2 de xuño: Solemnidade do Corpo e do Sangue de Cristo

Evanxeo: Lc 9,11b-17

 

Comentario:

O evanxeo de hoxe non describe unha celebración eucarística, onde o Corpo e o Sangue de Cristo sexan expresamente mostrados e expresamente recoñecidos e comungados pola xente con agradecemento, pero ábrenos un moi interesante fondo desde o que poder comprender de forma conveniente o sentido, a orientación dunha celebración cristiá da Eucaristía, e polo tanto tamén o sentido do recoñecemento, acollida e adoración agradecida do Corpo e do Sangue de Cristo.

     Xesús está coa xente, co pobo; fálalles da novidade do Reino de Deus, que, polo que ía mostrando coa súa palabra e cos seus feitos, era un movemento de renovación para as persoas e para o conxunto da sociedade, baseado na desbordante misericordia de Deus, e na inclinación especial por aquelas persoas e grupos sociais que máis especialmente estaban sendo marxinados, diminuídos por calquera clase de poder político ou relixioso, por calquera clase de abandono ético ou espiritual. Xesús falaba e curaba, atendía a saúde, os corpos e os espíritos da xente, o benestar total das persoas que o rodeaban. Xesús manda asumir a organización dunha comida de pan e peixe, para que a xente famenta non volva ás súas casas derreada, a base de compartir o pouco que había nas faldriqueiras dalgúns ou dalgunhas asistentes. Sobra comida cando non se amorea con egoísmo e cando se comparte con xenerosidade. Ninguén foi excluído daquel banquete solidario, porque, aínda que o evanxelista se encarga que sinalar de que os asistentes eran cinco mil homes, ben sabemos todos que onde había homes había tamén mulleres, e seguro que tanto ou máis devotas de compartir e repartir do que calquera outro. O de menos é saber se todo o contado polo evanxelista foi certo ou foi ficción, porque o interese do relato non está na súa historicidade, senón no seu dinamismo interior, no marco que ofrece dunha maneira nova de ser persoa relixiosa no medio do pobo, no soño de Deus no medio do pobo.

     Sabemos que a celebración da Última Cea, berce de todas as Eucaristías cristiás, estivo precedida e anunciada en Xesús por unha serie de encontros de comida, uns máis multitudinarios, outros máis íntimos e familiares, nos que Xesús marcaba os sinais, as características desa comunidade nova, desa sociedade nova, que el chamaba o Reino de Deus no medio de nós. Nesas comidas Xesús marcaba tamén as características que había ter o culto, a celebración relixiosa dos seus seguidores e seguidoras. Abría camiños, sinalaba horizontes, marcaba insistencias. Xesús deu en ter fama pola súa afección ás comidas. Xesús empezou a chamar a atención por este estilo de facer comidas, que chocaban moito co rigor co que as persoas relixiosas do seu tempo entendían e vivían iso das comidas. A xente relixiosa contemporánea de Xesús rodeaba as comidas de moitos ritos de pureza, e, sobre todo, coidaba moito de mirar a ver con quen comía, desde logo non con persoas de mala reputación moral, porque entendían que comer con esa xente non indicaba ben a distancia que se debía manter con tales persoas. Xesús incumpría con estes criterios relixiosos do seu tempo. Por iso Xesús foi moi criticado polas autoridades relixiosas, e incluso se ten dito que Xesús foi matado pola maneira como comía, por comer coa xente coa que comía.

     Co tempo as Misas, as Eucaristías cristiás foron evolucionando moito. Ata chegar ás nosas Misas de hoxe, moi ritualizadas, moi ordenadas, moi iguais unhas ás outras, moi frías en xeral, moi cheas de formas solemnes, que para algunhas persoas son condición imprescindible para achegarnos ao misterio de Deus, ao que nas Misas podemos acceder; Misas en xeral pouco vinculadas á realidade da xente que máis lle doía a Xesús, a xente que andaba derreada polo peso da vida. Misas abertas ao todo o mundo, si, ninguén é excluído, pero que no momento da comuñón, na hora precisa da comida no Corpo e co Corpo e o Sangue de Xesús pecha portas e nega o ofrecemento de Xesús a aquelas persoas polas que Xesús sentía especial predilección: pecadores e pecadoras, marxinados e marxinadas polos ben pensantes relixiosos de cada tempo.

     A festa do Corpo e do Sangue de Cristo introduciuse na igrexa na Idade Media, cando os teólogos, e con eles o pobo cristián, empezaron a poñer a atención e o debate en si no Pan e no Viño santos das Misas estaba Xesús realmente presente ou non. Crearon a explicación da transustanciación, abriron un camiño novo de veneración ao Corpo de Cristo na súa forma eucarística, que ten aportado moitas cousas boas, pero que tamén ten contribuído a un distanciamento das formas primeiras de fondo carácter comunitario e social, de fondo servizo da misericordia, coas que Xesús gustaba de rodear aquelas comidas súas que puxeron as bases da Eucaristía, da Misa nosa.

     Como persoas, como comunidades cristiás, todos, todas debemos cuestionarnos que temos feito coa celebración eucarística, que temos feito co Corpo e co Sangue de Cristo entregados por nós, e por todo o mundo, sen exclusión ningunha. Os evanxeos ofrécennos o marco axeitado para unha boa práctica da Eucaristía, da Misa. Caer na conta da identificación, como o mesmo Xesús dixo, do seu Corpo e do seu Sangue co Corpo e co Sangue de todo ser humano, e especialmente co das persoas máis abusadas, que máis o teñen lesionado, deteriorado, iso parece ser a clave para unha correcta integración da veneración do Corpo e do Sangue de Xesús o Cristo na celebración da Misa e en toda a vida cristiá.

Preces

DÁDELLES VÓS DE COMER

• Vemos, Xesús, a tanta xente precisada de pan e de menciñas, no noso mesmo país e tamén polo mundo adiante, e acollemos con seriedade as palabras que nos dis:
• Vemos tamén, Xesús, a xente precisada de acollida, de afecto, de acompañamento para as complexidades da vida, e, como persoas e como comunidade cristiá, escoitamos a túa voz urxente:
• Vemos, Xesús, persoas famentas de espazos relixiosos sinxelos e fondos a un tempo, de celebracións vivas, sentidas, alentadoras, onde ninguén se sinta excluído, onde todos/todas teñamos un lugar, e escoitámoste dicirnos:
• Vemos tamén, Xesús, como ti convertiches o teu corpo e o teu sangue en mantenza e vigor para cantas persoas se teñen achegado a ti, e invítasnos a que tamén nós fagamos do noso corpo e sangue mantenza para a xente máis fráxil e diminuída, e oímos que nos dis:
• Vemos, Xesús, persoas tristes, apagadas, nas nosas parroquias, nos nosos pobos; xente precisada de encontros, de alegrías, de festas, de ilusións, de palabra quente e animadora, e escoitámoste dicirnos:
• E aínda cando nós mesmos/as estamos tan precisados/as do teu Corpo e do teu Sangue, do teu vigor e da túa compaña, nunha fonda chamada á solidariedade que a todos/todas nos renova, oímos a túa voz alentadora dicindo:

Pregaria

Non me digas que non tes nada que aportar

para a vida, para a festa, para o gozo da comunidade!

Faise comunidade coa graza de todos e todas.

Faise parroquia cos brazos de todos e todas.

Faise pobo cando todos e todas arrimamos o lombo.

Faise Reino de Deus co Corpo e co Sangue de todos e todas.

 

Busca, rebusca

no teu peto, no teu bolso, no teu corazón.

Mira para as túas mans,

escoita as túas propias palabras,

pon a man sobre o teu peito.

Canto vales! Canto sabes! Canto podes!

Xunta o teu pan aos cinco pans daquel veciño,

xunta o teu peixe aos dous peixes daquela veciña,

para facer posible o milagre da abundancia,

o gozo da mantenza para a xente famenta,

a alegría de sermos, sentirnos comunidade,

en Deus, alento e vigor de todo canto une.

Non teñas medo a perder, a quedar baleira/a;

canto pos en servizo da comunidade

--casa, cartos, afectos, tempos, ansias, gozos, soños...--,

multiplicarase nas túas mans

en formas e maneiras inimaxinables,

porque Deus non é Deus de escasezas, senón de abundancias,

e ten para dar moito máis do que deixa dado.

Experimenta con Xesús, ben achegada/o a el,

a enorme liberdade e alegría de ser Pan e Viño,

Corpo e Sangue santos,

para a ledicia da xente,

para a festa e liberación do pobo.

E entrarás sinxelamente na rolda amorosa de Deus,

que é e atopa gloria no resplandor da comunidade.

Signo

• Unha mesa con pan e viño.
• O corpo, a imaxe de Cristo, e, xunto a elo, o corpo a imaxe de persoas marxinadas.
• Unha imaxe da Última Cea de Xesús cos seus discípulos e discípulas.