31 marzo, 2020

Semana Santa



SEMANA SANTA


Desde as orixes do cristianismo os seguidores e seguidoras de Xesús percibiron que a morte de Xesús e todo o que a rodeara tiña un especial interese e significado. Por iso desde os primeiros momentos lle prestaron especial atención aos relatos da Paixón que circulaban de comunidade en comunidade.
Desde o comezo do cristianismo tamén se celebraron con especial devoción os acontecementos que Xesús viviu nos derradeiros días da súa vida ata a súa morte, e con eles o misterio da súa resurrección.
Non é que a morte e a resurrección de Xesús teñan un sentido máxico. A morte e a resurrección de Xesús hai que velas intimamente unidas a toda a súa vida, ao seu estilo de vida e ás consecuencias que ese estilo de vida lle trouxeron a Xesús. Así a súa vida, a forza de tanto amar, de tanto servir ás persoas máis débiles, marxinais e pecadoras, acabou sendo unha vida aborrecida por xentes ligadas ao poder, que o levaron á morte. Pero, por iso mesmo, a súa morte acabou sendo unha morte gloriosa para o mesmo Xesús, e unha fonte de luz, de vida e de esperanza para todos os homes e mulleres que se queiran achegar con confianza a esta fervenza de amor e de solidariedade.
A vida de Xesús orienta as vidas das persoas que o queremos seguir. A morte de Xesús fortalece a quen coma el se enfronta, servindo, cos poderes do mal. A resurrección de Xesús encabeza e esclarece a nosa propia resurrección, cando a nosa vida é unha vida que se desenvolve na busca sincera do querer de Deus no respecto e servizo á xente.
Quizais estamos afeit@s a vivir a Semana Santa con certa rutina. Unha mágoa! ¿E se intentásemos vivila a fondo, ao pé de Cristo, en comunidade, andando con el os camiños todos que o levaron do domingo de Ramos á Pascua de Resurrección? Seguro que nos había facer moito ben como persoas, como cristiás, como cidadáns.

26 marzo, 2020

Manuel Regal Ledo



  

BREVE MEDITACIÓN EN TEMPOS DE ALARMA
  


Que horas máis duras para tanta xente:
xente enferma, moribunda, morta,
xente medrosa, soa, desasistida,
fillos e fillas que non poden ir ver os seus,
sabendo que están en grande debilidade;
xente coidando, curando, con moito risco,
xente colaborando nas rúas de mil maneiras,
por oficio ou voluntariamente…!
Que inmensa fraxilidade a nosa,
pero tamén que inmenso afán de podela superar!
Persoas, esforzos, cartos,
Concellos, Comunidades, Estados,
o mundo todo en acción redentora!

Cada día palpando a nosa miseria e a nosa excelencia!
Todo envolto nun reencontrado alento de amor e de tenrura,
a quen multitudes lle chamamos dignamente Deus,
e a quen tamén multitudes lle chaman simple humanidade,
suscitada ou non polo medo ao peor.

A esta `marabillosa humanidade de carne e oso, sen nome,
ou a ese Deus con alma e corazón de pai ou nai amorosa,
podémolos invocar, escoitar, acoller e secundar
nesta hora de inseguridades, dores e mortes.

Para vernos sustentadas nestas horas de fraxilidade.
para podermos sacar de nós o mellor para o ben da xente máis aflixida,
para fortalecer a quen está ao pé da enfermidade, da dor, da morte,
e as persoas que deban estar retraídas e á espera.

Para que vivamos en total unión ante a gravidade do momento presente
sen distinguir razas, linguas, sexo, condición social,
credos relixiosos ou políticos.

Para que todo isto nos permita recapacitar sobre a nosa caducidade,
e, cando todo isto pase, que pasará
non esquezamos que somos po,
soamente redimible pola forza do amor solidario;
e poñamos a santa solidariedade universal como lei básica
das nosas normas, leis e constitucións,
como receitario básico de todos os idearios sociais, políticos e relixiosos.

Para valorar moito máis cousas tan humanas e cotiás
como é verse, conversar, bicarse, abrazar,
ollar con ollada fraterna a quen teñamos diante
sexa quen sexa, veña de onde veña.

Para reorientar o uso dos cartos, particulares ou públicos,
e poñelos sempre en primeiro lugar
ao mellor servizo dos coidados de toda a xente,
fuxindo de distingos, ostentacións e consumismos desordenados.

Para recoñecer pacificamente a nosa absoluta interdependencia
e facer dela unha entrañable riqueza cotiá
e non unha competitiva carreira de prepotencia egoísta.

Para valorar máis o retiro, a soidade, o silencio
espazos estes onde con frecuencia
os homes e mulleres batemos mellor coas nosas propias fontes
e nos volvemos máis sabios para a vida,
máis auténticos, máis pacíficos e pacificadores.

Para aprender desta amarga lección
unha nova maneira de sermos homes e mulleres
de sermos persoas, pobo e nación,
de tratarnos, de valorarnos,
de ollarnos á cara, de darnos as mans.

Que así sexa,
no nome da santa humanidade solidaria
ou no nome do Deus Pai ou Nai, fonte vigorosa de todas as apertas.



24 marzo, 2020

Tempo de Coresma: 5ª semana




29 de marzo: domingo 5º de Coresma

Evanxeo: Xn 11, 1.45. Breve: Xn 11,3-7.17.20-27.33b-45
As irmás de Lázaro mandaron dicirlle a Xesús:
—Señor, mira, o que amas está enfermo.
Ao oílo, dixo Xesús:
—Esta enfermidade non é para a morte, senón para a gloria de Deus, a fin de que por ela se glorifique o Fillo de Deus.
Xesús queríalles moito a Marta, á irmá dela e máis a Lázaro. Aínda que oíu que este estaba enfermo, deixouse estar aínda por dous días no sitio onde se atopaba. Despois disto, díxolles aos discípulos:
—Vaiamos outra vez a Xudea!
Cando chegou Xesús, atopouse con que Lázaro xa levaba catro días no sepulcro. Cando oíu Marta que Xesús estaba chegando, saíulle ao encontro. María, en cambio, quedou na casa. Díxolle entón María a Xesús:
—Señor, se ti estiveses aquí, meu irmán non morrería; pero eu sei que aínda agora, Deus che concederá calquera cousa que lle pidas.
Xesús  díxolle:
—Teu irmán resucitará.
Marta respondeulle:
—Ben sei que resucitará na resurrección, no día derradeiro.
Díxolle Xesús:
—Eu son a resurrección e a vida. Quen cre en min, aínda que morra, vivirá; e todo o que vive e cre en min, non morrerá endexamais. ¿Cres ti isto?
Ela respondeu:
—Si, Señor, eu creo que ti es o Cristo, o Fillo de Deus, que había de vir ao mundo.
Ao ver Xesús que ela estaba chorando, apertóuselle o corazón e, profundamente conmovido, preguntou:
—Onde o puxestes?
Contestáronlle:
—Señor, ven ver.
E Xesús botouse a chorar.
Daquela comentaban os xudeus: “¡Ai que ver como o quería!”
Pero algúns deles dixeron: E logo este, que deu vista aos ollos dun cego, ¿non podía facer que non morrese?
Xesús estremeceuse de novo, chegou á sepultura. Era unha cova e tiña unha pedra por riba.
Xesús ordenou:
—Arredade a pedra.
Marta, a irmá do finado, díxolle:
—Señor, xa cheira, que leva catro días.
Xesús contestoulle:
—¿Non che dixen que se cres, verás a gloria de Deus?
Arredaron entón a pedra. Xesús ergueu os ollos e dixo:
—Meu Pai, chouche grazas porque me escoitaches. Eu ben sabía que ti sempre me escoitas, pero díxeno pola sente que está aquí, para que crean que ti me mandaches.
E dito isto, gritou con voz forte:
—Lázaro, ven para fóra!
Saíu o morto; tiña os pés e as mans atados con vendas e a cara envolta nun sudario. Xesús ordenoulles:
—Desenleádeo e deixádeo ir.

19 marzo, 2020

Manuel Regal Ledo





ORACIÓN ANTE O CORONAVIRUS



Deus, Pai e Nai nosa,
compañeiro fiel, luz e alento das nosas vidas,
poñemos ante ti o peso amargo destas horas,
a xente que enferma e morre,
as persoas que traballan arreo en calquera medio
para que esta praga se conteña,
os postos de traballo, os negocios, as empresas que están no aire.

Aínda que consideramos imprescindible sentirte ao noso lado,
non che pedimos ningunha acción milagreira,
porque iso nin che dá gloria a ti, nin a nós nos robustece.

Que a túa sabedoría creadora,
que de sempre nos acompaña aos seres humanos,
guíe os pasos e as decisións de quen nos goberna e de todos nós.
Que o don do amor solidario,
que permanentemente nos ofreces como o gran remedio que embelece e salva o mundo,
atope en nós formas sinxelas, eficaces, responsables,
que alivien as penalidades de quen nos rodea.
Dese xeito poderemos trocar os medos en coidados,
a angustia en esperanza,
e o mal xenio polo confinamento obrigado nun espazo vivo, creativo,
cargado de amor, de humor e de beleza humana.

Que a túa memoria, Deus, Pai e Nai nosa,
sempre tan preocupado polo mellor para a xente,
nos axude a aproveitar os tempos de obrigada soidade e silencio
para repensar as nosas vidas e as trazas do mundo no que vivimos,
e descubrir o valor do máis importante:
a saúde, a relación, o encontro, o vivir colectivamente en todo.

Que estes días cargados de preocupacións diversas
nos fagan especialmente sensibles ás persoas que perderán o traballo
ou verán minguados ou arruinados os seus negocios ou empresas,
coa ameaza de que, unha vez máis, a xente máis débil cargue coa crise.

Que estes tempos nos que estamos tan atentos a este problema que nos acosa
nos permitan recordar
que en países do terceiro ou cuarto mundo
morren millóns de seres humanos cada ano
por non teren auga, pan, unha vacina que custa 1 euro,
e ante todo iso somos indiferentes.

Deus, Pai, Nai nosa,
compañeiro fiel, luz e alento das nosas vidas,
nas túas mans repletas sempre de inmenso amor dispoñible
poñémonos nós e toda a humanidade.
Grazas por estar coidadosamente, creadoramente ao noso lado.


Tempo de Coresma: 4ª semana



   
22 de marzo: Domingo 4º de Coresma

Evanxeo: Xn 9,1-41. Breve: 9, 1.6-9.13-17.34-38
Unha vez (estaba Xesús no templo) e ao pasar, viu a un cego de nacemento. Entón cuspiu na terra e fixo lama co cuspe e untoulle os ollos ao cego con ela, dicíndolle:
—Vaite lavar na piscina de Siloé (que quere dicir enviado).
El foi, lavouse e volveu con vista. Entón a veciñanza e quen antes o viran andar a pedir, preguntaban:
—¿Non é este o que estaba sentado pedindo?
Uns dicían: o mesmo; outros dicían: non, pero aseméllaselle; e el dicía: son eu.
Levaron onda os fariseos o que fora cego. Era sábado o día no que  Xesús fixo lama e lle abriu os ollos. E tamén os fariseos lle preguntaban como chegara a ver. El respondeulles:
—Untoume lama polos ollos, laveime e vexo.
Algúns dos fariseos dicían: Este home non vén de Deus, que non garda o sábado. Outros, en cambio, dicían: ¿E logo podería un home pecador facer estes sinais? E había división entre eles. Entón preguntáronlle outra vez ao cego:
—¿A ti que che parece ese home que lle deu vista aos teus ollos?
El contestou:
—Que é un profeta.
Respondéronlle eles:
—Ti naciches todo envolto en pecado ¿e vasnos ensinar a nós?
E botárono fóra. Oíu Xesús que o botaran fóra, buscouno e preguntoulle:
—¿Cres ti no Fillo do home?
El respondeulle:
—E quen é, Señor, para que crea nel?
Díxolle Xesús:
—Éche o mesmo que estás vendo e que está a falar contigo.
El dixo:
—Creo, Señor.
E prostrouse diante del.

18 marzo, 2020

Coresma 2020




A APERTA DO PAI


Proxectamos esta celebración sobre o texto de Lc 15, 1-3.11-32. Dalgunha maneira queremos revivir a experiencia de perdón que nos propón Xesús: o abrazo do Pai. Polo tanto seguiremos na celebración os pasos que se dan na mesma parábola.

1.--En silencio, recordo das catro actitudes do “modo” oración: fe, desexo amoroso, dispoñibilidade, gratitude. Pódese acompañar cunha música adecuada.

2.- Lectura dramatizada de Lc 15, 1-3.11-32.

3.- Silencio de novo, coa música de fondo.

4.- “O pai deulle a parte dos seus bens”  (Grandeza)

            Canto:
SEÑOR, DEUS NOSO,
QUE ADMIRABLE É O EU NOME
EN TODA A TERRA (2)


Do salmo 8

Cando contemplo o ceo, feitura da túa man,
a lúa e as estrelas que nel fixaches,
¿qué somos as persoas que de delas te lembres,
o ser humano para que del te ocupes?

Fixéchesnos á túa imaxe e semellanza,
coroáchesnos de honor e dignidade;
confiáchesnos as obras das túas mans,
puxéchesnos ao coidado de toda a creación.

Silencio: agradecemos esta realidade nosa.

Traballo entre sesións




(Quinta sesión: 9 de maio de 2020)

A Eucaristía e o Matrimonio


Lecturas
- TORRES QUEIRUGA, A., O matrimonio como sacramento (do material fotocopiado entregado pola Escola de Espiritualidade.)
-  TORRES QUEIRUGA, A., A Eucaristía encontro vivo co Señor (do material fotocopiado entregado pola Escola de Espiritualidade.)

Cuestións que poden ir orientando a túa lectura:
Eucaristía:
1.      Por que che parece que a Eucaristía é o sacramento central?
2.      Cando pensabas/pensas que Cristo se fai presente na Eucaristía?
3.      Se Cristo está sempre presente, qué significa a “consagración”?
4.      Son iguais todas as presenzas de Cristo? En que se diferencian?
5.      Significado e práctica da “comuñón”: pan e viño, Cristo, os demais, o mundo. Relaciona con isto o antigo “ite, missa est”!
Matrimonio
1.   Como explicaríamos para que é o matrimonio?
2.   O matrimonio civil é verdadeiro matrimonio?
3.   Que supón a celebración sacramental do matrimonio? Que vantaxes, que desvantaxes lle ves?
4.   Cando hai crise, que debe pesar máis: a falta de amor, a fidelidade á parella e/ou o ben dos fillos?
5.   Como vemos o que hoxe está a pasar co "matrimonio"?

- PAPA FRANCISCO,  Evangelii gaudium, cap. 4º “Dimensión social da evanxelización” nn. 176-258.

“Evanxelizar é facer presente no mundo o reino de Deus” (n. 176), empeza dicindo o Papa. Iso implica que  “Deus, en Cristo, non redime soamente a persoa individual, senón tamén as relacións sociais entre os seres humanos”(n. 178). Todo este capítulo está dedicado a desenvolver este aspecto social da evanxelización, e despois de  razoar esta consecuencia nos nn 177-185, vaina explicitando en tres apartados: “A inclusión social dos pobres” (nn 186-216), “O ben común e a paz social” (nn. 217-237), “O diálogo social como contribución á paz” (nn. 238-258). O primeiro apartado mestura sentido evanxélico e funcionamento económico; o segundo ten un matiz filosófico a partir duns principios repetidamente citados polo Papa; o terceiro propón o diálogo (fe ciencia, diálogo ecuménico, co xudaísmo, interrelixioso, social) como ferramenta básica de construción social.

                DA LECTURA DESTE TEXTO, QUÉ DÚAS COUSAS ME IMPRESIONARON MÁIS?

            Atopamos aquí xa, en xerme, moitas das mensaxes que posteriormente o Papa foi desenvolvendo en diferentes tempos e ocasións.



17 marzo, 2020

Obradoiro de Espiritualidade 4



A IGREXA: CRISE E ESPERANZA

Núcleo vital 3º:
A graza de ser persoa evanxelizada e evanxelizadora

Textos bíblicos:
Lc 8, 1-8: Co equipo evanxelizador de Xesús, sementando o don de Deus.
Mt  5, 43-48: O núcleo do kerigma de Xesús.
Lc 4, 14-21: O plan evanxelizador de Xesús segundo Lucas.
Xn 4, 4-42: Un exemplo de acompañamento.

Para entrar en contacto coa túa experiencia de vida
— Temos a experiencia de sermos persoas bautizadas, de forma parte dunha comunidade cristiá (pequeniña Igrexa local), de termos recibido o don do amor de Deus? Desde esa experiencia, ¿sentímonos de verdade implicadas na tarefa de vivir e compartir o evanxeo coa xente que nos rodea?
—Temos algunha experiencia desa evanxelización “persoa a persoa” na vida diaria, familiar, profesional, de amizades?
— Tes algunha experiencia de ser persoa acompañada no teu camiño humano e de fe, e tamén de acompañar a outras persoas no mesmo?
— O sacramento do perdón está sendo para ti un espazo onde experimentar a nosa condición de persoas pecadoras e perdoadas desde o amor?

Tempo de oración
—Busca un tempo, un espazo axeitado.
—Practica un símbolos sinxelos que te axuden a situarte en oración: acender unha veliña, sentar de forma implicada, relaxar o corpo, facer o nome do Pai con calma… Se rezas no medio da natureza, contempla agradecido o que te rodea, que son sinais tamén da presenza de Deus, …
—Toma conciencia de que estás na compaña de Deus, en Deus, con Xesús, no Espírito. Déixate recrear nisto.
—Di o Papa na Evangelii gaudium que o fundamental  do primeiro anuncio cristián é isto: “Xesucristo ámate, deu a súa vida por te salvar, e agora está vivo ao teu carón cada día, para te iluminar, para te fortalecer, para te liberar”. ¿Vivimos isto, que é o fundamental do que podemos compartir? Procuramos entrar neste mundo de realidades agradecendo momentos vividos, desexando, abríndonos a ese don, reactivando a nosa condición de persoas evanxelizadas, para logo poder evanxelizar ben.
—Remata cantando algo, rezando o Noso Pai.



16 marzo, 2020

4º Encontro 2019 / 2020






1.- Para poñerse en modo oración: fe, desexo amoroso, dispoñibilidade, gratitude.
     Tempo de silencio para facelo individual e colectivamente.

2.- Unción co amor desmedido de Deus.

3.- Oramos cos salmos de peregrinación, nesta peregrinación anual cara a vivir a experiencia eclesial con humildade e firmeza.

Canto:
PRETO DE TI VIVIR QUERO, SEÑOR,
ANQUE DEBA SUFRIR NA CRUZ DA DOR.
FIRME  NO SUFRIMENTO HEI DE CANTAR ASÍ:
MÁIS PRETO QUERO ESTAR, MEU DEUS, DE TI.

12 marzo, 2020

Tempo de Coresma: 3ª semana




15 de marzo: domingo 3º de Coresma

Evanxeo: Xn 4, 5-15.19b-26.39a.40-42
Nunha ocasión chegou Xesús a unha cidade da Samaría chamada Sicar, preto do terreo que lle deixara Xacobe a seu fillo Xosé. Estaba alí o pozo de Xacobe. E Xesús, canso do camiño, sentou onda o pozo. Era ao pé do mediodía. Chegou unha muller da Samaría sacar auga. E Xesús díxolle:
Dáme de beber.
(Os seus discípulos foran á vila, mercar comida).
Preguntoulle entón a muller samaritana:
—¿Como é que ti, sendo xudeu, me pides a min, muller samaritana que che dea de beber? (Porque os xudeus non se levan cos samaritanos).
Respondeulle Xesús:
—Se coñeceses o don de Deus e quen é o que che di “dáme de beber”, ti mesma lle pedirías a el e el daríache auga viva.
Replicoulle a muller:
—Señor, se ti nin sequera tes caldeiro e o pozo é fondo, ¿de onde pensas quitar esa auga viva? ¿Seica es ti máis ca o noso pai Xacobe, quen nos deu este pozo, do que beberon el, seus fillos e máis o seu gando?
Xesús contestoulle:
—Todo o que bebe desta auga terá sede outra vez; pero quen beba da auga que eu lle darei, nunca máis terá sede; a auga que eu lle darei converterase dentro del nunha fonte que saltará ata a vida eterna.
A muller suplicou:
—Señor, dáme, logo, desa auga para non ter sede nin ter que vir aquí por ela. Vexo que ti es profeta. Os nosos pais adoraron neste monte e vós dicides que é en Xerusalén onde hai que adorar.
Xesús díxolle:
—Faime caso, muller; chega a hora en que nin neste monte nin en Xerusalén adoraredes o Pai. Vós adorades o que non coñecedes; nós adoramos o que coñecemos, pois a salvación vén dos  xudeus. Pero chega a hora –é xa agora--  en que os verdadeiros adoradores adorarán o Pai en espírito e verdade, pois eses son os adoradores que procura o Pai. Deus é espírito e cómpre que quen o adora o adore en espírito e verdade.
Respondeulle a muller:
—Sei que esta para vir o Mesías, o chamado Cristo. Cando el veña, hanos anunciar todas as cousas.
Díxolle Xesús:
—Son eu, o que está falando contigo.
Moitos samaritanos daquela vila creron nel pola palabra da muller, que declaraba: “Díxome todo canto eu fixen”. Por iso os samaritanos chegados onda el rogábanlle que quedase con eles; e quedou aí dous días. E creron aínda moitos máis polo que el lles dixo. Dicíanlle despois á muller:
            —Xa non cremos polo que ti nos dixeches; nós mesmos o escoitamos e sabemos que este é de verdade o salvador do mundo.