Tempo de Nadal: 2ª semana

 

31 de decembro: Domingo dentro da Oitava do Nadal. Sagrada Familia

1ª lectura: Eclo 3, 3-7. 14-17a. Salmo: 127, 1-2. 3. 4-5

2ª lectura: Col 3, 12-21

Evanxeo: Lc 2, 22-40

Cando chegou o tempo de se purificaren conforme a Lei de Moisés, os pais de Xesús levárono a Xerusalén, para llo presentaren ao Señor –pois así está escrito na Lei do Señor: “Todo varón primoxénito ha ser consagrado ao Señor”—, e tamén para ofreceren o sacrificio, conforme se di na Lei do Señor: “Un par de rulas ou dous pombiños.”

Vivía entón en Xerusalén un home xusto e piadoso, chamado Simeón, que agardaba a consolación de Israel, e o Espírito Santo estaba con el. E recibira do Espírito Santo unha revelación de que el non había morrer sen antes ver o Unxido do Señor. Movido polo Espírito foi ao templo e, cando entraban os pais co neno Xesús para cumpriren con el o mandado pola Lei, Simeón colleuno nos brazos e loou a Deus, dicindo:

—Agora, Señor, segundo a túa promesa, podes despedir en paz o teu servo, porque xa os meus ollos viron a túa salvación, a que ti preparaches á vista de todos os pobos, luz de revelación para os xentís e gloria do teu pobo Israel.

O pai e máis a nai do nenos quedaron pasmados polo que del oían dicir. Simeón bendiciunos e díxolle a María, a nai do neno:

—Mira, este neno está aquí para caída e rehabilitación de moitos en Israel e para ser un sinal discutido – a ti mesma unha espada hache atravesar a alma—; así ficarán descubertas as cavilacións de moitos corazóns.

Había tamén unha profetisa chamada Ana, filla de Penuel, da tribo de Axer. Era unha muller moi vella, que vivira, desde que casara, sete anos co seu marido, e logo, como viúva, ata os oitenta e catro. Non se apartaba do templo, servindo a Deus noite e día con xaxún e oracións. Ela compareceu naquel intre e glorificaba a Deus e falaba do neno a todos os que esperaban a redención de Xerusalén.

Cando cumpriron todo conforme a Lei do Señor, volveron para Galilea, para a súa cidade de Nazaret. O neno, rebordando sabedoría, medraba e facíase forte, e a graza de Deus estaba con el.

Tempo de Nadal

NADAL

Xa o 24 de decembro empeza o tempo do Nadal, que durará ata o domingo do Bautismo do Señor, este ano o 7 de xaneiro.

O Nadal é un tempo frío e chuvioso normalmente nas nosas latitudes, pero ao mesmo tempo cálido, que envolvemos en sinais de tenrura, de ledicia e de festa: luces, ceas e xantares, compras, regalos, relacións coa familia e con xente amiga. Un tempo no que, no medio de todo isto, hai bastante superficialidade, bastante insatisfacción, bastante baleiro, porque frecuentemente nos quedamos a medio camiño, non imos ao fondo das cousas, das vidas.

O cristianismo achegouse á festa pagá do Sol —que está na base da nosa festa do Nadal— ofrecendo unha fe, un convencemento fondo: os homes e mulleres que imos poboando o mundo non estamos sos, non estamos tampouco ao libre dispor dunhas forzas escuras, nin dun fatídico destino. Todos, todas nós somos persoas acompañadas. Somos persoas habitadas por un misterio de luz e de amor, que nos dá orixe e que camiña ao noso lado, dentro de cada un, de cada unha de nós, invitándonos a entrar nunha dinámica de unidade solidaria, onde todos, todas, atoparemos a nosa máis limpa identidade, a nosa paz. Un misterio de luz e de amor que podemos percibir, nomear coa palabra que máis nos praza, e que sempre se nos ofrece para unha relación misteriosa e fecunda. Todo isto, iso si, vivido nas ás da inseguridade, da fe, desde o respecto máis profundo polo que somos os seres humanos, sen xogar para nada coas nosas nudeces, cos nosos medos, coas nosas aspiracións.

Deus é amor. Deus é presenza. Deus éncheo todo. Deus é carne, é materia, é historia. Deus é ser humano e natureza. Deus ofrécesenos en todo. Deus é amigo. Deus anuncia solidariedades fondas. En Deus vivimos e existimos.

O Nadal vainos permitir entrar neste mundo. Faino con relatos, con escenas moi sinxelas, moi familiares, recubertas, se cadra, por unha nube de fantasía que non intenta sobar o misterio, senón poñernos humildemente ás súas portas, para que o percibamos con inocencia. Algo delicado, que podemos estragar co noso afán de querer razoar e dominar todos os bordes dese misterio de Deus, que, ao tempo, é o misterio dos seres humanos.

Tempo de Advento: 4º domingo

24 de decembro: Domingo 4 de Advento

1ª lectura: 2 Sam 7, 1-5. 8b-12. 14a. 16. Salmo: 88, 2-3. 4-5. 27 e 29

2ª lectura: Rom 16, 25-27

Evanxeo: Lc 1, 26-38

Aos seis meses ( do anuncio do nacemento de Xoán Bautista) Deus mandou o anxo Gabriel a unha vila chamada Nazaré, onda unha mociña prometida a un home da casa de David que se chamaba Xosé; o nome da mociña era María. Entrando onde estaba ela, díxolle:

—Alégrate, chea de graza, o Señor está contigo.

Ela turbouse con estas palabras e cavilaba no que podería significar o saúdo aquel. O anxo continuou:

—Non teñas medo, María, porque ti atopaches graza ante Deus; e fíxate, vas concibir no teu ventre e darás a luz un fillo, ao que lle poñerás de nome Xesús. Será grande e chamarase Fillo do Altísimo, e o Señor Deus daralle o trono de David, seu pai; reinará por sempre na casa de Xacobe e o seu reinado non terá fin.

María respondeulle ao anxo:

—¿E como pode ser isto, pois non teño relación con home ningún?

O anxo respondeulle:

—O Espírito Santo baixará sobre ti e o poder do Altísimo cubrirate coa súa sombra; por iso o que vai nacer de ti será santo e chamarase Fillo de Deus. Aí tes a túa curmá Sabela, que concibiu un fillo na súa vellez e xa está de seis meses a que chamaban estéril, que para Deus non hai imposibles.

María contestou:

—Velaquí a escrava do Señor, cúmprase en min o que dixeches.

E o anxo marchou de onda ela.

Tempo de Advento: 3ª semana

17 de decembro: Domingo 3 de Advento

1ª lectura: Is 61, 1-2a. 10-11. Salmo: Lc 1, 46-48. 49-50. 53-54

2ª lectura: 1 Tes 5, 16-24.

Evanxeo: Xn 1,6-8. 19-28

Houbo un home mandado por Deus, o seu nome era Xoán. Este veu de testemuña para dar testemuño da luz, para que todos cresen por el. Non era el a luz, senón que veu para dar testemuño da luz. 

E este é o testemuño de Xoán cando os xudeus lle mandaron de Xerusalén sacerdotes e levitas onda el para lle preguntar:

—¿Ti quen es?

El declarou e non negou. Declarou:

—Eu non son o Cristo.

Preguntáronlle:

—Entón ¿quen es ti? Es Elías?

Contestou:

—Non son.

—¿Es o profeta?

Respondeu:

—Non.

Daquela dixéronlle:

—¿E, logo, quen es?, para que poidamos darlle unha resposta aos que nos mandaron. ¿Qué dis de ti mesmo?

El dicía:

—Eu son a voz do que clama no deserto: "Endereitade o camiño do Señor!" (como escribira o profeta Isaías).

Algúns dos mandados eran fariseos e preguntáronlle:

—Entón, ¿por qué bautizas, se non es ti o Cristo nin Elías nin o profeta?

Xoán respondeulles:

—Eu bautizo con auga, mais entre vós está quen vós non coñecedes, o que vén detrás miña, e eu non son merecente de lle desatar o amalló da sandalia.

Todo isto pasou en Betania, pola outra banda do Xordán, onde estaba Xoán bautizando.

Tempo de Advento: 2ª semana

10 de decembro: Domingo 2 de Advento

1ª lectura: Is 40, 1-5. 9-11. Salmo: 84, 9ab-10. 11-12. 13-14

2ª lectura: 2 Pe 3, 8-14.

Evanxeo: Mc 1, 1-8

Comezo da Boa Nova de Xesús Cristo, fillo de Deus. Como está escrito no profeta Isaías:

“Mira, mándoche por diante o meu mensaxeiro, para que prepare o teu camiño. Unha voz clama no deserto: preparade o camiño do Señor, endereitade os seus vieiros.”

Presentouse Xoán bautizando no deserto e pregoando un bautismo de conversión, para lograr o perdón dos pecados. E ía onda el xente de toda a provincia de Xudea e de Xerusalén; confesaban os seus pecados e el bautizábaos no río Xordán.

Xoán ía vestido cun manto feito de pelos de camelo e cun cinto de coiro arredor do van, e mantíñase de saltóns e mel bravo. E proclamaba:

—Detrás miña está a chegar o que é máis forte ca min ante quen non son digno de prostrarme para lle desatar os cordóns do seu calzado. Eu bautizo con auga, pero el havos bautizar con Espírito Santo.

Tempo de Advento: 1ª semana

ADVENTO

Advento, o tempo da chegada, das chegadas de Deus. Chegadas do pasado, que rememoramos e celebramos, porque sosteñen a nosa esperanza; chegadas do presente, ás que se nos pide estar moi atentas, para non desaproveitar a súa forza de vida, a súa oferta; chegadas do futuro, máis o menos preto, coas que Deus mesmo está comprometido, e para as que a nós se nos pide fe e tamén compromiso.

Deus vén. O seu é vir sempre. Non fai falla que llo pidamos. O seu é vir sempre co pan debaixo do brazo, coa vida debaixo do brazo, coa boa ventura debaixo do brazo. De nós depende pechar ou abrir portas, pechar ou abrir soños, pechar ou abrir cambios, pechar ou abrir vida. Certo que á xente de aldea sempre nos gustou abrirlle a quen peta a nosa porta, facelo pasar, invitalo a algo ao quente da cociña. E así pode ser con Deus.

Vivir o Advento cos pés e co corazón na terra; todo o que fagamos ou deixemos de facer estará asentado nas vidas de cada día, coa xente coa que formamos familia, comunidade, pobo; vidas de cada día repletas de fraxilidades. Vivilo tamén cos pés e co corazón no medio da xente máis desposuída, pois ese é o espazo especialmente escollido por Deus para os encontros con el.

O Evanxeo de cada día vai debullando para nós a riqueza que Deus nos ofrece na palabra e nos feitos de Xesús. Cousas moi simples e moi fondas, que chegan aos nosos corazóns, ás nosas vidas dando paz, alento, esperanza.

3 de decembro: Domingo 1 de Advento

1ª lectura: Is 63, 16-17. 19b; 64, 2b-7. Salmo: 79, 2ac e 3b. 15-16. 18-19

2ª lectura: 1 Cor 1, 3-9.

Evanxeo: Mc 13, 33-37

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Estade, logo, á espreita e con atención, que non sabedes cando será o momento. É coma unha persoa que foi ao estranxeiro e deixou a casa e máis a facenda nas mans dos seus criados e criadas, encargándolles a cada quen o que tiña que facer; e ao porteiro ordenoulle que velase.

Vixiade vós, polo tanto, pois non sabedes cando chegará o amo da casa: se á tardiña ou con noite pecha, se cando o galo canta ou no amencer. Non vaia ser que chegue de repente e vos atope durmindo. E o que vos digo a vós tamén llelo digo a todo o mundo: estade en vela!

Tempo Ordinario: 34ª semana

 

26 de novembro: Xesús Cristo, rei do universo.

1ª lectura: Ez 34, 11-12. 15-17. Salmo: 22, 1-2a. 2b-3. 5. 6.

2ª lectura: 1Cor 15, 20-26. 28.

Evanxeo: Mt 25, 31-46.

Unha vez díxolles Xesús aos seus discípulos:

—“Cando veña o Fillo do Home na súa gloria e todos os anxos con el, sentará no seu trono glorioso. Diante del xuntaranse todas as nacións; e separará uns dos outros, como xebra o pastor as ovellas das cabras. E poñerá as ovellas á súa dereita e as cabras á súa esquerda.

Entón dirá o rei aos da súa dereita:

—“Vinde, benditos do meu Pi, recibide a herdanza do reino preparado para vós desde a creación do mundo. Porque tiven fame e déstesme de comer; tiven sede e déstesme de beber; fun forasteiro e acolléstesme; estiven en coiro e vestístesme; enfermo e visitástesme; na cadea e viñéstesme ver.”

Entón preguntaranlle os xustos:

—“Señor, cando te vimos famento e che demos de comer, ou sedento e che demos de bebe? Cando te vimos forasteiro e te acollemos ou en coiro e te vestimos? Cando te vimos enfermo ou na cadea e te visitamos?”

O rei contestaralles:

-_”Dígovolo de verdade: Canto fixestes cun destes irmáns meus máis pequenos, fixéstelo comigo.

E diralles logo aos da súa esquerda:

—”Arredade de min, malditos, ide para o lume eterno, preparado para o Santán e para os seus anxos. Porque tiven fame e non me destes de comer; tiven sede e non me destes de beber; fun forasteiro e non me acollestes; estiven en coiro e non mevesdtiste3s; enfermo e na cadea e non me visitastes.”

Entón tamén eles lle preguntarán:

—“Señor, cando te vimos famento ou sedento, forasteiro ou en coiro, enfermo ou na cadea, e non che acudimos?”

El responderalles:

—“Dígovolo de verdade: Canto deixastes de facerlle a un destes máis pequenos, deixastes de mo facer a min.”

Estes irán ao castigo eterno e os xustos á vida eterna.”

Tempo Ordinario: 33ª semana

19 de novembro: Domingo 33 do tempo ordinario.

1ª lectura: Pr 31, 10-13. 19-20. 30-31. Salmo: 137, 1-2. 3. 4-5.

2ª lectura: 1Tes 5, 1-6.

Evanxeo: Mt 25, 14-20.

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos esta parábola:

—“Un home que ía saír de viaxe chamou polos seus criados e entregoulles os seus bens. A un deulle cinco talentos, a outro dous e a outro un; a cadaquén segundo a súa capacidade. Despois marchou.

Deseguida, o que recibira cinco talentos foi negociar con eles e gañou outros cinco; do mesmo xeito o que recibira dous gañou outros dous. Pero o que recibira un, foi cavar un burato na terra e escondeu o diñeiro do seu amo.

Ao cabo de moito tempo chegou o amor daqueles criados, pedíndolles contas. Achegouse o que recibira cinco talentos e presentou outros cinco, dicindo: “Señor, cinco talentos me entregaches; velaquí outros cinco que gañei.”

Díxolle o seu amo: “Moi ben, criado fiel e cumpridor. Xa que fuches fiel no pouco, poñereite á fronte do moito. Pasa a gozar da festa do teu amo.”

Achegouse o que recibira dous talentos e dixo: “Señor, dous talentos me entregaches; velaquí outros dous que gañei”.

Díxolle o seu amo: “Moi ben, criado fiel e cumpridor. Xa que fuches fiel no pouco, poñereite á fronte do moito.Pasa a gozar da festa do teu amo.”

Achegouse tamén o que recibira un talento e dixo: “Señor, sei moi ben que es un home duro, que segas onde non sementaches e recolles onde non botaches. Como collín medo, fun agachar na terra o teu talento; aquí tes o que é teu.”

Pero o seu amor respondeulle: “Criado ruín e lacazán! Con que sabías que segas onde non sementei e recollo onde non botei? Pois deberías ter o meu diñeiro posto no banco, de modo que, ao volver eu, puidese recoller o que é meu cos intereses. Así que quitádelle o talento e dádello ao que ten dez: Porque ao que ten háselle dar e abondo; pero ao que non ten aínda o que ten se lle ha quitar. E ao criado inútil botádeo fóra á escuridade; alí haberá pranto e renxer de dentes.”

Tempo Ordinario: 32ª semana

12 de novembro: Domingo 32 do tempo ordinario.

1ª lectura: Sab 6, 12-16. Salmo: 62, 2. 3-4. 5-6. 7-8.

2ª lectura. 1Tes 4, 13-18.

Evanxeo. Mt 25, 1-13.

Unha vez díxolles Xesús aos seus discípulos esta parábola:

—“O Reino dos Ceos parecerase a dez mociñas que, collendo os seus candís, saíron recibir o noivo. Cinco eran necias e cinco asisadas. As necias colleron os candís, pero non os encheron de aceite; as asisadas, en troques, cos candís levaron tamén as aceiteiras cheas.

Como o noivo tardaba, pegoulles o sono e botaron unha soneca. Alá pola medio noite oíuse berrar: “Veña, que chega o noivo, ídeo recibir!” Erguéronse todas aquelas mociñas e prepararon os candís. Entón dixéronlles as necias ás asisadas: “Dádenos un chisco de aceite, que os nosos candís esmorecen”. Responderon as asisadas: “Non vaia ser que non chegue para vós e para nós; mellor será que vaiades á tenda e que o merquedes”.

No intre que elas ían mercalo chegou o noivo, e as que estaban preparadas entraron con el no banquete de vodas e pechouse a porta.

Máis tarde chegaron as outras mociñas chamando: “Señor, Señor, ábrenos!” Pero el respondeulles: “Asegúrovos que non vos coñezo”.

Vixiade, logo, xa que non sabedes nin o día nin a hora.

Traballo entre sesións curso 2023 - 2024

  

Xesús, o rostro humano de Deus

Para o traballo das mañás:

Texto base:

Rafael Aguirre, Carmen Bernabé, Carlos Gil: Qué se sabe de... Jesús de Nazaret. Verbo Divino, (5ª reimpresión, 2018)

Textos complementarios:

Andrés Torres Queiruga: Repensar la cristología. Verbo Divino, 1995

Manuel Regal Ledo: Xesús, aquel home de aldea, Encrucillada, 2008; Jesús, aquel hombre de pueblo, PPC, 2016

 

Para o traballo dos grupos pola tarde:

José Antonio Pagola: Jesús. Aproximación histórica. PPC, 2007

1ª e 2ª sesión 

(4 de novembro e 16 de decembro de 2023)

Mañá:

Qué se sabe de... Jesús de Nazaret

- 4 de novembro: Investigación actual sobre Xesús (cap. 1 páx 17-34)

- 16 de decembro: Xesús plenamente humano (cap. 2 páx 35-64 e cap. 6 páx 125-142)

Cuestións que poden ir orientando a túa lectura:

Fixarse un pouco en:

1.- No cambio moderno da Igrexa e da teoloxía

- que aspectos da cultura xeral che parecen máis importantes para a fe.

- a idea que tiñas de Cristo cres que era realista e verdadeiramente humana?

2.- Cales son os principais puntos que cómpre reformar?

3.- Que quere dicir: "Cristoloxía desde abaixo"?

1º Encontro curso 2023 - 2024

 

Aprendendo sempre a orar con Xesús

Un tempo de silencio, con música apropiada de fondo. Báixase a música para empezar no Nome do Pai...

1.- No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo.

Nuns segundos tomamos conciencia de que si, agora mesmo estamos na compaña do Pai/Nai, do Fillo, do Espírito Santo. Deus, todo Deus, está aquí enchendo este salón e as persoas que o ocupamos.(sóbese a música durante este pouco tempo).

Repetimos de novo: No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo.

2.-Traemos ao recordo o nome dalgunha persoa ausente, coa que queremos compartir este tempo de oración, porque a vemos envolta nalgún tipo de fraxilidade, e gústanos acompañala coa oración e con outros apoios.

3.- Lemos Mt 6, 5-8: dous perigos a evitar cando facemos oración: 1) ser persoas lingoreteiras, falar, machacar, para que Deus nos escoite. 2) Empregar a oración como un lucimento propio, que me vexan orando e me chufen, ou, máis fino e perigoso aínda, estar ante Deus ocupando eu o primeiro posto, quen manda e dispón aquí son eu. Non deixarlle a Deus ser Deus na miña vida.

“Brevis debet esse et pura oratio” (a oración debe ser breve e pura), dicía S. Bieito (Regra 20,4). Pureza que non tiña que ver coa sexualidade, senón con esa apertura total ao espazo de Deus na oración..

Lemos o texto e deixamos un tempo de silencio, de 3 a 5 mintuos. Poñémonos ante o Pai/Nai, que está no segredo, que ve, oe, acolle no segredo...

(Música de fondo, alimentando o silencio)

4.-Pregaria a recitar a dous coros. O 1º parágrafo en cursiva dicímolo xuntos, con moita calma, ao primeiro e despois de cada estrofa.

Grazas, Xesús, queremos aprender de ti

a orar como cómpre facelo.

Grazas, Xesús,

pola túa intensa e limpa vida de oración,

que che permitíu sintonizar con Deus,

captar o latexar do seu corazón,

beber nas súas fontes amorosas

e logo vivir totalmente ao aire de Deus

sentido e vivido coma un Pai, unha Nai universal.

Grazas, Xesús, polas alertas que nos transmites:

Medide as vosas palabras, disnos,

que non sexan baleiras,

desapegadas de vós e da vida,

escaparate de ausencias;

medide as vosas palabras, repítesnos,

pretendendo abalar o corazón de Deus,

como se Deus estivese ausente de vós,

como se houbese que enternecelo

para facelo propicio ás vosas miserias.

Metédevos en vós, sen traicionarvos,

no voso segredo íntimo, verdadeiro,

que aí está Deus como Pai/Nai que é.

Abrídelle o corpo e a alma,

abrídelle a mente e as entrañas,

sempre no segredo da fe,

sempre na soidade acompañada que sodes.

Murmurade as poucas palabras precisas

que permiten arrincar do íntimo

o que no íntimo se agocha.

Repetídeas sinxelamente

non lle marcando a resposta a Deus,

escoitándoo, acolléndoo humildemente, adorándoo.

El é a túa fonte, que colmará todas as túas sedes.

El saberá implicarte con humildade e paixón

nas ledicias e penas de quen te rodee,

pois só a solidariedade abre as portas do ser de Deus.

Así o aprendín eu e así o vivín.

5.-Practicamos un pouco o estilo de oración que Xesús nos propón. Podemos compartir algo do lido ou do vivido neste tempo.

6.-Rezamos xuntos, invitando a ese amigo, amiga en debilidade que recordamos ao comezo: o NOSO PAI/NAI, en quen somos e vivimos. Santificado sexa o teu nome, veña o teu reino, fágase a túa vontade...

Tempo Ordinario: 31ª semana

5 de novembro: Domingo 31 do tempo ordinario.

1ª lectura: Mal 1, 14b—2, 2b. 8-10. Salmo 130, 1. 2. 3.

2ª lectura: 1 Tes 2, 7b-9. 13

Evanxeo: Mt 23, 1-12.

Unha vez díxolles Xesús aos discípulos e mais á xente:

—“Na cátedra de Moisés sentaron os letrados e mais os fariseos. Facede, logo, e cumpride canto vos digan, pero non imitedes a súa conduta porque falan pero non cumpren. Atan fardos pesados e cánganos no lombo dos outros, pero eles nin un dedo poñen para os mover.

Todo o que fan é para que os vexan: visten aparatosamente, ancheando as filacterias e as franxas dos seus mantos; buscan os primeiros postos nos banquetes e os primeiros asentos nas sinagogas; que lles fagan reverencias nas rúas e que lle chamen mestre.

Vós non vos fagades chamar mestre, pois un só é o voso Mestre, e todos vós sodes irmáns. E a ninguén na terra chamedes pai, porque un só é o voso Pai, o celestial. Nin tampouco vos fagades chamar guieiro, porque un só é o voso Guieiro, Cristo.

O máis importante entre vós ha de ser servidor voso. Porque quen se enaltece, será humillado, e quen se humilla, será enaltecido.”

Tempo Ordinario: 30ª semana

29 de outubro: Domingo 30 do tempo ordinario.

1ª lectura: Éx 22, 20-26. Salmo: 17, 2-3a. 3bc-4. 47 e 51.

2ª lectura. 1Tes 1, 5c-10.

Evanxeo

Nunha ocasión, ao se decataren os fariseos de que Xesús lles tapara a boca aos saduceos, reuníronse onda el, e un deles, doutor da lei, preguntoulle para o poñer a proba:

—“Mestre, cal é na Lei o gran mandamento?”

El respondeulles:

—“Amarás o Señor, teu Deus, con todo o teu corazón e con toda a túa alma e con todo o teu entendemento”; este é o mandamento grande e primeiro. O segundo é semellante a el: “Amarás o teu próximo coma a ti mesmo.” Destes dous mandamentos dependen a Lei enteira e mais os profetas.”

Tempo Ordinario: 29ª semana

22 de outubro. Domingo 29 do tempo ordinario.

1ª lectura: Is 45, 1. 4-6. Salmo: 95, 1 e 3. 4-5. 7-8. 9-10a e c.

2ª lectura 1Tes 1, 1-5b.

Evanxeo: Mt 22, 15-21.

Unha vez os fariseos f´ronse reunir para veren o xeito de sorprender a Xesús nalgún dito. Así é que lle mandaron algúns discípulos deles con algúns partidarios de Herodes, que lle preguntaron:

—“Mestre, sabemos que es sincero, que de verdade ensinar o camiño de Deus e que non andas con miramentos, pois non reparas na aparencia das persoas. Dinos, logo, que che parece: Está permitido pagarlle o tributo ao César ou non?”

Xesús, que lles coñeceu a malicia, contestoulles:

—“Por que me queredes comprometer, hipócritas” Mostrádeme a moeda do tributo.”

Eles presentáronlle un denario. E el preguntoulles:

—“De quen é esta imaxe e mais a inscrición?”

Contestáronlle:

—“Do César.”

Entón replicoulles:

—“Pois logo dádelle ao César o que é do César, e a Deus o que é de Deus.”.

Tempo Ordinario: 28ª semana

15 de outubro: Domingo 28 do tempo ordinario

1ª lectura: Is 25, 6-10a. Salmo: 22, 1-3a. 3b-4. 5. 6

2ª lectura: Flp 4, 12-14. 19-20.

Evanxeo: Mt 22, 1-14 (breve: Mt 22, 1-10)

Nunha ocasión Xesús púxose de novo a falarlles en parábolas aos sumos sacerdotes e aos anciáns do pobo:

—“Parécese o Reino dos Ceos a un rei que celebrou o casamento de seu fillo. Mandou os seus criados ir chamar polos convidados á voda, pero estes non querían ir.

Volveu mandar outros criados, encargándolles: ·Dicídelles aos convidados: Mirade que teño preparado o banquete, xa están mortos os becerros e mais os demais animais cebados; todo está disposto: vide á voda!”

Pero eles, sen lles faceren caso, fóronse: un ás súas leiras, outro aos seus negocios. Os demais botáronse aos criados, maltratáronos e matáronos.

Entón o rei, todo indignado, mandou os seus exércitos, que acabaron cs asasinos aqueles e prendéronlle lume á cidade. E díxolles aos criados: “A voda está preparada, pero os convidados non a merecían. Así que ide ás encrucilladas dos camiños; e a cantos atopedes, convidádeos á voda.”

Saíron aos camiños os criados e xuntaron a todos os que atoparon, bos e malos, enchéndose de convidados a sala da voda.

XXXVII Foro Encrucillada

  

Traballo digno

 

Un ano máis a Asociación Encrucillada ten o gusto de convidalos a participar no XXXVII Foro Encrucillada para dialogar sobre unha cuestión que cada día preocupa máis na nosa sociedade: o traballo digno. Será o próximo sábado 21 de outubro, dende as 10 ás 18:30h, no salón de actos do colexio da Compañía de María en Santiago de Compostela.

Que traballo queremos para o século XXI? A Doutrina Social da Igrexa ten reflexionado abondo sobre este tema dende o século XIX. A situación actual de globalización e deslocalización, a crise económica e a migración, fannos mirar de fronte e abordar con seriedade as causas que están a producir a precariedade laboral. O traballo é un dereito universal que dun tempo a esta parte se está a ver cada vez máis desvalorizado.

No Foro Encrucillada buscamos ver que mensaxe actual ten a Igrexa para iluminar esta realidade. Sobre cales son as liñas mestras da teoloxía do papa Francisco nesta cuestión falaranos Mons. Fernando García Cadiñanos, bispo de Mondoñedo-Ferrol. Francisco Porcar Rebollar, militante da IOAC-HOAC poñerá o foco na doutrina social da Igrexa buscando xerar unha nova cultura política desde a perspectiva do ben común e a xustiza. Eloína Ingerto López, da Fundación Juan Soñador acercaranos á realidade do traballo digno en Galicia, facendo a necesaria aterraxe de todas estas cuestións na nosa terra.

Pecharemos o foro cun breve momento de reflexión persoal iluminada polas palabras de persoas que fixeron do dereito ao traballo digno a súa loita.

Este será o horario:

10:00 Presentación do XXXVII Foro Encrucillada. Tito Suárez Pérez

10:30 O traballo á luz do pensamento do Papa Francisco, Mons. Fernando García Cadiñanos, Bispo de Mondoñedo- Ferrol.

12:00 Descanso

12:30 O traballo na Doutrina Social da Igrexa, Francisco Porcar Rebollar, da IOAC-HOAC.

16:30 Unha vida digna, un traballo digno, Eloína Ingerto López, Fundación Juan Soñador.

18:00 Peche do acto

Animámolos a que espallen a noticia deste evento nos seus medios de difusión.

Para máis información poden consultar a nosa web www.encrucillada.gal ou chamar ao teléfono 604 079 102 (tardes)

Tempo Ordinario: 27ª semana

8 de outubro: Domingo 27 do tempo ordinario.

1ª lectura: Is 5, 1-7. Salmo: 79, 9 e 12. 13-14. 15-16. 19-20.

2ª lectura: Flp 4, 6-9.

Evanxeo: Mt 21, 33-43.

Unha vez díxolles Xesús aos sumos sacerdotes e aos anciáns do pobo:

—“Escoitade outra parábola: dunha había un propietario que plantou unha viña; rodeouna dunha sebe, cavou nela un lagar e construíu un caseto para o garda. Logo arrendóullela a uns vendimadores e marchou para lonxe.

Cando chegou o tempo da vendima, mandou os seus criados aos vendimadores para cobrar as rendas. Pero os vendimadores agardáronos e a un zorregáronlle, a outro mat´arono e a outro apedrárono. De novo mandou outros criados, máis numerosos; pero tratáronos do mesmo xeito.

Por último mandoulles o seu propio fillo, dicindo para si: “O meu fillo hano respectar.” Pero os vendimadores, ao veren o fillo, comentaron: “Este é o herdeiro; veña, matémolo e a herdanza será nosa.” E agarrárono, botárono fóra da viña e matárono.

Ben, e cando veña o señor da viña, que fará cos vendimadores aqueles?”

Respondéronlle:

—“A eses malvados faraos morrer de mala morte e arrendaralles a viña a outros vendimadores, que lle paguen as rendas no seu tempo.”

Díxolles entón Xesús:

—“Seica non lestes nunca na Escritura:

“A pedra que desbotaron os canteiros é agora o esquinal;

esa pedra colocouna o Señor, que regalía para nós!?”

Por iso dígovos: quitarásevos a vós o Reino de Deus e daráselle a un pobo que produza bos froitos.”

Tempo Ordinario: 26ª semana

 

1 de outubro: Domingo 26 do tempo ordinario.

1ª lectura: Ez 18, 25-58. Salmo: 24, 4bc-5. 6-7. 8-9.

2ª lectura Flp 2, 1-11.

Evanxeo: Mt 21, 28-32.

Unha vez díxolles Xesús aos sumos sacerdotes e aos anciáns do pobo:

—“Que vos parece? Un home tiña dous fillos. Foi onda o primeiro e díxolle: “Meu fillo, vai traballar hoxe na vida.” el respondeu: “Non quero”; pero despois, arrepentido, foi.

Foi onda o outro e díxolle o mesmo. El respondeu: “Vou, señor”, pero non foi.

Quen dos dous fixo a vontade do pai?!”

Respondéronlle:

—“O primeiro.”

Entón díxolles Xesús:

“Asegúrovos que os recadadores e mais as prostitutas entrarán no Reino de Deus antes ca vós. Porque veu Xoán para vos ensinar o camiño da xustiza, e non lle fixestes caso; en cambio, os recadadores e mais as prostitutas, si que llo fixeron. Pedro vós, aínda despois de ver aquilo, nin vos arrepentistes nin crestes.”

Tempo Ordinario: 25ª semana

24 de setembro: Domingo 25 do tempo ordinario.

1ª lectura: Is 55, 6-9. Salmo: 144, 2-3. 8-9. 17-18.

2ª lectura: Flp 1, 20c-24. 27a.

Evanxeo: Mt 20, 1-16a

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos esta parábola:

—“O Reino dos Ceos parécese a un propietario que saíu pola mañá ceo a contratar xornaleiros para a súa viña. Axustou con eles o xornal dun denario e mandounos á súa viña. Saíu outra vez á media mañá e atopou outros sen traballo na praza. E díxolles:

—Ide vós tamén á miña viña, e dareivos o xusto.”

Eles foron. De novo saíu polo mediodía e pola tarde, facendo o mesmo. Pero aínda volveu saír á tardiña, e atopando outros parados na rúa, díxolles:

—“Pero que facedes aquí, todo o día sen traballar?”

Eles responderon:

—“É que ninguén nos contratou.”

El díxolles:

—“Ide vós tamén á miña viña.”

Anoitecendo xa, díxolle o dono da viña ao administrador:

—“Chama os xornaleiros e págalles o xornal: empezando polos últimos e acabas polos primeiros.”

Chegan os da derradeira hora e dálles un denario a cada un. Cando chegaron os primeiros coidaron que lles darían máis, pero tamén recibiron cadanseu denario. Ao recibilo, lmu8rmuraban contra o propietario:

—“Eses, os derradeiros, traballaron unha hora só e trátalos igual ca a nós, que aturamos o peso e a caloraza do día.”

Pero el replicoulle a un deles:

—“Amigo, non che fago ningunha inxustiza. Non axustamos un denario? Pois colle o teu e vaite. E logo, se quero darlle ao último igual ca a ti, non teño dereito a facer o que quero co que é meu? Ou é que ti ves con mal ollo que eu sexa bo?”

Así, dese mesmo xeito, os últimos serán os primeiros.

Tempo Ordinario: 24ª semana

17 de setembro: Domingo 24 do tempo ordinario.

1ª lectura: Eclo 27, 33—28, 9. Salmo: 102, 1-2. 3-4. 9-10. 11-12

2ª lectura: Rom 14, 7-9.

Evanxeo: Mt 18, 21-35

Unha vez achegouse Pedro a Xesús e preguntoulle:

—“Señor, cantas veces terei que perdoar a meu irmán se me segue ofendendo? Ata sete veces?

Respondeulle Xesús:

—“Non che digo ata sete veces, senón ata setenta e sete.

Por iso o Rino dos Ceos é semellante a un rei que quixo facer as contas cos seus servidores. Cando empezaba, presentóuselle un que lle debía varios millóns. E como non tiña con que pagar, o señor ordenou que o vendesen a el con muller, fillos e canto tiña, para que así lle pagase.

O servidor botóuselle aos pés e suplicáballe:

—“Ten paciencia comigo, que cho hei pagar todiño!”

O Señor tivo dó daquel home e deixouno marchar, perdoándolle toda a súa débeda. Pero, ao saír, o servidor aquel atopouse cun compañeiro que lle debía unha insignificancia e, agarrándoo pola gorxa, esganábao dicíndolle:

—“Paga o que me debes.”

Botándose aos seus pés, o compañeiro suplicáballe:

—“Ten paciencia comigo,que cho hei pagar todo.”

Pero non lle fixo caso e, aínda para máis, mandouno meter na cadea ata que lle pagase a débeda.

Os compañeiros, ao veren tal cousa, moi apesarados, fóronlle contar ao seu señor todo o que pasara. Entón o señor mandouno chamar e díxolle:

—“Servidor malvado! Eu perdoeiche toda aquela débeda, porque mo pediches. E logo non debías ti tamén compadecerte do teu compañeiro, como eu me compadecín de ti?”

E todo anoxado, o señor entregouno aos verdugos ata que lle pagase toda a débeda.

Así tamén fará convosco meu Pai celestial, se non perdoades de corazón cada un a seu irmán.”

Tempo Ordinario: 23ª semana

10 de setembro: Domingo 23 do tempo ordinario.

1ª lectura: Ez 33, 7-9. Salmo: 94, 1-2. 6-7. 8-9.

2ª lectura: Rom 13, 8-10.

Evanxeo: Mt 18, 15-20

Unha vez díxolles Xesús aos seus discípulos:

—“Se teu irmán peca contra ti, vai e repréndeo, pero ti con el só. Se te escoita, lograches o teu irmán. Se non te escoita, leva contigo aínda un só ou dous, de modo que pola palabra de dúas ou tres testemuñas todo o asunto quede resolto. Se tampouco a eles lles fai caso, dillo á comunidade; e se nin sequera á comunidade lle fai caso, sexa para ti coma un pagán ou un publicano.

Dígovolo de verdade: O que atedes na terra, será atado no ceo, e o que desatedes na terra, será desatado no ceo.

Dígovos aínda máis: Se dous de vós se poñen de acordo na terra para pedir calquera cousa, conseguirano do Pai meu, que está nos ceos. Porque onde están dous ou tres reunidos no meu nome, alí no medio deles estou eu.”

Tempo Ordinario: 22ª semana

3 de setembro: Domingo 22 do tempo ordinario

1ª lectura: Xer 20, 7-9. Salmo. 62, 2. 3-4. 5-6. 8-9.

2ª lectura: Rom 12, 1-2

Evanxeo: Mt 16, 21-27

Nunha ocasión comezou Xesús a aclararlles aos seus discípulos que tiña que ir a Xerusalén, e que alí o ían facer padecer moito os anciáns, os sumos sacerdotes e os letrados; que o ían executar e que ao terceiro día había resucitar.

Pedro, colléndoo á parte, empezou a rifar con el, dicindo:

—“Deus te libre, Señor; a ti non che pasará nada diso de maneira ningunha.”

Pero el, volvéndose, díxolle a Pedro:

—“Arreda de min, Satanás! Ti es un tentador para min, porque non te deixas guiar por Deus sen´çon pola xente.

Entón díxolles Xesús aos seus discípulos:

—“Se alguén quere vir comigo, renegue de si mesmo, cargue coa súa cruz e sígame. Porque quen queira poñer salvo a súa vida, perderaa; pero quen a perda por min, encontraraa.

Pois de que lle serve a unha persoa gañar o mundo enteiro se arruína a súa vida? E que pode dar unha persoa en troco pola súa vida?

Porque o Fillo do Home ha vir na gloria de seu Pai cos seus anxos; entón pagará a cadaquén conforme á súa conduta.

Tempo Ordinario: 21ª semana

27 de agosto: Domingo 21 do tempo ordinario

1ª lectura: Is 22, 19-23. Salmo: 137, 1-2a.2bc-3, 6 e 8bc

2ª lectura: Rom 11, 33-36

Evanxeo Mt 16, 13-20

Unha vez chegou Xesús ´comarca de Cesarea de Filipo e facíalles esta pregunta aos seus discípulos:

—“Quen di a xente que é o Fillo do Home?”

Eles responderon:

—“Uns din que Xoán Bautista; outros, que Elías; outros, que Xeremías ou algún dos profetas.”

El insistiu:

—“E vós, quen dicides que son eu?”

Respondeu Simón Pedro:

—“Ti es o Mesías, o Fillo de Deus vivo.”

E Xesús contestoulle:

—“Ditoso ti, Simón, Fillo de Xonás, porque non cho revelou nin a carne nin o sangue, senón meu Pai, que está nos ceos. E eu dígoche: Ti es Pedro e sobre esta pedra vou edificar a miña Igrexa, e as portas do inferno non prevalecerán en contra dela. Dareiche as chaves do Reino dos Ceos; todo o que ates na terra ficará atado nos ceos; e todo o que desates na terra ficará desatado nos ceos.”

E mandoulles aos discípulos que non dixesen nada de que el era o Mesías.

Tempo Ordinario: 20ª semana

20 de agosto: Domingo 20 do tempo ordinario

1ª lectura: Is 56, 1. 6-7. Salmo. 66, 2-3. 5. 6 e 8.

2ª lectura: Rom 11, 13-15. 29-32.

Evanxeo: Mt 15, 21-28

Nunha ocasión Xesús foi para a comarca de Tiro e Sidón. E apareceu unha muller cananea daqueles contornos, que berraba:

—“Compadécete de min,Señor, Fillo de David; a miña filla está atormentada por un demo.”

Pero el non respondeu palabra. Achegándoselle os seus discípulos, rogáballe;

—“Despídea, que vén berrando detrás de nós.”

El contestoulles:

—“Non fun enviado máis que ás ovellas extraviadas da casa de Israel.”

Pero ela alcanzounos e, prostrándose, suplicoulle:

—“Señor, váleme!”

El respondeulle:

—“Non é ben quitarlles o pan aos fillos para llelo botar aos cadelos.”

Pero ela contestou:

—“Non é, Señor, non; pero tamén os cadelos comen das faragullas que caen da mesa dos seus amos.”

Entón respondeulle Xesús:

—“Muller, a túa fe é ben grande: fágase, logo, como desexas!”

E a súa filla ficou sa naquela hora.

Tempo Ordinario: 19ª semana

13 de agosto: Domingo 19 do tempo ordinario

1ª lectura: 1Re 19, 9a. 11-13a. Salmo: 84, 9ab-10. 11-12. 13-14.

2ª lectura:Rom 9, 1-5.

Evanxeo: Mt 14, 22-33

Despois de que a multitude comera a fartar, de seguida mandou Xesús aos seus discípulos que embarcasen e que fosen diante para a outra banda do mar, mentres el despedía a xente. Despois de despedila, subiu ao monte para orar el só, e alí colleuno a anoitecida.

E, xa a moitos metros no medio do mar, as ondas batían na barca, pois levaban o vento en contra. Ao riscar o día, Xesús foi cara a eles camiñando polo mar. Cando os discípulos o viron camiñar polo mar, dicían asustados:

—É unha pantasma.

E, cheos de medo, empezaron a berrar.

Deseguida faloulles Xesús dicindo:

—“Tranquilo, que son eu. Non teñades medo.”.

Respondeulle Pedro:

—“Señor, se es ti, mándame que vaia onda ti, camiñando pola auga.”

El díxolle:

—“Ven.”

Baixou Pedro da barca e púxose a camiñar pola auga, dirixíndose a Xesús. Pero, ao sentir o vento forte, colleu medo e, cando empezou a afundirse, púxose a berrar:

—“Señor, sálvame!”

Axiña Xesús, dándolle a man, agarrouno e díxolle:

—“Home de pouca fe, por que dubidaches?

Ao subiren eles á barca, quedouse o vento. Os que estaban na barca prostráronse ante el dicindo:

—“Realmente ti es Fillo de Deus.”

Tempo Ordinario: 18ª semana

  

6 de agosto: festa da Transfiguración do noso Señor

1ª lectura: Dan 7, 9-10. 13-14. Salmo 96, 1-2. 5-6. 9.

2ª lectura: 2Pe 1, 16-19.

Evanxeo: Mt 17, 1-9

Nunha ocasión colleu Xesús a Pedro, a Santiago ea Xoán seu irmán, e subiu con eles sos a un monte alto. Alí transfigurouse diante deles; o seu rostro resplandecía coma o sol, e os seus vestidos viraron brancos coma a luz. Nisto apareceron Moisés e mais Elías falando con el.

Pedro colleu a palabra e díxolle a Xesús: Farei aquí tres tendas, unha para ti, outra para Moisés e outra para Elías.

E aínda estaba falando cando apareceu unha nube luminosa que os cubriu; e unha voz saíndo da nube dixo:

—Este é o meu Fillo benquerido, o meu predilecto: escoitádeo.

Ao escoitaren isto, os discípulos caeron debruzados, cheos de temor. Xesús achegándose, tocounos e díxolles:

—Erguédevos, non teñades medo!

E levantando os ollos, non viron a ninguén fóra de Xesús. Cando baixaban do monte, Xesús encargoulles:

—Non lle faledes desta visión a ninguén, ata que o Fillo do Home resucite de entre os mortos.

Tempo Ordinario: 17ª semana

30 de xullo: Domingo 17 do tempo ordinario.

1ª lectura: 1Re 3, 5. 7-12. Salmo: 118, 57 e 72. 76-77. 127-128. 129-130.

2ª lectura: Rom 8, 28-30.

Evanxeo: Mt 13, 44-52 (ou lectura breve: Mt 13,44-46)

Unha vez díxolle Xesús á multitude:

—“O Reino dos Ceos é semellante a un tesouro agachado nunha leira; a persoa que o atopou vólveo agachar e, chea de alegría, vai e vende canto ten e merca aquela leira.

Tamén se parece o Reino dos Ceos a un negociante que anda á procura de perlas finas; en atopando unha de gran valor, foi e vendeu canto tiña e mercouna.”

Tempo Ordinario: 16ª semana

23 de xullo: Domingo 16 do tempo ordinario.

1ª lectura: Sab 12, 13. 16-19. Salmo: 85, 5-6. 9-10. 15-16a.

2ª lectura: Rom 8, 26-27.

Evanxeo: Mt 13, 24-43 (ou breve: Mt 13, 24-30)

Unha vez contoulles Xesús outra parábola:

—“Parécese o Reino dos Ceos a un home que sementou boa semente na súa leira. Pero mentres todos durmían, o seu inimigo veu sementar xoio polo medio do trigo e marchou. Cando espigou a planta e deu trigo, apareceu o xoio tamén.

Os criados do dono fóronlle dicir: “Señor, ti non sementaras boa semente na túa leira? De onde lle vén, logo, o xoio? el contestoulles: “Isto é obra dun inimigo.”.

Os criados preguntáronlle: “Queres que o vaiamos arrincar?” El respondeulles: “Non, non sexa que ao collerdes o xoio arrinquedes tamén o trigo. Deixádeos medrar xuntos deica a sega, que no tempo da sega heilles dicir aos segadores: “Apañade primeiro o xoio e atádeo en monllos para queimalo; e o trigo recollédeo na miña arca.”.