Tempo de Nadal: 2ª semana

29 de decembro: domingo dentro da Oitava de Nadal. Festa da Sagrada Familia

Evanxeo: Mt 2,13-15. 19-23

Naquel tempo, cando os Magos se foron de onda o neno, un anxo do Señor apareceuse a Xosé en soños e díxolle:

—Érguete, colle o neno e máis a nai e fuxe para Exipto. Non te movas de alí ata que eu te avise, porque Herodes vai buscar o neno para acabar con el.

Xosé ergueuse, colleu o neno e máis a nai, pola noite, e alá se foi para Exipto. Alí permaneceu ata a morte de Herodes, cumpríndose así o que dixera o Señor por medio do profeta:

“Chamei o meu fillo para que saíse de Exipto.”

En morrendo Herodes, o anxo do Señor apareceuse en soños a Xosé en Exipto e díxolle:

—Érguete, colle o neno e máis a nai e volve para a terra de Israel, que xa morreron os que querían acabar co neno.

Ergueuse Xosé e, collendo o neno e máis a nai, foise para a terra de Israel. Pero, ao saber que Arquelao reinaba en Xudea, en lugar de seu pai, sentiu medo e non se atreveu a ir alá. Avisado en soños, marchou para a banda de Galilea, indo vivir a unha vila chamada Nazaré. Cumpriuse así o que dixeran os profetas: que se chamaría nazareno.

Tempo de Nadal: 1ª semana

Tempo de Nadal

  

Xa o 24 de decembro empeza o tempo do Nadal, que durará ata o domingo do Bautismo do Señor.

O Nadal é un tempo frío e chuvioso normalmente nas nosas latitudes, pero ao mesmo tempo cálido, que envolvemos en sinais de tenrura, de ledicia e de festa: luces, ceas e xantares, compras, regalos, relacións coa familia e con xente amiga. Un tempo no que, no medio de todo isto, hai bastante superficialidade, bastante insatisfacción, bastante baleiro, porque frecuentemente nos quedamos a medio camiño, non imos ao fondo das cousas, das vidas.

O cristianismo achegouse á festa pagá do Sol --que está na base da nosa festa do Nadal-- ofrecendo unha fe, un convencemento fondo: os homes e mulleres que imos poboando o mundo non estamos sos, non estamos tampouco ao libre dispor dunhas forzas escuras, nin dun fatídico destino. Todos, todas nós somos persoas acompañadas. Somos persoas habitadas por un misterio de luz e de amor, que nos dá orixe e que camiña ao noso lado, dentro de cada un, de cada unha de nós, invitándonos a entrar nunha dinámica de unidade solidaria, onde todos, todas, atoparemos a nosa máis limpa identidade, a nosa paz. Un misterio de luz e de amor que podemos percibir, nomear coa palabra que máis nos praza, e que sempre se nos ofrece para unha relación misteriosa e fecunda. Todo isto, iso si, vivido nas ás da inseguridade, da fe, desde o respecto máis profundo polo que somos os seres humanos, sen xogar para nada coas nosas nudeces, cos nosos medos, coas nosas aspiracións.

Deus é amor. Deus é presenza. Deus éncheo todo. Deus é carne, é materia, é historia.  Deus é ser humano e natureza. Deus ofrécesenos en todo. Deus é amigo. Deus anuncia solidariedades fondas. En Deus vivimos e existimos.

O Nadal vainos permitir entrar neste mundo. Faino con relatos, con escenas moi sinxelas, moi familiares, recubertas, se cadra, por unha nube de fantasía que non intenta sobar o misterio, senón poñernos humildemente ás súas portas, para que o percibamos con inocencia. Algo delicado, que podemos estragar co noso afán de querer razoar e dominar todos os bordes dese misterio de Deus, que, ao tempo, é o misterio dos seres humanos.

Felicitación do Nadal

Manuel Regal Ledo 

Non te coñezo, non sei

se es neniño ou neniña,

nin se é nai ou irmá

quen te coida e acariña.

Poida que, sen pai e nai,

sexa ela unha irmaíña,

coa que ti, malpocada,

sexas tamén nena orfiña.

Vexo, si, que es estranxeira,

inmigrante, miña almiña,

á intemperie coa xente:

qué casa a túa casiña!

De cartón todo arredor

nunha caixa metidiña,

sen lousado nin ventás

casa-cuna miudiña.

Tranquila, paciente estás

e seguro contentiña

con tan pouco como tés,

ai amor, miña xoíña!

Que olliños tan preciosos

nesa cara redondiña,

que falan tan sen falar,

e agardan respostas miñas.

Ollada limpa, esperta,

ollada doce, mansiña,

que me atrae, que me seduce,

que me fire, que me espiña.

Que queres que eu che faga,

meu amor, miña santiña,

se tes a cara de Deus

pedindo resposta axiña?

Se es o Cristo que naces

nun Belén sen figuriñas,

agardando os agasallos

que mereces, ai prendiña!

Entra no meu corazón,

entra na nosa cociña,

para ti faremos oco

e para a túa xentiña.

E non haberá estranxeira

á que lle peche a portiña,

sexa branca ou de cor,

farémola irmá e veciña.

Será túa a nosa casa,

túa a nosa carteiriña,

os nosos chuchos e soños,

o noso caldo e fariña.

O mundo será outro mundo

novo nas túas maoíñas,

que nos ofreces repletas

de carreiros e luciñas.

Grazas, meu corazón,

miña carrapucheiriña,

por nos mostrares a Deus:

preciosa flor entre espiñas!

Celebración do Advento 2019

PARA QUE NAZA ALGO NOVO

PARA QUE NAZA XESÚS

Introdución

O Advento é un tempo moi humano. Practicamente vivimos sempre con aires de Advento. Andamos envoltas en baleiros, carencias, desexos, soños, esperanzas. Tanto a nivel persoal, como familiar, como comunitario, como social. O mundo anda tolo, dicimos. E bendito quen ten o don de vivir no medio de soños e esperanzas! Deus provoca e sostén os nosos soños. Deus alimenta a nosa esperanza. Por iso estamos aquí. Por iso nos aventuramos a soñar co Nadal.

O que mellor pode simbolizar todo isto, dunha forma moi viva e real, é unha muller agardando o seu fillo ou filla. Un fillo ou filla non é algo que cae do ceo, nin sequera no caso de Xesús, o fillo de Santa María. O fillo ou filla é algo que ten que nacer de nós. Non vale aquí un fillo ou filla subrogada, ten que ser un fillo ou filla propia; nada do pracer e da dor, vividos ambos de forma compartida, comunitaria. Canta  necesidade dunha nova criatura temos cada un, cada unha de nós! Canta necesidade de algo novo  ten a Igrexa da que formamos parte, o mundo no que vivimos desde o espazo concreto de Galicia.

Neste Advento, unha vez máis, estamos todos, homes e mulleres, convocados ao embarazo e ao parto. Igual a risa asoma aos vosos labios. Tamén Sara, a de Abraham, se ría. Imos celebrar esta circunstancia tan transcendental da man de cinco mulleres bíblicas, que houberon de afrontar o reto de poder quedar embarazadas e dar a luz desde o reto da impotencia.

Son elas:

1.- Sara ou a risa desconfiada: Xén 17,15-19; 18,1-15.

2.- A muller anónima de Manoah ou a colaboración imprescindible: Xui 13.

3.- Ana, ou o clamor orante dunha muller aflixida: 1Sam 1,1—2,11.

4.- Sabela, a muller ocultada, regalada e empoderada: Lc 1, 5-25. 39-45. 57-80.

5.- María, a chea de graza dispoñible para Deus: Lc 1, 26-56. 2, 1-7.39-40.

(Terceira sesión: 18 de xaneiro de 2020)

Os sacramentos: celebración da graza libre de maxia.

Lecturas

Ø  TORRES QUEIRUGA, A., Os sacramentos hoxe: significado e vivencia (do material fotocopiado entregado pola Escola de Espiritualidade.)

Ø  PAPA FRANCISCO: Exhortación apostólica “A ledicia do Evanxeo” (Evangelii gaudium), Cap. 2º:  NA CRISE DO COMPROMISO COMUNITARIO (núm,s. 50-109).

Cuestións que poden axudar a túa lectura:

DE TORRES QUEIRUGA

1.-   Como che ensinaron que Deus actúa nos Sacramentos, e como pensas ti acerca diso?

2.-   Que cres que significa a expresión “ex opere operato”?

3.-   Se os Sacramentos non son un milagre invisible ou unha acción máxica, que eficacia poden ter?

4.-   Como entendes ti a acción de Deus e a acción humana nos Sacramentos?

5.-   Que experiencia tes ti da vida sacramental?

DO PAPA FRANCISCO:

1.-   Na primeira parte, nn.50-75, o Papa vai enumerando ata 7 desafíos do ambiente externo cos que se atopa hoxe a tarefa da Evanxelización. Compartes a análise que deles vai facendo o Papa?

2.-   Engadirías, desde a nosa condición de crentes galegos/as, situados nunha Terra cunha cultura, lingua, tradicións relixiosas propias, algún novo desafío?

3.-   Na segunda parte, núm,s 76-109, fala, en cambio, das tentacións máis ben internas dos homes e mulleres que traballan en Igrexa no espallamento do Evanxeo; fala tamén doutros sete desafíos ou riscos. Que che parecen? Veste identificado nalgún deles?

4.-   Pola nosa particular maneira de ser, pola forma en que se foi desenvolvendo entre nós o anuncio do Evanxeo, consideras que temos na Igrexa Galega algún desafío interno a maiores?

5.-   Vémonos afrontando sabiamente eses diferentes desafío externos ou internos, ou andamos perdid@s e desalentad@s?

Obradoiro de Espiritualidade 2

A IGREXA: CRISE E ESPERANZA

  

Núcleo vital 1º:

Discípulo/a misioneiro/a dunha Igrexa en saída, sen poder, ao servizo da xente empobrecida.

Textos bíblicos:

Mt 10, 1-15: tamén nós somos enviados/as.

Lc 15, 11-32: ante todo o esencial do Evanxeo.

Mc 10, 35-45: nunca unha Igrexa de poder.

Mt 13, 31-35: Igrexa fermento e gran de mostaza.

Para entrar en contacto coa túa experiencia de vida

—Cando o Papa fala da “conversión pastoral” (nn. 25-33), ¿qué é o que máis che chamou a atención?

—¿Sénteste formando parte dunha Igrexa cerrada en si mesma, atenta á “simple administración”, ou dunha Igrexa en saída, misioneira? En que aspectos ves unha cousa ou outra?

—Formas parte seguramente dunha parroquia, ¿ten as trazas que o Papa Francisco lle gustaría ver nela (E.G., n.28). Se non é así, ¿cal é a túa actitude ante esa forma concreta de ser e facer Igrexa?

—A parroquia é un espazo onde se poder vivir a experiencia cristiá misioneira; pero pode haber outros lugares onde facelo. Coñeces algún deses lugares distintos? Pensaches en incorporarte a eles dalgunha maneira?

Tempo de oración

—Busca un tempo, un espazo axeitado.

—Toma conciencia de que estás na compaña de Deus, en Deus, con Xesús, no Espírito. Déixate recrear nisto.

—Retoma algún texto da Evangelii gaudium, que che chegou á alma, ou algunha das pasaxes evanxélicas que van ao comezo desta folla. Reléaas, medítaas, reza con elas, déixate conmover por elas.

—Na oración procura identificar as dificultades, medos, covardías que che impiden vivir o que na oración descobres. Desexa a forza do Espírito, ábrete a ela, acóllea. Non te negues a Deus.

—Remata cantando algo, rezando o Noso Pai.

2º Encontro 2019 / 2020

Seguimos orando con dous salmos de “subida” ou peregrinación, neste noso camiño de Advento, no que aventuramos soños persoais, colectivos, eclesiais.

Signos: os salmos de hoxe (na súa versión oracional á luz do Evanxeo) suxírennos dúas imaxes: a do gardián, a de quen vela permanentemente por nós; e a do canteiro que constrúe a casa e a fecunda. A casa sómolo cada persoa, pero tamén o é a “casa común”, e a Igrexa dentro dela, ao servizo dela. O tempo de Advento suscita en nós estas saudades e ofrece estas confianzas.

No nome do Pai…

Cos brazos abertos expresamos en silencio a nosa condición fraterna en Deus, con todo o noso ser, unido a todas e persoas do mundo, a toda a creación, nesa “Casa común” que formamos en Deus.

Tempo de Advento (A): 4ª semana

22 de decembro: domingo 4º de Advento

Evanxeo: Mt 1, 18-24

O nacemento de Xesús Cristo foi así: María, a súa nai, estaba prometida a Xosé; pero antes de viviren xuntos apareceu ela embarazada por obra do Espírito Santo. Xosé, o seu prometido, home xusto, como non a quería aldraxar, decidiu repudiala secretamente. Xa tiña pensado facelo así, cando o anxo do Señor se lle apareceu en soños dicíndolle:

—Xosé, fillo de David, non repares en levar contigo a María, a túa prometida, que o que nela se concibiu é obra do Espírito Santo. María dará a luz un fillo e ti poñeraslle de nome Xesús, porque salvará o seu pobo de todos os seus pecados.

Todo isto aconteceu para que se cumprise o que dixera o Señor por boca do profeta:

—Mirade, a virxe concibirá e dará a luz un fillo, e poñeranlle de nome Emmanuel, que quere dicir “Deus connosco”.

Acordou Xosé do seu soño, fixo tal como lle mandara o anxo do Señor.

Tempo de Advento: 3ª semana

 15 de decembro: domingo 3º de Advento

Evanxeo: Mt 11, 2-11

Nunha ocasión, Xoán, oíndo falar na cadea das obras de Cristo, mandou os seus discípulos a lle preguntar:

—¿Es ti o que ten que vir ou esperamos a outro?

Respondeulle Xesús:

—Ide e contádelle a Xoán o que estades a oír e ver: os cegos ven e os coxos andan, os leprosos fican limpos e os xordos oen, os mortos resucitan e á xente pobre estáselle a anunciar a Boa Nova. E ditosas as persoas que non se escandalicen de min!

Non ven se foron eles, comezou Xesús a falar de Xoán á xente:

—¿Que fostes ver ao deserto? ¿Unha cana abaneada polo vento? Pois logo, ¿que fostes ver? ¿Un home vestido con roupas finas? Pero as persoas que visten roupas finas están nos pazos dos reis. Pois logo, ¿a que saístes? ¿A ver a un profeta? Si, e abofé que moito máis ca un profeta. Este é de quen está escrito:

—Olla, mando o meu mensaxeiro diante de ti, para que prepare o teu camiño.

Tede por seguro que non naceu de muller ninguén meirande ca Xoán Bautista, aínda que o máis pequeno no reino dos Ceos é meirande ca el.

Tempo de Advento: 2ª semana

8 de decembro: Solemnidade da Inmaculada Concepción de Santa María

Evanxeo: Lc 1, 26-38

Naquel tempo mandou Deus o anxo Gabriel a unha aldea chamada Nazaré, onda unha mociña prometida a un home da casa de David, que se chamaba Xosé; o nome da mociña era María.

O anxo entrou onde estaba ela e díxolle:

—Alégrate, chea de graza, o Señor está contigo.

Ela turbouse con estas palabras, cavilando no que podería significar o saúdo aquel.

O anxo continuou:

—Non teñas medo, María, porque ti gozas do favor de Deus; e, fíxate, vas concibir no teu ventre e darás á luz un fillo ao que lle poñerás o nome de Xesús. Será grande e chamarase Fillo do Altísimo, e o Señor Deus daralle o trono do seu antepasado  David; reinará por sempre na casa de Xacob, e o seu reinado non terá fin.

María respondeulle ao anxo:

—E como pode ser isto, pois eu son virxe?

O anxo replicoulle:

—O Espírito Santo baixará sobre ti e o poder do Altísimo cubrirate coa súa sombra; por iso o que vai nacer de ti será santo e chamarase fillo de Deus. Aí tes a túa curmá Sabela, que concibiu un fillo na súa vellez, e xa está de seis meses a que chamaban estéril, pois para Deus non hai imposibles.

María contestou:

—Velaquí a escrava do señor; que Deus faga comigo segundo me dixeches.

E o anxo marchou de onda ela.

Tempo de Advento: 1ª semana

Advento, o tempo da chegada, das chegadas de Deus. Chegadas do pasado, que rememoramos e celebramos, porque sosteñen a nosa esperanza; chegadas do presente, ás que se nos pide estar moi atent@s, para non desaproveitar a súa forza de vida, a súa oferta; chegadas do futuro, máis o menos preto, coas que Deus mesmo está comprometido, e para as que a nós se nos pide fe e tamén compromiso.

Deus vén. O seu é vir sempre. Non fai falla que llo pidamos. O seu é vir sempre co pan debaixo do brazo, coa vida debaixo do brazo, coa boa ventura debaixo do brazo. De nós depende pechar ou abrir portas, pechar ou abrir soños, pechar ou abrir cambios, pechar ou abrir vida. Certo que á xente de aldea sempre nos gustou abrirlle a quen peta a nosa porta, facelo pasar, invitalo a algo ao quente da cociña. E así pode ser con Deus.

Vivir o Advento cos pés e co corazón na terra; todo o que fagamos ou deixemos de facer estará asentado nas vidas de cada día, coa xente coa que formamos familia, comunidade, pobo; vidas de cada día repletas de fraxilidades. Vivilo tamén cos pés e co corazón no medio da xente máis desposuída, pois ese é o espazo especialmente escollido por Deus para os encontros con el.

O Evanxeo de cada día vai debullando para nós a riqueza que Deus nos ofrece na palabra e nos feitos de Xesús. Cousas moi simples e moi fondas, que chegan aos nosos corazóns, ás nosas vidas dando paz, alento, esperanza.

1 de decembro: domingo 1 de Advento

Evanxeo: Mt 24, 37-44

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Coma nos tempos de Noé, así pasará cando veña o Fillo do home. Antes do diluvio comían, bebían e casaban ata o día no que Noé entrou na arca; e de nada se decataron ata que veu o diluvio e os enguliu a todos. O mesmo pasará cando veña o Fillo do home. Entón estarán dous homes no agro; levarán a un e deixarán o outro. Estarán dúas mulleres moendo no muíño; levarán unha e deixarán outra.

Vixiade, porque non sabedes nada do día no que virá o voso Señor. Entendédeo ben, se soubese o dono da casa a que hora vai chegar o ladrón, estaría á espreita e non permitiría que lle asaltasen a casa. Así tamén estade vós preparados, porque na hora menos pensada preséntase do Fillo do home.

Tempo Ordinario: 34ª semana

24 de novembro: domingo 34 do Tempo Ordinario. Solemnidade de Xesús Cristo rei do universo.

Evanxeo: Lc 23, 35-43

Cando Xesús estaba cravado na cruz, a xente estaba mirando e os xefes  moqueábanse del dicindo:

—A outros salvounos. Pois que se salve agora a si mesmo, se é o Cristo de Deus, o elixido.

Tamén os soldados se burlaban del e achegándose ofrecíanlle vinagre, dicindo:

—Se ti es o rei dos xudeus, sálvate a ti mesmo.

E había un letreiro enriba del: “Este é o rei dos xudeus”.

Un dos bandidos que estaban crucificados insultábao tamén:

—¿Non es ti o Cristo? Pois sálvate ti e sálvanos a nós.

Pero contestoulle o outro, reprendéndoo:

—¿Seica non temes a Deus, ti que sofres a mesma condena ca el? Nós, polo menos, recibimos o que merecemos, pero este non fixo mal ningún.

E dicíalle:

—Xesús, lémbrate de min cando chegues ao teu reino.

Xesús respondeulle:

—Asegúroche que hoxe estarás comigo no paraíso.

Traballo entre sesións

(Segunda sesión: do 9 de novembro ao 14 de decembro do 2019)

Lecturas

GONZALEZ CARBAJAL, L., Un cristiano solo no es cristiano: la Iglesia. (Primeiro artigo do Caderno de apuntes da Escola de Espiritualidade.

PAPA FRANCISCO: Exhortación apostólica “La alegría del Evangelio” (Evangelii gaudium), Cap. 1º: LA TRANSFORMACION MISIONERA DE LA IGLESIA (nn. 19-49).

Cuestións que poden axudar a túa lectura:

DE GONZÁLEZ CARVAJAL

1.- ¿Por qué dicimos que “un cristián so non é cristián”?  González Carvajal afírmao, pero non o razoa. ¿Cómo razoarías ti iso?

2.- ¿Igrexa servidora ou Igrexa señora? ¿Igrexa que pretende presentarse como o “reino de Deus”? ¿En que estilos e comportamentos se mostra como servidora e en cales como señora?

3.- ¿Cómo entendes iso de que a misión da Igrexa é ser unha demostración provisional do plan de Deus para a humanidade enteira? ¿En que cousas prácticas cres que se debería concretar esa misión no noso momento histórico?

4.- O autor intenta razoar a necesidade da participación social, política das persoas cristiás para ir facendo deste mundo o “reino de Deus”, de crentes doutras relixións ou incluso de non crentes. ¿Compartes eses razonamentos?

DO PAPA FRANCISCO:

1.- Fíxate en que cinco pasos concreta o Papa iso de Igrexa en Saída. ¿Qué che parece esa proposta? ¿A quen che recorda?

2.- ¿Pastoral en conversión, conversión da pastoral? ¿Qué pretende afirmar o Papa con estas expresións? ¿A que prácticas nos empuxa?

3.- O Papa insiste en que a evanxelización realízase dentro de “límites”, e fai referencia a algúns deles. ¿Compartes esas reflexións e criterios?

Obradoiro de Espiritualidade 1

            A IGREXA: CRISE  E ESPERANZA

Quería Xesús unha Igrexa? Como a quería?

      Pola mañá estivemos pensando e falando sobre a comunidade de seguidores e seguidoras que Xesús foi creando ao  redor de si. Aínda sen falar de Igrexa, os relatos evanxélicos están cheos de elementos que deberían caracterizar ao grupo de Xesús. É imprescindible volver ao Evanxeo para recrear unha Igrexa ao estilo de Xesús, que é a que realmente nos pode prestar un servizo axeitado a nós e ao mundo que nos rodea.

Tendo isto en conta e coñecendo o Evanxeo como en parte o coñecemos,

-   ¿Cal é a túa actitude vital ante a comunidade cristiá na que participas, ante a Igrexa en xeral? ¿Dóeche, sófrela, gozas con ela, considérala importante para ti, para á sociedade, tés saudade do fermosísimo papel que podería xogar, do grande servizo que podería ofrecer?

-   Das cousas que a Xesús máis lle gustaba ver no grupo dos seus seguidores/as, ¿cales cres ti que están dalgunha maneira presentes en ti,  na comunidade da que formas parte e no conxunto da Igrexa?

-   E, ao revés, das cousas que Xesús máis valoraba para o grupo que se formou ao redor del, ¿cales faltan máis en ti, na comunidade da que formas parte, no conxunto da Igrexa?

1º Encontro 2019 / 2020

Oración en comunidade, Igrexa, pobo. Interactuación permanente. Oramos segundo o que somos. Ventaíñas polas que pode entrar a luz. Podémolo expresar coa nosa postura física.

Salmos das “subidas” ou peregrinacións cara á cidade de Deus, simbolizada en Xerusalén, na Igrexa, na comunidade cristiá. (salmos 120-134).

UNHA CIDADE NOVA CONSTRUIREMOS NESTA TERRA,

UNHA CIDADE XUSTA CONSTRUIREMOS DESTA XEIRA.

UNHA CIDADE DE PAZ, UNHA CIDADE DE AMOR,

UNHA CIDADE BEN XUSTA CONSTRUIREMOS.