Escola Galega de Espiritualidade

Crónica do encontro en Sobrado.
Manolo Regal

     Como vén sendo habitual, tamén este ano 2012 rematamos o curso da Escola de Espiritualidade cunha xuntanza sosegada no Mosteiro de Sobrado, lugar onde naceu a Escola xa hai unha boa presa de anos. Por suposto que a escolla do lugar é sempre intencionada: un espazo sereno, tranquilo, a posibilidade de tempos lentos de oración, de reflexión, de conversa, a participación na oración da comunidade monástica, etc., convértese en algo especialmente buscado e querido por cantos alí cada ano nos xuntamos.

     Este ano a afluencia foi considerable; entre 60-70 persoas gozamos coas horas, cos lugares, coas persoas, con Deus que de todo terma e en todo se nos amosa próximo e interesado, íntimo. Con este encontro pretendiamos desenvolver a nosa capacidade de escoitar a presenza sacramental de Deus a través das pequenas e variadas realidades de cada día, e escoitalo tamén demandándonos escoita e resposta a partir da situación crítica que estamos vivindo, a nivel económico e a nivel máis fondo, existencial. A todo iso nos fomos dedicando durante as tres xornadas do encontro. E así foi.

Venres, 8

     Chegamos ilusionados/as entre as 6 e as 7 da tarde; sempre dá gusto novo contemplar os claustros, bater cos monxes, e empezar a uliscar o paso miúdo de Deus por entre pedras e faldróns. Saudámonos con afecto, collemos a habitación, e deseguida acompañamos os monxes na oración de Vésperas. O reto de sentir, escoitar, seguir a Deus, a Xesús, quedaba aberto.

     A cea fíxonos ben. A oración de Completas, tamén. E logo xuntámonos para presentar o encontro, cos seus contidos, cos seus ofrecementos. María fixo de boa comentadora: tratábase de experimentar a presenza sacramental de Deus a partir das cousas que estarían ao noso dispor durante esta convivencia. O Prior da comunidade cisterciense acolleunos no nome da comunidade. E xa Soidade de preocupara de nos agasallar cunha pequena “ara” da solidariedade, na que catro mulleres parteiras, coido que guatemaltecas, concitaban a nosa ollada, a nosa reflexión, a nosa oración, a nosa apertura a un mundo maior, a un mundo feminino tamén. A “ara das parteiras” acompañounos durante os tres días, e máis dunha vez lles amosamos a nosa devoción con formas sinxelas, sentidas.

     Así rematamos o primeiro día.

 

 

Sábado, 9

     Unha pequena práctica de Tai Chi, animada coma sempre por Elvira, un paseo matinal, a oración de Laudes e Eucaristía cos monxes, ou simplemente unha maior dose de cama, abriu a xornada chuviosa, que poñía a proba a nosa vontade de contactar coa natureza no espazo privilexiado de Sobrado. Gañamos a aposta. Co almorzo collemos forzas para a xornada, que se presentaba repleta de ofrecementos.

     Empezou todo ás 10 cunha oración na que puidemos estrear xa o novo libro dos Salmos, na súa versión oracional á luz do Evanxeo, que preparou Manolo Regal con axuda xenerosa doutros colaboradores.

   E xa lle demos a palabra a Xabier Blanco, que nos acompañou durante toda a mañá, primeiro proxectándonos unha preciosa montaxe de imaxes da natureza coa que nos quixo aproximar ao don e á fermosura de Deus, e despois falándonos con moita paixón e poñéndonos en camiño para unha oración contemplativa sosegada. Non é doado reproducir a vivacidade da súa palabra. Veunos a dicir, en resume, que somos xente “Feita”, pero que tamén somos xente “en contrución”; que a experiencia relixiosa de calidade en principio ten como obxectivo humanizarnos, pero, se nos despistamos con ela por diferentes razóns, tamén pode deshumanizarnos. E ben, para que a experiencia relixiosa poida humanizarnos, sinalou tres camiños ou condicións: a) que nos leve a contemplar o Deus de Xesús, b) a que nos leve a compadecernos dos que van quedando polas cunetas da vida, e c) a que nos faga persoas de sólida comuñón, no humano e no eclesial.

     Máis dunha vez botou man, para falarnos de todo isto, da figura e da palabra do bispo de Molfetta, Italia, Tonino Bello, xa morto no ano 1993, polo que sente unha fonda admiración; bispo que co estilo de vida, coas opcións concretas que tomaba, pouco tiña que ver coa práctica do común do episcopado que poidamos coñecer. Unha pena que xa non sexa posible acceder aos seus cálidos, fondos e provocadores escritos.

     A palabra “contemplacción”, resumía o estilo de cristián deste bispo e esa mesma palabra ofrecíanola Xabier como ideario de vida cristiá para os tempos de hoxe.

     Despois rezamos con calma, canto puidemos, canto o Espírito quixo.

     Xantamos, acougamos ou paseamos un pouco e, xa pola tarde, foi Santi González Avión o que durante un tempo considerable nos expuxo a maneira de se situar ante a crise actual que, segundo el, debería propoñerse a xente cristiá. Podedes ver o texto desta comunicación en páxinas aparte; agora ben, é imposible reproducir a cantidade enorme de información que, ao longo do que falaba, nos foi ofrecendo. As súas palabras por veces chegáronnos a provocativas, polo que tiñan de implicarnos nun problema ante o que as responsabilidades non son iguais, pero ante o que ninguén ten as mans e o corazón limpo.

     Despois da comunicación, en grupos pequenos traballamos as mensaxes recibidas; o ambiente era intenso, cálido; por suposto que percibíamos que todo o que hai e se vive ao redor da crise se pode converter en reclamo de mellor encontro con Deus, de máis solidariedade, de máis humanización, aínda que nos asusten e boten para atrás os enormes poderes financeiros que parecen tomar descaradamente as rendas dos nosos cartos, das nosas vidas. Paixón e lucidez é o que nos cómpre.

    Ceamos e despois fixemos o intento de ver a película “El gran Torino”, pero carencias técnicas impedíronnos facelo. Agradecéunolo o corpo que puido gustar antes o pracer da cama.

Domingo, 10

   O tempo empeñábase en torcernos o bico, pero non puido connosco, e empezamos a xornada de maneira semellante á do sábado. Almorzo cumprido, e ás 10 xa estabamos de novo xuntos, para continuar coa nosa tarefa. Manolo Regal animou un novo momento de oración e axudounos a situarnos ante a celebración da Eucaristía, que era a do día do Corpo e do Sangue de Xesús. Saíu o pobre con mala conciencia do que fixera, e despois da Misa, ofreceunos este esquema circular que, segundo el, podía valer para introducirnos ben nos don e no misterio desta celebración. A Eucaristía foi especialmente solemne; aínda que non a presidiu, si que a iluminou coa súa homilía o noso Andrés Torres Queiruga. Cos monxes, acompañando o Sacramento do Pan de Xesús, puidemos andar o claustro, e deixarnos invadir por unha presenza simple e vigorosa, coa que Xesús se empeña en acompañarnos en toda hora.

     Despois da celebración da Eucaristía xa os aires eran de despedida. Aínda tivemos unha reunión para que cada quen puidese expresar como se sentira durante o Encontro, a que se sentira chamado/a, que levaba máis na memoria e no corazón. Foi un momento precioso, no que, no fondo das nosas palabras máis ou menos fráxiles, decididas ou temerosas, teimaba por asomar o Deus bo, solidario, pacificador, alentador, tras do cal viñeramos camiñando. E uns/unhas para outros e outras fómonos convertendo en pequeno sacramento dun acompañamento fiel ao que Deus diariamente se compromete connosco.