30 decembro, 2013

1 de xaneiro: Solemnidade de Santa María


Evanxeo: Lc 2, 16-21

Comentario:

Na celebración de hoxe, 1 de xaneiro, xúntanse varias cousas moi importantes: hoxe empeza un ano novo, o 2014, cousa que sempre nos conmove dunha maneira algo especial; hoxe é a Xornada Mundial da Paz, entendida non só coma vivencia persoal sinxela e fonda, senón tamén como ausencia de conflitos armados, nos que con tanta frecuencia morre moita xente e da máis débil e inocente da sociedade. E, a maiores, a liturxia segue axudándonos a entrar na fondura do misterio de vida que celebramos no Nadal, e para iso proponnos que reparemos especialmente en María de Nazaré, mamá de Xesús, da que tantas cousas sinxelas e auténticas podemos agradecer, celebrar e aprender.

26 decembro, 2013

29 de decembro: Domingo 1 despois de Nadal: A Sagrada Familia



Evanxeo: Mt 2,13-15. 19-23

Comentario:

Igual non debera ser así, pero o tema da familia é un tema que está moito en discusión nos tempos de hoxe. A realidade social indícanos que os modelos de familia que se foron dando dun tempo a esta parte son moi diversos, e algúns mesmo rechamantes: a familia digamos de sempre con pai, nai e algúns fillos ou fillas (poucos en todo caso), familias monoparentais (é dicir, dun só proxenitor ou proxenitora), familias que optan por non teren fillos ou fillas, familias homosexuais, nais que optan por criar algún fillo ou filla sen concurso de varón, familias que adoptan fillos/as, familias nas que, por divorcio ou separación, hai cambio entre as parellas, e os fillos ou fillas teñen que aprender a convivir con pais/nais biolóxicos ou de circunstancias,...

22 decembro, 2013

25 de decembro: O Nadal, o nacemento do Señor (A)


Evanxeos: 
Misa da noite: Lc 2, 1-14
Misa do amencer: Lc 2, 15-20
Misa do día: Xn 1, 1-18.

Comentario:

Celebramos o día do Nadal con tres celebracións específicas: unha á media noite, o que se chama vulgarmente “Misa do galo”; outra ao amencer e outra xa polo día, a unha hora máis ou menos avanzada. Este feito estanos indicando a grandeza do acontecemento que celebramos (Deus metido, revolto, introducido dentro do ser humano, do mundo, do cosmos, en Xesús de Nazaré, e en todos e todas nós, facendo unha unidade total, que nos recrea), e, en consecuencia, estanos indicando tamén como debemos darnos tempo para acoller, sopesar, valorar, agradecer, compartir, celebrar ese acontecemento. Comentamos os dous textos do evanxeo de Lucas, e deixamos o comentario ao evanxeo de Xoán para o domingo 2º despois de Nadal, día no que tamén se le ese evanxeo.

20 decembro, 2013

Do 14 de decembro ao 8 de febreiro



Lecturas:





JOSÉ LUIS SICRE, 

Introducción al Antiguo Testamento
Verbo Divino, Estella (Navarra)


Tema II: EL PENTATEUCO










JOSÉ MARÍA MARDONES, 

Matar a nuestros dioses. Un Dios para un creyente adulto. 

PPC, Madrid.






Cuestións que poden ir orientando a túa lectura:

  1. Que razóns hai para pensar que Moisés non puido escribir o Pentateuco? 
  2. Entón eses libros non son revelación nin “palabra de Deus”? Como se entende iso? 
  3. Como interpretar que Deus lle pida a  Xacob que sacrifique o seu fillo Isaac?
  4. Para salvar a Israel, tivo Deus que “endurecer” o Faraón e matar os exipcios? 
  5. Se Moisés tivo que discorrer, dialogar, aprender dos veciños… para publicar os Mandamentos, como dicimos que son mandamentos de Deus?


  
          O tempo de Nadal, o tempo de vacacións, precisamente por ser vacacións e por ser o tempo de Nadal (o tempo do Deus connosco, o tempo da presenza solícita de Deus no medio de nós, porque nos ama cun amor denso, tenro, esixente, total), préstase para estudar o tema do Antigo Testamento que traemos entre mans, como aprendices de Deus e das persoas que intentaron achegarse á súa luz, ao seu amor, á súa forza,.
          Por outra banda, este mesmo tempo préstase moitísimo para que leamos con calma, meditativamente, o libro de José María Mardones, intentando confrontar con el a nosa experiencia espiritual, na procura sempre dunha experiencia de Deus o máis limpa e fonda posible, aínda que nos revolva a casa e se nos conmovan moitas cousas na vida. Canto máis auténtica sexa a experiencia de Deus, máis nos veremos gratificados e alentadas por ela. E xa sabes que a experiencia de Deus non se acada só con lectura e estudo, senón tamén coa oración e coa praxe do amor.


# Cando vaias lendo estes dous libros, toma nota de todo o que non entendes, o que te sorprende, o que especialmente che gusta, tamén aquilo co que en principio non estás de acordo, para compartilo entre todos e todas. 

2º Encontro do curso 2013/2014



PARA MANTER VIVA A NOSA ESPERANZA

Símbolos:

Cana abaneada polo vento / Roupas finas / imaxe dun profeta. (Mt 11,2-11)


Canción:


ONDE POS A ESPERANZA?
ONDE POS A TÚA VOZ?
ONDE POS O TEU DEUS?
ONDE POS O TEU AMOR?

1º Encontro do curso 2013/2014



Toma de conciencia

Cantiga:

Mira, meu Deus,
aquí estou para quererte,
estas mans, estas mans para servirte
en quen máis precise delas.

19 decembro, 2013

22 de decembro: Domingo 4 de Advento (A)



Evanxeo: Mt 1,18-24

Comentario:

Pasou hai poucos días. Estabamos facendo oración ao remate dun encontro do Movemento Rural Cristián de Galicia. Leramos o mesmo evanxeo deste domingo. De repente dúas persoas, labregas ambas, sinxelas ambas, unha tras doutra, dixeron con sentimento e firmeza que elas non crían que as cousas fosen así, que Xesús nacese desa maneira. Unha destas persoas incluso chegou a dicir: se Deus baixou para facer cousas coma esa do nacemento de Xesús, por qué no baixa tamén para frear moitas maldades e calamidades que hai polo mundo? Segundo fai un milagre, por qué non fai o outro? Aínda que non se diga ás claras, por medo, por vergonza, por non protestarlle ao cura, ou porque, ao fin e ao cabo, é algo que nos pode traer sen coidado na vida, hai moita, moita xente cristiá, católica, que ten este mesmo pensamento, e, canto ten ocasión ao xeito, dío.

11 decembro, 2013

15 de decembro: Domingo 3 de Advento (A)


Evanxeo: Mt 11,2-11

Comentario:

O Advento leva consigo unha ollada estendida cara a un futuro mellor, da man de Deus, da man de cantas persoas queiran colaborar con el na construción das persoas, das familias, dos pobos, das comunidades cristiás, do mundo. Non é posible vivir ben este tempo do Advento, se non é desde unha actitude de busca, de pregunta, de implicación, de meterse no allo das cousas, da vida. Non é posible vivir ben o Advento, se non é desde unha postura viva, inqueda. Por iso mesmo, é ben importante o que nos transmite Xoán Bautista, ese gran referente do Advento: estando na cadea, non se sente encadeado no seu vivir, segue estando inquedo, séguese facendo preguntas, segue soñando na “hora de Deus” (que é tamén a hora da xente, a hora do pobo), segue dándolle voltas a qué haberá que facer, a quén haberá que adherirse, con quén haberá que facer grupo, para que a bendición de Deus chegue ao pobo. Non estaría nada mal que nas nosas comunidades cristiás recuperásemos esta actitude do mestre Xoán. Estar vivos, vivas, para realizar a hora de Deus sobre nós, sobre o noso momento histórico.

06 decembro, 2013

8 de decembro: Solemnidade da Inmaculada Concepción



Evanxeo: Lc 1,26-38

Comentario:

Hai xente que pensa que esta Solemnidade da Inmaculada Concepción ten que ver coa concepción de Xesús, por iso de que se le neste día o Evanxeo que a conta; pero non, a Solemnidade da Inmaculada Concepción ten que ver coa concepción da Virxe María, aínda que ningún evanxeo nos diga nada dela. O dogma da Inmaculada Concepción, declarado tal polo papa Pío IX no ano 1854, vén afirmar que desde o primeiro momento da súa concepción a Virxe María estivo limpa de todo culpa, sen mácula, inmaculada, “polos méritos de Xesucristo, o seu fillo, redentor do xénero humano”. O misterio da presenza e da acción de Deus entre a xente toda, en María tamén, desborda as nosas capacidades de comprensión e, posiblemente, todo canto afirmemos, se quede moi lonxe da simplicidade e da fondura do actuar de Deus. Máis ca intentar analizar, descifrar, deberamos adorar, agradecer e deixarnos coller e levar pola forza do misterio sagrado de moitas cousas da vida, e das persoas que a vivimos.

8 de decembro: Domingo 2 de Advento (A)



Evanxeo: Mt 3,1-12

Comentario:

O evanxeo deste domingo e máis o do domingo seguinte están centrados na persoa e na obra de Xoán Bautista. Xoán Bautista foi un personaxe moi querido e venerado polas primeiras comunidades cristiás; liderou un movemento relixioso, do que, sendo adulto, Xesús formou parte, aínda que despois de distanciou del. A figura e as actividades de Xoán Bautista pódennos axudar a poñernos na actitude correcta para prepararnos a acoller ao Xesús, do que axiña celebraremos o seu nacemento, e a acoller tamén ao Xesús que a diario, de mil maneiras, se quere facer presente no medio de nós.

04 decembro, 2013

Do 23 de novembro ao 14 de decembro



Lecturas:





JOSÉ LUIS SICRE, 

Introducción al Antiguo Testamento
Verbo Divino, Estella (Navarra)


Tema I: APROXIMACIÓN AL ANTIGUO TESTAMENTO










JOSÉ MARÍA MARDONES, 

Matar a nuestros dioses. Un Dios para un creyente adulto. 

PPC, Madrid.






Cuestións que poden ir orientando a túa lectura:
  • Como reaccionas cando les ou escoitas na misa pasaxes "estrañas", coma o paso do "Mar Vermello" con tantas mortes de exipcios?
  • Como explicas a Biblia cando che din que contradí a ciencia actual, por exemplo na creación do mundo en seis días, fronte a miles de millóns de anos?
  • Como pode haber ideas tan distintas de Deus, algunhas terribles?
  • Como compaxinar o Novo Testamento co Antigo?
  • Pensa un pouco en como este lectura che pode axudar a ler a Biblia.



     O libro de José María Mardones é un libro precioso, moi sinxelo na exposición, moi fondo e denso no seu contido. Presenta dunha maneira ordenada e fácil moitas das cousas que nós imos abordando dunha forma ou doutra na nosa Escola de Espiritualidade.
     É un libro moi vivencial, moi para axudar a pensar e repensar cousas, pero para levalas á vida; para deixar de lado determinadas imaxes de Deus que desamañan a nosa relación con el, que nos fan moito máis mal que ben, e para ir experimentando outras imaxes e vivencias de Deus, nas que Deus é con nosoutros, con nosoutras, o que realmente quere ser: un Deus amante, liberador, coidador, capaz de enchernos a vida de paz, de ilusión, de vigor, de esperanza.

29 novembro, 2013

1 de decembro: Domingo 1 de Advento, ciclo A



Evanxeo: Mt 24, 37-44

Comentario:

Empezamos un novo ano litúrxico. Empezámolo co Advento, estas catro semanas que preceden e preparan a festa do Nadal. Na ordenación da liturxia pasamos do ciclo C ao ciclo A. Sabemos que na liturxia católica actual hai 3 ciclos anuais, que se distinguen basicamente polas lecturas bíblicas que se fan nas celebracións do domingo. A cada ciclo, A, B, C, correspóndelle un evanxeo: Mateu, Marcos e Lucas respectivamente. O evanxeo de Xoán vaise metendo nalgúns tempos litúrxicos especiais ou completando a algún evanxeo máis curto, como é o de Marcos. Así que o evanxelista que basicamente nos vai acompañar durante este ciclo A vai ser Mateu, un evanxelista que pretendía axudar a construír a orixinalidade da comunidade cristiá, da Igrexa, no medio dun mundo moi complexo, sabéndose herdeiro dunha rica tradición relixiosa xudía, pero sabéndose tamén portador da novidade de Xesús na comprensión e na práctica da vida crente. Seguro que nos virá moi ben tamén a nós deixarnos acompañar e vigorizar por este evanxelista e polo Xesús que nos transmite.

19 novembro, 2013

24 de novembro: Domingo XXXIV do Tempo Ordinario (C). Solemnidade de Xesús Cristo Rei.


Evanxeo: Lc 23, 35-43

Comentario:

É o último domingo do tempo ordinario na liturxia. Pechamos o ano litúrxico actual coa solemnidade de Xesús Cristo Rei. Esta festa instituíuna o Papa Pío XI no ano 1925 para conmemorar o 16 centenario do concilio de Nicea, no que Cristo foi considerado consubstancial ao Pai; desde ese momento dise no Credo que recitamos tantas veces “o seu reinado non terá fin”.

15 novembro, 2013

17 de novembro: Domingo XXXIII do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 21, 5-19

Comentario:

En parte polo menos, no momento presente do mundo, é posible que moitos, moitas de nós teñamos sensacións parecidas ás descritas polo evanxelista Lucas. As enormes multitudes que sen culpa ningunha sofren as consecuencias da crise que padecemos maniféstanse de moitas maneiras polas nosas rúas, protestando por tanto mal como teñen que sufrir.
As enfermidades abúrannos; o cancro asedia as nosas portas, logo non se ve unha familia que non estea ferida por esta praga, que frecuentemente vinculamos cun estilo de vida aloucado, cunha vulneración da integridade da natureza nos alimentos, no ar, no medio ambiente. Na mesma Igrexa hai turbación, a pesar do amencer de esperanza que agromou co Papa Francisco. Para algúns os matrimonios gays é algo terrible, algo do demo. Para moitos/as éo o aborto. Para outros moitos/as éo o apego persistente da Igrexa ao poder. Os donos das fianzas gobernan e estragan o mundo ao seu antollo, impoñéndolles os seus intereses aos gobernos, que deixan de ser gobernos democráticos. Guerras por aquí, fames por alí, refuxiados por un lado, inmigrantes polo outro: bágoas, sufrimento, morte. Que facer no medio de todo isto? Onde anda Deus? Para cando a súa presenza, a súa intervención, a súa liberación? Pero é que esperamos algo sequera de Deus? É que se espera algo das persoas crentes que frecuentan as igrexas? Onde estamos, onde nos situamos, que papel xogamos no medio deste rebumbio?

06 novembro, 2013

10 de novembro: Domingo XXXII do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 20, 27-38

Comentario:

Houbo tempos nos que a morte, o máis alá, a posible salvación ou condena eterna, eran o centro da actividade evanxelizadora das comunidades cristiás, e era tamén, polo tanto, o centro da ansia espiritual de quen se esforzaba por ser unha boa persoa cristiá. En moito casos, incluso, se promovía o medo á posible condenación cos conseguintes suplicios eternos, coma unha maneira de activar a fidelidade a Deus, á Igrexa, á rectitude moral. Hoxe maioritariamente estamos noutro mundo. Ante a morte procuramos disimular, pasar en silencio, disimulala tamén, case como se non existise, silenciala; e ante o máis alá, abunda a incredulidade, incluso entre moitísimas persoas que nos dicimos crentes cristiás e que cumprimos máis ou menos fielmente. Se os saduceos do tempo de Xesús tiñan os seus argumentos, que pretendían levar a fe na resurrección case ata o ridículo, nos tempos de hoxe os argumentos adoitan ser moi simples e aparentemente convincentes: nunca ninguén de aló volveu, o corpo á terra e acabouse todo, é o negocio dos curas, etc. En todo caso, levados pola indiferencia e o desinterese ou por unha fe algo renovada, que nos fala dun Deus que nunca, nunca renega dos seus fillos e fillas, ollamos cara a outra vida, con certa indiferenza e frialdade, sen paixón, sen ver aí ningún motivo que nos encante, que nos console, que nos alente. Aféctanos a morte máis, moito máis, pola vida que deixamos, ca non pola vida prometida que nos agarda.

30 outubro, 2013

3 de novembro: Domingo XXXI do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 19, 1-10

Tamén este é un relato exclusivo do evanxelista Lucas, tan gustoso el de transmitir o convencemento de que a ninguén, por moi pecador ou pecadora que sexa, se lle pecha o corazón de Deus, por moito que Lucas anuncia moi abertamente o que chamaríamos hoxe a “preferente opción pola xente pobre” na práctica de Xesús. Ser pecador, pecadora, fai a unha persoa tamén moi pobre, e, polo tanto, moi digna de ser buscada por quen viña a “buscar e salvar o que estaba perdido.”

23 outubro, 2013

27 de outubro: Domingo XXX do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 18,9-14

Comentario:

Unha vez máis atopámonos ante unha parábola exclusiva do evanxelista Lucas. Chama a atención a sinxeleza e fondura revolucionaria destas breves narracións que Xesús construía, para transmitir a orixinalidade da súa práctica relixiosa, da súa forma de se situar ante Deus e, en consecuencia, tamén ante a comunidade. O cadro que debuxa é ben sinxelo, calquera home ou muller normal do seu tempo o podería entender. Calquera home ou muller normal, calquera comunidade cristiá do noso tempo o pode entender tamén.

17 outubro, 2013

20 de outubro: XXIX Domingo do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 18, 1-8

Comentario:

Estamos ante un relato exclusivo de Lucas, do que xa coñecemos a atención especial que lle prestaba á oración, tanto ao falar de Xesús coma ao comentar a vida e práctica das primeiras comunidades cristiás. Este relato é necesario lelo e entendelo no contexto dunhas comunidades cristiás perseguidas, con fame e sede de xustiza, da xustiza de Deus entre a xente e da xustiza da xente entre si, que ve como pasan os días e os anos, e non dá chegado esa volta do Señor Xesús, que viría facer real dunha vez o Reinado de Deus. Por iso a igrexa, as comunidades cristiás que a formaban, quedaba moi ben retratada por esa viúva pobre e desamparada, que se sente ignorada por quen neste mundo nin respecta a Deus nin á xente. Neste contexto xorde a dúbida e faise necesaria a urxencia dunha pregaria insistente, confiada: Deus non se desentende de nós nin se desentende tampouco do amor feito xustiza entre a xente, porque iso é precisamente o seu.

10 outubro, 2013

13 de outubro: Domingo XXVIII do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 17, 11-19

Comentario:

O evanxelista Lucas é o único que nos conta este relato dos dez leprosos, dos que soamente un volve para darlle grazas a Xesús. O relato está moi traballado por Lucas, para axudarnos a ver dúas cousas; por unha parte que a xente máis débil e marxinada, coma os leprosos e leprosas naqueles tempos, é a que mellor pode demandar, recibir e agradecer o don de Deus; e por outra, que curiosamente unha persoa que non era considerada coma persoa relixiosa correcta –así se dicía dos samaritanos— é, sen embargo, a que mellor acolle o regalo de Deus, a que mellor o agradece; Deus non se ata a crenzas e relixións, a igrexas e teoloxías, peta no corazón de todas as persoas e calquera persoa, sexa do país ou credo que sexa, pode abrirlle a porta e gozar da súa presenza e da súa forza curadora, liberadora.

03 outubro, 2013

6 de outubro: Domingo XXVII do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 17,5-10

Comentario:

Estamos en moitos casos, de moitas maneiras diversas, empezando un curso novo. Coma persoas cristiás, coma comunidades cristiás, estamos tamén ante un novo curso; diría máis, coa novidade do Papa Francisco, e co entusiasmo que está espertando no conxunto da Igrexa, estamos ante unha nova xeira eclesial. E, para acompañar este novo curso, esta nova xeira eclesial, o evanxelista Lucas ofrécenos dous recursos sinxelos pero fundamentais: a fe e a dispoñibilidade absoluta, o servizo a tempo completo, para desenvolver en nós, na sociedade, aquilo que nos foi dado polo Pai/Nai do ceo: o amor, a solidariedade, coma don e coma tarefa, para convertelo en motor e meta das nosas comunidades, do noso mundo todo.

27 setembro, 2013

29 de setembro: Domingo XXVI do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 16, 19-31

Comentario:

O evanxeo de hoxe podémolo ver coma un complemento do evanxeo do domingo pasado. O evanxeo do domingo pasado ensinábanos a non pretender servir a Deus e ao diñeiro, e indicábanos que un bo uso do diñeiro era “facer amigos coas riquezas inxustas”. O evanxeo de hoxe ponnos un exemplo moi claro de como non se fan amigos coas riquezas, de como se poden empregar o diñeiro, as riquezas, para arredarnos da xente, sobre todo da xente necesitada, e polo tanto para arredarnos moi seriamente de Deus.

16 setembro, 2013

22 de setembro: Domingo XXV do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 16,1-13

Comentario:

A presenza e o uso do diñeiro nas nosas vidas é unha das cuestións fundamentais do desenvolvemento humano, persoal e social; moitas ansias nosas de cada día andan ao redor da forma de gañar e de administrar o diñeiro; a crise fonda que estamos vivindo ten moito que ver cos métodos do acceso ao diñeiro de ricos e pobres e co uso que dese diñeiro se fai a grandes ou a pequenas escalas. E por iso é tamén unha das cuestións nas que Xesús marcou unha postura forte e moi definida: non podedes servir a Deus e ao diñeiro, non podedes converter o diñeiro en Deus para servilo e poñervos aos seus pés coa vosa vida cada día. Xesús vía aí un grande perigo para o seu proxecto de vinculación fonda con Deus e coa xente no seu ideal de fraternidade limpa e real.

11 setembro, 2013

15 de setembro: Domingo XXIV do Tempo Ordinario


Evanxeo: Lc 15,1-32

Comentario:

O Evanxeo de hoxe é moi coñecido, témolo escoitado ou lido moitas veces, e por iso corremos o risco de achegarnos a el como a algo moi sabido que non nos vai dicir nada novo que nos poida emocionar, conmocionar para a vida. Alerta, pois! As circunstancias persoais e as circunstancias da nosa comunidade cristiá, da Igrexa e da sociedade sempre son diferentes, como para que poidamos pensar tamén nun efecto diferente da Palabra de Deus nas nosas vidas. Ademais sempre está aberto un camiño de afondamento naquelas experiencias ás que este evanxeo nos teña levado noutras ocasións.

05 setembro, 2013

8 de setembro: Domingo XXIII do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 14,25-33

Comentario:

Xesús observa a moita xente que o ía seguindo, posiblemente movida por intencións pouco consistentes. Moitas persoas ás que lles atraía o de Xesús, a súa persoa, a súa maneira de se situar na vida; moitas persoas atraídas pola súa valentía, pola súa liberdade, pola súa proximidade, polo seu afecto, pola súa compaixón desmesurada e arriscada, comprometida... Moitas persoas así, é certo, pero ás que Xesús nos lles vía moita disposición para entrar polos camiños da vida polos que el andaba. Seguramente que tamén nós nos podemos colocar dentro desa xente inconsistente. Como persoas e como comunidade cristiá, deixémonos cuestionar e conmover polas palabras que Xesús lles dirixiu.

29 agosto, 2013

1 de setembro: Domingo XXII do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 14,1.7-14

Comentario:

Como temos visto noutras moitas ocasións, unha vez máis Xesús aproveita unha circunstancia normal da vida, nun espazo normal como era un xantar, para deixarse vivir e falar en conformidade con aqueles convencementos básicos, fortes, que estruturaban a súa vida toda. Este era o estilo evanxelizador de Xesús, que nos pode vir moi ben en tempos nos que, como persoas e como comunidade cristiá, estamos querendo fortalecer a nosa maneira de vivir e de compartir a Boa Nova de Xesús coa nosa xente veciña.

22 agosto, 2013

25 de agosto: Domingo XXI do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 13, 22-30

Comentario:

Unha persoa faille unha pregunta a Xesús que soa a simple curiosidade. Xesús, ao contestar, sitúase nun plano vital, comprometido; non valen os xogos retóricos, as curiosidades inútiles –parece dicirlle--, o que importa é a vida que pasa diante de nós, os homes e mulleres que son os nosos irmáns e irmás, e o noso compromiso con eles, con elas. Por iso a pregunta hoxe poderiamos formulala, dunha maneira máis viva e comprometida, así: de que maneira poderemos ser persoas cristiás, comunidades cristiás, que se vinculen a fondo coa sociedade de hoxe, para poñer vida nela, de xeito que esa vida nos cure, nos libere, nos dea o gusto de vivir, nos devolva a alegría e o alento, nos faga de verdade irmáns, irmás? De que maneira ser hoxe bo fillo, boa filla de Deus, unha comunidade de fillos e fillas de Deus entre a xente?

14 agosto, 2013

18 de agosto: Domingo XX do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 12, 49-53

Comentario:

Por esta vez Xesús vén poñer un punto de incomodidade no medio da nosa posible tranquilidade do verán, das vacacións. Aínda que, contando con que haxa moita xente doída pola situación política, social que estamos vivindo, haberá moitos que acollan estas palabras de Xesús como o que son en verdade: unha auténtica bendición, unha chamada a darlle cara á vida de forma valente e apaixonada, coas consecuencias que iso nos poida traer a nivel persoal, familiar, social.

08 agosto, 2013

11 de agosto: Domingo XIX do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 12, 32-48

Comentario:

Camiñando cara a Xerusalén, Lucas séguenos ofrecendo palabras e feitos que nos axudan a medrar como persoas e como comunidade cristiá. Estamos preocupados por acertar nos camiños que nos leven a unha experiencia cristiá sólida, a unha axeitada construción da comunidade e a un bo servizo ao noso pobo, á nosa sociedade. O Evanxeo de hoxe ábrenos camiños ben interesantes. Acollámolo con boa disposición, coma bos seguidores/as de Xesús.

02 agosto, 2013

4 de agosto: Domingo XVIII do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 12, 13-21

Comentario:

Unha pregunta sobre cousas de herdades, que a Xesús lle parece impertinente, dálle pé para entrar nun tema que para el si que era realmente importante: o tema dos cartos, da riqueza, da acumulación de bens. Parécelle importante, porque ao redor diso xira o sentido da vida, o uso dos cartos, a xestión da economía, a solidariedade ou o egoísmo, a vida das familias, a construción da sociedade, as formas dunha relixiosidade auténtica; en definitiva, a felicidade das persoas, que é o que Deus, Xesús, quere para todos, todas e cada unha de nós. O tema dos cartos segue a ser un tema ben actual -en realidade a crise actual ten como base a cobiza dos cartos da que Xesús alertaba-; por iso tamén o é a ensinanza de Xesús. Iranos mellor se nos deixamos afectar, converter polas palabras, pola proposta de Xesús.

25 xullo, 2013

28 de xullo: Domingo XVII do Tempo Ordinario


Evanxeo: Lc 11,1-13

Comentario:

O evanxelista Lucas é o que máis veces fala da experiencia de oración de Xesús. De día ou de noite, no monte ou na chaira, Xesús gustaba de orar. Tanto que un dos seus discípulos lle pide que lles ensinase a orar, pois tal era o que facía o mestre Xoán Bautista e tal era tamén o que facían os líderes espirituais daquel tempo. Aprender a orar é tanto coma aprender a ter experiencia de Deus na propia vida, trato con Deus, relación viva con Deus, sentimento limpo e fondo da súa presenza acompañando a nosa vida, a nosa tarefa diaria. Podemos ter moitas prácticas relixiosas e non ter experiencia limpa de Deus na nosa vida; é algo bastante frecuente. Xesús foi un home fondamente vinculado a Deus, foi un místico apegado á vida, apegado á xente, manifestouse sempre coma persoa cunha cálida experiencia de Deus, na que atopou o motor da súa vida libre, creativa, revolucionaria, santa. Temos un mestre de garantía. Quen mellor ca el nos poderá aprender a tratar e amigar con Deus?

18 xullo, 2013

21 de xullo: Domingo XVI do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 10, 38-42

Comentario:

Chama unha vez máis a atención o lugar, o momento concreto no que suceden as cousas, nas que Xesús intervén. Xesús non era un sacerdote da súa relixión, era un laico, e, coma bo laico, os espazos tidos por sagrados non eran para el os máis apropiados para desenvolver a súa actividade de anunciador dunha Boa Nova por parte de Deus. Os espazos para el máis idóneos eran os da vida normal, profana, o mundo, as aldeas, o pobo, a xente, os camiños, os encontros, os comedores, as cociñas...; todo lle valía, todo lle daba pé para ir espallando, popularizando a novidade de Deus; todo se ía facendo para el espazo sagrado. Parémonos agora a ver cal é en concreto a proposta nova de Xesús neste encontro ocasional con dúas mulleres, Marta e María, na casa destas.

11 xullo, 2013

14 de xullo: Domingo XV do Tempo Ordinario (C)


Comentario:

Cando se fala de posibles cambios na vida dos cristiáns e cristiás, na vida das comunidades cristiás e do conxunto da Igrexa, fálase da necesidade de facernos persoas samaritanas, comunidades samaritanas, Igrexa samaritana. Por iso é tan importante achegarnos con ollos limpos, con corazón limpo, unha vez máis a este texto do evanxeo de Lucas, que podería ser un estupendo resume de todo o Evanxeo de Xesús; unha especie de Evanxeo do Evanxeo.

7 de xullo: Domingo XIV do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 10, 1-12. 17-20

Comentario:

Foi práctica de Xesús mandar os discípulos, e discípulas, de dous en dous, por vilas e lugares, anunciando o novo de Deus, ou foi cousa pensada máis tarde polas primeiras comunidades cristiás? Vén ser o mesmo. As primeiras comunidades cristiás aprenderan de Xesús que achegarse de veras ao corazón de Deus e ao seu dinamismo de amor solidario era algo moi bo para todo o pobo, especialmente para as persoas máis marxinadas do pobo, e por iso ansiaban que fosen moitos e moitas, de dous en dous, de tres en tres, de catro en catro, como fose, as que, máis aínda cos feitos que coas palabras, o fosen introducindo na vida das persoas e dos pobos. Así que había que remover o ceo e máis a terra, para que a cousa fose adiante, porque diso dependía o benestar fondo de moita xente. Temos nós ese mesmo convencemento? Somos así apaixonados/as do pobo, como o era Xesús e como o eran aquelas primeiras comunidades cristiás?

29 xuño, 2013

30 de xuño: Domingo XIII do Tempo Ordinario (C)

 
Evanxeo: Lc 9, 51-62

Comentario:

Xesús andaba co seu grupo de seguidores e seguidoras anunciando e vivindo o novo de Deus para o pobo máis ben polas comarcas arredadas de Galilea. Pero hai un momento no que decide baixar a Xerusalén, onde está o poder relixioso xudeu co que el se sabe claramente en conflito. Sabe de sobra que vai ser unha viaxe con consecuencias moi serias para el, para o seu grupo. Pero “decidiu en firme” ir aló. Vemos a un Xesús convencido, afrontando as dificultades, sen medos que o paralicen, ousado, con afán de defender a gloria de Deus defendendo a vida, o pan, a integración social e relixiosa das persoas máis débiles daquela sociedade. Canto ben nos traería a todas, a todos nós camiñar á sombra polo menos deste Xesús, participar da súa ousadía para defender nós hoxe o que el no seu tempo defendía. Que supoñería iso para nós, para a nosa comunidade, para a nosa Igrexa?

21 xuño, 2013

23 de xuño: Domingo XII do Tempo Ordinario (C)


Evanxeo: Lc 9,18-24

Comentario:

Ás veces facémonos preguntas fondas sobre aspectos determinantes da nosa vida, e é ben que nolas fagamos, porque nos axudan a afianzarnos e clarificarnos nas nosas decisións, nos nosos estilos de vida. Por exemplo, por que casei eu coa miña parella? Ou: por que defendo eu a nosa fala galega? Ou: por que voto a tal partido? Ou: por que defendo unha agricultura ecolóxica? Ou: por que mando a miña filla a un colexio público? E daquela non está nada mal tampouco que nos preguntemos: por que ando eu con Xesús de Nazaré, por que son seguidor ou seguidora del? Quen é Xesús de Nazaré para min?

13 xuño, 2013

16 de xuño: Domingo XI do Tempo Ordinario (C)

 
Evanxeo: Lc 7,36—8,3

Comentario:

Estamos ante unha das páxinas máis densas e esperanzadoras do Evanxeo; algo así coma o Evanxeo do Evanxeo, onde se recolle aquilo máis substancial da mensaxe de Xesús, as claves do seu estilo actuar, e as consecuencias liberadoras que de ese estilo de actuar se derivaban para as persoas que tiñan a sorte de bater con Xesús na súa vida. Propónsenos este Evanxeo aos cristiáns e cristiás de hoxe, para ver se esas liñas de forza da Boa Nova de Xesús, ou do Xesús da Boa Nova, conseguen ter entrada nas nosas vidas, para que nelas suceda algo semellante ao que pasou na vida da prostituta que bicaba, regaba e enxugaba cos seus cabelos os pés de Xesús.

06 xuño, 2013

9 de xuño: Domingo X do Tempo Ordinario (C)

 
Evanxeo: Lc 7,11-17

Comentario:

Volvemos ao que na Liturxia lle chamamos “Tempo Ordinario”, é dicir, aqueles días e semanas nos que na Liturxia non se celebra ningunha festividade especial, e simplemente se nos vai ofrecendo a lectura dun dos evanxeos –este ano o de Lucas--, para que vaiamos poñendo en contacto con el a nosa vida tamén normal, ordinaria, de cada día. É un tempo precioso, porque nos invita a ollar a vida normal con ollos novos, humildes, sosegados, confiados, creativos, sabendo que a nosa vida, aínda que sinxela e ordinaria e ás veces tamén dura, está chea de moitas cousas boas, de moitas posibilidades. E Deus, Xesús, quere estar ao pé da nosa vida de cada día, coa súa presenza, co seu alento, axudándonos a vivila con forza e alegría, con paz e esperanza. E con moita solidariedade sempre, porque é na solidariedade, na preocupación de uns polos outros e outras, no amor, onde en definitiva se encontra o sentido último e mellor das nosas vidas.

Quinto Encontro


Celebramos a Trindade, que en definitiva é a identidade amorosa, amante, solidaria, de todos, de todo: alguén que sae de si e ama, alguén amado, amada, e a forza do amor que nos vincula. Así é Deus, e así somos todos e cada un de nós. Deus é Trindade e todos/todas nós estamos chamadas a ser Trindade. É hoxe a festa de Deus, é, polo tanto, tamén a nosa festa.

30 maio, 2013

2 de xuño: Solemnidade do Corpo e do Sangue de Cristo


Evanxeo: Lc 9,11b-17
 
Comentario:

O evanxeo de hoxe non describe unha celebración eucarística, onde o Corpo e o Sangue de Cristo sexan expresamente mostrados e expresamente recoñecidos e comungados pola xente con agradecemento, pero ábrenos un moi interesante fondo desde o que poder comprender de forma conveniente o sentido, a orientación dunha celebración cristiá da Eucaristía, e polo tanto tamén o sentido do recoñecemento, acollida e adoración agradecida do Corpo e do Sangue de Cristo.

23 maio, 2013

26 de maio: Solemnidade da Santísima Trindade


Evanxeo: Xn 16,12-15

Comentario:

Pechando todo o tempo de Pascua, despois das celebracións finais da Ascensión e de Pentecoste, vivimos a solemnidade da Santísima Trindade. É unha maneira de dicir que todo o que no ano litúrxico vivimos, todo o que vivimos dentro e fóra do ano litúrxico, toda a nosa vida, toda a vida de todo canto é e existe, está dentro do marco simple e marabilloso, vivo e amante de Deus, a quen recoñecemos coma Pai/Nai que de forma permanente nos crea para a vida digna, completa, redonda, eterna; a quen recoñecemos coma Fillo, nun estoupido solidario de Deus, que en Xesús se nos amosou feito ser humano dunha maneira asombrosa; a quen recoñecemos coma ese potencial de forza e calor que é o Espírito. Se caésemos na conta de tanto don, de tanto privilexio! Quizabes afeitos/as a oír e dicir, a repetir isto con tanta rutina cada día, perdemos o sentido do asombro, e deixamos de vivir co inmenso gusto, forza e agradecemento que supón sabernos arroupados/as na vida por esta presenza viva de Deus.

16 maio, 2013

19 de maio: Domingo de Pentecoste


Evanxeo: Xn 20,19-23

Comentario:

En Pentecoste, aos 50 días da Pascua, na Igrexa celebramos o que foi unha realidade manifesta naquelas persoas e comunidades primeiras: que se deixaron regalar e encher co Espírito Santo de Xesús, e con ese Espírito dentro foron capaces de manter vivo o aire de Xesús, o seu estilo de vida, a súa ilusión absoluta por Deus e o seu servizo sen medida por todas as persoas, maiormente polas máis débiles e marxinais, por calquera razón que fose. Foron capaces de crear unha comunidade cristiá con Xesús no centro, ao redor do recordo, da palabra, do Espírito de Xesús. Celebramos esta festa de Pentecoste coa esperanza de que tamén nos pase a nós o que lles pasou aqueles primeiros homes e mulleres que se deixaron levar polo Espírito de Xesús, nos tempos de hoxe, que boa falta nos fai.

14 maio, 2013

Conversacións co cardeal Jorge Bergoglio, sj.


Chegou ás nosas mans este libro, en formato PDF, sobre o Papa Francisco, editado en Bos Aires no 2010, cando aínda era arcebispo de Bos Aires. Parécenos interesante, porque nel aparece xa o pensamento e a práctica pastoral que agora está sementando esperanza na Igrexa. Por iso volo presentamos aos seguidores e seguidoras do noso blog por se é do voso interese.

O ligazón é o seguinte: