Tempo Ordinario: 26ª semana

29 de setembro: Domingo 26º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Núm 11, 25-19. Salmo: 18, 8. 19. 12-13. 14

2ª lectura: Sant 5, 1-6

Evanxeo: Mc 9, 38-43. 45. 47-48

Nunha ocasión díxolle Xoán a Xesús:

—Vimos un que botaba demos no teu nome e quixémosllo privar porque non é dos nosos.

Xesús contestoulle:

—Pois non llo privedes, porque ninguén que faga milagres no meu nome fala despois mal de min. O que non está contra nós, está connosco. Ademais todo aquel que vos dea un vaso de auga por serdes seguidores de Cristo, tende por seguro que non quedará sen recompensa.

E a quen escandalice a un destes pequeniños que cren en min, éralle mellor que lle colgasen do pescozo unha pedra de muíño e o largasen ao mar.

E, se a túa man te fai caer, córtaa; máis che vale entrar toco na vida que ir parar coas dúas mans ao inferno, no lume que nunca se apaga. E, se o teu pé te fai caer, córtao; mellor será que entres coxo na vida, que ir dar cos dous pés no inferno. E, se o teu ollo te fai caer, arríncao; máis che fale entrar cego no reino de Deus e non que te boten cos dous ollos no inferno, onde o verme non morre nin o lume se apaga.

Meditación

Aos discípulos de Xesús preocupáballes máis salvagardar a imaxe do propio grupo ca o beneficio da xente. Xesús non está de acordo. O importante, precisamente, é que a xente sexa beneficiada polo servizo dos demais, sexa cal sexa o grupo, a ideoloxía, as referencias coas que se vincule. O problema existía daquela, polo que se ve, e tamén existe hoxe. Na sociedade, pertencemos uns e outros a diferentes partidos políticos, a diferentes liñas ideolóxicas; na Igrexa pertencemos tamén a diferentes “correntes”, a diferentes maneiras de entender a fe e de intentar levala á práctica. E moitas veces funcionamos e movémonos desde estas instancias particulares, intentando salvalas por riba de todo, non recoñecendo o ben que pode saír doutras maneiras de pensar e de actuar. Xesús recórdanos a todos e todas que o criterio último para medir as cousas, para medir a calidade da nosa militancia é ver se a xente débil é ou non convenientemente atendida; atendida con respecto, dándolle prioridade; atendida por si mesma, sen manipulala, sen empregala, de ningunha maneira, para o noso crecemento persoal, ou para o crecemento do noso grupo.

É moito o que temos que aprender a convivir, tanto na sociedade coma na Igrexa. Convivir que implica dar e recibir, falar e escoitar, recoñecer erros e méritos tanto no noso grupo coma nos outros grupos. Convivir que implica tamén acoller a corrección que nos pode vir dos outros, e asumir igualmente o servizo da corrección. Sempre desde un sentimento fondo de irmandade, de complementariedade, apelando sempre ao único maior e absoluto, que é Deus, ante o que tamén todos nos descubrimos en camiño, en busca, e nunca –faltaba máis— en posesión. Está claro que fóra da Igrexa hai salvación, hai vida en Deus; e está claro –dito por Xesús— que fóra da confesión do seu nome tamén hai salvación, hai vida en Deus. Algo para agradecer que así sexa.

Chama a atención a radicalidade de Xesús cando fala de escandalizar a calquera das persoas máis pequenas que cren nel. Ou aínda que non crean –poderíamos completar, sabendo como pensaba Xesús. Escandalizar é poñer atrancos para que as persoas non poidan gustar a vida con normalidade, para que non poidan gustar o Deus da vida a través do don da vida. Hai moitas maneiras de poñer atrancos aos máis débiles. Hoxe mesmo, no que está pasando na sociedade co tema da crise, ou co tema da xente refuxiada que está intentando entrar en Europa, estánselle poñendo moitos atrancos á xente pequena. Cal é a nosa parte, por activa ou por pasiva? Nas comunidades cristiás, na Igrexa, ábresenos moito a boca para dicir que temos a chave das noces para case todo, pero onde

vai o noso servizo completo, para que a xente máis débil teña vida, e a teña en abundancia, como Xesús Cristo quería e pretendía por encomenda do Pai? Polo que Xesús mesmo di, é algo ao que el lle daba moitísima importancia. Sería ben que tamén nós lla demos, e que revisemos o noso funcionamento persoal e comunitario; seguro que atoparemos moito no que mellorar, ao tempo que nos decataremos de que, por ser nós mesmos débiles, somos ao mesmo tempo obxecto dunha persistente atención e agarimo por parte da radicalidade de Xesús, de Deus.

Chama a atención a radicalidade de Xesús cando fala de andar en fidelidades. Non é para asustar, é para animar. Non é para meter medos, é para alertar. Non é a radicalidade do temor, senón a radicalidade do amor. A vida pódesenos ir das mans coas nosas parvadas, o sol pódenos pasar pola porta, mentres gastamos o tempo, o xenio en cousas que non o merecen. É indubidable que Xesús non nos convoca para formar unha comunidade de vagos, de abandonados/as, senón para formar unha comunidade de irmáns/irmás, que poñen alma, vida e corazón en acoller o ben de Deus e en facelo medrar no propio corazón, na propia vida, na nosa sociedade. Iso era, iso é, o Reino de Deus, ao que Xesús estivo e está totalmente entregado. E nós?

Preces

BENDITO SEXAS, XESÚS,

NO SERVIZO DE CALQUERA PERSOA

Bendito en quen te serve, servindo os nenos/as, mozos/as que nestas semanas están empezando a ir á escola. Bendito sexas.

Bendito nos homes e mulleres de calquera relixión, de calquera grupo político, que se empeñan en facer o ben servindo as persoas e grupos máis débiles. Bendito sexas.

Bendito sexas nas persoas animosas, que na nosa comunidade coñecemos, coma o N., o N. (pódense dicir nomes concretos), que fan o ben sen mirar para quen. Bendito sexas.

Bendito sexas nas institucións, nas familias, nas persoas estes días se están empeñando en dar acollida a persoas refuxiadas e inmigrantes, tratándoas coma xente irmá, aínda que sexan de raza e credo distinto. Bendito sexas.

Bendito sexas nas persoas firmes e comprometidas, que non se deixan corromper, honradas a tope, dispostas a perder do seu o que sexa, antes de volverse atrás da súa entrega aos demais. Bendito sexas.

Oración

A miña ideoloxía,

o meu credo relixioso ou político,

o meu partido, Xesús,

cantas veces os poño coma motor e referente

da miña actuación!

Boto a visa atrás,

reviso as miñas accións,

incluso aquelas que digo facer no teu nome,

e cantas veces están infectadas de particularismos,

de intereses propios ou do propio grupo!

Perdón, Xesús, perdón!

Que difícil é limpar a ollada, o corazón, as mans,

e deixar que sexas ti quen esteas no centro,

que sexa a xente débil quen estea no centro!

Que o teu Espírito me ilumine e purifique!

Que a túa corrección me cure e me faga libre!

Cantas veces son un radical equivocado!

Cantas veces ignoro a inmensa riqueza

de dar ou recibir un vasiño de auga

—un bico, unha tenrura, unha atención, un apoio—

no teu nome!

Cantas veces prefiro andar fachendoso, enteiro,

coas dúas mans, os dous pés, os dous ollos

co corazón intacto,

co tempo reservado,

escandalizando os teus pequenos ou pequenas,

que me solicitan un anaco de man soltándose cara á súa,

un anaco de pé axustado ao seu,

unha ollada próxima cruzada coa súa,

un chisco de corazón latindo ao seu son,

un pouco de diñeiro cambiando de carteira,

un minuto de tempo confundido co seu!

Cantas veces, Xesús, cantas!

E son discípulo teu?

E deféndome e ataco coma quen posúe as esencias

de ti e do teu grupo?

Pobre de min, Xesús!

Por canto tempo tanto despropósito!

Perdón, Xesús, perdón!

Acción

Que experiencia temos de colaborar con persoas que non son relixiosas? Como desde a comunidade cristiá nos integramos e colaboramos en accións humanitarias que poidan promoverse desde outros ámbitos? Que dificultades temos? Como as estamos resolvendo?

30 de setembro: Luns da 26ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Zac 8, 1-8. Salmo: 101, 16-18. 19-21. 29 e 22-23

Ano 2: 1ª lectura: Xob 1, 6-22. Salmo: 16, 1. 2-3. 6-7.

Evanxeo: Lc 9, 46-50

Unha vez as persoas que seguían a Xesús de cerca empezaron a discutir sobre quen delas era a persoa máis importante. Xesús, léndolles o pensamento, colleu pola man unha criatura, achegouna a si e díxolles:

—Quen acolle a esta criaturiña no meu nome, acólleme a min, e quen me acolle a min acolle a quen me enviou; porque a persoa máis pequena entre vós esa é a máis importante.

Tomando entón a palabra Xoán, dixo:

—Mestre, vimos a alguén que botaba demos fóra no teu nome e tratamos de llo impedir, porque non é do noso grupo.

Xesús contestoulle:

—Pois non llo impidades, que quen non está contra vós, está convosco.

Meditación

Querer ser a persoa máis importante; que alguén sexa ou non sexa do noso grupo, do noso país, da nosa raza ou cor, do noso credo, do noso pensamento político: velaquí dúas realidades que condicionan moito os nosos comportamentos, a nosa busca de benestar, nos tempos de Xesús e nos nosos, pois responden a un aquel humano que permanece no tempo. Xesús sitúase, como moitas veces máis, contra corrente: a obsesión por ser a persoa máis importante é absurda, pois rompe de raíz coa chamada humana máis auténtica, polo tanto tamén divina, a vivir en fraternidade; ante iso Xesús invítanos a vivir envolvéndonos no pequeno, no fráxil, como o noso lugar natural. E ante o desexo de querer excluír a quen non é do noso grupo, a proposta de Xesús, como tantas veces, é remitirnos aos feitos de vida: o importante é que a xente sexa querida, atendida, coidada, veña de onde veña a forza que anima a quen tal fai.

Oración

Apréndeme, Xesús,

a descubrir contigo

a importancia do pequeno,

do fráxil, do vulnerable,

e a atopar aí

o lugar privilexiado de encontro con Deus.

Apréndeme a obsesionarme

por esa experiencia elemental

que marcou a túa existencia,

e que ti nos ofreces

como camiño de autenticidade cristiá.

Grazas, Xesús.

Acción

Se nos paramos un pouco, non nos resultará difícil descubrir como moitas veces aspiramos ao grande, a ser dos grandes, a intimar cos grandes. Tamén nos será doado descubrir como tendemos a excluír do noso mundo a quen é distinto, non cre coma nós, non pensa coma nós, non é do noso país ou raza… Collamos algún detalle concreto e vexamos como cambiar niso o noso comportamento.

1 de outubro: Martes da 26ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Zac 8,20-23. Salmo: 86, 1-3. 4-5. 6-7.

Ano 2: 1ª lectura: Xob 3, 1-3. 11-17. 20-23. Salmo: 87, 2-3. 4-5. 6. 7-8

Evanxeo: Lc 9, 51-56

Daquela, cando se ía cumprir o tempo de que levantasen a Xesús deste mundo, decidiu en firme ir a Xerusalén. Mandou mensaxeiros por diante.

Entrando estes nunha aldea de samaritanos, para lle prepararen pousada, non o recibiron, porque lle coñeceron que ían cara a Xerusalén. Ao veren isto, os discípulos Santiago e Xoán dixeron:

—Señor, ¿queres que digamos que baixe do ceo un raio que os parta?

Pero el volveuse e rifoulles. E foron para outra aldea.

Meditación

Cousas miúdas como as que a calquera de nós nos poden pasar cada día. Pero cousas miúdas a través das cales se nos ofrece poder vivir ao estilo de Xesús ou ao estilo de Deus sabe quen. Xesús emprende unha viaxe cara a Xerusalén, onde ben sabía o que lle agardaba: o conflito aberto coas autoridades relixiosas; outras persoas ante iso posiblemente recuaríamos polo que puidese pasar. Xesús non. Decide en firme ir. Un trazo máis da admirable e humilde valentía que sempre distinguiu a Xesús.

Van a unha aldea, onde non os acollen ben por seren xudeus e non samaritanos, pois non se levaban ben. Hai que asumir ese conflito menor, esa desconsideración, integrala dentro da propia condición humana. Dous dos discípulos falan de pedir que os parta un raio. Por iso se lles ha chamar “fillos do trono”, porque permitían que a violencia guiase a súa conduta e acelerase os procesos. Xesús non está de acoro. Rífalles. E simplemente van para outra aldea. Ditosos nós que podemos gozar sempre da compaña alentadora, clarificadora de Xesús.

Oración

Si, Xesús,

Ti diario ao meu lado,

diario ao noso lado.

Compartindo

os teus íntimos convencementos,

as túas firmes decisións.

Sempre ao carón noso

invitándonos a encaixar

a lentitude dos procesos persoais

e grupais,

sen violentalos con remedios absurdos.

É a semente miudiña

que precisa tempos e atencións,

sacrificios,

ata a hora dos froitos.

Bendito sexas, Xesús.

Acción

¿Estámonos vendo ante a necesidade de ter que tomar algunha decisión necesaria e encollémonos por medo? Estamos afrontando algunha dificultade con algunha persoa ou grupo, e sáenos a violencia como remedio? Contemplémonos á luz de Xesús.

2 de outubro: Memoria dos Santos Anxos Custodios

1ª lectura e salmo do día correspondente

Evanxeo: Mt 18, 1-5.10

Nunha ocasión achegáronse a Xesús as persoas que o seguían máis de cerca para lle preguntar:

—¿Quen é o máis importante no reino dos ceos?

El chamou por unha criaturiña, púxoa no medio do grupo e dixo:

—Asegúrovos que se non cambiades e non vos facedes coma esta criaturiña, non entraredes no reino dos ceos. Quen se faga pequena coma esta criaturiña será a persoa máis importante no reino dos ceos. E quen acolla unha criaturiña coma esta no me nome, acólleme a min.

Coidado con desprezar a unha destas criaturiñas! Asegúrovos que os seus anxos no ceo están sempre contemplando o rostro do meu Pai celestial.

Meditación

Unha vez máis a alerta de Xesús contra o afán mundano de buscar ser importantes a base de poder, de forza, de dominio, de cartos. Outra vez a chamada de Xesús para que entendamos que ser importante é poñerse no centro coa xente máis fráxil e fundirse con ela nunha aperta vital, nunha disposición a servir, coa suma humildade, coa suma intelixencia que a xente máis vulnerable se merece.

Así unhas persoas convertémonos para outras neses anxos custodios, a través dos cales Deus mira con sumo respecto e consideración polos seus fillos e fillas. As persoas máis vulnerables son algo absolutamente sagrado para Deus, son os especiais anxos custodios de toda a humanidade; de aí que todo o que teña que ver coa súa vida, co seu trato, coa súa dignidade está especialmente presente aos ollos de Deus, ten suma importancia para el. E deberíaa ter tamén para nós, para toda persoa que cre en Deus.

Oración

Grazas, meu Deus,

por todas as persoas que ao longo da miña vida

foron sendo para min santos anxos custodios.

Amosáronme moi realmente

a túa presenza, compaña e protección,

grazas!

Grazas, meu Deus,

por esa incomprensible forza de ben,

por esa inaudita chamada á irmandade, á xustiza, á unión,

que misteriosamente se fai persistente en min

e empuxa a miña vida,

a pesar das miñas preguizas, covardías e egoísmos.

Ti estás certamente aí protexendo,

grazas!

Grazas polas criaturas máis fráxiles,

verdadeiros anxos custodios da comunidade cristiá,

que nos amosan o teu rostro

e o camiño de luz que leva ao teu encontro.

Grazas!

Acción

¿Poderiamos sinalar algunhas persoas que foron ou son coma anxos custodios para nós? Agradezámosllo dalgunha maneira. ¿Estamos nós sendo coma anxos custodios para outras persoas vulnerables? Celebrémolo tamén, para fortalecernos nesa tarefa.

3 de outubro: Xoves da 26ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Neh 8, 1-4a. 5-6. 7b-12. Salmo: 18, 8. 9. 10. 11

Ano 2: 1ª lectura: Xob 19, 21-27. Salmo: 26, 7-8a. 8b-9abc. 13-14

Evanxeo: Lc 10, 1-12

Un día designou o Señor a outras setenta e dúas persoas, e mandounas diante del de dúas en dúas a todas as vilas e aldeas a onde tiña pensado ir. Díxolles:

—A anada é ben boa, pero hai pouco quen a traballe; así que rogádelle ao dono da colleita que mande xornaleiros e xornaleiras para a seitura. Ide e sabede que vos mando como años entre lobos. Non levedes saco, nin alforxa, nin calzado, nin vos paredes a parolar con ninguén polo camiño. Cando entredes unha casa, antes de máis nada dicide: “Paz a esta casa”. E se alí hai xente de paz, sobre ela repousará a vosa paz; se non a hai, volverá convosco. Permanecede na mesma casa, comendo e bebendo do que teñan, que quen traballa ten dereito ao seu xornal. Non andedes de casa en casa. Cando entredes nunha aldea e vos acollan, comede do que vos dean, curade a xente enferma que haxa e dicídelles: “Xa chega a vós o reino de Deus”. Pero cando non vos acollan na aldea na que entredes, saíde ás prazas dicindo: “Non queremos levar da vosa aldea nin o po que se nos pegou aos pés. Aí vos queda. Pero sabede que xa chegou o reino de Deus.” Asegúrovos que o día aquel será máis suave para Sodoma do que para esa aldea.

Meditación

Amósasenos o primeiro plan de evanxelización levado a cabo polas primeiras comunidades cristiás seguindo as palabras e o estilo de Xesús. Moito bo hai en Deus para a xente, que merece atención; moita xente hai precisada desa abundancia de Deus. Oxalá se multiplicasen os homes e mulleres dispostas a facer florecer tanto ben! Andar en pobreza total, que evanxelizar non pareza nunca un negocio en nada. Saír, andar os camiños, bater coa xente, establecer vínculos fraternos, dando e recibindo paz, anunciando o ben de Deus, non as nosas ideas, implicándose nos problemas da veciñanza, aceptando que haxa quen nos desprece.

Oración

Señor, Señor,

amo, sementador

e das colleitas da vida

absoluto coidador!

Velaquí as miñas mans,

o meu empeño e amor;

velaquí o meu desexo

de estar contigo, a carón

nas loitas nas que ti loitas

por un mundo máis mellor:

Que a vida abunde e floreza

onde a vida é escaso don.

E que abunden as obreiras

que a traballen con paixón.

Acción

Fan falla xornaleiros xornaleiras para espallar o ben de Deus nos nosos pobos e aldeas. ¿Estamos colaborando nalgunha acción que axude a isto? ¿Poderiamos dar un paso adiante e colaborar algo máis?

4 de outubro: Venres da 26ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Bar 1, 15-22. Salmo: 78, 1-2. 3-5. 8. 9

Ano 2: 1ª lectura: Xob 38, 1. 12-21; 40, 3-5. Salmo: 138, 1-3. 7-8. 9-10. 13-14ab

Evanxeo: Lc 10, 13-16

Nunha ocasión dixo Xesús:

—¡Ai de ti, Corozaín! ¡Ai de ti, Betsaida! Porque se en Tiro e Sidón se fixesen os milagres que se fixeron en vós, hai ben tempo que farían penitencia, cubertos de saco e de cinsa. Pero o día do xuízo será moito máis doado de levar para Tiro e Sidón do que para vós. E ti, Cafarnaúm, ¿seica pensar que vas chegar ata o ceo? ¡Afundiraste no abismo!

Quen vos escoita a vós, escóitame a min, e quen vos rexeita a vós, rexéitame a min; pero o que me rexeita a min, rexeita a quen me mandou.

Meditación

Palabras de crítica amarga contra as cidades de Corozaín, Betsaida e Cafarnaúm, onde Xesús se amosara como profeta de palabra viva e de feitos contundentes a prol do pobo, da xente máis envolta en debilidade social ou moral. Palabras hoxe para nós, para alertarnos, porque tamén nós podemos estar diario ao pé de Xesús, escoitando as súas palabras, participando nos sacramentos que o fan presente no medio de nós, e, non obstante, facer de xeito que pouco se nos note que o escoitamos de veras e que o seguimos de corazón. Este pode ser incluso o gran drama das comunidades cristiás dos nosos tempos.

Oxalá que as nosas palabras e as nosas actuacións coma crentes remitan sen ambigüidades a Xesús, como Xesús remitía sen ambigüidade ningunha ao Deus da vida no que tiña a súa fonte!

Oración

Que non me peche nunca

á túa crítica, Xesús.

Que non negue as evidencias,

que falan da miña inconsistencia cristiá.

Se oio, non escoito;

se escoito, non asinto;

se asinto, non actúo

e non deixo que o meu vivir

fale ás claras de ti

dos soños de Deus

dos que ti fuches sementador.

Grazas pola túa corrección.

Axúdame a cambiar.

Acción

Igual non nos resulta difícil ver en nós algún tipo de comportamento que estea claramente en contra do que Xesús ensinaba ou facía. ¿Será ten difícil cambialo? Xesús está sempre disposto a botarnos unha man.

5 de outubro: Témporas de agradecemento e de apertura aos dons de Deus.

1ª lectura: Dt 8, 17-18. Salmo 1 cro 29, 10-12. 2ª lectura: 2 Cor 5, 17-21

Evanxeo: Mt 7,7-11

Nunha ocasión díxolles Xesús ás persoas que o acompañaban:

—Pedide e recibiredes, buscade e atoparedes, petade e abrirásevos. Porque quen pide recibe, quen busca atopa e a quen peta abriráselle.

¿Ou hai alguén entre vós que, se o seu fillo ou filla lle pide pan, lle dá unha pedra? ¿Ou se lle pide un peixe lle dá unha cobra? Pois se vós, que sodes ruíns, sabedes dar cousas boas á vosa crianza, canto máis voso Pai celestial lla dará á xente que llas pida!

Meditación

Iso das “témporas” pódenos soar hoxe a cousas raras. Na Igrexa do pasado tivo bastante importancia. Nunha sociedade eminentemente rural era unha festa poder celebrar ao final do verán o traballo feito e as colleitas que garantían fartura para todo o ano. Nunha sociedade eminentemente relixiosa vivíase e celebrábase iso ollando con agradecemento para Deus, de quen se consideraba que viñan todos os bens.

Hoxe somos menos directamente rurais, menos crentes e cústanos entender que dependan de Deus as cousas que imos producindo, no campo ou na cidade, co noso esforzo persoal e colectivo. ¿Qué pinta, logo, Deus nas nosas vidas? As persoas crentes seguímolo vendo como a fonte de todo canto ben podemos gozar. Vémolo tamén como a enerxía que nos empuxa a organizar o noso traballo para poder vivir do producido.Vémolo como quen nos empuxa a ver o mundo como unha casa común e os homes e mulleres que o habitan como unha gran fraternidade, para que ninguén lle negue a ninguén o seu dereito a traballar e a vivir do seu traballo.

Orar nas Témporas e sempre significa abrirnos con agradecemento e atención a este Deus que nos quere felices traballando e compartindo os bens da terra.

Oración

Que ben que poida medrar ao teu carón, Xesús,

guiada e empuxada por ti,

en ser persoa permanentemente aberta.

Aberta a ti, á xente, á vida,

ao teu Deus e noso Deus.

Que ben aprender ao teu lado, Xesús,

levada polo teu espírito,

a pedir, a buscar, a petar,

sabéndome carente, necesitada en tantas cousas,

pero confiada nas mans xenerosas que mas ofrecen.

As mans ben concretas de moitas persoas,

as mans casuais da vida,

as mans sorprendentes de Deus

que guía e sostén todas as nosas mans.

Que ben, Xesús, poder gozar contigo, en comunidade,

neste outono de froitos e bendicións,

coa esperanza de que a ninguén lle falte pan e irmáns con quen comelo.

Grazas por tanto ben!

Acción

Cando hoxe xantemos ou cenemos, podemos facer un breve recoñecemento á xente rural que produciu os nosos alimentos, e ao Deus da vida que está detrás de todo canto existe.