Tempo de Pascua: 4ª semana

22 de abril: domingo 4º de Pascua

Evanxeo: Xn 10, 11-18

Meditación

Para a xente que coñecemos ou aínda vivimos nunha cultura agraria, gandeira, máis ou menos tradicional, este Evanxeo dinos moitas cousas moi sinxelas e moi fondas. É certo que cando as ovellas son túas, arríscaste por elas ao máximo, exposte a perigos por elas; elas son algo da túa vida. É certo que quen as coida as coñece unha por unha, aínda que a unha persoa ignorante dese mundo todas lle parezan iguais: cada unha ten o seu aquel físico, aquela maneira especial de ser, de comportarse. É certo que o pastor sabe guiar e as ovellas o identifican como tal e como tal o seguen normalmente sen dificultades.

Que fermoso é saberte unha persoa, parte dunha humanidade, pola que Xesús se arriscou ata o punto de dar a súa vida! Que fermoso é sabernos moi particularmente coñecidos, cada home, cada muller, por Deus, por Xesús! Para el cada un, cada unha de nós, somos fillos, fillas únicas. Que fermoso é saber que ese coñecer de Deus, se nos fiamos da linguaxe da Biblia, é moito máis ca simplemente coñecer; coñecer significa coñecer a fondo, intimar, ter relacións entrañables. (Con ese verbo “coñecer” na Biblia noméanse incluso as mesmas relacións sexuais). Que fermoso é ver que a idea de Xesús é envolver a toda a humanidade neste círculo de paixón amorosa, paixón servidora, contaxiarnos dela, para poder facer deste mundo unha terra de irmandade, de veras!

Oración

Grazas, Xesús,

por seres coma o meu pastor.

Grazas por arriscarte por min, por nós,

ata a morte.

Grazas por nos defender

do lobo que ouvea ás veces dentro de nós

ou fóra,

ameazando a nosa vida, a nosa dignidade.

Grazas por nos coñecer tan particularmente,

tan a fondo,

tan entrañablemente,

tan amigablemente.

Grazas, Xesús,

por seres así,

porque che reina iso,

porque iso o mamaches eternamente

no seo do Pai/Nai do ceo.

Grazas por envolvernos

nese manto de amor e de tenrura,

contaxiándonos cara á solidariedade viva e real,

para sermos un chisquiño coma ti polo menos.

Grazas.

Que sorte temos contigo, Xesús!

Acción

Podemos reforzar a nosa colaboración solidaria con Xesús, para que a súa presenza servidora se espalle canto máis mellor. Podémolo facer reforzando a nosa participación en accións solidarias que se dean ao noso redor, co espírito servidor de Xesús.

23 de abril: luns da 4ª semana de Pascua

Evanxeo: Xn 10,1-10

Meditación

A comparanza de Xesús como pastor e as persoas como ovellas dá moito xogo. Claro que debemos absternos de pensar que, por comparársenos coas ovellas, teñamos que ser persoas abobadas, aparvadas; nada diso. Sermos dóciles a Deus non quere dicir ser persoas aparvadas, nin paradas, nin faltas de creatividade, de iniciativa, de forza para a vida, para dar a cara, para defender dereitos propios e alleos. Nada diso. O exemplo témolo en Xesús mesmo, a persoa máis fiel a Deus que houbo e haberá no mundo, e, por iso mesmo, a máis valente e ousada.

A comparanza do pastor insiste hoxe no tema da porta. Neste caso Xesús é a porta. As persoas que lideran a comunidade en calquera dos seus niveis e responsabilidades deberían pasar pola porta, é dicir, pasar por Xesús, imitar o seu estilo servidor, pastorear dando a vida pola xente, non aproveitándose da vida da xente para o propio engorde. Xesús nunca actuou para vivir el a conta da comunidade, senón ao revés para que a comunidade vivise a conta del. Só un pastor así acaba facendo da comunidade un pobo vivo, ilusionado, esperanzado. Canto precisamos pastores así nestes tempos de tanta fraxilidade!

Oración

Grazas, Deus noso,

polas persoas que animan a nosa fe,

que aguantan do noso amor,

que sosteñen a nosa esperanza.

Grazas polas persoas que, como Xesús,

dan a súa vida, o seu xenio,

o seu tempo, os seus afectos,

a súa creatividade, os seus coñecementos

para que outros e outras teñamos

o gozo de vivir en comunidade,

de medrar como crentes, como cidadás.

Grazas, Deus noso,

polas persoas que nos axudan

a orar e a loitar,

a resistir e a festexar,

a implicarnos na vida

e a fiarnos completamente de ti.

Grazas, Deus noso.

Acción

Podemos achegarnos hoxe a algunha das persoas que para nós teñen sido persoas que termaron de nós en calquera campo da nosa vida. Expresámoslle o noso agradecemento da maneira que mellor vexamos.

24 de abril: martes da 4ª semana de Pascua

Evanxeo: Xn 10, 22-30

Meditación

Xesús atopou moita oposición, sobre todo curiosamente entre a xente máis relixiosa do seu tempo; non reparaban nas obras de Xesús, obras de vida, de recuperación das persoas a todos os xeitos, e quedábanse nos seus debates teóricos sobre de onde viña ou non viña Xesús, quen era ou quen non era Xesús. Era unha maneira tramposa de se pechar ao que Xesús lles propuña sobre como entender o trato con Deus, sobre como levar o trato con Deus a unha maneira nova de vivir e convivir coa xente.

Tamén nos tempos de hoxe nos pode pasar algo semellante. Claro que nos nosos tempos no mundo relixioso non sempre temos diante a persoas íntegras, servidoras a tope, coherentes coma Xesús. Pero cantas veces nos enredamos en debates teóricos sobre se a vida cristiá debera ser tal ou debera ser cal, e deixamos de lado a práctica solidaria con toda persoa que sofre. Para Xesús a práctica solidaria era o corazón da súa existencia, era o cerne da súa identidade persoal e de misión.

Oración

Meu Pai e máis eu somos un.

Eu e a xente somos un.

Vivo para o Pai,

vivo para o pobo.

Soño co Pai,

soño co pobo.

Comprázome no Pai,

comprázome no pobo.

Sirvo o Pai,

sirvo o pobo,

sobre todo a quen no pobo

máis precisa de defensa e atencións,

de alentos e perdóns.

Nesta unidade vivo cada día,

a esta unidade cotiá e eterna invito

a quen queira andar canda min os meus camiños.

Meu Pai e máis ti e máis eu somos un.

Meu Pai e máis o pobo e máis eu somos un.

Acción

¿Somos desas persoas que se lían en debates sobre calquera tema relixioso, social ou político, e logo non arriman moito o lombo para ningunha causa xusta? Se o somos, ¿como podemos cambiar algo?

25 de abril: festa de San Marcos evanxelista

Evanxeo: Mc 16, 15-20

Meditación

É de moito agradecer que, xa desde o primeiro momento despois da morte gloriosa de Xesús, houbese homes e mulleres que se sentiron fondamente tocados polo que foi a vida do mestre; lembraban a Xesús con moito agarimo, admiración e agradecemento, compartían o que de Xesús viran ou oíran, e incluso algúns foron poñendo por escrito os seus ditos, os seus feitos e outras cousas que eles consideraban que eran unha aplicación correcta do espírito de Xesús ás novas situacións nas que tiñan que vivir. San Marcos foi unha destas persoas, que fixo do Evanxeo a súa vida.

O evanxeo de hoxe invítanos a todos e todas nós a facer outro tanto; en Xesús, en todo o de Xesús, hai cousas boas para todas as criaturas; invítasenos a ser testemuñas disto, coa nosa palabra e cos nosos feitos: sermos servidoras, servidores da vida, segundo cada etapa da historia nolo vaia pedindo. Paga a pena saber entender os sinais cos que Deus, Xesús, acompañará a nosa tarefa: seremos fortes contra calquera mal, por agudo que sexa; teremos palabras novas que saian das rutinas para expresar a novidade de Xesús en cada momento; seremos capaces de manexarnos positivamente con calquera dificultade, e non haberá cousa que nos impida levar vida e animación, se así o queremos; onde haxa apagamento, saberemos poñer ilusión, esperanza. E todo isto non por nós, senón pola forza do Espírito de Xesús que sempre nos acompaña.

Oración

Facer da túa vida a miña vida, Xesús.

Sermos un, unha,

contigo,

con Deus,

coa xente toda,

coa creación toda.

Acoller, agradecer, gozar, defender, compartir a vida

de todas as criaturas,

especialmente das máis fráxiles,

que precisan dos meus coidados;

especialmente das máis próximas,

que as circunstancias foron poñendo ao meu carón.

Que ben que ti confirmes e acompañes a miña tarefa, Xesús!

Acción

¿En que cousas concretas, con que persoas concretas nos sentimos chamados/as a levar palabra e vida ao xeito de Xesús, a levar a Boa Nova de Xesús, e non o estamos facendo, ou o estamos facendo frouxamente? Co recordo de San Marcos podémonos animar a mellorar a nosa tarefa.

26 de abril: xoves da 4ª semana de Pascua. Festa de San Isidoro de Sevilla.

Evanxeo: Mt 5, 13-16

Meditación

Onte viámonos empuxados a agradecer a vida e o traballo das primeiras persoas que deron testemuño de Xesús coa súa palabra e cos seus feitos; hoxe na figura de san Isidoro, arcebispo santo e sabio do s. VI-VII, somos invitadas tamén a agradecer a presenza desas persoas, homes e mulleres, que ao longo da historia creron a fondo en Deus, en Xesús, animaron as comunidades cristiás e souberon falar de Deus con paixón e acerto e enriqueceron a cultura. Esas persoas que foron sal e luz no seu mundo e aínda no noso.

Este agradecemento por persoas xa ben antigas deberíanos levar a agradecer tamén outras persoas semellantes que nos nosos tempos teñen a mesma paixón de vivir a fondo a súa condicións de cristiás, de poñer vida nas comunidades cristiás, na Igrexa, e que, ao tempo, se converten nunha referencia tanto para a xente que cre como para a que non cre. Grazas a Deus hai moitas persoas así; algunhas teñen moito nome, como o Papa Francisco; outras non son tan coñecidas, pero están aí termando de moitas iniciativas evanxelizadoras, culturais, solidarias. Son tamén sal e luz para o noso mundo.

Pero Xesús, cando dicía o que o Evanxeo de hoxe nos conta, pensaba en calquera home ou muller cristiá; pensaba en ti e en min. Hai moitas maneiras sinxelas de sermos sal, de sermos luz na familia, na parroquia, no concello no que vivimos.

Oración

Non te avergonces de ser cristiá/án –dicho Xesús.

Vive con humildade e orgullo a túa condición.

Es persoa cristiá por graza de Deus,

non por invención nin méritos propios.

Pero sé valente e coherente.

Non agaches o don de Deus

debaixo da túa frouxidade ou timidez,

da túa covardía ou dos teus medos.

Levas un tesouro nas mans, no corazón:

a memoria quente da miña vida servidora.

Se te botan para atrás os teus propios erros e pecados,

ou os da comunidade e Igrexa da que formas parte,

deixa que o sal de Deus se faga máis sal en ti,

deixa que a luz de Deus alumee os recantos todos da túa vida.

Para todo hai perdón e novidade.

Pero non deixes de ser sal e luz.

Polo teu ben,

polo ben da comunidade, do pobo ao que pertences.

Non deixes de ser sal e luz.

Eu estou contigo.

Acción

Miremos a aquelas persoas que no noso entorno están sendo sal e luz, na parroquia, na comunidade cristiá, no pobo; poden ser ou non ser persoas crentes. Acheguémonos a elas nalgún momento. Agradezámoslles o que están facendo, o que nos están aportando. E de paso miremos tamén se nós non poderiamos ser algo máis sal e luz.

Venres da 4ª semana de Pascua

Evanxeo: Xn 14, 1-6

Meditación

Hai moita xente angustiada. Os tranquilizantes son os medicamentos máis solicitados e consumidos nas nosas sociedades. Angustiámonos por cousas de peso, pero moitas veces por calquera cousa. Temos pouca capacidade para dixerir fracasos, negativas, demoras. A angustia é a cara negativa dunha sociedade que aspira a telo todo, que aspira á riqueza, ao éxito, á satisfacción plena.

¿Como resoan nas nosas vidas as palabras de Xesús: Non vos angustiedes? ¿Qué ten Xesús para conter a nosa angustia? Xesús, falando desde a súa experiencia, dinos simplemente: confiade en Deus, confiade en min. Confiar en Deus: non somos seres abandonados; estamos envoltos por unha inmensa vontade de tenrura solícita que nos acompaña desde o nacemento ata a morte e máis alá da morte. Confiar en Xesús: temos alguén que abriu camiño para atinar no que nos leva á satisfacción, á vida. Desde esta confianza básica vivida en comunidade poderemos afrontar mellor os retos da vida. Confiar non elimina as dificultades nin o esforzo para superalas, pero ofrécenos a actitude vital desde a que loitar a vida sen angustia.

Oración

Grazas, Xesús,

por estar aí, ao noso lado, en todo momento.

Grazas por acompañarnos

cando a vida se nos fai costa arriba,

e nos angustian os problemas familiares ou laborais.

Grazas por estar ben a rente de nós

cando no fondo do noso ser non temos paz

nin o camiño para atopala.

Grazas, Xesús,

por soster a nosa esperanza

cando a maldade do mundo nos desborda

e a xente máis débil padece inxustiza.

Grazas porque ti co teu Deus

estades sempre do noso lado,

sostendo alentos,

garantindo felicidades.

Grazas.

Acción

Podemos palpar a nosa existencia e ver que angustias temos. ¿Son angustias por cousas que pagan a pena, ou deixámonos envolver na roda das angustias á que a sociedade nos somete? Como as estamos resolvendo? Podemos compartilas. Podemos axudarnos mutuamente.

28 de abril: sábado da 4ª semana de Pascua

Evanxeo: Xn 14, 7-14

Meditación

É normal que, como a Felipe, nos guste ir á fonte das cousas: a fonte da inocencia, a fonte da honradez, a fonte da xustiza, a fonte da irmandade, a fonte da felicidade, a fonte do amor, a fonte do servizo, a fonte da xenerosidade, a fonte da fortaleza, a fonte do perdón, a fonte dos soños, a fonte da vida, a fonte de todo, a túa fonte, a miña fonte. É normal que non paremos ata que, como sedent@s, batamos coa fonte de todas estas augas, batamos con Deus, batamos co Pai/Nai da que todo ben procede.

As primeiras comunidades cristiás viron a Xesús como alguén fondamente identificado con esa fonte, co Pai, de xeito que quen o mira a el, mira o Pai/Nai; quen contempla o seu estilo de vida, está contemplando ao tempo aquilo que ao Pai/Nai lle comprace. Crer en Xesús, contemplar a Xesús con ollada admirada e agradecida, leva a facer feitos ao estilo del nos tempos de hoxe.

Oración

No teu nome, Xesús,

presentámonos diante de Deus

coa nosa vida esmoleira nas mans.

No teu nome

agardamos de Deus

os alentos que nos faltan

para ser algo coma ti

nos tempos turbulentos que vivimos.

No teu nome, Xesús,

abrimos ante o noso Deus

a saca de paz e da xustiza

para renovarnos con elas no teu nome,

para compartilas audazmente tamén no teu nome.

No teu nome, Xesús,

todo no teu nome.

Acción

Levas tanto tempo comigo e ¿aínda non me coñeces? Xesús tamén nos podería dicir a nós iso mesmo. Podémonos propoñer ler algún libro sobre Xesús que alguén nos aconselle por estar adaptado a nós; ou incluso podemos apuntarnos a algún grupo que