Seguimos
orando con dous salmos de “subida” ou peregrinación, neste noso camiño de
Advento, no que aventuramos soños persoais, colectivos, eclesiais.
Signos: os salmos de
hoxe (na súa versión oracional á luz do Evanxeo) suxírennos dúas imaxes: a
do gardián, a de quen vela permanentemente por nós; e a do canteiro que
constrúe a casa e a fecunda. A casa sómolo cada persoa, pero tamén o é a
“casa común”, e a Igrexa dentro dela, ao servizo dela. O tempo de Advento
suscita en nós estas saudades e ofrece estas confianzas.
No nome do Pai…
Cos
brazos abertos expresamos en silencio a nosa condición fraterna en Deus, con
todo o noso ser, unido a todas e persoas do mundo, a toda a creación, nesa
“Casa común” que formamos en Deus.
Salmo 121 (120)
O Señor garda a túa vida
Alzo os meus
ollos cara aos montes:
de onde virá o
meu socorro?
O meu socorro
vén do Señor,
que fixo o ceo e
máis a terra.
El non deixa que
esvare o teu pé,
o teu gardián
non dorme;
non dorme nin
adormece
o gardián de
todos os pobos.
O Señor é o teu
gardián,
o teu arrimo,
sempre ao teu carón.
O sol non che
fará mal polo día
nin a lúa pola
noite.
O Señor gárdate
do mal,
el garda a túa
vida.
O Señor garda as
todos os teus andares,
agora e por
sempre.
Salmo 127 (126)
Se o Señor non
constrúe a casa
Se o Señor non
constrúe a casa,
en balde se
esforzan os canteiros.
Se o Señor non
garda a cidade,
en balde vixían
as sentinelas.
En balde vós
madrugades
e tardades en
deitarvos:
comedes pan de
traballos,
cando el llelo
dá a quen o ama mentres dorme.
Os fillos son a
herdanza do Señor,
o froito do
ventre, o seu xornal.
Coma raiola na
invernía,
así as fillas da
mocidade.
Feliz quen
arrequece con elas a súa vida:
non se verá
desasistido na hora do aperto,
cando litigue
polo triunfo da irmandade.
Silencio:
Acollemos en silencio o que cada
un destes dous salmos nos ofrece: poder sentir a Deus ao noso lado en todo
tempo, lugar e situación de ánimo; e contémplalo en nós como canteiro-construtor
das nosas vidas persoais e colectivas e como fecundador da persoa nova, da
sociedade nova, da Igrexa nova que Deus quere facer connosco, en nós.
Despois de 5 minutos de silencio
imos compartindo brevemente en forma de oración valéndonos, se queremos, de
palabras dos salmos.
Memoria
oracional:
Erguemos os brazos para orar.
Facémonos eco dos sentimentos de solidariedade que o Espírito suscita en nós.
Compartímolos para contaxiarnos tod@s da solidariedade de Deus.
Cantamos de
cando en vez:
MIRA, MEU DEUS, AQUÍ ESTOU PARA QUERERTE.
ESTAS MANS, ESTAS MANS PARA SERVIRTE,
EN QUEN MÁIS PRECISE DELAS.
E,
dándonos as mans, NOSO PAI….
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Reservámonos o dereito de determinar que comentarios non deben ser publicados co obxectivo de manter un diálogo respetuoso, enriquecedor e fluido.