Tempo Ordinario: 24ª semana

15 de setembro: domingo 24 do Tempo Ordinario. Santa María das Dores.

Evanxeo: Lc 15, 1-32

Tamén os publicanos e outra xente pecadora se achegaban a Xesús para o escoitaren. Por iso os fariseos e letrados murmuraban:

—Este acolle a xente pecadora e come con ela.

Entón Xesús contoulles esta parábola:

—¿Quen de vós, se ten cen ovellas e perde unha delas, non deixa as noventa e nove no descampado e vai en busca da perdida, a ver se a atopa? E, cando a atopa, volve todo contento para a casa, con ela ao lombo; e, chamando por amigos e veciños, dilles: “Alegrádevos comigo, que atopei a ovella que perdera”. Pois asegúrovos unha cousa: no ceo haberá máis alegría por un pecador que se converta que por noventa e nove xustos que non precisan conversión.

E ¿que muller que teña dez moedas e perde unha, non acende a luz e non varre a casa, buscándoa con coidadiño ata atopala? E, cando a atopa, chama polas amigas e veciñas para lles dicir: “Alegrádevos comigo, que atopei a moeda perdida”. Asegúrovos que outro tanto se alegran os anxos por un só pecador que se converta.

E dixo tamén:

—Un home tiña dous fillos. O máis novo díxolle ao pai: “Papá, dáme a parte da herdanza que  me corresponde”. El repartiulles os seus bens. Días despois este fillo recibiu todo xunto e marchou para un lugar remoto, onde malgastou a súa fortuna vivindo coma un perdido.

Despois de o gastar todo, houbo unha gran fame naquela terra, e empezou a pasar necesidade. Entón, acudindo a un natural do país, entrou a servir, e mandouno a unha granxa a coidar os porcos. Alí chegou a ter gana de encher o estómago coas landras que comían os porcos, pero ninguén llas daba. Recapacitando, pensou: “¡Hai que ver! Cantos xornaleiros do meu pai teñen pan a fartar, e eu morro coa fame. Si, vou volver á de meu pai e voulle dicir: Papá, pequei contra o ceo e contra ti; xa non son digno de que  me trates coma un fillo, trátame coma un xornaleiro”.

Levantouse e volveu onda seu pai. Aínda estaba lonxe, cando este, enxergándoo, saíu emocionado a recibilo, e botándoselle nos brazos, bicouno agarimosamente. O fillo exclamou: “Papá, pequei contra o ceo e contra ti, xa non son digno de que me trates coma un fillo”. Pero o pai díxolles aos seus criados: “Axiña, sacade a túnica mellor e vestídella; poñédelle un anel na man e calzado nos pés. Preparade o cuxo cebado para comelo e facer unha gran festa. Porque este fillo meu estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo”. E empezou a festa.

Pero resulta que o fillo máis vello estaba na leira e cando viña para a casa, oíu a música e máis o baile. Chamou por un criado e preguntoulle que pasaba. O criado contestoulle: “É que volveu teu irmán, e teu pai mandou matar o cuxo cebado por recuperalo san e salvo”. Entón alporizouse moito e non quería entrar. Pero o pai saíu e intentouno convencer. El díxolle: “Tantos anos como levo servíndote sen che faltar  nunca en nada, e nunca un cabrito me deches para festexar cos meus amigos; e agora resulta que vén  ese teu fillo, que queimou os teus bens con mulleres de mala vida, e mata o cuxo cebado”. O pai contestoulle: “Meu fillo, ti sempre estás comigo e todo o meu é teu; pero cumpría celebrar unha festa cheos de ledicia, xa que este irmán teu estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo”.

Meditación

Na parábola o noso lugar natural é o de ser ovella e moeda perdidas, fillo/filla extraviada, que somos obxecto da busca, dos coidados, da emoción do mesmo Deus. E que así naza e abunde o agradecemento e a participación na festa realmente inmerecida, pero á que Deus desmesuradamente nos invita. E, se algunha vez o noso sentido de ser por Deus enviados/as a prolongar a súa presenza e a súa acción nos leva a facer de pastores, de muller ou de pai/nai, xa sabemos as formas, as actitudes, o espírito co que nos situar ante aqueles, aquelas, que poidamos considerar como xente pecadora, para que de nós perciban o que percibían de Xesús. Facémolo así na nosa actividade evanxelizadora? Reflectimos coa nosa palabra, coa nosa vida, este rostro de Deus? Nas nosas comunidades cristiás somos capaces de crear o ambiente relixioso que Xesús creaba ao redor de si?

O irmán maior representa cruamente a actitude relixiosa máis triste e decepcionada. Síntese decepcionado por Deus, e é incapaz de participar na súa festa, na festa da xente pecadora. Os seus argumentos non deixan de ter o seu aquel. É cumpridor, certo, pero reivindica a recompensa polo seu cumprimento, sen caer na conta da gran compensación que é estar sempre na compaña de Deus, (“ti sempre estás comigo”), sen máis, sen menos, e saber que todo o de Deus, todo, é del, porque Deus non pecha nunca ningunha porta, ningún cuarto, ningunha despensa. Entrar na onda de Deus, gozar da súa desmesura, feita de abundante busca, abundante coidado, abundante e emocionado perdón, sería normal que nos levase ao gozo de poder ver persoas e persoas, centos, miles, millóns, que poden participar das mesma satisfacción. Canto hai de irmán maior nos nosos corazóns?

Oración

Que gozo, Deus, que festa, que alegría,

saber que, cando torcen os meus pasos

ou se enchen de po turbo os meus abrazos,

axiña ves, Señor, en busca miña!

E faste para min pastor de mimos,

buscador do meu ben, da miña vida,

no lombo teu me levas cheo de estima,

á festa que organizas cos veciños.

Que gozo, Deus, que festa, que alegría,

saber que, se me perdo cal moeda,

o meu valor o teu amor enreda

e móveste, Señor, en busca miña!

E faste para min muller esperta,

que ama, busca, limpa, frega, varre,

buscando sen parar ata atoparme

e logo coas veciñas me celebra.

Que gozo, Deus, que festa, que alegría

saber que, se me estrago, peco ou erro,

non botas cara a min ollada en ferro,

senón que a miña volta ti vixías!

E faste para min mai, pai amante,

que espera, aperta, bica e se emociona,

que todo o que hai de mal en min perdoa

e vístesme de gloria, exultante.

Fagamos festa en Deus, que en nós se mostra

pastor, muller, pai, nai rica en coidados

e colma as nosas vidas de regalos

abrindo co perdón as súas portas.

Oración

Santa María das Dores,

nai de Xesús e nai nosa,

lévanos da túa man

polos camiños da historia.

Contigo queremos ser

de Xesús fieis seguidoras,

mulleres e homes de fe,

na cruz da presente hora.

A cruz de males e abusos

que desde dentro ou de fóra

revolven o corazón,

e estragan a vida toda.

A cruz de tantas mulleres

vivindo ou morrendo á sombra

de mans e de relacións

amargas, abusadoras.

Nas cruces da nosa vida

por nai te temos, xaora,

consolo, forza e alento

de quen sofre, de quen loita.

Con Xesús do berce á cruz,

en paciencia vigorosa,

día a día, en noite ou luz,

fidelidade amorosa.

Acción

Podemos agasallar hoxe as nosas nais, pois seguro que por nós pasaron moitos momentos de dores. Podemos falar con algunha muller, escoitar as súas particulares dores por ser tal. Podemos facer algo por apoiar a presenza da muller na igrexa en condición de igualdade.

                       

16 de setembro: luns da 24ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 7,1-10

Nunha ocasión, cando Xesús acabou de lle falar á xente, entrou en Cafarnaúm. Había alí un centurión que tiña un criado enfermo, a quen estimaba moito e que estaba á morte. Ao oír falar de Xesús, mandou onda el uns anciáns dos xudeus, para lle rogaren que fose curar o criado. Eles presentáronse a Xesús e suplicábanlle encarecidamente:

—Merece que lle fagas isto, pois ama o noso pobo, e el mesmo nos construíu unha sinagoga.

Xesús foi con eles; mais cando  xa estaba preto da casa, o centurión mandou unhas persoas amigas a lle dicir:

—Señor, non te molestes, pois non son merecente de que entres baixo o meu teito; por iso coidei que non era digno de ir eu ao teu encontro. Abonda cunha palabra túa e o meu criado quedará curado. Pois eu, aínda que son un subordinado, tamén teño homes baixo as miñas ordes, e dígolle a este: “vai”, e vai; ao outro: “ven”, e vén; e ao meu criado:  “fai isto”, e faino.

Oíndo isto, Xesús ficou abraiado e, virándose cara á xente que o seguía, díxolle:

—Asegúrovos que nin en Israel atopei tanta fe.

E, ao volveren á casa, as persoas mandadas atoparon san o criado.

Meditación

Podemos considerar a figura do centurión. O centurión era un oficial do exército romano que ocupaba Palestina. Este centurión parecía un home ben especial: tiña un criado que estimaba moito; preocúpase pola súa saúde e búscalle un remedio. Aínda que seguro que non era ben visto polos xudeus por formar parte do exército ocupador, el amaba o pobo xudeu; e, aínda que seguramente practicaría calquera relixión do imperio, construíralles unha sinagoga. Ao que se ve, era un home humano, colaborador, aberto. O seu corazón estaba aberto, a súa mente tamén. Oe falar de Xesús e aló vai contactar con aquela fonte de vida e de ben. Era un home de confianzas humanas, de confianzas espirituais. Á súa maneira cre en Xesús, e con que fe! Ata o punto de que o mesmo Xesús queda sorprendido de atopar tanta fe nun oficial do exército ocupador.

Ben é que esteamos alerta coas nosas actitudes relixiosas. Pode haber xente aparentemente moi crente, pero que no fondo é moi cerrada, cun corazón e cunha mente pechada, á defensiva, mesmo agresiva. Para esta xente crer é unha arma de ataque máis ca un espazo de encontro, de respecto, de convivencia con quen cre e con quen non cre, ou con quen cre con sensibilidades diferentes. E pode haber xente con fe relixiosa diferente á nosa, ou mesmo sen fe relixiosa, que se cadra, está máis aberta ao de Deus do que nos podemos imaxinar.

Oración

Bendito centurión,

chufado por ti, Xesús.

Bendito centurión,

que non se deixa condicionar polo ambiente negativo.

Bendito centurión,

aberto ao distinto, ao novo, ao descoñecido.

Bendito centurión,

atento ao que pasa, distinguindo e valorando.

Bendito centurión,

que se deixa cativar pola túa presenza, Xesús.

Bendito centurión,

que acode a ti, á túa forza de ben.

Bendito centurión,

exemplo de fe simple e fonda, razoada.

Bendito centurión,

que nos regalou unha humildísima confesión de fe:

“non son merecente de que entres baixo o meu teito”,

“abonda cunha palabra túa para que cure”.

Bendito ti, Xesús,

que tal fe promoves e sostés.

Acción

¿Somos ou non somos mulleres e homes de fe? ¿Somos homes e mulleres dadas xa a unha fe que lle poderiamos chamar humana, ou somos xente de entrada desconfiada de todo, ante todo, sen crer nas posibilidades da vida? Seguro que poderiamos medrar algo na nosa fe.

17 de setembro: martes da 24ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 7, 11-17

Un día foi Xesús a unha vila chamada Naín, co grupo que o acompañaba máis de cerca e con outra moita xente. Cando estaba chegando á entrada da vila, sacaban a enterrar a un morto, fillo único da súa nai, que era viúva; esta ía acompañada por moita xente da vila. Ao vela, o Señor compadeceuse e díxolle:

—Non chores.

E achegándose, tocou o cadaleito –os que o levaban pararon— e dixo:

—Rapaz, falo contigo, érguete!

O morto incorporouse e empezou a falar, e Xesús entregoullo á súa nai. Toda a xente quedou impresionada e loaba a  Deus dicindo:

—Un grande profeta xurdiu entre nós; Deus visitou o seu pobo.

E a noticia do feito correu por toda aquela comarca e pola Xudea enteira.

Comentario

Noutros casos é a xente en aperto a que acode a Xesús, a que berra, a que pide. Aquí non. A desgraza está alí, ben representada nesa muller viúva, cando a viuvez era xa en si mesma unha desgraza grande, enterrando o seu fillo único aínda ben novo. A xente doída acompañaba a muller. Xesús ve o cadro e actúa. El dá o primeiro paso. Soamente o evanxelista Lucas narra este suceso, que se suma ás moitas intervencións de Xesús a favor da xente vulnerable. Podemos discutir o que hai de milagre ou non; non dubidamos da paixón de Xesús pola debilidade e a súa vontade firme e eficaz de actuar sempre levando alivio e abrindo camiños e esperanzas. Como persoas, como comunidades cristiás, ¿somos das que dan o primeiro paso, das que non agardan na súa casa a que as noticias cheguen, se chegan? Como di o Papa Francisco, ¿primereamos?

Oración

Andar os camiños,

coma ti, Xesús.

Ter os ollos sempre abertos,

coma ti, Xesús.

Levar o corazón sempre na man,

coma ti, Xesús.

Doerse a fondo das dores alleas,

coma ti, Xesús.

Achegarse e tocar os sinais da dor,

coma ti, Xesús.

Ter palabras de consolo e de alento,

coma ti, Xesús. 

Facer o posible e o imposible por remediar a situación,           

coma ti, Xesús.

Agradecer e celebrar os progresos da xente, do pobo,

coma ti, Xesús.

Gozar do teu ben.

Espallar o teu ben!

Quen mo dera, Xesús, quen mo dera!

           

Acción

É ben que non nos pechemos na casa, coa TV, co que sexa. É mellor saír, bater coa xente, visitar veciños e veciñas. E facelo cos ollos e co corazón aberto. Ao estilo de Xesús. Seguro que algo novo nacerá en nós, de nós. Probemos, a ver.

18 de setembro: mércores da 24ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 7, 31-35

Unha vez dixo Xesús:

—¿Con quen compararei a xente desta xeración? ¿A quen se asemella? Semellan esas criaturiñas que, sentadas nos rueiros, berran entre si, dicindo: “Tocamos a frauta e non bailastes, entoamos lamentos e non chorastes”. Porque aparece Xoán Bautista, que non come pan nin bebe viño, e dicides: “Ten o demo no corpo”. E aparece o Fillo do Home, que come e bebe, e dicides: “Mira que larpeiro, que bebedor e que amigo dos cobradores de impostos e da xente pecadora”. Con todo, a xente filla da sabedoría si que lle deu creto.

Meditación

Cando non se quere, non se quere. Pasa coa fe en Xesús e con calquera outra cousa. Pasa sobre todo con todo aquilo que nos revolve algo, que nos cuestiona algo, que nos empuxa a saír das nosas comodidades e rutinas. É incrible a capacidade que temos de poñer obxeccións, de amorear dificultades, reais ou inventadas, con tal de poder seguir no meu, no que eu penso, no que eu fago. Pódennos entrar por aquí e por alí, que tanto dá.

Iso foi o que Xesús observou en moita xente contemporánea súa. ¿E que facemos nós e a xente contemporánea nosa? ¿Que facemos coa proposta de Xesús, chamándonos a un recoñecemento de Deus como Pai maternal, próximo e implicado a fondo no ben da nosa vida? ¿Que facemos coa proposta de irmandade real, de solicitude cara todo aquilo que é débil –persoas ou realidades sociais ou natureza--? ¿Que facemos co seu criterio de entender a vida como servizo? ¿Que facemos coa súa práctica exemplar de gozar comendo e bebendo, cando sexa o caso, e de alternar con xente de mal nome e conduta? ¿Que facemos coa súa manía de andar sempre envolto con persoas débiles, marxinais?

Oración

Como lle pasa a tantísima xente, Xesús,

as escusas amoréanse no meu interior

para recuar ante as túas propostas,

ou para darlles creto a medias,

ou para aprobalas coa palabra,

pero seguir máis ou menos instalado no meu.

Pídoche perdón.

Pídolle perdón

a toda a xente ante a que me confeso cristián,

para defraudala logo cos meus feitos.

Gustaríame formar grupo

cos fillos e fillas da Sabedoría que che dan creto,

que se fían de ti con verdade,

e medran día a día no teu seguimento.

¿Cando, meu Deus, tirarei as barreiras

que che impiden entrar e agasallarme

co que ti queiras?

Acción

¿Como reaccionamos ante calquera proposta que nos chegue de fóra, sexa da comunidade cristiá, sexa do mundo civil, invitándonos a participar, a enredarnos en cousas de humanidade, de mellora social, de crecemento persoal? ¿Sopesámolas con boa disposición ou de entrada botamos man de escusas ou  desculpas?

19 de setembro:  xoves de 24ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 7, 36-50

Unha vez un fariseo convidou a Xesús a comer. Xesús entrou na súa casa e púxose á mesa. Unha muller, coñecida como pecadora na vida, sabedora de que estaba alí Xesús, levou un frasco de alabastro con perfume de mirra, botouse por detrás aos pés del chorando e comezou a regarllos coas báboas; secáballos cos cabelos da súa cabeza e bicáballos mentres llos unxía co perfume. Vendo aquilo, o fariseo que o convidara dixo para si:

—Se este fose un profeta, coñecería quen é e que caste de muller é a que o está a tocar, unha pecadora.

Xesús tomou a palabra a díxolle:

—Simón, teño algo que che dicir.

El contestou:

—Pois dimo, Mestre.

—Había dúas persoas que lle debían cartos a un prestamista; unha debíalle cincocentos denarios e o outra cincuenta. Como non tiñan con que lle pagar, o prestamista perdooulles ás dúas persoas. Ora, ¿quen delas o amará máis?

Respondeulle Simón:

—Supoño que aquela a quen máis lle perdoou.

El contestou:

—Ben dito.

E volvéndose cara á muller, díxolle a Simón:

—¿Ti ves esta muller? Entrei na túa casa e non me deches auga para os pés, pero ela regoumos coas súas bágoas e secoumos cos seus cabelos. Non me deches o bico, pero ela dende que entrou non parou de me bicar os pés. Non me unxiches a cabeza con aceite, pero ela unxiume os pés con perfume. Por iso dígoche: moitos pecados se lle perdoaron, cando mostra tanto amor; a quen pouco se lle perdoa, pouco amor mostra.

E díxolle a ela:

—Os teus pecados están perdoados.

Entón a demais xente convidada empezou a comentar entre si:

—¿Quen é este, que mesmo pretende perdoar os pecados?

Pero el díxolle á muller:

—Salvoute a túa fe, vai en paz.

           

Meditación

Hai dúas olladas coas que podemos mirar para nós e para a xente que nos rodea: a ollada do corpo e a ollada do corazón. A ollada do corpo depende da ollada do corazón. Se a ollada do corazón é limpa, transparente, pacífica, perdoadora, solidaria, xusta, misericordiosa, tamén a ollada do corpo será así. O evanxeo de hoxe fálanos destas dúas olladas, unha a do fariseo: unha ollada superficial,  legalista, acusadora, excluínte, insolidaria, propia de quen se cre persoa perfecta, unha ollada que pecha camiños e vidas, unha ollada triste, amarga e que entristece e crea amargura tamén; outra a de Xesús: unha ollada que vai ao fondo onde ve ou intúe procesos fondos, unha ollada incluínte, solidaria, perdoadora, propia de quen comunga coa fraxilidade humana e ansía o ben das persoas e por iso acaba abrindo camiños de vida; unha ollada leda, esperanzada, que suscita alegría e esperanza, que remata en bágoas de amor e felicidade.

Que diferentes son as persoas, os que miran e as miradas, cando ollamos coa ollada de Xesús! Que diferente sería o mundo, se educaramos un pouco a nosa ollada para aproximala algo á de Xesús!

Oración

Quen me dese, Xesús,

ollar como ti ollas!

Quen me dese ter o corazón pacificado

como ti sempre demostras telo!

Quen me dese unha ollada amante,

para poder ver a xente toda con comprensión e esperanza!

Quen me dese ter unha ollada iluminada,

para poder ver ou intuír fonduras aparentemente ausentes!

Quen me dese ter unha ollada inocente,

para detectar e suscitar inocencias!

Quen me dese ter unha ollada sabia,

para transmitir sabiamente perdón e alentos para o cambio!

Quen me dese, Xesús, sentir sobre de min

a mesma ollada túa que tanto agradeceu a pecadora!

Quen me dese ollarme a min mesma, Xesús,

cos ollos acolledores cos que ti me ollas!

Acción

¿Como ollamos habitualmente a xente? Podemos repasar o noso xeito de ollar sobre as persoas que nos rodean, maiormente sobre aquelas que nos parecen máis negativas. ¿Que poderiamos facer para cambiar o noso corazón, para que así cambie tamén a nosa maneira de ollar e estar coa xente?

20 de setembro: venres da 24ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 8, 1-3

Xesús púxose a camiñar por vilas e aldeas, predicando e anunciando a boa nova do reino de Deus. Ían canda el os Doce e máis algunhas mulleres que el curara de doenzas e de malos espíritos: María, chamada a Magdalena, curada de sete demos; Xoana, a muller de Cusa, administrador de Herodes; Susana e outras moitas que o servían cos seus bens.

Meditación

Lucas refírese á gran camiñada de Xesús, que o levaría de Galilea a Xerusalén, para confrontar alí cos líderes relixiosos do seu tempo, cos que mantiña serias diferenzas. Unha viaxe chea de riscos, que remataría na súa morte en cruz. E van canda el os Doce e con eles un grupo significativo de mulleres, algunhas das cales citadas expresamente polo seu nome e, seguro, tamén polo significado que tiveron no grupo: María a Magdalena, Xoana, Susana. Todo o mundo está de acordo en admirar esta incorporación de mulleres no fato misioneiro, en tempos nos que estaban absolutamente anuladas na visibilidade social e relixiosa. ¡Que non faría hoxe Xesús, cando a cultura reclama unha absoluta igualdade, dentro do ser de cada persoa ou grupo social! ¡Canta da liberdade de Xesús nos fai falla á Igrexa predominantemente masculina para vivir de preto o Evanxeo!

Oración

Grazas polas mulleres,

na súa historia amarga, sufrida,

fóra e dentro da Igrexa.

Grazas polo testemuño da súa fe,

do seu seguimento de Xesús,

a pesar de todo.

Grazas polas súas voces reivindicativas,

clamando polo seu recoñecemento

dentro e fóra  das nosas comunidades.

Grazas polos seus soños

de seren o que están chamadas a ser,

como revolución no mundo e na Igrexa.

Grazas a ti, Xesús,

por abrires a porta a tanta normalidade.

Acción

Se somos homes, reparamos como estamos tratando as mulleres dentro e fóra da comunidade cristiá. Se somos mulleres, reparamos se nos encollemos ou non ante prácticas eclesiais que intentan rebaixarnos e agocharnos. Nos dous casos, pensamos en como dar pasos no espírito do Evanxeo.

21 de setembro: sábado da 24ª semana do Tempo Ordinario. Festa de San Mateu.

Evanxeo: Mt 9, 9-13

Un día, ao pasar viu Xesús un home chamado Mateu, sentado ao mostrador dos impostos, e díxolle:

—Sígueme.

El ergueuse e seguiuno.

E resulta que, estando á mesa na casa de Mateu, viñeron moitos recadadores e outra xente pecadora e puxéronse tamén á mesa con Xesús e coas persoas que o acompañaban de cerca. Cando tal viron os fariseos, dixéronlles ás persoas que andaban canda Xesús:

¿Como é que o voso Mestre está a comer con recadadores e xente pecadora?

El oíunos e dixo:

—Non son as persoas sas senón as enfermas as que precisan de médico. Ide, pois, aprender o que significa aquilo de misericordia quero e non sacrificios. Porque non vin para chamar pola xente xusta, senón pola pecadora.

             

Meditación

Xesús era escandaloso. Gaña a confianza, a admiración e a amizade de Mateu, un “publicano”, que así chamaban aos recadadores de impostos, xente moi mal vista por seren axentes do sistema político que os asoballaba. E iso ata o punto de convidalo a formar parte do seu grupo. Xesús tiña un don especial para intuír fonduras de ben nas persoas, que a demais xente non daba visto. Xesús era fondamente acolledor. Xesús era provocador. Acepta o convite de Mateu, ao que asisten recadadores de impostos e outra xente pecadora. Incrible! Comer con alguén, daquela moito máis ca hoxe, era un sinal de amizade, de compenetración, de comuñón. Xesús móvese polo principio de misericordia, que o levaba a arrimarse a xente que andase en debilidade de calquera clase: de saúde, de diñeiro, de moral. Xesús era un reparador de vidas feridas. Iso valía máis que os rituais relixiosos, que as normas sagradas de pureza e de exclusión.

Se andamos en calquera debilidade, podemos contar con ese apego especial de Deus a través de Xesús. Se nos encontramos ou convivimos con xente envolta en calquera debilidade, temos en Xesús un mestre para aprender a situarnos ante a debilidade cos criterios mesmos de Deus.

Oración

Sentemos á mesma mesa,

no nome de Xesús,

compartamos pan, soños e esperanzas

sen rituais predefinidos,

sen exclusión de ningún tipo;

conversemos abertamente para mellor coñecernos,

para dicirnos o que nos enche o corazón,

para comprendernos mellor,

para querermos mellor,

para servirnos mellor.

Pousemos os xuízos e prexuízos,

admiremos o don de Deus

agochado quizais en aparencias esquivas.

E fagamos disto

a lei maior da nosa vida.

No nome de Xesús.

Acción

¿Funcionamos con prexuízos, arredándonos das persoas que temos fichadas como persoas malas por calquera razón? Co exemplo de Xesús, ¿non poderiamos empezar a tratalas doutra maneira?