15 de
setembro: domingo 24 do Tempo Ordinario. Santa María das Dores.
Evanxeo: Lc 15, 1-32
Tamén os
publicanos e outra xente pecadora se achegaban a Xesús para o escoitaren. Por
iso os fariseos e letrados murmuraban:
—Este acolle a
xente pecadora e come con ela.
Entón Xesús
contoulles esta parábola:
—¿Quen de vós,
se ten cen ovellas e perde unha delas, non deixa as noventa e nove no
descampado e vai en busca da perdida, a ver se a atopa? E, cando a atopa, volve
todo contento para a casa, con ela ao lombo; e, chamando por amigos e veciños,
dilles: “Alegrádevos comigo, que atopei a ovella que perdera”. Pois asegúrovos
unha cousa: no ceo haberá máis alegría por un pecador que se converta que por
noventa e nove xustos que non precisan conversión.
E ¿que muller
que teña dez moedas e perde unha, non acende a luz e non varre a casa,
buscándoa con coidadiño ata atopala? E, cando a atopa, chama polas amigas e
veciñas para lles dicir: “Alegrádevos comigo, que atopei a moeda perdida”.
Asegúrovos que outro tanto se alegran os anxos por un só pecador que se
converta.
E dixo tamén:
—Un home tiña
dous fillos. O máis novo díxolle ao pai: “Papá, dáme a parte da herdanza
que me corresponde”. El repartiulles os
seus bens. Días despois este fillo recibiu todo xunto e marchou para un lugar
remoto, onde malgastou a súa fortuna vivindo coma un perdido.
Despois de o
gastar todo, houbo unha gran fame naquela terra, e empezou a pasar necesidade.
Entón, acudindo a un natural do país, entrou a servir, e mandouno a unha granxa
a coidar os porcos. Alí chegou a ter gana de encher o estómago coas landras que
comían os porcos, pero ninguén llas daba. Recapacitando, pensou: “¡Hai que ver!
Cantos xornaleiros do meu pai teñen pan a fartar, e eu morro coa fame. Si, vou
volver á de meu pai e voulle dicir: Papá, pequei contra o ceo e contra ti; xa
non son digno de que me trates coma un
fillo, trátame coma un xornaleiro”.
Levantouse e
volveu onda seu pai. Aínda estaba lonxe, cando este, enxergándoo, saíu
emocionado a recibilo, e botándoselle nos brazos, bicouno agarimosamente. O
fillo exclamou: “Papá, pequei contra o ceo e contra ti, xa non son digno de que
me trates coma un fillo”. Pero o pai díxolles aos seus criados: “Axiña, sacade
a túnica mellor e vestídella; poñédelle un anel na man e calzado nos pés.
Preparade o cuxo cebado para comelo e facer unha gran festa. Porque este fillo
meu estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo”. E empezou a
festa.
Pero resulta que
o fillo máis vello estaba na leira e cando viña para a casa, oíu a música e
máis o baile. Chamou por un criado e preguntoulle que pasaba. O criado
contestoulle: “É que volveu teu irmán, e teu pai mandou matar o cuxo cebado por
recuperalo san e salvo”. Entón alporizouse moito e non quería entrar. Pero o
pai saíu e intentouno convencer. El díxolle: “Tantos anos como levo servíndote
sen che faltar nunca en nada, e nunca un
cabrito me deches para festexar cos meus amigos; e agora resulta que vén ese teu fillo, que queimou os teus bens con
mulleres de mala vida, e mata o cuxo cebado”. O pai contestoulle: “Meu fillo,
ti sempre estás comigo e todo o meu é teu; pero cumpría celebrar unha festa
cheos de ledicia, xa que este irmán teu estaba morto e volve á vida, estaba
perdido e atopámolo”.