29 marzo, 2024

Pascua



Pascua

Empezamos o tempo de Pascua, que desde a celebración da Vixilia Pascual nos vai levar durante seis semanas á solemnidade da Ascensión, logo á de Pentecoste, na que celebraremos a presenza do Espírito Santo nas nosas vidas cristiás, na vida de todas as persoas e realidades que hai no mundo.

Durante a oitava de Pascua o Evanxeo de cada día permite aproximarnos á experiencia daquelas persoas que dun xeito sorprendente tiveron a experiencia de que Cristo estaba vivo no medio delas, no medio da comunidade, no medio do mundo. Morrera, pero a morte non lle arrebatara a capacidade de estar no medio dos seus –todo o mundo é seu—, iso si, dunha forma nova, que se percibe cunha sensibilidade nova.

Durante o tempo da Pascua invitarásenos a realizar nos mesmos esa experiencia de encontro con Cristo resucitado; cousa que non é cuestión de ningún tipo de maxia, senón cuestión de estar moi atentas/os á vida de cada día, pois é na vida de cada día onde Xesús se nos amosará a través de pequenos sinais que falan del, que nolo fan presente. Por exemplo, se eu levo tempo sen lle falar a unha persoa veciña, percibo que iso é un atranco para a nosa felicidade, e me dispoño a retomar esa relación, é a vida que trunfa en min, é Xesús que resucita en min, ou eu nel. Ou se estaba deixando de participar en algo comunitario, e vexo que non podo deixar de lado os intereses comunitarios, e me dispoño a volver a botar unha man, é a vida que trunfa en min, é Xesús que resucita en min ou eu en Xesús.

A Pascua é un clamor de vida, un clamor pola vida. A nosa Pascua sempre será unha Pascua parcial, en camiño. Pero é Pascua, porque é gustar xa o fermoso que é vivir, o fermoso que é compartir vida, o fermoso que é traballar para que a vida o envolva todo: natureza, animais, xente. A Pascua realízase sobre todo cando todo o máis fráxil da natureza, dos animais, das persoas, por fóra ou por dentro, é especialmente atendido, e recupera o gozo de vivir e de celebrar a vida. No nome do Deus da vida, que para a vida nos creou e para a vida nos recompuxo en Cristo Xesús.

24 marzo, 2024

4º Encontro 2023-2024: Celebración do perdón

 


UN TEMPO CON XESÚS


1.-Que ben estar contigo, Xesús,
que ben estar contigo
nesta comunidade de irmáns e irmás.
Ti sempre tes tempo para nós,
o teu gusto é estar cos seres humanos,
homes e mulleres,
calquera que sexa a nosa procedencia,
sexo, relixión, condición moral.
Sempre aí,
abrindo as portas da casa,
invitando a pasar, a ver, a experimentar.
Grazas. Xesús.
Grazas de corazón.


2.-Coas portas abertas,
meu irmán e mestre Xesús,
coas portas abertas
para poder acoller o que veña, a quen veña;
para poder saír á busca do sempre máis
ao que ti nos provocas.

Así quero estar ante ti, meu Xesús,
ante quen me rodea,
ante a vida.

Coas portas sempre abertas,
para que todo entre e todo saia
nun exercicio humilde de comuñón,
de solidariedade,
de agradecemento,
de alegría comunitaria.

Coas portas abertas, meu Xesús,
para que nada do teu,
nada do de Deus
quede á espera na soleira do meu ser;
para que nada do meu
quede agochado nos pregues do meu egoismo
ou da miña covardía.


3.-Confío en ti, meu Deus.

Na vida e na morte,
     confío en ti, meu Deus.
Na hora da graza ou da desgraza
     confío en ti, meu Deus.
Con sufrimento ou sen sufrimento,
     confío en ti, meu Deus.
Aínda que o meu pecado me leve á desconfianza,
     confío en ti, meu Deus.
Nas horas de éxito e nas horas de fracaso,
     confío en ti meu Deus.
Máis alá de calquera medo, que me poida invadir,
     confío en ti, meu Deus.
Porque sei que me queres moito,
     confío en ti, meu Deus.
Pola palabra e exemplo do teu mesmo fillo Xesús,
     confío en ti, meu Deus.
Pola preciosa semente irmandiña
que sementaches no meu corazón,
     confío en ti, meu Deus.
Porque te quero,
     confío en ti, meu Deus.


4.-“Cantas persoas pobres hai na nosa axenda?
Cantas horas do día pasamos con algunha delas?
Cantas delas nos rouban o sono?
Con cantas delas temos lazos de fonda amizade
e compartimos o pan a palabra, o diñeiro, a casa?
A cantas delas incluímos na nosa pregaria diaria
como imaxe viva do Deus que veneramos?
Pensemos e deduzamos.
Pensade e dicídeme ser realmente me queredes,
se realmente credes en min. Falamos.”


5.- O AMOR É O MEIRANDE
Cobizade os dons máis perfectos,
e non os que campan mellor,
preferindo sempre entre aqueles
o meirande que é o amor.

O AMOR É O MEIRANDE
DOS DONS QUE NOS VEÑEN DE DEUS.
O AMOR É O MISTERIO
QUE A TODOS NOS CÓMPRE ENTENDER.
Podo do divino e do humano
en estrañas linguas falar;
se non teño amor, son talmente
coma o badalar da campá.


6.-
SANTO, TI ES O SANTO,
TI ES O SANTO, TI, SEÑOR,
DEUS DO UNIVERSO,
DEUS DE VIDA, DEUS DE AMOR. (BIS)



Traballo entre sesións curso 2023-2024

    


Xesús, o rostro humano de Deus


Para o traballo das mañás:

Texto base:

Rafael Aguirre, Carmen Bernabé, Carlos GilQué se sabe de... Jesús de Nazaret. Verbo Divino, (5ª reimpresión, 2018)

Textos complementarios:

Andrés Torres QueirugaRepensar la cristología. Verbo Divino, 1995
Manuel Regal LedoXesús, aquel home de aldea, Encrucillada, 2008; Jesús, aquel hombre de pueblo, PPC, 2016
 

Para o traballo dos grupos pola tarde:

José Antonio PagolaJesús. Aproximación histórica. PPC, 2007


5ª sesión 
(4 de maio de 2024)

Mañá:

Qué se sabe de... Jesús de Nazaret
Que significa "Xesús é Deus"? (cap. 9 páx 187-214).
Tarefa especial:

Para facer máis viva a participación no encontro xeral, a ver se cada asistente, unha vez lido o texto, traemos preparadas un par de preguntas ou comentarios sobre algo que me gustou máis ou meu desconcertou.

Tarde:

GRUPO 1: "Confilitivo e perigoso" Libro de Pagola, cap. 12
GRUPO 2:  "Curador da vida" Libro de Pagola, cap. 6
GRUPO 3: "Amigo das mulleres" Libro de Pagola, cap. 8
GRUPO 4: "Crente fiel" Libro de Pagola, cap. 11

O acceso ao coñecemento vital de Xesús realízase a través destes tres camiños complementarios:
a) A reflexión e o estudo
b) A pregaria coa que buscamos deixarnos coller polo seu Espírito
c) A práctica dunha vida xusta e solidaria.

4º Encontro curso 2023-2024



ORAR COA CASA COMÚN


1.CONTEMPLAR. ADMIRAR.

En silencio. Música suave de fondo. Pechando os ollos. Centrándonos en calquera criatura (mineral, vexetal, animal) da Casa Común que nos teña impactado pola súa fermosura, pola súa complexidade, pola súa grandeza, ...; o noso propio corpo, ou mesmo algunha parte concreta do noso corpo: ollos, corazón, pulmóns.

...e contemplar, admirar, agradecer...

Cérrase este momento (5 m.) cantando

SEÑOR, DEUS NOSO, QUE ADMIRABLE É O TEU NOME
EN TODA A TERRA, EN TODA A TERRA.

21 marzo, 2024

Semana Santa 2024



SEMANA SANTA

Desde as orixes do cristianismo os seguidores e seguidoras de Xesús percibiron que a morte de Xesús e todo o que a rodeara tiña un especial interese e significado. Por iso desde os primeiros momentos lle prestaron especial atención aos relatos da Paixón que circulaban de comunidade en comunidade.

Desde o comezo do cristianismo tamén se celebraron con especial devoción os acontecementos que Xesús viviu nos derradeiros días da súa vida ata a súa morte, e con eles o misterio da súa resurrección.

Non é que a morte e a resurrección de Xesús teñan un sentido máxico. A morte e a resurrección de Xesús hai que velas intimamente unidas a toda a súa vida, ao seu estilo de vida e ás consecuencias que ese estilo de vida lle trouxeron a Xesús. Así a súa vida, a forza de tanto amar, de tanto servir ás persoas máis débiles, marxinais e pecadoras, acabou sendo unha vida aborrecida por xentes ligadas ao poder, que o levaron á morte. Pero, por iso mesmo, a súa morte acabou sendo unha morte gloriosa para o mesmo Xesús, e unha fonte de luz, de vida e de esperanza para todos os homes e mulleres que se queiran achegar con confianza a esta fervenza de amor e de solidariedade.

A vida de Xesús orienta as vidas das persoas que o queremos seguir. A morte de Xesús fortalece a quen coma el se enfronta, servindo, cos poderes do mal. A resurrección de Xesús encabeza e esclarece a nosa propia resurrección, cando a nosa vida é unha vida que se desenvolve na busca sincera do querer de Deus no respecto e servizo á xente.

Quizais estamos afeit@s a vivir a Semana Santa con certa rutina. Unha mágoa! ¿E se intentásemos vivila a fondo, ao pé de Cristo, en comunidade, andando con el os camiños todos que o levaron do domingo de Ramos á Pascua de Resurrección? Seguro que nos había facer moito ben como persoas, como cristiás, como cidadáns.


24 de marzo: Domingo de Ramos

Procesión dos ramos: Evanxeo: Mc 11,1-10

Cando se achegaban a Xerusalén, cerca de Betfagué e de Betania, ao pé do montes das Oliveiras, mandou Xesús a dous discípulos dicíndolles:
—Ide á aldea que tendes aí por fronte e, ao que entredes, ides atopar atado un burro que ninguén montou aínda; soltádeo e traédeo. Se alguén vos pregunta por que o facedes, dicídelle: Precísao o Señor, pero de seguida o mandará de volta.

Foron alá, atoparon o burro atado a un portal e desatárono. Algúns dos que andaban por alí, preguntáronlles:
—¿Qué facedes aí desatando o burriño?

Eles contestáronlle tal como Xesús lles mandara. E leváronlle o burro a Xesús, que montou nel así que o cubriron cos seus mantos. Moitos estendían tamén os seus mantos no camiño, para que lle servisen de alfombras; e outros, ramallos cortados nas chousas. E tanto os que ían diante coma os de detrás exclamaban:
—Hosanna! Bendito o que vén no nome do Señor! Bendito o reino do noso pai David que chega! Hosanna no ceo!

14 marzo, 2024

Tempo de Coresma: 5ª semana



17 de marzo: Domingo 5º de Coresma

1ª lectura: Xer 31, 31-34. Salmo: 50, 3-4. 12-13. 14-15
2ª lectura: Heb 5, 7-9

Evanxeo: Xn 12,2 0-33

Sucedeu un día que algúns dos gregos que subían a adorar no día da Festa achegáronse a Filipe, o de Betsaida de Galilea, e pedíronlle:
—Señor, queremos ver a Xesús.

Foi Filipe e díxollo a André; André e máis Filipe foron dicirllo a Xesús. Xesús respondeulles:
—Chegou a hora de que sexa glorificado o Fillo do home. Évos ben certo: se o gran de trigo cae na terra, pero non morre, quedará el só; pero, se morre, dará froito abondoso. Quen ama a súa vida, pérdea; mais quen aborrece a súa vida neste mundo, poñeraa a salvo para unha vida eterna. Se alguén quere servirme, que me siga, e alí onde estou eu estará tamén o meu servidor. Se alguén me serve hao honrar o Pai.

Agora o meu espírito está turbado. ¿E que hei de dicir: Pai, sálvame desta hora? Pero se para iso cheguei a esta hora! Pai, glorifica o teu nome.

Chegou entón unha voz do ceo:
—Xa o glorifiquei e glorificareino aínda de novo.

Ao oílo o xentío alí presente, dicía que fora un trono; outros dicían: “Faloulle un anxo.” Xesús interveu dicindo:
—Esta voz non foi por min, senón por vós. Agora é o xuízo deste mundo; agora ao príncipe deste mundo vano botar fóra. E eu, cando me ergan da terra, atraerei a todos cara a min.

Dicía isto, indicando de que morte había de morrer.

07 marzo, 2024

Tempo de Coresma: 4ª semana



10 de marzo:Domingo 4º de Coresma

1ª lectura: 2 Cro 36, 14-16. 19-23. Salmo: 136, 1-2. 3. 4-5. 6
2ª lectura: Ef 2, 4-10

Evanxeo: Xn 3,14-21

Nunha ocasión díxolle Xesús a Nicodemo:
—Como Moisés alzou a serpente no deserto, así debe ser alzado o Fillo do home, para que todo o que cre nel teña vida eterna. Pois de tal xeito amou Deus o mundo, que lle deu o seu Fillo unixénito, para que todo o que cre nel non se perda, senón que teña vida eterna.

Non mandou Deus o Fillo ao mundo para que xulgue o mundo, senón para que por el se salve o mundo. O que cre nel non é xulgado; mais o que non cre xa está xulgado, porque non creo no Fillo unixénito de Deus.

Nisto consiste o xuízo, en que, vindo a luz ao mundo, os seres humanos escolleron a tebra en vez da luz, pois as súas obras eran ruíns. Pois todo o que fai o mal odia a luz e non vén cara á luz, para que non o delaten as súas obras. Polo contrario, o que obra a verdade vén cara á luz, para que se vexan as súas obras pois esta´n feitas como Deus quere.