Manuel Regal Ledo
Non te coñezo,
non sei
se es neniño ou
neniña,
nin se é nai ou
irmá
quen te coida e
acariña.
Poida que, sen
pai e nai,
sexa ela unha
irmaíña,
coa que ti,
malpocada,
sexas tamén nena
orfiña.
Vexo, si, que es
estranxeira,
inmigrante, miña
almiña,
á intemperie coa
xente:
qué casa a túa
casiña!
De cartón todo
arredor
nunha caixa
metidiña,
sen lousado nin
ventás
casa-cuna
miudiña.
Tranquila,
paciente estás
e seguro
contentiña
con tan pouco
como tés,
ai amor, miña
xoíña!
Que olliños tan
preciosos
nesa cara
redondiña,
que falan tan
sen falar,
e agardan
respostas miñas.
Ollada limpa,
esperta,
ollada doce,
mansiña,
que me atrae,
que me seduce,
que me fire, que
me espiña.
Que queres que
eu che faga,
meu amor, miña santiña,
se tes a cara de
Deus
pedindo resposta
axiña?
Se es o Cristo
que naces
nun Belén sen
figuriñas,
agardando os
agasallos
que mereces, ai
prendiña!
Entra no meu
corazón,
entra na nosa
cociña,
para ti faremos
oco
e para a túa
xentiña.
E non haberá
estranxeira
á que lle peche
a portiña,
sexa branca ou
de cor,
farémola irmá e
veciña.
Será túa a nosa
casa,
túa a nosa
carteiriña,
os nosos chuchos
e soños,
o noso caldo e
fariña.
O mundo será
outro mundo
novo nas túas maoíñas,
que nos ofreces repletas
de carreiros e
luciñas.
Grazas, meu
corazón,
miña
carrapucheiriña,
por nos
mostrares a Deus:
preciosa flor
entre espiñas!
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Reservámonos o dereito de determinar que comentarios non deben ser publicados co obxectivo de manter un diálogo respetuoso, enriquecedor e fluido.