Traballo entre sesións: 10 de marzo - 28 de abril de 2012

Lecturas:

Ø  TORRES QUEIRUGA, A.,  A Eucaristía, encontro vivo co Señor. Caderno Escola de Espiritualidade, último artigo.

 

Cuestións que poden ir orientando a túa lectura:

-        En que medida a Eucaristía é un sacramento e tamén o sacramento dos sacramentos?

-        Que se quere dicir con “presenza real” na Eucaristía? Elimina iso outras presenzas, ou estas non son reais?

-        Relación entre presenza e encontro, entre o don permanente de Deus, de Xesús, e a nosa capacidade limitada de percibila e gozala nos encontros concretos.

-        Que relación se establece entre Eucaristía e Comunidade?

-        En relación coa Eucaristía, coa súa realización diaria no medio das nosas comunidades cristiás, que che suxire a lectura deste artigo?

-        Con que problemas te encontras na túa vivencia persoal e comunitaria da Eucaristía, que non viches recollidos no artigo presente?

-        Cres que na Igrexa se está tendo un bo coidado da celebración eucarística? Ao teu ver, que lle sobra? Que che falta?

Tamén podes ler:

SACROSANCTUM CONCILIUM, Constitución do Concilio Vaticano II sobre a Sagrada Liturxia, cap. 2º, nn. 47-58, que leva por título “O sacrosanto misterio da Eucaristía”; recolle breves orientacións básicas para a mellora da celebración da Eucaristía nun momento en que se rompía con formas de celebrala que duraran séculos e que chegaran a unha grande pobreza de forma e de sentido.

BENEDICTO XVI, Sacramentum caritatis (O sacramento do amor),  Exhortación apostólica do Papa sobre a Eucaristía, fonte e cume da vida e da misión da Igrexa. Ed. San Pablo, Madrid, 2007. Unha relectura espiritual do sacramento da Eucaristía, que, sen embargo, mantén visións sacrificiais da Eucaristía, que hoxe están sendo moi discutidas.

Pasaxes bíblicas:

            Os respectivos relatos da última cea nos evanxeos sinópticos: Mt 26,17-35; Mc 14, 12-31; Lc 22,1-38.

            O capítulo 6 de Xoán, dedicado todo el ao Pan de vida.

            1Cor 11,17-34, onde Paulo afronta certas dificultades que aparecían na comunidade de Corinto ao hora de celebrar a Cea do Señor.

 

SOBRE A “LECTIO DIVINA” (lectura divina)

         “Nos documentos que prepararon e acompañaron o Sínodo, falouse de moitos métodos para achegarse ás Sagradas Escrituras con froito e na fe. Sen embargo, prestóuselle unha atención maior á lectio divina, que é verdadeiramente “capaz de lle abrir ás persoas crentes non só o tesouro da Palabra de Deus, senón tamén de crear o encontro con Cristo, Palabra vivina e vivinte”. Quixera lembrar aquí brevemente cales son os pasos fundamentais (da lectio divina): empézase coa lectura (lectio) do  texto, que suscita a cuestión sobre o coñecemento do seu contido auténtico: Que di o texto bíblico en si mesmo? Sen este momento córrese o risco de que o texto se converta só nun pretexto para non saír nunca dos nosos pensamentos.

         Segue despois a meditación (meditatio) na que a cuestión é: Que nos di a nós o texto bíblico?Aquí cada un persoalmente, pero tamén comunitariamente , debe deixarse interpelar e examinar, pois non se trata xa de considerar palabras pronunciadas no pasado, senón no presente. Chégase sucesivamente ao momento da oración (oratio), que supón a pregunta: Que lle dicimos nós ao Señor como resposta á súa Palabra? A oración como petición, intercesión, agradecemento e loanza, é o primeiro modo co que a Palabra nos cambia. Por último, a lectio divina conclúe coa contemplación (contemplatio), durante a cal aceptamos como don de Deus a súa propia ollada ao xulgar a realidade, e preguntámonos: Que conversión da mente, do corazón e da vida nos pide o Señor? San Paulo, na Carta aos Romanos, di: “Non vos axustedes a este mundo, senón transformádevos pola renovación da mente, para que saibades discernir o que é a vontade de Deus, o bo, o que lle agrada, o perfecto” (12,2). En efecto, a contemplación tende a crear en nós unha visión sapiencial, segundo Deus, da realidade e a formar en nós “a mente de Cristo” (1Cor 2,16). A Palabra de Deus preséntase aquí coma criterio de discernimento, “é viva e dinámica, máis cortante do que unha espada de dobre fío e que penetra mesmo alí onde se diferencian alma e espírito, as xuntas e a medula. Ela xulga os proxectos e os pensamentos” (Heb 4,12).

         Cómpre lembrar, ademais, que a lectio divina non termina o seu proceso ata que non se chega á acción (actio), que move a vida da persoa crente a se converter en don para a demais xente pola caridade.”

Benedicto XVI, Exhortación Apostólica “Verbum Domini”, n.87.