28 marzo, 2018

Tempo de Pascua


TEMPO DE PASCUA

Empezamos o tempo de Pascua, que desde a celebración da Vixilia Pascual nos vai levar durante seis semanas á solemnidade da Ascensión, logo á de Pentecoste, na que celebraremos a presenza do Espírito Santo nas nosas vidas cristiás, na vida de todas as persoas e realidades que hai no mundo.

Durante a oitava de Pascua o Evanxeo de cada día permite aproximarnos á experiencia daquelas persoas que dun xeito sorprendente tiveron a experiencia de que Cristo estaba vivo no medio delas, no medio da comunidade, no medio do mundo. Morrera, pero a morte non lle arrebatara a capacidade de estar no medio dos seus –todo o mundo é seu--, iso si, dunha forma nova, que se percibe cunha sensibilidade nova.

Durante o tempo da Pascua invitarásenos a realizar nos mesmos esa experiencia de encontro con Cristo resucitado; cousa que non é cuestión de ningún tipo de maxia, senón cuestión de estar moi atentas/os á vida de cada día, pois é na vida de cada día onde Xesús se nos amosará a través de pequenos sinais que falan del, que nolo fan presente. Por exemplo, se eu levo tempo sen lle falar a unha persoa veciña, percibo que iso é un atranco para a nosa felicidade, e me dispoño a retomar esa relación, é a vida que trunfa en min, é Xesús que resucita en min, ou eu nel. Ou se estaba deixando de participar en algo comunitario, e vexo que non podo deixar de lado os intereses comunitarios, e me dispoño a volver a botar unha man, é a vida que trunfa en min, é Xesús que resucita en min ou eu en Xesús.

A Pascua é un clamor de vida, un clamor pola vida. A nosa Pascua sempre será unha Pascua parcial, en camiño. Pero é Pascua, porque é gustar xa o fermoso que é vivir, o fermoso que é compartir vida, o fermoso que é traballar para que a vida o envolva todo: natureza, animais, xente. A Pascua realízase sobre todo cando todo o máis fráxil da natureza, dos animais, das persoas, por fóra ou por dentro, é especialmente atendido, e recupera o gozo de vivir e de celebrar a vida. No nome do Deus da vida, que para a vida nos creou e para a vida nos recompuxo en Cristo Xesús.

23 marzo, 2018

Semana Santa



SEMANA SANTA

Desde as orixes do cristianismo os seguidores e seguidoras de Xesús percibiron que a morte de Xesús e todo o que a rodeara tiña un especial interese e significado. Por iso desde os primeiros momentos lle prestaron especial atención aos relatos da Paixón que circulaban de comunidade en comunidade.

Desde o comezo do cristianismo tamén se celebraron con especial devoción os acontecementos que Xesús viviu nos derradeiros días da súa vida ata a súa morte, e con eles o misterio da súa resurrección.

Non é que a morte e a resurrección de Xesús teñan un sentido máxico. A morte e a resurrección de Xesús hai que velas intimamente unidas a toda a súa vida, ao seu estilo de vida e ás consecuencias que ese estilo de vida lle trouxeron a Xesús. Así a súa vida, a forza de tanto amar, de tanto servir ás persoas máis débiles, marxinais e pecadoras, acabou sendo unha vida aborrecida por xentes ligadas ao poder, que o levaron á morte. Pero, por iso mesmo, a súa morte acabou sendo unha morte gloriosa para o mesmo Xesús, e unha fonte de luz, de vida e de esperanza para todos os homes e mulleres que se queiran achegar con confianza a esta fervenza de amor e de solidariedade.

A vida de Xesús orienta as vidas das persoas que o queremos seguir. A morte de Xesús fortalece a quen coma el se enfronta, servindo, cos poderes do mal. A resurrección de Xesús encabeza e esclarece a nosa propia resurrección, cando a nosa vida é unha vida que se desenvolve na busca sincera do querer de Deus no respecto e servizo á xente.

Quizais estamos afeit@s a vivir a Semana Santa con certa rutina. Unha mágoa! E se intentásemos vivila a fondo, ao pé de Cristo, en comunidade, andando con el os camiños todos que o levaron do domingo de Ramos á Pascua de Resurrección? Seguro que nos había facer moito ben como persoas, como cristiás, como cidadáns.

15 marzo, 2018

Tempo de Coresma: 5ª semana


18 de marzo: domingo 5º de Coresma

Evanxeo: Xn 12, 20-33

Meditación

A xente do campo sabémolo ben. Se un gran de trigo ou un cachelo de pataca, ou calquera outra semente, son botados na terra, e polo que sexa, non se descompón para que o xermolo apareza, daquela non produce nada. Pero, desfacéndose para que a nova planta xermole, daquela haberá froito. Esta imaxe tan simple e tan clara valeulle a Xesús para explicar o sentido da súa vida e da súa morte: non era unha derrota estéril, era a oportunidade de producir vida para si mesmo, para os demais. Por iso mesmo, a súa morte, aínda que dolorosa, foi o momento do seu triunfo, da súa gloria.
Estamos ante o máis fundamental da persoa de Xesús. Así entendía el a vida e así a vivía: desfacerse para que outros poidan vivir; nisto atopaba tamén el a mellor vida, a maior gloria. E isto estaría ben que fose o que máis nos distinguise tamén a quen dicimos que o queremos seguir. Dar a vida podémolo facer de mil maneiras, na vida familiar, na vida parroquial, no traballo polo común, na participación social… A tentación vennos sempre de querer mirar por nós, polo noso engorde, e pasar de todo o que aconteza ao noso redor.

14 marzo, 2018

do 11 de marzo ao 28 de abril de 2018


Lecturas:

Texto base:

"Introducción al Antiguo Testamento" J.L Sicre Verbo Divino 1993

Textos complementarios:

"Un concepto actualizado de la revelación" Texto: A. T. Queiruga
"Cómo se formó a Biblia" Texto: A. T. Queiruga
"Para leer la Biblia" Etienne Charpentier - Cuadernos bíblicos 1 Verbo Divino


5º Encontro: (28 de abril de 2018)

Lectura:

Introducción al Antiguo Testamento. José Luis Sicre, Verbo Divino, Estella (Navarra), páxs. 253 - 288 (edición primeira), ou 313 - 370 (edición segunda).


Cuestións que poden ir orientando a túa lectura:

  1. Que se entende por "teoloxía deuteronómica"? Desapareceu ou continúa presente?
  2. Que che parece o modo de pensar e vivir a vida que ten o Qohelet?
  3. Discute un pouco cos amigos de Xob: non hai moita xente que pensa coma eles?
  4. Revelación e sabedoría da vida: de verdade anda Deus entre os pucheiros?
  5. Os Salmos como oración: fala Deus? Falamos nós?
  6. Que salmo ou salmos che gustan máis? Como che inflúen?



Celebración do Perdón

Por Manuel Regal Ledo

MEMBROS DE CRISTO SACERDOTE, PROFETA E REI.

Ritual do Bautismo. Ritos explicativos (unción co santo crisma, vestidura branca, Effetá)

Unción co santo crisma
Deus todopoderoso, Pai do noso Señor Xesucristo, que vos librou do pecado e vos rexenerou pola auga e polo Espírito Santo, únxevos agora co crisma da salvación, para que, agregad@s ao seu pobo, consigades a vida eterna, permanecendo membros de Cristo sacerdote, profeta e rei.

1.- Introdución

Canto:

ERGO OS MEUS OLLOS CARA AOS MONTES,
DE ONDE ME VAI VIR A AXUDA,
VAIME VIR DO SEÑOR DEUS
QUE FIXO E CEO E MÁIS A TERRA.
VAIME VIR DO SEÑOR DEUS
QUE FIXO O CEO E MÁIS A TERRA.

4º Encontro curso 2017 / 2018


Na miña debilidade acóllome a ti.

Introdución

Somos moi fráxiles, somos po, míresenos por onde se nos mire. No fondo desa debilidade está Deus, facéndoa patente, acompañándoa, iluminándoa, abríndoa a unha plenitude inimaxinable. Todo deixándonos envolver pola bondade comprometida do noso Deus.

Signo: Unha cunca con cinza

1.- Salmo 90 (versión á luz do Evanxeo)

SEÑOR, TI FUCHES O NOSO AMPARO
DE XERACIÓN EN XERACIÓN

Señor, ti fuches o noso refuxio
ao longo das xeracións.
Antes que os montes xurdisen
e fosen formados aterra e o mundo,
desde sempre e por sempre ti es Deus.

Mil anos ante ti
son coma un onte que pasou,
coma unha vixilia na noite.
Ti falos pasar e son coma sono mañanceiro,
coma herba que agroma:
de mañá florece e verdea
e á tarde ségana e seca.

SEÑOR, TI FUCHES O NOSO AMPARO
DE XERACIÓN EN XERACIÓN

08 marzo, 2018

Tempo de Coresma: 4ª semana


11 de marzo: domingo 4º de Coresma

Evanxeo: Xn 3, 14-21

Meditación

O primeiro mandamento é amar a Deus con todo o corazón, con toda a forza, con todo o entendemento, é dicir, con todo o que somos; pero este mandamento sostense noutro anterior, que é un mandamento libre que Deus se impuxo a si mesmo, por ser fiel o que el é; e este mandamento reza así: amarei o ser humano dentro de toda a creación con toda a forza do meu ser, con toda a capacidade de salvación que teño, con todas as formas de felicidade que son capaz de espallar entre as persoas. Todo o que sae de Deus ten esta finalidade, por moito que ás veces as distintas prácticas relixiosas, tamén entre as comunidades cristiás, nos teñamos empeñado en presentalo como un Deus severo, castigador, disposto a amargarlle a vida aos seres humanos neste mundo ou no outro.
O exemplo máis firme desta boa querenza de Deus por todo nós, homes e mulleres de todos os tempos, de todas as culturas e relixións, foino Xesús, coa súa práctica de vida constantemente dada ao servizo, ao respecto das persoas, á axuda, para que cada quen viva en verdade, en liberdade, en felicidade, ben integrado consigo mesmo, ben integrado na sociedade. Podemos acoller ou non esa oferta de Deus en Xesús; podemos deixarnos iluminar pola súa claridade servidora ou non. Por parte de Deus non hai nin xuízo nin condena; somos nós, cada un, cada unha de nós, as que decidimos envolver a nosa vida en tebras ou en luz. E a escuridade, por suposto, nunca dá en cousa boa.

01 marzo, 2018

Tempo de Coresma: 3ª semana


4 de marzo: domingo 3º de Coresma

Evanxeo: Xn 2, 13-25

Meditación

Sempre corremos o perigo de neutralizar cos cartos a forza de vida e de liberdade que brota dunha boa experiencia relixiosa. Iso pasáballe ao clero do tempo de Xesús, que convertera o templo nun lugar de negocio, de dominación, e non, como debía ser, nun espazo gratuíto para a irmandade. Pero iso pódenos pasar, e pásanos, tamén a nós, que moitas veces facemos que haxa que pagar tal cantidade de cartos para ter acceso ao perdón, ao agarimo, ao Espírito de Deus. E iso é traizoar a Deus, que é sempre gratis. Por iso Xesús se cabreou tanto e fixo o que fixo. Non estará mal que tamén nós nos cabreemos e botemos lonxe de nós todo o que soe a querer comprar a Deus con cartos, a aproveitarnos economicamente da boa fe da xente.
O sinal que avala a proposta de Xesús, que lle dá forza e sentido ao seu estilo de vida, é precisamente o seu corpo morto, desfeito polos demais, por toda a xente; non hai gratuidade máis grande ca dar a vida por defender o pan, o perdón, a dignidade de todas as persoas. Aínda máis, o sinal último que avala canto Xesús dicía e facía, é tamén o seu corpo morto e resucitado, envolto para sempre no abrazo agradecido de Deus. En Xesús non había trampa nin comenencias, era transparente en todo, por iso entrou pola porta grande na vida nova de Deus.