24 abril, 2014

27 de abril de 2014: Domingo 2º de Pascua (A)


Evanxeo: Xn 20, 19-31

Comentario:

Xa se oen as primeiras liortas electorais, xa empezamos a volver oír palabras e palabras, promesas e promesas, que --xa o sabemos-- practicamente van quedar todas en nada. Palabras e promesas para gañar o noso voto e despois, que? Temos que recoñecer que na Igrexa tamén temos moita palabra de máis; énchesenos a boca con grandes ditos, con grandes promesas, que falan de liberdade, de paz, de fraternidade, de vida nova, de resurrección, de vida eterna... E que queda de tanta palabra? A Pascua, polo que ela é e polo que nela se celebra, tamén se presta para ter que dicir e ter que escoitar moitas palabras maiores, que igual esvaran polo noso corpo e polo noso espírito, sen pasar a nosa pel, sen superar as nosas emocións máis primarias. E despois, que? Sería unha pena que persoas e comunidades cristiás vivísemos as cousas así tan superficialmente.

18 abril, 2014

20 de abril: Domingo de Pascua (A)


Evanxeo: Xn 20,1-9

Comentario:

Seguro que a maioría de nós temos a cabeza e o corazón cheos de moitas palabras, de moitas mensaxes, de moitas chamadas, de moitas urxencias. O día de hoxe, a Pascua do Señor, préstase para que con tranquilidade, con serenidade, con alegría, nos paremos a acoller con afecto e agradecemento o remate de tanta cousa densa, fonda e fermosa, que nestes días fomos vivindo na medida en que acompañamos ao Señor no seu camiño de Paixón que rematou en gloria, na medida en que acompañamos tamén, no Señor Xesús e co Señor Xesús, a cantas persoas que nestes nosos tempos están, estamos, envoltas en procesos de debilidade, de escuridade, de menosprezo, á espera de atopar camiños de recoñecemento, de dignidade, de vida, de gloria. Un día, logo, de tranquilidade, de alegría, para repasar o acontecido con María Magdalena, con Pedro e Xoán, cos membros da nosa comunidade cristiá. Un día para entrar no gozo de Xesús e no gozo das persoas que van vendo luz nas súas vidas. Un día para tomar en conta a convida de Xesús a vernos de novo na nosa especial Galilea, é dicir, na vida máis ou menos vulgar de cada día, que a partir de hoxe pode ser unha vida iluminada, fortalecida pola presenza máis sentida de Xesús resucitado cabo de nós.

Pregón Pascual


Pregón Pascual 
(Romariz, 2014)


Amigas e amigos,
veciñas e veciños,
irmás, irmáns nos traballos e nas alegrías da vida,
alegrémonos nesta noite.
Que brille de alegría o noso corazón
como brilla a veliña que tendes nas mans.
Que xuntemos a alegría para que medre en nós,
como xuntamos a luz destas veliñas
ata converter en claridade a escuridade desta noite.
Manifestemos a nosa alegría cantando xuntos:
TEMOS AUGA E LUME / TEMOS ALEGRÍA,
TEMOS PAN E FORZA / NA NOITE DA VIDA.

15 abril, 2014

Hora Santa


Oración da noite, acompañando a Xesús

Signos:
Os da Última Cea: un mantel, un pan, unha xerra das de viño, unha toalla, unha almofía (palangana), un mandil.

Breve explicación do que imos facer:
Coméntanse os signos, que nos recordan a Última Cea e os signos que Xesús fixo nela. Queremos acompañar a Xesús, como un amigo/a acompaña a un amigo/a cando o ve pasando por unha situación tensa. Acompañar, para deixarnos arrastrar por el nas súas opcións de vida, no seu estilo de vida, na súa decisión firme de chegar ata a morte, se fixese falla, antes de renunciar a ser persoa de amor e de servizo. Entrar no mundo de sentimentos de Xesús, asociarnos a el, deixarlle a el que conmova a nosa existencia toda. Imos facer iso parándonos en cinco momentos especiais que Xesús viviu con especial intensidade, antes, durante e despois da Última Cea.

17 de abril: Xoves Santo (A)


Evanxeo: Xn 13, 1-15

Comentario:

Todas, todos gozamos moito cando vemos unha persoa que se distingue pola súa capacidade de servizo á xente, sen buscar as súas comenencias. Recentemente puidemos ver a película de Vicente Ferrer, o xesuíta, logo casado, que na India levou a cabo unha inxente labor de promoción humana desde unha actitude de servizo, e a todos nos gustou moito a traxectoria desa persoa. Hai pouco case España enteira se enchía de agradecementos por Adolfo Suárez, pola súa capacidade para poñer harmonía, entendemento entre os políticos e porque non buscou o enriquecemento aproveitándose do seu cargo, como si fixeron antes e despois del moitos outros. E, sen pensar xa en xente tan destacada, canto nos sorprende e nos alegra tamén ver que na nosa parroquia, na nosa comunidade cristiá, na nosa vila, tal ou cal persoa se significa pola súa disposición a colaborar, a servir, a gastar tempo, preocupación, cartos, en ben de algo comunitario. Seguro que todos, todas, saberiamos dicir o nome dalgunhas destas persoas que tanto nos compracen e animan. Con eles, con elas ao noso lado, parece que a vida se nos fai máis doce, as dificultades achícanse e o futuro colle outra cor.

08 abril, 2014

13 de abril: Domingo de Ramos (A)


Evanxeo: Procesión dos Ramos: Mt, 21,1-11
Misa: Mt 26, 14-- 27,66

Comentario:

O que Xesús fixo na súa entrada "triunfal" en Xerusalén foi un xesto profético, ao estilo dos xestos proféticos dos antigos profetas; é dicir, algo que chame moito a atención da xente, que pete na súa conciencia e que a faga pensar. Xesús neste caso fai unha parodia, unha burla dos poderes imperiais, que adoitaban organizar este tipo de entradas triunfais (desfiles, tropas, inimigos encadeados, aplausos, loanzas...) para deixar en claro o seu poderío, a súa capacidade de oprimir e de impoñer silencio e pavor ás vítimas. Xesús pretende ridiculizar ese poder, que para el era o poder dos xefes dos pobos que tiranizan e asoballan (cf. Mt 20,25), e presenta a súa opción por outro tipo de relación social, non baseada no poder esmagador, inhumano, senón no respecto, na consideración coa xente máis débil, no servizo a ese tipo de persoas.