Tempo de Advento: 1ª semana

ADVENTO

Advento, o tempo da chegada, das chegadas de Deus. Chegadas do pasado, que rememoramos e celebramos, porque sosteñen a nosa esperanza; chegadas do presente, ás que se nos pide estar moi atent@s, para non desaproveitar a súa forza de vida, a súa oferta; chegadas do futuro, máis o menos preto, coas que Deus mesmo está comprometido, e para as que a nós se nos pide fe e tamén compromiso.

Deus vén. O seu é vir sempre. Non fai falla que llo pidamos. O seu é vir sempre co pan debaixo do brazo, coa vida debaixo do brazo, coa boa ventura debaixo do brazo. De nós depende pechar ou abrir portas, pechar ou abrir soños, pechar ou abrir cambios, pechar ou abrir vida. Certo que á xente de aldea sempre nos gustou abrirlle a quen peta a nosa porta, facelo pasar, invitalo a algo ao quente da cociña. E así pode ser con Deus.

Vivir o Advento cos pés e co corazón na terra; todo o que fagamos ou deixemos de facer estará asentado nas vidas de cada día, coa xente coa que formamos familia, comunidade, pobo; vidas de cada día repletas de fraxilidades. Vivilo tamén cos pés e co corazón no medio da xente máis desposuída, pois ese é o espazo especialmente escollido por Deus para os encontros con el.

O Evanxeo de cada día vai debullando para nós a riqueza que Deus nos ofrece na palabra e nos feitos de Xesús. Cousas moi simples e moi fondas, que chegan aos nosos corazóns, ás nosas vidas dando paz, alento, esperanza.

27 de novembro: 1º Domingo de Advento

1ª lectura: Is 2, 1-5. Salmo 121, 1-2. 4-5. 6-7. 8-9

2ª lectura: Rom 13, 11-14a

Evanxeo: Mt 24, 37-44

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Coma nos tempos de Noé, así pasará cando veña o Fillo do Home. Antes do diluvio comían, bebían e casaban ata o día que Noé entrou na arca; e de nada se decataron ata que veu o diluvio e os enguliu a todos. O mesmo pasará cando veña o Fillo do Home. Entón estarán dous homes no agro; levarán a un e deixarán o outro. Estarán dúas mulleres moendo no muíño, levarán a unha e deixarán a outra.

Vixiade, porque non sabedes nada do díia no que virá o voso Señor. Entendédeo ben: se soubese o dono da casa a que hora vai chegar o ladrón, estaría á espreita e non permitiría que lle asaltasen a casa. Así tamén: estade vós preparados, porque na hora menos pensada preséntase o Fillo do Home.

Tempo Ordinario: 34ª semana

20 de novembro: Solemnidade de Xesús Cristo, rei do universo

1ª lectura: 2 Sam 5, 1-3. Salmo: 121, 1-2. 4-5.

2ª lectura: Col 1, 12-20.

Evanxeo: Lc 23, 35-43

Cando Xesús estaba cravado na cruz, a xente estaba mirando e os xefes moqueábanse del dicindo:

—A outros salvounos. Pois que se salve agora a si mesmo, se é o Cristo de Deus, o elixido.

Tamén os soldados se burlaban del e achegándose ofrecíanlle vinagre, dicindo:

—Se ti es o rei dos xudeus, sálvate a ti mesmo.

E había un letreiro enriba del: “Este é o rei dos xudeus”.

Un dos bandidos que estaban crucificados insultábao tamén:

—¿Non es ti o Cristo? Pois sálvate ti e sálvanos a nós.

Pero contestoulle o outro, reprendéndoo:

—¿Seica non temes a Deus, ti que sofres a mesma condena ca el? Nós, polo menos, recibimos o que merecemos, pero este non fixo mal ningún.

E dicíalle:

—Xesús, lémbrate de min cando chegues ao teu reino.

Xesús respondeulle:

—Asegúroche que hoxe estarás comigo no paraíso.

Tempo Ordinario: 33ª semana

 

13 de novembro: Domingo 33º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Mal 3, 19-10a. Salmo: 97, 5-6. 7-8. 9a. 9bc.

2ª lectura: 2 Tes 3, 7-12.

Evanxeo: Lc 21, 5-19

Nunha ocasión comentaban algúns a fermosa cantería con que estaba construído o templo, e os exvotos que o adornaban. Pero Xesús díxolles:

—Todo isto que estades a contemplar, chegará o día no que todo será derruído, non quedará pedra sobre pedra.

Eles preguntáronlle:

—Mestre, dinos, ¿cando van pasar estas cousas?, ¿cal será o signo de que van suceder?

El empezoulles a dicir:

—Estade atentos, para non vos extraviar. Porque han vir moitos no meu nome dicindo: “son eu” e “está a chegar o momento”, pero non os sigades. Cando oiades falar de guerras e desordes, non vos asustedes, porque iso ten certamente que acontecer primeiro, pero aínda non será a fin.

Entón díxolles:

—Erguerase pobo contra pobo, reino contra reino; haberá grandes terremotos, pestes e fames en diversos lugares, cousas espantosas e grandes sinais no ceo. Pero antes de todo isto botaranse sobre vós, perseguíndovos; levaranvos ás sinagogas e á cadea, ante reis e gobernadores por causa miña; así teredes a oportunidade de dar testemuño. Metede ben na cabeza que non tedes que preocuparvos pola vosa defensa, que eu vos darei unha elocuencia e máis unha sabedoría que non poderán resistir parentes e amigos. mataranvos a algúns de vós e aborreceranvos todos por causa miña, e máis non perderedes nin un pelo da vosa cabeza. Coa vosa perseveranza salvaredes as vosas vidas.

Tempo Ordinario: 32ª semana

6 de novembro: Domingo 32º do Tempo Ordinario

1ª lectura: 2 Mac 7, 1-2. 9-14. Salmo: 16, 1. 5-6. 8b e 15.

2ª lectura: 2 Tes 2, 16—3, 5.

Evanxeo: Lc 20, 27-38

Unha vez chegaron onda Xesús algúns saduceos, eses que negan que haxa resurrección, e preguntáronlle:

—Mestre, Moisés deixou escrito: “Se lle morre a alguén seu irmán sen deixar fillos, que case coa viúva de seu irmán, para lle dar descendencia”. Pois dunha vez había sete irmáns. O primeiro casou e morreu sen fillos. Despois casou coa súa muller o segundo; e logo o terceiro, e así os sete foron casando coa viúva, e todos morreron sen deixar fillos. Ao cabo, morreu tamén a muller. Ora ben, cando resuciten, ¿de cal deles vai ser a muller, se estivo casada cos sete?

Xesús contestoulles:

—Neste mundo os homes e máis as mulleres casan entre eles. Pero as persoas que sexan dignas da vida futura e da resurrección de entre os mortos, non casarán nin eles nin elas, pois non poden morrer. Son coma anxos e son fillos de Deus por naceren na resurrección.

E que resucitan os mortos ben o deixou indicado Moisés, cando dixo do Señor no episodio da silveira: “O Deus de Abraham, o Deus de Isaac e o Deus de Xacobe”. E Deus non é un Deus de mortos, senón de vivos, para El todas as persoas están vivas.

E nisto algúns dos letrados dixéronlle:

—Ben falado, Mestre.

E xa non se atrevían a preguntarlle máis nada.