1 de decembro: Domingo 1 de Advento, ciclo A

Evanxeo: Mt 24, 37-44

Comentario:

Empezamos un novo ano litúrxico. Empezámolo co Advento, estas catro semanas que preceden e preparan a festa do Nadal. Na ordenación da liturxia pasamos do ciclo C ao ciclo A. Sabemos que na liturxia católica actual hai 3 ciclos anuais, que se distinguen basicamente polas lecturas bíblicas que se fan nas celebracións do domingo. A cada ciclo, A, B, C, correspóndelle un evanxeo: Mateu, Marcos e Lucas respectivamente. O evanxeo de Xoán vaise metendo nalgúns tempos litúrxicos especiais ou completando a algún evanxeo máis curto, como é o de Marcos. Así que o evanxelista que basicamente nos vai acompañar durante este ciclo A vai ser Mateu, un evanxelista que pretendía axudar a construír a orixinalidade da comunidade cristiá, da Igrexa, no medio dun mundo moi complexo, sabéndose herdeiro dunha rica tradición relixiosa xudía, pero sabéndose tamén portador da novidade de Xesús na comprensión e na práctica da vida crente. Seguro que nos virá moi ben tamén a nós deixarnos acompañar e vigorizar por este evanxelista e polo Xesús que nos transmite.

24 de novembro: Domingo XXXIV do Tempo Ordinario (C). Solemnidade de Xesús Cristo Rei.

Evanxeo: Lc 23, 35-43

Comentario:

É o último domingo do tempo ordinario na liturxia. Pechamos o ano litúrxico actual coa solemnidade de Xesús Cristo Rei. Esta festa instituíuna o Papa Pío XI no ano 1925 para conmemorar o 16 centenario do concilio de Nicea, no que Cristo foi considerado consubstancial ao Pai; desde ese momento dise no Credo que recitamos tantas veces “o seu reinado non terá fin”.

17 de novembro: Domingo XXXIII do Tempo Ordinario (C)

Evanxeo: Lc 21, 5-19

Comentario:

En parte polo menos, no momento presente do mundo, é posible que moitos, moitas de nós teñamos sensacións parecidas ás descritas polo evanxelista Lucas. As enormes multitudes que sen culpa ningunha sofren as consecuencias da crise que padecemos maniféstanse de moitas maneiras polas nosas rúas, protestando por tanto mal como teñen que sufrir.

As enfermidades abúrannos; o cancro asedia as nosas portas, logo non se ve unha familia que non estea ferida por esta praga, que frecuentemente vinculamos cun estilo de vida aloucado, cunha vulneración da integridade da natureza nos alimentos, no ar, no medio ambiente. Na mesma Igrexa hai turbación, a pesar do amencer de esperanza que agromou co Papa Francisco. Para algúns os matrimonios gays é algo terrible, algo do demo. Para moitos/as éo o aborto. Para outros moitos/as éo o apego persistente da Igrexa ao poder. Os donos das fianzas gobernan e estragan o mundo ao seu antollo, impoñéndolles os seus intereses aos gobernos, que deixan de ser gobernos democráticos. Guerras por aquí, fames por alí, refuxiados por un lado, inmigrantes polo outro: bágoas, sufrimento, morte. Que facer no medio de todo isto? Onde anda Deus? Para cando a súa presenza, a súa intervención, a súa liberación? Pero é que esperamos algo sequera de Deus? É que se espera algo das persoas crentes que frecuentan as igrexas? Onde estamos, onde nos situamos, que papel xogamos no medio deste rebumbio?

10 de novembro: Domingo XXXII do Tempo Ordinario (C)

Evanxeo: Lc 20, 27-38

Comentario:

Houbo tempos nos que a morte, o máis alá, a posible salvación ou condena eterna, eran o centro da actividade evanxelizadora das comunidades cristiás, e era tamén, polo tanto, o centro da ansia espiritual de quen se esforzaba por ser unha boa persoa cristiá. En moito casos, incluso, se promovía o medo á posible condenación cos conseguintes suplicios eternos, coma unha maneira de activar a fidelidade a Deus, á Igrexa, á rectitude moral. Hoxe maioritariamente estamos noutro mundo. Ante a morte procuramos disimular, pasar en silencio, disimulala tamén, case como se non existise, silenciala; e ante o máis alá, abunda a incredulidade, incluso entre moitísimas persoas que nos dicimos crentes cristiás e que cumprimos máis ou menos fielmente. Se os saduceos do tempo de Xesús tiñan os seus argumentos, que pretendían levar a fe na resurrección case ata o ridículo, nos tempos de hoxe os argumentos adoitan ser moi simples e aparentemente convincentes: nunca ninguén de aló volveu, o corpo á terra e acabouse todo, é o negocio dos curas, etc. En todo caso, levados pola indiferencia e o desinterese ou por unha fe algo renovada, que nos fala dun Deus que nunca, nunca renega dos seus fillos e fillas, ollamos cara a outra vida, con certa indiferenza e frialdade, sen paixón, sen ver aí ningún motivo que nos encante, que nos console, que nos alente. Aféctanos a morte máis, moito máis, pola vida que deixamos, ca non pola vida prometida que nos agarda.