31 de agosto: Domingo 22 do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 16, 21-27

Comentario:

Este evanxeo ponnos diante catro contrastes, nos que podemos ver debuxado, por unha banda, o ser, o estilo de vida de Xesús, a súa maneira de ser fiel a Deus e á xente, e, pola outra, o que é máis normal entre nós. Ver os contrastes pode valer para descubrirnos na nosa realidade e para animarnos a avanzar no noso achegamento a Xesús, o noso irmán maior, guía e mestre.

24 de agosto: Domingo 21 do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 16, 13-20

Comentario:

Se collésemos hoxe un micro e nos fósemos á rúa para preguntarlle á xente que pensa de Xesús, que nos contestaría? Moi posiblemente as súas respostas demostrasen un descoñecemento enorme da vida e da persoa de Xesús. Catro datos anecdóticos da súa existencia (o portal de Belén, que facía milagres, a morte na cruz...), pero seguramente –oxalá nos equivocásemos-- moi pouco ou nada do máis importante da súa figura, do seu ideario persoal e social, do seu significado para as comunidades cristiás, para a sociedade en xeral. Ante moitísima xente a figura de Xesús quedou e segue quedando eclipsada pola figura da Igrexa e das persoas que máis ou menos a representamos. Se somos xente decente, coherente, humana, solidaria, recibiremos mil chufas; se, en cambio, somos xente enganosa, de moito rezo pero pouca humanidade, pouco sensible aos problemas diarios das persoas que nos rodean, recibiremos o máis grande dos desprezos. Que pena que Xesús, e todo o de Xesús, sexa tan pouco coñecido! E algo será polo desinterese da xente, pero moito éo tamén polo pouco e mal que o transmitimos, coa palabra e coa vida, as persoas que nos dicimos cristiás e que dicimos empeñar as nosas vidas no seguimento de Xesús.

17 de agosto: Domingo 20 do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 15, 21-28

Comentario:

O evanxeo de hoxe ten moito que ver con todo o que sexa exclusión. Ten moito que ver, logo, con todos e todas nós, pois no mundo de hoxe abundan as exclusións, e a razón que damos para xustificalas é semellante á que nun primeiro momento daba tamén o mesmo Xesús para xustificar que non atendía, que non podía atender, a aquela muller pertencente á bisbarra de Tiro e Sidón, porque non era xudía, porque non era dos nosos: “Non é ben quitarlles o pan aos fillos para llelo botar aos cadelos”. (Os non xudeus eran insultados con frecuencia polos xudeus co nome de cans.)

15 de agosto: Festividade da Asunción da Virxe María

Evanxeo: Lc 1, 39-56

Comentario:

No século V xa se conmemoraba na Igrexa oriental a Dormitio (“dormición”, de durmir) da Virxe María. Parecíalles innobre para María que pasase pola morte pola que pasamos todos os mortais, e consideraban que o dela non fora unha morte senón un simple quedar durmida; como se di no medio rural en casos de morte moi tranquila, “quedouse coma un paxariño”. A Virxe quedárase tamén coma un paxariño. No século VII esa conmemoración pasa á Igrexa de Roma, a occidental, e ao pouco xa aparece co nome de “Asunción”: a Virxe fora asumida, collida, elevada á morada de Deus, o ceo. A cousa foi quedando así, ata que no ano 1950 o Papa Pío XII proclama o dogma da Asunción da Virxe María en corpo e alma ata o ceo. Un dogma moi marcado por unha visión bastante mítica de Deus e das realidades da fe. Actualmente, cunha comprensión máis atinada da resurrección de Xesús e da nosa, podemos falar de que María, despois de morrer a este mundo, pasou a participar con Xesús e con todos os resucitados/as, da paz, da bendición eterna de Deus, nunha medida total e completa, como lle corresponde a unha muller sinxela, unha pobre de Deus, que se fiou del completamente, que xerou e criou como mai amante o seu fillo Xesús de Nazaré, fillo de Deus, e que entre luces e sombras, entre gozos e dores, se incorporou ao camiño cristián aberto polo seu propio fillo.

10 de agosto: Domingo 19 do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 14, 22-33

Comentario:

Coñezo e trato a unha persoa que está pasando por un moi mal momento. Sufriu un ictus xa hai meses e estase debatendo entre a esperanza de ver que o seu corpo poida retomar as funcións vitais básicas con algo de normalidade e a amargura de comprobar o pouco que cada día avanza a pesar dos seus moitos esforzos. É persoa crente. Non culpou de ningunha maneira a Deus da desgraza padecida, máis ben considérao un aliado da súa loita por recuperarse. Coñezo persoas novas, ben formadas, que levan anos agardando a hora feliz en que alguén dos moitos que recibiron os seus curriculums as poida chamar para algún traballiño. Están amargadas, desesperadas. E, coa crise ou sen a crise, a lista de homes e mulleres en situacións semellantes é enorme, todos a coñecemos ben, todas podiamos poñer enriba da mesa dos recordos nomes e nomes próximos e arredados. E que dicir de persoas e aínda pobos enteiros, coma o palestino, ou certas comunidades cristiás centroafricanas, que día a día se debaten ante a simple posibilidade de chegar a mañá, de vivir simplemente?