Evanxeo: Mt 20, 1-16
Comentario:
De entre o que está a pasar entre nós con isto da crise, unha das cousas que máis nos molesta é ver como a desigualdade se está a facer cada vez máis notoria na nosa sociedade. Cada vez hai máis xente que vive peor, moito peor, pero ao mesmo tempo cada vez hai máis xente tamén que vive mellor, moito mellor. Dous exemplos: os soldos de certos directivos de empresas que, comparativamente, cada vez se distancian máis dos soldos dos obreiros normais desa mesma empresa; os beneficios bancarios, que, con crise e todo, se disparan nuns tantos por centos que nos parecen de escándalo. É certo, digan o que digan os gobernos que temos, non somos un estado xusto; a igualdade de oportunidades, recursos e servizos --que sería o propio dun estado de dereito-- son moi diferentes para unhas persoas do que para outras; somos unha sociedade perigosamente rota. E isto non o toleramos. Para superar unha situación de crise que afecta a todo o país, o normal seria que esta crise descargase sobre todos os cidadáns, pero maiormente sobre aquelas persoas que máis recursos teñen para poder afrontala; e curiosamente está pasando xustamente ao revés; estariamos incluso dispostas a rebaixar o noso nivel de vida, a calidade dos servizos que se nos deben, sempre e cando iso afectase por un igual a todos e todas; pero o que non soportamos é que sexan os débiles as persoas sobre as que máis recaia a dureza do momento presente. E por iso estamos indignadas/os, e por iso a nosa sociedade está á busca de prácticas políticas que se desenvolvan en conformidade co que simplemente o sentido común demanda. Non é isto acaso o que sentimos a maioría da cidadanía á vista do que está sucedendo?