26 decembro, 2020

Tempo de Nadal: 1ª semana

  


Dia 27 de decembro: Domingo dentro da Oitava do Nadal. Sagrada Familia 

1ª lectura: Eclo 3, 3-7. 14-17a. Salmo: 127, 1-2. 3. 4-5 
2ª lectura: Col 3, 12-21 

Evanxeo: Lc 2, 22-40 

Cando chegou o tempo de se purificaren conforme a Lei de Moisés, os pais de Xesús levárono a Xerusalén, para llo presentaren ao Señor –pois así está escrito na Lei do Señor: “Todo varón primoxénito ha ser consagrado ao Señor”--, e tamén para ofreceren o sacrificio, conforme se di na Lei do Señor: “Un par de rulas ou dous pombiños.” 

Vivía entón en Xerusalén un home xusto e piadoso, chamado Simeón, que agardaba a consolación de Israel, e o Espírito Santo estaba con el. E recibira do Espírito Santo unha revelación de que el non había morrer sen antes ver o Unxido do Señor. Movido polo Espírito foi ao templo e, cando entraban os pais co neno Xesús para cumpriren con el o mandado pola Lei, Simeón colleuno nos brazos e loou a Deus, dicindo: 

—Agora, Señor, segundo a túa promesa, podes despedir en paz o teu servo, porque xa os meus ollos viron a túa salvación, a que ti preparaches á vista de todos os pobos, luz de revelación para os xentís e gloria do teu pobo Israel. 

O pai e máis a nai do neno quedaron pasmados polo que del oían dicir. Simeón bendiciunos e díxolle a María, a nai do neno: 

—Mira, este neno está aquí para caída e rehabilitación de moitos en Israel e para ser un sinal discutido –a ti mesma unha espada hache atravesar a alma--; así ficarán descubertas as cavilacións de moitos corazóns. 

Había tamén unha profetisa chamada Ana, filla de Penuel, da tribo de Axer. Era unha muller moi vella, que vivira, desde que casara, sete anos co seu marido, e logo, como viúva, ata os oitenta e catro. Non se apartaba do templo, servindo a Deus noite e día con xaxún e oracións. Ela compareceu naquel intre e glorificaba a Deus e falaba do neno a todos os que esperaban a redención de Xerusalén. 

Cando cumpriron todo conforme a Lei do Señor, volveron para Galilea, para a súa cidade de Nazaret. O neno, rebordando sabedoría, medraba e facíase forte, e a graza de Deus estaba con el. 

23 decembro, 2020

Felicitación do Nadal

Por Manuel Regal Ledo
 




Tempo de Nadal: 1ª semana



N A D A L 


Xa o 24 de decembro empeza o tempo do Nadal, que durará ata o domingo do Bautismo do Señor, este ano o 7 de xaneiro. 

O Nadal é un tempo frío e chuvioso normalmente nas nosas latitudes, pero ao mesmo tempo cálido, que envolvemos en sinais de tenrura, de ledicia e de festa: luces, ceas e xantares, compras, regalos, relacións coa familia e con xente amiga. Un tempo no que, no medio de todo isto, hai bastante superficialidade, bastante insatisfacción, bastante baleiro, porque frecuentemente nos quedamos a medio camiño, non imos ao fondo das cousas, das vidas. 

O cristianismo achegouse á festa pagá do Sol --que está na base da nosa festa do Nadal-- ofrecendo unha fe, un convencemento fondo: os homes e mulleres que imos poboando o mundo non estamos sos, non estamos tampouco ao libre dispor dunhas forzas escuras, nin dun fatídico destino. Todos, todas nós somos persoas acompañadas. Somos persoas habitadas por un misterio de luz e de amor, que nos dá orixe e que camiña ao noso lado, dentro de cada un, de cada unha de nós, invitándonos a entrar nunha dinámica de unidade solidaria, onde todos, todas, atoparemos a nosa máis limpa identidade, a nosa paz. Un misterio de luz e de amor que podemos percibir, nomear coa palabra que máis nos praza, e que sempre se nos ofrece para unha relación misteriosa e fecunda. Todo isto, iso si, vivido nas ás da inseguridade, da fe, desde o respecto máis profundo polo que somos os seres humanos, sen xogar para nada coas nosas nudeces, cos nosos medos, coas nosas aspiracións. 

Deus é amor. Deus é presenza. Deus éncheo todo. Deus é carne, é materia, é historia. Deus é ser humano e natureza. Deus ofrécesenos en todo. Deus é amigo. Deus anuncia solidariedades fondas. En Deus vivimos e existimos. 

O Nadal vainos permitir entrar neste mundo. Faino con relatos, con escenas moi sinxelas, moi familiares, recubertas, se cadra, por unha nube de fantasía que non intenta sobar o misterio, senón poñernos humildemente ás súas portas, para que o percibamos con inocencia. Algo delicado, que podemos estragar co noso afán de querer razoar e dominar todos os bordes dese misterio de Deus, que, ao tempo, é o misterio dos seres humanos. 

21 decembro, 2020

Fratelli tutti: pregaria 2

 


PREGARIA 2 
(Capítulo 1 da encíclica) 
Manuel Regal Ledo

Non torzas a vista, a cara 
—dicho Deus, dicho o sentido común das cousas—. 
Se queres soñar o soño da irmandade, 
aprende a ollar de fronte 
todo aquilo que dela te arreda. 

Mira o que pasa ao teu redor 
con ollada limpa, intelixente, penetrante. 
Le, infórmate, comparte, estuda no que poidas. 
Non te deixes levar por ditos e rumores, 
colle datos, analiza, reflexiona, 
escoita, opina, axuda a crear opinión. 

Mira tamén o que pasa no teu interior. 
Todo o que acontece ao redor de nós 
vai deixando pouso positivo ou negativo 
no teu corpo, na túa mente, 
nos teus sentimentos e emocións, 
no teu consciente, no teu inconsciente. 
Escóitate a ti mesma/o, 
que o propio ser se fai eco do auténtico e do banal, 
do que constrúe e do que destrúe a irmandade. 

Que non te asombren as sombras do mundo, 
e tampouco as do teu propio corazón. 
Que non te encollan, que non te afoguen. 
Que che abran os ollos para mellor ver. 
Que che quenten o corazón para mellor sentir. 
Que che espilan as mans para mellor actuar. 
Que se convertan no teu interior 
nun clamor de irmandade real, 
anheloso, suplicante, buscador, loitador. 

E ponte a actuar. 
Pasiño a pasiño. 
Dálle saída a calquera cousa miúda 
que vaias vendo que fai irmandade da boa. 
Contempla e admira 
o que outras persoas están facendo, 
que é moito. 
Goza con cada novo rostro irmán 
que se vai integrando na túa vida, 
na vida do teu grupo ou comunidade. 

Déixate contaxiar, 
que medre sen fin a pandemia da irmandade 
ata o trunfo final 
no fogar da Nai /Pai , na fonte limpa da maior amizade. 


16 decembro, 2020

Tempo de Advento: 4ª semana



20 de decembro: Domingo 4 de Advento 

1ª lectura: 2 Sam 7, 1-5. 8b-12. 14a. 16. Salmo: 88, 2-3. 4-5. 27 e 29 
2ª lectura: Rom 16, 25-27 

Evanxeo: Lc 1, 26-38 

Aos seis meses ( do anuncio do nacemento de Xoán Bautista) Deus mandou o anxo Gabriel a unha vila chamada Nazaré, onda unha mociña prometida a un home da casa de David que se chamaba Xosé; o nome da mociña era María. Entrando onde estaba ela, díxolle: 

—Alégrate, chea de graza, o Señor está contigo. 

Ela turbouse con estas palabras e cavilaba no que podería significar o saúdo aquel. O anxo continuou: 

—Non teñas medo, María, porque ti atopaches graza ante Deus; e fíxate, vas concibir no teu ventre e darás a luz un fillo, ao que lle poñerás de nome Xesús. Será grande e chamarase Fillo do Altísimo, e o Señor Deus daralle o trono de David, seu pai; reinará por sempre na casa de Xacobe e o seu reinado non terá fin. 

María respondeulle ao anxo: 

—¿E como pode ser isto, pois non teño relación con home ningún? 

O anxo respondeulle: 

—O Espírito Santo baixará sobre ti e o poder do Altísimo cubrirate coa súa sombra; por iso o que vai nacer de ti será santo e chamarase Fillo de Deus. Aí tes a túa curmá Sabela, que concibiu un fillo na súa vellez e xa está de seis meses a que chamaban estéril, que para Deus non hai imposibles. 

María contestou: 

—Velaquí a escrava do Señor, cúmprase en min o que dixeches. 

E o anxo marchou de onda ela. 

12 decembro, 2020

Fratelli tutti: pregaria 1




PREGARIA 1 
(Presentación da encíclica) 
Manuel Regal Ledo


Fratelli tutti, 
todas irmás e irmáns conxuntamente, 
en familia, 
así é á casa común, 
así é o mundo ao que o Papa no nome de Deus nos invita. 

Ese é o soño eterno de Deus, 
que tantas veces nos soa a delirio. 
Ese é o soño presente de Deus 
para o noso mundo en tantos momentos crispado e violento, 
canso, esgotado, ferido de pandemia. 
Ese é o imposible soño humano 
que co alento de Deus se fai posible. 
Ese é o soño ao que Deus nos invita 
como tarefa común, 
como gozo e festa común. 

Todos irmáns e irmás, 
en todo e para todo, 
nas oportunidades de traballo e de vida, 
no ledo compartir das mesas abastecidas, 
na festa dos afectos e namoros, 
na saúde, na enfermidade, na morte, na postmorte, no ceo. 

Soño sen limite ningún, 
nin de espazo, nin de tempo. 
Soño no que entramos todos os seres 
animados e inanimados. 
Soño sen exclusións de ningún tipo, 
por ningunha razón, 
sen máis preeminencias que a do máis amor, 
a do máis servizo ao fogar común. 

Soño espiritual e histórico, 
soño realista, 
inocente, pero non inxenuo, 
tecido día a día coas engrenaxes cotiás 
da economía, da política, 
das relacións entre pobos, culturas e nacións; 
e tamén cos vínculos diarios 
das relacións, dos afectos, dos coidados mutuos, das amizades. 

Soño humano e divino a un tempo, 
soño evanxélico, con Xesús como forza, exemplo e guía. 
A este soño estamos invitadas, invitados polo Papa 
no nome de Deus 
que eternamente nos fixo e quixo irmás, irmáns. 
Apuntámonos a este soño con Deus, con Xesús, co Papa Francisco?


11 decembro, 2020

Tempo de Advento: 3ª semana




13 de decembro: Domingo 3 de Advento 

1ª lectura: Is 61, 1-2a. 10-11. Salmo: Lc 1, 46-48. 49-50. 53-54 
2ª lectura: 1 Tes 5, 16-24. 

Evanxeo: Xn 1,6-8. 19-28 

Houbo un home mandado por Deus, o seu nome era Xoán. Este veu de testemuña para dar testemuño da luz, para que todos cresen por el. Non era el a luz, senón que veu para dar testemuño da luz. e este é o testemuño de Xoán cando os xudeus lle mandaron de Xerusalén sacerdotes e levitas onda el para lle preguntar: 
—¿Ti quen es? 
El declarou e non negou. Declarou: 
—Eu non son o Cristo. 
Preguntáronlle: 
—Entón ¿quen es ti? ¿Elías? 
Contestou: 
—Non son. 
—¿Es o profeta? 
Respondeu: 
—Non. 
Daquela dixéronlle: 
—¿E, logo, quen es?, para que poidamos darlle unha resposta aos que nos mandaron. ¿Qué dis de ti mesmo? 
El dicía: 
—Eu son a voz do que clama no deserto: endereitade o camiño do Señor (como escribira o profeta Isaías). 
Algúns dos mandados eran fariseos e preguntáronlle: 
—Entón, ¿por qué bautizas, se non es ti o Cristo nin Elías nin o profeta? 
Xoán respondeulles: 
—Eu bautizo con auga, mais entre vós está quen vós non coñecedes, o que vén detrás miña, e eu non son merecente de lle desatar o amalló da sandalia. 
Todo isto pasou en Betania, pola outra banda do Xordán, onde estaba Xoán bautizando. 

03 decembro, 2020

Tempo de Advento: 2ª semana




6 de decembro: Domingo 2 de Advento 

1ª lectura: Is 40, 1-5. 9-11. Salmo: 84, 9ab-10. 11-12. 13-14 
2ª lectura: 2 Pe 3, 8-14. 

Evanxeo: Mc 1, 1-8 

Comezo da Boa Nova de Xesús Cristo, fillo de Deus. Como está escrito no profeta Isaías: 

“Mira, mándoche por diante o meu mensaxeiro, para que prepare o teu camiño. Unha voz clama no deserto: preparade o camiño do Señor, endereitade os seus vieiros.” 

Presentouse Xoán bautizando no deserto e pregoando un bautismo de conversión, para lograr o perdón dos pecados. E ía onda el xente de toda a provincia de Xudea e de Xerusalén; confesaban os seus pecados e el bautizábaos no río Xordán. 

Xoán ía vestido cun manto feito de pelos de camelo e cun cinto de coiro arredor do van, e mantíñase de saltóns e mel bravo. E proclamaba: 

--Detrás miña está a chegar o que é máis forte ca min ante quen non son digno de prostrarme para lle desatar os cordóns do seu calzado. Eu bautizo con auga, pero el havos bautizar con Espírito Santo. 

01 decembro, 2020

Fratelli tutti: presentación e capítulo primeiro





PRESENTACIÓN E CAPÍTULO PRIMEIRO 
Texto deste capítulo en galego: https://xanostesaqui.blogspot.com/2020/10/fratelli-tutti-todos-irmans-capi.html
(tradución de Nuria Núñez)


Guía para a lectura por Manuel Regal Ledo

A presentación é algo moi breve e sinxelo, pero é unha delicia. Confésanos o Papa que foi Francisco de Asís, quen, invitando a un amor que non coñece fronteiras de ningún tipo, o inspirou a escribir esta carta aberta a todas as persoas de boa vontade. Encíclica social, di o Papa, carta dedicada á fraternidade e á amizade social, “para que, fronte a diversas e actuais formas de eliminar ou de ignorar a outros, sexamos capaces de reaccionar cun novo soño de fraternidade e de amizade social que non quede nas palabras.” (n.6). Só xuntos poderemos realizar este soño. Inspirado, logo, por Francisco de Asís, e estimulado polo Gran Imán Ahmad Al-Tayyeb, invítanos a soñar con el no nome do Deus do amor. 

O capítulo 1 dedícao o Papa a analizar “algunhas tendencias do mundo actual que non favorecen o desenrolo da fraternidade universal”(n. 9). O seu título é As sombras dun mundo pechado”. Son algunhas sombras, pero non todo son sombras no mundo actual. O mesmo Papa no n. 54 deste capítulo afirma: “A pesar destas sombras mestas que cómpre non ignorar, nas próximas páxinas quero facerme eco de tantos camiños de esperanza. Porque Deus segue a verter na humanidade sementes de ben”. 

O Papa Francisco vainos describindo sete zonas de sombra deste noso mundo, que el de entrada cualifica como “mundo pechado”. Nas poucas liñas que dedica a cada aspecto é imposible abordar o tema a fondo; pero pónnolo diante con claridade, dando pé á nosa reflexión, debate e afondamento. O que unifica a todas esas sombras é a súa capacidade de facer deste noso mundo un “mundo pechado”: recursos, dereitos, posibilidades, progresos, dignidades etc. non son universalmente compartidos; hai persoas, grupos sociais, países que os acaparan abusivamente, e outras persoas, grupos sociais e países que case os descoñecen. Tamén é importante ir vendo na lectura como debaixo de realidades aparentemente positivas, ou que en parte o son, agóchanse contrapartidas ou contradicións, que apuntan sempre na liña da exclusión ou na da trampa para disimular o sometemento. Detrás destas sombras están con frecuencia os grandes intereses económicos de grupos e países reducidos, que con sagacidade saben promoverse e impoñerse; pero está tamén a facilidade coa que en xeral nos deixamos engaiolar por ese tipo de propostas, porque aínda que só sexa en pequenas doses formamos o esperamos formar parte deses sectores privilexiados. E así “Un proxecto con grandes obxectivos para o desenvolvemento de toda a humanidade hoxe soa a delirio”(n.16). 

Esta carta do Papa –como polo demais case todo o que el nos ofrece-- está escrita dunha forma clara nas palabras e razoamentos que emprega. Con todo, polo propio proveito e para poder compartir e debater para afondar máis nas propostas do Papa, igual sería ben ler a carta facéndonos sempre estas preguntas: 
  1. Hai algunha cousa que non acabo de entender ben? 
  2. Que é o que máis me gustou da presentación e deste primeiro capítulo? 
  3. Con que cousas estou algo ou moito en desacordo? 
  4. Papa escribe para axudarnos a medrar na fraternidade e na amizade social; entón que me está dicindo esta carta, que sentimentos está producindo en min, a que accións me estou vendo empuxada/o? E ao grupo ou comunidade da que formo parte?


25 novembro, 2020

Tempo de Advento: 1ª semana

 

ADVENTO 


Advento, o tempo da chegada, das chegadas de Deus. Chegadas do pasado, que rememoramos e celebramos, porque sosteñen a nosa esperanza; chegadas do presente, ás que se nos pide estar moi atentas, para non desaproveitar a súa forza de vida, a súa oferta; chegadas do futuro, máis o menos preto, coas que Deus mesmo está comprometido, e para as que a nós se nos pide fe e tamén compromiso. 

Deus vén. O seu é vir sempre. Non fai falla que llo pidamos. O seu é vir sempre co pan debaixo do brazo, coa vida debaixo do brazo, coa boa ventura debaixo do brazo. De nós depende pechar ou abrir portas, pechar ou abrir soños, pechar ou abrir cambios, pechar ou abrir vida. Certo que á xente de aldea sempre nos gustou abrirlle a quen peta a nosa porta, facelo pasar, invitalo a algo no quente da cociña. E así pode ser con Deus. 

Vivir o Advento cos pés e co corazón na terra; todo o que fagamos ou deixemos de facer estará asentado nas vidas de cada día, coa xente coa que formamos familia, comunidade, pobo; vidas de cada día repletas de fraxilidades. Vivilo tamén cos pés e co corazón no medio da xente máis desposuída, pois ese é o espazo especialmente escollido por Deus para os encontros con el. 

As circunstancias do coronavirus, teñen un presente xa ben complexo e tamén un futuro impredicible, ameazador segundo se pensa. Pero non deberían ser para derrotarnos de entrada, senón para avivecer en nós á apertura ao novo de Deus que a través desas circunstancias nos pode vir. Armarnos de fe, de solidariedade, de esperanza, vivir un Advento cálido, denso, e armarnos así para empezar un tempo novo con ilusións novas. As persoas cristiás ben poderiamos andar nos lugares onde se anuncien e elaboren feitos de esperanza. E nestas horas máis ca nunca. 

O Evanxeo de cada día vai debullando para nós a riqueza que Deus nos ofrece na palabra e nos feitos de Xesús. Paz e alento diarios. Cousas moi simples e moi fondas, que chegan aos nosos corazóns, ás nosas vidas dando paz, alento, esperanza.

22 novembro, 2020

IN MEMORIAM: Rosina Hermida Vidal

 

                                


Estarán vivos? Serán de pedra?
Aqués sembrantes tan verdadeiros
Aquelas túnicas maravillosas
Aqueles ollos de vida cheos.


Enamorada da poesía de Rosalía de Castro, Rosina, a nosa Rosina cando estudaba en Santiago, visitaba con moita frecuencia o pórtico da Gloria, e mentras contemplaba tanta beleza preguntábase como Rosalía ¿Estarán vivos? ¿Serán de pedra?

Así era ela, sensible ante calquera expresión de beleza. Unha paisaxe, un cadro, un poema os  Salmos, os texto dos místicos. En todos esos mundos que nos levan mais alá de nos, encontra Rosina a forza e a enerxía para levar adiante o seu ideal de traballar por un mundo mais xusto, mais igualitario, mais humán.

Xesús era o seu guía , o seu maestro. Seguir a Xesús levouna a estar preto do sufrimento, da pobreza , da soedade, para acariñar, para coidar, para dar esperanza, para humanizar vidas, como facía Xesús, sempre desde o silencio , a humildade e a discreción.

Foi enfermeira de recoñecida profesionalidad ata o seu retiro, profesión que lle permiteu estar ao lado dos mais débiles.

O seguimento de Xesús levouna lexos, ata Ecuador, para traballar nas comunidades de Monseñor Proaño, defensor dos indíxenas, uns dos maiores expoñentes da Teoloxía da Liberación e candidato ao Premio Nóbel da Paz. Esa experiencia de tres anos en Ecuador, marcouna profundamente para os seguintes anos da súa vida. Volveu enferma e tivo que conformarse con quedar aquí, na súa terra,  despois de moitas dudas. Sigueu comprometida,empezando pola  súa militancia nun grupo da HOAC, fogar da acollida de nenos e nenas, Mans Unidas, Cáritas, Calor e café e mais…… Sempre disposta a colaborar, a axudar.

Era muller de fe profunda, herdada da súa nai,  Peregrina,  que parecíase  moito a ela en todo. Non era muller de fe estancada, sigueu un proceso continuo de actualización e descobremento, ela mesma dí nunha entrevista publicada na revista Exeria “Descubrín unha nova teoloxía. A apertura aos pobres coñecinna en América pero aquí atopei a teoloxía de Queiruga que me fixo ir cambiando a relixiosidade na que me educaron por unha mais aberta, superando medos”. A Escola de Espiritualidade foi ano tras ano desde o seu comenzó en Sobrado dos Monxes, un espazo de crecemento para Rosina.

Encrucillada, Irimia, Foro de Encrucillada, Romaxes contaron sempre co seu apoio e a súa presencia.

Nas Mulleres Cristiás Galegas Exeria, encontrou compañeiras de camiño para novas búsquedas. Declárase feminista “teño conciencia da necesidade de defender o noso dereito pleno a ser persoas”

Tiña un profundo amor por Galicia “terra de bendisión”, amor pola lingua galega da que facía verdadeiro apostolado, a Marín o pobo donde naceu e o mais importante, un corazón cheo de nomes porque pasou pola vida facendo o ben. 

Amiga, compañeira. querida Rosina. Deisaches a túa barca na orilla, e da man de Xesús o teu maestro, chegache xa a ese MAR de plenitude, que toda a túa vida andiveches buscando e añorando. 


Seguimos queréndote. DESCANSA EN PAZ.

 


19 novembro, 2020

Tempo Ordinario: 34ª semana

 


22 de novembro: Solemnidade de Xesús Cristo rei do universo. 

Evanxeo: Mt 25, 31-46.

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos: 

—Cando veña o Fillo do home na súa gloria e todos os anxos con el, sentará no seu trono glorioso. Diante del xuntaranse todas as nacións e separará us dos outros, como separa o pastor as ovellas das cabras. E poñerá as ovellas á súa dereita e as cabras á súa esquerda. Entón dirá o rei aos da súa dereita: 

—Vinde, benditos do meu Pai, recibide a herdanza do reino preparado para vós dende a creación do mundo. Porque tiven fame e déstesme de comer; tiven sede e déstesme de beber; fun forasteiro e acolléstesme; estiven espido e vestístesme; enfermo e visitástesme; estiven na cadea e viñéstesme ver. 

Entón preguntaranlle os xustos: 

—Señor, ¿canto te vimos famento e che demos de comer, ou sedento e che demos de beber? ¿Cando te vimos forasteiro e te acollemos, ou espido e te vestimos? ¿Cando te vimos enfermo ou na cadea e te visitamos? 

O rei contestaralles: 

—Asegúrovos que canto fixestes cun destes irmáns meus máis pequenos, fixéstelo comigo. 

E diralles logo aos da súa esquerda: 

—Arredade de min, malditos; idea para o lume eterno preparado para o Satán e os seus anxos. Porque tiven fame e non me destes de comer; tiven sede e non me destes de beber; fun forasteiro e non me acollestes; estiven espido e non me vestistes; enfermo e na cadea e non me visitastes. 

Eles replicaranlle: 

—Señor, ¿cando te vimos famento ou sedento, forasteiro ou espido, enfermo ou na cadea e non che acudimos? 

El responderalles: 

—Asegúrovos que canto deixastes de facerlle a un destes máis pequenos, deixastes de mo facer a min. 

Daquela irán estes ao castigo eterno e os xustos á vida eterna.

12 novembro, 2020

Tempo Ordinario: 33ª semana

 



15 de novembro: domingo 33 do Tempo Ordinario 

Evanxeo: Mt 25, 14-30 

Nunha ocasión díxolles Xesús esta parábola aos seus discípulos: 

—Un home, tendo que saír de viaxe, chamou polos seus criados e deulles o coidado da súa facenda. A un deulle cinco talentos, a outro dous e a outro un; a cadaquén segundo a súa capacidade; despois marchou. 

Deseguida, o que recibira cinco talentos foi negociar con eles e gañou outros cinco. Do mesmo xeito o que recibira dous gañou outros dous. Pero o que recibira un foi cavar un burato na terra e escondeu os cartos do seu amo. 

Ao cabo de moito tempo chegou o señor daqueles criados pedíndolles contas. Chegou o que recibira cinco talentos e presentoulle outros cinco dicindo: “Señor, cinco talentos me entregaches, velaquí outros cinco que gañei”. Díxolle o señor: “Ben, criado fiel e cumpridor; xa que fuches fiel no pouco, poñereite á fronte do moito; pasa a gozar da festa do teu señor”. Chegou o que recibira dous talentos e dixo: “Señor, dous talentos me entregaches, velaquí outros dous que gañei”. E díxolle o señor: “Ben, criado fiel e cumpridor; xa que fuches fiel no pouco, poñereite á fronte do moito; pasa a gozar da festa do teu señor·. 

Chegou tamén o que recibira un talento e díxolle: “Señor, sei moi ben que es un home duro, que seituras onde non sementaches e recolles onde non botas. Por iso collín medo e fun agachar na terra o teu talento; aquí tes o que é teu”. Pero o señor respondeulle: “Mal criado lacazán! ¿Con que sabías que seituro onde non semento e recollo onde non boto? Pois puxeras os meus cartos no banco e así, cando eu volvese, podía coller os cartos e máis os intereses. Así que quitádelle o talento e dádello ao que ten dez. Porque ao que ten háselle dar e abondo; pero ao que non ten, aínda o que ten se lle ha quitar. E ao criado inútil botádeo fóra á escuridade, onde será o pranto e máis o renxer dos dentes”.

05 novembro, 2020

Tempo Ordinario: 32ª semana


8 de novembro: domingo 32 do Tempo Ordinario 

Evanxeo: Mt 25, 1-13 

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos esta parábola: 

O reino dos ceos parecerase a dez mociñas que, collendo os seus candís, saíron recibir o noivo. Cinco eran parvas e cinco asisadas. As parvas colleron os candís, pero non os encheron de aceite; as asisadas, en troques, cos candís levaron tamén as aceiteiras cheas. Como o noivo tardaba, pegoulles o sono e botaron unha soneca. Alá pola media noite oíuse berrar: “Veña, que chega o noivo, ídeo recibir”. Erguéronse todas aquelas mociñas e prepararon os candís. 

Entón dixéronlles as parvas ás asisadas: “Dádenos un chisco de aceite, que os nosos candís esmorecen”. Responderon as asisadas: “Non vaia ser que non chegue para vós e para nós; mellor será que vaiades á tenda e que o merquedes”. 

Mentres elas ían mercalo, chegou o noivo e as que estaban preparadas entraron con el no banquete de vodas e pechouse a porta. Máis tarde chegaron as outras mociñas clamando: “Señor, Señor, ábrenos!” pero el respondeulles: “Asegúrovos que non vos coñezo”. 

Vixiade, logo, xa que non sabedes nin o día nin a hora.

28 outubro, 2020

Tempo Ordinario: 31ª semana


 1 de novembro:  Solemnidade de todos os Santos e Santas

Evanxeo: Mt 5, 1-12a

Vendo Xesús a multitude, subiu ao monte e sentou. Achegáronselle as persoas que acompañaban máis de preto e el, tomando a palabra, ensinábaos dicindo:

—Ditosas as persoas totalmente pobres,
porque delas é o Reino dos ceos.
Ditosos as que choran,
porque elas serán consoladas.
Ditosos as non violentas,
porque elas herdarán a terra.
Ditosos as persoas que pasan fame e sede de xustiza,
porque elas ficarán fartas.
Ditosas as misericordiosas,
porque elas acadarán a misericordia.
Ditosos as de corazón limpo,
porque elas verán a Deus.
Ditosos as que traballan pola paz,
porque elas serán chamados fillas de Deus.
Ditosos as persoas perseguidas por causa da xustiza,
porque desas tales é o Reino dos ceos.
Ditosos vós, cando vos aldraxen, persigan e calumnien de calquera xeito pola miña causa; alegrádevos e reloucade, porque grande será a vosa recompensa nos ceos.

21 outubro, 2020

 


 25 de outubro: domingo 30 de Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 22, 34-40

            Nunha ocasión os fariseos, ao se informaren de que Xesús lles tapara a boca aos saduceos, reuníronse; e un deles, que era xurista, preguntoulle, para poñelo a proba:

            —Mestre, ¿cal é o mandamento máis importante da Lei?

            El respondeulle:

            —“Amarás o Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón, con toda a túa alma e con todo o teu entendemento”. Este é o mandamento primeiro e máis grande. O segundo é semellante a el: Amarás o teu próximo como a ti mesmo. Destes dous mandamentos dependen a Lei enteira e máis os Profetas.

20 outubro, 2020

 



Benqueridas amigas e amigos,

 

Todos os anos por estas datas convocamos o Foro Encrucillada. Este ano non é posible, pois en Galicia están limitadas as xuntanzas a 10 persoas por mor da pandemia.
Na Asociación Encrucillada non queremos deixar pasar a nosa cita, e no canto do Foro convocamos os COLOQUIOS NA ENCRUCILLADA.
Imos aproveitar os relatorios que tiñamos encargados.
  • Como nace a Biblia, xeración e escritos do Antigo Testamento, por Marta García Fernández, profesora adxunta da Facultade de Teoloxía da Universidade Pontificia Comillas, Departamento de Sagrada Escritura e Historia da Igrexa
  • O Novo Testamento, xeración e escritos, por Carmén Bernabé Ubieta, profesora Titular de Cristoloxía fundamental, Sagrada Escritura e Escritos Xoánicos na Universidade de Deusto (campus Bilbao)
  • Hermenéutica, como ler a Biblia hoxe, por Andrés Torres Queiruga, profesor emérito de Teoloxía Fundamental no ITC e de Filosofía da relixión na USC.
Publicarémolos na Revista Encrucillada 220 (Dec 2020), pero ademais pedimos ás autoras e autor que suxeriran, partindo do texto, preguntas que abran á reflexión, coas que poder animar un diálogo.
A nosa idea é que todas as persoas que queiran afondar na lectura actual da Biblia o fagan, de xeito individual ou en pequenos grupos, lean e reflexionen, poñendo en común achados e dúbidas.
Logo, no mes de febreiro, convocaremos encontros virtuais coas tres persoas relatoras, en diferentes días, cos que poidamos arbitrar un diálogo coas reflexións de todos.
Quedades todos emprazados logo para este traballo de reflexión e formación, individual ou en grupos, e do que vos seguiremos informando en próximos días.
Quedamos á vosa disposición para calquera dúbida ou aclaración neste correo mail
Grazas por segir aí con fidelidade, e por apostar pola fe e a galeguidade.
Saúdos cordiais
Consello de Encrucillada


Por outra banda, o Equipo Coordinador da Escola de Espiritualidade animamos a aquelas persoas que, aínda, non sexan subscritoras da revista e estean interesadas nos relatorios que serán publicados no número 220 (novembro-decembro 2020), que poden subscribirse na seguinte ligazón: http://www.encrucillada.gal/index.php?s=3
Hai dúas modalidades de subscrición: en papel (25,00 €/ano) ou dixital (15,00 €/ano). 
Recibirían gratis o referido número 220, xa que a cota de subscrición sería para o ano 2021, iso si, sempre que se faga antes do 30 de novembro, porque o 1 de decembro comezará o envío da revista.




15 outubro, 2020

Tempo Ordinario: 29ª semana

 

18 de outubro: domingo 29 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 22, 15-21

            Unha vez os fariseos fóronse reunir para veren o xeito de pillar a Xesús nalgún dito. E mandáronlle algúns dos seus discípulos e dos partidarios de Herodes, que lle dixeron:

            —Mestre, sabemos que es sincero, que ensinas o verdadeiro camiño de Deus e que non andas con miramentos, porque non te deixar levar polos respectos humanos. Dinos, logo, ¿qué che parece, está permitido pagarlle o tributo ao César ou non?

            Xesús, catando a malicia, contestoulles:

            —¿Por qué me queredes comprometer, hipócritas? Mostrádeme a moeda do tributo.

            Eles presentáronlle un denario. E el preguntoulles:

            —¿De quen é este busto e máis a inscrición?

            Contestáronlle:

            —Do César.

            Entón replicoulles:

            Pois logo dádelle ao César o que é do César e a Deus o que é de Deus.

            Ao oíren isto, ficaron pasmados e, deixándoo, marcharon.

08 outubro, 2020

Tempo Ordinario: 28ª semana


11 de outubro: domingo 28 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 22, 1-14

            Daquela púxose de novo Xesús a falarlles en parábolas:

            Parécese o reino dos ceos a un rei que celebrou o casamento do seu fillo. Mandou os seus servos ir chamar polos convidados á voda, pero estes non querían ir. Volveu mandar outros servos, encargándolles: “Dicídelle aos convidados: Mirade que teño preparado o banquete, xa están mortos os becerros e máis os demais animais cebados; todo está disposto, vide á voda!” Pero eles, sen lles faceren caso, fóronse uns ás leiras, outros aos seus negocios e os demais botáronse aos servos, maltratáronos e matáronos. Entón o rei, todo indignado, mandou os seus exércitos, que acabaron cos asasinos aqueles e prendéronlle lume á cidade. E díxolles aos seus servos: “A voda está preparada, pero os convidados non a merecían. Así que ide ás encrucilladas dos camiños, e a cantos atopedes, convidádeos á voda”.

            Saíron os servos aos camiños e xuntaron a todos os que atoparon, bos e malos, de xeito que se encheu de convidados a sala da voda.

            Cando entrou o rei para ollar os convidados, viu un home que non vestía traxe de voda e díxolle: “Amigo, ¿cómo entraches aquí sen traxe de voda?” El ficou calado. Entón o rei díxolles aos camareiros: “Atádeo de pés e mans e botádeo fóra, ás tebras, onde será o pranto e máis o renxer dos dentes”.

            Porque as persoas chamadas son moitas, pero poucas as escollidas.

30 setembro, 2020

Tempo Ordinario: 27ª semana

 


4 de outubro: domingo 27 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 21, 33-43

            Nunha ocasión díxolles Xesús aos sumos sacerdotes e aos anciáns do pobo:

            —Escoitade esta parábola:

            Había unha vez un propietario que plantou unha viña, rodeouna dunha sebe, cavou nela un lagar e construíu un caseto para o garda. Logo arrendóullela a uns viñateiros e marchou para lonxe. Cando chegou o tempo da vendima, mandou os seus criados onda os viñateiros para cobrar as rendas. Pero os viñateiros agardáronos e a un zorregáronlle, a outro matárono e a outro apedrárono. De novo mandou outros criados máis numerosos, pero tratáronos do mesmo xeito. Por último mandou o seu propio fillo, dicindo para si: “Ao meu fillo hano respectar”. Pero os viñateiros, ao veren o fillo, comentaron: “Este é o herdeiro; veña, matémolo e a herdanza será nosa”. E agarrárono, botárono fóra da viña e matárono.

            Ben, e cando veña o señor da viña, ¿Qué fará cos viñateiros aqueles?

            Respondéronlle:

            —A eses malvados faraos morrer de mala morte e arrendará a viña a outros viñateiros, que lle paguen as rendas no seu tempo.

            Díxolles entón Xesús:

            —¿Seica non lestes nunca na Escritura: “A pedra que desbotaron os canteiros é agora o esquinal; esa pedra colocouna o Señor, ¡que regalía para nós!?

            Por iso dígovos: quitaranvos o reino de Deus e darase a un pobo que produza bos froitos.

24 setembro, 2020

Tempo Ordinario: 26ª semana

 

 

27 de setembro: domingo 26 do Tempo Ordinario

 Evanxeo: Mt 21, 28-32

    Unha vez díxolles Xesús aos sumos sacerdotes e aos anciáns do pobo: 
    —¿Que vos parece? Un home tiña dous fillos. Foi onda o primeiro e díxolle: “Meu fillo, vai traballar hoxe na viña”. El respondeu: “Non quero”, pero despois, arrepentido, foi. Foi onda o outro e díxolle o mesmo. El respondeu: “Vou, señor”, pero non foi. ¿Quen dos dous fixo a vontade do pai? 
    Respondéronlle: 
    —O primeiro. 
    Entón díxolles Xesús: 
    —Asegúrovos que os recadadores e máis as prostitutas entrarán no reino de Deus antes ca vós. Porque veu Xoán para vos ensinar o camiño da xustiza e non lle fixestes caso; en cambio, os recadadores e máis as prostitutas si que llo fixeron. Pero vós, aínda despois de ver iso, nin vos arrepentistes nin crestes.

16 setembro, 2020

Tempo Ordinario: 25ª semana




  
20 de setembro: domingo 25 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 20, 1-16
Nunha ocasión contoulles Xesús esta parábola aos seus discípulos:
—O reino dos ceos parécese a un propietario que saíu pola mañá cedo a contratar xornaleiros para a súa viña. Axustou con eles o xornal dun denario e mandounos á súa viña. Saíu outra vez á media mañá e atopou outros sen traballo na praza. E díxolles:
—Ide vós tamén á miña viña e dareivos o xusto.
Eles foron. De novo saíu polo  mediodía e pola tarde, facendo o mesmo. Pero aínda volveu saír á tardiña e atopando outros parados na rúa, díxolles:
—Pero, ¿que facedes aquí todo o día sen traballar?
Eles responderon:
—É que ninguén nos contratou.
El díxolles entón:
—Ide vós tamén á miña viña.
Anoitecendo xa, díxolle o dono da viña ao administrador:
—Chama os xornaleiros e págalles o xornal; empézasme polos últimos e acabas polos primeiros.
Chegan os da derradeira hora e dálles un denario a cada un. Cando chegaron os primeiros coidaron que lles darían máis, pero tamén recibiron cadanseu denario. Ao recibilo, murmuraban contra o propietario:
—Eses, os derradeiros, traballaron unha hora só e trátalos igual ca nós, que aturamos o peso e a caloraza do día.
Pero el replicoulle a un deles:
—Amigo, non che fago ningunha inxustiza. ¿Non axustamos un denario? Pois  colle o teu e vaite. E logo, se quero darlle ao último igual ca a ti, ¿non teño dereito a facer o que quero co que é meu? ¿Ou é que ti ves con mal ollo que eu sexa bo?
Así, dese mesmo xeito, os últimos serán os primeiros e os primeiros serán os últimos.

10 setembro, 2020

Tempo Ordinario: 24ª semana



  

13 de setembro: domingo 24 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 18, 21-35
Nunha ocasión Pedro achegouse a Xesús e preguntoulle:
—Señor, ¿cantas veces terei que perdoar a meu irmán se me segue ofendendo? ¿Ata sete veces?
Respondeulle Xesús:
—Non che digo ata sete veces, senón ata setenta e sete. Por iso o Reino dos ceos parécese a un rei que quixo facer as contas cos seus servidores. Cando empezaba, presentóuselle un que lle debía moitos millóns. e como non tiña con que pagar, o señor ordenou que o vendesen a el con muller, fillos e canto tiña, para que así lle pagase.
O servidor botóuselle aos pés e suplicáballe:
—Ten paciencia comigo, que cho hei pagar todo.
O señor tivo pena daquel home e deixouno marchar, perdoándolle toda a súa débeda. Pero, ao saír, o servidor aquel atopouse cun compañeiro que lle debía unha insignificancia e, agarrándoo pola gorxa, esganábao dicíndolle:
—Paga o que me debes.
Botándose aos seus pés, o compañeiro suplicáballe:
—Ten paciencia comigo, que cho hei pagar todo.
Pero non lle fixo caso e, aínda para máis, mandou que o metesen na cadea, ata que lle pagase a débeda.
Os compañeiros, ao veren tal cousa, moi apesarados, fóronlle contar ao seu señor todo o que pasara. Entón o señor mandouno chamar e díxolle:
—Servidor malvado! Eu perdoeiche toda aquela débeda, porque  mo pediches. ¿E logo non debías ti tamén compadecerte do teu compañeiro, como eu me compadecín de ti?
E todo anoxado, o señor entregouno aos verdugos ata que lle pagase a débeda.
Así tamén fará convosco meu pai celestial, se non perdoades de corazón cada un a seu irmán.

03 setembro, 2020

Tempo Ordinario: 23ª semana





6 de setembro: domingo 23 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 18, 15-20
Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos:
—Se teu irmán peca contra ti, vai e repréndeo; pero ti só con el. Se te escoita, conquistaches o teu irmán. Se non te escoita, leva contigo un ou dous, para que por medio de dúas ou tres testemuñas quede resolto o asunto. Se non vos fai caso, dillo á comunidade; e se tampouco lle fai caso á comunidade, sexa para ti coma un pagán ou un recadador de impostos (un estafador). Asegúrovos que o que atedes na terra será atado no ceo, e o que desatedes na terra será desatado no ceo.
Asegúrovos tamén que, se dous de vós se poñen de acordo na terra para pedir calquera cousa, conseguirano do meu Pai celestial. Porque onde están dous ou tres reunidos no meu nome, alí no medio estou eu.