Tempo de Pascua: 5ª semana

28 de abril: Domingo 5 de Pascua

1ª lectura: Feit 9, 26-31. Salmo: 21, 26b-27. 20 e 30. 31-32

2ª lectura: 1 Xn 3, 18-24

Evanxeo: Xn 15,1-8

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Eu son a verdadeira vide e meu Pai é o labrador. A vara que en min non leva froito, arríncaa; e a que leva froito límpaa, para que leve aínda máis froito. Vós xa estades limpos pola palabra que vos teño falado. Permanecede en min e eu en vós.

Así como a vara non pode levar froito pola súa conta, se non permanece na vide, tampouco vós, se non permanecedes en min. Eu son a vide; vós, as varas. Quen permanece en min e eu nel, ese leva froito abondoso, pois fóra de min non podedes facer nada. Se alguén non permanece en min, é coma as varas arrincadas fóra, que secan; apáñanas, bótanas no lume e arden.

Se permanecedes en min e as miñas palabras permanecen en vós, pedide o que queirades e hásevos facer. Nisto é glorificado meu Pai, que le levedes froito abondoso e vos mostredes coma discípulos meus.

Tempo de Pascua: 4ª semana

21 de abril: Domingo 4 de Pascua

1ª lectura: Feit 4, 8-12. Salmo: 117, 1 e 8-9. 21-23. 26 e 28 e 29

2ª lectura: 1 Xn 3, 1-2

Evanxeo: Xn 10,11-18

Unha vez díxolles Xesús aos fariseos:

—Eu son o bo pastor. O bo pastor dá a súa vida polas ovellas. O criado, que non é pastor, de quen non son as ovellas, cando ve vir o lobo, deixa as ovellas e foxe e o lobo rapínaas e dispérsaas, porque el anda ao xornal e as ovellas non lle importan.

Eu son o bo pastor; coñezo as miñas e as miñas coñécenme a min. Igual que o Pai me coñece a min e eu coñezo o Pai e dou a miña vida polas ovellas. Teño ademais outras ovellas que non son deste curro: tamén a esas téñoas que guiar, e escoitarán a miña voz e farase un único rabaño e un único pastor.

Por iso ámame o Pai, porque eu dou a miña vida, para tomala de novo. Ninguén ma quita, non, eu douna voluntariamente. Teño poder para dala e teño poder para tomala de novo. Este mandato recibino do meu Pai.

Tempo de Pascua: 3ª semana

14 de abril: Domingo 3ª de Pascua

1ª lectura: Feit 3, 13-15. 17-19. Salmo: 4, 2. 4. 7. 9

2ª lectura: 1 Xn 2, 1-5a

Evanxeo: Lc 24, 35-48

Pasou que os discípulos de Xesús que volveron de Emaús contaron o que lles pasara polo camiño e como o recoñeceran no partir o pan. Estando eles comentando estas cousas, presentóuselles Xesús no medio e díxolles:

—A paz sexa convosco!

Sobresaltados e cheos de medo, coidaban contemplar un espírito. Pero el díxolles:

—¿Por qué estades asustados e a que veñen esas dúbidas? Mirade para as miñas mans e para os meus pés: sonvos eu. Palpade aquí e decatádevos de que un espírito non ten carne nin ósos, como vedes que teño eu.

E, dicindo isto, mostroulles as mans e máis os pés. Pero eles, tolos de contento e sen saíren do seu asombro, non acababan de crer. Xesús preguntoulles:

—¿Tedes por aí algo que comer?

Déronlle un anaco de peixe asado. El colleuno e comeuno diante deles. Logo díxolles:

—A isto me refería eu cando, estando aínda convosco, vos dicía que conviña que se cumprise todo o que está escrito na Lei de Moisés, nos Profetas e máis nos Salmos acerca de min.

E abriu os seus entendementos para que comprendesen as Escrituras. E engadiu:

—Así esta escrito: o Mesías padecerá e resucitará de entre os mortos no terceiro día, e predicarase no seu nome a conversión e máis o perdón dos pecados a todos os pobos, empezando por Xerusalén. Vós seredes testemuñas de todo isto.

Tempo de Pascua: 2ª semana

 

7 de abril: Domingo 2º de Pascua

1ª lectura: Feit 4, 32-35. Salmo: 117, 2-4. 16ab-18. 22-24

2ª lectura: 1 Xn 5, 1-6.

Evanxeo: Xn 20, 19-31

Naquel día, o primeiro da semana, ao serán, estando pechadas as portas onde estaban os discípulos por medo dos xudeus, chegou Xesús e, poñéndose no medio, díxolles:

—Paz convosco.

Dito isto, mostroulles as mans e máis o costado. Os discípulos alegráronse, vendo o Señor. El díxolles outra vez:

—Paz convosco. Como o Pai me mando a min, tamén eu vos mando a vós.

E dito isto alentou sobre eles e díxolles:

—Recibide o Espírito Santo; a quen lles perdoedes os pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos.

Pero Tomé, un dos doce, o chamado Xemelgo, non estaba con eles cando chegou Xesús. Dicíanlle entón os outros discípulos:

—Vimos o Señor.

Pero el contestoulles:

—Como non vexa nas súas mans as furas dos cravos e non meta nelas o meu dedo; como non meta a miña man no seu costado, non crerei.

Oito días despois estaban outra vez dentro os discípulos e Tomé con eles. Chegou Xesús, estando pechadas as portas, e, poñéndose no medio, dixo:

—Paz convosco.

Despois díxolle a Tome:

—Trae aquí o teu dedo e mira as miñas mans; trae a túa man e métea no meu costado. Non sexas incrédulo, senón home de fe.

Tomé respondeulle:

—Meu Señor e meu Deus!

Xesús díxolle:

—¿Tes fe porque me viches? Benia os que creron sen veren!

Moitos outros signos fixo Xesús diante dos seus discípulos, que non se escribiron neste libro. Estes escribíronse para que creades que Xesús é o Mesías, o Fillo de Deus e, crendo, teñades vida nel.

Pascua

Pascua

Empezamos o tempo de Pascua, que desde a celebración da Vixilia Pascual nos vai levar durante seis semanas á solemnidade da Ascensión, logo á de Pentecoste, na que celebraremos a presenza do Espírito Santo nas nosas vidas cristiás, na vida de todas as persoas e realidades que hai no mundo.

Durante a oitava de Pascua o Evanxeo de cada día permite aproximarnos á experiencia daquelas persoas que dun xeito sorprendente tiveron a experiencia de que Cristo estaba vivo no medio delas, no medio da comunidade, no medio do mundo. Morrera, pero a morte non lle arrebatara a capacidade de estar no medio dos seus –todo o mundo é seu—, iso si, dunha forma nova, que se percibe cunha sensibilidade nova.

Durante o tempo da Pascua invitarásenos a realizar nos mesmos esa experiencia de encontro con Cristo resucitado; cousa que non é cuestión de ningún tipo de maxia, senón cuestión de estar moi atentas/os á vida de cada día, pois é na vida de cada día onde Xesús se nos amosará a través de pequenos sinais que falan del, que nolo fan presente. Por exemplo, se eu levo tempo sen lle falar a unha persoa veciña, percibo que iso é un atranco para a nosa felicidade, e me dispoño a retomar esa relación, é a vida que trunfa en min, é Xesús que resucita en min, ou eu nel. Ou se estaba deixando de participar en algo comunitario, e vexo que non podo deixar de lado os intereses comunitarios, e me dispoño a volver a botar unha man, é a vida que trunfa en min, é Xesús que resucita en min ou eu en Xesús.

A Pascua é un clamor de vida, un clamor pola vida. A nosa Pascua sempre será unha Pascua parcial, en camiño. Pero é Pascua, porque é gustar xa o fermoso que é vivir, o fermoso que é compartir vida, o fermoso que é traballar para que a vida o envolva todo: natureza, animais, xente. A Pascua realízase sobre todo cando todo o máis fráxil da natureza, dos animais, das persoas, por fóra ou por dentro, é especialmente atendido, e recupera o gozo de vivir e de celebrar a vida. No nome do Deus da vida, que para a vida nos creou e para a vida nos recompuxo en Cristo Xesús.

4º Encontro 2023-2024: Celebración do perdón

 

UN TEMPO CON XESÚS

1.-Que ben estar contigo, Xesús,

que ben estar contigo

nesta comunidade de irmáns e irmás.

Ti sempre tes tempo para nós,

o teu gusto é estar cos seres humanos,

homes e mulleres,

calquera que sexa a nosa procedencia,

sexo, relixión, condición moral.

Sempre aí,

abrindo as portas da casa,

invitando a pasar, a ver, a experimentar.

Grazas. Xesús.

Grazas de corazón.

2.-Coas portas abertas,

meu irmán e mestre Xesús,

coas portas abertas

para poder acoller o que veña, a quen veña;

para poder saír á busca do sempre máis

ao que ti nos provocas.

Así quero estar ante ti, meu Xesús,

ante quen me rodea,

ante a vida.

Coas portas sempre abertas,

para que todo entre e todo saia

nun exercicio humilde de comuñón,

de solidariedade,

de agradecemento,

de alegría comunitaria.

Coas portas abertas, meu Xesús,

para que nada do teu,

nada do de Deus

quede á espera na soleira do meu ser;

para que nada do meu

quede agochado nos pregues do meu egoismo

ou da miña covardía.

3.-Confío en ti, meu Deus.

Na vida e na morte,

     confío en ti, meu Deus.

Na hora da graza ou da desgraza

     confío en ti, meu Deus.

Con sufrimento ou sen sufrimento,

     confío en ti, meu Deus.

Aínda que o meu pecado me leve á desconfianza,

     confío en ti, meu Deus.

Nas horas de éxito e nas horas de fracaso,

     confío en ti meu Deus.

Máis alá de calquera medo, que me poida invadir,

     confío en ti, meu Deus.

Porque sei que me queres moito,

     confío en ti, meu Deus.

Pola palabra e exemplo do teu mesmo fillo Xesús,

     confío en ti, meu Deus.

Pola preciosa semente irmandiña

que sementaches no meu corazón,

     confío en ti, meu Deus.

Porque te quero,

     confío en ti, meu Deus.

4.-“Cantas persoas pobres hai na nosa axenda?

Cantas horas do día pasamos con algunha delas?

Cantas delas nos rouban o sono?

Con cantas delas temos lazos de fonda amizade

e compartimos o pan a palabra, o diñeiro, a casa?

A cantas delas incluímos na nosa pregaria diaria

como imaxe viva do Deus que veneramos?

Pensemos e deduzamos.

Pensade e dicídeme ser realmente me queredes,

se realmente credes en min. Falamos.”

5.- O AMOR É O MEIRANDE

Cobizade os dons máis perfectos,

e non os que campan mellor,

preferindo sempre entre aqueles

o meirande que é o amor.

O AMOR É O MEIRANDE

DOS DONS QUE NOS VEÑEN DE DEUS.

O AMOR É O MISTERIO

QUE A TODOS NOS CÓMPRE ENTENDER.

Podo do divino e do humano

en estrañas linguas falar;

se non teño amor, son talmente

coma o badalar da campá.

6.-

SANTO, TI ES O SANTO,

TI ES O SANTO, TI, SEÑOR,

DEUS DO UNIVERSO,

DEUS DE VIDA, DEUS DE AMOR. (BIS)

Traballo entre sesións curso 2023-2024

    

Xesús, o rostro humano de Deus

Para o traballo das mañás:

Texto base:

Rafael Aguirre, Carmen Bernabé, Carlos Gil: Qué se sabe de... Jesús de Nazaret. Verbo Divino, (5ª reimpresión, 2018)

Textos complementarios:

Andrés Torres Queiruga: Repensar la cristología. Verbo Divino, 1995

Manuel Regal Ledo: Xesús, aquel home de aldea, Encrucillada, 2008; Jesús, aquel hombre de pueblo, PPC, 2016

 

Para o traballo dos grupos pola tarde:

José Antonio Pagola: Jesús. Aproximación histórica. PPC, 2007

5ª sesión 

(4 de maio de 2024)

Mañá:

Qué se sabe de... Jesús de Nazaret

Que significa "Xesús é Deus"? (cap. 9 páx 187-214).

Tarefa especial:

Para facer máis viva a participación no encontro xeral, a ver se cada asistente, unha vez lido o texto, traemos preparadas un par de preguntas ou comentarios sobre algo que me gustou máis ou meu desconcertou.

Tarde:

GRUPO 1: "Confilitivo e perigoso" Libro de Pagola, cap. 12

GRUPO 2:  "Curador da vida" Libro de Pagola, cap. 6

GRUPO 3: "Amigo das mulleres" Libro de Pagola, cap. 8

GRUPO 4: "Crente fiel" Libro de Pagola, cap. 11

O acceso ao coñecemento vital de Xesús realízase a través destes tres camiños complementarios:

a) A reflexión e o estudo

b) A pregaria coa que buscamos deixarnos coller polo seu Espírito

c) A práctica dunha vida xusta e solidaria.

4º Encontro curso 2023-2024

ORAR COA CASA COMÚN

1.CONTEMPLAR. ADMIRAR.

En silencio. Música suave de fondo. Pechando os ollos. Centrándonos en calquera criatura (mineral, vexetal, animal) da Casa Común que nos teña impactado pola súa fermosura, pola súa complexidade, pola súa grandeza, ...; o noso propio corpo, ou mesmo algunha parte concreta do noso corpo: ollos, corazón, pulmóns.

...e contemplar, admirar, agradecer...

Cérrase este momento (5 m.) cantando

SEÑOR, DEUS NOSO, QUE ADMIRABLE É O TEU NOME

EN TODA A TERRA, EN TODA A TERRA.

Semana Santa 2024

SEMANA SANTA

Desde as orixes do cristianismo os seguidores e seguidoras de Xesús percibiron que a morte de Xesús e todo o que a rodeara tiña un especial interese e significado. Por iso desde os primeiros momentos lle prestaron especial atención aos relatos da Paixón que circulaban de comunidade en comunidade.

Desde o comezo do cristianismo tamén se celebraron con especial devoción os acontecementos que Xesús viviu nos derradeiros días da súa vida ata a súa morte, e con eles o misterio da súa resurrección.

Non é que a morte e a resurrección de Xesús teñan un sentido máxico. A morte e a resurrección de Xesús hai que velas intimamente unidas a toda a súa vida, ao seu estilo de vida e ás consecuencias que ese estilo de vida lle trouxeron a Xesús. Así a súa vida, a forza de tanto amar, de tanto servir ás persoas máis débiles, marxinais e pecadoras, acabou sendo unha vida aborrecida por xentes ligadas ao poder, que o levaron á morte. Pero, por iso mesmo, a súa morte acabou sendo unha morte gloriosa para o mesmo Xesús, e unha fonte de luz, de vida e de esperanza para todos os homes e mulleres que se queiran achegar con confianza a esta fervenza de amor e de solidariedade.

A vida de Xesús orienta as vidas das persoas que o queremos seguir. A morte de Xesús fortalece a quen coma el se enfronta, servindo, cos poderes do mal. A resurrección de Xesús encabeza e esclarece a nosa propia resurrección, cando a nosa vida é unha vida que se desenvolve na busca sincera do querer de Deus no respecto e servizo á xente.

Quizais estamos afeit@s a vivir a Semana Santa con certa rutina. Unha mágoa! ¿E se intentásemos vivila a fondo, ao pé de Cristo, en comunidade, andando con el os camiños todos que o levaron do domingo de Ramos á Pascua de Resurrección? Seguro que nos había facer moito ben como persoas, como cristiás, como cidadáns.

24 de marzo: Domingo de Ramos

Procesión dos ramos: Evanxeo: Mc 11,1-10

Cando se achegaban a Xerusalén, cerca de Betfagué e de Betania, ao pé do montes das Oliveiras, mandou Xesús a dous discípulos dicíndolles:

—Ide á aldea que tendes aí por fronte e, ao que entredes, ides atopar atado un burro que ninguén montou aínda; soltádeo e traédeo. Se alguén vos pregunta por que o facedes, dicídelle: Precísao o Señor, pero de seguida o mandará de volta.

Foron alá, atoparon o burro atado a un portal e desatárono. Algúns dos que andaban por alí, preguntáronlles:

—¿Qué facedes aí desatando o burriño?

Eles contestáronlle tal como Xesús lles mandara. E leváronlle o burro a Xesús, que montou nel así que o cubriron cos seus mantos. Moitos estendían tamén os seus mantos no camiño, para que lle servisen de alfombras; e outros, ramallos cortados nas chousas. E tanto os que ían diante coma os de detrás exclamaban:

—Hosanna! Bendito o que vén no nome do Señor! Bendito o reino do noso pai David que chega! Hosanna no ceo!

Tempo de Coresma: 5ª semana

17 de marzo: Domingo 5º de Coresma

1ª lectura: Xer 31, 31-34. Salmo: 50, 3-4. 12-13. 14-15

2ª lectura: Heb 5, 7-9

Evanxeo: Xn 12,2 0-33

Sucedeu un día que algúns dos gregos que subían a adorar no día da Festa achegáronse a Filipe, o de Betsaida de Galilea, e pedíronlle:

—Señor, queremos ver a Xesús.

Foi Filipe e díxollo a André; André e máis Filipe foron dicirllo a Xesús. Xesús respondeulles:

—Chegou a hora de que sexa glorificado o Fillo do home. Évos ben certo: se o gran de trigo cae na terra, pero non morre, quedará el só; pero, se morre, dará froito abondoso. Quen ama a súa vida, pérdea; mais quen aborrece a súa vida neste mundo, poñeraa a salvo para unha vida eterna. Se alguén quere servirme, que me siga, e alí onde estou eu estará tamén o meu servidor. Se alguén me serve hao honrar o Pai.

Agora o meu espírito está turbado. ¿E que hei de dicir: Pai, sálvame desta hora? Pero se para iso cheguei a esta hora! Pai, glorifica o teu nome.

Chegou entón unha voz do ceo:

—Xa o glorifiquei e glorificareino aínda de novo.

Ao oílo o xentío alí presente, dicía que fora un trono; outros dicían: “Faloulle un anxo.” Xesús interveu dicindo:

—Esta voz non foi por min, senón por vós. Agora é o xuízo deste mundo; agora ao príncipe deste mundo vano botar fóra. E eu, cando me ergan da terra, atraerei a todos cara a min.

Dicía isto, indicando de que morte había de morrer.

Tempo de Coresma: 4ª semana

10 de marzo:Domingo 4º de Coresma

1ª lectura: 2 Cro 36, 14-16. 19-23. Salmo: 136, 1-2. 3. 4-5. 6

2ª lectura: Ef 2, 4-10

Evanxeo: Xn 3,14-21

Nunha ocasión díxolle Xesús a Nicodemo:

—Como Moisés alzou a serpente no deserto, así debe ser alzado o Fillo do home, para que todo o que cre nel teña vida eterna. Pois de tal xeito amou Deus o mundo, que lle deu o seu Fillo unixénito, para que todo o que cre nel non se perda, senón que teña vida eterna.

Non mandou Deus o Fillo ao mundo para que xulgue o mundo, senón para que por el se salve o mundo. O que cre nel non é xulgado; mais o que non cre xa está xulgado, porque non creo no Fillo unixénito de Deus.

Nisto consiste o xuízo, en que, vindo a luz ao mundo, os seres humanos escolleron a tebra en vez da luz, pois as súas obras eran ruíns. Pois todo o que fai o mal odia a luz e non vén cara á luz, para que non o delaten as súas obras. Polo contrario, o que obra a verdade vén cara á luz, para que se vexan as súas obras pois esta´n feitas como Deus quere.

Tempo de Coresma: 3ª semana

3 de mazo: Domingo 3º de Coresma

1ª lectura: Ex 29, 1-17. Salmo: 18, 8. 9. 10. 11

2ª lectura: 1 Cor 1, 22-25

Evanxeo: Xn 2, 13-25

Estaba a chegar a Pascua dos xudeus e subiu Xesús a Xerusalén. Atopou no templo os que vendían bois, ovellas e pombas e máis os cambistas, sentados; vai e, facendo un vergallo con cordas de xunco, botounos a todos fóra do templo e as ovellas e os bois tamén; guindou cos cartos e virou as mesas dos cambistas; e aos que vendían as pombas díxolles:

—Arredade de aquí estas cousas, non fagades da casa do meu Pai unha casa de negocio.

Lembráronse os seus discípulos de que estaba escrito: “O celo da túa casa devórame.”

Pero replicáronlle os xudeus:

—¿Qué sinal nos mostras, para faceres estes feitos?

Respondeulles Xesús:

—Derrubade este templo e erguereino en tres días.

Retrucáronlle os xudeus:

—Corenta e seis anos levou edificar este templo ¿e halo erguer ti en tres días?

Pero el dicíao referíndose ao templo do seu corpo. Cando se ergueu de entre os mortos, lembraron os seus discípulos o que dixera e creron na Escritura e no dito de Xesús.

Estando Xesús en Xerusalén pola festa da Pascua, moitos creron nel, vendo os signos que facía. Pero, pola súa parte, Xesús non se fiaba deles, porque os coñecía a todos. Non precisaba de que ninguén lle dese informacións de ninguén, que ben coñecía el o que había no home.

Tempo de Coresma: 2ª semana

25 de febreiro: Domingo 2º de Coresma

1ª lectura: Xén 22, 1-2. 9-13. 15-18. Salmo: 115, 10 e 15. 16-17. 18-19

2ª lectura: Rom 8, 31b-34

Evanxeo: Mc 9, 2-10

Un día levou Xesús consigo a Pedro, a Santiago e a Xoán e subiu con eles sos a un monte alto. Alí transfigurouse diante deles, e os seus vestidos viráronse resplandecentes, brancos coma ningún bataneiro do mundo os podería branquexar. E aparecéuselles Elías e máis Moisés, que estaban afalar con Xesús.

Pedro colleu a palabra e díxolle a Xesús:

—Mestre, que bo sería ficarmos aquí! Imos facer tres tendas: unha para ti, outra para Moisés e outra para Elías.

El non sabía o que dicía, de tan asustados que estaban.

E formouse unha nube que os cubriu, e dende a nube deixouse oír unha voz:

—Este é o meu Fillo benquerido; escoitádeo.

De se súpeto, mirando ao redor, xa non viron a ninguén, senón a Xesús só onda eles.

Cando baixaban do monte, Xesús encargoulles que non contasen nada do que viran, ata que o Fillo do home resucitase de entre os mortos. Eles gardaron a cousa en segredo, pero preguntábanse entre si que sería aquilo de “resucitar de entre os mortos”.

Traballo entre sesións curso 2023-2024

   

Xesús, o rostro humano de Deus

Para o traballo das mañás:

Texto base:

Rafael Aguirre, Carmen Bernabé, Carlos Gil: Qué se sabe de... Jesús de Nazaret. Verbo Divino, (5ª reimpresión, 2018)

Textos complementarios:

Andrés Torres Queiruga: Repensar la cristología. Verbo Divino, 1995

Manuel Regal Ledo: Xesús, aquel home de aldea, Encrucillada, 2008; Jesús, aquel hombre de pueblo, PPC, 2016

 

Para o traballo dos grupos pola tarde:

José Antonio Pagola: Jesús. Aproximación histórica. PPC, 2007

4ª sesión 

(16 de marzo de 2024)

Mañá:

Qué se sabe de... Jesús de Nazaret

A resurrección de Xesús e a nosa resurrección (cap. 6 páx 159-186 e cap. 10 páx 217-236)

Tarefa especial:

Para facer máis vivo o encontro da mañá, a ver se cada un, cada unha, despois da lectura dos textos prepara unha pregunta e un comentario sobre algo que lle gustou máis ou algo que o desconcetou algo, ou moito. Veña!

Tarde:

GRUPO 1: "Crente fiel" Libro de Pagola, cap. 11

GRUPO 2: "Confilitivo e perigoso" Libro de Pagola, cap. 12

GRUPO 3: "Curador da vida" Libro de Pagola, cap. 6

GRUPO 4: "Amigo das mulleres" Libro de Pagola, cap. 8

O acceso ao coñecemento vital de Xesús realízase a través destes tres camiños complementarios:

a) A reflexión e o estudo

b) A pregaria coa que buscamos deixarnos coller polo seu Espírito

c) A práctica dunha vida xusta e solidaria.

3º Encontro curso 2023-2024

 

Orando cos salmos cos que Xesús oraba

Presentación: Xesús froito do Espírito na historia.

Salmo 116: amor e misericordia.

En 42 salmos se citan.

Tamén María e Zacarías.

Salmos das Subidas ou Peregrinacións: imaxes potentes para compartir vivencias potentes.

Oración de Xesús: intensidade, baleiro e segredo.

Música de fondo: para se ir baleirando, pousando as nosas mochilas. Un nome...

Salmo 116: (todxs xuntxs)

Loade o Señor todas as nacións,
aclamádeo todos os pobos.
O seu amor connosco é firme,
a súa fidelidade duran sempre.

Música de fondo: para asolagarnos no amor e na fidelidade de Deus.

Salmo 129: cando nos aran o lombo

Abondo me combateron desde a mocidade
--que o diga o pobo de Deus--,
abondo me combateron,
pero non puideron comigo.

Por riba do meu lombo araron os aradores,
abriron longos sucos.
Pero o Señor é xusto
e rompe as correas dos malvados.

Que pena a sorte
de quen renega da xustiza!
Serán como herba dos tellados,
que seca antes da sega.

Con ela non enche a man o segador,
nin fai brazada quen ata os monllos.
Nin os que pasan saudarán dicindo:
“Que o Señor vos bendiga!”
Bendicímosvos no nome do Señor!

Salmo 131: no colo de Deus.

O meu corazón, Señor, non é soberbio
nin os meus ollos altivos.
Non persigo grandezas
nin marabillas que me exceden

Eu acalmo e acalo a miña ansia
coma un meniño no colo da súa nai;
coma unha meniña
está en min a miña ansia.

Espera, meu pobo, no Señor,
desde agora e para sempre.

Silencio: compartir.

(con dedicación) Noso Pai/Nai, en quen somos e vivimos.

E recollemos as mochilas.

Canción: La guerrilla de la concordia.

Tempo de Coresma: 1ª semana

18 de febreiro: Domingo 1º de Coresma

1ª lectura: Xén 9, 8-15. Salmo: 24, 4bc-5ab. 6-7bc. 8-9

2ª lectura: 1 Pe 3, 18-22

Evanxeo: Mc 1,12-13

Nunha ocasión o Espírito encamiñou a Xesús ao deserto. Alí permaneceu corenta días, alí o tentou Satanás; vivía entre as feras e servíano os anxos.

Cando prenderon a Xoán, marchou Xesús a Galilea a anunciar a Boa Nova de Deus, dicindo:

—O tempo está cumprido e chega o reino de Deus; convertédevos e crede na Boa Nova.

Tempo de Coresma

CORESMA

Co mércores da cinza comezamos o tempo da Coresma. Temos por diante corenta días de preparación para a Pascua, que é a celebración do triunfo da vida en Xesús de Nazaré e tamén o triunfo da vida nas nosas existencias humildes, e na comunidade e pobo do que formamos parte.

Na Coresma Deus invítanos a baleirarnos para nos poder encher del e do seu Espírito.

Na Coresma Deus invítanos a compartir a nosa presenza, palabra, tempo, cartos, empobrecéndonos algo para que outra xente medre na vida coa nosa axuda.

Na Coresma Deus invítanos a descubrir unha maneira nova de nos relacionar coa xente, véndoa en todo coma irmá e non como rival ou competidora.

Na Coresma Deus invítanos a descubrir a ledicia que dá o pouco, o pequeno, o simple, e ofrécenos, polo tanto, unha maneira nova e accesible de ser persoas felices.

Na Coresma Deus invítanos a ollar con paz e con esperanza para nas nosas propias vidas, aínda que receemos facelo por mor das trapalladas que ás veces nos consentimos.

Na Coresma Deus invítanos a ollar para a xente do noso redor, para decatarnos de que vivimos grazas aos demais, e de que os demais tamén vivirán grazas a nós, se non nos negamos a esta preciosa correspondencia.

Na Coresma Deus invítanos a ollarnos con tenrura e a ollar con tenrura tamén a toda persoa que se cruce connosco na vida.

Na Coresma Deus invítanos a gozar e medrar dando e recibindo perdóns.

Na Coresma Deus invítanos a tomar en serio a construción da sociedade na que vivimos, pois diso depende que moita xente máis humilde poida vivir con dignidade.

Na Coresma Deus invítanos a serenarnos e acougar, a atoparnos connosco e con el na soidade compartida.

Na Coresma Deus invítanos a andar con humildade pola vida, confiad@s na forza de ben que Deus gratuitamente nos ofrece.

Na Coresma Deus invítanos a contemplar o espertar da vida na natureza e a acompañala e protexela sempre.

Na Coresma Deus invítanos a saír das nosas casas para visitar a xente veciña e levarlle algo de compaña e calor.

Na Coresma Deus invítanos a volver a falarlle a aquela persoa á que, polo que sexa, lle deixei de falar.

Na Coresma Deus invítanos a cabrearnos contra a inxustiza e a envolver en paz os nosos cabreos.

Na Coresma Deus invítanos a sentirnos viv@s, libres, alegres, esperanzad@s.

Na Coresma Deus invítanos a ollar con alma de discípul@ para o mestre Xesús que vai sempre diante ou ao lado abríndonos o camiño.

Tempo Ordinario: 6ª semana

11 de febreiro: Domingo 6º do tempo ordinario

1ª lectura: Lev 13, 1-2. 44-46. Salmo: 31, 1-2. 5. 11

2ª lectura: 1 Cor 10, 31—11,1

Evanxeo: Mc 1, 40-45

Unha vez achegouse un fago a Xesús e rogoulle de xeonllos:

—Ti, se queres, pódesme limpar.

Xesús, estremecido, estendeu a man e tocouno, dicindo:

—Pois quero, queda limpo.

E no instante desapareceulle a lepra, quedando limpo. E despediuno e, poñéndose moi serio, mandoulle:

—Mira, non lle vaias dicir nada a ninguén; preséntate ao sacerdote e fai pola túa purificación as ofrendas mandadas por Moisés, para que lles conste.

Pero, mal se foi, aquel home botouse a pregoar a nova, espallándoa de tal xeito que Xesús xa non podía entrar en vila ningunha, senón que quedaba fóra, nos arredores apartados. Pero aínda así acudían a el de todas as partes.

Tempo Ordinario: 5ª semana

4 de febreiro: Domingo 5º do tempo ordinario

1ª lectura: Xob 7, 1-4. 6-7. Salmo: 146, 1-2. 3-4. 5-6

2ª lectura: 1 Cor 9, 16-19. 22-23

Evanxeo: Mc 1,29-39

Un día, despois de saír da sinagoga, Xesús foi á casa de Simón e máis de André con Santiago e Xoán. A sogra de Simón estaba na cama con febre e axiña lle falaron dela. E, achegándose, colleuna pola man e ergueuna; desapareceulle a febre e púxose a servilos.

Chegada a tardiña, xa de sol posto, leváronlle todos os enfermos e endemoñados; a vila enteira se amoreou na porta. E sandou a moitos enfermos de varias doenzas e botou moitos demos. Pero aos demos non os deixaba falar, porque o coñecían ben.

Moi cedo, aínda de noite, Xesús ergueuse e saíu para un lugar arredado onde se puxo a orar. Simón e máis os que estaban con el fórono seguindo e, cando o atoparon, dixéronlle:

—Todos te andan a buscar.

El respondeulles:

—Vaiamos a outro sitio, ás aldeas veciñas, para que tamén alí se predique, pois para isto vin.

E marchou e ía predicando nas sinagogas por toda Galilea e botando fóra os demos.

Tempo Ordinario: 4ª semana

28 de xaneiro: Domingo 4º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Deut 18, 15-20. Salmo: 94, 1-2. 6-7. 8-9

2ª lectura: 1 Cor 7, 32-35

Evanxeo: Mc 1, 21-28

Un día Xesús e máis os seus discípulos foron a Cafarnaúm e, ao chegar o sábado, Xesús púxose a ensinar na sinagoga. Todos estaban abraiados da súa doutrina, pois ensinaba coma quen ten autoridade, non coma os letrados. E cadrou que había naquela sinagoga un home posuído por un mal espírito, e púxose a berrar:

—¿Que temos que ver contigo, Xesús de Nazaré? ¿Seica viñeches para acabar connosco? Ben sei quen es ti; ti es o Santo de Deus.

Xesús mandoulle:

—Cala e bótate fóra dese home.

O espírito malo sacudiuno, pegou un berro moi alto e saíu del. Todos ficaron pasmados e discutían entre si, dicindo:

—¿Qué é isto? Unha nova doutrina e con autoridade; enriba, dálles ordes aos espíritos malos e eles obedéceno.

E a súa sona espallouse de contado por toda a rexión de Galilea.

Tempo Ordinario: 3ª semana

21 de xaneiro: Domingo 3º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Xon 3, 1-5. 10. Salmo: 24, 4bc-5ab. 6-7bc. 8-9

2ª lectura: 1 Cor 7, 29-31

Evanxeo: Mc 1, 14-20

Cando prenderon a Xoán marchou Xesús a Galilea e anunciaba o Evanxeo de Deus, dicindo:

—O tempo está cumprido e chega o reino de Deus; convertédevos e crede no Evanxeo.

Camiñando pola ribeira do mar de Galilea, viu a Simón e máis a André, o irmán de Simón, que estaban largando o aparello no mar, pois eran pescadores. Díxolles Xesús:

—Vinde comigo e fareivos pescadores de persoas.

Eles deixaron de contado as redes e seguírono.

Un pouco máis adiante viu a Santiago, o fillo de Zebedeo, e máis a Xoán, seu irmán; tamén eles estaban na barca arranxando as redes. E de seguida os chamou. Eles deixaron ºa seu pai, Zebedeo, na barca cos xornaleiros e marcharon con el.

Tempo Ordinario: 2ª semana

14 de xaneiro. Domingo 2º do Tempo Ordinario

1ª lectura: 1 Sam 3, 3b-10. 19. Salmo: 39, 2 e 4ab. 7-8a. 8b-9. 10

2ª lectura: 1 Cor 6, 13c-15a. 17-20

Evanxeo: Xn 1,35-42

Nunha ocasión estaba Xoán con dous dos seus discípulos e, vendo a Xesús que ía camiñando, dixo:

—Velaquí o año de Deus.

Cando os dous discípulos oíron o que el falara, fóronse detrás de Xesús. Volveuse Xesús e, vendo que eles o seguían, preguntoulles:

—¿Qué buscades?

Eles respondéronlle:

—Rabbí (que quere dicir “Mestre”), ¿onde paras?

El díxolles:

—Vide e veredes.

E eles foron e viron onde paraba e quedaron con el aquel día. Era contra as catro da tarde. Un dos dous que escoitaron a Xoán e seguiron a Xesús era André, o irmán de Simón Pedro. Vai e atopa primeiro a Simón, o seu propio irmán, e dille:

—Encontramos o Mesías (que quere dicir “Cristo”).

E levouno onda Xesús. Ao velo, díxolle Xesús:

—Ti es Simón, o fillo de Xoán. Ti haste chamar Kefas (que quere dicir Pedro).

Tempo Ordinario: 1ª semana

TEMPO ORDINARIO

O primeiro domingo do Tempo Ordinario celebramos o Bautismo do Señor. A partir deste domingo empezamos o tempo litúrxico que chamamos "tempo ordinario"; ordinario porque nel non nos preparamos especialmente para celebrar ningún dos grandes acontecementos da vida de Xesús.

Pero iso non quere dicir que neste tempo ordinario as nosas vidas non gocen tamén dun acompañamento sempre especial por parte de Deus, por parte de Xesús, por parte do seu Espírito. Nós imos vivindo as nosas vidas, sempre ben importantes, aínda que nela non pasen grandes acontecementos, pero é a nosa vida: o noso traballo, os nosos amores, os nosos fillos e fillas, a nosa vida familiar e veciñas, a nosa parroquia, a nosa comunidade cristiá, a nosa sociedade, a nosa vida política, o noso mundo coas súas grandezas e miserias.

E a carón noso, vai sempre Deus querendo entrar nas nosas vidas pola porta grande do amor e da amizade, para axudarnos a construírnos como homes e mulleres de ben, felices, solidari@s, pacificad@s dentro de nós e tamén cara á fóra no trato coa demais xente.

Para que poidamos gozar e aproveitarnos dese acompañamento, Xesús vai compartindo tamén a súa vida, nas miudezas que tivo día a día; para iso lemos cada día un anaquiño de Evanxeo, que neste ano vai ser especialmente o evanxeo de Marcos.

Así as nosas vidas pódense ir entretecendo, compenetrando, ata sermos un con Deus, con Xesús, co Espírito, como se nos invita no relato do Bautismo de Xesús co que empezamos este tempo.

Que o saibamos aproveitar con humildade e valentía.

Tempo de Nadal: Bautismo do Señor

7 de xaneiro: Festa do Bautismo do Señor

1ª lectura: Is 42, 1-4. 6-7. Salmo: 28, 1a e 2. 3ac-4. 3b e 9b-10

2ª lectura: Feit 10, 34-38

Evanxeo: Mc 1, 7-11

En certa ocasión, Xoán proclamaba:

—Detrás miña está a chegar o que é máis forte ca min, perante quen non son digno de prostrarme para lle desatar os amallós do seu calzado. Eu bauticeivos con auga, pero el havos bautizar no Espírito Santo.

E aconteceu por aqueles días que chegou Xesús desde Nazaret de Galilea e Xoán bautizouno no Xordán.

E de seguida, mentres saía da auga, viu abrirse o ceo e baixar sobre el, coma unha pomba, o Espírito Santo. E unha voz deixouse oír desde o ceo:

—Ti es o meu fillo benquerido, o meu predilecto.