Tempo Ordinario: 22ª semana

2 de setembro: domingo 22 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mc 7, 1-8.14-15.21-23

Unha vez reuníronse con Xesús un grupo de fariseos e algúns letrados chegados de Xerusalén, e viron que algunhas das persoas que andaban canda Xesús comían con mans impuras, é dicir, sen antes lavaren as mans. (É sabido que os fariseos e os xudeus non comen sen lavaren ben as mans, seguindo así as vellas tradicións; e cando chegan da rúa, tampouco comen sen se bañaren antes; son xente tamén moi apegada a outras tradicións, como lavaren vasos, xerras e bandexas.) Por iso os fariseos e máis os escribas preguntáronlle a Xesús:

--¿Por que as persoas que andan canda ti non se portan conforme á tradición dos devanceiros, senón que comen con mans impuras?

Xesús contestoulles:

--¡Que ben profetizou Isaías de vós, hipócritas, como está escrito:

“Este pobo hónrame cos labios, pero o seu corazón está lonxe de min. Danme un culto inútil, porque a doutrina que ensinan non son máis que costumes humanos!” Rexeitades os mandatos de Deus e agarrádesvos ás tradicións humanas. E convocou a xente para dicirlles:

--Escoitade e entendede todos. Nada que entre de fóra pode facer impura a unha persoa; o que sae de dentro da persoa iso si que a fai impura. Porque de dentro, do corazón do ser humano, xorden os malos pensamentos, as fornicacións, os roubos, os asasinatos, os adulterios, as cobizas, as maldades, as fraudes, os desenfreos, as envexas, as difamacións, a soberbia, as frivolidades. Todos estes males saen de dentro e manchan o ser humano.

Tempo Ordinario): 21ª semana

26 de agosto: domingo 21 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Xn 6, 60-69

Unha vez moitas das persoas que seguían a Xesús, ao escoitalo, dixeron:

--Que dura é esta doutrina! ¿Quen pode admitir tal cousa?

Xesús, comprendendo que as persoas que o seguían murmuraban del, díxolles:

--¿Escandalízavos iso? ¿E logo se visedes o Fillo do Home subindo a onde estaba antes? O espírito é quen dá vida, a carne non vale para nada; as palabras que eu vos falei son espírito e son vida. E, aínda así, hai alguén entre vós que non cre.

Pois ben sabía Xesús dende o principio quen non cría e máis quen o había de entregar. E proseguiu:

--Por iso téñovos dito que ninguén pode vir a min, se non llo concede o Pai.

Dende aquela moita da xente que o seguía botouse para atrás, e xa non andaba canda el. Preguntoulles entón Xesús aos Doce:

--¿Vós tamén vos queredes ir?

Respondeulle Simón Pedro:

--Señor, ¿e onda quen imos ir? Ti tes palabras de vida eterna; nós cremos e recoñecemos que ti es o Santo de Deus.

Tempo Ordinario: 20ª semana

NOTA:

Quen empregue estes materiais decatarase de que estamos facendo o intento por introducir unha linguaxe inclusiva de xénero. Aplicamos o intento tanto nos nosos textos coma nos textos do Evanxeo. Cremos non alterar para nada o espírito dos textos; polo demais estes non son textos oficiais, senón textos para uso privado. Gustaríanos que nalgún momento oficialmente se procedese a unha tradución inclusiva. Pensamos que a Xesús lle gustaría.

19 de agosto: domingo 20 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Xn 6, 51-58

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos:

--Eu son o pan vivo que baixou do ceo: se alguén como deste pan vivirá para sempre; e o pan que eu darei é a miña carne, para a vida do mundo.

Os xudeus discutían entre si:

--Como pode este darnos a comer a súa carne?

Díxolles entón Xesús:

--Con toda verdade volo aseguro: se non comedes a carne do Fillo do Home e non bebedes o seu sangue, non teredes vida en vós. Quen come a miña carne e bebe o meu sangue ten vida eterna e eu resucitareino no derradeiro día. Pois a miña carne é verdadeira comida e o meu sangue é verdadeira bebida. Quen come a miña carne e bebe o meu sangue permanece en min e eu nel. Así como o Pai, que me mandou, vive e eu vivo polo Pai, así tamén quen me coma vivirá por min. Este é o pan que baixou do ceo; non como o que comeron os pais que mesmo así morreron; quen come este pan vivirá para sempre.

Tempo Ordinario (B): 19ª semana

12 de agosto: domingo 19 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Xn 6, 41-51

Nunha ocasión os xudeus murmuraban contra Xesús porque dixera: “Eu son o pan que baixou do ceo”, e dicían:

--¿Non é este Xesús, o fillo de Xosé? ¿Non coñecemos o seu pai e máis a súa nai? ¿Cómo di, logo: “Eu baixei do ceo”?

Xesús respondeulles:

--Non esteades aí a murmurar. Ninguén pode vir onda min se non o trae o Pai que me mandou, e eu resucitareino no derradeiro día. Está escrito nos Profetas: “Todo o mundo será discípulo de Deus”. Calquera que escoita o Pai e aprende, vén onda min. Non porque alguén vise o Pai; o único que viu o Pai é o que estaba onda Deus. Con toda verdade volo aseguro: quen cre ten vida eterna.

Eu son o pan da vida. Os vosos pais comeron o maná no deserto, pero morreron. Este é o pan que baixa do ceo, para que quen coma del non morra. Eu son o pan vivo que baixou do ceo; se alguén como deste pan vivirá para sempre; e o pan que eu darei é a miña carne, para a vida do mundo.

Tempo Ordinario: 18ª semana

5 de agosto: domingo 18 do Tempo Ordinario.

Evanxeo: Xn 6, 24-35

Meditación

Podemos ir tras de Xesús, da Virxe e dos seus santos e santas polo simple proveito persoal: teño unha enfermidade, teño un posto de traballo pendente, teño un problema de amores, levo unha tempada cun malestar interior que mesmo me quita o sono etc., e cumpro algunha práctica relixiosa esperando atopar remedio para eses problemas. E, se entendo que fun atendido nesa necesidade, daquela acrecento as miñas prácticas relixiosas esperando seguir sendo atendido noutras máis. Hai algo de ben en todo isto, pero hai tamén moito de interese, que dana a calidade da nosa vida crente. ¿Qué diriamos dunha persoa que fomentase a amizade connosco só agardando que lle resolvésemos os seus problemas?

Xesús, onte coma hoxe, invítanos a vivir con máis fondura a nosa vida relixiosa, a nosa práctica. E fálanos de “traballar non polo pan que se acaba, senón polo que dura deica a vida eterna”; é dicir, non contentándonos coa satisfacción dalgunha necesidade concreta, senón dándolle a Xesús entrada fonda nas nosas vidas, para que nos faga xente viva, cunha vitalidade completa, xente ben mantida tamén no espírito, con enerxías para afrontar con paz e esperanza todo o que a vida nos traia, gozos ou penalidades, que de todo haberá. Iso é realizar as obras de Deus, iso é crer nel. Da amizade con Xesús podemos agardar un pan potente, saboroso, que dá farturas, pan capaz de matar as fames fondas que os seres humanos levamos connosco, e de calmar as sedes agudas que tamén forman parte da nosa condición humana.

Debemos atendernos nas nosas necesidades básicas, loxicamente, a nós e a todo o mundo. Pero sería empequenecernos, si só con iso pretendemos facer sólida a nosa vida. Unha boa experiencia relixiosa cristiá ábrenos a dimensións máis profundas da nosa persoa, das nosas relacións sociais. Xesús quere estar ao noso lado en todo iso.