27 de marzo: Domingo 4º de Coresma
1ª lectura: Xos, 5, 9a. 10-12. Salmo: 33, 2-3. 4-5. 6-7
2ª lectura: 2Cor 5, 17-21
Evanxeo: Lc 15, 1-3. 11-32
Os cobradores de impostos e a xente pecadora achegábanse a Xesús para o escoitaren; por iso os fariseos e letrados murmuraban:
—Este acolle a xente pecadora e come con ela.
Entón Xesús contoulles esta parábola:
—Un home tiña dous fillos. O máis novo díxolle ao pai: “Papá, dáme a parte da herdanza que me corresponde”. El repartiullos os seus bens. Días despois este fillo recolleu todo o seu, marchou para un país remoto e alí malgastou a súa fortuna vivindo coma un perdido. Despois de o gastar todo, houbo unha gran fame naquela terra e empezou a pasar necesidade. Entón acudiu a un natural do país para servir, e este mandouno a unha granxa a coidar porcos. Alí chegou a ter gana de encher o estómago coas landras que comían os porcos, pero ninguén llas daba.
Recapacitando, pensou: “Cantos xornaleiros do meu pai teñen pan a fartar e eu morro coa fame. Si, vou volver á casa do meu pai e voulle dicir: Papá, pequei contra o ceo e contra ti; xa non son digno de que me trates coma un fillo, trátame coma un xornaleiro”.
Levantouse e volveu onda seu pai. Aínda estaba lonxe cando este, enxergándoo, saíu emocionado a recibilo, e botándoselle nos brazos, bicouno agarimosamente. O fillo exclamou: “Papá, pequei contra o ceo e contra ti, xa non son digno de que me trates coma un fillo”. Pero o pai díxolles aos seus criados: “Axiña, sacade a túnica mellor e vestídella; poñédelle un anel na man e calzado nos pés. Traede o cuxo cebado para matalo e facer unha gran festa. Porque este fillo meu estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo”. E empezou a festa.
Pero resulta que o fillo máis vello estaba na leira e cando viña para a casa, oíu a música e máis o baile. Chamou por un criado e preguntoulle que pasaba. O criado contestoulle: “Éche que volveu teu irmán e teu pai mandou matar o cuxo cebado por recuperalo san e salvo”. Entón alporizouse moito e non quería entrar. Pero o pai, saíndo, intentou convencelo. El díxolle: “Tanto anos como levo servíndote sen che faltar nunca en nada, e nin un cabrito me deches para celebrar cos meus amigos; e agora resulta que vén ese teu fillo, que queimou os teus bens con mulleres de mala vida, e matas o cuxo cebado”. O pai contestoulle: “Meu fillo, ti sempre estás comigo e todo o meu é teu; pero deberías alegrarte xa que este irmán teu estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo”.