8 de abril: Domingo de Pascua (B)

Evanxeo: Vigilia Pascual: Mc 16,1-7.   Día de Pascua: Xn 20,1-9.

Comentario:

     Ningún evanxelista narra a resurrección de Xesús en si, como narraron outros acontecementos vividos por Xesús. Ninguén o viu, para o poder narrar. O que si nos transmiten os catro evanxelistas son circunstancias ao redor da resurrección, experiencias sobre da mesma, conviccións, modos de acceso a esa experiencia, consecuencias dunha fe na resurrección de Xesús, que é o que realmente lles interesaba transmitir. Todo rodeado dunha linguaxe simbólica, moi suxestiva, que apunta ao fundamental: a experiencia de encontro con Xesús resucitado como factor de relanzamento dunha vida de seguimento no que el dixera e vivira.

    Curiosamente os catro evanxelistas, con diferenzas de detalle dignas de ter en conta, están de acordo en que as primeiras persoas que experimentan, senten e narran a resurrección de Xesús son mulleres: María Madalena (Xn), as mulleres que o acompañaban desde Galilea (Lc), María Madalena e máis a outra María (Mt), e María Madalena, María a de Santiago e máis Salomé (Mc). Quere dicir algo este feito? Das mulleres dise nos relatos da paixón de Xesús que, aínda que ao lonxe, seguiron o desenvolvemento completo da crucifixión e morte de Xesús. Que o seguiron moi entregadas á persoa e á causa de Xesús, con moito sufrimento e con moita disposición de colaborar con toda humanidade nas necesidades dun corpo vivo e dun corpo morto cando a lei xudía llelo permitise. Esta paixón por Xesús non é, seguramente, allea ao feito de que estivesen especialmente receptivas ao regalo da fe na resurrección, á experiencia forte do seu encontro con Xesús resucitado.

     Os evanxelistas, nos diferentes relatos cos que falan da vivencia de Xesús como resucitado, acumulan detalles: lousa corrida, sepulcro baleiro, lenzos tirados, sudario, mozo vestido de branco, anxo, hortelán, incluso a presenza física de Xesús, pero todos acentúan que nada de todo iso é abondo para crear a experiencia de encontro con Xesús resucitado. A pesar de todo iso os ollos e o corazón estarían pechados para a vivencia de Xesús resucitado, se non se dese un algo máis, gratuíto, que lles abre os ollos da alma para decatarse de que Xesús está vivo, de que a súa presenza é real, de que segue empeñado na mesma tarefa de sempre, e de que para a mesma tarefa de sempre os segue convocando, cousa que se indica co feito de convocalos de novo a Galilea. O importante, o central dos relatos, é este don. As mulleres recibírono e, con medo e desconcerto, fóronllo transmitir aos demais do grupo de Xesús, que abundaron despois nesa mesma experiencia.

     “O kerigma pascual –di o biblista Antonio Rodríguez Carmona— coñécese pola revelación de Deus e pola fe, non como consecuencia da pedra removida nin do sepulcro baleiro, que son feitos ambiguos que, neste contexto, so subliñan o poder de Deus.” E, por dicir algo coma isto e razoalo a fondo, o noso Andrés Torres Queiruga, foi advertido pola Comisión Doutrinal da CEE. (!)

     Os evanxeos invítannos ao mesmo que relatan: á experiencia de Xesús resucitado, ao encontro coa súa persoa, ao relanzamento nos tempos de hoxe da súa tarefa, da súa misión. E empúxannos tamén a que poñamos en xogo todo aquilo que posibilite esa experiencia: entusiasmo por Xesús, capacidade de acollida na fe, disposición a sermos desbordados polo novo de Deus, apertura a quen ten experimentado e narra o que lle pasou, opción real de meternos no mundo, nas alegrías, nas loitas dos máis débiles da sociedade, decisión de volver ás andadas de Xesús, en Galilea, no día a día humilde, reeditando atención e servizo ás persoas e grupos sociais máis marxinais, e restándolle importancia a outro tipo de debates nos que tendemos a enredarnos onte coma hoxe, hoxe coma onte.

Preces:

BENDITO SEXAS, XESÚS RESUCITADO!

• Que entre todos os cristiáns e cristiás nos alentemos mutuamente para o encontro contigo, para a experiencia da túa presenza viva no medio de nós. Oremos.
• Que levemos a alegría da Pascua, nos ollos, no corazón, na palabra, e contaxiemos de ilusión e de esperanza ás persoas que nos rodean. Oremos.
• Que saibamos acompañar ou deixarnos acompañar nestes momentos de crise económica e social, no que moitas persoas e familias o están pasando moi mal. Oremos.
• Para que mimemos a vida, para que multipliquemos os coidados, as atencións, para que nada se perda, e todo o bo se multiplique. Oremos.

• Que saibamos encaixar e loitar os momentos de enfermidade, de morte, de fracaso, coa esperanza de tempos mellores, coa serenidade de quen se sabe acompañado/a por Xesús vivo e resucitado. Oremos.
• Que saibamos acompañar e defender as causas perdidas: todo o débil e condenado a esmorecemento: o campo galego, a lingua galega, as culturas pequenas, os pobos ignorados. Oremos.

Pregaria:

E foi a resurrección.

E foi a Pascua.

Corazóns amantes,

madrugar nas ansias e nas solicitudes,

nos servizos e coidados,

sen crerse de todo

que estivese pechada e morta

tanta ilusión, tanta vida,

tanta paixón.

Mulleres,

mañás,

frescuras,

buscas,

amores,

e rebentou a vida.

E empezou algo novo,

coma regalo e don

a quen para o regalo se vai aprestando.

E empezou a Pascua.

Máis aló das dúbidas,

máis aló dos medos,

máis aló dos datos,

empezou a Pascua

no remol apaixonado

de quen seguía crendo,

de quen seguía esperando,

de quen seguía amando.

E volveron xuntarse as mans e os corazóns,

e as ilusións reverdeceron,

e volveron florear os espiños e as cerdeiras,

e volveuse a soñar,

a ilusionarse,

a organizar a vida coma nos tempos máxicos de Galilea,

cando todos e todas crían no pan universal, común,

en que os últimos/as serían primeiros/as

e en que ao amor de Deus non se lle podían poñer cancelas,

simplemente porque Deus non ten cancelas.

E empezou a Pascua

naquela mañá de primavera.

E ofrécese hoxe coma froita cobizosa

para corazóns amados,

para corazóns amantes,

para vidas collidas polo misterio de Deus,

polo misterio do humilde e do pequeno.

E foi a Pascua.

Signo:

• Xente humilde falándose, alegres.
• Un icono de Xesús.
• Un rostro pobre e alegre.
• Unha imaxe de loita e de festa.
• Unha árbore en flor.
• Un neno/a sorrindo.