17 de xuño: Domingo XI do Tempo Ordinario (B)

Evanxeo: Mc 4, 26-34

Comentario:

     Despois do tempo especial da Coresma e da Pascua, e despois tamén das festas da Trindade e do Corpo e Sangue de Cristo, volvemos ao que na linguaxe litúrxica se chama “tempo ordinario”. É o tempo normal, poboado polas circunstancias normais que compoñen a nosa vida, cos imprevistos que sempre nos poden chegar, no que imos sustentando a nosa existencia, a nosa vida, o noso compromiso, no recordo de Xesús. Ese recordo chéganos entre outras cousas pola lectura continuada dun Evanxeo, neste caso do Evanxeo de Marcos; invítasenos a lelo, meditalo, traballalo pacientemente, comunitariamente se podemos, para sacarlle toda a forza de vida que no Evanxeo sen dúbida se nos ofrece. Así, vida diaria e Evanxeo seguido, poden sosternos pacientes e valentes para a vida. Non está de máis máxime tendo en conta os tempos que corren.

       O Xesús que conta parábolas é un Xesús rural, habilidoso, enxeñoso, que domina a linguaxe popular, que busca a maneira de captar o interese da xente mediante narracións vivas, sacadas do que a xente coñecía e vivía cada día; debaixo dun formato inicialmente “inocente”, as parábolas teñen a capacidade de introducirnos en dimensións máis fondas, que conmoven a maneira normal de entender e de vivir a vida na dimensión relixiosa e social. Por ser bo contador de parábolas, Xesús maniféstase como persoa observadora da realidade, persoa apaixonada polas cousas de Deus, persoa apaixonada tamén polo mellor ben da xente; se a iso lle unimos o seu enxeño narrativo, temos o que temos, a excelencia destas pezas literarias cheas de provocación para a vida, cun valor permanente.

     O Evanxeo de hoxe cóntanos dúas parábolas, ao redor do tema da semente e da sementeira, cousa que vía practicar e que tamén el practicaría. Vese que isto das sementes lle afectou moito a Xesús. A primeira, a da semente que medra mentres o sementador/sementadora dorme, é exclusiva de Marcos. Unha semente que prende e medra sen que quen a botou se decate, fálanos de que é preciso que haxa sementeira, de que alguén certamente semente; pero fálanos tamén de que hai dinamismos internos, fondos, que non controlamos,  que sosteñen a eficacia da semente e garanten a chegada dos froitos. O traballo é necesario, pero o activismo é malo; o traballo faise imprescindible, pero necesita da confianza, da humildade, porque a garantía última non está nas nosas mans. E isto non é pasividade. Isto é darlle á acción o contrapunto imprescindible para que leve realmente a algo novo, mellor.

     Que pode significar isto, por exemplo, nos tempos nos que estamos vivindo? Invítasenos a multiplicar a reflexión sobre do que pasa, invítasenos a multiplicar accións de xustiza, de solidariedade, pero invítasenos a escoitar e acoller no silencio os dinamismos fondos, creativos, que abren alternativas. Acoller, agradecer, deixarse arrastrar, gozar do que aquí e acolá vai xurdindo, con humildade, pero que é capaz de levantar a esperanza. Todos, todas, coñecemos rostros e feitos que nos poden introducir nesta nova dimensión .

     A segunda parábola acentúa a importancia do pequeno, dos pequenos xestos, das pequenas accións, botadas a andar con coidado, con constancia, con mimos. As cousas van medrando de forma alternativa, e onde había unha semente pequerrecha aparece un arbusto amplo, con capacidade de dar acollida, de ofrecer coidados, de acubillar as persoas, cando as persoas naufragan polas diferentes carencias que as envolven. Xesús mesmo foi un exemplo vivo de semente pequerrecha, que, asentada na terra de Deus e da xente, se converteu en arbusto onde centos, miles, millóns de persoas nos acubillamos. Estamos en tempos nos que, ante o fracaso do “grande”, nos sentimos máis provocados/as ca nunca ao coidado do pequeno. No pequeno, no humilde, hai liberación. No pequeno, no humilde, hai futuro. No pequeno, no humilde, hai Reino de Deus.

 

Preces:

ACOLLÉMONOS, XESÚS, NAS PONLAS DA TÚA ÁRBORE 

• Que saibamos sementar neste mundo contigo sementes de humanidade, humildes e vigorosas, capaces de resistir ante as ameazas do poder e dos cartos. Oremos.
• Que saibamos, Xesús, traballar de día e durmir de noite, deixando que a serenidade e a confianza na xente, en Deus, humanice tamén o noso traballo. Oremos.
• Que non nos deixemos arrastrar polo grande en ningunha das súas manifestacións; que amemos e coidemos o pequeno, que nos sumemos ás pequenas iniciativas que leven o sinal de Deus e da vida dentro de si. Oremos.
• Que como persoas e como comunidades cristiás busquemos con afán cousas alternativas, como pode ser a Banca Ética, ou outras que se dean no noso entorno. Oremos.
• Que saibamos gozar coas poucas cousas que temos, que saibamos descansar e gozar de días de vacacións, que coidemos o noso corpo cada día e o noso espírito cada día tamén. Oremos.

 

Pregaria:

Grazas, meu Deus,

por todas as cousas pequenas,

por todas as sementes humildes,

por toda a xente insignificante

que cada día aposta por vivir, amar e coidar.

 

 

Grazas, meu Deus,

pola xente que semente e traballa,

programa e organiza pacientemente,

e pacientemente tamén

cala, reza, acolle, festexa, agradece e dorme.

 

 

Grazas por esa familia que acolle o fillo no paro,

por esa filla que renunciou a tantas cousas merecidas

para acompañar o seu pai na enfermidade e na morte,

por esas casas nas que houbo que descubrir de novo con sorpresa

o valor da austeridade e mesmo da pobreza.

 

 

Grazas, meu Deus, pola xente solidaria,

que bebe humanidade nas túas diversas fontes,

e a practica no día a día,

andando camiños e rúas,

para descubrir o rostro pobre necesitado de pan e de compaña.

Grazas por quen, asegurado e seguro

na súa condición de rico ben pagado

ou de menos rico ben asistido,

opta por romper seguridades,

por poñerse contigo e cos teus pobres á intemperie

reclamando o necesario para todos/as.

 

 

Grazas, meu Deus, por ti,

dona e servidora de todas as sementes,

de todas as esperas produtivas,

de todas as árbores fornecedoras de amparos e de sombras,

de todos os froitos saborosos,

dona e servidora, ti, meu Deus,

do tempo novo que, no fondo, desde a fe ou desde o desespero,

todos anhelamos.

 

 

Signo:  

• Sementes pequerrechas
• Sementador, sementadora.
• Xente sentada, tranquila, relaxada, durmida.
• Grupos de xente humilde que se xunta para facer algo.