29 de
marzo: domingo 5º de Coresma
Evanxeo: Xn 11, 1.45. Breve: Xn
11,3-7.17.20-27.33b-45
As irmás de
Lázaro mandaron dicirlle a Xesús:
—Señor, mira, o
que amas está enfermo.
Ao oílo, dixo
Xesús:
—Esta
enfermidade non é para a morte, senón para a gloria de Deus, a fin de que por
ela se glorifique o Fillo de Deus.
Xesús queríalles
moito a Marta, á irmá dela e máis a Lázaro. Aínda que oíu que este estaba
enfermo, deixouse estar aínda por dous días no sitio onde se atopaba. Despois
disto, díxolles aos discípulos:
—Vaiamos outra
vez a Xudea!
Cando chegou
Xesús, atopouse con que Lázaro xa levaba catro días no sepulcro. Cando oíu
Marta que Xesús estaba chegando, saíulle ao encontro. María, en cambio, quedou
na casa. Díxolle entón María a Xesús:
—Señor, se ti
estiveses aquí, meu irmán non morrería; pero eu sei que aínda agora, Deus che
concederá calquera cousa que lle pidas.
Xesús díxolle:
—Teu irmán
resucitará.
Marta
respondeulle:
—Ben sei que
resucitará na resurrección, no día derradeiro.
Díxolle Xesús:
—Eu son a
resurrección e a vida. Quen cre en min, aínda que morra, vivirá; e todo o que
vive e cre en min, non morrerá endexamais. ¿Cres ti isto?
Ela respondeu:
—Si, Señor, eu
creo que ti es o Cristo, o Fillo de Deus, que había de vir ao mundo.
Ao ver Xesús que
ela estaba chorando, apertóuselle o corazón e, profundamente conmovido,
preguntou:
—Onde o
puxestes?
Contestáronlle:
—Señor, ven ver.
E Xesús botouse
a chorar.
Daquela
comentaban os xudeus: “¡Ai que ver como o quería!”
Pero algúns
deles dixeron: E logo este, que deu vista aos ollos dun cego, ¿non podía facer
que non morrese?
Xesús
estremeceuse de novo, chegou á sepultura. Era unha cova e tiña unha pedra por
riba.
Xesús ordenou:
—Arredade a
pedra.
Marta, a irmá do
finado, díxolle:
—Señor, xa
cheira, que leva catro días.
Xesús
contestoulle:
—¿Non che dixen
que se cres, verás a gloria de Deus?
Arredaron entón
a pedra. Xesús ergueu os ollos e dixo:
—Meu Pai,
chouche grazas porque me escoitaches. Eu ben sabía que ti sempre me escoitas,
pero díxeno pola sente que está aquí, para que crean que ti me mandaches.
E dito isto,
gritou con voz forte:
—Lázaro, ven
para fóra!
Saíu o morto;
tiña os pés e as mans atados con vendas e a cara envolta nun sudario. Xesús
ordenoulles:
—Desenleádeo e
deixádeo ir.
Meditación
A vida é o máis
fermoso que temos a xente, é o que máis apreciamos todos/as, agás algunhas
persoas moi rotas que chegan a desexarse a morte e ás veces a buscala pola
propia man. Todos, todas, desexamos vivir e vivir ben, e este desexo fondo que
hai en nós responde a esa sede de vida que Deus colocou nas nosas raíces. Agora
ben, hai vidas e vidas. "Iso si que é vida", dicimos ás veces; pero
tamén dicimos: "vaia vida máis pobre". Porque é certo, pode haber vidas desgraciadas, vidas baleiras, vidas amargas, vidas tristes,
vidas que non son vida, vidas mortas, vidas estragadas polo mal e pola maldade.
Seguro que non nos custa atopar arredor noso persoas nestas circunstancias. Igual
algún, algunha de nós mesmas podemos estar nesta circunstancia. E esas vidas ás
veces son así polo abandono das propias persoas, pero moitas veces sono tamén e
principalmente porque esas persoas sen vida son maltratadas pola xente que as
rodeamos ou incluso polos poderes públicos que deberían estar ao servizo delas.
Non está pasando moito diso nos tempos que vivimos? Xesús está a favor da vida,
con ganas sempre de poñer vida naquelas vidas, naquelas persoas e casas onde a
vida escasea. Somos algo coma Xesús na comunidade cristiá da que formamos
parte?
Pero tamén hai
vidas dignas, vidas abundantes, vidas felices, vidas auténticas, vidas
redondas, vidas cheas de ben e de bondade, vidas con semente manifesta de
eternidade, vidas que paga a pena vivilas. Igual a nosa entra neste grupo de
vidas. Oxalá! É posible que coñezamos persoas que levan unha vida así, e
felicitámolas por iso e sentímonos empuxados por elas a poder conseguir outro
tanto: poder vivir unha vida sa, no corpo e no espírito, unha vida recoñecida,
digna, ben integrada socialmente, alegre. Canto lle gusta isto a Deus, que é a
fonte de toda vida! Canto lle gusta a Xesús, que veu para que teñamos vida
abundante! Canto lle gusta ao Espírito, que permanentemente está alentando
camiños de vida! Quen se achega a unha comunidade cristiá, quen forma parte
dela, sería normal que se sentise sempre axudado/a a ter esa vida abundante que
Xesús soñaba para a xente que o rodeaba. O espazo cristián sería ben que foxe
un espazo de moita vida.
E que é o que
fai que unha vida sexa auténtica, abundante, feliz ou non? Os cartos poden
axudar a algunhas cousas imprescindibles para unha vida digna, e está ben que
os busquemos para esa finalidade; pero a vida auténtica non a producen os
cartos, e ben nos cadra tamén, senón soamente as persoas ricas poderían aspirar
a iso. O Evanxeo de hoxe anúncianos que Xesús é a fonte dunha vida auténtica,
forte, máis forte do que a mesma morte. E a vida Xesús viviuna rodeada de
humildade, de valentía, de apoio á xente marxinal, de servizo, de alegría, de
resistencia, de honradez total, de fidelidade total a Deus Pai, de empeño total
tamén pola xente, pola comunidade, polo pobo; e así tivo vida, ten vida e faise
para nós vida e resurrección. Quen cre neste Xesús, quen lle abre as portas,
terá vida a proba de bomba, a proba de morte. Nesta vida primeiro, vida
eterna cando chegue a hora.
No encontro da
Eucaristía podemos gozar, compartir, con Lázaro, Marta e María, a compaña de
Xesús, a súa palabra viva, os camiños para ter vida e a esperanza de tela e
tela en abundancia, agora e eternamente.
Oración
Que gozo verte,
Xesús,
unido en amizade
con veciñas e veciños,
indo ás casas,
comendo,
falando,
compartindo
ledicias e pesares!
Que podo facer
eu?
Que consolo dá
verte chorar,
porque che doe o
sufrimento alleo,
e amas a amigas
e amigos,
e buscas o
mellor para as súas vidas.
Que podo facer
eu?
Amabas a vida,
Xesús,
amábala e
servíala,
poñéndote sempre
do lado da xente que máis sufría,
que máis
esperaba cambios e melloras,
e comprometías con
ela a túa existencia.
Que podo facer
eu?
Soñabas con
persoas novas,
soñabas cun pobo
novo,
soñabas cunhas
relacións novas entre a xente,
marcadas polo
respecto e a comprensión,
pola tenrura e a
misericordia,
polo alento
mutuo para o cambio e a mellora.
Que podo facer
eu?
Tiñas unha
paixón entrañable pola xente,
por toda a
xente,
a todas e todos
lles sabias abrir novos camiños
de máis e mellor
fidelidade a Deus,
de máis e mellor
humanidade.
Que podo facer
eu?
Eras un pozo de
vida,
aberto a quen a
ti se quixese achegar,
ríos inmensos de
vida saían cada día das túas mans,
da túa palabra,
do teu corazón,
das túas
propostas, dos teus soños.
Que podo facer
eu?
Eras vida e
resurrección
ante as
situacións máis cegas,
ante vidas máis
rotas,
ante as
esperanzas máis fracasadas,
ante os corpos
máis maltratados,
ante as persoas
máis abusadas.
Que podo facer
eu?
Acción
Posiblemente
todos teñamos algún punto de morte nas nosas vidas; podémolo poñer ante a forza
de vida que Xesús nos ofrece. Posiblemente coñezamos persoas ou situacións
tamén todas pola morte; co apoio de Xesús, seguro que algo de vida lles podemos
aportar.
30 de
marzo: luns da 5ª semana de Coresma
Evanxeo: Xn 8, 1-11
Nunha ocasión
Xesús retirouse para o monte das Oliveiras. Pero á alborada presentouse outra
vez no templo e toda a xente veu onda el; Xesús sentou e empezou a ensinar. Os
escribas e fariseos trouxéronlle unha muller sorprendida en adulterio, puxérona
no medio e medio e preguntáronlle:
—Mestre, a esta
muller collérona en flagrante adulterio. Na lei de Moisés mándasenos apedrar as
adúlteras. ¿Ti que dis?
Preguntábanllo a
mala fe, para teren así de que o acusar. Pero Xesús, abaixado, escribía co dedo
na terra. Como lle seguían preguntando, ergueuse e díxolles:
—Quen de entre
vós non teña pecado que lle tire a primeira pedra. E, abaixándose outra vez,
escribía na terra. Pero eles, ao que o escoitaron, foron liscando un a un,
comezando polos máis vellos. Quedou Xesús só coa muller, que seguía no medio de
pé. Ergueuse entón Xesús e preguntoulle:
—Muller, ¿onde
van os que te acusaban? ¿Ninguén te condenou?
Ela respondeu:
—Ninguén, Señor.
Díxolle Xesús:
—Tampouco eu non
te condeno; vaite e dende agora non peques máis.
Meditación
O presente
relato ten unha viveza, unha intensidade e un dramatismo excepcional. Non hai
corazón que non se conmova ao introducirse na escena creada por Xesús, polos
teólogos e pietistas do momento coa muller adúltera arrastro, pola mesma muller
alí avergoñada e amedrentada ao máximo, e polo público expectante, disposto xa
a botar man de pedras para cumprir
exquisitamente coa lei que mandaba apedrar a “esta xente”, a “estas tales”. É
inmenso o mundo de sentimentos que se producen e que se entrecruzan ao longo da
escena: odio e indignación no nome da lei por parte de teólogos e
pietistas; vergoña e desespero por parte
da muller, que se ve nas últimas; malicia e egoísmo en quen pregunta non con
ánimo de aprender nin con ánimo de avanzar en solidariedade, senón empregando a
situación para impoñerse a Xesús e ás súas prácticas de perdón; sentimentos de
afecto e solidariedade en Xesús cara á muller; indignación no mesmo Xesús
contra a cegueira dos líderes espirituais do pobo; vergoña da xente acusadora,
ao verse pillada na súa propia incoherencia; agradecemento e alivio na muller
perdoada e aberta a novas posibilidades; afecto inmenso en Xesús, non por ter
escorrentado os corvos que voaban xa sobre da presa, senón porque se creara
unha vez máis un espazo de perdón, no que as persoas quedaban incitadas a unha
nova maneira de situarse ante si mesmas, ante as demais, ante Deus, ante a
construción social.
Está ben que nos
enfrontemos co mal, para extirpalo do medio de nós, das nosas sociedades e
comunidades cristiás. Está ben que abramos os ollos para detectar cales son as
fontes maiores do mal, de xeito que poidamos atallalo oportunamente. Pero hai
demasiada tendencia a coller o outro, a levalo á praza pública, a demandar o
estrito cumprimento da lei contra as demais persoas, a lavarse as mans ante
todo o que acontece, descargando responsabilidades persoais e sociais, a coller
pedras verbais e mesmo físicas contra quen se poña a tiro, sen botar a ollada
ao propio corazón, ás propias ideas, á propia vida. E así é moi difícil
rectificar, reparar, reconstruír, abrir o presente persoal e social a novos
tempos que, polo demais, todos/todas necesitamos e todos/todas estamos
desexando.
Oración
Como a muller
pillada en adulterio,
de xeonllos no
medio da comunidade,
así eu ante ti,
Xesús.
Cos meus pecados
ao lombo,
coa miña vergoña
ao lombo,
así eu ante ti,
Xesús.
Recoñecendo os
moitos momentos
nos que coa
palabra, co silencio ou cos feitos,
me arredo dos
camiños que levan á vida,
así eu ante ti,
Xesús.
Deixándome
envolver e vigorizar
pola forza e
novidade do teu perdón,
así eu ante ti,
Xesús.
Comprometéndome
a andar contigo
con máis
humildade e coherencia,
estou ante ti,
Xesús.
Coa miña paz, co
meu silencio,
co meu corazón
fondamente agradecido,
estou ante ti,
Xesús.
Acción
É moi posible
que en máis dunha ocasión andemos acusando pola vida, sinalando co dedo á
demais xente e pechando os ollos ao mal
que sae do noso corazón, dos nosos feitos. Pode ser un bo momento para caer na
conta disto e cambiar o noso trato coa xente.
31 de
marzo: martes da 5ª semana de Coresma
Evanxeo: Xn 8, 21-30
Nunha ocasión
díxolles Xesús aos fariseos:
—Eu voume e
habédesme buscar e morreredes no voso pecado: onde eu vou, vosoutros non
podedes vir.
Dicían entón os
xudeus:
—E irase matar,
porque di “onde vou eu, vosoutros non podedes vir?
E seguiulles
dicindo Xesús:
—Vós sodes de
aquí abaixo, eu son de alá arriba; vós sodes deste mundo, eu non son deste
mundo. Díxenvos que habedes morrer nos vosos pecados; como non creades que “Eu
son”, morreredes nos vosos pecados.
Preguntáronlle
entón:
—Pero, logo, ti
quen es?
Xesús
contestoulles:
—O que vos veño
dicindo desde o comezo. Moito podería falar e condenar de vós; mais quen me
mandou é veraz e eu só lle falo ao mundo do que lle oín a el.
Pero eles non
coñeceron que lles falaba do Pai. Entón Xesús continuou:
—Cando ergades o
Fillo do Home, entón comprenderedes que “Eu son”, e que non fago nada pola miña
conta, senón que falo do que o Pai me ensinou. E quen me mandou está comigo;
non me deixou só, pois eu fago sempre o que a El lle agrada.
Ao dicir estas
cousas, moitos creron nel.
Meditación
Non nos interesa
debater teoricamente quen foi ou non foi Xesús, de onde veu ou de onde deixou
de vir. O que nos fai ben é achegarnos á súa persoa, á súa vida, entrar nela
dentro do posible, deixarnos tocar por ela, e experimentar o que Xesús é capaz
de facer en nós cando nos achegamos a el co corazón aberto, coa vida nas mans.
Se o facemos
así, caeremos na conta de que Xesús non é un bicho raro caído do ceo, senón
unha persoa humana coma nós, pero chea a tope do Espírito de Deus; sempre
obediente á voz de Deus que escoitaba de mil maneiras na vida, sobre todo
andando enredado coa xente máis débil; un home que falaba e facía sempre
conforme o Pai lle ensinaba na escola da vida; un home que sempre se sentiu
acompañado por Deus. Por iso a cruz non foi o lugar da súa derrota, senón o
lugar onde triunfou nel o ser de Deus que levaba no seu seo.
Oración
Veño á túa
escola, Xesús,
como sendo
neno/a ía á escola da miña mestra.
Veño á túa
escola,
para que me
aprendas
a facer non o
que a min me pete,
senón o que o
Pai do ceo nos ensina
a partir da vida
e da xente que nela nos acompaña.
Veño onda ti
para que me aprendas
a ser feliz coma
ti
pensando no ben
dos demais,
e traballando
polo ben común.
Veño onda ti,
Xesús,
para aprender
contigo
iso de sentirse
sempre ben acompañado por Deus,
aínda nas horas
de dor e escuridade.
Veño á túa
escola, Xesús,
sento no banco
cos meus compañeiros/as
e estou atenta,
en silencio, para aprender ben.
Acción
Seguro que no
día de hoxe nos pasaron cousas e vimos persoas que algo nos dixeron no nome de
Deus. Podiamos recapacitar nesas voces de Deus que así nos chegaron, e aprender
e medrar como persoas cristiás.
1 de
abril: mércores da 5ª semana de Coresma
Evanxeo: Xn 8, 31-42
Nunha ocasión
dicíalles Xesús aos xudeus que creran nel:
—Se permanecedes
na miña palabra, seredes de verdade discípulos meus, e coñeceredes a verdade e
a verdade faravos libres.
Eles
respondéronlle:
—Somos semente
de Abraham e endexamais non fomos escravos de ninguén; como, logo, dis ti “seredes libres”?
Respondeulles
Xesús:
—Con toda
verdade volo aseguro: quen comete o pecado é escravo. E o escravo non queda
para sempre na casa; o fillo queda para sempre. Logo, se o Fillo vos libera,
seredes libres de verdade. Ben sei que sodes semente de Abraham, pero tratades
de me matar, porque a miña palabra non prende en vós. Eu falo do que vin onda o
Pai, e vós facedes o que oístes de voso pai.
Eles
respondéronlle:
—O noso pai é
Abraham.
Xesús
replicoulles:
—Se fósedes
fillos de Abraham, fariades as obras de Abraham, mais agora procurades matarme,
a min, que vos dixen a verdade que oín de Deus; iso non o fixo Abraham. Vós
facedes as obras do voso pai.
Dixéronlle:
—Nós non nacemos
da prostitución, temos un pai, Deus.
Contestoulles
Xesús:
—Se o voso pai
fose Deus, amariádesme a min aporque eu veño e procedo de Deus. Pois non vin
por min mesmo, senón que el me enviou.
Meditación
Conta o
evanxelista algo que pasou entre Xesús e algúns xudeus que creran nel. Nós
tamén cremos en Xesús e por iso podemos tomar o que aquí se conta como dito
para nós. Unha cousa é crer simplemente, quedándose niso: son bautizado, figuro
como persoa cristiá, confésome cristiá, e mesmo cumpro con certas prácticas
relixiosas. Para Xesús iso é quedarse no primeiro paso, pouco nos aproveita.
Xesús fainos
unha proposta moito máis densa e proveitosa:
permanecer na palabra de Xesús, ser de verdade discípulos/as del,
coñecer a verdade e permitir así que a verdade nos faga libres. Isto é
desenvolver na nosa vida todo un proceso interior e exterior de marabillosas
consecuencias para a nosa vida. Permanecer na súa palabra, é dicir, ser
constante na aposta por Xesús, ou, dito con outras palabras, ser de verdade
discípulas/os del; isto permitirá coñecer, experimentar a verdade, a verdade de
Xesús, a nosa propia verdade nel, cousa que nos fará persoas libres a fondo,
sen trampas nin enredos. Oxalá!
Oración
Oxalá!,
oxalá, Xesús,
permanecese na
túa palabra,
na túa maneira
de falar,
na túa maneira
de vivir,
na súa paixón
polo débil,
sen recuar ante
nada!
Oxalá me fixese
de verdade discípulo/a túa,
sen dar por
sabida ningunha lección!
Oxalá coñecese a
fondo
a túa verdade en
min,
a miña verdade
en ti
sen simular
zonas escuras dentro de min!
Oxalá empezase a
camiñar
polo camiño
amplo da liberdade
que ti vivías e
transmitías, Xesús,
sen disimular
nunca as miñas escravitudes!
Oxalá!
Acción
Podemos ollar un
pouco para a nosa vida cristiá. Témola viva ou témola adurmiñada? Contentámonos
con mínimos ou dámonos a oportunidade de experimentar a verdade de Deus nas
nosas vidas? En que máis cousas andamos así pola tona, nas aparencias nada
máis?
2 de
abril: xoves da 5ª semana de Coresma
Evanxeo: Xn 8, 51-59
Nunha ocasión
díxolles Xesús aos xudeus:
—Con toda
verdade volo aseguro: quen fai caso da miña palabra non morrerá endexamais.
Entón dixéronlle
os xudeus:
—Agora si que
vemos que tes o demo: Abraham morreu e os profetas tamén, e ti dis: quen fai
caso da miña palabra non morrerá endexamais. Seica es ti máis ca o noso pai
Abraham que morreu? E os profetas tamén morreron. Por quen te queres facer
pasar?
Xesús respondeu:
—Se eu me dou
gloria a min mesmo, a miña gloria nada vale; pero quen me dá gloria é meu Pai,
de quen vós dicides que é o voso Deus. Pero non o coñecedes, mentres que eu si
o coñezo. Se dixese que non o coñezo, sería un mentireiro, coma vós; pero eu
coñézoo e axústome á súa palabra. Voso pai Abraham encheuse de ledicia na
esperanza de ver o meu día; viuno e alegrouse.
Dixéronlle entón
os xudeus:
—Aínda non tes
cincuenta anos e xa viches a Abraham?
Xesús
contestoulles:
—Con toda
verdade volo aseguro: antes que Abraham chegase a existir, “Eu son”.
Entón colleron
p0edras para llas tiraren, pero Xesús agachouse e saíu do templo.
Meditación
O evanxeo de
hoxe alértanos do difícil que ás veces resulta dialogar. Cada un está no seu
mundo, nas súas ideas, nas súas aspiracións, nas súas valoracións; non
escoitamos en verdadeiro silencio interior procurando entender que é o que me
di esa persoa que teño diante, cal é o seu mundo, cales son os seus valores, as
súas emocións; non nos escoitamos en verdadeiro silencio a nós mesmas,
procurando entender que son unha persoa quizais dominada por prexuízos,
por ideas, por sentimentos, por
intereses que me bloquean e me impiden abrirme á riqueza e variedade da vida, e
desa maneira abrirme tamén ao cambio, ao crecemento persoal.
O facemos coa
xente é normal que o fagamos tamén con Deus. Con san Xoán podemos dicir: se non
escoito e acollo a xente, a quen vexo, non vou acoller o Deus que non vexo.
Oración
Meu Deus,
ao teu lado
quero aprender
a calar,
a escoitar,
a acoller,
a valorar,
a agradecer,
a amar,
a comprometerme
ante todo o que
a vida me ofrece
na natureza, nos
animais, nas persoas,
no que pasa fóra
e dentro de min,
en todo,
en ti.
Grazas.
Acción
Se repasamos
algúns dos nosos encontros coa xente, igual vemos situacións algo semellantes á
que se conta no evanxeo. Por que nos resulta difícil entendernos? Que hai en
min que o impide?
3 de
abril: venres da 5ª semana de Coresma
Evanxeo: Xn 10, 31-42
Nunha ocasión os
xudeus volveron coller pedras para acantazar a Xesús. Xesús replicoulles:
—Moitas obras
boas fixen diante de vós de parte do meu Pai. Por cal delas me acantazades?
Respondéronlle
os xudeus:
—Non te
apedramos por ningunha obra boa, senón por blasfemia, pois ti, sendo home,
faste Deus.
Xesús
replicoulles:
—Non está
escrito na vosa Lei “Eu dixen: sodes deuses?” Se lles chamou deuses a aqueles
sobre os que veu a palabra de Deus –e non pode fallar a Escritura--, por que me
acusades de blasfemia a min, a quen o Pai santificou e mandou ao mundo, por
dicir que son Fillo de Deus? Se non fago as obras do meu Pai, seguide sen crerme.
Pero se as fago, aínda que non creades en min, crede nas obras, para que
comprendades e recoñezades que o Pai está en min e eu estou no Pai.
Unha vez máis
trataban entón de o prender, pero Xesús liscóuselles das mans. E foi de novo á
outra banda do Xordán, ao sitio onde estivera Xoán bautizando ao comezo e
permaneceu alí. E acudiron moitos onda el e dicían: “Xoán non fixo ningún
sinal, mais todo canto Xoán dixo acerca deste, era verdade.” E moitos comezaron
a crer nel alí.
Meditación
Xesús crea
conflito. Hai xente que ve as súas obras
e cre nel, e hai xente que nin vendo as súas obras lle dá fe. Tamén hoxe, entre nós mesmos, existe esta
división. Hai xente, entre a que nos contamos, que cre en Xesús, como unha
manifestación, unha revelación de Deus neste mundo polas súas obras. Pero hai
tamén moita xente, moita, que non cre en Xesús; igual mesmo admiran os seus
feitos, a súa chamada fonda á irmandade, á dignidade de todos, especialmente da
xente máis maltratada, pero non cren en Xesús como Fillo de Deus, e menos na
Igrexa.
É posible
remediar este conflito? Desde logo non a base de insultos, desprezos ou
pedradas. Quen seguimos a Xesús temos a responsabilidade grande de non agravar
ou deformar ese conflito con doutrinas torpes ou con prácticas relixiosas
decadentes; se hai conflito, que sexa
porque procuramos seguir o estilo de vida de Xesús, na súa maneira de sentir e
vivir a Deus, na súa maneira de respectar e defender a dignidade radical de
toda persoa.
Oración
Meu Deus,
sinto que o teu
Espírito me alenta
a respectar a
todas as persoas,
crean ou non
crean en ti,
sigan ou non as
pisadas de Xesús.
Meu Deus,
sinto que o teu
Espírito me anima
a adherirme a
Xesús,
en quen creo
como un home
totalmente un
contigo.
Que a miña fe
non te traizoe,
meu Deus.
Que a miña
maneira de vivir
axude a outras
persoas a achegarse a ti.
Acción
Queixámonos de
que a xente non cre, pero que facemos as persoas, as comunidades cristiás para
facer crible a nosa vida, o noso testemuño cristián? Vemos que podiamos cambiar
en algo?
4 de
abril: sábado da 5ª semana de Coresma
Evanxeo: Xn 11, 45-57
Daquela, moitos
dos xudeus que viñeran onda María, vendo o que fixera, creron nel. Pero algúns
deles foron onda os fariseos e contáronlles o que fixera Xesús. Entón os sumos
sacerdotes e os fariseos reuniron o Consello e dicían:
—Que imos facer?
Porque este home fai moitos signos. Se o deixamos así, todos crerán nel e virán
os romanos e quitarannos o noso lugar santo e máis a nosa nación.
Pero un deles,
Caifás, que era o Sumo Sacerdote aquel ano,díxolles:
—Non entendedes
nada. Non coidades que vos convén que morra un home polo pobo e non que pereza
a nación enteira?
Iso non o dixo
por súa conta, senón que, sendo Sumo Sacerdote aquel ano, profetizou que Xesús
había morrer pola nación; e non só pola nación, senón tamén para reunir os
fillos de Deus que estaban dispersos. Por iso aquel día decidiron matalo.
En consecuencia,
Xesús xa non andaba á vista entre os xudeus. Marchou para a rexión próxima ao
deserto, a unha vila chamada Efraím, e alí permanecía cos seus discípulos.
Estaba próxima a Pascua dos xudeus e subiron moitos daquela rexión a Xerusalén
antes da Pascua, para se purificaren. Andaban entón buscando a Xesús e, cando
estaban no templo, preguntábanse entre eles: “Que vos parece? Non virá á
festa?” Pero os sumos sacerdotes e os fariseos tiñan dada orde de que, se
alguén sabía onde estaba, que o comunicase para lle botaren man.
Meditación
A morte de Xesús
foi unha morte inxusta, e, como tal, nin foi querida por Deus nin polo mesmo
Xesús. O plan de quitalo de en medio obedecía ao medo a que o pensamento e a
práctica de Xesús collese corpo entre a xente, e iso cuestionase o
funcionamento das autoridades relixiosas do seu tempo e das prácticas
relixiosas que promovían. Ante Xesús podían recapacitar e cambiar, ou obcecarse
e acabar con el. Preferiron isto último. Pero curiosamente a morte coa que
pretendían anular a súa influencia converteuse nunha fonte de vida e de
esperanza para cantas persoas quixesen ser seguidoras del, e aínda para o mundo
enteiro.
Tamén nós
podemos acoller a palabra e a vida de Xesús ou resistirnos a elas. Podemos
acollelo de corazón, deixando que revolva e alente as nosas vidas, ou persistir
na nosa cegueira, pechándolle as portas a quen vén para enriquecernos coa súa
paz, coa súa forza.
Oración
En busca e
captura, Xesús,
así estiveches
ti,
como calquera
malfeitor común,
sen ter feito
máis ca ben.
En busca e
captura
quen nos buscou
apaixonadamente
para a maior
liberdade.
En busca e captura
para lle dar
morte
a quen era a
fonte da vida.
En busca e
captura, Xesús,
como tantos e
tantas irmás túas
de sangue
africana
que percorren os
nosos pobos e cidades.
En busca e
captura
agochándote
na máxima dor,
no máximo
servizo.
Acompáñote,
Xesús.
Acción
Igual nalgunha
ocasión temos a oportunidade de poñernos do lado dalgún inocente fronte ao
poder, fronte a quen abusa del. Podemos facelo por el, por Xesús que nel repite
a súa historia.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Reservámonos o dereito de determinar que comentarios non deben ser publicados co obxectivo de manter un diálogo respetuoso, enriquecedor e fluido.