Pregón Pascual

Romariz, 15 de abril de 2017

TEMOS AUGA E LUME,

TEMOS ALEGRÍA,,

TEMOS PAN E FORZA

NA NOITE DA VIDA. (canto a repetir despois das estrofas 3,5,7,9)

Amigas, amigos todos,

de Romariz, de Fanoi, da Candia…

que importa que sexa noite,

se no ceo hai estrelas

e nas nosas mans veliñas,

se no noso corazón alguén,

sabio e amoroso,

puxo unha luz,

unha gran luz,

máis poderosa ca toda escuridade?

Veciños, veciñas todas,

que importa que teñamos secura e sucidade

nos nosos corazóns, nas nosas vidas,

se alguén abriu fontes de auga fresca, limpa e abondosa,

para lavarnos e refrescarnos,

por purificarnos por fóra e por dentro,

para rexuvenecer no corpo e no espírito

e encarar a vida con frescura, con garbo e con ledicia?

Amigas, amigos todos,

que importa que faga frío

que aterezamos e non teñamos arrio nas mans,

e que ás veces mesmo se nos xee o corazón,

e nos neguemos a amar,

se Deus nos ofrece gratis

unha fogueira de amor

capaz de enchelo todo,

de quentalo todo,

de envolvernos nel a todos,

e facer de nós unha familia,

un fogar, unha fraternidade

para solecer no amor,

nas axudas, nos coidados?

Veciñas, veciños todos,

é certo que a morte nos rolda,

con chulería e con descaro

de mil formas e maneiras,

como roldou os xudeus

cando eran pobo explotado en Exipto

e fuxían buscando liberdade;

como roldou a Xesús,

cando no nome de Deus

lle fixo fronte aos inimigos do pequeno,

do débil, do pecador.

Amigas e amigos todos,

que fea é a morte

cando se viste de violencia contra as mulleres,

de abuso de nenos e nenas inocentes,

de centos e miles de homes e mulleres

que morren na guerra

ou foxen perdidos sen saber a onde ir,

mendigando asilo, acollida,

que parece que ninguén lles quere dar.

Que horrenda é a morte

cando lle damos pousada no corazón

e lle permitimos que teña dominio sobre nós!

A morte está aí,

ameazando a vida a cada hora, é certo,

pero tamén está a vida,

humilde, fresca, vigorosa,

que se nos amosa nas floriñas primeiras que anuncian primavera,

canto máis humildes máis preciosas;

amósasenos tamén a vida

na terra mesma disposta para as sementeiras,

nos animaliños novos que nacen nestes meses do ano,

nos paxariños que se xuntan para a convivencia, o amor e a crianza,

nas árbores que se preparan para a flor e os froitos,

nos nen@s que nacen entre nós: o Hugo, o Manuel, a Ana, o Anxo, a Paula…

como milagre prodixioso do amor que nunca acaba:

Amósasenos tamén a vida

nas parellas que se queren moito,

e fan o amor e se coidan cada día,

nas familias que gozan sendo tales,

nos veciños e veciñas coma nós

que seguimos vivindo, traballando, envellecendo,

uníndonos, colaborando, soñando,

festexando, bailando,

a pesar de todo e por riba de todo;

nós que co noso traballo labrego

seguimos colaborando diariamente co milagre da vida.

A morte estará aí,

pero máis preto, máis viva, máis forte, máis risoña

está a vida,

que nós coidamos no que podemos e sabemos,

que Deus nos dá con abundancia,

pois non esquecemos o dito nos nosos maiores:

“Deus non é vello (non está acabado),

e ten para dar moito máis do que nos deixa dado”.

Amigas e amigos todos,

nesta noite santa da Pascua

abrámoslle as portas á vida,

abrámoslle as portas a Xesús resucitado,

abandeirado da vida,

acollámolo como familiar das nosas casas, parroquias e comunidades,

para que nos conte como se pasa da morte á vida,

da tristura á ledicia,

da desilusión á esperanza.

Para que nos encha o corazón co convencemento

de que nada hai imposible para Deus,

nada hai imposible para o amor,

porque Deus é amor.

Veciños e veciñas todas,

celebremos a Pascua,

abracémonos, biquémonos,

festexemos canto poidamos:

a vida burbúllanos no corazón, nas mans,

o Deus da vida aposta por nós, anda connosco.

FELIZ PASCUA, AMIGAS E AMIGOS,

FELIZ PASCUA, VECIÑOS E VECIÑAS.