Manuel Regal Ledo

  

BREVE MEDITACIÓN EN TEMPOS DE ALARMA

  

Que horas máis duras para tanta xente:

xente enferma, moribunda, morta,

xente medrosa, soa, desasistida,

fillos e fillas que non poden ir ver os seus,

sabendo que están en grande debilidade;

xente coidando, curando, con moito risco,

xente colaborando nas rúas de mil maneiras,

por oficio ou voluntariamente…!

Que inmensa fraxilidade a nosa,

pero tamén que inmenso afán de podela superar!

Persoas, esforzos, cartos,

Concellos, Comunidades, Estados,

o mundo todo en acción redentora!

Cada día palpando a nosa miseria e a nosa excelencia!

Todo envolto nun reencontrado alento de amor e de tenrura,

a quen multitudes lle chamamos dignamente Deus,

e a quen tamén multitudes lle chaman simple humanidade,

suscitada ou non polo medo ao peor.

A esta `marabillosa humanidade de carne e oso, sen nome,

ou a ese Deus con alma e corazón de pai ou nai amorosa,

podémolos invocar, escoitar, acoller e secundar

nesta hora de inseguridades, dores e mortes.

Para vernos sustentadas nestas horas de fraxilidade.

para podermos sacar de nós o mellor para o ben da xente máis aflixida,

para fortalecer a quen está ao pé da enfermidade, da dor, da morte,

e as persoas que deban estar retraídas e á espera.

Para que vivamos en total unión ante a gravidade do momento presente

sen distinguir razas, linguas, sexo, condición social,

credos relixiosos ou políticos.

Para que todo isto nos permita recapacitar sobre a nosa caducidade,

e, cando todo isto pase, que pasará

non esquezamos que somos po,

soamente redimible pola forza do amor solidario;

e poñamos a santa solidariedade universal como lei básica

das nosas normas, leis e constitucións,

como receitario básico de todos os idearios sociais, políticos e relixiosos.

Para valorar moito máis cousas tan humanas e cotiás

como é verse, conversar, bicarse, abrazar,

ollar con ollada fraterna a quen teñamos diante

sexa quen sexa, veña de onde veña.

Para reorientar o uso dos cartos, particulares ou públicos,

e poñelos sempre en primeiro lugar

ao mellor servizo dos coidados de toda a xente,

fuxindo de distingos, ostentacións e consumismos desordenados.

Para recoñecer pacificamente a nosa absoluta interdependencia

e facer dela unha entrañable riqueza cotiá

e non unha competitiva carreira de prepotencia egoísta.

Para valorar máis o retiro, a soidade, o silencio

espazos estes onde con frecuencia

os homes e mulleres batemos mellor coas nosas propias fontes

e nos volvemos máis sabios para a vida,

máis auténticos, máis pacíficos e pacificadores.

Para aprender desta amarga lección

unha nova maneira de sermos homes e mulleres

de sermos persoas, pobo e nación,

de tratarnos, de valorarnos,

de ollarnos á cara, de darnos as mans.

Que así sexa,

no nome da santa humanidade solidaria

ou no nome do Deus Pai ou Nai, fonte vigorosa de todas as apertas.