28 de maio: Solemnidade da Ascensión do Señor

Evanxeo: Mt 28, 16-20

Comentario:

Os evanxeos converten en relatos históricos, en entrañables narracións, o recorrido espiritual que os seguidores e seguidoras de Xesús foron facendo desde a morte do seu mestre ata o momento en que se deciden a prolongar no tempo, na historia o seu seguimento de Xesús; isto significaba vincularse á fe de Xesús, o estilo de vida que el tiña, a súa maneira de tratar a Deus, de tratar con Deus, a súa maneira de relacionarse coa xente, pobre ou rica, vinculada ou non aos diferentes grupos relixiosos que había no seu tempo.

21 de maio: Domingo 6º de Pascua (A)

Evanxeo: Xn 14, 15-21

Comentario:

Nestes domingos do tempo de Pascua estamos procurando asimilar o que supón para unha persoa cristiá, para unha comunidade cristiá vivir a presenza de Xesús resucitado no medio de nós. En cada domingo vánsenos ofrecendo diferentes matices, perspectivas, sempre coa finalidade de que nos deixemos afectar por esa presenza, que nos deixemos obsequiar polo que nos trae de bo para as nosas vidas, no momento presente das nosas vidas, e na situación concreta que estamos vivindo en Galicia, en España, en Europa, cunha eleccións das que pode depender moito o futuro de todos, da xente rica e da xente pobre, aínda que a nós nos preocupe sobre todo o futuro da xente pobre, sen traballo, sen fogar, sen o necesario para vivir con dignidade. O evanxeo de cada domingo, a celebración de cada domingo, non nos deben arredar da vida, ao contrario, sería moi bo que nos empuxase a estar na vida dunha maneira viva, animada, entusiasta incluso. Así era como está Xesús, así é como está Deus.

14 de maio: Domingo 5º de Pascua (A)

Evanxeo: Xn 14, 1-12

Comentario:

Os nosos maiores galegos, os homes e mulleres que nos precederon nesta Terra nosa, tiveron sempre unha ilusión moi grande: ter casa de seu, ter casa propia. Eran xente que vivía en moita pobreza, xente case sempre dependente dos seus amos, ou dos amos das súas terras; xentes que vivían malamente, que se acomodaban nunha casoupa de mala maneira, onde se tiñan que acubillar os avós e avoas, os pais e nais, os fillos e fillas; e mesmo moitas veces estas casas tan pobriñas non lles pertencían. Por iso ter casa de seu era un grande soño, como o era tamén iso de ter terra de seu, terras de seu, onde poder traballar e gañar a vida, terras das que sacar para comer, coidarse, criar os fillos e fillas. Aínda hoxe hai moita xente que suspira por ter casa de seu, un pisiño de seu. E que diremos das familias que o tiñan, e que, por avaricia dos bancos, se viron obrigadas a ter que abandonalo con moito sufrimento, con moita dor, con moitas bágoas! Ben o sabemos.

7 de maio: Domingo 4º de Pascua (A)

Evanxeo: Xn 10, 1-10

Comentario:

Quizabes podiamos empezar a acoller este texto do Evanxeo deténdonos con moita calma na última frase do mesmo na que Xesús afirma: “Eu vin para que teñan vida e para que a teñan de abondo”. Ter vida é a aspiración maior de todo ser humano, tanto o da aldea coma o da cidade, tanto o do Norte coma o do Sur, tanto o parado coma o que non o está. Pero é posible que sexan as persoas e grupos sociais máis marxinados os que leven dentro de si con máis forza e urxencia esta aspiración: ter vida, ter vida. Ter vida é o que quere o emigrante subsahariano, home ou muller, que está ás portas de Melilla, de España, do Norte, buscando a maneira de meterse aquí, porque lle parece que así pode atopar vida para si e para os seus. Ter vida é tamén o que quere a persoa que está parada e busca traballo, porque entende que o traballo lle abrirá portas e posibilidades. Ter vida é o que desexan eses centos de miles ou mesmo millóns de cidadáns/ás galegas e españolas que se ven na pobreza extrema, con graves dificultades para chegar a fin de mes, de ter mantenza e sanidade asegurada e outras cousas básicas para unha existencia tranquila. Cando Xesús nos di que veu para que todos, todas, teñamos vida, estanos dicindo que está claramente da parte desta xente que busca ter vida digna da mellor maneira posible. Todas estas aspiracións humanas entran dentro da proposta de vida, de vida abundante, que Xesús nos veu ofrecer. Temos conciencia clara de que Deus, Xesús, está así en favor da vida de todos, pero maiormente de quen máis a necesite? Nas nosas comunidades cristiás prolongamos estas mesmas intencións de Xesús, de xeito que delas poidamos dicir todos, todas, as de dentro e as de fóra: a comunidade cristiá está aquí para que a xente teña vida e a teña de abondo? Pararnos nisto, examinarnos nisto, xa podería chegar para o noso aproveitamento da Palabra de Deus no día de hoxe.