Tempo de Advento: 1ª semana

ADVENTO

Advento, o tempo da chegada, das chegadas de Deus. Chegadas do pasado, que rememoramos e celebramos, porque sosteñen a nosa esperanza; chegadas do presente, ás que se nos pide estar moi atentas, para non desaproveitar a súa forza de vida, a súa oferta; chegadas do futuro, máis o menos preto, coas que Deus mesmo está comprometido, e para as que a nós se nos pide fe e tamén compromiso.

Deus vén. O seu é vir sempre. Non fai falla que llo pidamos. O seu é vir sempre co pan debaixo do brazo, coa vida debaixo do brazo, coa boa ventura debaixo do brazo. De nós depende pechar ou abrir portas, pechar ou abrir soños, pechar ou abrir cambios, pechar ou abrir vida. Certo que á xente de aldea sempre nos gustou abrirlle a quen peta a nosa porta, facelo pasar, invitalo a algo ao quente da cociña. E así pode ser con Deus.

Vivir o Advento cos pés e co corazón na terra; todo o que fagamos ou deixemos de facer estará asentado nas vidas de cada día, coa xente coa que formamos familia, comunidade, pobo; vidas de cada día repletas de fraxilidades. Vivilo tamén cos pés e co corazón no medio da xente máis desposuída, pois ese é o espazo especialmente escollido por Deus para os encontros con el.

O Evanxeo de cada día vai debullando para nós a riqueza que Deus nos ofrece na palabra e nos feitos de Xesús. Cousas moi simples e moi fondas, que chegan aos nosos corazóns, ás nosas vidas dando paz, alento, esperanza.

3 de decembro: Domingo 1 de Advento

1ª lectura: Is 63, 16-17. 19b; 64, 2b-7. Salmo: 79, 2ac e 3b. 15-16. 18-19

2ª lectura: 1 Cor 1, 3-9.

Evanxeo: Mc 13, 33-37

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Estade, logo, á espreita e con atención, que non sabedes cando será o momento. É coma unha persoa que foi ao estranxeiro e deixou a casa e máis a facenda nas mans dos seus criados e criadas, encargándolles a cada quen o que tiña que facer; e ao porteiro ordenoulle que velase.

Vixiade vós, polo tanto, pois non sabedes cando chegará o amo da casa: se á tardiña ou con noite pecha, se cando o galo canta ou no amencer. Non vaia ser que chegue de repente e vos atope durmindo. E o que vos digo a vós tamén llelo digo a todo o mundo: estade en vela!

Tempo Ordinario: 34ª semana

 

26 de novembro: Xesús Cristo, rei do universo.

1ª lectura: Ez 34, 11-12. 15-17. Salmo: 22, 1-2a. 2b-3. 5. 6.

2ª lectura: 1Cor 15, 20-26. 28.

Evanxeo: Mt 25, 31-46.

Unha vez díxolles Xesús aos seus discípulos:

—“Cando veña o Fillo do Home na súa gloria e todos os anxos con el, sentará no seu trono glorioso. Diante del xuntaranse todas as nacións; e separará uns dos outros, como xebra o pastor as ovellas das cabras. E poñerá as ovellas á súa dereita e as cabras á súa esquerda.

Entón dirá o rei aos da súa dereita:

—“Vinde, benditos do meu Pi, recibide a herdanza do reino preparado para vós desde a creación do mundo. Porque tiven fame e déstesme de comer; tiven sede e déstesme de beber; fun forasteiro e acolléstesme; estiven en coiro e vestístesme; enfermo e visitástesme; na cadea e viñéstesme ver.”

Entón preguntaranlle os xustos:

—“Señor, cando te vimos famento e che demos de comer, ou sedento e che demos de bebe? Cando te vimos forasteiro e te acollemos ou en coiro e te vestimos? Cando te vimos enfermo ou na cadea e te visitamos?”

O rei contestaralles:

-_”Dígovolo de verdade: Canto fixestes cun destes irmáns meus máis pequenos, fixéstelo comigo.

E diralles logo aos da súa esquerda:

—”Arredade de min, malditos, ide para o lume eterno, preparado para o Santán e para os seus anxos. Porque tiven fame e non me destes de comer; tiven sede e non me destes de beber; fun forasteiro e non me acollestes; estiven en coiro e non mevesdtiste3s; enfermo e na cadea e non me visitastes.”

Entón tamén eles lle preguntarán:

—“Señor, cando te vimos famento ou sedento, forasteiro ou en coiro, enfermo ou na cadea, e non che acudimos?”

El responderalles:

—“Dígovolo de verdade: Canto deixastes de facerlle a un destes máis pequenos, deixastes de mo facer a min.”

Estes irán ao castigo eterno e os xustos á vida eterna.”

Tempo Ordinario: 33ª semana

19 de novembro: Domingo 33 do tempo ordinario.

1ª lectura: Pr 31, 10-13. 19-20. 30-31. Salmo: 137, 1-2. 3. 4-5.

2ª lectura: 1Tes 5, 1-6.

Evanxeo: Mt 25, 14-20.

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos esta parábola:

—“Un home que ía saír de viaxe chamou polos seus criados e entregoulles os seus bens. A un deulle cinco talentos, a outro dous e a outro un; a cadaquén segundo a súa capacidade. Despois marchou.

Deseguida, o que recibira cinco talentos foi negociar con eles e gañou outros cinco; do mesmo xeito o que recibira dous gañou outros dous. Pero o que recibira un, foi cavar un burato na terra e escondeu o diñeiro do seu amo.

Ao cabo de moito tempo chegou o amor daqueles criados, pedíndolles contas. Achegouse o que recibira cinco talentos e presentou outros cinco, dicindo: “Señor, cinco talentos me entregaches; velaquí outros cinco que gañei.”

Díxolle o seu amo: “Moi ben, criado fiel e cumpridor. Xa que fuches fiel no pouco, poñereite á fronte do moito. Pasa a gozar da festa do teu amo.”

Achegouse o que recibira dous talentos e dixo: “Señor, dous talentos me entregaches; velaquí outros dous que gañei”.

Díxolle o seu amo: “Moi ben, criado fiel e cumpridor. Xa que fuches fiel no pouco, poñereite á fronte do moito.Pasa a gozar da festa do teu amo.”

Achegouse tamén o que recibira un talento e dixo: “Señor, sei moi ben que es un home duro, que segas onde non sementaches e recolles onde non botaches. Como collín medo, fun agachar na terra o teu talento; aquí tes o que é teu.”

Pero o seu amor respondeulle: “Criado ruín e lacazán! Con que sabías que segas onde non sementei e recollo onde non botei? Pois deberías ter o meu diñeiro posto no banco, de modo que, ao volver eu, puidese recoller o que é meu cos intereses. Así que quitádelle o talento e dádello ao que ten dez: Porque ao que ten háselle dar e abondo; pero ao que non ten aínda o que ten se lle ha quitar. E ao criado inútil botádeo fóra á escuridade; alí haberá pranto e renxer de dentes.”

Tempo Ordinario: 32ª semana

12 de novembro: Domingo 32 do tempo ordinario.

1ª lectura: Sab 6, 12-16. Salmo: 62, 2. 3-4. 5-6. 7-8.

2ª lectura. 1Tes 4, 13-18.

Evanxeo. Mt 25, 1-13.

Unha vez díxolles Xesús aos seus discípulos esta parábola:

—“O Reino dos Ceos parecerase a dez mociñas que, collendo os seus candís, saíron recibir o noivo. Cinco eran necias e cinco asisadas. As necias colleron os candís, pero non os encheron de aceite; as asisadas, en troques, cos candís levaron tamén as aceiteiras cheas.

Como o noivo tardaba, pegoulles o sono e botaron unha soneca. Alá pola medio noite oíuse berrar: “Veña, que chega o noivo, ídeo recibir!” Erguéronse todas aquelas mociñas e prepararon os candís. Entón dixéronlles as necias ás asisadas: “Dádenos un chisco de aceite, que os nosos candís esmorecen”. Responderon as asisadas: “Non vaia ser que non chegue para vós e para nós; mellor será que vaiades á tenda e que o merquedes”.

No intre que elas ían mercalo chegou o noivo, e as que estaban preparadas entraron con el no banquete de vodas e pechouse a porta.

Máis tarde chegaron as outras mociñas chamando: “Señor, Señor, ábrenos!” Pero el respondeulles: “Asegúrovos que non vos coñezo”.

Vixiade, logo, xa que non sabedes nin o día nin a hora.

Traballo entre sesións curso 2023 - 2024

  

Xesús, o rostro humano de Deus

Para o traballo das mañás:

Texto base:

Rafael Aguirre, Carmen Bernabé, Carlos Gil: Qué se sabe de... Jesús de Nazaret. Verbo Divino, (5ª reimpresión, 2018)

Textos complementarios:

Andrés Torres Queiruga: Repensar la cristología. Verbo Divino, 1995

Manuel Regal Ledo: Xesús, aquel home de aldea, Encrucillada, 2008; Jesús, aquel hombre de pueblo, PPC, 2016

 

Para o traballo dos grupos pola tarde:

José Antonio Pagola: Jesús. Aproximación histórica. PPC, 2007

1ª e 2ª sesión 

(4 de novembro e 16 de decembro de 2023)

Mañá:

Qué se sabe de... Jesús de Nazaret

- 4 de novembro: Investigación actual sobre Xesús (cap. 1 páx 17-34)

- 16 de decembro: Xesús plenamente humano (cap. 2 páx 35-64 e cap. 6 páx 125-142)

Cuestións que poden ir orientando a túa lectura:

Fixarse un pouco en:

1.- No cambio moderno da Igrexa e da teoloxía

- que aspectos da cultura xeral che parecen máis importantes para a fe.

- a idea que tiñas de Cristo cres que era realista e verdadeiramente humana?

2.- Cales son os principais puntos que cómpre reformar?

3.- Que quere dicir: "Cristoloxía desde abaixo"?

1º Encontro curso 2023 - 2024

 

Aprendendo sempre a orar con Xesús

Un tempo de silencio, con música apropiada de fondo. Báixase a música para empezar no Nome do Pai...

1.- No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo.

Nuns segundos tomamos conciencia de que si, agora mesmo estamos na compaña do Pai/Nai, do Fillo, do Espírito Santo. Deus, todo Deus, está aquí enchendo este salón e as persoas que o ocupamos.(sóbese a música durante este pouco tempo).

Repetimos de novo: No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo.

2.-Traemos ao recordo o nome dalgunha persoa ausente, coa que queremos compartir este tempo de oración, porque a vemos envolta nalgún tipo de fraxilidade, e gústanos acompañala coa oración e con outros apoios.

3.- Lemos Mt 6, 5-8: dous perigos a evitar cando facemos oración: 1) ser persoas lingoreteiras, falar, machacar, para que Deus nos escoite. 2) Empregar a oración como un lucimento propio, que me vexan orando e me chufen, ou, máis fino e perigoso aínda, estar ante Deus ocupando eu o primeiro posto, quen manda e dispón aquí son eu. Non deixarlle a Deus ser Deus na miña vida.

“Brevis debet esse et pura oratio” (a oración debe ser breve e pura), dicía S. Bieito (Regra 20,4). Pureza que non tiña que ver coa sexualidade, senón con esa apertura total ao espazo de Deus na oración..

Lemos o texto e deixamos un tempo de silencio, de 3 a 5 mintuos. Poñémonos ante o Pai/Nai, que está no segredo, que ve, oe, acolle no segredo...

(Música de fondo, alimentando o silencio)

4.-Pregaria a recitar a dous coros. O 1º parágrafo en cursiva dicímolo xuntos, con moita calma, ao primeiro e despois de cada estrofa.

Grazas, Xesús, queremos aprender de ti

a orar como cómpre facelo.

Grazas, Xesús,

pola túa intensa e limpa vida de oración,

que che permitíu sintonizar con Deus,

captar o latexar do seu corazón,

beber nas súas fontes amorosas

e logo vivir totalmente ao aire de Deus

sentido e vivido coma un Pai, unha Nai universal.

Grazas, Xesús, polas alertas que nos transmites:

Medide as vosas palabras, disnos,

que non sexan baleiras,

desapegadas de vós e da vida,

escaparate de ausencias;

medide as vosas palabras, repítesnos,

pretendendo abalar o corazón de Deus,

como se Deus estivese ausente de vós,

como se houbese que enternecelo

para facelo propicio ás vosas miserias.

Metédevos en vós, sen traicionarvos,

no voso segredo íntimo, verdadeiro,

que aí está Deus como Pai/Nai que é.

Abrídelle o corpo e a alma,

abrídelle a mente e as entrañas,

sempre no segredo da fe,

sempre na soidade acompañada que sodes.

Murmurade as poucas palabras precisas

que permiten arrincar do íntimo

o que no íntimo se agocha.

Repetídeas sinxelamente

non lle marcando a resposta a Deus,

escoitándoo, acolléndoo humildemente, adorándoo.

El é a túa fonte, que colmará todas as túas sedes.

El saberá implicarte con humildade e paixón

nas ledicias e penas de quen te rodee,

pois só a solidariedade abre as portas do ser de Deus.

Así o aprendín eu e así o vivín.

5.-Practicamos un pouco o estilo de oración que Xesús nos propón. Podemos compartir algo do lido ou do vivido neste tempo.

6.-Rezamos xuntos, invitando a ese amigo, amiga en debilidade que recordamos ao comezo: o NOSO PAI/NAI, en quen somos e vivimos. Santificado sexa o teu nome, veña o teu reino, fágase a túa vontade...

Tempo Ordinario: 31ª semana

5 de novembro: Domingo 31 do tempo ordinario.

1ª lectura: Mal 1, 14b—2, 2b. 8-10. Salmo 130, 1. 2. 3.

2ª lectura: 1 Tes 2, 7b-9. 13

Evanxeo: Mt 23, 1-12.

Unha vez díxolles Xesús aos discípulos e mais á xente:

—“Na cátedra de Moisés sentaron os letrados e mais os fariseos. Facede, logo, e cumpride canto vos digan, pero non imitedes a súa conduta porque falan pero non cumpren. Atan fardos pesados e cánganos no lombo dos outros, pero eles nin un dedo poñen para os mover.

Todo o que fan é para que os vexan: visten aparatosamente, ancheando as filacterias e as franxas dos seus mantos; buscan os primeiros postos nos banquetes e os primeiros asentos nas sinagogas; que lles fagan reverencias nas rúas e que lle chamen mestre.

Vós non vos fagades chamar mestre, pois un só é o voso Mestre, e todos vós sodes irmáns. E a ninguén na terra chamedes pai, porque un só é o voso Pai, o celestial. Nin tampouco vos fagades chamar guieiro, porque un só é o voso Guieiro, Cristo.

O máis importante entre vós ha de ser servidor voso. Porque quen se enaltece, será humillado, e quen se humilla, será enaltecido.”