Tempo de Nadal: 2ª semana

31 de decembro: domingo dentro da oitava do Nadal: festa da Sagrada Familia

Evanxeo: Lc 2, 22-40

Meditación

Xa os días 29 e 30 meditamos algo este mesmo evanxeo. A festa da Sagrada Familia que hoxe celebramos invítanos a meditar nas nosas familias. Que posto ocupan nelas os nosos velliños e velliñas? Que papel asumen ou non asumen, que papel lles outorgamos ou lles negamos? Fanse --e axudámoslles a que se fagan-- esas persoas sabias en cousas da vida, que nos comunican os seus saberes e experiencias e son escoitadas nesa función? Que papel ocupan os nosos nenos e nenas? Traballamos en serio para axudalos a que saian persoas ben criadas, fortes no corpo e no espírito, sabias á altura dos seus anos? Iniciámolos con todo o respecto, coidado e emoción no coñecemento de Deus, no gusto de Deus? Que papel ocupamos as persoas adultas na familia? Coidamos da casa, da economía, seguramente, pero coidámonos tamén a nós, as nosas relacións de parella ou de pais con fill@s, de fill@s cos pais e nais? Coidamos o noso corpo, o noso espírito, o noso mundo emocional, a nosa fe, ou andamos algo ao tolo, sen deixar que aflore en nós esa fondura humana que todos levamos dentro? Respectamos a singularidade de cada unha das persoas que compoñemos a familia? Sabemos poñer a nosa singularidade ao servizo do conxunto da familia? Velamos moito para que as mulleres (avoas, esposas, fillas) que hai entre nós non sufran ningunha marxinación ou sobrecarga polo feito de ser mulleres? Respectamos os diferentes modelos de familia que se poden dar na nosa mesma familia ou en familias próximas? Gozamos e agradecemos tantas cousas boas como se dan na nosa familia? Bendicimos a Deus pola graza da vida familiar?

Tempo de Nadal: 1ª semana

TEMPO DE NADAL

Xa o 24 de decembro empeza o tempo do Nadal, que durará ata o domingo do Bautismo do Señor, este ano o 7 de xaneiro.

O Nadal é un tempo frío e chuvioso normalmente nas nosas latitudes, pero ao mesmo tempo cálido, que envolvemos en sinais de tenrura, de ledicia e de festa: luces, ceas e xantares, compras, regalos, relacións coa familia e con xente amiga. Un tempo no que, no medio de todo isto, hai bastante superficialidade, bastante insatisfacción, bastante baleiro, porque frecuentemente nos quedamos a medio camiño, non imos ao fondo das cousas, das vidas.

O cristianismo achegouse á festa pagá do Sol --que está na base da nosa festa do Nadal-- ofrecendo unha fe, un convencemento fondo: os homes e mulleres que imos poboando o mundo non estamos sos, non estamos tampouco ao libre dispor dunhas forzas escuras, nin dun fatídico destino. Todos, todas nós somos persoas acompañadas. Somos persoas habitadas por un misterio de luz e de amor, que nos dá orixe e que camiña ao noso lado, dentro de cada un, de cada unha de nós, invitándonos a entrar nunha dinámica de unidade solidaria, onde todos, todas, atoparemos a nosa máis limpa identidade, a nosa paz. Un misterio de luz e de amor que podemos percibir, nomear coa palabra que máis nos praza, e que sempre se nos ofrece para unha relación misteriosa e fecunda. Todo isto, iso si, vivido nas ás da inseguridade, da fe, desde o respecto máis profundo polo que somos os seres humanos, sen xogar para nada coas nosas nudeces, cos nosos medos, coas nosas aspiracións.

Tempo de Advento: 4ª semana

24 de decembro: Domingo 4 de Advento

Evanxeo: Lc 1, 26-38

Meditación

Canto debiamos agradecer que antes ca nós houbese persoas que estiveron á escoita de Deus na súa vida e na realidade, nas cousas que a diario vivimos! Persoas que, dentro ou fóra da relixión cristiá, souberon captar esa presenza do Único, da Vida, da Fonte, do Amor, do Fundamento de todo canto hai e somos; souberon admiralo, escoitalo, percibilo, acollelo, compartilo con sumo respecto, con completa implicación e dispoñibilidade; souberon deixar que as súas vidas bailasen ao son desa Forza que todo o crea, empuxa, renova e redondea. María foi, sen dúbida, unhas desas persoas. Pero, grazas a Deus, foron moitas as persoas que en cada xeración sostiveron acesa esta lapa do encontro entre Deus e as súas criaturas, que somos nós.

do 17 de decembro de 2017 ao 27 de xaneiro de 2018

Lecturas:

Texto base:

"Introducción al Antiguo Testamento" J.L Sicre. Verbo Divino. 1993

Textos complementarios:

"Un concepto actualizado de la revelación" Texto: A. T. Queiruga

"Cómo se formó a Biblia" Texto: A. T. Queiruga

"Para leer la Biblia" Etienne Charpentier - Cuadernos bíblicos 1 Verbo Divino

3º Encontro: 27 de xaneiro de 2018

Lectura:

Introducción al Antiguo Testamento. José Luis Sicre, Verbo Divino, Estella (Navarra), páxs. 61-127 (edición primeira), ou 75-164 (edición segunda).

Cuestións que poden ir orientando a túa lectura:

1. Que razón hai para pensar que Moisés non puido escribir o Pentateuco?
2. Entón eses libros non son revelación nin "palabra de Deus"? Como se entende iso?
3. Como interpretar que Deus lle pida a Xacob que sacrifique o seu fillo Isaac?
4. Para salvar a Israel, tivo Deus que "endurecer" o Faraón e matar os exipcios?
5. Se Moisés tivo que discorrer, dialogar, aprender dos veciños... para publicar os Mandamentos, como dicimos que son mandamentos de Deus?

Celebración do Advento

CELEBRACIÓN DO ADVENTO-NADAL

Introdución:

Vai ser unha celebración sinxela, breve, marcada pola evocación e contemplación de tres figuras claves no Advento: Isaías, o dos grandes soños, Xoán Bautista, o dos grandes e humildes empeños, e María, a da confianza absoluta. Pretendemos abrirnos tamén nós a toda a graza do Nadal, a toda a súa sinxeleza, a toda a súa fondura. Deus, a través das mediacións desastres persoas, estanos chamad@s a encarnar todo isto nas nosas vidas.

1.- Isaías

Signo: Unha persoa introduce un ramo de flores e pono enriba da mesa.

Introdución: Representamos a Isaías co signo dun ramo de flores: algo moi fermoso, moi atractivo, un soño sobre todo agora no inverno. E imos escoitar un deses soños de Isaías, que se lerá nas Eucaristías de mañá. Forma parte do terceiro Isaías, é dicir, dos discípulos posteriores a Isaías que mantiveron o seu ton de fe absoluta no poder de Deus, de purificación da práctica relixiosa, e de esperanza contra toda desperanza en épocas moi convulsas para o pobo en xeral e, coma sempre, para a xente máis humilde en especial.

Lectura de Isaías 61, 1-2a. 10-11.

2º Encontro curso 2017/2018

Oración de moita palabra, oración de silencio.

Signo: a luz, coa sala medio a escuras.

Cantiga:

QUE A TÚA LUZ NOS FAGA VER A LUZ,

QUE A TÚA LUZ NOS FAGA SER NÓS LUZ,

QUE A TÚA LUZ NOS FAGA VER,

QUE A TÚA LUZ NOS FAGA SER,

QUE A TÚA LUZ NOS FAGA DAR NÓS LUZ.

Tempo de Advento: 3ª semana

17 de decembro: Domingo 3 de Advento

Evanxeo: Xn 1,6.8.19-28

Meditación

Estámonos achegando ao Nadal, cando poderemos contemplar a luz de Deus iluminando as nosas vidas na presenza humilde do neno Xesús. Todos, todas accedemos á luz de Deus porque houbo persoas que nos destaparon os ollos, que nos axudaron a decatarnos da súa presenza cálida, amorosa, que envolve por completo as nosas vidas. Seguro que na traxectoria da nosa vida todos, todas lles poderemos poñer nome a esas persoas que nos iluminaron e aínda nos seguen iluminando o camiño cara a Deus, coa súa palabra, co exemplo das súas vidas. Que agradecidas lles estamos!

É ben reparar nas características dunha boa testemuña da presenza de Deus, porque tamén nós estamos chamadas a ser para outra xente testemuñas de Deus. Xoán está no deserto, é dicir, nun espazo retirado, silencioso, curto en comodidades. Parece que a boa testemuña ha de ter doses amplas de retiro, de silencio, de austeridade. A boa testemuña é unha persoa baleira, libre, para que Deus teña onde entrar libremente. Xoán era humilde, recoñece que el non era a luz, soamente que a sinala coa súa palabra e coa súa vida; recoñece que soamente bautiza con auga, algo simbólico e superficial, pero que quen realmente bautiza, quen é capaz de entrar a fondo en nós, regalo todo, limpalo todo, recompoñelo todo, dispoñelo todo para o froito, ese é Xesús; e a Xesús nin sequera se considera digno de lle desatar o amalló das sandalias.

Tempo de Advento: segundo domingo

10 de decembro: domingo 2ª semana de Advento

Evanxeo: Mc 1, 1-8

Meditación

Estamos bastante cansos de xente, políticos e non políticos, que se nos presentan como remedio dos nosos males, pero logo vemos que as cousas seguen igual ca sempre: a xente poderosa facéndose cada vez máis poderosa, e a xente débil continuando na súa debilidade. É posible que con esta experiencia nas mans poidamos recibir con ilusión esa promesa dun Deus que nos visita? É posible que nos poidamos dispoñer para prepararlle o camiño de chegada?

Pero máis que debater sobre disto, o Evanxeo invítanos a fixarnos nunha persoa que vive e comparte esa ilusión súa por un Deus que vén: Xoán Bautista. Xoán Bautista vivía sen luxos, comía sen luxos, vestía e calzaba sen luxos. Non era consumista, porque o consumismo non salva o mundo, como tantas veces nos din os políticos; o consumismo non cura as vidas, non cura os corazóns. A Xoán Bautista gustáballe mirar para o seu corazón e mantelo san, limpo, volto á honradez coa xente e con Deus. E invitaba a iso mesmo como maneira de prepararlle o camiño ao Deus humilde e forte, que se faría presente na figura de Xesús.

O exemplo das persoas vale máis ca mil debates. Seguro que todos coñecemos hoxe a outras persoas que, coma Xoán Bautista, nos espertan os ánimos, nos moven á esperanza, nos axudan a crer, nos dispoñen para a tarefa de preparar camiños, abrir portas, corazóns e vidas. Que mulleres, que homes son para nós hoxe xente que nos sostén na fe, no amor, na esperanza? Podemos facer nós mesm@s de Xoán Bautista para axudar a levantar os ánimos da xente que nos rodea?

do 4 de novembro ao 16 de decembro de 2017

Lecturas:

Texto base:

"Introducción al Antiguo Testamento" J.L Sicre. Verbo Divino. 1993

Textos complementarios:

"Un concepto actualizado de la revelación" Texto: A. T. Queiruga

"Cómo se formó a Biblia" Texto: A. T. Queiruga

"Para leer la Biblia" Etienne Charpentier - Cuadernos bíblicos 1 Verbo Divino

2º Encontro: 16 de decembro de 2017

Lectura:

Introducción al Antiguo Testamento. José Luis Sicre, Verbo Divino, Estella (Navarra), páxs. 13-59 (edición primeira), ou 19-62 (edición segunda).

Cuestións que poden ir orientando a túa lectura:

• Como reaccionas cando les ou escoitas na misa pasaxes "estrañas", coma o paso do "Mar Vermello" con tantas mortes de exipcios?
• Como explicas a Biblia cando che din que contradí a ciencia actual, por exemplo na creación do mundo en seis días, fronte a miles de millóns de anos?
• Como pode haber ideas tan distintas de Deus, algunhas terribles?
• Como compaxinar o Novo Testamento co Antigo?
• Pensa un pouco en como este lectura che pode axudar a ler a Biblia.

1º Encontro curso 2017/2018

“Ti, pola contra, cando queiras rezar, métete no teu cuarto, pecha a porta e rézalle a teu Pai que está no oculto; e teu Pai, que ve o oculto hate recompensar. E cando vos poñades a rezar, non sexades lareteir@s coma os pagáns. Botan de conta que os van escoitar polo moito falar. Non sexades coma eles, porque voso Pai ben sabe o que precisades xa antes de que llo pidades”. (Mt5,6)

“Brevis debet esse et pura oratio” (a oración debe ser breve e pura) (S.Bieito, Regra, 20,4).

Tempo de Advento: primeiro domingo

TEMPO DE ADVENTO

Advento, o tempo da chegada, das chegadas de Deus. Chegadas do pasado, que rememoramos e celebramos, porque sosteñen a nosa esperanza; chegadas do presente, ás que se nos pide estar moi atent@s, para non desaproveitar a súa forza de vida, a súa oferta; chegadas do futuro, máis o menos preto, coas que Deus mesmo está comprometido, e para as que a nós se nos pide fe e tamén compromiso.

Deus vén. O seu é vir sempre. Non fai falla que llo pidamos. O seu é vir sempre co pan debaixo do brazo, coa vida debaixo do brazo, coa boa ventura debaixo do brazo. De nós depende pechar ou abrir portas, pechar ou abrir soños, pechar ou abrir cambios, pechar ou abrir vida. Certo que á xente de aldea sempre nos gustou abrirlle a quen peta a nosa porta, facelo pasar, invitalo a algo ao quente da cociña. E así pode ser con Deus.

26 de novembro: Solemnidade de Cristo Rei

Evanxeo: Mt 25,31-46.

Comentario:

Ao ler esta parábola é doado que nos situemos como ante algo xa sabido, ante algo do que, polo tanto, non esperamos gran cousa. E mira que é unha parábola ben contundente esta do así chamado “xuízo final”, que unicamente nos transmite o evanxelista Mateu. Coma todas as parábolas de Xesús, esta tamén é ben suxestiva e provocadora. Cómpre achegarnos a ela con suma humildade, con ganas de conversión; os camiños que nela se nos abren son sorprendentes e lévannos ao corazón da experiencia relixiosa de Xesús, da que en principio nos sentimos amantes e seguidores.

19 de novembro: Domingo 33º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 25,14-30

Comentario:

Xesús obséquianos cunha nova parábola, a parábola chamada dos talentos. Con ela fainos a invitación para vivir co gozo de sermos colaboradores de Deus. Deus precisa de nós, conta connosco. Deus precisa de nós, pero tamén a sociedade precisa de nós, tamén a comunidade cristiá precisa de nós. Nós mesmos, cada un, cada unha de nós, precisamos de nós mesmos para construír a nosa persoa en paz e ben, en gozo e liberdade, en responsabilidade, en solidariedade. É un ofrecemento e chamada á responsabilidade persoal e comunitaria: hai cousas que dependen de min, da miña comunidade; se non as facemos, algo importante se perde. Encollémonos, anulámonos e contribuímos a que outros o fagan tamén.

12 de novembro: Domingo 32º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 25,1-13

Comentario:

Esta parábola non foi contada por Xesús para nos meter medo no corpo, senón para alentar esperanzas, desexos, ansias polo encontro con Xesús, con Deus; ansias pola construción de Reino día a día, no que nós vemos e no que Deus ve, que é moito máis fondo e radical, máis fiel ao real tamén. A calquera hora, no momentos e nas circunstancias menos agardadas, aparece o noivo, é dicir, dáse a posibilidade de que algo humanamente fondo suceda en nós, diante de nós, arredor de nós, máis preto ou máis lonxe, e pode ser que nin nos decatemos, nin nos imaxinemos que ese é o momento no que Deus visita a miña vida para abastecela, para abrila a unha maior fidelidade, a unha maior solidariedade, a unha maior limpeza.

5 de novembro: Domingo 31º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 23,1-12

Comentario:

O Evanxeo de hoxe recolle unha crítica moi dura contra a institución relixiosa xudía, tal como a coñeceron Xesús e as primeiras comunidades cristiás. Esta crítica puido saír da boca das primeiras comunidades cristiás aló polos anos 70-80 do século primeiro, pero en calquera caso está feita desde os criterios e valores que Xesús transmitiu coa súa vida e coa súa palabra tamén. A nós, como persoas e comunidades cristiás do século XXI, non nos importa darlle voltas a esa crítica á institución relixiosa xudía; se lemos este Evanxeo nas nosas celebracións, é como algo dirixido ás nosas comunidades cristiás, ás persoas que as lideran, ás persoas que formamos parte delas e consentimos determinadas formas de facer comunidade cristiá que poden responder, ou non, ao espírito de Xesús. Baixo a forma dunha crítica á institución relixiosa xudía dísenos como sería ben que fose a institución relixiosa cristiá, as comunidades cristiás, as parroquias das que formamos parte. Son palabras, logo, moi directamente dirixidas a todos e cada un, cada unha de nós. Dispoñamos o corazón para acollelas con espírito bo, con vontade de adaptarnos ao que Xesús quere de nós.

2 de novembro: Conmemoración das persoas defuntas

Evanxeo: Mt 11, 25-30

(Nota: O Leccionario ofrece para ese día variadas lecturas do antigo e do Novo Testamento para que poidamos elixir. Ao estarmos no Ciclo A, no que seguimos o evanxelista Mateu, escollemos de entre os propostos un relato deste evanxelista)

Comentario:

Morrer non é bonito, sobre todo cando a morte se presenta máis por sorpresa e leva consigo a persoas novas, ou despois de enfermidades duras, dolorosas, ou cando a morte é causada por algún accidente ou acto violento de calquera clase que sexa. Por moito que vaiamos aceptando a morte coma algo irremediable e normal, sempre nos, queda un aquel de protesta e rebeldía ante o final dos nosos días. A fe cristiá pódenos axudar a reconciliarnos coa morte e a vela mesmo coma unha irmá. Aínda que é posible que a xente máis maior sobre todo contestedes dicindo que non, que a relixión, que a fe cristiá aínda afondou máis na fealdade da morte, falándonos de xuízos, de condenas e de terribles castigos eternos. Xesús quere axudarnos a vivir a morte, igual que quere axudarnos a vivir a vida, para que sempre andemos en paz e en esperanza.

1 de novembro: Festa de todos os santos e santas

Evanxeo: Mt 5, 1-12a

Comentario:

Nos ss. IV-V empezouse a facer memoria dos santos e santas na pregaria eucarística. Lembrábase sobre todo as persoas mártires, as que foran matadas por ser cristiás e vivir coma tales. Despois foise facendo memoria tamén doutros santos e santas. No s. IX empezou a celebrarse en Roma a festa de todos os santos e santas o día 1 de novembro e desde Roma espallouse polo mundo enteiro ata o día de hoxe.

29 de outubro: Domingo 30º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 22, 34-40

Comentario:

Seguimos vendo no evanxeo de hoxe como algúns destacados grupos relixiosos do tempo de Xesús se dirixen a el, pero non con ánimo humilde para aprender del, senón coa vontade de podelo coller nalgún tipo de contradición e así podelo descualificar, e deste xeito evitar o que Xesús lles botaba en cara. É algo moi humano: cando alguén nos pon diante algo que facemos mal, no canto de escoitalo para corrixirnos e así medrar no ben, o que facemos moitas veces é criticalo, buscar algún defecto que el teña para non lle facer caso ao que nos pon diante. Está claro que as persoas que lemos o evanxeo cada domingo non deberiamos achegarnos a Xesús con este espírito malo, senón co desexo sincero de escoitalo, sabendo que se algo nos pon diante é polo noso ben e mellora. Sería moi bo que na comunidade cristiá todos, todas, nos dispuxésemos a relacionarnos cun espírito de escoita e de agradecemento polo que os demais nos poidan ir poñendo diante.

22 de outubro: Domingo 29 do Tempo Ordinario, Ciclo A.

Evanxeo: Mt 22, 15-21

Comentario:

Xa temos falado de que Xesús suscitaba debate, revolvía o pensamento e as vidas das persoas, especialmente das máis relixiosas, as que crían ter controlada a maneira de acceder a Deus e de vivir conforme á súa vontade. O evanxeo de hoxe recórdanos unha vez máis este feito. Por iso o primeiro que teriamos que ver é se Xesús, se o evanxeo de Xesús, nos revolve a nós tamén, se nos sacode, se produce debate nas nosas conciencias, nas nosas comunidades. Sería o normal que isto pasase. Se non así, pódese deber a que temos “amansado” o espírito de Xesús. Máis que estar nós dispoñibles para seguilo, queremos facer que sexa el quen nos obedeza a nós. Sería cousa nada proveitosa. Sería matar o evanxeo de Xesús dentro de nós. Parémonos un pouco a pensar nisto como persoas e como comunidade cristiá.

15 de outubro: Domingo 28º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 22, 1-14 (ou máis breve: Mt 22, 1-10)

Comentario:

Xesús, no seu momento, con esta parábola facía coma un retrato do que estaba pasando con el e cos seus primeiros seguidores que anunciaban a boa nova de Deus, o seu proxecto de vida persoal e social, e procuraban vivir de acordo con el. Nós hoxe lemos as parábolas de Xesús, e parece que quedamos coma indiferentes; posiblemente polas interpretacións que delas se nos foron dando, quitámoslle ferro, como se di vulgarmente. Pero esta parábola, coma a maioría das parábolas de Xesús, ten un punto de choque, de escándalo, co que Xesús quería sacudir as conciencias das persoas que o escoitaban e axudalos a revisar a súa visión das cousas, as súas opcións, a súa vida. O punto de escándalo está en que aquelas persoas que, en principio, eran as convidadas á voda quedan fóra, e aqueloutras que vagaban polas rúas e camiños, xente marxinal, sen mérito nin dereito ningún, enchen a sala do banquete, enchen a casa de Deus, enchen os grupos de Xesús, as comunidades cristiás, a Igrexa de Deus. Pero quen eran as persoas que estaban invitadas e quedan fóra? Curiosamente eran xente moi relixiosa, que semellaba cumprir con Deus, que estaba integrada na organización relixiosa oficial que o representaba.

8 de outubro: Domingo 27º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 21, 33-43

Comentario:

É importante comparar algo a “canción da viña”, que lemos na lectura do profeta Isaías (Is 5,1-7), coa reformulación da mesma que Xesús fai na parábola que lemos no evanxeo de hoxe. Na “canción da viña” de Isaías o problema é que a viña, a pesar dos excelentes coidados do seu dono, no canto de producir boas uvas, produce uvas agraces. Non está de máis que reparemos niso; tamén nós podemos corresponder aos coidados de Deus e de moita xente que no seu nome mira por nós con uvas agraces, é dicir, palabras, comportamentos amargos que amargan a existencia, a nosa mesma existencia e a existencia das persoas que conviven connosco na familia, na comunidade, na sociedade. Estamos chamadas a ser uvas boas, froito gustoso, co que poida gozar quen nos trata, co que poidan gozar sobre todo as pobres, os pobres de Deus, que é a quen Deus quere que tratemos con especialísima consideración. Estamos sendo uva boa para a gran familia de Deus, ou uva agraz na casa, na comunidade, na sociedade?

1 de outubro: Domingo 26º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 21, 28-32

Comentario:

Estamos no comezo dun novo curso ou etapa laboral. Quizabes é un bo momento para escoitar o evanxeo de hoxe. Seguramente nos estamos propoñendo algunhas actividades para o curso que empeza, en beneficio propio ou en beneficio da comunidade. Non estaría ben pararnos e preguntarnos se Deus non nos estará pedindo colaboración tamén? En que cousas, en que servizos, con que persoas? Fixémonos ben no Evanxeo de hoxe.

24 de setembro: Domingo 25º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 20, 1-16

Comentario:

De entre o que está a pasar entre nós con isto da crise, unha das cousas que máis nos molesta é ver como a desigualdade se está a facer cada vez máis notoria na nosa sociedade. Cada vez hai máis xente que vive peor, moito peor, pero ao mesmo tempo cada vez hai máis xente tamén que vive mellor, moito mellor. Dous exemplos: os soldos de certos directivos de empresas que, comparativamente, cada vez se distancian máis dos soldos dos obreiros normais desa mesma empresa; os beneficios bancarios, que, con crise e todo, se disparan nuns tantos por centos que nos parecen de escándalo. É certo, digan o que digan os gobernos que temos, non somos un estado xusto; a igualdade de oportunidades, recursos e servizos --que sería o propio dun estado de dereito-- son moi diferentes para unhas persoas do que para outras; somos unha sociedade perigosamente rota. E isto non o toleramos. Para superar unha situación de crise que afecta a todo o país, o normal seria que esta crise descargase sobre todos os cidadáns, pero maiormente sobre aquelas persoas que máis recursos teñen para poder afrontala; e curiosamente está pasando xustamente ao revés; estariamos incluso dispostas a rebaixar o noso nivel de vida, a calidade dos servizos que se nos deben, sempre e cando iso afectase por un igual a todos e todas; pero o que non soportamos é que sexan os débiles as persoas sobre as que máis recaia a dureza do momento presente. E por iso estamos indignadas/os, e por iso a nosa sociedade está á busca de prácticas políticas que se desenvolvan en conformidade co que simplemente o sentido común demanda. Non é isto acaso o que sentimos a maioría da cidadanía á vista do que está sucedendo?

17 de setembro: Domingo 24º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 18, 21-35

Comentario:

O pedaciño de Evanxeo que hoxe lemos forma parte do capítulo 18 do Evanxeo de Mateu, todo el dedicado a cousas que teñen que ver co funcionamento da comunidade cristiá. Para as persoas crentes a comunidade cristiá é como a matriz na que aprendemos a comportarnos dunha maneira determinada; esa aprendizaxe nos vai axudar logo para tratar a toda a xente con sensibilidade e gusto cristián. En concreto o Evanxeo de hoxe fálanos da importancia do perdón, e das condicións que o deben acompañar para que sexa un perdón efectivo.

10 de setembro: Domingo 23º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 18, 15-20

Comentario:

É normal que desde as persoas e comunidades cristiás esteamos atentas ao que pasa ao redor noso. O mundo dános gozos e alegrías, dános pesares e traballos. Pero queremos estar aí, no corazón do mundo, porque ese é o noso lugar, ese é o lugar no que Xesús quixo estar e ese é o lugar no que é normal que queiramos estar tamén as persoas que nos dicimos algo seguidoras del.

3 de setembro: Domingo 22º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 16, 21-27

Comentario:

Este evanxeo ponnos diante catro contrastes, nos que podemos ver debuxado, por unha banda, o ser, o estilo de vida de Xesús, a súa maneira de ser fiel a Deus e á xente, e, pola outra, o que é máis normal entre nós. Ver os contrastes pode valer para descubrirnos na nosa realidade e para animarnos a avanzar no noso achegamento a Xesús, o noso irmán maior, guía e mestre.

27 de agosto: Domingo 21º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 16, 13-20

Comentario:

Se collésemos hoxe un micro e nos fósemos á rúa para preguntarlle á xente que pensa de Xesús, que nos contestaría? Moi posiblemente as súas respostas demostrasen un descoñecemento enorme da vida e da persoa de Xesús. Catro datos anecdóticos da súa existencia (o portal de Belén, que facía milagres, a morte na cruz...), pero seguramente –oxalá nos equivocásemos-- moi pouco ou nada do máis importante da súa figura, do seu ideario persoal e social, do seu significado para as comunidades cristiás, para a sociedade en xeral. Ante moitísima xente a figura de Xesús quedou e segue quedando eclipsada pola figura da Igrexa e das persoas que máis ou menos a representamos. Se somos xente decente, coherente, humana, solidaria, recibiremos mil chufas; se, en cambio, somos xente enganosa, de moito rezo pero pouca humanidade, pouco sensible aos problemas diarios das persoas que nos rodean, recibiremos o máis grande dos desprezos. Que pena que Xesús, e todo o de Xesús, sexa tan pouco coñecido! E algo será polo desinterese da xente, pero moito éo tamén polo pouco e mal que o transmitimos, coa palabra e coa vida, as persoas que nos dicimos cristiás e que dicimos empeñar as nosas vidas no seguimento de Xesús.

20 de agosto: Domingo 20º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 15, 21-28

Comentario:

O evanxeo de hoxe ten moito que ver con todo o que sexa exclusión. Ten moito que ver, logo, con todos e todas nós, pois no mundo de hoxe abundan as exclusións, e a razón que damos para xustificalas é semellante á que nun primeiro momento daba tamén o mesmo Xesús para xustificar que non atendía, que non podía atender, a aquela muller pertencente á bisbarra de Tiro e Sidón, porque non era xudía, porque non era dos nosos: “Non é ben quitarlles o pan aos fillos para llelo botar aos cadelos”. (Os non xudeus eran insultados con frecuencia polos xudeus co nome de cans.)

Recoñecemento a Manuel Regal Ledo

"A Asociación de Amigos do Románico da comarca de Chantada recoñece os méritos contraídos por Manuel Regal Ledo pola súa aportación reivindicativa, histórica e cultural en pro da conservación e posta en valor da igrexa románica de Pesqueiras.En Pesqueiras a 13 de agosto de 2017 "

Velaquí a reportaxe que fixo do acto a TELEVINTE CHANTADA




Parabéns Manolo, merecida homenaxe á que nos sumamos as túas compañeiras e os teus compañeiros da Escola de Espiritualidade.

15 de agosto: Festividade da Asunción da Virxe María

Evanxeo: Lc 1, 39-56

Comentario:

No século V xa se conmemoraba na Igrexa oriental a Dormitio (“dormición”, de durmir) da Virxe María. Parecíalles innobre para María que pasase pola morte pola que pasamos todos os mortais, e consideraban que o dela non fora unha morte senón un simple quedar durmida; como se di no medio rural en casos de morte moi tranquila, “quedouse coma un paxariño”. A Virxe quedárase tamén coma un paxariño. No século VII esa conmemoración pasa á Igrexa de Roma, a occidental, e ao pouco xa aparece co nome de “Asunción”: a Virxe fora asumida, collida, elevada á morada de Deus, o ceo. A cousa foi quedando así, ata que no ano 1950 o Papa Pío XII proclama o dogma da Asunción da Virxe María en corpo e alma ata o ceo. Un dogma moi marcado por unha visión bastante mítica de Deus e das realidades da fe. Actualmente, cunha comprensión máis atinada da resurrección de Xesús e da nosa, podemos falar de que María, despois de morrer a este mundo, pasou a participar con Xesús e con todos os resucitados/as, da paz, da bendición eterna de Deus, nunha medida total e completa, como lle corresponde a unha muller sinxela, unha pobre de Deus, que se fiou del completamente, que xerou e criou como mai amante o seu fillo Xesús de Nazaré, fillo de Deus, e que entre luces e sombras, entre gozos e dores, se incorporou ao camiño cristián aberto polo seu propio fillo.

13 de agosto: Domingo 19º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 14, 22-33

Comentario:

Coñezo e trato a unha persoa que está pasando por un moi mal momento. Sufriu un ictus xa hai meses e estase debatendo entre a esperanza de ver que o seu corpo poida retomar as funcións vitais básicas con algo de normalidade e a amargura de comprobar o pouco que cada día avanza a pesar dos seus moitos esforzos. É persoa crente. Non culpou de ningunha maneira a Deus da desgraza padecida, máis ben considérao un aliado da súa loita por recuperarse. Coñezo persoas novas, ben formadas, que levan anos agardando a hora feliz en que alguén dos moitos que recibiron os seus curriculums as poida chamar para algún traballiño. Están amargadas, desesperadas. E, coa crise ou sen a crise, a lista de homes e mulleres en situacións semellantes é enorme, todos a coñecemos ben, todas podiamos poñer enriba da mesa dos recordos nomes e nomes próximos e arredados. E que dicir de persoas e aínda pobos enteiros, coma o palestino, ou certas comunidades cristiás centroafricanas, que día a día se debaten ante a simple posibilidade de chegar a mañá, de vivir simplemente?

6 de agosto: Festa da Transfiguración do Señor

Evanxeo: Mt 17, 1-9

Comentario:

O relato deste Evanxeo pódenos parecer estraño e algo fantasioso. Está construído polo evanxelista desde unhas referencias, a veces veladas, a veces manifestas, a elementos da tradición relixiosa, espiritual, xudía: o monte, o Sinaí, como lugar de encontro con Deus; os dous personaxes que viviron ese encontro: Moisés e máis Elías; os vestidos radiantes, como lle pasara a Moisés, cando baixara do monte despois de ter experimentado algo da presenza de Deus; a nube como expresión desa mesma presenza, real pero misteriosa; o conforto, a satisfacción, pero tamén o medo de quen goza desa presenza. Deixándonos envolver por estas referencias culturais, teolóxicas, espirituais, podemos comprender mellor toda a fondura desta narración que recollen os evanxeos sinópticos.

30 de xullo: Domingo 17º do tempo ordinario (A)

Evanxeo: Mt 13, 44-52 (ou lectura breve: Mt 13,44-46)

Comentario:

Onte mesmo, falando cun amigo crego, comentábame que en certa parroquia, que igual lle encomendaban a el, a xente manifestaba abertamente que non quería que o cura predicase nunca, nada. É algo estraño iso, certamente, tratándose dunha comunidade parroquial que si quere ser considerada como parroquia, como Igrexa; pero seguro que tras diso hai moitas cousas: moita palabra baleira pronunciada polos diferentes curas, que non chegaba á vida, que non chegaba aos corazóns, que acababa sendo inútil, e, polo tanto, para que perder o tempo atendendo a palabras inútiles. Tras diso pode haber tamén unha perda progresiva da identidade cristiá dos veciños e veciñas, froito dun clima de desinterese e abandono das propias responsabilidades en relación co coidado da fe, da vivencia relixiosa; e sabe Deus cantas máis cousas. Pero, se nos saímos dese caso concreto, e nos fixamos no conxunto da sociedade, a sensación é bastante semellante: canta xente non considera totalmente inútil, e mesmo prexudicial, a fe, a palabra crente, a predicación dos cregos, as prácticas relixiosas, etc. Que facemos, que vivimos mal, para que a xente, moita xente pense así de nós, pense así do de Xesús? Ou é, se cadra, que aínda mantén respecto e admiración por Xesús, pero renega de nós porque falamos e rezamos dunha maneira, pero vivimos doutra?

25 de xullo: Festa de Santiago Apóstolo, Patrón de Galicia

Evanxeo: Mt 20, 20-28

Comentario:

Hoxe é a festa de Santiago Apóstolo, patrón de Galicia, patrón de España. Hoxe é o Día de Galicia, e para moitos galegos e galegas é tamén o Día da Patria Galega. Para o Evanxeo, para a Boa Nova de Xesús, para Xesús mesmo polo tanto, Galicia non é algo indiferente, nin o é todo o que somos e vivimos os galegos e galegas que vivimos nesta Terra; como tampouco non é indiferente ningunha outra parte de España e do mundo. No Evanxeo Xesús ofrécenos a todos un plan de construción coma persoas e unha maneira de vivir as nosas relacións coas persoas coas que convivimos na familia, no barrio, no pobo, no País, no mundo. O proxecto de Xesús ten transcendencia social, política. E sería normal e bo que as persoas cristiás, galegas ou de calquera outra parte do mundo, nos preocupásemos por trasladar á vida social e política, aquilo que imos aprendendo de Xesús para as nosas vidas. Que podemos aportar como cristiáns, cristiás, a esta tarefa común que é Galicia nos días de hoxe? Que podemos aportar a esa Galicia que o poeta Díaz Castro evocaba fermosamente con estas palabras:

¡Galiza en min, meu Deus, pan que me deron,

leite e centeo e soño e lus da aurora!

Longa rúa da mar, fogar da terra,

e esta crus que nos mide de alto a baixo.

23 de xullo: Domingo 16º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 13, 24-43 (ou breve: Mt 13, 24-30)

Comentario:

O evanxeo de hoxe forma parte do capítulo 13 de Mateu, dedicado case todo el a contarnos parábolas de Xesús, para axudarnos a comprender cales son as condicións de fondo coas que normalmente se atopan as persoas que se apuntan con Xesús ao seu proxecto de vida, tanto a nivel persoal como social; iso que el chamaba o reinado de Deus.

Así hoxe lemos a parábola do trigo e o xoio (cizaña), a parábola da semente de mostaza e a parábola do fermento. Podemos ler as tres desde unha perspectiva común: con que posibilidades, con que dificultades tamén, nos podemos encontrar as persoas cristiás, cando queremos vivir coma cristiás, cando queremos facer comunidades cristiás, cando queremos colaborar na construción social das nosas parroquias, vilas e cidades. Como somos comunidades cristiá no medio do mundo? Cada unha destas tres parábolas ten os seus matices particulares, que nos poden aproveitar moito. Poñámonos diante destas narracións con oídos de discípulos/as, dispostas a escoitar, a aprender, a levar á vida, aínda que sexa pouco a pouco, lentamente, ao ritmo que nos suxiren estas mesmas parábolas.

16 de xullo: Domingo 15º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 13, 1-23 (lectura breve: Mt 13, 1-9)

Comentario:

Durante tres domingos leremos o capítulo 13 do evanxeo de Mateu, que contén unha serie de parábolas, moi relacionadas coa vida e as prácticas do campo; con estas parábolas Xesús intentaba facer que a xente que o escoitaba se parase ante as cousas que compoñían a vida máis ou menos normal de cada día, e que soubese ver nesas cousas coma unha comparanza das realidades fondas que todas as persoas vivimos ou podemos vivir. Esas realidades fondas teñen que ver sempre coa boa construción das nosas persoas, familias e sociedades, coas atinadas relacións sociais, coas fontes da nosa satisfacción, da nosa ledicia, da nosa felicidade, co noso éxito ou fracaso coma persoas; por iso mesmo, estas realidades fondas teñen moito que ver coa presenza ou ausencia de Deus nas nosas vidas, e teñen que ver coa proposta de Xesús, o “Reinado de Deus”.

9 de xullo: Domingo 14º do Tempo Ordinario (A)

Evanxeo: Mt 11,25-30

Comentario:

Estamos ante unha das pasaxes evanxélicas máis lida, máis proclamada, máis gustada, máis agradecida por moitos cristiáns/ás. Poderiámola considerar algo coma o núcleo do Evanxeo, algo coma o Evanxeo dentro do Evanxeo, porque nos desvela o corazón de Deus, unha das prácticas que a el máis lle gustan: ter trato de intimidade coa xente máis pequena; e tamén porque nos desvela que Xesús, imitando nisto coma en todo a Deus Pai/Nai, tamén tivo sempre unha atención moi especial con esa xente pequena, que el tantas veces vía cansa e oprimida; achegouse a ela de mil maneiras, e sempre co interese fondo de lles dar algo de respiro, algo de alivio, algo de acougo. Por esta razón estaría ben que escoitásemos de novo este anaquiño de Evanxeo con especial ganas de acollelo e aprender del.

Celebración da Trindade en Sobrado

Sobrado dos Monxes, 11 de xuño de 2017

RECREARNOS NA TRINDADE

Reparamos no dobre significado da palabra recrearnos: facernos criaturas novas, e, ao tempo, folgarnos, gozarnos niso mesmo. Imos celebrar a Trindade desde estas expectativas.

A Trindade non ao estilo racional, senón ao estilo vital, tal como a viviu Xesús: identificado en todo, en todo momento co Pai, ata ser un con el, deixándose levar sempre polo Espírito, e sendo así totalmente el. Nós podemos ser tamén experiencia viva da Trindade. Estamos en camiño de Trindade: Fonte, Camiño e Enerxía.

No centro do espazo da celebración hai un Cirio grande aceso (a luz, a fonte: o Pai) e unha cruz (o amor apaixonado, servidor: o Fillo). O Espírito está, pero non se ve, séntese.

Empezámonos signándonos tres veces no nome do Pai, do Fillo, do Espírito Santo.

Oración da mañá en Sobrado

Sobrado dos Monxes, 10 de xuño de 2017

ORACIÓN DA MAÑÁ

1.- Saúdo de paz.

Breve exercicio de silencio interior integrador na presenza do noso Deus.

2.- Presentación e proclamación do Salmo 19 (a dous coros):

Os ceos proclaman a gloria de Deus,

o firmamento pregoa as obras das súas mans.

Un día pásalle ao outro a mensaxe,

unha noite transmítelle á outra a noticia.

Sen que falen nin conten,

sen que se sinta a súa voz,

por toda a terra vai o seu anuncio,

ata os confíns do mundo a súa palabra.

Ao sol púxolle alá no ceo unha tenda:

coma un desposado, sae da súa alcoba

e, ledo coma un heroe,

percorre o seu camiño.

Sae dun extremo do ceo,

a súa órbita chega ata o outro extremo,

nada escapa da súa calor.