Tempo de Advento: 3ª semana

 15 de decembro: domingo 3º de Advento

Evanxeo: Mt 11, 2-11

Nunha ocasión, Xoán, oíndo falar na cadea das obras de Cristo, mandou os seus discípulos a lle preguntar:

—¿Es ti o que ten que vir ou esperamos a outro?

Respondeulle Xesús:

—Ide e contádelle a Xoán o que estades a oír e ver: os cegos ven e os coxos andan, os leprosos fican limpos e os xordos oen, os mortos resucitan e á xente pobre estáselle a anunciar a Boa Nova. E ditosas as persoas que non se escandalicen de min!

Non ven se foron eles, comezou Xesús a falar de Xoán á xente:

—¿Que fostes ver ao deserto? ¿Unha cana abaneada polo vento? Pois logo, ¿que fostes ver? ¿Un home vestido con roupas finas? Pero as persoas que visten roupas finas están nos pazos dos reis. Pois logo, ¿a que saístes? ¿A ver a un profeta? Si, e abofé que moito máis ca un profeta. Este é de quen está escrito:

—Olla, mando o meu mensaxeiro diante de ti, para que prepare o teu camiño.

Tede por seguro que non naceu de muller ninguén meirande ca Xoán Bautista, aínda que o máis pequeno no reino dos Ceos é meirande ca el.

Meditación

Á pregunta de Xoán responde Xesús dunha maneira ben sinxela e clara, facendo ver a que cousas se está el dedicando: atender a uns enfermos/as, que, por seren tales, eran marxinadas sociais naqueles tempos, e anunciarlle á xente pobre a boa nova de Deus: que a súa hora estaba próxima, xa estaba aí. Xesús non facía máis ca cumprir aquilo que de si mesmo anunciara na sinagoga de Nazaré, cando afirmaba: “O Espírito do Señor está sobre min, porque el foi quen me unxiu para proclamarlles a Boa Nova á xente pobre. Mandoume para lles anunciar a liberación aos presos e a vista á xente cega, para lles dar liberdade ás persoas asoballadas e proclamar o ano de graza do Señor” (Lc 4,18-19). Xesús explícase a si mesmo e a súa tarefa. Xesús respóndelle a Xoán e a todas as persoas que con Xoán nos queiramos preguntar: quen, que xente, que comportamentos, que prácticas nos levan cara á hora de Deus, cara aos tempos de esperanza? As persoas, os grupos, as prácticas que nos leven dunha maneira cha cara ao amor solidario. Non fai falla darlle moitas voltas á cabeza para saber se andamos ou non nas cousas de Deus, nas cousas de Xesús. Neste tempo noso, no que a crise aparece por todas as partes coas súas tristes consecuencias, a linguaxe sinxela de Xesús indícanos camiños serios de futuro. Como, desde cada un, cada unha de nós, como desde as nosas comunidades cristiás poderemos axudar a que a xente pobre, marxinal, se sinta recuperada, integrada, e non só con formas de caridade, senón tamén coa seriedade de funcionamentos sociais xustos?

Se primeiro Xoán pregunta por Xesús, despois é Xesús o que afirma de Xoán algunhas cousas importantes, que definen o seu carácter profético, e que nos poden axudar a entender, para logo tamén practicar, que é iso de levar no corazón a paixón por Deus e pola xente, que é iso de ser profeta. Xoán non é unha cana abaneada polo vento, é dicir, non é alguén superficial, sen criterio, sen fundamento, abaneado polos ventos das comenencias propias, dos falares da xente, levado para aquí e para acolá polo medo, pola aprobación ou non da xente poderosa. Esta maneira de ser de Xoán parécese moito á do mesmo Xesús, segundo o describían nunha ocasión algúns fariseos e partidarios de Herodes: “sabemos que es sincero, que ensinas o verdadeiro camiño de Deus e que non andas con miramentos, porque non te deixas levar polos respectos humanos” (Mt 22,16). As nosas comunidades cristiás son escolas onde se aprende a vivir desta maneira?

Oración

Grazas, Deus noso, por Xoán Bautista,

coa súa fe fonda e radical,

coa súa esperanza acendida,

co seu apego firme pola xustiza,

coa súa crítica a cantos usaban o poder

para abusar da xente pobre,

para satisfacer as súas comenencias.

Grazas, Deus noso, por Xoán Bautista,

coa súa vida austera e vigorosa,

co seu distanciamento dos ricos e da riqueza,

coa súa vinculación entrañable coa causa de Deus,

coa causa do Mesías Xesús,

e coa causa do pobo que este viña a defender.

Grazas, Deus noso, por Xoán Bautista,

e por todos os profetas e profetisas de onte e de hoxe,

nacidas, nacidos da semente de Xesús

ou de calquera outra semente humanitaria.

Grazas por todos os profetas e profetisas

que nos abren os ollos e o corazón,

que fan reverdecer as esperanzas,

que nos permiten crer e amar

coa humilde seguridade

de que nas nosas vidas pode haber festa,

de que o noso mundo pode ser por fin doutra maneira.

Acción

Seguramente coñecemos algunha persoa, home ou muller, na que descubrimos e valoramos certos trazos de profeta; xente forte, valente, que defende a causa de Deus, a causa do pobo humilde. Podémonos interesar algo máis por esa persoa, polo que fai. Podémonos achegar algo a el. Darlle grazas. Sumarnos ao seu traballo no que poidamos.

16 de decembro: luns da 3ª semana de Advento

Evanxeo: Mt 21, 23-27

Un día entrou Xesús no templo e mentes ensinaba acercáronselle os sumos sacerdotes e máis os senadores do pobo, para lle preguntaren:

—¿Con que autoridade fas esas cousas? ¿Quen che deu tal autoridade?

Xesús respondeulles:

—Vouvos facer tamén eu a vós unha pregunta e, se ma respondedes, daquela direivos con que autoridade fago estas cousas. O bautismo de Xoán ¿de onde era?, ¿era cousa de Deus ou dos homes?

Eles razoaban entre si dicindo: “Se dicimos que de Deus, preguntaranos ¿entón por que non crestes nel? E se respondemos que dos homes, témoslle medo ao pobo, porque todo o mundo ten a Xoán por profeta.” E contestáronlle a Xesús:

—Non o sabemos.

Xesús replicou:

—Pois eu tampouco non vos digo con que autoridade fago estas cousas.

Meditación

Xesús chamaba a atención. Xesús séguea chamando aínda hoxe. De feito, moita xente que rexeita a Igrexa, olla con respecto a figura e a obra de Xesús. Ante el podémonos facer preguntas, claro que si. As preguntas que lle fixeron os sumos sacerdotes e os senadores do pobo eran preguntas sobre o poder, sobre a autoridade. Eles movíanse en clave de poder, e preguntan polo poder. E por iso se acaban encerellando nas súas mesmas preguntas, por medo a perder poder ante o pobo.

Xesús, en cambio, movíase en clave de servizo, desapegado do poder. Por iso as preguntas que se lle poderían facer a Xesús, que estarían de acordo co seu espírito, poderían ser: ¿Como é que dis o que dis, que fas o que fas, non sendo persoa de poder? ¿A que nos provocas coas túas palabras, cos teus feitos? ¿Que nos pode estar dicindo Deus a través da túa palabras conmovedora? ¿Por que o pobo humilde te escoita e se emociona contigo? ¿Que fondura, que misterio hai en ti, que non somos quen de comprender? Paga a pena mirar, contemplar, seguir a Xesús.

Oración

Estamos agardándote, Xesús,

aínda que xa estás no medio de nós.

Cobizamos o teu rostro,

as túas palabras, os teus feitos de vida.

Sabemos que es

a gran bendición de Deus

para todas nós, para toda a humanidade.

Abrímosche as portas do corazón,

da casa, da comunidade,

para poder enriquecernos co teu servizo.

Queremos ser do teu grupo,

algo coma ti polo menos,

ao servizo do mundo enteiro.

Cóllenos da túa man.

Grazas, Xesús.

Acción

¿Como andamos pola vida: á defensiva ante quen nos desconcerta, ou con agradecemento porque haxa persoas que nos moven a dar pasos no persoal, no comunitario, no social? Podemos deternos un pouco para ver e cambiar o que o Espírito nos pida.

17 de decembro: martes da 3ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 1, 1-17

Libro da xenealoxía de Xesús Cristo, fillo de David, fillo de Abraham. Abraham xerou a Isaac. Isaac xerou a Xacobe. Xacobe serou a Xudá e máis os seus irmáns. Xudá, de Tamar, xerou a Peres e máis a Zarán. Peres xerou a Esrón. Esrón xerou a Arán. Arán xerou a Aminadab. Aminadab xerou a Naasón. Naasón xerou a Salmón. Salmón, de Rahab, xerou a Booz. Booz, de Rut, xerou a Obed. Obed xerou a Iexé. Iexé xerou o rei David.

David, da que foi muller de Urías, xerou a Salomón. Salomón xerou a Roboam. Roboam xerou a Abías. Abías xerou a Asá. Asá xerou a Ioxafat. Ioxafat xerou a Ioram. Ioram xerou a Ozías. Ozías xerou a Iotán. Iotán xerou a Acaz. Acaz xerou a Ezequías. Ezequías xerou a Menaxés. Menaxés xerou a Amón. Amón xerou a Ioxías. Ioxías xerou a Ieconías e máis os seus irmáns, en tempos da deportación a Babilonia.

Despois da deportación a Babilonia, Ieconías, xerou a Xealtiel. Xealtiel xerou a Zerubabel. Zerubabel xerou a Abiud. Abiud xerou a Eliaquim. Eliaquim xerou a Eliud. Eliud xerou a Elazar. Elazas xerou a Matán. Matán xerou a Xacobe. Xacobe xerou a Xosé, esposo de María, da que naceu Xesús, chamado Cristo.

Foron, logo, catorce as xeracións dende Abraham ata David, catorce tamén dende David ata a deportación de Babilonia, e catorce dende a deportación de Babilonia ata Cristo.

Meditación

Con esta cadea humana, certamente artificial, o evanxelista Mateo fálanos de Xesús como formando parte de dúas realidades: é humano, totalmente humano, tras del hai toda unha cadea ascendente que se remonta ao principio dos tempos; tal como nos pasa a calquera de nós. E ademais forma parte dunha longa tradición relixiosa, que paso a paso, con moitas fidelidades e infidelidades polo medio, foi avanzando e se fixo manifesta e lúcida no mesmo Xesús; tal como nos pasa tamén a calquera de nós, aínda que en nós, a lucidez non sexa tanta, e deixemos en escuridade o que para Xesús foi luz e transparencia plena. No material e no espiritual, na totalidade do noso ser, somos o froito de moita busca, de moito sacrificio, de moito gozo, de moito amor, que tanta xente, empezando polos nosos pais, nais, avós, avoas, foron poñendo ao noso servizo. No principio e no final deste recorrido histórico está Deus. Por iso o normal é que sexamos persoas moi, moi humildes, e moi, moi agradecidas.

Oración

Grazas, meu Deus,

por seres a fonte disto marabilloso

que somos;

por ser a forza que nos lanza

e o colo que nos acolle.

Grazas por todos os homes e mulleres,

que deron sangue e vida por nós.

Grazas por Xesús,

o máis humilde, o máis excelente.

Sempre así, meu Deus,

absolutamente humilde,

absolutamente agradecida.

Acción

Podemos repasar no que poidamos a lista dos nosos ascendentes, homes e mulleres que nos permitiron ser o que somos. Ver as súas fotos, recordar os seus feitos, adiviñar os seus soños e amores, dos que nós somos herdeiros/as. Agradecer as súas vidas.

18 de decembro: mércores da 3ª semana de Advento

Evanxeo: Mt 1,18-24

O nacemento de Xesús Cristo foi así: María, a súa nai, estaba prometida a Xosé; pero antes de viviren xuntos apareceu ela embarazada por obra do Espírito Santo. Xosé, o seu prometido, home xusto, como non a quería aldraxar, decidiu repudiala secretamente. Xa tiña pensado facelo así, cando o anxo do Señor se lle apareceu en soños dicíndolle:

—Xosé, fillo de David, non repares en levar contigo a María, a túa prometida, que o que nela se concibiu é obra do Espírito Santo. María dará a luz un fillo e ti poñeraslle de nome Xesús, porque salvará o seu pobo de todos os seus pecados.

Todos isto aconteceu para que se cumprise o que dixera o Señor por boca do profeta:

Mirade, a virxe concibirá e dará a luz un fillo,

e poñeranlle de nome Emmanuel

(que quere dicir "Deus connosco").

Acordou Xosé do seu soño, fixo tal como lle mandara o anxo do Señor e levou consigo a súa prometida.

Meditación

Os primeiros homes e mulleres cristiás quedaron moi impresionadas  pola figura de Xesús, pola súa palabra, pola súa vida totalmente fiel a Deus, totalmente entregada en servizo á xente, e preguntáronse como sería posible que un home así dese aparecido entre nós, que normalmente somos tan fráxiles, tan inconsistentes, tan atentos ao noso e punto. E chegaron á acertada conclusión de que Xesús non podía ser froito máis ca do Espírito Santo de Deus, que obra a través da normalidade humilde da vida: María, Xosé, os soños...

Este evanxeo ademais pode animarnos a non desesperar ante situacións complicadas que poidamos ter na vida. Invítanos a non acelerarnos, a escoitar o noso corazón, a acoller a palabra doutras persoas amigas que poden facer para nós como de anxos de Deus, a confiar en Deus, e por onde menos se espera xurdirá a luz. Porque é certo que Deus é sempre un Deus con nosoutros.

Oración

Grazas, meu Deus,

por teres acompañado a Xosé, a María,

e a tantos homes e mulleres ao longo da historia.

Grazas por seres un "Deus connosco",

alguén sempre achegado a nós,

sempre preocupado por nós,

sempre disposto a acompañarnos,

a abrir camiños,

a anunciar auroras,

a abrir esperanzas.

Grazas, meu Deus, grazas.

Acción

Se tes algunha dúbida sobre que facer ou non facer acerca de algo de certa importancia, non deixes de compartilo con alguén que che ofreza confianza. A luz de Deus chéganos con frecuencia a través de persoas que nos acompañan na vida.

19 de decembro: xoves da 3ª semana de Advento

Evanxeo: Lc 1, 5-25

Houbo no tempo de Herodes, rei de Xudea, un sacerdote chamado Zacarías, do grupo de Abías, casado cunha muller descendente de Aharón, chamada Sabela. Ambos eran xustos ante Deus, pois gardaban sen fallas os seus mandamentos e preceptos. Non tiñan fillos, por ser Sabela estéril e estaren os dous moi entrados en anos.

E resulta que, estando el exercendo o sacerdocio cos da súa quenda diante de Deus, tocoulle entrar no Santuario do Señor para ofrecer o incenso de acordo co ritual, mentres a xente do pobo facía oración fóra. Nisto, aparecéuselle de pé un anxo ado Señor á dereita do altar do incenso. Ao velo, Zacarías turbouse todo e encheuse de temor. Mais o anxo díxolle:

—Non teñas medo, Zacarías, que foi escoitada a túa petición, e Sabela, a túa muller, vaiche dar un fillo e vaslle chamar Xoán. Será para ti gozo e alegría e moita xente se alegrará polo seu nacemento. Será grande ante o Señor e non beberá nin viño nin licor. Desde o mesmo ventre da súa nai estará cheo do Espírito Santo. Converterá a moitos fillos e fillas de Israel ao Señor, o seu Deus. Camiñará diante del co espírito e poder de Elías, para reconciliar pais e fillos, para ensinarlles aos rebeldes o proceder dos xustos e preparar así un pobo ben disposto para o Señor.

Preguntoulle Zacarías ao anxo:

—E que probas diso me dás a min, que xa vou vello e a miña muller tamén xa pasa dos anos?

O anxo respondeu:

—Eu son Gabriel, o que estou preto de Deus; el envioume para falar contigo e darche esta boa nova. E fíxate ben, vas quedar mudo e non poderás falar ata o día no que aconteza todo isto, xa que non criches nas miñas palabras que se han cumprir no seu tempo.

E, mentres, o pobo agardaba por Zacarías e estaba sorprendido de que se demorase tanto dentro do Santuario. Cando por fin saíu, non podía falar, e a xente comprendeu que tivera algunha visión no Santuario. El facíalles señas, pero non falaba.

Cando rematou o tempo do seu servizo, foi para a súa casa. Días despois concibiu a súa muller Sabela, que durante cinco meses estivo escondida, dicindo para si:

—Isto é obra do Señor, que se dignou librarme desta miña vergonza pública.

Meditación

Se Xesús non podía senón ser cousa do Espírito, algo semellante pasou con Xoán o Bautista; tampouco aquel home xusto, que tanto tivo que ver na madureza humana e espiritual de Xesús, podía ser tal sen que a forza do Espírito andase polo medio. E o evanxeo cóntanolo así, con tanta graza, imaxinación e fondura a un tempo.

Este evanxeo invítanos a implicar toda a nosa vida en todo o que sexa xusto. Invítanos tamén a fiarnos de Deus sen medida, poñendo nas súas mans todas as nosas aflicións e vergonzas. Invítanos a crer que por debaixo da normalidade e do peso diario da vida podemos palpar e vivir unha presenza do Espírito de Deus, dando paz, dando forza, abrindo camiños onde todo parecía estar completamente pecho. Ese Espírito con frecuencia ten nome de persoas moi concretas que nolo fan evidente. Isto é o que fai posible que o Nadal exista.

Oración

Grazas, Pai noso, Nai nosa,

porque nos acompañas coa túa forza

nas horas de angustia e debilidade.

Grazas porque nunca nos deixas da túa man,

por moi mouras que se poñan as cousas.          

Nesta hora de incerteza

para a xente que queremos vivir e crer na aldea,

que saibamos acoller o teu Espírito

e colaborar con el.

Acción

Se sabes dalgunha persoa que estea pasando por un mal momento, achégate a ela e, como mellor poidas, dálle o teu apoio e invítaa a confiar tamén no que Deus mesmo lle dá.

20 de decembro: venres da 3ª semana de Advento

Evanxeo: Lc 1, 26-38

Sucedeu que aos seis meses (do anuncio do nacemento de Xoán Bautista) Deus mandou o anxo Gabriel a unha aldea chamada Nazaré, onda unha mociña prometida a un home da casa de David, que se chamaba Xosé; o nome da mociña era María.

O anxo entrou onde estaba ela e díxolle:

—Alégrate, chea de graza, o señor está contigo.

Ela turbouse con estas palabras, cavilando que podería significar aquel saúdo. O anxo continuou:

—Non teñas medo, María, porque ti gozas do favor de Deus. Mira, vas concibir no teu ventre e darás á luz un fillo, a quen chamarás Xesús. Será grande e chamarase Fillo do Altísimo, e o Señor Deus daralle o trono de David, seu pai; reinará por sempre na casa de Xacob e o seu reinado non terá fin.

María respondeulle ao anxo:

—E como pode ser isto, si non convivo con ningún home?

O anxo contestoulle:

—O Espírito Santo baixará sobre ti e o poder do altísimo cubrirate coa súa sombra; por iso o que vai nacer de ti será santo e chamarase Fillo de Deus. Aí tes a túa curmá Sabela, que concibiu un fillo na súa vellez, e xa está de seis meses a que consideraban estéril, pois para Deus non hai imposibles.

María contestou:

—Pois aquí está a escrava do Señor: que se cumpra en min canto dixeches.

E o anxo marchou de onda ela.

Meditación

É algo moi fermoso ver que as grandes cousas de Deus se desenvolven moi especialmente en persoas humildes, en medios humildes. María era unha simple muller de aldea, ignorante en moitísimas cousas, pero sabia en levar a vida adiante, sabia en traballar, en amar o seu mozo Xosé, sabia en atender as fonduras do seu propio corazón e en telo aberto ás sorpresas de Deus.       

O que María viviu é o que dalgunha maneira vivimos todos, todas nós. Coma ela somos persoas que gozamos do agarimo total de Deus, porque Deus non sabe querer soamente a anaquiños poucos. Coma ela somos persoas invitadas a deixar que Deus tome carne en nós, que as cousas de Deus enchan as nosas vidas, os nosos pensamentos, as nosas accións. Coma ela contamos coa garantía do Espírito de Deus. Coma ela podemos dicir si ou non á proposta de Deus. Oxalá a saibamos imitar e poidamos dicir desde o fondo da nosa vida: aquí está tamén unha persoa disposta a que estas cousas fondas de Deus tomen corpo na miña vida.

Oración

Recoñezo que che teño algo de medo, meu Deus,

que a miña fe é cativa,

que dubido

á hora de darche entrada no meu corazón,

na miña vida toda.

Que o teu Espírito me aclare e me fortaleza,

para poderche dicir sempre “si”,

coa humilde convicción coa que cho dixo Santa María.

Acción

Observa a túa vida. Deus preséntasenos moitas veces na voz, nas propostas de diferentes persoas ou realidades que nos falan de cousas que saben a Deus: acompañar a alguén, participar en algo comunitario, sumarse a algunha protesta digna, rexeitar unha chamada ao odio, á vinganza, etc.  Case sen nos decatar, a diario estamos practicando iso do “si” e do “non” a Deus. Repara en como vives isto no día de hoxe.

21 de decembro: sábado da 3ª semana de Advento

Evanxeo: Lc 1, 39-45

Naqueles mesmos días saíu María con moita présa camiño da montaña, a unha vila de Xudea. Entrou na casa de Zacarías e saudou a Sabela. E en oíndo Sabela o saúdo de María, o neno brincoulle no ventre. Entón, chea do Espírito Santo, exclamou Sabela a grandes voces:

—Bendita ti entre as mulleres e bendito o froito do teu ventre. Quen son eu para que me visite a nai do meu Señor? Pois ao que chegou o teu saúdo aos meus oídos, brincou de alegría a criatura no meu ventre. Ditosa ti, que criches que se cumpriría canto che anunciaron de parte do Señor!

Meditación

É ben fermosa esa solicitude, esas présas de María por ir compartir coa súa parente Sabela o que estaba acontecendo na súa vida. É ben fermoso ver como tamén a Sabela se lle revolven as entrañas ao entrar en contacto coas cousas do Espírito. E de fondo está todo o que o Espírito é capaz de facer en nós, connosco, cando lle abrimos de par en par as portas do corazón, da vida.

Todas, todos estamos chamados a vivir e compartir cousas semellantes. Por Deus non queda. Polo Espírito non queda. De nós depende acoller ou non a proposta de Deus de deixar que as cousas do Espírito de Deus --todo o que ula a coidados e solidariedades-- tomen corpo, collan carne, na nosa existencia diaria. De nós depende gozar ou non compartindo entre nós o que o Espírito vai facendo florecer nas nosas vidas.

Oración

Bendita ti entre as mulleres, María visitadora,

e bendito o froito do teu ventre, Xesús!

Bendita ti, Sabela acolledora,

por saberes captar e espallar os ecos do Espírito!

Bendita a inmensidade de mulleres

que xeraron e pariron vida de mil maneiras!

Benditos todos nós,

invitados a facer que a vida floreza nas nosas mans

para ben, sobre todo, de quen de menos vida goce!

Acción

Visita a alguén que necesite ser visitada. Comparte bens materiais e espirituais que a vida che foi poñendo nas mans. E cantade algo xunt@s.