Tempo Ordinario: 18ª semana

2 de agosto: domingo 18 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 14, 13-21

Cando Xesús soubo que Herodes matara a Xoán Bautista, retirouse de alí nun bote a un lugar deserto e arredado. En canto a xente o soubo, foino seguindo por terra dende as vilas. Así, cando desembarcaron, atopouse cun gran xentío. El, conmovido, curou a todos os enfermos. Chegada a tarde, os discípulos foron onda el e dixéronlle:

—O lugar está moi arredado e a hora moi avanzada; será mellor que despidas a xente para que vaian ás aldeas e merquen comida.

Xesús díxolles:

—Non precisan marchar, dádelles vós de comer.

Eles responderon:

—Aquí non temos máis ca cinco bolos de pan e máis dous peixes.

Pero Xesús replicoulles:

—Pois traédemos aquí.

E mandando recostar a xente na herba, colleu os cinco pans e máis os dous peixes, ergueu a mirada ao ceo, dixo a bendición, partiu os pans e déullelos aos discípulos, que á súa vez llos pasaron á xente. E comeron todos ata se fartaren, enchendo coas sobras doce cestas. Os que comeron eran uns cinco mil, sen contar mulleres nin nenos.

Tempo Ordinario: 17ª semana

  

26 de xullo: domingo 17 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 13, 44-52

Nunha ocasión díxolle Xesús á xente:

—O reino dos ceos é semellante a un tesouro agachado nunha leira; a persoa que o atopa vólveo agachar e, cheo de alegría, vai vender canto ten para marcar aquela leira.

Tamén se aparece o reino dos ceos  a un tratante de perlas finas; en atopando unha de grande valor, vai vender todo canto ten para mercala.

Do mesmo xeito é semellante o reino dos ceos a un aparello de rapeta largado no mar, que recolle peixes de todas as castes. Unha vez cheo, tiran por el para a ribeira e, sentados, escollen os bos nun queipo e os malos tiran con eles. Así será na fin do mundo: sairán os anxos e arredarán os malos dos xustos para botalos no forno do lume; alí será o pranto e o renxer dos dentes.

Entendedes todo isto?

Eles responderon:

—Entendemos.

El concluíu:

—Por iso todo letrado que se fai discípulo do reino dos ceos parécese ao dono dunha casa que saca das súas arcas o novo e máis o vello.

Tempo Ordinario: 16ª semana

  

19 de xullo: domingo 16 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 13, 24-43 (ou breve: Mt 13, 24-30)

Unha vez Xesús constoulles esta parábola:

—Parécese o reino dos ceos a un home que sementou boa semente na súa leira. Pero mentres todos durmían, o seu inimigo veu sementar xoio polo medio do trigo e marchou. Cando espigou a planta e deu trigo, apareceu o xoio tamén. Os criados do dono fóronlle dicir: “Señor, ¿ti non sementaras boa semente na túa leira? ¿De onde lle vén, logo, o xoio? El contestoulles: “Isto é obra dun inimigo”. Os criados preguntáronlle: “¿Queres que o vaiamos arrincar?” El respondeulles: “Non, non sexa que ao collerdes o xoio arrinquedes tamén o trigo. Deixádeos medrar xuntos deica a sega, que no tempo da sega heilles dicir aos segadores: Apañade primeiro o xoio e atádeo en mollos para queimalo, e o trigo recollédeo na miña arca”.

* * *

E contoulles outra parábola:

—O reino dos ceos é semellante a un gran de mostaza que un home sementou na súa horta. A mostaza vén sendo a máis pequerrecha de todas as sementes, pero, cando medra, chega a ser meirande ca todas as hortalizas, converténdose nunha árbore, de tal xeito que mesmo os paxaros veñen facer o niño nas súas polas.

Díxolles outra parábola:

—O reino dos ceos é semellante ao fermento que unha muller amasou en tres medidas de fariña ata que todo levedou.

Todo isto lle falou Xesús en parábolas á xente, e nada lles falaba que non fose por medio de parábolas. De xeito que se cumprise o que dixera o profeta: Abrirei a miña boca para dicir parábolas, proclamarei cousas escondidas dende que o mundo é mundo.

Entón, deixando a xente, foi para a casa. Achegáronselle os seus discípulos e pedíronlle:

—Explícanos a parábola do xoio na leira.

El respondeu:

—O que sementa a boa semente é o fillo do home; a leira é o mundo; a boa semente son os fillos do reino; o xoio son os fillos do malo. O inimigo que a semente é o Satán; a sega é a fin do mundo e os segadores son os anxos. E así como se entrecolle o xoio e se bota no lume, así pasará na fin do mundo: mandará o Fillo do home os seus anxos e quitarán do seu reino todos os escándalos e a todos os que fan o mal, e botaranos no forno de lume, onde será o pranto e o renxer dos dentes. Entón os xustos resplandecerán como o sol no reino de seu Pai. Quen teña oídos, que escoite.

Tempo Ordinario: 15ª semana

12 de xullo: domingo 15 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 13, 1-23 (Lectura breve: Mt 13, 1-9)

Naquel día Xesús saíu da casa e foi sentar á beira do mar. Tanta era a xente reunida ao pé del, que tivo que subir e sentar nun bote, mentres a xente toda ficaba na beira. E faloulles de moitas cousas en parábolas. Dicía:

—Dunha vez saíu un labrego a sementar. E, ao botar a semente, parte dela foi caendo polo camiño adiante; viñeron os paxaros e comérona. Outra caeu entre as pedras, onde a penas había terra; e naceu de contado, porque a terra non tiña fondura; pero, non ben saíu o sol, queimouna, e, como non tiña raíz, secou. Outra parte caeu na silveira e, ao medraren as silvas, afogárona. Outra caeu en boa terra, dando froito: unha, cen; outra, sesenta; outra, trinta. Quen teña oídos que escoite!

***

E achegándose os discípulos, dixéronlle:

—¿Por que lles falas en parábolas?

El respondeulles:

—Porque a vós concedéusevos coñecer os misterios do reino dos Ceos, pero a eles non. Pois a quen ten daráselle ata sobrarlle; pero a quen non ten, aínda o que ten se lle quitará. Por iso fálolles eu en parábolas, porque mirando non ven e escoitando non oen nin entenden. Cúmprese así neles o que profetizara Isaías, cando dicía:

Oír oiredes, pero non entenderedes; ollar ollaredes, pero non veredes. Porque o corazón deste pobo está insensibilizado; endureceron os seus oídos e pecharon os seus ollos, para non veren cos ollos, nin oíren cos oídos, nin entenderen co seu corazón, nin se converteren para que eu os cure.

Ditosos, en troques, os vosos ollos, porque ven, e máis os vosos oídos, porque oen! Pois asegúrovos que moitos profetas e xustos desexaron ver o que vós vedes e non o viron, e oír o que vos oídes e non o oíron.

Escoitade, logo, vós a parábola do sementador. Sempre que unha persoa escoita a palabra do reino e non a entende, vén o Maligno e repáñalle o sementado no seu corazón; esa é a semente que caeu no camiño. A que caeu entre as pedras vén ser aquela persoa que, escoitando a palabra, de seguida recibe con alegría; pero, ao non ter raíz e ser inconstante, así que veñen as dificultades ou a persecución por causa da palabra, deseguida abandona. A que cae na silveira vén ser aquela persoa que escoita a palabra, pero as preocupacións do mundo e o engado das riquezas afogan a palabra e queda sen dar froito. Pero a que foi sementada en boa terra vén ser aquela persoa que escoita a palabra e a comprende; esta si que dá froito e produce nun caso cento, noutro sesenta e noutro trinta.

Tempo Ordinario: 14ª semana

5 de xullo: domingo 14 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 11, 25-30

Nunha ocasión dixo Xesús:

—Bendito sexas, meu Pai, Señor do ceo e máis da terra, porque lles escondiches estas cousas aos sabios e aos prudentes e llas revelaches á xente humilde. Si, meu Pai, bendito sexas por che agradar iso así. Meu Pai ensinoume todas as cousas e ninguén coñece o fillo agás o Pai, nin coñece ninguén o pai agás o Fillo e aquel a quen o Fillo llo queira revelar.

Achegádevos a min todas as persoas que estades cansas e oprimidas, que eu vos aliviarei. Cargade co meu xugo e aprendede de min, que son bo e humilde de corazón e atoparedes acougo para as vosas almas; porque o meu xugo é doado de levar e a miña cara liviá.