon de onde estaban e foron atravesando a Galilea sen
deterse, porque non quería que o soubese ninguén, xa que ía instruíndo os
discípulos. Dicíalles:
—O Fillo do Home vai ser
entregado nas mans dos homes, que o matarán; pero, despois de morto, pasados tres
días, ha resucitar.
Eles non entendían o que
lles dicía, pero non se atrevían a preguntarllo.
Chegaron a Cafarnaúm e,
cando estaban na casa, preguntoulles:
—¿De que viñades
discutindo polo camiño?
Eles calaron, porque no
camiño discutiran entre si sobre quen era o máis importante. Xesús sentou,
chamou polos doce e díxolles:
—O que queira ser o
primeiro, que sexa o derradeiro e o servidor de todos.
E, collendo un neno,
púxoo no medio deles e, abrazándoo, dixo:
—Quen acolle a un destes
nenos no meu nome, acólleme a min; e quen me acolle a min, non é a min a quen
acolle, senón a Aquel que me mandou.
Meditación
Xesús tiña unha maneira
de entender a vida moi orixinal e chocante. Era orixinal e chocante para os
homes e mulleres que o rodeaban daquela, e segue a ser orixinal e chocante para
todos e todas nós, que normalmente rexémonos por outra maneira de entender a
vida. Para Xesús o gozo de vivir estaba en desfacerse pola comunidade, sobre
todo pola xente máis débil da comunidade; a súa ilusión era rebaixarse,
baleirarse, para encontrarse a fondo consigo mesmo e para que o seu corazón, a
súa vida toda se puidese ir enchendo co Espírito de Deus e puidese ir ofrecendo
espazo de fraternidade para toda a xente.
Para os seus discípulos,
como seguramente para a maioría de nós, o importante era ter poder, ter mando,
ser o primeiro, figurar, recibir, encherse aínda que fose á conta, claro, das
carencias doutros. Canto nos custa iso de ser o derradeiro e servidor,
servidora, de todos! Canto nos custa asumir como forma de vida a inocencia, a
sinxeleza, a fraxilidade dun neno ou nena!
Oración
Señor Xesús,
gústame ser
persoa respectada, recoñecida, valorada,
ter nome e
presenza no medio da comunidade,
no medio do
pobo.
Ti apréndesme a
vivir isto con paz e equilibrio.
Grazas.
Señor Xesús,
gústanme tamén
as chufas, os primeiros postos, o figurar,
empoleirarse
sobre a demais xente.
Ti apréndesme a
gozar servindo, baleirándome.
Grazas.
Señor Xesús,
gústame ser eu
mesma, en verdade e liberdade,
ben integrada
na familia, na comunidade, no pobo
polos lazos do
ben mirar uns polos outros.
Ti apréndesme a
ser persoa servidora e comunitaria en todo.
Grazas.
Acción
Podemos reparar en cómo
nos desenvolvemos no medio da familia, da comunidade, do pobo. ¿Cómenos iso de
poder, de mandar, de aproveitarnos da demais xente, de figurar? ¿Atopamos gusto
servindo a comunidade, con desinterese?
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Reservámonos o dereito de determinar que comentarios non deben ser publicados co obxectivo de manter un diálogo respetuoso, enriquecedor e fluido.