Tempo Ordinario: 17ª semana

28 de xullo: Domingo 17º do Tempo Ordinario.

1ª lectura: 2 Re 4, 42-44. Salmo: 144, 10-11. 15-16. 17-18

2ª lectura: Ef 4, 1-6

Evanxeo: Xn 6, 1-15

Nunha ocasión foi Xesús á outra banda do mar de Galilea (o de Tiberíades). Seguíao unha chea de xente, porque viran os sinais que facía nos enfermos. Subiu Xesús ao monte e sentou alí cos seus discípulos. Estaba a chegar a Pascua, a festa dos xudeus. Levantou a vista Xesús e, vendo vir tanta xente cara a el, díxolle a Filipe:

—¿Onde imos mercar pan, para que coma esta xente?

(Isto dicíao para tentalo, que el ben sabía xa o que ía facer.)

Respondeulle Filipe:

—Nin medio ano de xornal chega para que cada un deles reciba un codelo.

Un dos seus discípulos, André, o irmán de Simón Pedro, díxolle:

—Hai aquí un rapaz que ten cinco bolos de pan de cebada e dous peixes; pero, ¿qué é iso para tanta xente?

Xesús ordenou:

—Facede sentar a xente.

Había moita herba naquel sitio. E sentaron como uns cinco mil homes. Entón colleu Xesús os pans e, dando grazas, repartiu aos sentados canto quixeron; fixo o mesmo cos peixes. Cando se fartaron, díxolles aos seus discípulos:

—Recollede os anacos sobrantes, para que non se estrague nada.

Entón xuntáronos e encheron doce cestas cos anacos dos cinco bolos de pan de cebada que lles sobraran aos que comeron. Ao veren aqueles homes o sinal que fixera, dicían:

Este si que é o profeta que había de vir ao mundo.

Entón Xesús, decatándose de que o ían vir coller para proclamalo rei, retirouse outra vez ao monte el só.

Tempo Ordinario: 16ª semana

21 de xullo: Domingo 16º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Xer, 23, 1-6. Salmo: 22, 1-3a. 3b-4. 5. 6

2ª lectura: Ef 3, 13-18

Evanxeo: Mc 6, 30-34

Sucedeu que os apóstolos volveron reunirse con Xesús e contáronlle canto fixeran e ensinaran. El díxolles:

—Vinde vós sos a parte, a un lugar arredado e descansade un pouco.

Porque eran moita a xente que ía e viña, e nin para comer atopaban tempo. Entón marcharon na barca á parte, a un lugar arredado. Pero víronos marchar e déronse conta moitos e desde todas as aldeas foron andando para alí, e chegaron primeiro ca eles.

Cando desembarcou Xesús, atopouse cunha gran multitude e sentiu compaixón por eles, porque eran coma ovellas sen pastor, e púxose a ensinarlles moitas cousas.

Tempo Ordinario: 15ª semana

14 de xullo: Domingo 15º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Am 7, 12-15. Salmo: 84, 9ab-10. 11-12. 13-14

2ª lectura: Ef 1, 3-14

Evanxeo: Mc 6, 7-13

Un día chamou Xesús os Doce e empezou a mandalos de dous en dous, dándolles poder sobre os espíritos malos. Recomendoulles que non levasen nada para o camiño, fóra dun caxato; nin pan, nin alforxas, nin cartos na faixa. Que calzasen sandalias, pero que non levasen máis ca unha túnica. E avisounos:

—Cando entredes nunha casa, permanecede nela ata que marchedes. Se nalgún lugar non vos acollen nin vos escoitan, ídevos, sacudindo o po dos vosos pés, para que lles sirva de aviso.

Marcharon e predicaron a conversión. Botaban fóra moitos demoños e curaban os enfermos, unxíndoos con aceite.

Tempo Ordinario: 14ª semana

7 de xullo: Domingo 14º do Tempo Ordinario.

1ª lectura: Ez 2, 2-5. Salmo: 122, 1-2a. 2bcd. 3-4

2ª lectura: 2 Cor 12, 7-10

Evanxeo: Mc 6, 1-6

Nunha ocasión saíu Xesús de onde estaba e foi para a súa vila acompañado polos seus discípulos. Cando chegou o sábado, empezou e ensinalos na sinagoga. E moita da xente que o escoitaba dicía abraiada:

—¿De onde lle veñen a este todas esas cousas? ¿Qué sabedoría é esa que lle ensinaron, e como pode facer tantos milagres pola súa man? ¿Non é este o carpinteiro, fillo de María e irmán de Santiago, Xosé, Xudas e máis Simón, e as súas irmáns non viven aquí connosco?

Estaba realmente escandalizados. Pero Xesús díxolles:

—Non hai profeta máis desprezado en ningún lugar que na súa terra, na súa casa, ou entre os seus parentes.

E non puido realizar alí ningún milagre, fóra dalgunhas curacións que fixo impoñendo as mans. estaba sorprendido por aquela incredulidade.

Tempo Ordinario: 13ª semana

30 de xuño: Domingo 13º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Sab 1, 13-15; 2, 23-24. Salmo: 29, 2 e 4. 5-6. 11 e 12a e 13b

2ª lectura: 2 Cor 8, 7. 9. 13-15

Evanxeo: Mc 5, 21-43

Unha vez, pasando de novo Xesús nunha barca para a banda de enfronte, xuntouse moita xente arredor del, que estaba na veira do mar. Nisto chegou un dos xefes da sinagoga, chamado Xairo, que, ao velo, botouse aos seus pés suplicándolle:

—A miña filla está a piques de morrer; ven impor sobre elas as túas mans, para que sande e viva.

E foise con el, seguido de moito xentío que o estrullaba. Había unha muller que padecía hemorraxias desde doce anos atrás, e levaba sufrido moito cos médicos, que lle acababan cos bens; total para nada, porque a cada paso ía a peor. Como oíra falar do que facía Xesús, achegouse entre a xente por detrás e tocoulle o seu vestido, dicindo para si:

—Aínda que non sexa máis que tocarlle o seu vestido, ficarei sa.

E, secándolle a fonte da hemorraxia, sentiu no seu corpo que estaba curada do mal. Axiña Xesús, decatándose da forza que saíra del, volveuse e preguntou:

—¿Quen me tocou na roupa?

Os discípulos respondéronlle:

—Ti ben ves a xente preméndote, e ¿aínda preguntas por quen te tocou?

Pero el seguía mirando arredor, para ver quen fora. Daquela, a muller, amedrentada e tremendo, sabendo o que lle sucedera, veu caer ante el contándolle toda a verdade. El díxolle:

—Filla, a túa fe sandoute, vaite en paz, curada para sempre da túa doenza.

Aínda estaba el falando, cando chegaron da casa do xefe da sinagoga a dicirlle:

—A túa filla acaba de morrer. ¿Para que andar xa molestando o Mestre?

Pero Xesús, ao escoitar o que estaban a falar, díxolle ao xefe da sinagoga:

—Non temas, abonda que teñas fe.

E non permitiu que ninguén o acompañase, fóra de Pedro, Santiago e Xoán, o irmán de Santiago. Ao chegaren á casa do xefe da sinagoga, vendo o gran barullo que facían con choros e lamentos, entrou e díxolles:

—¿A que vén tanto barullo e tanto chorar? A meniña non morreu, está a durmir.

E todos facían riso del. Pero, botándoos a todos fóra e levando con el os pais da meniña e máis os seus acompañantes, entrou onde estaba a nena. Colleuna pola man e díxolle:

—“Talitha qumi” (que quere dicir: “rapaza, érguete”)

A rapaciña ergueuse de contado e botouse a andar, que xa tiña doce anos. e aquela xente quedou coa boca aberta.

El insistiulles que non llo contasen a ninguén e mandou que lle desen de comer.

Tempo Ordinario: 12ª semana

23 de xuño: Domingo 12º do tempo ordinario

1ª lectura: Xob 38, 1. 8-11. Salmo: 106, 23-24. 25-26. 28-29. 30-31

2ª lectura: 2 Cor 5, 14-17

Evanxeo: Mc 4,35-41

Un día, pola tardiña, díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Vaiamos á outra banda do mar.

Eles, deixando a xente, levárono consigo na barca onde estaba sentado; e seguíano outras barcas. E formouse tal turbillón de vento que os salseiros caían enriba da barca e enchíana de auga. El, entrementres, estaba na popa durmindo sobre un cabezal. Eles espértano e dinlle:

—Mestre, ¿seica non che importa que afoguemos?

El ergueuse e increpou o vento e díxolle ao mar:

—Cala, acouga!

E amainou o vento, e veu unha gran calma.

E dilles a eles:

—¿Por qué tendes tanto medo? ¿Seica aínda non tendes fe?

Eles sentiron entón un medo enorme e comentaban entre si:

—Pero, ¿quen será este, que mesmo o vento e o mar o obedecen?

Convivencia Sobrado dos Monxes

 

ORACIÓN DE MAÑÁ: NA ESCOLA DE SAN BIEITO

(Estamos nun mosteiro trapense (O.C.E.O.) que segue a Regra de S. Bieito. Aproximámonos a catro aspectos importantes desa Regra e dos monxes que aquí a seguen para facer este momento de oración.)

Empezamos a oración traendo no corazón o nome, o rostro dalgunha persoa ou persoas especialmente empobrecidas. Xesús ofrécesenos nelas.

1. Cremos que Deus está presente en todas as partes e (…) con moita máis razón o debemos crer, sen dúbida algunha, cando asistimos ao oficio divino. Consideremos, pois, con que reverencia convén estar na presenza da divindade (…) e salmodiemos de tal maneira que o noso pensamento vaia de acordo coa nosa voz. (19,1.7).

Tomamos nós conciencia agora desta presenza de Deus no que somos e vivimos. En corpo e alma, sentímonos así en Deus, con Xesús, no Espírito.

2. Cando alguén chega pola primeira vez para abrazar a vida monástica, non se lle facilite a entrada.(58,1). Encargarase deles un ancián apto para ganar almas, que os velará coa máxima atención. Examinará coidadosamente se busca a Deus verdadeiramente...(58,6.7).

SALMO 42 (versión oracional á luz do Evanxeo)

Como devece a cerva pola auga dos regatos,

así devece por ti, meu Deus, a miña alma.

A miña alma ten sede de Deus, do Deus vivo:

cando poderei ver o rostro de Deus?

A miñas bágoas son día e noite o meu pan,

mentres decote me din:

“Onde está o teu Deus?”

Cando diso me lembro, sinto saudades na alma:

Eu marchaba á fronte do pobo

cara á casa de Deus,

entre voces de xúbilo e loanza

de xentío en festa.

Por que desacougas, alma miña,

e por que andas inqueda?

Espera en Deus,

volvereino loar outra vez:

a miña salvación, o meu Deus.

A miña alma esmorece,

e por iso me lembro de ti,

desde o Xordán, o Hermón e o Misar.

Un abismo chama a outro abismo

con fragor de cachoeira;

as túas cristas e as túas ondas

pasan por riba de min.

Polo día outorga o Señor a súa axuda,

pola noite cántolle ao Deus da miña vida.

Direille: “Miña rocha,

por que te sinto lonxe de min?

Por que teño que andar penando,

como persoa asoballada polo inimigo?”

Québranseme os ósos

polas burlas dos apresores,

que decote me din:

“Onde está o teu Deus?”

Por que desacougas, alma miña,

e por que andas inqueda?

Espera en Deus,

volvereino loar outra vez:

a miña salvación, o meu Deus.

Con que determinación buscamos o rostro de Deus?

3. No rito da profesión o novicio di este verso (3)

Sostenme, Señor,conforme á túa promesa, e vivirei;

non decepciones a miña esperanza”(Sl 118,116). (Regra 58, 21.22)

Sostenme, Señor, conforme á túa promesa e vivirei;

que non te decepcione na esperanza que ti tes posta en min.

Temos “votos” de fidelidade con Deus?

4. ”Os pobres e peregrinos sexan acollidos con particular coidado e solicitude, pois neles recíbese a Cristo máis particularmente; por canto que aos ricos o propio temor que inspiran move a honralos” (53,15).

A noso coidado e solicitude coa xente máis empobrecida....Cristo neles?

Concluímos rezando o NOSO PAI/NAI, EN QUEN SOMOS E VIVIMOS.

Tempo Ordinario: 11ª semana

16 de xuño: Domingo 11º do tempo ordinario

1ª lectura: Ez 17, 22-24. Salmo 91, 2-3. 13-14. 15-16

2ª lectura: 2 Cor 5, 6-10

Evanxeo: Mc 4, 26-34

Unha vez díxolle Xesús á multitude:

—Así é o reino de Deus, coma un home que bota a semente na terra e, durma ou estea esperto, sexa de noite ou de día, a semente agroma e medra, sen que el chegue a saber como. A terra vai dando froito por si mesma; primeiro herba, logo espigas, e por último o gran ben abundante na espiga. E, cando o froito xa está en sazón, de seguida se lle mete o fouciño, por ser o tempo da seitura.

E tamén dicía:

—¿Con que compararemos o reino de Deus? É coma o gran de mostaza, que cando se sementa na terra é a máis miúda de todas as sementes. Pero despois de sementala, medra ata ser a maior de todas as hortalizas, chegando a botar unha pólas tan grandes que na súa sombra poden vir aniñar os paxaros.

E así, con moitas comparanzas coma estas, íalles mostrando a mensaxe, de xeito que puidesen entender. Non lles falaba máis que en parábolas, pero logo explicáballelas aos seus discípulos.

Tempo Ordinario: 10ª semana

9 de xuño: Domingo 10º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Xén 3, 9-15. Salmo: 129, 1-2. 3-4ab. 5-6. 7-8

2ª lectura: 2 Cor 4, 13—5,1

Evanxeo: Mc 3, 20-35

Nunha ocasión foi Xesús cos seus discípulos para a casa; alí xuntouse de novo tanta xente, que nin podían comer. E, cando o souberon os seus parentes, foron buscalo á forza porque a xente dicía que perdera o sentido.

Os letrados que baixaran de Xerusalén dicían:

—Ten dentro a Belcebú; bota fóra os demoños co poder do príncipe dos demoños.

El chamou por eles e púxolles estas comparanzas:

—¿Cómo pode Satanás botar a Satanás? Se un reino está dividido en contra de si mesmo, non se pode manter en pé. Se unha casa está dividida en contra de si mesma, non pode subsistir. Así que, se Satanás está dividido e loita contra si mesmo, non pode subsistir e está perdido.

Ninguén pode entrar na casa dun home forte e roubarlle canto ten, se primeiro non o amarra; só entón poderá arramplar con canto hai na casa.

Tede por seguro que todo se lle perdoará á xente, os pecados e cantas blasfemias digan; pero a quen blasfeme contra o Espírito Santo, nun se lle perdoará e cargará eternamente co seu pecado.

Isto dicíao porque eles acusábano de que tiña dentro un espírito malo.

Nisto chegan súa nai e máis os seus irmáns e mandárono chamar desde fóra. Era moita a xente que estaba sentada arredor del e fóronlle dicir:

—Aí fóra están túa nai e máis teus irmáns, que te veñen buscar.

El respondeu:

—¿Quen é miña nai e quen son meus irmáns?

E, mirando os que estaban sentados arredor del, dixo:

—Velaí a miña nai e máis os meus irmáns, pois o que cumpra a vontade de Deus ese é o meu irmán, a miña irmá e miña nai.

Tempo Ordinario: 9ª semana

2 de xuño: Solemnidade do santísmo Corpo e do Sangue de Cristo

1ª lectura: Ex 24, 3-8. Salmo: 115, 12-13. 15 e 16bc. 17-18

2ª lectura: Heb 9, 11-15

Evanxeo: Mc 14, 12-16. 22-26

No primeiro día da festa dos Ácimos, cando se sacrificaba o año pascual, preguntáronlle a Xesús os seus discípulos:

—¿Onde queres que vaiamos preparar, para comeres a Cea Pascual?

El mandou a dous discípulos, dicíndolles:

—Ide á cidade e havos saír ao paso un home cunha sella de auga; seguídeo e onde entre dicídelle ao dono da casa: “O Mestre di: ¿Onde está a miña sala, na que vou comer a Pascua cos meus discípulos?”. El havos mostrar no sobrado unha gran sala, xa disposta e arranxada. Preparade alí para nós.

Marcharon os discípulos e chegaron á cidade. Atoparon todo como llelo el dixera e prepararon a Pascua. Mentres estaban a comer, Xesús colleu pan, rezou a bendición, partiuno e déullelo, dicindo:

—Tomade, isto é o meu corpo.

Despois colleu un cáliz, deu grazas, pasóullelo e todos beberon del. E díxolles:

—Isto é o meu sangue da Alianza, que se vai verter por moitos. Dígovolo de verdade: Xa non vou beber o produto da viña ata o día aquel en que o hei beber novo no Reino de Deus.

Despois de cantaren os Salmos, saíron para o monte das Oliveiras.

Tempo Ordinario: 8ª semana

26 de maio: Solemnidade da Santísima Trindade

1ª lectura: Dt 4, 32-34. 39-40.salmo: 32. 4-5. 6 e 9. 18-19. 20 e 22

2ª lectura: Rom 8, 14-17.

Evanxeo: Mt 28,16-20

Naquel tempo, os once discípulos foron a Galilea, ao monte onde Xesús os citara. Vendo a Xesús, prostráronse perante el, aínda que algúns dubidaban. Entón acercouse Xesús e díxolles:

—Déuseme todo poder no ceo e máis na terra. Ide, pois, e facede discípulos meus a todos os pobos, bautizándoos no nome do Pai e do Fillo e do Espírito Santo, ensinándolles a gardar canto vos mandei. Asegúrovos que eu estarei sempre convosco ata a fin do mundo.

Tempo Ordinario: 7ª semana

  

19 de maio: Domingo de Pentecoste

1ª lectura: Feit 2, 1-11. Salmo: 103, 1ab 2 24ac. 29bc-30. 31 e 34.

2ª lectura: 1 Cor 12, 3b-7. 12-13

Evanxeo: Xn 20, 19-23

Naquel día, o primeiro da semana, ao serán, estando pechadas as portas onde estaban os discípulos por medo dos xudeus, chegou Xesús e, poñéndose no medio, díxolles:

—Paz convosco.

Dito isto, mostroulles as mans e máis o costado. Os discípulos alegráronse, vendo o Señor. El díxolles outra vez:

—Paz convosco. Como o Pai me mando a min, tamén eu vos mando a vós.

E dito isto alentou sobre eles e díxolles:

—Recibide o Espírito Santo; a quen lles perdoedes os pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos.

5º Encontro curso 2023 - 2024

 

CELEBRANDO O AMOR, A AMIZADE QUE XESÚS TEN CONNOSCO

1.Presentación

Por que miramos tanto a Xesús: recordo, estudo, corazón, seguimento....

Nós andamos tras del, e el anda tras de nós, en nós. Aquí, agora....

Unha experiencia, un xogo de namoro.

Tempo de Pascua: 7ª semana

12 de maio: Domingo 7º de Pascua. A Ascensión do Señor

1ª lectura: Feit 1, 1-11. Salmo: 46, 2-3. 6-7. 8-9

2ª lectura: Ef 1, 17-23

Evanxeo: Mc 16, 15-20

Daquelas, aparecéuselles Xesús aos once e díxolles:

—Ide polo mundo enteiro e anunciado a Boa Nova a toda a creación. Quen crea e reciba o bautismo, será salvo; e quen non crea, ha ser condenado. Os que crean irán acompañados destes sinais: no meu nome botarán demos, falarán linguas novas; collerán serpes coas mans e, se chegan a beber algún veleno, non lles fará mal ningún; imporanlles as mans aos enfermos e estes curarán.

E o Señor Xesús, despois de lles falar así, foi levado ao ceo e sentou á dereita de Deus.

Eles saíron a predicar por todas parte e o Señor cooperaba e confirmaba a Palabra cos sinais que os acompañaban.

Tempo de Pascua: 6ª semana

5 de maio: Domingo 6 de Pascua

1ª lectura: Feit 10, 25-26. 34-35. 44-48. Salmo: 97, 1. 2-3ab. 3cd-4

2ª lectura: 1 Xn 4, 7-10

Evanxeo: Xn 15, 9-17

Unha vez díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Como me amou o Pai, así vos amei eu: permanecede no meu amor. Se gardades os meus mandamentos, permaneceredes no meu amor, como eu gardei os mandamentos de meu Pai e permanezo no seu amor.

Díxenvos estas cousas para que a miña alegría estea en vós e a vosa alegría sexa plena.

Este é o meu mandamento: que vos amedes uns a outros como eu vos amei. Ninguén ten amor meirande ca este: que un dea a súa vida polos amigos. Vós sodes amigos meus, se facedes canto eu vos mando.

Xa non vos chamo servos, que o servo non sabe o que fai o seu señor; a vós trateivos de amigos, pois todo o que lle oín a meu Pai déivolo a coñecer.

Non me escollestes vós a min, senón que vos escollín eu a vós, e púxenvos para que vaiades e levedes froito e o voso froito permaneza, de xeito que todo o que lle pidades ao Pai no meu nome volo conceda.

Mándovos isto: que vos amedes uns a outros.

Tempo de Pascua: 5ª semana

28 de abril: Domingo 5 de Pascua

1ª lectura: Feit 9, 26-31. Salmo: 21, 26b-27. 20 e 30. 31-32

2ª lectura: 1 Xn 3, 18-24

Evanxeo: Xn 15,1-8

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Eu son a verdadeira vide e meu Pai é o labrador. A vara que en min non leva froito, arríncaa; e a que leva froito límpaa, para que leve aínda máis froito. Vós xa estades limpos pola palabra que vos teño falado. Permanecede en min e eu en vós.

Así como a vara non pode levar froito pola súa conta, se non permanece na vide, tampouco vós, se non permanecedes en min. Eu son a vide; vós, as varas. Quen permanece en min e eu nel, ese leva froito abondoso, pois fóra de min non podedes facer nada. Se alguén non permanece en min, é coma as varas arrincadas fóra, que secan; apáñanas, bótanas no lume e arden.

Se permanecedes en min e as miñas palabras permanecen en vós, pedide o que queirades e hásevos facer. Nisto é glorificado meu Pai, que le levedes froito abondoso e vos mostredes coma discípulos meus.

Tempo de Pascua: 4ª semana

21 de abril: Domingo 4 de Pascua

1ª lectura: Feit 4, 8-12. Salmo: 117, 1 e 8-9. 21-23. 26 e 28 e 29

2ª lectura: 1 Xn 3, 1-2

Evanxeo: Xn 10,11-18

Unha vez díxolles Xesús aos fariseos:

—Eu son o bo pastor. O bo pastor dá a súa vida polas ovellas. O criado, que non é pastor, de quen non son as ovellas, cando ve vir o lobo, deixa as ovellas e foxe e o lobo rapínaas e dispérsaas, porque el anda ao xornal e as ovellas non lle importan.

Eu son o bo pastor; coñezo as miñas e as miñas coñécenme a min. Igual que o Pai me coñece a min e eu coñezo o Pai e dou a miña vida polas ovellas. Teño ademais outras ovellas que non son deste curro: tamén a esas téñoas que guiar, e escoitarán a miña voz e farase un único rabaño e un único pastor.

Por iso ámame o Pai, porque eu dou a miña vida, para tomala de novo. Ninguén ma quita, non, eu douna voluntariamente. Teño poder para dala e teño poder para tomala de novo. Este mandato recibino do meu Pai.

Tempo de Pascua: 3ª semana

14 de abril: Domingo 3ª de Pascua

1ª lectura: Feit 3, 13-15. 17-19. Salmo: 4, 2. 4. 7. 9

2ª lectura: 1 Xn 2, 1-5a

Evanxeo: Lc 24, 35-48

Pasou que os discípulos de Xesús que volveron de Emaús contaron o que lles pasara polo camiño e como o recoñeceran no partir o pan. Estando eles comentando estas cousas, presentóuselles Xesús no medio e díxolles:

—A paz sexa convosco!

Sobresaltados e cheos de medo, coidaban contemplar un espírito. Pero el díxolles:

—¿Por qué estades asustados e a que veñen esas dúbidas? Mirade para as miñas mans e para os meus pés: sonvos eu. Palpade aquí e decatádevos de que un espírito non ten carne nin ósos, como vedes que teño eu.

E, dicindo isto, mostroulles as mans e máis os pés. Pero eles, tolos de contento e sen saíren do seu asombro, non acababan de crer. Xesús preguntoulles:

—¿Tedes por aí algo que comer?

Déronlle un anaco de peixe asado. El colleuno e comeuno diante deles. Logo díxolles:

—A isto me refería eu cando, estando aínda convosco, vos dicía que conviña que se cumprise todo o que está escrito na Lei de Moisés, nos Profetas e máis nos Salmos acerca de min.

E abriu os seus entendementos para que comprendesen as Escrituras. E engadiu:

—Así esta escrito: o Mesías padecerá e resucitará de entre os mortos no terceiro día, e predicarase no seu nome a conversión e máis o perdón dos pecados a todos os pobos, empezando por Xerusalén. Vós seredes testemuñas de todo isto.

Tempo de Pascua: 2ª semana

 

7 de abril: Domingo 2º de Pascua

1ª lectura: Feit 4, 32-35. Salmo: 117, 2-4. 16ab-18. 22-24

2ª lectura: 1 Xn 5, 1-6.

Evanxeo: Xn 20, 19-31

Naquel día, o primeiro da semana, ao serán, estando pechadas as portas onde estaban os discípulos por medo dos xudeus, chegou Xesús e, poñéndose no medio, díxolles:

—Paz convosco.

Dito isto, mostroulles as mans e máis o costado. Os discípulos alegráronse, vendo o Señor. El díxolles outra vez:

—Paz convosco. Como o Pai me mando a min, tamén eu vos mando a vós.

E dito isto alentou sobre eles e díxolles:

—Recibide o Espírito Santo; a quen lles perdoedes os pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos.

Pero Tomé, un dos doce, o chamado Xemelgo, non estaba con eles cando chegou Xesús. Dicíanlle entón os outros discípulos:

—Vimos o Señor.

Pero el contestoulles:

—Como non vexa nas súas mans as furas dos cravos e non meta nelas o meu dedo; como non meta a miña man no seu costado, non crerei.

Oito días despois estaban outra vez dentro os discípulos e Tomé con eles. Chegou Xesús, estando pechadas as portas, e, poñéndose no medio, dixo:

—Paz convosco.

Despois díxolle a Tome:

—Trae aquí o teu dedo e mira as miñas mans; trae a túa man e métea no meu costado. Non sexas incrédulo, senón home de fe.

Tomé respondeulle:

—Meu Señor e meu Deus!

Xesús díxolle:

—¿Tes fe porque me viches? Benia os que creron sen veren!

Moitos outros signos fixo Xesús diante dos seus discípulos, que non se escribiron neste libro. Estes escribíronse para que creades que Xesús é o Mesías, o Fillo de Deus e, crendo, teñades vida nel.

Pascua

Pascua

Empezamos o tempo de Pascua, que desde a celebración da Vixilia Pascual nos vai levar durante seis semanas á solemnidade da Ascensión, logo á de Pentecoste, na que celebraremos a presenza do Espírito Santo nas nosas vidas cristiás, na vida de todas as persoas e realidades que hai no mundo.

Durante a oitava de Pascua o Evanxeo de cada día permite aproximarnos á experiencia daquelas persoas que dun xeito sorprendente tiveron a experiencia de que Cristo estaba vivo no medio delas, no medio da comunidade, no medio do mundo. Morrera, pero a morte non lle arrebatara a capacidade de estar no medio dos seus –todo o mundo é seu—, iso si, dunha forma nova, que se percibe cunha sensibilidade nova.

Durante o tempo da Pascua invitarásenos a realizar nos mesmos esa experiencia de encontro con Cristo resucitado; cousa que non é cuestión de ningún tipo de maxia, senón cuestión de estar moi atentas/os á vida de cada día, pois é na vida de cada día onde Xesús se nos amosará a través de pequenos sinais que falan del, que nolo fan presente. Por exemplo, se eu levo tempo sen lle falar a unha persoa veciña, percibo que iso é un atranco para a nosa felicidade, e me dispoño a retomar esa relación, é a vida que trunfa en min, é Xesús que resucita en min, ou eu nel. Ou se estaba deixando de participar en algo comunitario, e vexo que non podo deixar de lado os intereses comunitarios, e me dispoño a volver a botar unha man, é a vida que trunfa en min, é Xesús que resucita en min ou eu en Xesús.

A Pascua é un clamor de vida, un clamor pola vida. A nosa Pascua sempre será unha Pascua parcial, en camiño. Pero é Pascua, porque é gustar xa o fermoso que é vivir, o fermoso que é compartir vida, o fermoso que é traballar para que a vida o envolva todo: natureza, animais, xente. A Pascua realízase sobre todo cando todo o máis fráxil da natureza, dos animais, das persoas, por fóra ou por dentro, é especialmente atendido, e recupera o gozo de vivir e de celebrar a vida. No nome do Deus da vida, que para a vida nos creou e para a vida nos recompuxo en Cristo Xesús.

4º Encontro 2023-2024: Celebración do perdón

 

UN TEMPO CON XESÚS

1.-Que ben estar contigo, Xesús,

que ben estar contigo

nesta comunidade de irmáns e irmás.

Ti sempre tes tempo para nós,

o teu gusto é estar cos seres humanos,

homes e mulleres,

calquera que sexa a nosa procedencia,

sexo, relixión, condición moral.

Sempre aí,

abrindo as portas da casa,

invitando a pasar, a ver, a experimentar.

Grazas. Xesús.

Grazas de corazón.

2.-Coas portas abertas,

meu irmán e mestre Xesús,

coas portas abertas

para poder acoller o que veña, a quen veña;

para poder saír á busca do sempre máis

ao que ti nos provocas.

Así quero estar ante ti, meu Xesús,

ante quen me rodea,

ante a vida.

Coas portas sempre abertas,

para que todo entre e todo saia

nun exercicio humilde de comuñón,

de solidariedade,

de agradecemento,

de alegría comunitaria.

Coas portas abertas, meu Xesús,

para que nada do teu,

nada do de Deus

quede á espera na soleira do meu ser;

para que nada do meu

quede agochado nos pregues do meu egoismo

ou da miña covardía.

3.-Confío en ti, meu Deus.

Na vida e na morte,

     confío en ti, meu Deus.

Na hora da graza ou da desgraza

     confío en ti, meu Deus.

Con sufrimento ou sen sufrimento,

     confío en ti, meu Deus.

Aínda que o meu pecado me leve á desconfianza,

     confío en ti, meu Deus.

Nas horas de éxito e nas horas de fracaso,

     confío en ti meu Deus.

Máis alá de calquera medo, que me poida invadir,

     confío en ti, meu Deus.

Porque sei que me queres moito,

     confío en ti, meu Deus.

Pola palabra e exemplo do teu mesmo fillo Xesús,

     confío en ti, meu Deus.

Pola preciosa semente irmandiña

que sementaches no meu corazón,

     confío en ti, meu Deus.

Porque te quero,

     confío en ti, meu Deus.

4.-“Cantas persoas pobres hai na nosa axenda?

Cantas horas do día pasamos con algunha delas?

Cantas delas nos rouban o sono?

Con cantas delas temos lazos de fonda amizade

e compartimos o pan a palabra, o diñeiro, a casa?

A cantas delas incluímos na nosa pregaria diaria

como imaxe viva do Deus que veneramos?

Pensemos e deduzamos.

Pensade e dicídeme ser realmente me queredes,

se realmente credes en min. Falamos.”

5.- O AMOR É O MEIRANDE

Cobizade os dons máis perfectos,

e non os que campan mellor,

preferindo sempre entre aqueles

o meirande que é o amor.

O AMOR É O MEIRANDE

DOS DONS QUE NOS VEÑEN DE DEUS.

O AMOR É O MISTERIO

QUE A TODOS NOS CÓMPRE ENTENDER.

Podo do divino e do humano

en estrañas linguas falar;

se non teño amor, son talmente

coma o badalar da campá.

6.-

SANTO, TI ES O SANTO,

TI ES O SANTO, TI, SEÑOR,

DEUS DO UNIVERSO,

DEUS DE VIDA, DEUS DE AMOR. (BIS)

Traballo entre sesións curso 2023-2024

    

Xesús, o rostro humano de Deus

Para o traballo das mañás:

Texto base:

Rafael Aguirre, Carmen Bernabé, Carlos Gil: Qué se sabe de... Jesús de Nazaret. Verbo Divino, (5ª reimpresión, 2018)

Textos complementarios:

Andrés Torres Queiruga: Repensar la cristología. Verbo Divino, 1995

Manuel Regal Ledo: Xesús, aquel home de aldea, Encrucillada, 2008; Jesús, aquel hombre de pueblo, PPC, 2016

 

Para o traballo dos grupos pola tarde:

José Antonio Pagola: Jesús. Aproximación histórica. PPC, 2007

5ª sesión 

(4 de maio de 2024)

Mañá:

Qué se sabe de... Jesús de Nazaret

Que significa "Xesús é Deus"? (cap. 9 páx 187-214).

Tarefa especial:

Para facer máis viva a participación no encontro xeral, a ver se cada asistente, unha vez lido o texto, traemos preparadas un par de preguntas ou comentarios sobre algo que me gustou máis ou meu desconcertou.

Tarde:

GRUPO 1: "Confilitivo e perigoso" Libro de Pagola, cap. 12

GRUPO 2:  "Curador da vida" Libro de Pagola, cap. 6

GRUPO 3: "Amigo das mulleres" Libro de Pagola, cap. 8

GRUPO 4: "Crente fiel" Libro de Pagola, cap. 11

O acceso ao coñecemento vital de Xesús realízase a través destes tres camiños complementarios:

a) A reflexión e o estudo

b) A pregaria coa que buscamos deixarnos coller polo seu Espírito

c) A práctica dunha vida xusta e solidaria.

4º Encontro curso 2023-2024

ORAR COA CASA COMÚN

1.CONTEMPLAR. ADMIRAR.

En silencio. Música suave de fondo. Pechando os ollos. Centrándonos en calquera criatura (mineral, vexetal, animal) da Casa Común que nos teña impactado pola súa fermosura, pola súa complexidade, pola súa grandeza, ...; o noso propio corpo, ou mesmo algunha parte concreta do noso corpo: ollos, corazón, pulmóns.

...e contemplar, admirar, agradecer...

Cérrase este momento (5 m.) cantando

SEÑOR, DEUS NOSO, QUE ADMIRABLE É O TEU NOME

EN TODA A TERRA, EN TODA A TERRA.

Semana Santa 2024

SEMANA SANTA

Desde as orixes do cristianismo os seguidores e seguidoras de Xesús percibiron que a morte de Xesús e todo o que a rodeara tiña un especial interese e significado. Por iso desde os primeiros momentos lle prestaron especial atención aos relatos da Paixón que circulaban de comunidade en comunidade.

Desde o comezo do cristianismo tamén se celebraron con especial devoción os acontecementos que Xesús viviu nos derradeiros días da súa vida ata a súa morte, e con eles o misterio da súa resurrección.

Non é que a morte e a resurrección de Xesús teñan un sentido máxico. A morte e a resurrección de Xesús hai que velas intimamente unidas a toda a súa vida, ao seu estilo de vida e ás consecuencias que ese estilo de vida lle trouxeron a Xesús. Así a súa vida, a forza de tanto amar, de tanto servir ás persoas máis débiles, marxinais e pecadoras, acabou sendo unha vida aborrecida por xentes ligadas ao poder, que o levaron á morte. Pero, por iso mesmo, a súa morte acabou sendo unha morte gloriosa para o mesmo Xesús, e unha fonte de luz, de vida e de esperanza para todos os homes e mulleres que se queiran achegar con confianza a esta fervenza de amor e de solidariedade.

A vida de Xesús orienta as vidas das persoas que o queremos seguir. A morte de Xesús fortalece a quen coma el se enfronta, servindo, cos poderes do mal. A resurrección de Xesús encabeza e esclarece a nosa propia resurrección, cando a nosa vida é unha vida que se desenvolve na busca sincera do querer de Deus no respecto e servizo á xente.

Quizais estamos afeit@s a vivir a Semana Santa con certa rutina. Unha mágoa! ¿E se intentásemos vivila a fondo, ao pé de Cristo, en comunidade, andando con el os camiños todos que o levaron do domingo de Ramos á Pascua de Resurrección? Seguro que nos había facer moito ben como persoas, como cristiás, como cidadáns.

24 de marzo: Domingo de Ramos

Procesión dos ramos: Evanxeo: Mc 11,1-10

Cando se achegaban a Xerusalén, cerca de Betfagué e de Betania, ao pé do montes das Oliveiras, mandou Xesús a dous discípulos dicíndolles:

—Ide á aldea que tendes aí por fronte e, ao que entredes, ides atopar atado un burro que ninguén montou aínda; soltádeo e traédeo. Se alguén vos pregunta por que o facedes, dicídelle: Precísao o Señor, pero de seguida o mandará de volta.

Foron alá, atoparon o burro atado a un portal e desatárono. Algúns dos que andaban por alí, preguntáronlles:

—¿Qué facedes aí desatando o burriño?

Eles contestáronlle tal como Xesús lles mandara. E leváronlle o burro a Xesús, que montou nel así que o cubriron cos seus mantos. Moitos estendían tamén os seus mantos no camiño, para que lle servisen de alfombras; e outros, ramallos cortados nas chousas. E tanto os que ían diante coma os de detrás exclamaban:

—Hosanna! Bendito o que vén no nome do Señor! Bendito o reino do noso pai David que chega! Hosanna no ceo!

Tempo de Coresma: 5ª semana

17 de marzo: Domingo 5º de Coresma

1ª lectura: Xer 31, 31-34. Salmo: 50, 3-4. 12-13. 14-15

2ª lectura: Heb 5, 7-9

Evanxeo: Xn 12,2 0-33

Sucedeu un día que algúns dos gregos que subían a adorar no día da Festa achegáronse a Filipe, o de Betsaida de Galilea, e pedíronlle:

—Señor, queremos ver a Xesús.

Foi Filipe e díxollo a André; André e máis Filipe foron dicirllo a Xesús. Xesús respondeulles:

—Chegou a hora de que sexa glorificado o Fillo do home. Évos ben certo: se o gran de trigo cae na terra, pero non morre, quedará el só; pero, se morre, dará froito abondoso. Quen ama a súa vida, pérdea; mais quen aborrece a súa vida neste mundo, poñeraa a salvo para unha vida eterna. Se alguén quere servirme, que me siga, e alí onde estou eu estará tamén o meu servidor. Se alguén me serve hao honrar o Pai.

Agora o meu espírito está turbado. ¿E que hei de dicir: Pai, sálvame desta hora? Pero se para iso cheguei a esta hora! Pai, glorifica o teu nome.

Chegou entón unha voz do ceo:

—Xa o glorifiquei e glorificareino aínda de novo.

Ao oílo o xentío alí presente, dicía que fora un trono; outros dicían: “Faloulle un anxo.” Xesús interveu dicindo:

—Esta voz non foi por min, senón por vós. Agora é o xuízo deste mundo; agora ao príncipe deste mundo vano botar fóra. E eu, cando me ergan da terra, atraerei a todos cara a min.

Dicía isto, indicando de que morte había de morrer.

Tempo de Coresma: 4ª semana

10 de marzo:Domingo 4º de Coresma

1ª lectura: 2 Cro 36, 14-16. 19-23. Salmo: 136, 1-2. 3. 4-5. 6

2ª lectura: Ef 2, 4-10

Evanxeo: Xn 3,14-21

Nunha ocasión díxolle Xesús a Nicodemo:

—Como Moisés alzou a serpente no deserto, así debe ser alzado o Fillo do home, para que todo o que cre nel teña vida eterna. Pois de tal xeito amou Deus o mundo, que lle deu o seu Fillo unixénito, para que todo o que cre nel non se perda, senón que teña vida eterna.

Non mandou Deus o Fillo ao mundo para que xulgue o mundo, senón para que por el se salve o mundo. O que cre nel non é xulgado; mais o que non cre xa está xulgado, porque non creo no Fillo unixénito de Deus.

Nisto consiste o xuízo, en que, vindo a luz ao mundo, os seres humanos escolleron a tebra en vez da luz, pois as súas obras eran ruíns. Pois todo o que fai o mal odia a luz e non vén cara á luz, para que non o delaten as súas obras. Polo contrario, o que obra a verdade vén cara á luz, para que se vexan as súas obras pois esta´n feitas como Deus quere.

Tempo de Coresma: 3ª semana

3 de mazo: Domingo 3º de Coresma

1ª lectura: Ex 29, 1-17. Salmo: 18, 8. 9. 10. 11

2ª lectura: 1 Cor 1, 22-25

Evanxeo: Xn 2, 13-25

Estaba a chegar a Pascua dos xudeus e subiu Xesús a Xerusalén. Atopou no templo os que vendían bois, ovellas e pombas e máis os cambistas, sentados; vai e, facendo un vergallo con cordas de xunco, botounos a todos fóra do templo e as ovellas e os bois tamén; guindou cos cartos e virou as mesas dos cambistas; e aos que vendían as pombas díxolles:

—Arredade de aquí estas cousas, non fagades da casa do meu Pai unha casa de negocio.

Lembráronse os seus discípulos de que estaba escrito: “O celo da túa casa devórame.”

Pero replicáronlle os xudeus:

—¿Qué sinal nos mostras, para faceres estes feitos?

Respondeulles Xesús:

—Derrubade este templo e erguereino en tres días.

Retrucáronlle os xudeus:

—Corenta e seis anos levou edificar este templo ¿e halo erguer ti en tres días?

Pero el dicíao referíndose ao templo do seu corpo. Cando se ergueu de entre os mortos, lembraron os seus discípulos o que dixera e creron na Escritura e no dito de Xesús.

Estando Xesús en Xerusalén pola festa da Pascua, moitos creron nel, vendo os signos que facía. Pero, pola súa parte, Xesús non se fiaba deles, porque os coñecía a todos. Non precisaba de que ninguén lle dese informacións de ninguén, que ben coñecía el o que había no home.

Tempo de Coresma: 2ª semana

25 de febreiro: Domingo 2º de Coresma

1ª lectura: Xén 22, 1-2. 9-13. 15-18. Salmo: 115, 10 e 15. 16-17. 18-19

2ª lectura: Rom 8, 31b-34

Evanxeo: Mc 9, 2-10

Un día levou Xesús consigo a Pedro, a Santiago e a Xoán e subiu con eles sos a un monte alto. Alí transfigurouse diante deles, e os seus vestidos viráronse resplandecentes, brancos coma ningún bataneiro do mundo os podería branquexar. E aparecéuselles Elías e máis Moisés, que estaban afalar con Xesús.

Pedro colleu a palabra e díxolle a Xesús:

—Mestre, que bo sería ficarmos aquí! Imos facer tres tendas: unha para ti, outra para Moisés e outra para Elías.

El non sabía o que dicía, de tan asustados que estaban.

E formouse unha nube que os cubriu, e dende a nube deixouse oír unha voz:

—Este é o meu Fillo benquerido; escoitádeo.

De se súpeto, mirando ao redor, xa non viron a ninguén, senón a Xesús só onda eles.

Cando baixaban do monte, Xesús encargoulles que non contasen nada do que viran, ata que o Fillo do home resucitase de entre os mortos. Eles gardaron a cousa en segredo, pero preguntábanse entre si que sería aquilo de “resucitar de entre os mortos”.

Traballo entre sesións curso 2023-2024

   

Xesús, o rostro humano de Deus

Para o traballo das mañás:

Texto base:

Rafael Aguirre, Carmen Bernabé, Carlos Gil: Qué se sabe de... Jesús de Nazaret. Verbo Divino, (5ª reimpresión, 2018)

Textos complementarios:

Andrés Torres Queiruga: Repensar la cristología. Verbo Divino, 1995

Manuel Regal Ledo: Xesús, aquel home de aldea, Encrucillada, 2008; Jesús, aquel hombre de pueblo, PPC, 2016

 

Para o traballo dos grupos pola tarde:

José Antonio Pagola: Jesús. Aproximación histórica. PPC, 2007

4ª sesión 

(16 de marzo de 2024)

Mañá:

Qué se sabe de... Jesús de Nazaret

A resurrección de Xesús e a nosa resurrección (cap. 6 páx 159-186 e cap. 10 páx 217-236)

Tarefa especial:

Para facer máis vivo o encontro da mañá, a ver se cada un, cada unha, despois da lectura dos textos prepara unha pregunta e un comentario sobre algo que lle gustou máis ou algo que o desconcetou algo, ou moito. Veña!

Tarde:

GRUPO 1: "Crente fiel" Libro de Pagola, cap. 11

GRUPO 2: "Confilitivo e perigoso" Libro de Pagola, cap. 12

GRUPO 3: "Curador da vida" Libro de Pagola, cap. 6

GRUPO 4: "Amigo das mulleres" Libro de Pagola, cap. 8

O acceso ao coñecemento vital de Xesús realízase a través destes tres camiños complementarios:

a) A reflexión e o estudo

b) A pregaria coa que buscamos deixarnos coller polo seu Espírito

c) A práctica dunha vida xusta e solidaria.