Tempo de Nadal: 2ª semana

 

2 de xaneiro: Domingo 2º despois do Nadal

1ª lectura: Eclo 24, 1-2. 8-12. Salmo: 147

2ª lectura: Ef 1, 3-6. 15-18

Evanxeo: Xn 1, 1-18

No principio existía a Palabra, e a Palabra estaba onda Deus e a Palabra era Deus. Ela estaba no principio onda Deus.

Todo foi feito por ela, e sen ela non se fixo nada do que foi feito. Nela estaba a vida, e a vida era a luz da xente toda; a luz alumea na tebra e a tebra non a deu apagado.

Houbo un home mandado por Deus, o seu nome era Xoán. Este veu de testemuña para dar testemuño da luz, para que todas as persoas cresen por el. Non era el a luz, senón que veu para dar testemuño da luz.

A Palabra era a verdadeira luz que alumea a todo ser humano que vén a este mundo. Ela estaba no mundo, e o mundo foi feito por ela, pero o mundo non a recoñeceu. Veu á súa propiedade e os seus non a acolleron. Pero a cantos a recibiron —aqueles homes e mulleres que cren no seu nome— deulles o poder de seren fillos e fillas de Deus. Estes non naceron do sangue, nin da vontade da carne, nin da vontade do ser humano, senón de Deus.

E a Palabra fíxose carne e plantou entre nós a súa tenda, e nós vimos a súa gloria, gloria coma de Unixénito que vén do Pai, cheo de graza e de verdade.

Xoán deu testemuño del exclamando: "Este é aquel de quen eu vos dixen: O que vén detrás miña pasa diante miña, pois existía primeiro ca min".

Tempo de Nadal

 

TEMPO DE NADAL

Xa o 24 de decembro empeza o tempo do Nadal, que durará ata o domingo do Bautismo do Señor.

O Nadal é un tempo frío e chuvioso normalmente nas nosas latitudes, pero ao mesmo tempo cálido, que envolvemos en sinais de tenrura, de ledicia e de festa: luces, ceas e xantares, compras, regalos, relacións coa familia e con xente amiga. Un tempo no que, no medio de todo isto, hai bastante superficialidade, bastante insatisfacción, bastante baleiro, porque frecuentemente nos quedamos a medio camiño, non imos ao fondo das cousas, das vidas.

O cristianismo achegouse á festa pagá do Sol —que está na base da nosa festa do Nadal— ofrecendo unha fe, un convencemento fondo: os homes e mulleres que imos poboando o mundo non estamos sos, non estamos tampouco ao libre dispor dunhas forzas escuras, nin dun fatídico destino. Todos, todas nós somos persoas acompañadas. Somos persoas habitadas por un misterio de luz e de amor, que nos dá orixe e que camiña ao noso lado, dentro de cada un, de cada unha de nós, invitándonos a entrar nunha dinámica de unidade solidaria, onde todos, todas, atoparemos a nosa máis limpa identidade, a nosa paz. Un misterio de luz e de amor que podemos percibir, nomear coa palabra que máis nos praza, e que sempre se nos ofrece para unha relación misteriosa e fecunda. Todo isto, iso si, vivido nas ás da inseguridade, da fe, desde o respecto máis profundo polo que somos os seres humanos, sen xogar para nada coas nosas nudeces, cos nosos medos, coas nosas aspiracións.

Deus é amor. Deus é presenza. Deus éncheo todo. Deus é carne, é materia, é historia. Deus é ser humano e natureza. Deus ofrécesenos en todo. Deus é amigo. Deus anuncia solidariedades fondas. En Deus vivimos e existimos.

O Nadal vainos permitir entrar neste mundo. Faino con relatos, con escenas moi sinxelas, moi familiares, recubertas, se cadra, por unha nube de fantasía que non intenta sobar o misterio, senón poñernos humildemente ás súas portas, para que o percibamos con inocencia. Algo delicado, que podemos estragar co noso afán de querer razoar e dominar todos os bordes dese misterio de Deus, que, ao tempo, é o misterio dos seres humanos.

24-25 de decembro: sábado, nacemento do Señor Xesús

Misa da noite

1ª lectura: Is 9, 1-6. Sal 95.

2ª lectura: Tit 2, 11-14

Evanxeo: Lc 2, 1-14.

Naqueles días, saíu un decreto do emperador Augusto ordenando facer un censo do mundo enteiro. Este primeiro censo fíxose no tempo en que Quirino era gobernador de Siria. E todo o mundo se foi empadroar, cadaquén á súa cidade. Tamén subiu Xosé desde a aldea de Nazaré en Galilea ata á aldea de David, chamada Belén, na Xudea, por ser Xosé da cada e da familia de David, para empadroarse con María, a súa prometida, que estaba embarazada.

Estando alí, chegoulle a María o tempo do parto e deu á luz o seu fillo primoxénito; envolveuno nuns capizos e deitouno nunha manxadoira, porque dentro da pousada non había lugar para eles.

Había naquela comarca uns pastores que pasaban a noite ao descuberto, vixiando o seu rabaño. Presentóuselles un anxo do Señor, e a gloria do Señor rodeounos co seu resplandor, e quedaron cheos de medo. Pero o anxo díxolles:

—Non teñades medo, que vos veño traer a boa nova dunha grande alegría para todo o pobo: Hoxe, na cidade de David, naceuvos un Salvador, o Mesías, o Señor. E este será o sinal para vós: Atoparedes un neno envolto en capizos e deitado nunha manxadoira.

E, de súpeto, arredor do anxo apareceu unha multitude do exército celestial, que loaba a Deus dicindo:

—Gloria a Deus no ceo e na terra paz para a xente que goza do seu amor.

Tempo de Advento: 4ª semana

  

19 de decembro: domingo 4º de Advento

1ª lectura: Miq 5, 1-4a. Salmo: 79

2ª lectura: Heb 10, 5-10.

Evanxeo: Lc 1, 39-45

Naqueles mesmos días saíu María con moita présa camiño da montaña a unha vila de Xudea. Entrou na casa de Zacarías e saudou a Isabel. E en oíndo Isabel o saúdo de María, o neno brincoulle no ventre. Entón chea do Espírito Santo, exclamou Isabel a grandes voces:

—Bendita ti entre as mulleres e bendito o froito do teu ventre. ¿Quen son eu para que me visite a nai do meu Señor? Pois ao que chegou o teu saúdo aos meus oídos, brincou de alegría a criatura no meu ventre. ¡Ditosa ti, que criches que se cumpriría canto che anunciaron de parte do Señor!

Tempo de Advento: 3ª semana

 

12 de decembro: Domingo 3º de Advento

1ª lectura: Sof 3, 14-18a. Sal Is 12, 2-6.

2ª lectura: Flp 4, 4-7

Evanxeo: Lc 3,10-18

Cando Xoán Bautista percorría todo a rexión do Xordán, pregoando un bautismo de conversión), a xente preguntáballe:

—¿E logo, que temos que facer?

El respondíalles:

—Quen teña dúas túnicas, que comparta con quen non teña ningunha, e que fago o mesmo quen teña comida.

Foron tamén uns recadadores de impostos a se bautizar, e preguntáronlle:

—Mestre, ¿qué temos que facer?

El contestoulles:

—Non esixades máis do que vos teñen disposto.

Tamén uns soldados lle preguntaron:

—E nós, ¿qué temos que facer?

El contestoulles:

—Non vos aproveitedes de ninguén con denuncias falsas, e contentádevos coas vosas pagas.

Como o pobo estaba esperando polo Mesías, empezaba a pensar se acaso non o sería Xoán; pero el declarou diante de todo o mundo:

—Eu bautízovos con auga, pero está a chegar o que é máis forte ca min, e a quen eu non son digno de lle desatar os amallós do seu calzado. El havos bautizar con Espírito Santo e lume. Porque trae a forcada na man, para limpar a súa eira, recoller na hucha o seu trigo e queimar a palla no lume que nunca amortece.

Con esta e outras moitas exhortacións anunciáballe a Boa nova á xente.

Tempo de Advento: 2ª semana

5 de decembro: Domingo 2º de Advento

1ª lectura: Bar 5, 1-9. Sal 125.

2ª lectura: Flp 1, 4-6. 8-11

Evanxeo: Lc 3, 1-6

No ano quince do imperio do emperador Tiberio César, sendo Poncio Pilato gobernador de Xudea e Herodes tetrarca de Galilea, e o seu irmán Filipo, tetrarca de Iturea e máis da Traconítide, e Lisanio, tetrarca de Abilene; baixo o pontificado de Anás e Caifás, chegoulle a palabra de Deus a Xoán, fillo de Zacarías, no deserto. E percorreu toda a rexión do Xordán, pregoando un bautismo de conversión, para o perdón dos pecados, conforme está escrito no libro do profeta Isaías:

“Unha voz clama no deserto: Preparade o camiño do Señor, achanzade os seus vieiros; toda barranqueira se cubrirá, todo monte e outeiro se rebaixará, os camiños tortos hanse endereitar e os escabrosos hanse achanzar. E todo o mundo verá a salvación de Deus.

Traballo entre sesións

 

(Segunda sesión: 18 de decembro 2021)

Deus crea por amor 

Lecturas:

TORRES QUEIRUGA, A., Recuperar a creación. Por unha relixión humanizadora. SEPT, 1996, Páxinas: 13-67.

Cuestións que poden ir orientando a lectura do texto:

1.- Que cousas da fe cres ( ou crías antes) que non es capaz de crer de verdade?

2.- A vida e a relixión: xuntas, afastadas, cómo inflúen entre si?

3.,- Examina as imaxes de Deus que tiveches ao longo da vida (ou tes agora).

4.- Como che soa a idea "creación"? Normal? Rara? Comparacións.

5.- Medo a Deus: Tivéchelo? Telo? Telo e non o recoñeces?

6.- Deus Pai/Nai: artificioso ou profundo?

Oración (suxestións para facer a oración na casa, en clave de "casa común")

1.- Busco un espazo e un momento tranquilo. Doume un tempo para a oración, 15-30´.

2.- Pode ser na casa ou fóra. Se é fóra, podo empezar por percibir a natureza que me rodea como formas da presenza de Deus. Emprego a natureza como maneira de tomar conciencia desa presenza. Se é na casa, podo empregar pequenos símbolos, que tamén serán da natureza ou froito da man creadora dos seres humanos, para meterme nesa presenza: unha veliña, unha planta, unha imaxe, rostros de xente marxinal, ...

3.- procedo a acender unha veliña. A luz, un símbolo da presenza e da acción de Deus. Fago o sinal da cruz lentamente sobre o meu corpo; Deus apaixonado por min.

4.- Meto en silencio o meu corpo, a miña mente, os meus sentimentos e emocións, o meu ser máis total, máis fondo, o meu inconsciente incluso, e seime así, todo en Deus. Recréome nisto.

5.- Repaso as cinco actitudes dunha espiritualidade de criatura: admiración, agradecemento, loanza, dispoñibilidade, confianza para cargar co peso, coa conflitividade e co gozo da casa común.

6. Podo ler o texto do evanxeo do día, relelo, deixarme ferir por el, centrarme naquela palabra ou palabras que máis me afectaron e en silencio deixar que entren en min.

7.- Remato dando grazas polo tempo vivido en oración e repasando brevemente as cinco actitudes anteriores, para que tamén me acompañen en todos os momentos do día.

1º Encontro Escola de Espiritualidade curso 2021 / 2022

 

A humilde grandeza de sermos e facérmonos criaturas

Símbolo: Calquera criatura que vemos ou recordamos.

Canto e pregaria:

CON TODAS AS CRIATURAS

ENTOEMOS A CANCIÓN

QUE DÍA E NOITE PROCLAMA

A GLORIA DO CREADOR.

CANTO O SOL

CANTO O MAR

CANTA TODO

CANTO HAI  (2)

Que grande te nos mostras, Deus, Fonte de Vida,

no cosmos, na natureza saída das túas mans!

Que singular e creativo te apareces

en cada home ou muller, sempre orixinal, nunca repetible! 

Que fermoso e singular te presentas en cada animaliño

dos millóns de especies que poboan o noso mundo!

Que íntimo e familiar te nos ofreces

acompañándonos coma un amigo fiel que nos comprende sempre!

Que misteriosamente próximo te presentas

no teu fillo Xesús, un de tantos, un excepcionalmente teui!

Que grande es no Espírito co que nos agasallas,

para afirmarnos en ti, para sermos creadoras contigo, na dor e na ledicia!

Que sinxelo e marabilloso te nos fas

en quen aprendeu de ti a honra de convivir coa xente pequena!

Que marxinal e esixente te nos amosas

na metade dos seres humanos que escasamente son!

Meu Deus, admírote e adórote en todas as criaturas,

nelas agradézote e entrégome a ti.

Silencio: para a admiración, o agradecemento, a adoración, a dispoñibilidade.

Memoria solidaria: Deus convócanos con el á solidariedade

Evanxeo: Mc 12, 43-44

Xesús chamou os seus discípulos e díxolles: "Asegúrovos que esa pobre viúva botou máis que os ricos todos. Pois eles botaron do que lles sobraba, pero ela, na súa pobreza, botou o que tiña para vivir".

Cantiga:

MIRA, MEU DEUS, AQUÍ ESTOU PARA QUERERTE,

ESTAS MANS, ESTAS MANS PARA SERVIRTE

EN QUEN MÁIS PRECISA DELAS.

Noso Pai, Nai, en quen somos e existimos...

Bendición final: Acollemos a bendición de Deus bicando algunha criatura, que pode ser calquera das innumerables cousas que nos rodean.

Tempo de Advento: 1ª semana

ADVENTO

Advento, o tempo da chegada, das chegadas de Deus. Chegadas do pasado, que rememoramos e celebramos, porque sosteñen a nosa esperanza; chegadas do presente, ás que se nos pide estar moi atent@s, para non desaproveitar a súa forza de vida, a súa oferta; chegadas do futuro, máis o menos preto, coas que Deus mesmo está comprometido, e para as que a nós se nos pide fe e tamén compromiso.

Deus vén. O seu é vir sempre. Non fai falla que llo pidamos. O seu é vir sempre co pan debaixo do brazo, coa vida debaixo do brazo, coa boa ventura debaixo do brazo. De nós depende pechar ou abrir portas, pechar ou abrir soños, pechar ou abrir cambios, pechar ou abrir vida. Certo que á xente de aldea sempre nos gustou abrirlle a quen peta a nosa porta, facelo pasar, invitalo a algo ao quente da cociña. E así pode ser con Deus.

Vivir o Advento cos pés e co corazón na terra; todo o que fagamos ou deixemos de facer estará asentado nas vidas de cada día, coa xente coa que formamos familia, comunidade, pobo; vidas de cada día repletas de fraxilidades. Vivilo tamén cos pés e co corazón no medio da xente máis desposuída, pois ese é o espazo especialmente escollido por Deus para os encontros con el.

O Evanxeo de cada día vai debullando para nós a riqueza que Deus nos ofrece na palabra e nos feitos de Xesús. Cousas moi simples e moi fondas, que chegan aos nosos corazóns, ás nosas vidas dando paz, alento, esperanza.

28 de novembro: domingo 1º de Advento

1ª lectura: Xer 33, 14-16. Sal 24

2ª lectura: iTes 3, 12—4,2.

Evanxeo: Lc 21, 25-28.34-36

Haberá sinais no sol, na lúa e nas estrelas, e na terra as nacións tremerán coa angustia ante o bruar do mar e das ondas; a xente morrerá chea de medo e de desacougo polo que vén enriba do mundo, pois mesmo os astros abalarán. Entón verán o Fillo do Home vir sobre unha nube con grande poder e gloria. Cando empece a suceder todo isto, poñédevos de pé e erguede ben a cabeza, porque chega o día da vosa liberación.

Andade con coidado, non sexa que se vos atorde o corazón coa bebida, os vicios e as preocupacións da vida, e de súpeto caia sobre vós aquel día; porque caerá como un lazo sobre todos os habitantes da terra. Vós vixiade sempre e pregade para que poidades escapar de todo o que está por vir e mantervos en pé diante do Fillo do Home.

Tempo Ordinario (B): 34ª semana

21 de novembro: Domingo 34º do Tempo Ordinario, festa de Cristo Rei

1ª lectura: Dn 7, 13-14. Salmo. 92, 1ab. 1c-2. 5

2ª lectura: Ap 1, 5-8

Evanxeo: Xn 18, 33b-37

Naquel tempo díxolle Pilato a Xesús:

—¿Es ti o rei dos xudeus?

Xesús respondeu:

—¿Dilo ti pola túa conta ou dixéroncho outros de min?

Pilato replicou:

¿E logo son eu xudeu? A túa xente e os sumos sacerdotes entregáronte a min: ¿Qué fixeches?

Xesús contestoulle:

—O meu reino non é deste mundo; se deste mundo fose, os meus oficiais loitarían para que ninguén me entregase aos xudeus; pero o meu reino non é de aquí.

Díxolle entón Pilato:

—¿Logo ti es rei?

Xesús respondeu:

—Tal como o estás dicindo, eu son rei: para iso nacín e para iso vin ao mundo, para dar testemuño da verdade; todo o que está aberto á verdade, escoita a miña voz.

Tempo Ordinario (B): 33ª semana

14 de novembro: Domingo 33º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Dn 12, 1-3. Salmo: 15, 5 e 8. 9-10. 11

2ª lectura: Heb 10, 11-14. 18

Evanxeo: Mc 13, 24-32

Unha vez díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Naqueles días, pasada xa aquela grande angustia, o sol ha escurecer, a lúa deixará de alumar, as estrelas caerán do ceo, abalarán as potencias do ceo. Entón verán vir o Fillo do home sobre as nubes con gran poder e gloria. E mandará os anxos para reuniren os elixidos desde os catro ventos do cabo da terra ata o cabo do ceo.

Aprendede da comparanza da figueira. Cando lle saen os gromos e bota a folla, comprendedes que o verán está a chegar. Así tamén vós, cando vexades que pasan estas cousas, sabede que xa está pretiño, á porta. Asegúrovos que non pasará esta xeración sen que antes suceda todo isto. O ceo e máis a terra pasarán, pero as miñas palabras non pasarán.

En cando ao día e máis a hora no que isto vai acontecer, ninguén sabe nada, nin os anxos do ceo, nin o Fillo; sábeo o Pai soamente.

Tempo Ordinario: 32ª semana

7 de novembro: Domingo 32º do Tempo Ordinario

1ª lectura: 1 Re 17, 10-16. Salmo: 145, 7. 8-9a. 9bc-10

2ª lectura: Heb 9, 24-28

Evanxeo: Mc 12, 38-44

Nunha ocasión Xesús ensinaba a xente dicíndolles:

—Coidado cos letrados! Gustan moito de se pasearen con vestidos fachendosos e que lles fagan reverencias polas rúas; buscan os primeiros postos nas sinagogas e máis nos banquetes. E acábanlles cos bens ás viúvas, facéndose os piadosos. Pero serán xulgados como lles cómpre.

Sentado fronte por fronte da sala do tesouro, ollaba para a xente que botaba cartos no peto.

E moitos ricos botaban con fartura. E nisto viu unha viúva pobriña botar uns céntimos nada máis, unha miseria coma quen di. Entón chamou os seus discípulos e díxolles:

—Asegúrovos que esa pobre viúva botou máis cós ricos todos. Pois eles botaron o que lles sobraba, pero ela na súa pobreza botou todo canto tiña para vivir.

Tempo Ordinario: 31ª semana

31 de outubro: Domingo 31º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Dt 6, 2-6. Salmo: 17, 2-3a. 3bc-4. 47 e 51ab

2ª lectura: Heb 7, 23-28

Evanxeo: Mc 12, 28b-34

Nunha ocasión acercouse a Xesús un letrado e preguntoulle:

—¿Cal é o primeiro de todos os mandamentos?

Respondeu Xesús:

—O primeiro é: “Escoita, Israel: O Señor, noso Deus, é o único Señor. Amarás o Señor, teu Deus, con todo o teu corazón, con toda a túa alma, con toda a túa mente e con toda a túa forza.” O segundo é este: “Amarás o teu prróximo coma a ti mesmo”. Non hai mandamento máis importante ca estes.

O letrado replicou:

—Moi ben, Mestre, estás no certo cando dis que Deus é único e non hai outro fóra del; e que amalo con todo o corazón, con todo o entendemento e con toda a forza, e amar o próximo coma a un mesmo, é máis importante do que todos os holocaustos e sacrificios.

Xesús, vendo que respondera con moito tino, díxolle:

—Non estás lonxe do reino de Deus.

E ninguén se atreveu a facerlle máis preguntas.

Tempo Ordinario: 30ª semana

24 de outubro: Domingo 30º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Xer 31, 7-9. Salmo: 125, 1-2ab. 2cd-3. 4-5. 6

2ª lectura: Heb 5, 1-6

Evanxeo: Mc 10, 46-52

Nunha ocasión, ao saír Xesús de Iericó cos seus discípulos e outra moita xente, o fillo de Timeo, Bartimeo, que era cego, mendigaba sentado a carón do camiño. Oíndo que pasaba Xesús o Nazareno, púxose a berrar e a dicir:

—Fillo de David, Xesús, ten piedade de min!

Xesús detívose e dixo:

—Chamade por el.

Chaman entón polo cego e dinlle:

—Veña, érguete, que te chama!

El, deixando o seu manto, veu dando brincos ata onde estaba Xesús. Este preguntoulle:

—¿Qué queres que che faga?

O cego respondeulle:

—Mestre, que volva ver.

Xesús díxolle:

Vai, a túa fe salvoute.

E no intre comezou a ver e seguíao polo camiño.

XXXV Foro Encrucillada

 

XXXV Foro Encrucillada 2021

Teoloxía política do Papa Francisco

A teoloxía política non é a politización da teoloxía. No foro buscaremos reflexionar sobre as implicacións políticas que ten toda afirmación teolóxica e discernir de xeito acaído sobre elas, á luz da lóxica evanxélica do Reino de Deus e a opción preferente polos máis pobres.Vai ter lugar o sábado 23 de outubro, no Salón de actos do Colexio da Compañía de María de Santiago de Compostela (entrada polo portalón da rúa das trompas) coas precaucións covid recomendadas.

Programa:

09:30: Inscrición

10:15: Presentación: José María Fernández Vázquez

10.30: «A xeopolítica do Papa Francisco» Carlos García de Andoin (Universidade do País Vasco)

12.30: «A economía do Papa Francisco» Sebastián Mora Rosado (Universidade Pontificia Comillas)

16.30: «A ecoloxía do Papa Francisco» Isabel Vilalba Seivane (Sindicato Labrego Galego)

18.00: Peche musical: Bea a de Estrella

Esperámosvos.

Tempo Ordinario: 29ª semana

17 de outubro: Domingo 29º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Is 53, 10-11. Salmo: 32, 4-5. 18-19. 20 e 22

2ª lectura: Heb 4, 14-16.

Evanxeo: Mc 10, 35-45

Nunha ocasión achegáronse a Xesús os fillos de Zebedeo –Santiago e máis Xoán-- e dixéronlle:

—Mestre, nós queriamos que nos fixeses o que che imos pedir.

El preguntou:

E logo, ¿qué é o que queredes que vos faga?

Contestáronlle:

—Concédenos que na túa gloria sentemos un á túa dereita e outro á túa esquerda.

Respondeulles Xesús:

—Vós non sabedes ben o que pedides. ¿Seredes capaces de beber o cáliz que eu teño que beber, e recibir o bautismo que eu teño que recibir?

Respondéronlle:

—Somos.

Xesús replicou:

—O cáliz que teño que beber si que o beberedes, e tamén recibiredes o bautismo que eu teño que recibir, pero o sentardes á miña dereita ou á miña esquerda, iso non depende de min o concedelo, senón que é para os que está reservado.

Ao escoitaren isto, os outros anoxáronse con Santiago e con Xoán. Entón Xesús chamounos e díxolles:

—Xa sabedes que os xefes dos pobos os tiranizan e que os poderosos os asoballan. Pero entre vós non pode ser así, nin moito menos. Quen queira ser importante, que sirva os outros, e quen queira ser o primeiro, que sexa o máis servidor. Que o Fillo do home non veu a que o sirvan, senón a servir e a entregar a súa vida en rescate por todos.

Tempo Ordinario: 28ª semana

  

10 de outubro: Domingo 28º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Sab 7, 7-11. Salmo: 89, 12-13. 14-15. 16-17

2ª lectura: Heb 4, 12-13

Evanxeo: Mc 10, 17-30

Un día estaba Xesús saíndo para se poñer en camiño e chegou correndo un home, que se axeonllou diante del e que lle preguntou:

—Mestre bo, ¿qué teño que facer para acadar a vida eterna?

Xesús respondeulle:

—¿Por qué me chamas bo? Ninguén é bo fóra de Deus. Xa sabes os mandamentos: Non mates, non cometas adulterio, non roubes, non deas falso testemuño, non defraudes, honra a teu pai e máis a túa nai.

El replicoulle:

—Mestre, todas esas cousas gardeinas desde a miña mocidade.

Xesús fitouno cunha mirada chea de agarimo e engadiu:

—Aínda che falta unha cousa: Vai, vende todo o que tes e repárteo entre os pobres, e terás un tesouro no ceo; e despois ven e sígueme.

Pero el tornou triste ante estas palabras e marchou moi apesarado, pois tiña moitos bens.

Xesús, mirando ao redor, díxolles aos discípulos:

—Que difícil lles vai ser aos ricos entrar no reino de Deus!

E os discípulos ficaron moi sorprendidos por estas palabras. Pero Xesús volveu insistir:

—Fillos, que difícil é entrar no reino de Deus! É máis doado para un camelo pasar polo ollo dunha agulla, do que para un rico entrar no reino de Deus.

Eles, aínda máis asombrados, comentaban entre si:

¿E quen se vai poder salvar?

Xesús fitounos coa súa mirada e dixo:

—É imposible para os homes, pero non para Deus; porque todo é posible para Deus.

Entón comezou Pedro a dicirlle:

—Mira que nós deixámolo todo e seguímoste.

Dixo Xesús:

—Dígovolo de verdade: non hai ninguén que deixe casa ou irmáns ou irmás ou nai ou pai ou fillos ou leiras por cousa miña e por cousa do Evanxeo, que pase sen recibir agora, neste tempo, cen veces máis en casas, irmáns, irmás, nais, fillos e leiras, xunto con persecucións, e no mundo futuro, a vida eterna.

Tempo Ordinario: 27ª semana

3 de outubro: Domingo 27º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Xén 2, 18-24. Salmo: 127, 1-2. 3. 4-5. 6

2ª lectura: Heb 2, 9-11

Evanxeo: Mc 10, 2-16

Unha vez achegáronse a Xesús algúns fariseos, preguntándolle para probalo, se lle está permitido ao home repudiar a muller. El replicoulles:

—¿Qué foi o que mandou Moisés?

Respondéronlle:

—Moisés permitiu despedila, dándolle certificado de divorcio.

Díxolles Xesús:

—Tendo en conta a dureza do voso corazón, escribiu Moisés para vós esa norma. Pero desde o principio da creación creounos Deus varón e femia. Por iso deixará o home seu pai e máis súa nai e unirase coa súa muller e serán os dous unha soa carne. De xeito que xa non son dous, senón unha soa carne. Polo tanto, o que Deus uniu, que non o separe o home.

Xa na casa os discípulos volvéronlle preguntar acerca disto. El díxolles:

—O que repudia a muller e casa con outra, comete adulterio contra a primeira. E, se a muller abandona o marido e casa con outro, comete adulterio.

Daquela leváronlle a Xesús uns nenos para que os tocase; pero os discípulos rifábanlles. Ao que o viu Xesús, indignouse e díxolles:

—Deixade que os nenos se acheguen a min, non llelo impidades, porque deles é o reino de Deus. dígovolo de verdade: quen non reciba coma un neno o reino de Deus, non entrará nel.

E, abrazándoos, bendicíaos, mentres impoñía as mans sobre eles.

Tempo Ordinario: 26ª semana

  

26 de setembro: Domingo 26º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Núm 11, 25-19. Salmo: 18, 8. 19. 12-13. 14

2ª lectura: Sant 5, 1-6

Evanxeo: Mc 9, 38-43. 45. 47-48

Nunha ocasión díxolle Xoán a Xesús:

—Vimos un que botaba demos no teu nome e quixémosllo privar porque non é dos nosos.

Xesús contestoulle:

—Pois non llo privedes, porque ninguén que faga milagres no meu nome fala despois mal de min. O que non está contra nós, está connosco. Ademais todo aquel que vos dea un vaso de auga por serdes seguidores de Cristo, tende por seguro que non quedará sen recompensa.

E a quen escandalice a un destes pequeniños que cren en min, éralle mellor que lle colgasen do pescozo unha pedra de muíño e o largasen ao mar.

E, se a túa man te fai caer, córtaa; máis che vale entrar toco na vida que ir parar coas dúas mans ao inferno, no lume que nunca se apaga. E, se o teu pé te fai caer, córtao; mellor será que entres coxo na vida, que ir dar cos dous pés no inferno. E, se o teu ollo te fai caer, arríncao; máis che fale entrar cego no reino de Deus e non que te boten cos dous ollos no inferno, onde o verme non morre nin o lume se apaga.

Tempo Ordinario: 25ª semana

 

19 de setembro: Domingo 25º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Sab 2, 12. 17-20. Salmo: 53, 3-4. 5. 6 e 8

2ª lectura: Sant 3, 16—4,3

Evanxeo: Marcos 9, 30-37

Unha vez Xesús e máis os seus discípulos marcharon, atravesando a Galilea sen enredar nela, porque non quería que o soubese ninguén, pois ía formando os discípulos, dicíndolles:

—Ao Fillo do home vano entregar nas mans dos homes, que o matarán; pero, despois de morto, pasados tres días, ha resucitar.

Eles non entendían o que lles dicía, pero non se atrevían a preguntarllo.

Chegaron a Cafarnaúm e, cando estaban na casa, preguntoulles:

—¿De que viñades discutindo polo camiño?

Eles calaron, porque no camiño discutiran entre si sobre quen era o máis importante. Xesús sentou, chamou polos Doce e díxolles:

—O que queira ser o primeiro, que sexa o derradeiro entre todos e o servidor de todos.

Despois colleu un neno e púxoo no medio deles, abrazouno e díxolles:

—Quen acolla no meu nome a un destes nenos, acólleme a min; e quen me acolla a min, non é a min a quen acolle, senón a Aquel que me mandou.

Tempo Ordinario: 24ª semana

12 de setembro: Domingo 24º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Is 50, 5-9a. Salmo: 114, 1-2. 3-4. 5-6. 8-9

2ª lectura: Sant 2, 14-18.

Evanxeo: Mc 8, 27-35

Un día ía Xesús cos seus discípulos cara ás aldeas de Cesarea de Filipo e polo camiño preguntoulles:

—¿Quen di a xente que son eu?

Eles responderon:

—Hai quen di que Xoán Bautista; hai quen di que Elías; e tamén hai di que algún dos profetas.

El preguntoulles:

—¿E vós quen dicides que son?

Respondeu Simón Pedro:

—Ti es o Mesías.

E prohibiulles diciren nada a ninguén.

Entón empezou a adoutrinalos dicíndolles:

—O Fillo do home ten que padecer moito e ser rexeitado polos sumos sacerdotes e polos letrados, e ser axustizado e despois de tres días ha de resucitar.

E dicíao con toda claridade.

Entón Pedro levouno consigo e empezou a rifarlle. Pero Xesús deu a volta e, mirando cara aos seus discípulos reprendeu a Pedro:

—Camiña detrás min, Satanás, que ti non consideras as miras de Deus senón ás da xente.

E chamou a xente onda os seus discípulos e díxolles a todos:

—Se alguén quere vir detrás de min, que renuncie a si mesmo, que cargue coa súa cruz e que me siga. Pois o que queira poñer a salvo a súa vida, perderaa; pero quen perda a súa vida pola miña causa e pola do Evanxeo, ese poñeraa a salvo.

Tempo Ordinario: 23ª semana

5 de setembro: Domingo 23º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Is 35, 4-7a. Salmo: 145, 7. 8-9a. 9bc-10

2ª lectura: Sant 2, 1-5

Evanxeo: Mc 7, 31-37

Un día Xesús deixou Tiro e veu dar por Sidón ao mar de Galilea, atravesando a Decápole. Presentáronlle un xordomudo e suplicáronlle que lle impuxese as mans. Xesús, separándoo da xente, meteulle os dedos nas orellas e tocoulle a lingua con cuspe. Logo, erguendo os ollos ao ceo, suspirou e dixo:

—Effatá (ou sexa: “ábrete”).

E no instante abríronselle os oídos e falaba perfectamente. Logo prohibiulles contalo a ninguén; pero canto máis llelo prohibía, máis o espallaban. E a xente, totalmente abraiada, comentaba:

—Que ben o fai todo! Fai que os xordos oian e que os mudos falen.

Tempo Ordinario: 22ª semana

29 de agosto: Domingo 22º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Dt 4, 1-2. 6-8. Salmo: 14, 2-3a. 3cd-4ab. 5

2ª lectura: Sant 1, 17-18. 21b-22. 27

Evanxeo: Mc 7, 1-8. 14-15. 21-23

Nunha ocasión reuníronse con Xesús un grupo de fariseos con algúns letrados chegados de Xerusalén, e viron que os discípulos comían con mans impuras, é dicir, sen antes lavaren as mans. (É sabido que os fariseos e os xudeus todos non comen sen lavaren ben as mans, seguindo así as vellas tradicións; e cando chegan da rúa, tampouco comen sen se bañaren antes; tamén están moi apegados a outras tradicións, como o lavar vasos, xerras e bandexas.) Por iso os fariseos e máis os escribas preguntáronlle:

—¿Por qué os teus discípulos non se portan conforme a tradición dos devanceiros, senón que comen con mans impuras?

El contestoulles:

—Que ben profetizou Isaías de vós, hipócritas, como está escrito: “Este pobo hónrame cos labios, pero o seu corazón está lonxe de min. Danme un culto inútil, porque a doutrina que ensinan non son máis que costumes humanos.”

Rexeitades os mandados de Deus e agarrádesvos ás tradicións humanas.

E, convocando a xente, dicíalles:

—Escoitádeme todos e procurade entender. Nada do que hai fóra do ser humano pode manchalo ao entrar nel; pero o que sae do ser humano, iso si que o mancha. Porque de dentro, do corazón do ser humano, xorden os malos pensamentos, as fornicacións, os roubos, os asasinatos, os adulterios, as cobizas, as maldades, os fraudes, os desenfreos, as envexas, as blasfemias, a soberbia, os desatinos. Todos eses males saen de dentro e manchan o ser humano.

Tempo Ordinario: 21ª semana

  

22 de agosto: Domingo 21º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Xos 24, 1-2a. 15-17. 18b. Salmo: 33, 2-3. 16-17. 18-19. 20-21. 22-23

2ª lectura: Ef 5, 21-32

Evanxeo: Xn 6, 60-69

Unha vez moitos dos discípulos de Xesús dixeron:

—Que dura é esta doutrina! ¿Quen pode admitir tal cousa?

Comprendendo Xesús que os seus discípulos murmuraban do asunto, díxolles:

—¿Escandalízavos isto? ¿E logo se visedes o Fillo do home subindo a onda estaba antes? O espírito é quen dá vida, a carne non vale para nada; as palabras que eu vos falei son espírito e son vida. E, aínda así, hai algúns de vós que non cren.

Pois ben sabía Xesús desde o principio quen eran os que non crían e máis quen o había de entregar. E proseguiu:

—Por iso téñovos dito que ninguén pode vir a min, se non llo concede o Pai.

Desde aquela moitos dos seus discípulos botáronse para atrás e xa non andaban con el. Preguntoulles entón Xesús aos Doce:

—¿Vós tamén vos queredes ir?

Respondeulle Simón Pedro:

—Señor, ¿e onda quen imos ir? Ti tes palabras de vida eterna, e nós cremos e recoñecemos que ti es o Santo de Deus.

Tempo Ordinario: 20ª semana

  

15 de agosto: Solemnidade da Asunción de Santa María

1ª lectura: Ap 11, 19a; 12, 1-6a. 19ab. Salmo: 44, 10. 11-12. 16

2ª lectura: 1 Cor 15, 20-27a

Evanxeo: Lc 1, 39-56

Naqueles mesmos días saíu María con moita présa camiño da montaña a unha vila de Xudea. Entrou na casa de Zacarías e saudou a Sabela. E, en oíndo Sabela o saúdo de María, o neno brincoulle no ventre. Entón, chea do Espírito Santo, exclamou Sabela a grandes voces:

—Bendita ti entre as mulleres e bendito o froito do teu ventre. ¿Quen son eu para que me visite a nai do meu Señor? Pois, ao que chegou o teu saúdo aos meus oídos, a criatura brincou de alegría no meu ventre. Ditosa ti, que criches que se cumpriría canto che anunciaron de parte do Señor!

Entón María exclamou:

—A miña alma proclama a grandeza do Señor, e o meu espírito alégrase en Deus, o meu Salvador, porque reparou na súa humilde escraviña. Velaí, dende agora todas as xeracións me van felicitar. O Poderoso fixo en min marabillas! O seu nome é santo, a súa misericordia chega xeración tras xeración a toda a xente que o respecta.

Manifesta o poder do seu brazo desbaratando os plans dos soberbios. Derruba do seu trono os poderosos e fai subir a xente humilde; enche de bens os famentos e despide baleiros os ricos.

Ampara a Israel, o seu servidor, lembrándose da súa misericordia, conforme prometera a nosos pais, en favor de Abraham e da súa descendencia para sempre.

María permaneceu con ela tres meses e logo volveu para a súa casa.

Tempo Ordinario: 19ª semana

8 de agosto: Domingo 19º do Tempo Ordinario

1ª lectura: 1 Re 19, 4-8. Salmo: 33, 2-3. 4-5. 6-7. 8-9

2ª lectura: Ef 4, 30—5,2

Evanxeo: Xn 6, 41-51

Unha vez os xudeus comezaron a murmurar de Xesús, porque dixera: “Eu son o pan que baixou do ceo”, e dicían:

—¿Non é este Xesús, o fillo de Xosé? ¿Non lle coñecemos o pai e máis a nai? ¿Cómo di, logo: Eu baixei do ceo”?

Xesús respondeulles:

—Non esteades aí a murmurar. Ninguén pode vir onda min se non o trae o Pai que me mandou, e eu resucitareino no derradeiro día. Está escrito nos Profetas: “Todos serán ensinados por Deus”. Todo aquel que escoita o Pai e aprende, vén onda min. Non porque alguén vise o Pai; o único que viu o Pai é o que estaba onda Deus. con toda verdade volo aseguro: quen cre ten vida eterna.

Eu son o pan da vida. Os vosos pais comeron o maná no deserto, pero morreron. Este é o pan que baixa do ceo, para que quen coma del non morra. Eu son o pan vivo que baixou do ceo; se alguén come deste pan, vivirá para sempre; e o pan que eu darei é a miña carne para a vida do mundo.

Tempo Ordinario: 18ª semana

1 de agosto: Domingo 18º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Ex 16, 2-4. 12-15. Salmo: 77, 3 e 4bc. 23-24. 25 e 54

2ª lectura: Ef 4, 17, 20-24

Evanxeo: Xn 6, 24-35

Unha vez, vendo a xente que Xesús non estaba alí, nin tampouco os seus discípulos, montaron nos botes e chegaron a Cafarnaúm buscando a Xesús. Atopárono na outra banda do mar e dixéronlle:

Rabbí, ¿cando chegaches aquí?

Xesús contestoulles:

—Con toda verdade volo aseguro: buscádesme non porque vistes sinais, senón porque comestes pan ata vos fartar. Traballade non polo pan que se acaba, senón polo que dura deica a vida eterna, o que vos dará o Fillo do home, pois Deus Pai marcouno co seu selo.

Eles preguntáronlle:

—¿Qué temos que facer para realizar as obras de Deus?

Respondeu Xesús:

—Esta é a obra de Deus: que creades naquel que El mandou.

Replicáronlle:

—¿Qué sinal fas, para que véndoo creamos en ti? ¿Qué podes facer? Os nosos pais comeron o maná no deserto, conforme está escrito: “Deulles a comer pan do ceo”.

Entón díxolles Xesús:

—Con toda verdade volo aseguro: non foi Moisés quen vos deu o pan do ceo; meu Pai é quen vos dá o verdadeiro pan do ceo, pois o pan de Deus é o que baixa do ceo e dá vida ao mundo.

Dixéronlle entón:

—Señor, dános sempre dese pan.

Xesús respondeulles:

—Eu son o pan da vida; quen vén onda min non pasará fame e quen cre en min endexamais terá sede.

Tempo Ordinario: 17ª semana

  

25 de xullo: solemnidade do apóstolo Santiago, patrón de Galicia e de España. Día de Galicia.

1ª lectura: Feit 4, 33; 5, 12. 27-33; 12, 2. Salmo: 66, 2-3. 5. 7-8.

2ª lectura: 2 Cor 4, 7-15

Evanxeo: Mt 20, 20-28

Nunha ocasión achegouse a Xesús a nai dos fillos do Zebedeo cos seus fillos e prostrouse para lle pedir algo. El preguntoulle:

—Que queres?

Respondeulle:

—Manda que estes dous fillos meus senten un á túa dereita e outro á túa esquerda no teu Reino.

Respondeulle Xesús:

—Non sabedes o que pedides. ¿Podedes beber o cáliz que eu teño que beber?

Respondéronlle:

—Podemos.

Xesús replicou:

—O meu cáliz beberédelo, pero o sentar á miña dereita ou á miña esquerda, iso non depende de min concedelo, é para quen o meu Pai o teña reservado.

Ao escoitaren isto os outros dez, anoxáronse cos dous irmáns. Entón Xesús chamounos e díxolles:

—Xa sabedes que os xefes dos pobos os tiranizan e que os poderosos os asoballan. Pero entre vós non pode ser así: quen queira ser importante, que sexa o voso servidor, e quen queira ser o primeiro que sexa o voso escravo; porque o Fillo do Home non veu a que o sirvan, senón a servir e a entregar a súa vida en rescate por todos.

Tempo Ordinario: 16ª semana

  

18 de xullo: Domingo 16º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Xer, 23, 1-6. Salmo: 22, 1-3a. 3b-4. 5. 6

2ª lectura: Ef 3, 13-18

Evanxeo: Mc 6, 30-34

Sucedeu que os apóstolos volveron reunirse con Xesús e contáronlle canto fixeran e ensinaran. El díxolles:

—Vinde vós sos a parte, a un lugar arredado e descansade un pouco.

Porque eran moita a xente que ía e viña, e nin para comer atopaban tempo. Entón marcharon na barca á parte, a un lugar arredado. Pero víronos marchar e déronse conta moitos e desde todas as aldeas foron andando para alí, e chegaron primeiro ca eles.

Cando desembarcou Xesús, atopouse cunha gran multitude e sentiu compaixón por eles, porque eran coma ovellas sen pastor, e púxose a ensinarlles moitas cousas.

Tempo Ordinario: 15ª semana

11 de xullo: Domingo 15º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Am 7, 12-15. Salmo: 84, 9ab-10. 11-12. 13-14

2ª lectura: Ef 1, 3-14

Evanxeo: Mc 6, 7-13

Un día chamou Xesús os Doce e empezou a mandalos de dous en dous, dándolles poder sobre os espíritos malos. Recomendoulles que non levasen nada para o camiño, fóra dun caxato; nin pan, nin alforxas, nin cartos na faixa. Que calzasen sandalias, pero que non levasen máis ca unha túnica. E avisounos:

—Cando entredes nunha casa, permanecede nela ata que marchedes. Se nalgún lugar non vos acollen nin vos escoitan, ídevos, sacudindo o po dos vosos pés, para que lles sirva de aviso.

Marcharon e predicaron a conversión. Botaban fóra moitos demoños e curaban os enfermos, unxíndoos con aceite.

Tempo Ordinario: 14ª semana

4 de xullo: Domingo 14º do Tempo Ordinario.

1ª lectura: Ez 2, 2-5. Salmo: 122, 1-2a. 2bcd. 3-4

2ª lectura: 2 Cor 12, 7-10

Evanxeo: Mc 6, 1-6

Nunha ocasión saíu Xesús de onde estaba e foi para a súa vila acompañado polos seus discípulos. Cando chegou o sábado, empezou e ensinalos na sinagoga. E moita da xente que o escoitaba dicía abraiada:

—¿De onde lle veñen a este todas esas cousas? ¿Qué sabedoría é esa que lle ensinaron, e como pode facer tantos milagres pola súa man? ¿Non é este o carpinteiro, fillo de María e irmán de Santiago, Xosé, Xudas e máis Simón, e as súas irmáns non viven aquí connosco?

Estaba realmente escandalizados. Pero Xesús díxolles:

—Non hai profeta máis desprezado en ningún lugar que na súa terra, na súa casa, ou entre os seus parentes.

E non puido realizar alí ningún milagre, fóra dalgunhas curacións que fixo impoñendo as mans. estaba sorprendido por aquela incredulidade.

Tempo Ordinario: 13ª semana

27 de xuño: Domingo 13º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Sab 1, 13-15; 2, 23-24. Salmo: 29, 2 e 4. 5-6. 11 e 12a e 13b

2ª lectura: 2 Cor 8, 7. 9. 13-15

Evanxeo: Mc 5, 21-43

Unha vez, pasando de novo Xesús nunha barca para a banda de enfronte, xuntouse moita xente arredor del, que estaba na veira do mar. Nisto chegou un dos xefes da sinagoga, chamado Xairo, que, ao velo, botouse aos seus pés suplicándolle:

—A miña filla está a piques de morrer; ven impor sobre elas as túas mans, para que sande e viva.

E foise con el, seguido de moito xentío que o estrullaba. Había unha muller que padecía hemorraxias desde doce anos atrás, e levaba sufrido moito cos médicos, que lle acababan cos bens; total para nada, porque a cada paso ía a peor. Como oíra falar do que facía Xesús, achegouse entre a xente por detrás e tocoulle o seu vestido, dicindo para si:

—Aínda que non sexa máis que tocarlle o seu vestido, ficarei sa.

E, secándolle a fonte da hemorraxia, sentiu no seu corpo que estaba curada do mal. Axiña Xesús, decatándose da forza que saíra del, volveuse e preguntou:

—¿Quen me tocou na roupa?

Os discípulos respondéronlle:

—Ti ben ves a xente preméndote, e ¿aínda preguntas por quen te tocou?

Pero el seguía mirando arredor, para ver quen fora. Daquela, a muller, amedrentada e tremendo, sabendo o que lle sucedera, veu caer ante el contándolle toda a verdade. El díxolle:

—Filla, a túa fe sandoute, vaite en paz, curada para sempre da túa doenza.

Aínda estaba el falando, cando chegaron da casa do xefe da sinagoga a dicirlle:

—A túa filla acaba de morrer. ¿Para que andar xa molestando o Mestre?

Pero Xesús, ao escoitar o que estaban a falar, díxolle ao xefe da sinagoga:

—Non temas, abonda que teñas fe.

E non permitiu que ninguén o acompañase, fóra de Pedro, Santiago e Xoán, o irmán de Santiago. Ao chegaren á casa do xefe da sinagoga, vendo o gran barullo que facían con choros e lamentos, entrou e díxolles:

—¿A que vén tanto barullo e tanto chorar? A meniña non morreu, está a durmir.

E todos facían riso del. Pero, botándoos a todos fóra e levando con el os pais da meniña e máis os seus acompañantes, entrou onde estaba a nena. Colleuna pola man e díxolle:

—“Talitha qumi” (que quere dicir: “rapaza, érguete”)

A rapaciña ergueuse de contado e botouse a andar, que xa tiña doce anos. e aquela xente quedou coa boca aberta.

El insistiulles que non llo contasen a ninguén e mandou que lle desen de comer.