Tempo de Pascua (C): 3ª semana

5 de maio: Domingo 3º de Pascua

Evanxeo: Xoán 21, 1-19

            Xesús aparecéuselles aos seus discípulos onda o lago de Tiberíades. Foi deste xeito: estaban xuntos Simón Pedro, Tomé o chamado Xemelgo, Natanael o de Caná de Galilea, os do Zebedeo e máis outros dous discípulos seus. Simón Pedro díxolles:

            —Vou pescar.

            Eles contestaron:

            —Imos tamén nós contigo.

            Saíron e subiron á barca. Pero aquela noite non colleron nada. Xusto cando acababa de romper o día, presentouse Xesús na ribeira do lago. Pero os discípulos non se decataron de que era Xesús. Xesús preguntoulles:

            —Rapaces, ¿tedes algo que comer?

            Eles responderon:

            —Non.

            Díxolles entón:

            —Largade o aparello por estribor e atoparedes.

            Eles largárono e xa non podían alzalo a bordo de tanto peixe. Entón aquel discípulo a quen amaba Xesús díxolle a Pedro:

            —É o Señor.

            Daquela Simón Pedro, ao escoitar que era o Señor, cinguiu o vestido –pois estaba espido— e botouse ao mar. Os outros discípulos chegaron no bote, porque non estaban lonxe de terra senón a menos de cen metros, remolcando o aparello cos peixes. Cando vararon en terra, viron que había unhas brasas cun peixe enriba e máis pan.

            Xesús díxolles:

            —Traede deses peixes que acabades de coller.

            Simón Pedro subiu ao bote e arrastrou para terra o aparello cheo de cento cincuenta e tres peixes grandes; e con seren tantos, non rachou o aparello.

            Xesús díxolles:

            —Vinde comer.

            Ningún dos seus discípulos se atrevía a preguntarlle “ti quen es”, sabedores de que era o Señor. Foi Xesús colleu o pan e déullelo, e igualmente o peixe. Esta foi a terceira vez que Xesús se manifestou aos seus discípulos resucitado de entre os mortos.

            Cando xa comeran, preguntoulle Xesús a Simón Pedro:

            Simón de Xoán, ¿ámasme máis ca estes?

            El contestoulle:

            —Si, Señor, ti sabes que te quero.

            Xesús díxolle:

            —Apacenta os meus años.

            E de novo preguntoulle por segundo vez:

            —Simón de Xoán, ¿ámasme?

            El respondeulle:

            —Si, Señor, ti sabes que te quero.

            Xesús díxolle:

            —Apacenta as miñas ovellas.

            E preguntoulle por terceira vez:

            —Simón de Xoán, ¿quéresme?

            Entristeceuse Pedro de que lle preguntase por terceira vez “¿quéresme?”, e respondeu:

            —Señor, ti sábelo todo, ti ben sabes que te quero.

            Xesús díxolle:

            —Apacenta as miñas ovellas. Con toda verdade cho aseguro: cando eras novo vestíaste ti e ías onde querías; cando te fagas vello, estenderás as túas mans e vestirate outro e levarate onde non queres.

            Dixo isto para significar con que clase de morte había de dar gloria a Deus. E despois engadiu:

            —Sígueme.

Meditación

            É importante, por sinxelo e cotián, o espazo onde o evanxelista describe a acción e tamén o son os compoñentes da mesma: un mar, o de Galilea, unha beiramar, uns pescadores, sete, unha xornada de traballo, unha experiencia de fracaso laboral, a incitación dun “estraño” que se suma ao que está pasando, a abundancia da pesca con números máxicos que falan de gozos e plenitudes, o lume e brasas na praia, o peixe asado, a invitación a comer...; e, en todo isto, a experiencia dun encontro sinxelo, denso, fondo, que marca a vida, no presente e no futuro dos asistentes. E por debaixo da linguaxe normal, un mundo de símbolos que nos poden dicir moito a quen hoxe pretendemos deixarnos coller tamén pola maxia do encontro con Xesús resucitado e da vida nova que dese encontro se deriva. Cadros coma o descrito polo evanxelista abundan nas nosas vidas de homes e mulleres de aldea ou de cidade. Aí, nese marco de vida nada sagrado, ou, se se quere, fondamente sagrado a forza de humano, nese marco de vida é onde nós, o mesmo que aqueloutros discípulos podemos sentir, vivir, experimentar que Xesús está vivo e que se nos ofrece na sinxeleza do compartir,  na demanda de máis amor e máis e mellor servizo á comunidade cristiá, e, desde a comunidade cristiá, á sociedade, ao mundo.

Oración

(pensando con dor na xente desafiuzada)

Un fogar, Señor,

eu só desexo un fogar.

Un fogar onde estar,

durmir, espertar, comer, folgar, amar,

onde vivir e convivir.

Só un fogar, Señor,

onde ter a sensación de abrigo e de acougo,

de seguridade e de afecto.

Non é moito, verdade, Señor?

Só un fogar,

onde chegar cada noite,

para pousar os corpos cansos,

os espíritos esgotados,

e compartir ambos, corpo e espírito,

coa xente amada que a un lle quere,

e gustar así a dozura de vivir,

e programar as tarefas

para que ninguén se sinta privado de tan simple dozura.

Ai de quen destrúe fogares!

Ai de quen priva dos fogares!

Ai de quen comercializa cos fogares

e con quen os habita gustosamente

por un prato de lentellas,

ou por uns miles de euros!

Ai de quen, podendo,

nega as posibilidades para que todo o mundo teña

simplemente

un fogar!

Acción

            ¿Somos capaces de sentir a presenza de Xesús resucitado no medio de nós, nas nosas vidas normais, compostas de traballo, comidas, convivencia, tarefas comunitarias diversas, diversións? A nosa fe dinos que está aí interactuando connosco.  ¿Como podemos experimentalo? Podiamos falar disto con outras persoas cristiás coma nós.

6 de maio: luns da 3ª semana de Pascua

Evanxeo: Xn 6, 22-29

            Ao día seguinte de que Xesús multiplicara o pan, a xente que quedara na outra banda do mar decatouse de que alí non había máis ca un bote e que Xesús non montara nel cos seus discípulos, senón que estes marcharan sos. Nisto chegaron algúns botes de Tiberíades, de cerca do sitio onde comeran o pan despois de o Señor dar grazas a Deus. Así que, en vendo a xente que Xesús non estaba alí, nin tampouco os seus discípulos, montaron nos botes e chegaron a Cafarnaúm buscando a Xesús. Atopárono na outra banda do mar e dixéronlle:

            —Rabí, cando chegaches aquí?

            Xesús contestoulles:

            —Con toda verdade volo aseguro: buscádesme non porque vistes sinais, senón porque comestes pan ata vos fartar. Traballade non polo pan que se acaba, senón polo que dura deica á vida eterna, o que vos dará o fillo do Home, pois el é a quen o Pai Deus marcou co seu selo.

            Eles preguntáronlle:

            —Que temos que facer para realizar as obras de Deus?

            Respondeulle Xesús:

            —Esta é a obra de Deus: que creades naquel que El mandou.

Meditación    

            Durante esta semana leremos o capítulo 6 do evanxeo de Xoán, no que o evanxelista nos ofrece o chamado “discurso do pan de vida”. O pedaciño de hoxe vainos dando as claves para poder entendelo e levalo á vida. Preséntanos a un grupo que busca a Xesús con ansia, e non está nada mal iso. Quedaran asombrados polo da multiplicación do pan e dos peixes, e querían beneficiarse dunha presenza tan xenerosa. Xesús axúdalles a que miren para o porqué da súa busca: queren un beneficio material inmediato, non pensan en máis nada. E a cousa non vai por aí. Xesús claro que se esforzou por devolver a dignidade á xente, e iso implicaba cousas tan elementais como garantir o pan de cada día para cada quen, para todo o mundo; pero para Xesús a dignidade dunha persoa non se limitaba a iso; tiña moito que ver con fartar esa fame fonda que todas, todos levamos connosco: fame de paz, fame de recoñecementos, de afectos, fame de solidariedades, de compartir, fame de familia, de comunidade, fame de perdóns, de reconciliacións cun mesmo, coa demais xente, fame … de Deus. E para calmar esa fame Xesús é un bo pan. A pan multiplicado que había pouco calmara a súa fame era un sinal, un símbolo desoutro pan de Xesús, máis substancial, capaz de calmar as fames fondas do ser humano. Se ambas as fames camiñan xuntas nas nosas vidas, é ben que ambos os pans nolas calmen.

Oración

           

Que bo é ter fames, Xesús,

para buscar calmalas!

Que bo é ter pan, bo pan,

para poder matalas!

Que bo é sentir as fames alleas,

para poder remedialas!

Que bo é sentir as fames do mundo,

para poder alivialas!

Que bo é sentar xuntas á mesa,

para compartir fartadas!

Que bo é terte a ti, Xesús,

espertando desexos do todo e da nada,

ofertando farturas

a prezo de amor, de soños en alza,

a prezo de esperanza,

a prezo sen prezo,

que o pan é de graza!

Acción

            Cales son as nosas fames? Que estamos comendo para fartalas? Que fames vemos ao noso redor? Que facemos para alivialas?

7 de maio: martes da 3ª semana de Pascua

Evanxeo: Xn 6, 30-35

Nunha ocasión a xente dicíalle a Xesús:

—E que sinal fas, para que, véndoo, creamos en ti? Que podes facer? Os nosos pais comeron o maná no deserto, conforme está escrito: “deulles a comer pan do ceo”.

Entón díxolles Xesús:

—Con toda verdade volo aseguro: non foi Moisés quen vos deu o pan de ceo; meu Pai é quen vos dá o verdadeiro pan do ceo; pois o pan de Deus é o que baixa do ceo e lle dá vida ao mundo.

Dixéronlle entón:

—Señor, dános sempre dese pan.

Xesús replicoulles:

—Eu son o pan da vida; quen vén onda min non pasará fame e quen cre en min endexamais non terá sede.

Meditación

            Sabemos moito de pan. Distinguimos un pan bo dun pan ruinceiro. Gústanos máis o de tal panadería ca non o de tal outra. O evanxeo de hoxe vai de pans e de panadeiros ou panadeiras.

            Onte falabamos de fames, que as temos de moitos tipos: de comida, de acollida, de consideración, de afectos, de familia, de paz fonda, de sentido da vida, de alegría verdadeira, …  Na sociedade hai diferentes panadeiros ofertando pans para satisfacer esas fames. Pans mellores ou peores. Xesús ofrécesenos como un pan bo, excelente, para matar esas fames, sen lle quitar méritos a outros pans posibles. O pan de Xesús é un clamor dentro de nós mesmos para que empecemos buscando a mantenza elemental, necesaria para todo ser humano. Ademais o pan de Xesús garántenos atender esoutras fames fondas que acompañan o ser humano, e que incluso se manifestan con moita claridade cando estamos coa barriga ben chea.

            Xesús é un pan bo para a fame do mundo. Deus é o panadeiro que fixo ese pan e que nolo ofrece gratuitamente.

Oración

Grazas, meu Deus, polo teu pan.

Pan bo,

pan saboroso, esponxoso

pan farturento, 

pan sobranceiro.

Pan de boa fariña,

de bo gran

dese que morre para dar froito.

Pan ben cocido,

ben pasado polas lapas quentes do servizo.

Pan gratuíto

en todas as mesas pobres.

Pan de familia,

de comunidade,

de irmandade.

Pan de Xesús,

pan de Deus,

pan noso.

Grazas, meu Deus polo pan.

Acción

            Ao longo deste día podemos reparar nos distintos pans que desde diferentes lugares da nosa sociedade se nos ofrecen para calmar as nosas fames. Podémolos valorar e ver que teñen e que lles falta do pan de Xesús.

8 de maio: mércores da 3ª semana de Pascua

Evanxeo: Xn 6, 35-40

            Naquel tempo díxolle Xesús á xente:

            —Eu son o pan da vida; quen vén onda min non pasará fame e quen cre en min endexamais non terá sede. Pero xa vos dixen que, aínda que vistes, non credes. Todos os que o Pai me entregou virán onda min; e a quen vén onda min non o botarei fóra. Pois eu baixei do ceo non para facer a miña vontade, senón a vontade daquel que me mandou. Esta é a vontade daquel que me mandou, que non perda a ningún dos que me entregou, senón que os resucite no derradeiro día. Esta é, polo tanto, a vontade do meu Pai: que todo aquel que ve o Fillo e cre nel teña vida eterna, e eu resucitareino no derradeiro día.

Meditación

            Igual que o pan e os demais alimentos manteñen o corpo e o capacitan para unha chea de funcións e actividades, así tamén o pan de Xesús –Xesús como pan— sostén o noso espírito, o noso ser enteiro, para poder desenvolver unha vida digna, honrada, xusta, fraterna, solidaria. Xesús como pan fortalécenos para que poidamos coidar a nosa vida en todos os seus campos, para o presente e para a eternidade, e tamén para que nos impliquemos no coidado das persoas que nos rodean, para que todo o mundo teña vida, porque ese é o único e fundamental querer de Deus.

            Cantas vidas hai desfeitas, maltratadas, ao noso redor, por abandono propio, por abusos alleos! Cantas vidas hai desamparadas polo mundo adiante. As fotos que nos chegan das xentes refuxiadas, retidas en campamentos desamparados nos fríos da invernía, sen ver cubertas as necesidades físicas básicas, sen ver un porvir por ningún lado! E iso es países de matriz cristiá, celebrando con moito bombo a Semana Santa! As escenas de tropas xudías maltratando e matando a multitude palestina que se manifesta protestando pola vida miserable que lles obrigan a vivir! E todo o mundo calamos!

Oración

Ti, Pai, non queres que ninguén se perda.

Ti, Fillo, non queres que ninguén se perda.

Ti, Pai, queres vida,

vida para todo o mundo, sen distincións.

Ti, Fillo, queres vida,

e non calquera vida: vida plena, redonda,

vida por fóra e por dentro,

vida ao fondo e ao alto,

vida no presente e no futuro,

vida para todas e todos,

vida por igual, vida comunal.

Iso é o que nos ofrecedes.

A iso nos invitades.

Para iso nos pedides colaboración.

Grazas. Aquí estou.

No que saiba e poida conta comigo.

Acción

            Igual hoxe, da maneira máis apropiada que vexamos, podemos levar algo de vida a algunha persoa ou grupo. Igual podemos facer algo bo pola nosa propia vida, no corpo, no espírito. Iso é o que lle dá gloria a Deus.

9 de maio: xoves da 3ª semana de Pascua

Evanxeo: Xn 6, 44-51

Nunha ocasión díxolle Xesús á xente:

—Ninguén pode vir onda min se non o trae o Pai que me mandou, e eu resucitareino no derradeiro día. Está escrito nos Profetas: “todos serán ensinados por Deus”. Todo aquel que escoita o Pai e aprende, vén onda min. Non porque alguén vise o Pai; o único que viu o Pai é o que estaba onda Deus. Con toda verdade volo aseguro: quen cre ten vida eterna.

Eu son o pan da vida. Os vosos pais comeron o maná no deserto, pero morreron. Este é o pan que baixa do ceo, para que quen coma del non morra. Eu son o pan vivo que baixou do ceo: se alguén como deste pan vivirá para sempre; e o pan que eu darei é a miña carne, para a vida do mundo.

Meditación

            Que preciosa e fonda é esta frase: “todos, todas serán ensinadas por Deus”. E cando di todos ou todas, di todos ou todas. Se tod@s somos ensinad@s por Deus, iso quere dicir que no fondo de min mesma, e de todo ser humano existe algo limpo, sinxelo e grande que me conecta con Xesús, que é o gran ensinado por Deus. Quere dicir que en min, en todo ser humano hai, pode haber, unha atracción cara a Xesús, unha empatía co que el dixo, co que viviu, co que el nos transmitiu. De feito cantas veces non temos escoitado iso de “eu en Xesús si que creo; en quen non creo é nos curas, ou na Igrexa”. E de feito tamén cantas veces non vemos xente que igual non é crente, ou é crente doutras relixións, pero no fondo conecta co mundo de amores, de inocencias, de transparencias, de solidariedades e servizos, polo que Xesús entregou a súa vida!

            Por iso Xesús é pan de vida para todo home ou muller. Por iso nel todos, todas atopamos vida. As nosas raíces están intimamente conectadas. O zume, a “savia”de Deus, do que Xesús está cheo, corre abundante polas nosas veas.

Oración

Veño, Xesús, onda ti

para aprender cousas do noso Deus.

Veño onda ti,

para vivir iso de telo como Pai ou Nai

que todo o sustenta,

que todo o ama,

que todo o coida.

Veño, Xesús, onda ti,

para escoitar e aprender,

para crer

ao xeito de Xesús.

Para fartarme do seu pan

e deixar que a vida me invada

e que reborde de min sen parar

cara ás persoas que me rodean.

Aprender, Xesús,

ir aprendendo,

pouco á pouco,

á medida da miña debilidade,

á medida da túa esplendidez.

Acción

            Se todas as persoas son ensinadas por Deus, todas as persoas nos poden pasar algo de Deus. Como vivimos isto cada día no noso trato coa xente que nos rodea?

10 de maio: venres da 3ª semana de Pascua

Evanxeo: Xn 6, 52-59

            Unha vez discutían entre si os xudeus:

            —Como pode este darnos a comer a súa carne?

            Díxolles entón Xesús:

            —Con toda verdade volo aseguro: se non comedes a carne do Fillo do Home e non bebedes o seu sangue, non teredes vida en vós. Quen come a miña carne e bebe o meu sangue ten vida eterna e eu resucitareino no derradeiro día. Pois a miña carne é verdadeira comida e o meu sangue é verdadeira bebida. Quen come a miña carne e bebe o meu sangue permanece en min e eu nel. Así como o Pai, que me mandou, vive e eu vivo polo Pai, así tamén quen me coma vivirá por min. Este é o pan que baixou do ceo; non como o que comeron os pais que mesmo así morreron; quen come este pan vivirá para sempre.

            Dixo estas cousas ensinando na sinagoga, en Cafarnaúm.

Meditación

            Todos entendemos ben que quere dicir Xesús con iso de comer a súa carne e de beber o seu sangue. Non se trata de nos facer caníbales. A carne, o corpo, é a vida de Xesús, o seus falar, o seu actuar, as súas maneiras de estar coa xente, de tratar con Deus, o seu poñerse con decisión do lado de quen sofre e peca, de quen é marxinado por calquera razón. Comer a súa carne é compartir o seu estilo de vida. E beber o seu sangue é participar co alento, do nervio, da forza que movía todos os seus andares. Beber o seu sangue é participar do seu mesmo Espírito, para poder facer como el facía.

            Cada punto do texto anterior préstase a que o leamos, o releamos con calma, e deixemos que vaia penetrando no noso interior, para que envolva todo o noso corpo, toda a nosa mente, todas as nosas emocións, todo o noso ser de pés a cabeza. Así o que lemos e meditamos pódese ir facendo vida nas nosas vidas.

Oración

Permanecer en ti, Xesús,

permanecer no Pai/Nai,

como no noso lugar habitual

no que estar, pensar e actuar.

          

Vivir por ti, Xesús,

vivir polo Pai/Nai,

desde os mesmos alentos,

cos mesmos desexos.

Facer da nosa fe

algo de verdadeira calidade,

que nos sosteña realmente a vida,

que ofreza algo convincente.

Andar sempre en humildade,

en pobreza, en seguimento,

non por apoucamento,

senón desde o impulso solidario.

Acción

            Podemos revisar como estamos vinculados con Xesús, que cordas nos unen a el. Significa realmente algo nas nosas vidas? Contamos con el á hora de dar pasos na vida, de abastecernos de forzas, de pensar no ben da xente que nos rodea?

11 de maio: sábado da 3ª semana de Pascua

Evanxeo: Xn 6, 60-69

            Naquel tempo, cando oíron o que Xesús dicía, moitos dos seus discípulos dixeron:

            —Que dura é esta doutrina! Quen pode admitir tal cousa?

            Comprendendo Xesús que os seus discípulos murmuraban do asunto, díxolles:

            —Escandalízavos iso? E logo se visedes o fillo do Home subindo onde estaba antes? O espírito é quen dá vida, a carne non vale para nada; as palabras que eu vos falei son espírito e son vida. E, aínda así,  hai algúns de vós que non cren.

            Daquela ben sabía Xesús dende o principio quen eran os que non crían e máis quen o había de entregar. E proseguiu:

            —Por iso téñovos dito que ninguén pode vir a min, se non llo concede o Pai.

            Dende aquela moitos dos seus discípulos botáronse para atrás e xa non andaban con el. Preguntoulles entón Xesús aos doce:

            —Vós tamén vos queredes ir?

            Respondeulle Simón Pedro:

            —Señor, e onda quen imos ir? Ti tes palabras de vida eterna, e nós cremos e recoñecemos que ti es o Santo de Deus.

Meditación

            Que lles pasou con Xesús a moita xente que ata daquela andaba con gusto tras del? Que é o que os botou para atrás e os levou a deixar de andar con Xesús? Puido ser iso de que Xesús se puxese como referencia fundamental á hora de querer andar polos camiños de Deus; esa contundencia coa que Xesús afirmaba que el era o pan necesario, imprescindible para ter vida, vida sa, vida consistente, vida feliz, vida aberta á eternidade. Que es ti para te considerares tan necesario, para crerte o camiño, a verdade e a vida? E máis probablemente aínda botounos para atrás a maneira que Xesús tiña de entender a súa misión: facerse servidor ata o punto de dar a vida, ata o punto de facerse coma un pan que é comido para que a xente, o pobo medre e engorde en vida.

            E a nós que nos arreda de Xesús? Que é o que nos impide andar con el de verdade? Que é o que nos leva a ese seguimento apagado que tanto nos caracteriza ás persoas cristiás dos nosos tempos?

Oración

           

Xesús, onda quen habemos de ir?

Ti tes palabras de vida eterna.

Nós cremos e recoñecemos que ti es o Santo de Deus.

Que o teu espírito

confirme os nosos convencementos,

madure as nosa decisión por ti,

nos faga fortes na hora da dificultade e da dúbida,

cando se trate de facernos pan contigo

para a vida do mundo.

Que non nos engaiolen as promesas fofas,

as felicidades baratas,

as solucións cómodas,

a insensibilidade, o pasar de todo,

a indiferenza.

Nós cremos e recoñecemos que ti es o Santo de Deus.

Acción

            Como andamos de fieis cos nosos compromisos alí onde os teñamos? Na comunidade cristiá, na parroquia, na asociación de veciños, no partido político? Como andamos de fieis no noso compromiso con Xesús, o Cristo? Onde están as nosas frouxidades, como as podemos ir superando?