Evanxeo: Mt 6, 24-34
Comentario:
Quen isto escribe é unha persoa xubilada, cunha pensión digna, coas súas preocupacións básicas cubertas. Claro que hai moitas cousas, ademais do diñeiro, que se poden converter en motivo de preocupación. Posiblemente moitas das persoas que lean este escrito estarán en situación similar, aínda que é probable tamén que haxa xente parada, xente nova que nunca tivo nin traballo, nin soldo; xente con recursos escasos, que cada día ten que axustar ao máximo os seus gastos para chegar a fin de mes. Quen teñamos a vida máis ou menos asegurada, dificilmente poderemos entrar vitalmente na proposta de Xesús. E que dirá disto quen se mova na carencia e nas inseguridades básicas? Vaia por diante que Xesús, cando fixo estas afirmacións, era un home que "non tiña onde reclinar a súa cabeza", e que a maioría das persoas que o escoitaban formaban parte dun pobo pobre, abusado, que moi escasamente era capaz de xuntar o necesario para comer, para vestirse, sen ningunha tipo de seguridade desas que, mal que ben, nós imos tendo. Xente en miseria. Como é que Xesús lles dicía isto, el que tan dado era a acompañar, a doerse dese tipo de xente, que era a súa xente?