Señor, ti óllasme a fondo e coñécesme ben,
ti sabes cando sento e me levanto,
penetras nos meus pensamentos desde lonxe.
Ti compréndesme cando me movo e cando estou quedo,
os meus camiños sonche todos familiares.
Aínda non chegou a palabra á miña lingua
e xa ti, Señor, a coñeces enteira.
Envólvesme por detrás e por diante
e sobre min tes posta a túa man.
Admirable por demais me resulta este saber,
tan alto que non o alcanzo.
Onde podería arredarme do teu alento?
A onde podería fuxir da túa presenza?
Se subo ao ceo, alí estás ti;
se baixo ao abismo, estás presente
Se me ergo nas ás da aurora
e emigro ao extremo dos mares,
ata alí me leva a túa man
e me colle a túa dereita.
Se digo:
“Que polo menos me encubran as tebras
e que a luz ao me redor se faga noite”,
as mesmas tebras non son para ti escuras
e a noite éche clara coma o día:
tanto che ten a luz como as tebras.
Ti formaches as miña entrañas,
tecíchesme no seo da miña nai.
Bendígote polo prodixio que hai en min,
as túas obras son marabillosas.
Ti coñecías a fondo o meu espírito,
non che estaba oculta a miña esencia
cando no segredo era formada,
tecida no fondo da terra.
O meu embrión víano os teus ollos
e escribíanse xa no teu libro
os días todos que habían vir,
sen que existise aínda o primeiro.
Que preciosos atopo, Deus, os teus proxectos!
Que grande o seu conxunto!
Se os quixese contar, son máis ca a area;
se chegase ata a fin, aínda quedarías ti.
Se comprendesen, Señor, os malvados,
se abandonasen a súa violencia!
Que non se rebelen contra ti,
que non persistan nos seus proxectos!
Non quero odiar as persoas que te odian,
quero amar como ti amas.
Amarei con amor cumprido,
quéroas ter por amigas miñas.
Que sorte teño, meu Deus,
con que ti me olles a fondo,
con que coñezas o meu corazón,
me observes con amor
e coñezas os meus sentimentos!
Que a túa ollada endereite os meus vieiros
e me guíe polo camiño verdadeiro.
