Tempo Ordinario: 27ª semana

 

2 de outubro: Domingo 27º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Hab 1, 2-3; 2, 2-4. Salmo: 94, 1-2. 6-7. 8-9.

2ª lectura: 2 tim 1, 6-8. 13-14.

Evanxeo: Lc 17, 5-10

Nunha ocasión rogáronlle os apóstolos ao Señor:

—Auméntanos a fe!

O Señor respondeulles:

—Se tivésedes unha fe coma un gran de mostaza, diriádeslle a esta moreira: "Arríncate e plántate no mar", e seguro que vos obedecía. E ¿quen de vós que teña un criado arando ou pastoreando, lle di cando chega da leira: "Entra axiña e ponte á mesa". ¿Non lle dirá máis ben: "Prepara a cea, viste a roupa de traballo e ponme a comida; e cando eu remate de comer e beber, comerás e beberás ti?" ¿Ou é que aínda lle vai ter que estar agradecido ao criado por facer o que lle manda? Así tamén vós, cando fagades todo o que vos mande, dicide: "Somos simples servidores; non fixemos máis do que tiñamos que facer".

Tempo Ordinario: 26ª semana

25 de setembro: Domingo 26º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Am 6, 1a. 4-7. Salmo: 145, 7. 8-9a. 9bc-10.

2ª lectura: 1 Tim 6, 11-16.

Evanxeo: Lc 16, 19-31

Nunha ocasión díxolles Xesús aos fariseos:

—Había un home rico que vestía roupa de púrpura e liño fino, e que celebraba todos os días espléndidos banquetes. Ao pé da súa porta xacía un pobre, chamado Lázaro, todo cuberto de chagas, que estaba desexando matar a fame co que caía da mesa do rico, e incluso os cans se achegaban a lle lamber as chagas.

Resulta que morreu o pobre e levárono os anxos ao seo de Abraham. Morreu tamén o rico e enterrárono. Estando no lugar dos mortos, no medio dos tormentos, erguendo os ollos viu a Abraham e máis a Lázaro no seu seo. Entón suplicoulle dicindo: “Ai, pai Abraham, ten dó de min; mándame a Lázaro para que molle o seu dedo na auga e refresque a miña lingua, porque me atormenta o lume”. Pero Abraham contestoulle: “Fillo, recorda que ti recibiches bens na túa vida, mentres Lázaro recibiu males; agora el recibe consolo e ti tormento. Ademais, entre nos e vós hai un abismo insuperable, de xeito que dende aquí non se pode pasar onda vós, nin dende aí se pode vir onda nós”. Entón el insistiu: “Daquela, pai Abraham, suplícoche que o mandes á casa do meu pai, onde teño cinco irmáns, para que lles fale claramente e non veñan dar a este lugar de tormentos”. Pero Abraham respondeulle: “Xa teñen a Moisés e os Profetas, que lles fagan caso a eles”. El volveu insistir: “Pero non llelo van facer, pai Abraham, non; mentres que se un morto vai onda eles, seguro que se converterán”. Pero Abraham replicoulle: “Se a Moisés e máis aos Profetas non lles fan caso, tampouco llo farán nin a un morto resucitado”.

Tempo Ordinario: 25ª semana

18 de setembro: Domingo 25º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Am 8, 4-7. Salmo. 112. 1-2. 4-6. 7-8

2ª lectura: 1 Tim 2, 1-8.

Evanxeo: 16, 1-13

Unha vez díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Había un home rico que tiña un administrador, do que lle foron contar que estaba a lle acabar cos bens. Chamouno e díxolle: “¿Qué é iso que sinto falar de ti? Dáme conta da túa administración, que quedas despedido”.

O administrador púxose a cavilar: “¿E agora que vou facer, que quedo sen traballo? Cavar, non podo; e botarme a pedir, dáme vergonza. Xa sei o que vou facer para que cando me despidan haxa quen me acolla na súa casa!”.

Vai e chama por cada un dos debedores do seu amo e pregúntalle ao primeiro: “¿Ti canto lle debes ao meu amo?”. El respondeulle: “Débolle cen bocois de aceite”. El díxolle: “Pois colle o teu recibo e escribe axiña cincuenta”. Despois preguntoulle ao segundo: “¿Ti canto debes?”. Respondeulle: “Debo cen ferrados de trigo”. Díxolle el: “Pois colle o teu recibo e escribe oitenta”.

O amo loou a aquel administrador inxusto polo xeito raposeiro co que actuara, pois os fillos deste mundo son máis asisados nas cousas deles que os fillos da luz.

Por iso eu avísovos:

—Facede amigos coas riquezas inxustas, para que, cando vos falten, vos acollan nas moradas eternas. Quen é fiel no pouco, tamén será fiel no moito; e quen é inxusto no pouco, tamén será inxusto no moito. Pois, se coa riqueza inxusta non sodes fieis, ¿quen vos vai confiar a verdadeira? E, se no alleo non sodes fieis, ¿quen vos vai confiar o voso? Ningún criado pode servir a dous amos, porque ou lle ten xenreira a un e ama o outro, ou ben atende a un e menospreza o outro. Non podedes servir a Deus e máis o diñeiro.

Tempo Ordinario: 24ª semana

11 de setembro: Domingo 24º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Éx 32, 7-11. 13-14. Salmo: 50, 3-4. 12-13. 17 e 19.

2ª lectura: 1Tim 1, 12-17.

Evanxeo: Lc 15, 1-32 (breve Lc 15, 1-10)

Tamén os publicanos e outra xente pecadora se achegaban a Xesús para o escoitaren. Por iso os fariseos e letrados murmuraban:

—Este acolle a xente pecadora e come con ela.

Entón Xesús contoulles esta parábola:

—¿Quen de vós, se ten cen ovellas e perde unha delas, non deixa as noventa e nove no descampado e vai en busca da perdida, a ver se a atopa? E, cando a atopa, volve todo contento para a casa, con ela ao lombo; e, chamando por amigos e veciños, dilles: “Alegrádevos comigo, que atopei a ovella que perdera”. Pois asegúrovos unha cousa: no ceo haberá máis alegría por un pecador que se converta que por noventa e nove xustos que non precisan conversión.

E ¿qué muller que teña dez moedas e perde unha, non acende a luz e non varre a casa, buscándoa con coidadiño ata atopala? E, cando a atopa, chama polas amigas e veciñas para lles dicir: “Alegrádevos comigo, que atopei a moeda perdida”. Asegúrovos que outro tanto se alegran os anxos por un só pecador que se converta.

E dixo tamén:

—Un home tiña dous fillos. O máis novo díxolle ao pai: “Papá, dáme a parte da herdanza que me corresponde”. El repartiulles os seus bens. Días despois este fillo recibiu todo xunto e marchou para un lugar remoto, onde malgastou a súa fortuna vivindo coma un perdido.

Despois de o gastar todo, houbo unha gran fame naquela terra, e empezou a pasar necesidade. Entón, acudindo a un natural do país, entrou a servir, e mandouno a unha granxa a coidar os porcos. Alí chegou a ter gana de encher o estómago coas landras que comían os porcos, pero ninguén llas daba. Recapacitando, pensou: “¡Hai que ver! Cantos xornaleiros do meu pai teñen pan a fartar, e eu morro coa fame. Si, vou volver á de meu pai e voulle dicir: Papá, pequei contra o ceo e contra ti; xa non son digno de que me trates coma un fillo, trátame coma un xornaleiro”.

Levantouse e volveu onda seu pai. Aínda estaba lonxe, cando este, enxergándoo, saíu emocionado a recibilo, e botándoselle nos brazos, bicouno agarimosamente. O fillo exclamou: “Papá, pequei contra o ceo e contra ti, xa non son digno de que me trates coma un fillo”. Pero o pai díxolles aos seus criados: “Axiña, sacade a túnica mellor e vestídella; poñédelle un anel na man e calzado nos pés. Preparade o cuxo cebado para comelo e facer unha gran festa. Porque este fillo meu estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo”. E empezou a festa.

Pero resulta que o fillo máis vello estaba na leira e cando viña para a casa, oíu a música e máis o baile. Chamou por un criado e preguntoulle que pasaba. O criado contestoulle: “É que volveu teu irmán, e teu pai mandou matar o cuxo cebado por recuperalo san e salvo”. Entón alporizouse moito e non quería entrar. Pero o pai saíu e intentouno convencer. El díxolle: “Tantos anos como levo servíndote sen che faltar nunca en nada, e nunca un cabrito me deches para festexar cos meus amigos; e agora resulta que vén ese teu fillo, que queimou os teus bens con mulleres de mala vida, e mata o cuxo cebado”. O pai contestoulle: “Meu fillo, ti sempre estás comigo e todo o meu é teu; pero cumpría celebrar unha festa cheos de ledicia, xa que este irmán teu estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo”.