19 maio, 2021

Tempo Ordinario: 8ª semana

 


23 de maio: Domingo de Pentecoste

1ª lectura: Feit 2, 1-11
Salmo: 103, 1ab 2 24ac. 29bc-30. 31 e 34.
2ª lectura: 1 Cor 12, 3b-7. 12-13

Evanxeo: Xn 20, 19-23

Naquel día, o primeiro da semana, ao serán, estando pechadas as portas onde estaban os discípulos por medo dos xudeus, chegou Xesús e, poñéndose no medio, díxolles:

—Paz convosco.

Dito isto, mostroulles as mans e máis o costado. Os discípulos alegráronse, vendo o Señor. El díxolles outra vez:

—Paz convosco. Como o Pai me mando a min, tamén eu vos mando a vós.

E dito isto alentou sobre eles e díxolles:

—Recibide o Espírito Santo; a quen lles perdoedes os pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos.

Meditación

Este Evanxeo reproduce a primeira parte do Evanxeo do 2º domingo de Pascua. Sitúanos, polo tanto, unha vez máis, ante os catro elementos que constituíron o núcleo da sólida experiencia pascual das primeiras comunidades: 1) certeza firme dunha presenza de Xesús resucitado no medio da comunidade, madurada esa certeza a partir de experiencias persoais e grupais, froito da propia busca e disposición coroada polo regalo precioso de Deus; 2) experiencia fonda, fondísima, de paz e de alegría, fronte a calquera tipo de presión, de ameaza, interna ou externa; 3) conciencia de ter recibido unha misión, unha tarefa: a de estender a obra de Xesús, o seu Evanxeo, a súa aposta concreta polo Reinado de Deus, asumindo o estilo de vida de Xesús; 4) saberse envoltos no Espírito de Xesús, recibido gratuitamente, unha extensión viva de Xesús sobre as súas vidas, sobre o seu actuar, sobre as súas capacidades de reconciliar a fondo as persoas, de reintegralas na comunidade humana, na comunidade de Deus.

Coma membros dunha comunidade cristiá, como comunidade cristiá no seu conxunto, estaría ben que nos preguntásemos ata que punto estes aspectos foron desenvolvéndose nas nosas persoas, nas nosas comunidades durante este tempo da Pascua; para ver se vivimos soamente ao amparo das palabras, ou se realmente o que confesamos de palabra se vai incorporando pouco a pouca ás nosas vidas.

Pentecoste quere dicir cincuenta, cincuenta días pasados desde a noite/día da celebración da Pascua. Loxicamente dos catro aspectos subliñados na festividade de hoxe, Pentecoste, fixámonos especialmente no aspecto da concesión do Espírito Santo sobre as nosas vidas de persoas crentes. Rememoramos o acontecido naquel grupo de homes e mulleres amedrentadas que se foron sentindo arrebatadas por unha especie de euforia espiritual inexplicable. Euforia que era contaxio, que pasaba de uns a outros, de unhas a outras, de maneira misteriosa e viva, real e ben notoria. Euforia espiritual que non era senón o sentimento fondo e poderoso de saberse na onda de Xesús, descubrindo e revivindo o sentido da existencia de Xesús, dado de todo a Deus e á xente, sobre todo á máis débil e marxinal, e descubrindo tamén o sentido da propia existencia vinculándoa en corpo e alma á de Xesús, e, a través de Xesús, ao Deus maior e próximo do que Xesús fora testemuña viva.

Así nacía a comunidade cristiá, así nacía a Igrexa. Hai comunidade cristiá, hai Igrexa, cando somos capaces de reeditar no presente ese mesmo poderío do Espírito. É o vigor do Espírito o que fai e sostén a comunidade cristiá e non as leis, as normas, as regras que nos damos ou impoñemos, aínda que algunhas destas sexan nalgunha medida tamén necesarias.

O Espírito énos dado, segundo afirma o Evanxeo, entre outras cousas coma unha capacitación maior para poñer reconciliación fonda no propio corazón, no corazón de cada persoa e no corazón da comunidade cristiá e aínda da sociedade. Os cristiáns e cristiás somos xente reconciliada ao servizo da reconciliación. Non leamos isto coma unha simple atribución aos sacerdotes do poder de perdoar pecados. Isto foi unha derivación posterior que a Igrexa fixo. Pero o importante é ese poderío que cada un, cada unha de nós ten para crear vivencias e estruturas de paz no propio corazón, no das demais persoas e no do conxunto da sociedade.

A nosa sociedade en crise é basicamente unha sociedade non reconciliada. Diariamente coñecemos e padecemos as tensións derivadas diso. Soñar cunha reconciliación no Espírito para a nosa sociedade convulsa pide achegarnos con realismo a aspectos moi simples e necesarios para a vida de cada día (pan, escola, menciñas, traballo, democracia real, ...) , pero, polo menos para as persoas que nos sentimos cristiás, iso non será nunca posible se non nos deixamos coller, sorprender e arrastrar por esa forza de ben e de bendición, de renovación e de protesta que sempre ofrece o Espírito de Xesús.

Preces

RECIBIDE O ESPÍRITO SANTO

Que o teu Espírito, Xesús, nos encha de paz e de alegría. Oremos.

Que nos faga fortes, valentes, para desenvolvernos coma ti no medio da complexidade do momento que vivimos. Oremos.

Que nos sintamos acompañados polo teu Espírito na hora de solidarizarnos coa xente que o está pasando mal nesta hora. Oremos.

Que o teu Espírito nos faga vivir en paz con Deus en nós, e nos faga xente de paz e de xustiza onde queira que vivamos e traballemos. Oremos.

Que recoñezamos e agradezamos o teu Espírito de vida presente nas nosas terras, nos nosos ríos, no noso aire, e nos faga firmes defensores da vida, da natureza, dos alimentos sans para todo o mundo .Oremos.

Que o teu Espírito nos empuxe a votar con liberdade nestas eleccións de hoxe, e a facelo apoiando ao partido que, ao noso ver, máis defende os dereitos da xente máis débil, e máis traballa por unha sociedade onde todos e todas teñamos as mesmas oportunidades e servizos. Oremos.

Oración
O teu Espírito, Xesús,
canto precisamos o teu Espírito!
Coma o pan de cada día,
coma o aire que respiramos,
coma a auga que bebemos,
canto precisamos o teu Espírito!

Espírito de ánimo e esperanza, Xesús,
nestas horas mouras,
cando hai moitas cousas que nos invitan á desilusión,
a deixarnos caer nos brazos do desalento,
e deixar que as cousas pasen e sexan,
aínda que pasen e sexan contra nós
contra os máis débiles da sociedade.
Canto precisamos o teu Espírito!

Espírito de indignación e de loita,
para protestar contra todo o que anula o ser humano
e o fai escravo das cavilacións dos poderosos,
para crear redes de información solidaria.
para construír vínculos de condolencia real,
para votar cos ollos postos na xente e nos pobos máis fráxiles.
Canto precisamos o teu Espírito!

Espírito de misericordia entrañable,
que nos amoleza os corazóns
e nos abra as carteiras,
para que ninguén se sinta só ou soa,
esmagada/o polas súas penas e cavilacións.
Canto precisamos o teu Espírito!

Espírito de perdón,
dado e recibido,
para que o mal non estenda sobre nós as súas redes,
para sermos libres a fondo,
para nacer coma criatura nova
para un mundo novo, para unha Igrexa tamén nova.
Canto precisamos o teu Espírito!

O teu Espírito, Xesús,
o Espírito de Deus,
que nos axude a sentirnos en Deus en todo momento,
amados/as por El, perdoadas/os por El,
recuperados/as por El,
na súa intimidade, na súa aperta, no seu colo,
na aperta e colo da comunidade.
Canto precisamos o teu Espírito, Xesús!
Acción

Escoitamos o Espírito de Deus dentro de nós. O Espírito de Xesús sempre está activo. Cómo persoa individual e como comunidade, ¿a que tarefa nos sentimos convocados por el neste momento da nosa vida?


24 de maio: Luns da 8ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Eclo 17, 20-28. Salmo: 31, 1-2. 5. 6. 7
Ano 2: 1ª lectura 1 Pe 1, 3-9. Salmo:110, 1-2. 5-6. 9 e 10c

Evanxeo: Mc 10, 17-27

Nunha ocasión, no preciso momento en que Xesús se puña en camiño, chegou un a correr, axeonllouse diante del e preguntoulle:

—Mestre bo, ¿Qué teño que facer para acadar a vida eterna?

Xesús contestoulle:

—¿E por que me chamas bo? Ninguén e bo, fóra de Deus. Xa sabes os mandamentos: Non mates, non cometas adulterio, non roubes, non deas falso testemuño, non defraudes, honra o teu pai e máis a túa nai.

El respondeu:

—Mestre, todas esas cousas gardeinas dende a miña mocidade.

Entón Xesús pousou nel a súa ollada chea de cariño e engadiu:

—Aínda che falta unha cousa: vai, vende todo o que tes e repárteo entre os pobres, e terás un tesouro no ceo; e despois ven e sígueme.

Ante estas palabras mudóuselle o rostro e marchou desconsolado, pois tiña moitos bens.

Xesús, mirando todo arredor, díxolles aos discípulos:

—¡Que difícil lles vai ser aos ricos entrar no Reino de Deus!

E os discípulos ficaron moi sorprendidos por estas palabras. Pero Xesús volveu a insistir:

—Fillos, ¡que difícil é entrar no Reino de Deus! É máis doado para un camelo pasar polo ollo dunha agulla, do que para un rico entrar no Deino de Deus.

Eles, aínda moi asombrados, comentaban entre si:

—Entón, ¿quen se vai poder salvar?

Xesús, mirando para eles fixamente, dixo:

—Si, para a xente é imposible, pero non para Deus, pois todo é posible para Deus.

Meditación

Quedou desconsolado o home aquel que se achegou a Xesús preguntándolle qué máis tiña que facer para ter unha vida densa, feliz, redonda, eterna. Pensando, seguro, que os moitos bens que tiña eran unha bendición de Deus, ¡cómo os ía repartir entre a xente necesitada e logo seguir a Xesús! Tamén os discípulos, escoitando a proposta de Xesús, se quedaron sorprendidos, asombrados. E seguro que todos e todas nós tamén.

Normalmente pensamos que ter vida con éxito, ter éxito na vida, é cuestión de acumular cousas: cultura, bens, diñeiro, vivendas, bo nome, fama, poder… Encher, encher, encher. En cambio a proposta de Xesús vai por baleirar, baleirar, baleirar. Baleirarnos por dentro e por fóra, para que dentro de nós quede espazo para a demais xente, para a solidariedade, para o comunitario, para o amor, para Deus, que é quen promove en nós todas estas cousas. ¿Hai que ser, logo, unha xente parva, analfabeta, miserable, para ser bo seguidor de Xesús? Non, porque hai unha cultura, un consumo, un manexo dos cartos, un uso da autoridade e aínda do poder desde a solidariedade e para a solidariedade.

A todas e todos se nos fai difícil entendelo e vivilo. Practicándoo é cando empezamos a ver que si, que é certo, que aí hai vida da boa, da que nunca remata.

Oración
Xesús, eu fíome de ti.
Aínda que me custe entenderte,
eu fíome de ti.
Aínda que o instinto me leve a sentirme seguro
rodeándome de cousas, de afectos de todo tipo,
fíome de ti.
Aínda que toda a propaganda me asegure
que só hai felicidade no moito ter e consumir,
eu fíome de ti.
Aínda que na Igrexa te anunciemos pobre
e con frecuencia te vivamos con gusto desde a riqueza,
eu fíome de ti.
E ao teu carón quero andar o prometedor camiño
que polo baleiro e a nada leva á solidariedade e á plenitude.
Xesús, coas miñas resistencias, fíome de ti.
Acción

Igual estamos pechados/as aos demais no tema dos cartos, ou non deixamos que ninguén ocupe o noso tempo de ocio, ou nunca imos a algunha charla sobre os problemas que outra xente poida ter, ou nunca participamos nunha manifestación apoiando algo xusto, ou nunca lemos o Evanxeo para poder coñecer ben as propostas de Xesús. Seguro que poderemos facer algo nalgún destes sentidos, sos ou en grupo.


25 de maio: Martes da 8ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Eclo 35, 1-15. Salmo: 49, 5-6. 7-8. 14 e 23
Ano 2: 1ª lectura: 1 Pe 1, 10-16. Salmo: 97, 1. 2-3ab. 3c-4

Evanxeo: Mc 10, 28-31

Nunha ocasión Pedro púxose a dicirlle a Xesús:

—Pois nós deixámolo todo e seguímoste.

Dixo Xesús:

—Tende por seguro que non hai ninguén que deixe casa ou irmáns ou irmás, ou nai ou pai, ou fillo ou leiras por causa miña e polo Evanxeo, que pase sen recibir agora cen veces máis en casas, irmáns, irmás, nai, pai, fillos e leiras, aínda que con persecución, e que no mundo futuro non reciba a vida eterna. E moitos que son os primeiros serán os últimos e moitos que son os últimos serán os primeiros.

Meditación

O evanxeo de hoxe é continuación do de onte. Ante a proposta de Xesús de deixalo todo para seguilo, Pedro afirma que o grupo de seguidores e seguidoras de Xesús deixárono todo e seguírono. Pensamos que a resposta de Xesús non hai que tomala ao pé da letra, como se quen deixe algo por seguilo vaia recibir unha chea de cousas. Baleirarse para encherse de máis cousas do mesmo tipo non tería sentido ningún.

Quen pola causa de Xesús se desprende de todas esas seguridades, ás que normalmente estamos tan atados, acaba atopando unha seguridade máis fonda que sustenta toda a súa vida; quen pola causa de Xesús enuncia a esas ofertas de benestar e felicidade, acaba atopando un benestar e unha felicidade maior, que non fraquea nin que teñamos que pasar por momentos de aperto. É esta unha fonda sabedoría de vida, que podemos aprender a vivir seguindo a Xesús.

Oración
Xesús, teño tanto que aprender de ti!
Hai tantas cousas túas que me descolocan!
Aquí estou en silencio ao teu carón.
Como todo home ou muller buscando fontes.
Como todo home ou muller soñando felicidades.
Xesús, teño tanto que experimentar contigo!
Aquí estou ao teu carón co corazón aberto.
Disposta a camiñar ao teu lado,
comprometido a amar e servir no que poida,
sentada a gusto entre as últimas.
Xesús, fai de min un instrumento dos teus soños.
Acción

Seguro que entre nós hai algunhas persoas desas que, para a opinión xeral, son das últimas. Fai o que poidas por pasar hoxe algún tempo con algunha delas. Faino co pensamento, co corazón de Xesús.


26 de maio: Mércores da 8ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Eclo 36, 1-2a. 5-6. 13-19. Salmo: 78, 8. 9. 11. 13
Ano 2: 1ª lectura: 1 Pe 1, 18-25. Salmo: 147, 12-13. 14-15. 19-20

Evanxeo: Mc 10, 32-45

Unha vez os discípulos subían camiño de Xerusalén e Xesús ía diante deles; os discípulos asombrados ían tras del con medo. El levou á parte aos Doce e empezou a falarlles o que lle ía acontecer:

—Vede que subimos a Xerusalén e van entregar o Fillo do Home aos sumos sacerdotes e máis aos letrados; condenarano a morte e entregarano aos pagáns; burlaranse del, cuspiranlle, azoutarano e logo matarano, pero aos tres días ha resucitar.

Achegáronselle os fillos de Zebedeo, Santiago e Xoán, e dixéronlle:

—Mestre, nós queriamos que nos fixeses o que che imos pedir.

El preguntou:

—¿E logo que é o que queredes que vos faga?

Contestáronlle:

—Concédenos que na túa gloria sentemos un á túa dereita e outro á túa esquerda.

Respondeulles Xesús:

—Vós non sabedes ben o que pedides. ¿Seredes capaces de beber o cáliz que eu teño que beber e recibir o bautismo que eu teño que recibir?

Respondéronlle:

—Somos.

Xesús replicou:

—O cáliz que teño que beber si que o beberedes, e tamén recibiredes o bautismo que eu teño que recibir, pero o sentardes á miña dereita ou á miña esquerda iso non depende de min o concedelo, senón que é para quen está reservado.

Ao escoitaren isto, os outros anoxáronse con Santiago e con Xoán. Entón Xesús chamounos e díxolles:

—Xa sabedes que os xefes dos pobos os tiranizan e que os poderosos os asoballan. Pero entre vós nada diso: quen queira ser importante entre vós que sexa o voso servidor, e quen queira ser o primeiro entre vós que sexa escravo de todos; porque o Fillo do Home non veu a que o sirvan, senón a servir e a entregar a súa vida en rescate por todos.

Meditación

Chama a atención a celeridade de Xesús camiñando cara a Xerusalén, onde sabía que o agardaba o conflito, a morte. Que de cousas fondas, esas que collen a vida toda, ían rebulindo na cabeza e no ánimo de Xesús! Compárteas cos discípulos que o acompañan, pero estes non entenden nada. Estaban asentados no vello esquema do poder, do mando, do señorío. Levaban xa un tempo con Xesús, pero non entraran no seu mundo, nos seus soños e proxectos. Así o transmiten os dous que lle piden honores, e así o transmiten os outros que se anoxan por unha pretensión á que tamén se consideran chamados.

Seguro que tampouco nós entendemos o de Xesús. É posible que saibamos repetir coa palabra os ditos de Xesús: quen queira ser importante que se faga persoa servidora, e quen queira ser primeiro/a, que se faga coma escravo de todos. Pero con moita frecuencia quedámonos na palabra. Xesús viviuno. Realmente andou entre nós como servidor ata morrer como tal por todos/as nós.

Oración
Que as túas palabras entren en min, Xesús,
e mobilicen todo o meu ser.
Que as túas palabras, feitas vida en ti,
se fagan vida tamén en min,
algo polo menos, Xesús.
Que asuma as dores de quen serve,
sen renunciar por iso ao servizo.
Que descubra o gozo de servir,
para facelo con paz, humildemente.
Que grande fuches no teu servizo, Xesús,
que humilde e marabilloso fuches!
Acción

Podemos fixarnos en persoas que sirvan a comunidade, o pobo, para agradecerllo. Podemos fixarnos en nós mesmos/as, para ver en que servimos e en que poderiamos facelo e non o facemos. Todo para avanza no servizo ao estilo de Xesús.


27 de maio: Festa de Xesús Cristo sumo e eterno sacerdote

1ª lectura: Xen 22, 9-18
Salmo: 39, 7-8a. 8b-9. 10-11ab. 17

Evanxeo: Lc 22, 14-20

Cando chegou a hora, Xesús púxose á mesa cos seus discípulos. Díxolles:

—Moito levo desexado comer esta Pascua convosco antes de eu padecer! Porque vos digo que xa non a volverei comer ata que chegue o seu cumprimento no reino de Deus.

E collendo unha copa, deu grazas e dixo:

—Tomade e repartídea entre vós, pois asegúrovos que non volverei beber do produto da viña ata que chegue o reino de Deus.

E collendo pan, deu grazas, partiuno e déullelo, dicindo:

—Este é o meu corpo, que se entrega por vós; facede isto en memoria de min.

E despois de cear fixo o mesmo coa copa, dicindo:

—Esta copa é a Nova Alianza sellada co meu sangue, que se verte por vós.

Meditación

Nunca Xesús se deu a si mesmo o título de sacerdote; nunca as persoas que o seguían de cerca nin os seus contemporáneos o tiveron por tal. Foi algo que posteriormente lle atribuíron por aquilo de ser o gran reconciliador das persoas consigo mesmas, entre si, con toda a creación e con Deus. Pero ese oficio así chamado sacerdotal non o exerceu en igrexas con determinados ritos, senón na vida, tratando coa xente, poñéndose do lado da súa dignidade total de parte de Deus. Unicamente ao final da súa existencia selou a súa traxectoria vital repleta de solidariedade con aquel xesto profético de partir e entregar o pan e o viño como sinais da súa vida convertida en servizo desde o nacemento ata a morte.

Benditos todas e todos nós, que recibimos os efectos positivos da vida de Xesús feita servizo. Benditos todas e todos nós, chamados a seguir os pasos de Xesús, honrando a Deus no altar da vida como o honraba Xesús. Benditos todos e todas nós, invitadas por Xesús a participar no seu rito eucarístico, facendo das nosas vidas pan santo e viño de bendición para gloria de Deus e o ben de quen nos rodea.

Oración
Grazas, Xesús,
por toda a túa vida
feita pan e viño
para mantenza nosa,
para ledicia nosa,
para liberación nosa.
Grazas, Xesús,
polo teu empeño incesante
por envolvernos sedutoramente
nas redes do servizo,
e facernos así
verdadeiramente libres,
verdadeiramente felices.
Grazas, Xesús,
por ti,
que te nos dás sen reservas
cada vez que comungamos contigo no corpo da pobreza,
ou no teu corpo empobrecido por nós.
Grazas.
Acción

Hoxe podemos reparar en que cousas estamos nós practicando con Xesús ese sacerdocio da vida, que el tanto nos aprendeu. ¿Con que palabras ou feitos fomos hoxe persoas de reconciliación?


28 de maio: Venres da 8ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Eclo 44, 1. 9-13. Salmo: 149, 1-2. 3-4. 5-6a e 9b
Ano 2: 1ª lectura: 1 Pe 4, 7-13. Salmo: 95, 10. 11-12. 13

Evanxeo: Mc 11, 11-26

Despois que a xente o aclamara, entrou Xesús en Xerusalén e foi ao templo. E logo de reparar en todo, como xa ía sendo tarde, saíu cos Doce para Betania.

Ao outro día, despois de saír de Betania, sentiu fame. Vendo de lonxe unha figueira cuberta de follas, achegouse por se acaso atopaba algo; pero non atopou nada fóra de follas, por non ser tempo de figos. Entón dixo:

—Nunca máis ninguén coma os teus froitos.

E os discípulos escoitárono.

Chegaron a Xerusalén, entraron no templo e empezou a botar de alí os tendeiros e compradores, derrubando as mesas dos cambiadores e os postos dos vendedores de pombas. E non permitía que ninguén pasase polo templo carrexando cousas. E púxose a ensinar dicindo:

—¿Non está escrito: a miña casa será a casa de oración para todos os pobos? Pois vós convertéstela en cova de bandidos.

Ao que o souberon os sumos sacerdotes e máis os letrados, buscaban o xeito de acabar con el, pois tíñanlle moito medo, porque todo o mundo estaba admirado de canto ensinaba. E á tardiña saíu da cidade.

Ao pasaren pola mañá cedo, viron a figueira seca dende a raíz. Pedro acordouse e díxolle a Xesús:

—Mestre, mira para aí, a figueira que maldiciches, está seca.

Xesús respondeu:

—Tede fe en Deus. Pois asegúrovos que se alguén lle di a este monte “arríncate de aí e bótate no mar” sen dubidar no seu corazón, senón crendo que se cumprirá o que di, así se fará. Por iso dígovos: canto pidades na oración, crede que o conseguiredes e darásevos. E cando esteades de pé facendo oración, perdoade, se algo tedes contra outros, para que tamén o voso Pai que está no ceo vos perdoe as vosas culpas.

Meditación

Non sabemos ben o que pasou coa ditosa figueira. Custa crer nun capricho de Xesús secando unha figueira que non daba froitos porque non era tempo de dalos. Poida que esteamos ante unha construción literaria simbólica: a figueira cuberta de follas, pero que non dá froitos, parécese a aquel sistema relixioso que tiñan os contemporáneos de Xesús, cheo tamén de moito rebumbio, de comercio, de compra e venda de animais sacrificados, de sacrificios estériles, porque na maioría dos casos non ían acompañados dunha vinculación limpa con Deus; todo era aparencia, fume, vaidade, e, no fondo, case unha burla de Deus. E Xesús cabreouse con todo aquilo e mesmo se puxo violento, porque estaba en xogo a honra do Deus a quen el tanto quería, e estaba tamén en xogo o acerto da xente á hora de ter unha experiencia relixiosa sa, positiva, liberadora.

¿Cabrearíase tamén Xesús connosco contemplando moitas das nosas movidas relixiosas: enterros, santuarios, misa das festas? ¿Miramos a maneira de ter unha experiencia relixiosa acertada, curadora, que honre a Deus e que realmente nos faga libres e solidarios en todo?

Oración
Xesús, mestre noso,
canto nos terás que corrixir,
canto nos terás que ensinar,
para atender a tratar a Deus coma un Pai ou Nai,
a tratar a xente coma irmá!
Xesús, mestre noso,
perdón polas moitas veces nas que tamén nós
xogamos coa honra de Deus,
xogamos coa honra da xente.
Xesús, mestre noso,
contáxianos o teu celo,
a túa rabia, a túa indignación
ante todo o que menospreza a Deus
menosprezando a vida da xente máis humilde
na que o mesmo Deus asenta coma nun templo.
Acción

Pensamos no que nos invitan a facer e facemos cando acudimos ás igrexas para algunha función. ¿Hai cousas chocantes, algunha clase de negocio, que, ao noso parecer, non honran a Deus? Con respecto, podemos protestar por iso ante quen corresponda.


29 de maio: Sábado da 8ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Eclo 51, 17-27. Salmo: 18, 8. 9. 10. 11
Ano 2: 1ª lectura: Xds 17, 20b-25. Salmo: 62, 2. 3-4. 5-6

Evanxeo: Mc 11, 27-33

Naquel tempo cando Xesús e os seus discípulos chegaron de novo a Xerusalén e mentres andaba polo templo, foron onda el os sumos sacerdotes, letrados e senadores e preguntáronlle:

—¿Con que autoridade fas esas cousas? ¿Quen che deu tal autoridade?

Xesús respondeulles:

—Vouvos facer unha pregunta nada máis e, se ma respondedes, dígovos eu con que autoridade fago estas cousas. O bautismo de Xoán ¿era cousa de Deus ou dos homes? Respondede.

Eles razoaban entre si, dicindo: se respondemos que é de Deus, vainos dicir: ¿e por que, logo, non o crestes? Pero ¿cómo imos responder que é dos homes? (Porque tíñanlle medo ao pobo, porque todo o mundo tiña a Xoán por profeta.) E respondéronlle a Xesús:

—Non sabemos.

Xesús replicoulles:

—Pois eu tampouco non vos digo con que autoridade fago estas cousas.

Meditación

Cando lle preguntan a Xesús “¿con que autoridade fas esas cousas?”, refírense neste caso ao comportamento de Xesús do día anterior tirando mesas, berrándolle aos tendeiros, reclamando respecto pola casa de Deus como casa de oración e non de negocio. ¿Quen lle daba realmente autoridade a Xesús para facer tales cousas? Pois non outra cousa, creemos, que ser un home fondamente libre, porque era un home fondamente asentado en Deus e no seu Espírito. Onde hai amor, hai liberdade. Por iso os homes e mulleres que son fondamente de Deus desconcértannos moitas veces con palabras e con decisións que rompen moito coas rutinas ás que estamos afeitos; que rompen moito tamén, sobre todo, con abusos, excesos, desprezos de todo tipo, cos que convivimos case se nos decatar.

Todas, todos estamos invitados por Xesús a participar nesta súa autoridade; a sermos persoas ben asentadas en Deus, e desde aí ser libres, superar medos, ousar falar, protestar, defender a verdade das cousas, da vida, dos feitos relixiosos, de todo.

Oración
Quéresnos libres, Xesús,
persoas libres e ousadas.
Pero canto medo hai dentro de nós
a ser verdadeiramente libres,
verdadeiramente nós!
Quéresnos libres, Xesús,
cunha identidade cimentada
na nosa máis fonda e limpa verdade,
no Deus maior que nos quere simples como somos,
pero amplas e expansivas como tamén somos.
Quéresnos libres, Xesús,
para falar e actuar en verdade,
de acordo co que sentimos,
de acordo co que queremos,
sen medos,
sen covardías,
a proba de críticas e desprezos.
Quéresnos libres, Xesús,
pero ben ves que receamos selo,
que preferimos vivir na cómoda escravitude,
na cómoda docilidade.
Pobres de nós!
Acción

Seguramente hai cousas nas que non nos sentimos libres, nas que actuamos pola presión social, polo que dirán. Podemos pensar nalgunha cousa desas e decidirnos a dar un paso adiante na nosa liberdade, actuando sen lle ter medo ao que diga a xente.




Ningún comentario:

Publicar un comentario

Reservámonos o dereito de determinar que comentarios non deben ser publicados co obxectivo de manter un diálogo respetuoso, enriquecedor e fluido.