Manuel Regal Ledo
VIA CRUCIS ALDEÁN
Ofrecemos este Via Crucis, por se a algunha persoa ou grupo lle pode interesar. Pódese reducir todo o que se considere oportuno.
O porqué deste Via Crucis
Desde o primeiro momento as persoas e comunidades cristiás decatáronse da carga especial que tiña para elas aquel recorrido doloroso que levara a Xesús de Nazaré desde o pazo de Pilatos, que o acababa de condenar a morte, ata o calvario, onde morrería inxustamente axustizado nunha cruz.
Deseguida se construíron relatos que narraban o acontecido, e deseguida tamén estes relatos correron de man en man, de comunidade en comunidade, incluso antes do que os mesmos evanxeos, alimentando a dor, a admiración, o agradecemento por aquel Xesús disposto a morrer, se tal fixese falla, antes de deixar de ser fiel a Deus e ao que Deus lle empuxaba a facer e defender.
Todo isto callou desde hai moitos anos na devoción do “Via Crucis” (Camiño da Cruz), que, sobre todo no tempo da Coresma, foi andado individual ou comunitariamente; para facilitar iso, en todas as igrexas –ás veces tamén fóra das igrexas-- estaban gravadas pequenas taboíñas, cadros ou pinturas, que reproducían cada unha das catorce estacións nas que se dividía o recorrido do pazo de Pilatos ata o Calvario. A xente simbolizaba o recorrido de Xesús desprazándose ela tamén ao longo da Igrexa. E o seu corazón, doído e agradecido, facíase un con Xesús naquelas horas para el tan tremendas.
Desde sempre tamén as persoas e comunidades cristiás entenderon que a dor e morte de Xesús, o seu “Vía Crucis” particular, tiña continuidade na dor, na angustia, na morte de tantísimos homes e mulleres, que, coma el, sufrían na inocencia os golpes inxustos que alguén indebidamente descargaba sobre eles.
O “Vía Crucis” de Xesús resoa no mundo da aldea dun modo moi especial. Pensamos que o mundo da aldea en Galicia ten tamén o seu particular “Vía Crucis”, vinculado ao de Xesús. Por todo isto queremos manter a antiquísima devoción do “Vía Crucis”, unindo entrañablemente esas dúas persoas: a de Xesús e a do home ou muller de aldea, pensando que desa unión lle virá a Xesús un rostro histórico que o identifique entre nós, e ao home ou muller de aldea, alguén con quen identificarse, alguén a quen agarrarse, alguén do que recibir forza, na busca dunha pacificación, dunha liberación da que tanto precisa.