30 decembro, 2014

1 de xaneiro: Solemnidade de Santa María



Evanxeo: Lc 2,16-21


Comentario:

Lucas ofrécenos un relato sobre o nacemento de Xesús cheo dunha fantasía preciosa e suxestiva, a través da cal nos transmite vivencias básicas, actitudes fundamentais para entender a presenza total de Deus en Xesús, naquel neno fráxil que se amosa en Belén.

26 decembro, 2014

28 de decembro: Festa da Sagrada Familia


Evanxeo: Lc 2, 22-40


Comentario:

Belén da Igrexa Santa Madalena (Ribadavia)
A familia, a familia de Xesús de Nazaret, a nosa familia, as nosas familias, as familias todas do mundo. Son consecuencias ben sinxelas e ben preciosas do feito de que Deus se fixese ser humano entre nós. As miudezas das nosas casas, da nosa convivencia adquiren categoría divina, son espazos nos que podemos atopar a Deus entre nós; e iso tanto cando as cousas na familia van moi ben, coma cando poidan ir só regular, ou incluso mal, moi mal. Deus está aí, disposto sempre a acompañarnos, a botar unha man, a envolvernos en alentos e esperanzas.

21 decembro, 2014

Felicitación de Manuel Regal Ledo


FELIZ NADAL, FELIZ ANO NOVO



Desde o portal de Belén,
onde apunta a solidariedade de Deus
e nacen todas as esperanzas,
feliz Nadal, feliz ano novo.

Desde o mundo da aldea,
onde a esperanza viste as roupas humildes
da terra e da auga,
feliz Nadal, feliz ano novo.

Desde os fogares de renda escasa ou nula,
onde a esperanza se fai berro e demanda,
feliz Nadal, feliz ano novo.

Desde a xente sen fogar, desafiuzada, sen portal,
onde a esperanza se fai rabia e bágoas,
feliz Nadal, feliz ano novo.

Desde os conflitos armados da humanidade,
onde a esperanza é moza frustrada, castigada,
feliz Nadal, feliz ano novo.

Desde os soños sociais, políticos,
onde a esperanza se viste de noiva,
feliz Nadal, feliz ano novo.

Desde a Igrexa pobre e para a xente pobre,
onde a esperanza abre cautelosos camiños,
feliz Nadal, feliz ano novo.

Desde as páxinas de Irimia, Encrucillada e Fervenza,
onde a esperanza se fai palabra humilde, tatexante, servidora,
feliz Nadal, feliz ano novo.

Desde a Escola de Espiritualidade
onde a esperanza se fai comunicación e busca,
pregaria e compromiso,
feliz Nadal, feliz ano novo.

Desde o corazón de Deus,
onde a esperanza é xeito natural e eterno,
feliz Nadal, feliz ano novo.

Desde a casa, a familia, o corazón deste amigo,
onde a esperanza sofre violencias,
pero é máis vigorosa que todos os seus contrarios,
feliz Nadal, feliz ano novo.

25 de decembro: Nacemento do Señor



Evanxeo: Misa da noite: Lc 2,1-14. Misa do amencer: Lc 2,15-20; Misa do día: Xn 1,1-18.

Comentario:

Podemos celebrar o Nadal ben na Misa da noite do 24, no amencer do 25, ou na Misa do día do 25. Para cada un destes momentos a liturxia ofrécenos lecturas distintas, que contribúen a achegarnos desde diferentes vivencias e perspectivas a un acontecemento tan fundamental para a vida cristiá: a presenza total de Deus na nosa historia, concentrada fundamentalmente no corpo fráxil dun neno nacido de pouco.

O relato de Lucas ten un aire completamente humanizado, vivo e cordial. Unha parella en viaxe obedecendo ordes políticas do poder establecido; unha muller a punto de parir obedecendo leis normais da natureza, nas que o autor intúe fonduras de amor dado e respondido, que van máis aló das simples aparencias; un parto apresurado, atendido como mellor se podía nunhas circunstancias pobres, limitadas, marxinais; uns pastores que van e veñen obedecendo sentimentos espontáneos de solidariedade, nos que se visibiliza a solidariedade fondísima de Deus con toda a humanidade sufrinte; anxos por aquí e por alí (onde aparece un anxo sempre se está a falar de algo maior que nos transcende ou pola súa grandiosidade, ou –como é neste caso— pola súa desconcertante simplicidade), que nos incitan a arrecantar os medos e a abrir os corazóns á ledicia máis fonda e plena; presenza de Deus desbordante nun marco vivo e real de pobreza e de solidariedade, que non é doado entender, acoller, agradecer, celebrar, e que por iso demanda corazóns silenciosos, acolledores coma o de María.

16 decembro, 2014

21 de decembro: Domingo 4 de Advento, ciclo B



Evanxeo: Lc 1,26-38

Comentario:

Estamos ante un relato directamente cristolóxico, que nos quere dicir cousas de Xesús Cristo, por moito que a primeira vista pareza estar centrado na figura da súa nai, Santa María de Nazaré.

Os relatos da infancia foron do último que se incorporou aos relatos evanxélicos; o evanxeo de Marcos, o máis antigo, non ten relatos da infancia, e o evanxeo de Xoán substitúeo por un prólogo especial, co que tamén se quere responder á orixe divina de Xesús.

14 decembro, 2014

Celebración do Advento


CELEBRACIÓN DO ADVENTO

Por Manuel Regal Ledo

Sentido e forma da celebración:

Imos facer unha celebración do Advento. Unha celebración que nos dispoña cara ao Nadal, unha celebración que nos faga servidores e receptores dos dons do Nadal, das grazas do Nadal.

Ímolo facer dunha forma sinxela, en catro tempos e unha conclusión. En cada tempo iremos presentando e colocando unha das catro figuras que tradicionalmente compoñen o Belén: burro, vaca, Xosé, María. Cada un destes momentos vai acompañado dunha canción, da lectura dalgún texto, dun tempo de silencio, dalgunha comunicación por parte da xente. Todo moi sinxelo, invitando á interiorización, á vida.

10 decembro, 2014

14 de decembro: Domingo 3 de Advento, ciclo B



Evanxeo: Xn 1,6-8. 19-28

Comentario:

Xoán Bautista foi un personaxe moi significativo na traxectoria persoal de Xesús, da súa vida, da súa misión, moito máis seguramente do que transmiten os textos evanxélicos que leemos. A admiración era mutua. Os evanxeos ofrecen unha imaxe de Xoán Bautista integrada xa na perspectiva cristiá, onde Xesús é o centro, o importante, e Xoán ocupa un papel de servizo para a comprensión de Xesús e da súa misión.

04 decembro, 2014

8 de decembro: Solemnidade da Inmaculada Concepción



Evanxeo: Lc 1,26-38

Comentario:

Hai xente que pensa que esta Solemnidade da Inmaculada Concepción ten que ver coa concepción de Xesús, por iso de que se le neste día o Evanxeo que a conta; pero non, a Solemnidade da Inmaculada Concepción ten que ver coa concepción da Virxe María, aínda que ningún evanxeo nos diga nada dela. O dogma da Inmaculada Concepción, declarado tal polo papa Pío IX no ano 1854, vén afirmar que desde o primeiro momento da súa concepción a Virxe María estivo limpa de todo culpa, sen mácula, inmaculada, “polos méritos de Xesucristo, o seu fillo, redentor do xénero humano”. O misterio da presenza e da acción de Deus entre a xente toda, en María tamén, desborda as nosas capacidades de comprensión e, posiblemente, todo canto afirmemos, se quede moi lonxe da simplicidade e da fondura do actuar de Deus. Máis ca intentar analizar, descifrar, deberamos adorar, agradecer e deixarnos coller e levar pola forza do misterio sagrado de moitas cousas da vida, e das persoas que a vivimos.

02 decembro, 2014

7 de decembro: Domingo 2 de Advento, Ciclo B



Evanxeo: Mc 1,1-8

Comentario:

Empeza o Evanxeo de Marcos. Empeza a narración da noticia feliz de Xesús de Nazaré. Non é calquera cousa o que poderemos contemplar, paso a paso, durante este ano litúrxico. Unha narración desde a fe e para a fe. Quedamos invitados/as a escoitar, acoller, agradecer, obedecer a boa nova de Xesús, Cristo de Deus.

27 novembro, 2014

30 de novembro: Domingo 1 de Advento, ciclo B



Evanxeo: Mc 13, 33-37

Comentario:

Tempo de Advento, tempo do baleiro e parcialidade do ser humano, da historia, abertos á totalidade e plenitude de Deus. Tempo da verdade radical do ser humano, en camiño, en busca. Outra persoa, outra historia concreta, diaria, é posible no nome de Deus.

19 novembro, 2014

23 de novembro: Domingo 34 do tempo ordinario: Solemnidade de Cristo Rei



Evanxeo: Mt 25,31-46.

Comentario:

Ao ler esta parábola é doado que nos situemos como ante algo xa sabido, ante algo do que, polo tanto, non esperamos gran cousa. E mira que é unha parábola ben contundente esta do así chamado “xuízo final”, que unicamente nos transmite o evanxelista Mateu. Coma todas as parábolas de Xesús, esta tamén é ben suxestiva e provocadora. Cómpre achegarnos a ela con suma humildade, con ganas de conversión; os camiños que nela se nos abren son sorprendentes e lévannos ao corazón da experiencia relixiosa de Xesús, da que en principio nos sentimos amantes e seguidores.

11 novembro, 2014

16 de novembro: Domingo 33 do Tempo Ordinario (A)



Evanxeo: Mt 25,14-30

Comentario:

Xesús obséquianos cunha nova parábola, a parábola chamada dos talentos. Con ela fainos a invitación para vivir co gozo de sermos colaboradores de Deus. Deus precisa de nós, conta connosco. Deus precisa de nós, pero tamén a sociedade precisa de nós, tamén a comunidade cristiá precisa de nós. Nós mesmos, cada un, cada unha de nós, precisamos de nós mesmos para construír a nosa persoa en paz e ben, en gozo e liberdade, en responsabilidade, en solidariedade. É un ofrecemento e chamada á responsabilidade persoal e comunitaria: hai cousas que dependen de min, da miña comunidade; se non as facemos, algo importante se perde. Encollémonos, anulámonos e contribuímos a que outros o fagan tamén.

05 novembro, 2014

Pregaria eucarística a partir de textos de Díaz Castro


Manuel Regal Ledo

PAN FEITO DE LÚA, PERDÓN E BEIXO ETERNO

PREGARIA EUCARÍSTICA
A PARTIR DE TEXTOS DE DÍAZ CASTRO
























(As palabras, frases ou parágrafos en cursiva están tomadas ao pé da letra dos poemas de Días Castro, ás veces lixeiramente modificadas para adaptalas ás esixencias da pregaria. Noutros casos, sen empregar as súas mesmas palabras, seguimos as súas ideas e sentimentos)





Do 25 de outubro ao 13 de decembro de 2014



Texto base:




ANDRÉS TORRES QUEIRUGA

Repensar la Cristología

Verbo Divino, 1995 (1ª ed.)

Cap. 7: A Cristoloxía despois do Vaticano II
Cap. 6: Xesús, home verdadeiro





Primer encontro do curso 2014/2015




Signo: o noso propio corpo.


“Ai, os xeonllos doridos a carón deste mundo,
as mans xuntas que axuntan nun intre a alma toda,
os beizos que gurgullan oracións coma fontes
na noite pecha. Copas que sangue que fumega!


9 de novembro: Domingo 32 do Tempo Ordinario (A)


Evanxeo: Mt 25,1-13

Comentario:

Esta parábola non foi contada por Xesús para nos meter medo no corpo, senón para alentar esperanzas, desexos, ansias polo encontro con Xesús, con Deus; ansias pola construción de Reino día a día, no que nós vemos e no que Deus ve, que é moito máis fondo e radical, máis fiel ao real tamén. A calquera hora, no momentos e nas circunstancias menos agardadas, aparece o noivo, é dicir, dáse a posibilidade de que algo humanamente fondo suceda en nós, diante de nós, arredor de nós, máis preto ou máis lonxe, e pode ser que nin nos decatemos, nin nos imaxinemos que ese é o momento no que Deus visita a miña vida para abastecela, para abrila a unha maior fidelidade, a unha maior solidariedade, a unha maior limpeza.

31 outubro, 2014

2 de novembro: Conmemoración das persoas defuntas



Evanxeo: Mt 11, 25-30

(Nota: O Leccionario ofrece para ese día variadas lecturas do antigo e do Novo Testamento para que poidamos elixir. Ao estarmos no Ciclo A, no que seguimos o evanxelista Mateu, escollemos de entre os propostos un relato deste evanxelista)

Comentario:

Morrer non é bonito, sobre todo cando a morte se presenta máis por sorpresa e leva consigo a persoas novas, ou despois de enfermidades duras, dolorosas, ou cando a morte é causada por algún accidente ou acto violento de calquera clase que sexa. Por moito que vaiamos aceptando a morte coma algo irremediable e normal, sempre nos, queda un aquel de protesta e rebeldía ante o final dos nosos días. A fe cristiá pódenos axudar a reconciliarnos coa morte e a vela mesmo coma unha irmá. Aínda que é posible que a xente máis maior sobre todo contestedes dicindo que non, que a relixión, que a fe cristiá aínda afondou máis na fealdade da morte, falándonos de xuízos, de condenas e de terribles castigos eternos. Xesús quere axudarnos a vivir a morte, igual que quere axudarnos a vivir a vida, para que sempre andemos en paz e en esperanza.

29 outubro, 2014

1 de novembro: Festa de todos os santos e santas



Evanxeo: Mt 5, 1-12a

Comentario:

Nos ss. IV-V empezouse a facer memoria dos santos e santas na pregaria eucarística. Lembrábase sobre todo as persoas mártires, as que foran matadas por ser cristiás e vivir coma tales. Despois foise facendo memoria tamén doutros santos e santas. No s. IX empezou a celebrarse en Roma a festa de todos os santos e santas o día 1 de novembro e desde Roma espallouse polo mundo enteiro ata o día de hoxe.

23 outubro, 2014

26 de outubro: Domingo 30 do Tempo Ordinario (A)


Evanxeo: Mt 22, 34-40

Comentario:

Seguimos vendo no evanxeo de hoxe como algúns destacados grupos relixiosos do tempo de Xesús se dirixen a el, pero non con ánimo humilde para aprender del, senón coa vontade de podelo coller nalgún tipo de contradición e así podelo descualificar, e deste xeito evitar o que Xesús lles botaba en cara. É algo moi humano: cando alguén nos pon diante algo que facemos mal, no canto de escoitalo para corrixirnos e así medrar no ben, o que facemos moitas veces é criticalo, buscar algún defecto que el teña para non lle facer caso ao que nos pon diante. Está claro que as persoas que lemos o evanxeo cada domingo non deberiamos achegarnos a Xesús con este espírito malo, senón co desexo sincero de escoitalo, sabendo que se algo nos pon diante é polo noso ben e mellora. Sería moi bo que na comunidade cristiá todos, todas, nos dispuxésemos a relacionarnos cun espírito de escoita e de agradecemento polo que os demais nos poidan ir poñendo diante.

16 outubro, 2014

19 de outubro: Domingo 29 do Tempo Ordinario (A)


Evanxeo: Mt 22, 15-21

Comentario

Xa temos falado de que Xesús suscitaba debate, revolvía o pensamento e as vidas das persoas, especialmente das máis relixiosas, as que crían ter controlada a maneira de acceder a Deus e de vivir conforme á súa vontade. O evanxeo de hoxe recórdanos unha vez máis este feito. Por iso o primeiro que teriamos que ver é se Xesús, se o evanxeo de Xesús, nos revolve a nós tamén, se nos sacode, se produce debate nas nosas conciencias, nas nosas comunidades. Sería o normal que isto pasase. Se non así, pódese deber a que temos “amansado” o espírito de Xesús. Máis que estar nós dispoñibles para seguilo, queremos facer que sexa el quen nos obedeza a nós. Sería cousa nada proveitosa. Sería matar o evanxeo de Xesús dentro de nós. Parémonos un pouco a pensar nisto como persoas e como comunidade cristiá.

09 outubro, 2014

12 de outubro: Domingo 28 do Tempo Ordinario (A)


Evanxeo: Mt 22, 1-14  (ou máis breve: Mt 22, 1-10)

Comentario:

Xesús, no seu momento, con esta parábola facía coma un retrato do que estaba pasando con el e cos seus primeiros seguidores que anunciaban a boa nova de Deus, o seu proxecto de vida persoal e social, e procuraban vivir de acordo con el. Nós hoxe lemos as parábolas de Xesús, e parece que quedamos coma indiferentes; posiblemente polas interpretacións que delas se nos foron dando, quitámoslle ferro, como se di vulgarmente. Pero esta parábola, coma a maioría das parábolas de Xesús, ten un punto de choque, de escándalo, co que Xesús quería sacudir as conciencias das persoas que o escoitaban e axudalos a revisar a súa visión das cousas, as súas opcións, a súa vida. O punto de escándalo está en que aquelas persoas que, en principio, eran as convidadas á voda quedan fóra, e aqueloutras que vagaban polas rúas e camiños, xente marxinal, sen mérito nin dereito ningún, enchen a sala do banquete, enchen a casa de Deus, enchen os grupos de Xesús, as comunidades cristiás, a Igrexa de Deus. Pero quen eran as persoas que estaban invitadas e quedan fóra? Curiosamente eran xente moi relixiosa, que semellaba cumprir con Deus, que estaba integrada na organización relixiosa oficial que o representaba.

01 outubro, 2014

5 de outubro: Domingo 27 do Tempo Ordinario (A)


Evanxeo: Mt 21, 33-43

Comentario:

É importante comparar algo a “canción da viña”, que lemos na lectura do profeta Isaías (Is 5,1-7), coa reformulación da mesma que Xesús fai na parábola que lemos no evanxeo de hoxe. Na “canción da viña” de Isaías o problema é que a viña, a pesar dos excelentes coidados do seu dono, no canto de producir boas uvas, produce uvas agraces. Non está de máis que reparemos niso; tamén nós podemos corresponder aos coidados de Deus e de moita xente que no seu nome mira por nós con uvas agraces, é dicir, palabras, comportamentos amargos que amargan a existencia, a nosa mesma existencia e a existencia das persoas que conviven connosco na familia, na comunidade, na sociedade. Estamos chamadas a ser uvas boas, froito gustoso, co que poida gozar quen nos trata, co que poidan gozar sobre todo as pobres, os pobres de Deus, que é a quen Deus quere que tratemos con especialísima consideración. Estamos sendo uva boa para a gran familia de Deus, ou uva agraz na casa, na comunidade, na sociedade?

24 setembro, 2014

28 de setembro: Domingo 26 do Tempo Ordinario (A)


Evanxeo: Mt 21, 28-32

Comentario:

Estamos no comezo dun novo curso ou etapa laboral. Quizabes é un bo momento para escoitar o evanxeo de hoxe. Seguramente nos estamos propoñendo algunhas actividades para o curso que empeza, en beneficio propio ou en beneficio da comunidade. Non estaría ben pararnos e preguntarnos se Deus non nos estará pedindo colaboración tamén? En que cousas, en que servizos, con que persoas? Fixémonos ben no Evanxeo de hoxe.


16 setembro, 2014

21 de setembro: Domingo 25 do Tempo Ordinaro (A)



Evanxeo: Mt 20, 1-16a

Comentario:

De entre o que está a pasar entre nós con isto da crise, unha das cousas que máis nos molesta é ver como a desigualdade se está a facer cada vez máis notoria na nosa sociedade. Cada vez hai máis xente que vive peor, moito peor, pero ao mesmo tempo cada vez hai máis xente tamén que vive mellor, moito mellor. Dous exemplos: os soldos de certos directivos de empresas que, comparativamente, cada vez se distancian máis dos soldos dos obreiros normais desa mesma empresa; os beneficios bancarios, que, con crise e todo, se disparan nuns tantos por centos que nos parecen de escándalo. É certo, digan o que digan os gobernos que temos, non somos un estado xusto; a igualdade de oportunidades, recursos e servizos --que sería o propio dun estado de dereito-- son moi diferentes para unhas persoas do que para outras; somos unha sociedade perigosamente rota. E isto non o toleramos. Para superar unha situación de crise que afecta a todo o país, o normal seria que esta crise descargase sobre todos os cidadáns, pero maiormente sobre aquelas persoas que máis recursos teñen para poder afrontala; e curiosamente está pasando xustamente ao revés; estariamos incluso dispostas a rebaixar o noso nivel de vida, a calidade dos servizos que se nos deben, sempre e cando iso afectase por un igual a todos e todas; pero o que non soportamos é que sexan os débiles as persoas sobre as que máis recaia a dureza do momento presente. E por iso estamos indignadas/os, e por iso a nosa sociedade está á busca de prácticas políticas que se desenvolvan en conformidade co que simplemente o sentido común demanda. Non é isto acaso o que sentimos a maioría da cidadanía á vista do que está sucedendo?

11 setembro, 2014

14 de setembro: Festa da Exaltación da Santa Cruz


Evanxeo: Xn 3, 13-17


Comentario:

“O sinal da xente cristiá é a Santa Cruz”, dicía o catecismo vello. E por iso o pobo cristián encheu de cruces moitos dos espazos da súa existencia: o propio corpo, coa cruz que moitísima xente levamos ao colo; os camiños e campos, sobre todo no rural, cos nosos fermosos e numerosos cruceiros, cos que salpicamos de memoria relixiosa os lugares de encontro, de festa, de traballo, de camiñadas; diferentes espazos das nosas propias casas, que así os queriamos poñer á sobra do amor absoluto de Deus; e incluso igrexas e outros edificios públicos, nos que tamén os nosos maiores quixeron deixar as trazas do que é o corazón da nosa fe cristiá: Cristo morto en cruz por amor solidario con todas as persoas do mundo victimas do seu propio mal e/ou víctimas do mal que outras persoas, normalmente poderosas, lles causaban.

03 setembro, 2014

7 de setembro: Domingo 23 do Tempo Ordinario (A)



Evanxeo: Mt 18, 15-20


Comentario:

É normal que desde as persoas e comunidades cristiás esteamos atentas ao que pasa ao redor noso. O mundo dános gozos e alegrías, dános pesares e traballos. Pero queremos estar aí, no corazón do mundo, porque ese é o noso lugar, ese é o lugar no que Xesús quixo estar e ese é o lugar no que é normal que queiramos estar tamén as persoas que nos dicimos algo seguidoras del.

28 agosto, 2014

31 de agosto: Domingo 22 do Tempo Ordinario (A)


Evanxeo: Mt 16, 21-27

Comentario:

Este evanxeo ponnos diante catro contrastes, nos que podemos ver debuxado, por unha banda, o ser, o estilo de vida de Xesús, a súa maneira de ser fiel a Deus e á xente, e, pola outra, o que é máis normal entre nós. Ver os contrastes pode valer para descubrirnos na nosa realidade e para animarnos a avanzar no noso achegamento a Xesús, o noso irmán maior, guía e mestre.

20 agosto, 2014

24 de agosto: Domingo 21 do Tempo Ordinario (A)



Evanxeo: Mt 16, 13-20


Comentario:

Se collésemos hoxe un micro e nos fósemos á rúa para preguntarlle á xente que pensa de Xesús, que nos contestaría? Moi posiblemente as súas respostas demostrasen un descoñecemento enorme da vida e da persoa de Xesús. Catro datos anecdóticos da súa existencia (o portal de Belén, que facía milagres, a morte na cruz...), pero seguramente –oxalá nos equivocásemos-- moi pouco ou nada do máis importante da súa figura, do seu ideario persoal e social, do seu significado para as comunidades cristiás, para a sociedade en xeral. Ante moitísima xente a figura de Xesús quedou e segue quedando eclipsada pola figura da Igrexa e das persoas que máis ou menos a representamos. Se somos xente decente, coherente, humana, solidaria, recibiremos mil chufas; se, en cambio, somos xente enganosa, de moito rezo pero pouca humanidade, pouco sensible aos problemas diarios das persoas que nos rodean, recibiremos o máis grande dos desprezos. Que pena que Xesús, e todo o de Xesús, sexa tan pouco coñecido! E algo será polo desinterese da xente, pero moito éo tamén polo pouco e mal que o transmitimos, coa palabra e coa vida, as persoas que nos dicimos cristiás e que dicimos empeñar as nosas vidas no seguimento de Xesús.

15 agosto, 2014

17 de agosto: Domingo 20 do Tempo Ordinario (A)



Evanxeo: Mt 15, 21-28

Comentario:

O evanxeo de hoxe ten moito que ver con todo o que sexa exclusión. Ten moito que ver, logo, con todos e todas nós, pois no mundo de hoxe abundan as exclusións, e a razón que damos para xustificalas é semellante á que nun primeiro momento daba tamén o mesmo Xesús para xustificar que non atendía, que non podía atender, a aquela muller pertencente á bisbarra de Tiro e Sidón, porque non era xudía, porque non era dos nosos: “Non é ben quitarlles o pan aos fillos para llelo botar aos cadelos”. (Os non xudeus eran insultados con frecuencia polos xudeus co nome de cans.)

13 agosto, 2014

15 de agosto: Festividade da Asunción da Virxe María


Evanxeo: Lc 1, 39-56


Comentario:

No século V xa se conmemoraba na Igrexa oriental a Dormitio (“dormición”, de durmir) da Virxe María. Parecíalles innobre para María que pasase pola morte pola que pasamos todos os mortais, e consideraban que o dela non fora unha morte senón un simple quedar durmida; como se di no medio rural en casos de morte moi tranquila, “quedouse coma un paxariño”. A Virxe quedárase tamén coma un paxariño. No século VII esa conmemoración pasa á Igrexa de Roma, a occidental, e ao pouco xa aparece co nome de “Asunción”: a Virxe fora asumida, collida, elevada á morada de Deus, o ceo. A cousa foi quedando así, ata que no ano 1950 o Papa Pío XII proclama o dogma da Asunción da Virxe María en corpo e alma ata o ceo. Un dogma moi marcado por unha visión bastante mítica de Deus e das realidades da fe. Actualmente, cunha comprensión máis atinada da resurrección de Xesús e da nosa, podemos falar de que María, despois de morrer a este mundo, pasou a participar con Xesús e con todos os resucitados/as, da paz, da bendición eterna de Deus, nunha medida total e completa, como lle corresponde a unha muller sinxela, unha pobre de Deus, que se fiou del completamente, que xerou e criou como mai amante o seu fillo Xesús de Nazaré, fillo de Deus, e que entre luces e sombras, entre gozos e dores, se incorporou ao camiño cristián aberto polo seu propio fillo.

06 agosto, 2014

10 de agosto: Domingo 19 do Tempo Ordinario (A)


Evanxeo: Mt 14, 22-33

Comentario:

Coñezo e trato a unha persoa que está pasando por un moi mal momento. Sufriu un ictus xa hai meses e estase debatendo entre a esperanza de ver que o seu corpo poida retomar as funcións vitais básicas con algo de normalidade e a amargura de comprobar o pouco que cada día avanza a pesar dos seus moitos esforzos. É persoa crente. Non culpou de ningunha maneira a Deus da desgraza padecida, máis ben considérao un aliado da súa loita por recuperarse. Coñezo persoas novas, ben formadas, que levan anos agardando a hora feliz en que alguén dos moitos que recibiron os seus curriculums as poida chamar para algún traballiño. Están amargadas, desesperadas. E, coa crise ou sen a crise, a lista de homes e mulleres en situacións semellantes é enorme, todos a coñecemos ben, todas podiamos poñer enriba da mesa dos recordos nomes e nomes próximos e arredados. E que dicir de persoas e aínda pobos enteiros, coma o palestino, ou certas comunidades cristiás centroafricanas, que día a día se debaten ante a simple posibilidade de chegar a mañá, de vivir simplemente?

31 xullo, 2014

3 de agosto: Domingo 18 do Tempo Ordinario (A)


Evanxeo: Mt 14, 13-21

Comentario:

Un día, non hai moito tempo, nunha reunión dun grupo do Movemento Rural Cristián, facendo avaliación do curso que remataba, unha persoa manifestaba a súa inquedanza porque non vía para que valía o grupo, que proveito lle traía á parroquia, ao pobo; non vía que se fixesen cousas significativas, e recordaba coma referencia a persoa e a obra de Vicente Ferrer na India, do que oíra e vira feitos por aqueles días na TV. A cousa deunos que falar. Esforzámonos por ver realidades que se estaban dando na parroquia grazas tamén á colaboración que a xente do grupo estabamos prestando. Pero a pregunta quedaba aí: para que vale ser persoa cristiá, andar nas cousas de Xesús, en grupo, en comunidade? Que proveito lle podemos ofrecer á xente que convive con nosoutros e a nosoutros mesmos?

24 xullo, 2014

27 de xullo: Domingo 17 do Tempo Ordinario (A)



Evanxeo: Mt 13, 44-52 (ou lectura breve: Mt 13,44-46)

Comentario:

Onte mesmo, falando cun amigo crego, comentábame que en certa parroquia, que igual lle encomendaban a el, a xente manifestaba abertamente que non quería que o cura predicase nunca, nada. É algo estraño iso, certamente, tratándose dunha comunidade parroquial que si quere ser considerada como parroquia, como Igrexa; pero seguro que tras diso hai moitas cousas: moita palabra baleira pronunciada polos diferentes curas, que non chegaba á vida, que non chegaba aos corazóns, que acababa sendo inútil, e, polo tanto, para que perder o tempo atendendo a palabras inútiles. Tras diso pode haber tamén unha perda progresiva da identidade cristiá dos veciños e veciñas, froito dun clima de desinterese e abandono das propias responsabilidades en relación co coidado da fe, da vivencia relixiosa; e sabe Deus cantas máis cousas. Pero, se nos saímos dese caso concreto, e nos fixamos no conxunto da sociedade, a sensación é bastante semellante: canta xente non considera totalmente inútil, e mesmo prexudicial, a fe, a palabra crente, a predicación dos cregos, as prácticas relixiosas, etc. Que facemos, que vivimos mal, para que a xente, moita xente pense así de nós, pense así do de Xesús? Ou é, se cadra, que aínda mantén respecto e admiración por Xesús, pero renega de nós porque falamos e rezamos dunha maneira, pero vivimos doutra?

21 xullo, 2014

25 de xullo: Festa de Santiago Apóstolo, Patrón de Galicia



Evanxeo: Mt 20, 20-28

Comentario:

Hoxe é a festa de Santiago Apóstolo, patrón de Galicia, patrón de España. Hoxe é o Día de Galicia, e para moitos galegos e galegas é tamén o Día da Patria Galega. Para o Evanxeo, para a Boa Nova de Xesús, para Xesús mesmo polo tanto, Galicia non é algo indiferente, nin o é todo o que somos e vivimos os galegos e galegas que vivimos nesta Terra; como tampouco non é indiferente ningunha outra parte de España e do mundo. No Evanxeo Xesús ofrécenos a todos un plan de construción coma persoas e unha maneira de vivir as nosas relacións coas persoas coas que convivimos na familia, no barrio, no pobo, no País, no mundo. O proxecto de Xesús ten transcendencia social, política. E sería normal e bo que as persoas cristiás, galegas ou de calquera outra parte do mundo, nos preocupásemos por trasladar á vida social e política, aquilo que imos aprendendo de Xesús para as nosas vidas. Que podemos aportar como cristiáns, cristiás, a esta tarefa común que é Galicia nos días de hoxe? Que podemos aportar a esa Galicia que o poeta Díaz Castro evocaba fermosamente con estas palabras:
“¡Galiza en min, meu Deus, pan que me deron,
leite e centeo e soño e lus da aurora!
Longa rúa da mar, fogar da terra,
e esta crus que nos mide de alto a baixo".

16 xullo, 2014

20 de xullo: Domingo 16 do Tempo Ordinario


Evanxeo: Mt 13, 24-43 (ou breve: Mt 13, 24-30)

Comentario:

O evanxeo de hoxe forma parte do capítulo 13 de Mateu, dedicado case todo el a contarnos parábolas de Xesús, para axudarnos a comprender cales son as condicións de fondo coas que normalmente se atopan as persoas que se apuntan con Xesús ao seu proxecto de vida, tanto a nivel persoal como social; iso que el chamaba o reinado de Deus.

08 xullo, 2014

13 de xullo: Domingo 15 do Tempo Ordinario (A)


Evanxeo: Mt 13, 1-23 (lectura breve: Mt 13, 1-9)

Comentario:

Durante tres domingos leremos o capítulo 13 do evanxeo de Mateu, que contén unha serie de parábolas, moi relacionadas coa vida e as prácticas do campo; con estas parábolas Xesús intentaba facer que a xente que o escoitaba se parase ante as cousas que compoñían a vida máis ou menos normal de cada día, e que soubese ver nesas cousas coma unha comparanza das realidades fondas que todas as persoas vivimos ou podemos vivir. Esas realidades fondas teñen que ver sempre coa boa construción das nosas persoas, familias e sociedades, coas atinadas relacións sociais, coas fontes da nosa satisfacción, da nosa ledicia, da nosa felicidade, co noso éxito ou fracaso coma persoas; por iso mesmo, estas realidades fondas teñen moito que ver coa presenza ou ausencia de Deus nas nosas vidas, e teñen que ver coa proposta de Xesús, o “Reinado de Deus”.

04 xullo, 2014

6 de xullo: Domingo 14 do Tempo Ordinario (A)


Evanxeo: Mt 11,25-30

Comentario:

Estamos ante unha das pasaxes evanxélicas máis lida, máis proclamada, máis gustada, máis agradecida por moitos cristiáns/ás. Poderiámola considerar algo coma o núcleo do Evanxeo, algo coma o Evanxeo dentro do Evanxeo, porque nos desvela o corazón de Deus, unha das prácticas que a el máis lle gustan: ter trato de intimidade coa xente máis pequena; e tamén porque nos desvela que Xesús, imitando nisto coma en todo a Deus Pai/Nai, tamén tivo sempre unha atención moi especial con esa xente pequena, que el tantas veces vía cansa e oprimida; achegouse a ela de mil maneiras, e sempre co interese fondo de lles dar algo de respiro, algo de alivio, algo de acougo. Por esta razón estaría ben que escoitásemos de novo este anaquiño de Evanxeo con especial ganas de acollelo e aprender del.

25 xuño, 2014

29 de xuño: San Pedro e San Paulo Apóstolos


Evanxeo: Mt 16, 13-19

Comentario:

A festividade de hoxe ten que ver coa Igrexa, ten que ver cos líderes relixiosos –Pedro e Paulo neste caso--, que estiveron nos seus inicios, ten que ver con todas as persoas, homes e mulleres que formamos parte dela, ten que ver con Xesús mesmo, que sen dúbida é a única pedra firme sobre a que se poden erguer e soster todas e cada unha das comunidades cristiás que facemos día a día a Igrexa de Xesús.

23 xuño, 2014

Novas alternativas em tempos de mudança






Caríssimas e caríssimos,
há cinco anos que se realizam os Encontros de Verão grão de mostarda, refletindo projetos de confiança e de esperança atuante.



Novas alternativas em tempos de mudança
é o tema do encontro deste ano, que terá lugar a 12 de julho (sábado), para dar a conhecer experiências concretas de pessoas que abriram o coração à realidade, ao “fluir incessante” do quotidiano, usando a expressão do monge Carlos Maria Antunes.

Convidámos Paula Vieira, de Braga, e um casal da Galiza, Natalia e Breo Fernández.