Fratelli tutti: oración 2 capítulo

 

PREGARIA 

(Capítulo 2 da encíclica)

Un estraño no camiño

 

Manuel Regal Ledo

Xesús,
irmán maior e mestre,
canto desexo deixarme coller todo/a enteiro/a
pola túa persoa,
polos teus feitos de vida,
pola túa palabra sinxela e directa,
crítica e alentadora!

Cólleme da man e lévame
ata o mesmo corazón de Deus,
alí onde todo amor
ten a súa fonte e clarificación,
para aprender a amar e servir,
como a Deus lle acae,
como ti mesmo, Xesús, nos aprendiches.

Que ao teu carón, Xesús,
seguindo as túas pegadas de bo samaritano,
entenda que servir a xente,
sobre todo a máis desvalida,
é o máis principal acto de culto ao noso Deus querido.

E que, superando toda indiferenza,
o meu corazón se acenda,
as miñas mans se multipliquen,
os meus gustos e intereses se dilúan,
ata que ninguén xaza mallado nas cunetas da vida.

Que a túa intelixencia amorosa
me axude a comprender
os complexos males que poden aflixir a xente.
Que saiba amar, acompañar, servir
ata o extremo,
coma ti.

Contigo, Xesús,
que acerte a combinar,
sen ningún tipo de trampas,
os coidados tenros dados á persoa concreta
coa atinada organización política e social de todo tipo.

Que bo, Xesús,
saberme persoa asaltada na ruta da vida,
e atendida por ti mesmo e por tantos samaritanos/as que me acompañan!
Que bo, Xesús,
saberme samaritano, samaritana,
para atenderte cando es ti mesmo o que xaces mallado
nas vidas desfeitas de quen sofre abusos e exclusións!

Tempo Ordinario (B): 2ª semana

  

17 de xaneiro: Domingo 2º do Tempo Ordinario 

1ª lectura: 1 Sam 3, 3b-10. 19. Salmo: 39, 2 e 4ab. 7-8a. 8b-9. 10 

2ª lectura: 1 Cor 6, 13c-15a. 17-20 

Evanxeo: Xn 1, 35-42 

Nunha ocasión estaba Xoán con dous dos seus discípulos e, vendo a Xesús que ía camiñando, dixo: 

—Velaquí o año de Deus. 

Cando os dous discípulos oíron o que el falara, fóronse detrás de Xesús. Volveuse Xesús e, vendo que eles o seguían, preguntoulles: 

—¿Qué buscades? 

Eles respondéronlle: 

—Rabbí (que quer dicir “Mestre”), ¿onde paras? 

El díxolles: 

—Vide e veredes. 

E eles foron e viron onde paraba e quedaron con el aquel día. Era contra as catro da tarde. Un dos dous que escoitaron a Xoán e seguiron a Xesús era André, o irmán de Simón Pedro. Vai e atopa primeiro a Simón, o seu propio irmán, e dille: 

—Encontramos o Mesías (que quere dicir “Cristo”). 

E levouno onda Xesús. Ao velo, díxolle Xesús: 

—Ti es Simón, o fillo de Xoán. Ti haste chamar Kefas (que quere dicir Pedro).

Tempo Ordinario: 1ª semana

TEMPO ORDINARIO 

O primeiro domingo do Tempo Ordinario celebramos o Bautismo do Señor. A partir deste domingo empezamos o tempo litúrxico que chamamos "tempo ordinario"; ordinario porque nel non nos preparamos especialmente para celebrar ningún dos grandes acontecementos da vida de Xesús. 

Pero iso non quere dicir que neste tempo ordinario as nosas vidas non gocen tamén dun acompañamento sempre especial por parte de Deus, por parte de Xesús, por parte do seu Espírito. Nós imos vivindo as nosas vidas, sempre ben importantes, aínda que nela non pasen grandes acontecementos, pero é a nosa vida: o noso traballo, os nosos amores, os nosos fillos e fillas, a nosa vida familiar e veciñas, a nosa parroquia, a nosa comunidade cristiá, a nosa sociedade, a nosa vida política, o noso mundo coas súas grandezas e miserias. 

E a carón noso, vai sempre Deus querendo entrar nas nosas vidas pola porta grande do amor e da amizade, para axudarnos a construírnos como homes e mulleres de ben, felices, solidari@s, pacificad@s dentro de nós e tamén cara á fóra no trato coa demais xente. 

Para que poidamos gozar e aproveitarnos dese acompañamento, Xesús vai compartindo tamén a súa vida, nas miudezas que tivo día a día; para iso lemos cada día un anaquiño de Evanxeo, que neste ano vai ser especialmente o evanxeo de Marcos. 

Así as nosas vidas pódense ir entretecendo, compenetrando, ata sermos un con Deus, con Xesús, co Espírito, como se nos invita no relato do Bautismo de Xesús co que empezamos este tempo. 

Que o saibamos aproveitar con humildade e valentía. 

Tempo de Nadal: 2ª semana

 

 3 de xaneiro: Domingo 2º despois do Nadal 

1ª lectura: Eclo 24, 1-4. 12-16. Salmo: 147, 12-13. 14-15. 19-20 

2ª lectura: Ef 1, 3-6. 15-18 

Evanxeo: Xn 1, 1-18 ou máis breve: Xn 1, 1-5. 9-14 

No principio existía a Palabra, e a Palabra estaba onda Deus e a Palabra era Deus. Ela estaba no principio onda Deus. Todo foi feito por ela, e sen ela non se fixo nada do que foi feito. Nela estaba a vida, e a vida era a luz da xente; a luz aluma na tebra, e a tebra non a deu apagado. A Palabra era a verdadeira luz que aluma a todo ser humano que vén a este mundo. 

Ela estaba no mundo e o mundo foi feito por ela, pero o mundo non a recoñeceu. Veu á súa propiedade e os seus non a acolleron. Pero a cantos a recibiron –aos que cren no seu nome— deulles o poder de seren fillos de Deus. Estes non naceron do sangue, nin da vontade da carne, nin da vontade do ser humano, senón de Deus. 

E a Palabra fíxose carne, e plantou entre nós a súa tenda, e nós vimos a súa gloria, gloria coma de Unixénito que vén do Pai, cheo de graza e de verdade.