Tempo Ordinario: 22ª semana

3 de setembro: Domingo 22 do tempo ordinario

1ª lectura: Xer 20, 7-9. Salmo. 62, 2. 3-4. 5-6. 8-9.

2ª lectura: Rom 12, 1-2

Evanxeo: Mt 16, 21-27

Nunha ocasión comezou Xesús a aclararlles aos seus discípulos que tiña que ir a Xerusalén, e que alí o ían facer padecer moito os anciáns, os sumos sacerdotes e os letrados; que o ían executar e que ao terceiro día había resucitar.

Pedro, colléndoo á parte, empezou a rifar con el, dicindo:

—“Deus te libre, Señor; a ti non che pasará nada diso de maneira ningunha.”

Pero el, volvéndose, díxolle a Pedro:

—“Arreda de min, Satanás! Ti es un tentador para min, porque non te deixas guiar por Deus sen´çon pola xente.

Entón díxolles Xesús aos seus discípulos:

—“Se alguén quere vir comigo, renegue de si mesmo, cargue coa súa cruz e sígame. Porque quen queira poñer salvo a súa vida, perderaa; pero quen a perda por min, encontraraa.

Pois de que lle serve a unha persoa gañar o mundo enteiro se arruína a súa vida? E que pode dar unha persoa en troco pola súa vida?

Porque o Fillo do Home ha vir na gloria de seu Pai cos seus anxos; entón pagará a cadaquén conforme á súa conduta.

Meditación

Este evanxeo ponnos diante catro contrastes, nos que podemos ver debuxado, por unha banda, o ser, o estilo de vida de Xesús, a súa maneira de ser fiel a Deus e á xente, e, pola outra, o que é máis normal entre nós. Ver os contrastes pode valer para descubrirnos na nosa realidade e para animarnos a avanzar no noso achegamento a Xesús, o noso irmán maior, guía e mestre.

Primeiro contraste. Non hai moitos días recibín a noticia de que uns científicos reconstruíran o que podería ser a imaxe máis probable de Xesús de Nazaré; reproducímola aquí. Desde logo non se parece nada a esas imaxes guapas, doces, atraentes, con barbiña ou sen ela, que circulan polos nosas mentes e devocionarios. Dubido da seriedade do traballo científico, pero o que é certo é que temos manipulado a imaxe física de Xesús, e, o que é moito peor, temos manipulado, e ata que punto!, o seu xeito de ser, o seu estilo de vida, a súa maneira de se situar no mundo, ante a vida e as súas realidades, ante os pobres, ante os poderosos. Témola manipulado, adaptándoa aos nosos gustos e criterios. Quizabes deixándonos levar polas palabras de Xesús que dicía de si mesmo que era “bo e humilde de corazón” (Mt 11,29), teñamos esquecido a outra cara da súa personalidade e vida: Xesús era conflitivo, e non por ningunha clase de desequilibrio persoal, senón pola paixón que tiña polo honor de Deus e polo honor de calquera persoa humana, sobre todo se era pobre e marxinal, cousas ambas que para el viñan sendo o mesmo. Nese caso facíase persoa de choque, de denuncia, e de conflito coas persoas e institucións, relixiosas e civís, que vía coma causantes desa falla de honor, viñese o que lle viñese enriba. Como vemos nós a Xesús, como o vivimos, que transmitimos del, coa palabra e cos feitos, na nosa comunidade cristiá?

Segundo contraste. O Evanxeo fálanos de salvar a vida, de perdela, de atopala, de arruinala. Que entendía Xesús e que entendemos nós por esas cousas? Que é para nós atopar vida, facer vida, vivir? Se pensamos, por exemplo, nuns pais respecto dos seus fillos/as, o que normalmente soñamos para eles/as, é que non batan con malas compañías, que se formen ben, que atopen un traballo digno, que casen, que fagan unha familia feliz, que sexan honrados, ... e xa non é pouco. Pero, para Xesús chegaría con isto? Entendía así el a vida? Sen quitarlle importancia a nada disto, Xesús poñería algo máis e ademais poñeríao como fundamental: que unha persoa non estea centrada nos seus intereses, no seu enriquecemento, na súa familia; que unha persoa pense nos outros, teña corazón para solidarizarse cos outros, para perder do seu para que outros vivan; que unha persoa por amor e solidariedade estea disposta a afrontar dificultades, a loitar, a sufrir, mesmo a morrer. Seguro que a cousa nos choca, Pero no fondo levamos dentro de nós esa mesma convicción, que manifestamos cando vemos o exemplo de persoas xenerosas, espléndidas, que o dan todo polos demais: Tareixa de Calcuta, Vicente Ferrer, ou aquel veciño ou veciña anónima que vemos amiga de pensar nos demais, de axudar. Chufámolos, valorámolos, vemos que iso si que é vida. Outra cousa é que despois nos animemos a andar tamén por eses camiños. Xesús, por propia experiencia, dinos que aí hai vida, e vida da boa.

Terceiro contraste. Fálanos del Xesús, cando se cabrea con Pedro e lle di: “non te deixas guiar por Deus senón pola xente”. Os criterios de Deus e os criterios da xente. A maneira de ver as cousas propia de Deus, a maneira de ver as cousas propias da xente, dos homes e mulleres que convivimos na parroquia, na sociedade. Polo contexto no que Xesús lle di isto a Pedro, e polo que lles explica a continuación aos discípulos, dá a entender que os criterios da xente son frecuentemente criterios de cubrirse as costas, de non arriscarse demasiado polos demais, de non enredarse nas cousas comunitarias, de non poñer o propio espírito, as propias habilidades ao servizo da comunidade, do pobo. En cambio os criterios de Deus son sempre criterios de amor solidario, de pensar nos outros, de ser persoa de servizo. Como bate un en cada caso co que é criterio humano e criterio de Deus? Coa reflexión, coa oración, falando con outras persoas con ganas de atinar na vida. Desexamos de verdade deixarnos guiar por Deus? Facemos o posible para acertar sempre co criterio, co gusto de Deus?

Cuarto contraste. Poñernos por diante de Xesús, pretendendo guialo a el, ou poñernos ao lado ou detrás de Xesús, deixándonos guiar por el. Pedro quixo poñerse por riba de Xesús, quixo darlle leccións de como vivir a vida, en relación con Deus, en relación coa xente. Non o facía por mal, queríalle evitar traballos a Xesús, pero vaia arrogancia! Xesús corrixiuno con palabras moi duras, e veulle dicir: mira, non me tentes, apártate de aí, se queres andar comigo, o teu lugar é o do grupo de seguidores e seguidoras que queren vir detrás de min. Non é doado poñernos simplemente coma discípulos e discípulas da Xesús, pero ese é o lugar máis apropiado para calquera membro dunha comunidade cristiá, empezando polo mesmo crego que a atenda. Como dixemos ao principio, sáenos moito querer manipular as palabras, a vida de Xesús, e acomodala aos nosos gustos, E así é como nos fomos debilitando coma persoas e coma comunidades cristiás. É a hora da volta a Xesús, máis ca nunca, coma xente que quere aprender, que se deixa guiar por Xesús no camiño da vida.

A celebración eucarística é un encontro comunitario, vivo, coa vida humilde, valente, conflitiva de Xesús, que o levou á morte, pero tamén á resurrección, ao triunfo da vida.

Preces

DEIXÉMONOS GUIAR POR DEUS!

Para imitar a Xesús e non lle ter medo ao conflito que nos pode vir por defender o ben, a verdade, a xustiza. Oremos.

Para encararnos por solidariedade santa coas políticas que hoxe afogan a xente máis carente de recursos. Oremos.

Para avanzar polos camiños novos, sorprendentes quizabes, que el nos vaia propoñendo nas nosas vidas. Oremos.

Para encararnos coas nosas propias resistencias, cos nosos egoísmos, cos nosos medos, co noso afán de seguridades. Oremos.

Para ter un corazón libre, para estar máis dispoñibles para as cousas comunitarias, sociais. Oremos.

Para atopar nel as fontes da paz e da alegría, do perdón e da ilusión renovada. Oremos.

Para comprender e alentar a quen tropeza, a quen ten medos, a quen recea, a quen non descobre a vida que hai en dar a vida polo ben da xente.Oremos.

Oración

Señor,

que non me coma a soberbia,

nunca, en nada, de ningunha maneira;

eu quero ir detrás túa,

no grupo dos teus seguidores e seguidoras,

un máis no medio da túa comunidade, do teu pobo,

aprendendo de todos e todas,

aportando os froitos que ti coidas en min.

Que o teu espírito me manteña firme na humildade!

Señor,

que me deixe guiar por Deus

—algo coma ti—

e non polos criterios dos seres humanos,

con tanta frecuencia sinalados por medos e covardías,

por intereses e comenencias.

Que o teu Espírito me manteña firme na fidelidade!

Señor,

que aprenda de ti

a maneira xusta de atopar a vida,

de coidala, de recuperala, de salvala,

entrando da túa man no rico e perigoso camiño

do abaixamento persoal,

en cruz e morte,

para que a familia, a comunidade, o pobo teña vida.

Que o teu Espírito me manteña firme na liberdade!

Señor,

que saiba defender tamén

—algo coma ti—

o honor de Deus,

o honor da xente marxinal,

o honor de todo o comunitario,

dándolles o corazón, o pensamento, a voz, as mans

ante todo o que os deshonra,

ante todos os que pisan a súa dignidade.

Que o teu Espírito me manteña firme na ousadía!

Acción

Coa man no corazón, non nos poñeríamos tamén nós do lado de Pedro, fronte a Xesús? Non nos temos posto máis dunha vez do lado de quen evita conflitos, de quen evita complicarse a vida escapando de implicarse no servizo de causas xustas? Que imos facer no adiante?

4 de setembro: Luns da 22ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: 1 Tes 4, 13-18. Salmo: 95, 1 e 3. 4-5. 11-12. 13

Ano 2: 1ª lectura: 1 Cor 2, 1-5. Salmo 118, 97. 98. 99. 100. 101. 102

Evanxeo: Lc 4, 16-30

E pasou que chegou Xesús a Nazaré, onde se criara, e o sábado entrou na sinagoga conforme tiña por costume. Ergueuse para facer a lectura e déronlle o libro do profeta Isaías. Abriuno e atopou unha pasaxe que dicía: “O Espírito do Señor está sobre min, porque El foi quen me unxiu, para proclamarlle a boa nova á xente empobrecida. Mandoume para lle anunciar a liberación ás persoas cativas, e ás cegas, a vista; para lle dar liberdade á xente asoballada e proclamar o ano de graza do Señor.”

Pechou o libro, devolveullo ao encargado e sentou. Os ollos de toda a xente da sinagoga fixáronse nel. E empezou a lles dicir:

—Hoxe cúmprese diante de vós esta pasaxe da Escritura.

E toda a xente asentiu, admirada polas palabras de graza que saían da súa boca. E dicían:

—Pero ¿non é este o fillo de Xosé?

El díxolles:

—Seguramente me recordaredes aquel refrán: Médico, cúrate a ti mesmo; fai no teu pobo todo canto oímos que fixeches en Cafarnaúm.

Pero el continuou:

—Asegúrovos que ningún profeta é ben recibido na súa terra. Tede por seguro que no tempo de Elías había moitas viúvas en Israel, cando o ceo estivo pechado durante tres anos e seis meses e unha grande fame anegou todo o país; pero a ningunha delas mandaron a Elías, senón a unha muller viúva de Sarepta, en Sidón. E moitas persoas con lepra había en Israel no tempo de Eliseo, o profeta, pero a ningunha delas curou, fóra de Naamán, o sirio.

Oíndo estas cousas, toda a xente que estaba na sinagoga se enfureceu; así que erguéronse, botárono fóra da aldea e levárono ata o alto do monte no que está edificada, coa intención de o guindaren embaixo. Pero el botou a andar polo medio deles e marchou.

Meditación

Resulta curioso este paso do asentimento e da admiración ao rexeite e ao odio que se deu nos veciños e veciñas de Xesús contra a súa persoa e contra a súa proposta de melloría radical para toda a xente en situación desamparada. Sóannos moi ben as propostas de igualdade, de respecto dos dereitos de todo o mundo, de consideración especial polas persoas máis vulnerables, pero deseguida se empezan a remover non sei que cousas no noso interior, e acabamos fuxindo desas propostas coma do lume. Por que?

Pode ser que non lle deamos credibilidade á persoa que nolas fai. Sempre as cousas foron así, sempre a xente empobrecida tivo que serrar por baixo, e ¿quen te cres ti para facer que as cousas cambien? “¿Non é este o fillo de Xosé?”, dicían os paisanos de Xesús. Pero pode ser tamén que propostas como as de Xesús –ás que ás veces se parecen algo as dalgúns nos nosos políticos— nos acaben collendo máis do que nos gustaría. Non é algo que vén de repente do ceo, por moito que sexa cousa de Deus. Vén de Deus, pero implícanos a toda a cidadanía, e empuxa a todo o mundo a entrar en cousas de respectar, de compartir, de tolerar, de facer máis común o que cremos absolutamente noso etc. E iso moitas veces non nos vai. Vémolo, por exemplo, co caso da xente refuxiada. Vémolo tamén coa xente delincuente que nos gustaría ver podrecer no cárcere. Vémolo no que nos custa poñer de primeira na atención social a toda a xente máis machucada pola vida.

Oración

Quero contaxiarme dos teus soños, Xesús,

e do teu Espírito para poder vivilos!

Quero contaxiarme dos teus soños,

e do aguante necesario para ilos realizando día a día!

Quero contaxiarme dos teus soños, Xesús,

e da sagacidade e prudencia que os fan posibles!

Quero contaxiarme dos teus soños,

e da compaña cálida de quen cre neles!

Quero contaxiarme dos teus soños, Xesús,

e da capacidade de sufrimento que permite cumprilos!

Quero contaxiarme dos teus soños,

e da ledicia polos pequenos progresos feitos!

Quero contaxiarme dos teus soños, Xesús,

quero contaxiarme de ti!

Acción

Podemos mirar se co que falamos e facemos estamos apostando algo por algún dos soños de Xesús. Damos grazas por iso e animámonos a seguir por aí.

5 de setembro: Martes da 22ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: 1 Tes 5, 1-6. 9-11. Salmo: 26, 1. 4. 13-14

Ano 2: 1ª lectura: 1 Cor 2, 10b-16. Salmo: 144, 8-9. 10-11. 12-13ab. 13cd-14

Evanxeo: Lc 4, 31-37

Nunha ocasión baixou Xesús a Cafarnaúm, vila de Galilea, e os sábados ensinaba á xente. Todo o mundo estaba sorprendido do seu ensino, porque falaba con autoridade. Había na sinagoga un home posuído polo espírito dun demoño inmundo, que pegou a berrar dando grandes voces:

—¿Que temos que ver contigo, Xesús de Nazaré? ¿Seica viñeches para acabares connosco? Ben sei quen es ti: o Santo de Deus.

Xesús ordenoulle:

—¡Cala a boca e bótate fóra dese home!

E o demo tirou por terra o home no medio da xente e saíu del sen lle facer mal. Toda a xente quedou abraiada e falaban entre si dicindo:

—¿Que terá a súa palabra? Dálle ordes con autoridade e poder aos espíritos malos e eles fanlle caso.

E a sona de Xesús estendeuse por todos os lugares daquela terra.

Meditación

Unha persoa endemoñada érao calquera home ou muller rota a base de carencias, de fames, de fallas de saúde física e psíquica, de rupturas afectivas, de desarraigo social, de exclusión relixiosa. Un paquete realmente destrutor. Quitemos a palabra “demo”, se queremos, pero caiamos na conta de que seguimos sendo moitos os homes e mulleres que temos rupturas fondas na nosa existencia.

Xesús ten para nós palabras con autoridade, palabras firmes, palabras que chegan ao fondo da alma, palabras alentadoras, palabras que devolven a esperanza e as ganas de poñernos ao labor de cambiar a nosa vida e de ir gozando con ese cambio. Palabras, en definitiva, capaces de refacernos por dentro e mesmo por fóra. Palabras capaces de desenvolver procesos en nós que nos leven ao gusto de vivir e de convivir. E todo isto sen quitarlle importancia aos moitos recursos para a saúde integral de que dispoñemos nas nosas sociedades modernas.

Oración

Xesús,

ti estás ao noso dispor,

sempre.

Atento ás nosas inquedanzas e angustias,

disposto a botar unha man,

e que man!

Disposto a botar lonxe de nós

os nosos particulares demos

que nos rompen por dentro e por fóra.

Tes forza e poder abondo

para refacer vidas,

para recompoñer convivencias,

para restaurar ilusións persoais e colectivas.

Pero, ¿fiarémonos de ti?

¿Poñerémonos ao teu dispor,

como ti te pos ao noso?

Acción

¿Observamos na nosa vida persoal ou social, na comunidade cristiá, no pobo, algunha realidade negativa que poderiamos considerar como un demo para nós? ¿Poderiamos enfrontarnos a esa realidade negativa apoiándonos na autoridade, na forza de Xesús? Probemos, a ver.

6 de setembro: Mércores da 22ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Col 1, 1-8. Salmo: 51, 10. 11

Ano 2: 1ª lectura: 1 Cor 3, 1-9. Salmo: 32, 12-13. 14-15. 20-21

Evanxeo: Lc 4, 38-44

Un día, saíu Xesús da sinagoga e entrou na casa de Simón. A sogra de Simón tiña unha febre moi alta e pedíronlle por ela. El, achegándose a ela, ordenoulle á febre que a deixase, e deixouna. Deseguida ergueuse ela e púxose a servilos.

Á tardiña, quen tiña xente enferma de calquera doenza levouna onda el, e el, impoñendo as mans sobre cada home ou muller enferma, devolvíalles a saúde. De moitas desas persoas saían os demos berrando e dicindo: “Ti es o Fillo de Deus”. Pero el increpábaos e non os deixaba falar, porque sabían que el era o Mesías.

Ao abrir o día, saíu para un lugar arredado. Pero a xente buscouno e, chegando onde el estaba, trataba de retelo para que non os deixase. Mais el díxolles:

—Cómpre que tamén anuncie o reino de Deus noutras vilas, que para isto fun enviado.

E predicaba polas sinagogas de Xudea.

Meditación

Por onde andaba Xesús contaxiábase a saúde do corpo, do espírito, do ánimo. Xesús sempre atento ao benestar das persoas. Falando, si, que para anunciar a boa nova de Deus viñera; pero realizando en feitos de atención o que as palabras dicían. Podemos percibir que Xesús, que o de Deus anda connosco, se tamén nós nos sentimos persoas atendidas, curadas, vigorizadas por el. Podemos percibir que Xesús, que o de Deus anda connosco, se nos vemos persoas coidadoras, que espallamos saúde e alentos. Cando é así, por aí anda o “Fillo de Deus”, por aí andamos nós tamén como fillas e fillos de Deus.

Por onde andaba Xesús, andaba tamén o seu apego ao silencio, o seu gusto por arredarse da xente, para compartir con Deus vida e acción. Nel estaba o motor de todo o seu quefacer diario. Nel estaba o alento que empuxaba a ser firme e persistente na tarefa que traía entre mans. Todo moi sinxelo. Todo moi fondo e contundente. Todo ao noso dispor.

Oración

Gústame a túa maneira de ser, Xesús.

Asómbrame, pero gústame.

Descolócame, pero gústame.

Déixame en evidencia, pero gústame.

Vén, cólleme da man,

lévame contigo

aos tempos de silencio co noso Pai maternal,

ao encontro coidador coa xente vulnerable,

á participación social, comunitaria, política.

Lévame contigo

polos camiños do amor e do servizo

no meu medio sinxelo, aldeán, popular,

onde ti queiras,

como ti queiras.

Que eu non che falle,

como ti non me fallas a min.

Grazas, Xesús.

Acción

¿Na nosa vida estamos ao tanto dalgunha persoa vulnerable? ¿Estámola atendendo, acompañando no que poidamos, con respecto? Se non o estamos facendo, ¿poderiamos facelo con alguén que precise axuda, compaña?

7 de setembro: Xoves da 22ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Col 1, 9-14. Salmo: 97, 2-3ab. 3cd-4. 5-6

Ano 2: 1ª lectura: 1 Cor 3, 18-23. Salmo: 23, 1-2. 3-4ab. 5-6

Evanxeo: Lc 5, 1-11

Nunha ocasión, estando Xesús á beira do lago Xenesaret, mentres a xente se amoreaba ao seu redor para escoitar a Palabra de Deus, viu dúas lanchiñas que estaban na beira do lago. Os pescadores que desembarcaran delas lavaban as redes. Subiu a unha barca, que era de Simón, rogoulle que se arredase un pouco da terra e dende a barca, sentado, ensinaba a xente. Cando acabou de falar, díxolle a Pedro:

—Voga lago a dentro e larga o aparello para pescar.

Respondeulle Pedro:

—Mestre, pasamos a noite de faena e non demos collido un rabo de peixe, pero, xa que ti o dis, largarei o aparello.

Así o fixeron, e colleron tal cantidade de peixe que o aparello rebentaba. Fixéronlles entón acenos aos compañeiros da outra lancha para que lles fosen botar unha man. Foron e encheron as dúas lanchas tanto que, a pouco máis, van a pique. Vendo isto, Simón Pedro botouse aos pés a Xesús, dicindo:

—Señor, arreda de min, que eu son un pecador.

Porque tanto el coma os seus compañeiros quedaron aleutos con tanto peixe como colleran naquel lance. O mesmo lles pasaba a Santiago e máis a Xoán, fillos de Zebedeu, que eran compañeiros de Simón. E díxolle Xesús a Simón:

—Tranquilo, dende agora vas ser pescador de xente.

Daquela, varando as barcas en terra e deixándoo todo, seguírono.

Meditación

Na Igrexa, nas comunidades cristiás das parroquias, agora mesmo estamos bastante coa convicción de Pedro: “pasamos a noite de faena e non demos collido un rabo de peixe”. Esforzos inútiles. Fracaso na transmisión da vivencia relixiosa cristiá. Na sociedade a moita xente pásalle tamén o mesmo: sensación de que moitas cousas van mal, pero os esforzos acaban adoito en fracaso. Dígase situación de abandono do mundo rural; dígase situación laboral, dígase progresivo control do mundo dos cartos sobre a realidade social, política, sobre o presente e o futuro das nosas vidas.

O “milagre” de Xesús, ou o que fose, non debe levarnos a esperar que as cousas se amañen con milagres. Cómpre empezar por ver se o que facemos no civil e no relixioso para mellorar as cousas está ben pensado, ben programado, ben abastecido de recursos materiais e espirituais, ben avaliado etc. E ao tempo ver tamén se lle damos espazo na nosa vida, no noso espírito ao dinamismo de Xesús, á súa paixón pola xente. Ver se no silencio deixamos que o Espírito de Deus nos sande, nos baleire, nos capacite para o oficio de compartir coa demais xente a bondade de Deus que nos foi dada.

Oración

Grazas, Xesús,

pola xente toda que, coma ti, non cansa,

ou non se deixa levar pola canseira.

Grazas polas persoas

que terman da esperanza propia e allea

coa súa diaria faena por mellorar as vidas.

Grazas polos mil milagres

que a diario saen das mans de xente descoñecida

afeita aos coidados e á tenrura en todo.

Grazas por quen se detén,

observa e analiza,

programa e cumpre,

cala e reza,

para facer posible no mundo

o gozo da irmandade pola que ti segues soñando.

Acción

Observemos se ao noso redor hai persoas desas que persisten no seu afán por facer máis humano o mundo, máis servidora a Igrexa. Agradezámosllo. E de paso podemos mirar se nalgún intento bo nos deixamos levar polo desalento e abandonamos.

8 de setembro: Festa da Natividade de Santa María

1ª lectura: Miq 5, 1-4a. salmo 12, 6ab. 6cd

Evanxeo: Mt 1, 1-16. 18-23 (Breve: Mt 1,18-23)

Libro da xenealoxía de Xesús Cristo, fillo de David, fillo de Abraham. Abraham xerou a Isaac, Isaac xerou a Xacobe. Xacobe xerou a Xudá e máis os seus irmáns. Xudá, de Tamar, xerou a Peres e máis a Zarán. Peres xerou a Esrón. Esrón xerou a Arán. Arán xerou a Aminadab. Aminadab xerou a Naasón. Naasón xerou a Salmón. Salmón, de Rahab, xerou a Booz. Booz, de Rut, xerou a Obed. Obed xerou a Iexé. Iexé xerou o rei David.

David, da que foi muller de Urías, xerou a Salomón. Salomón xerou a Roboam. Roboam xerou a Abías. Abías xerou a Asá. Asá xerou a Ioxafat. Ioxafat xerou a Ioram. Ioram xerou a Ozías. Ozías xerou a Iotán. Iotán xerou a Acaz. Acaz xerou a Ezequías. Ezequías xerou a Menaxés. Menaxés xerou a Amón. Amón xerou a Ioxías. Ioxías xerou a Ieconías e máis os seus irmáns en tempos da deportación a Babilonia.

Despois da deportación a Babilonia, Ieconías xerou a Xealtiel. Xealtiel xerou a Zerubabel. Zerubabel xerou a Abiud. Abiud xerou a Eliaquim. Eliaquim xerou a Asor. Asor xerou a Sadoc. Sadoc xerou a Aquim. Aquim xerou a Eliud. Eliud xerou a Elazar. Elazar xerou a Matán. Matán xerou a Xacobe. Xacobe xerou a Xosé, esposo de María, da que naceu Xesús, chamado Cristo.

O nacemento de Xesús Cristo foi así: María, a súa nai, estaba prometida a Xosé; e antes de viviren xuntos apareceu ela embarazada por obra do Espírito Santo. Xosé, o seu prometido, home xusto, non a querendo aldraxar, decidiu repudiala secretamente. Tal era a súa resolución, cando o anxo do Señor se lle apareceu en soños, dicíndolle:

—Xosé, fillo de David, non repares en levar contigo a María, a túa prometida, que o que nela se concibiu é obra do Espírito Santo. Dará a luz un fillo e ti poñeraslle de nome Xesús, porque salvará o seu pobo de todos os seus pecados.

Todo isto aconteceu para que se cumprise o que dixera o Señor por boca do profeta:

“Mirade: a virxe concibirá e dará a luz un fillo,

e poñeranlle de nome Enmanuel

(que quere dicir “Deus connosco)”.

Meditación

A historia é lenta e solidaria. Cómpren séculos e séculos, cómpre xente e xente para que a humanidade avance, progrese. Cumpriu tamén o exercicio relixioso de moitas persoas, de moitas xeracións, ben empuxado e amparado silandeiramente polo Espírito de Deus, para que a cousa chegase a María e Xosé, para que a cousa chegase a Xesús; para que se dese o estoupido de luz e de vida que en Xesús de Nazaré se deu para proveito de todas as persoas que agora o gozamos. Ver as cousas así –e así pensamos que hai que velas— lévanos a ser persoas fondamente agradecidas, fondamente humildes; todo o que somos e temos debémosllo en boa medida a persoas e xeracións anteriores a nós.

María estivo aí no seu momento, cumprindo o seu papel, deixándose moldear en todo polo Espírito de Deus, facilitando a nacenza e a crianza humana e relixiosa dun neno que chegaría a ser o que foi grazas tamén á contribución de millóns de criaturas. Foi así fillo do Espírito dunha maneira moito máis humana e fonda –e por isto tamén divina— do que vulgarmente pensamos. ¿Saberemos estar cada un, cada unha de nós, no noso lugar, non lle fallando á demanda do Espírito, para que nada do ben de Deus morra en nós, para que o seu proxecto de irmandade total atope en nós humilde e fiel colaboración?

Oración

Bendita ti, María,

no teu nacemento, na túa natividade.

Cando naciches ti,

naceu a criatura máis guapa e santa do mundo.

Nove meses concibida por Ana,

coma unha de tantas,

froito dos amores de Ana con Xoaquín.

Nove meses alentada polo Espírito de Deus

que te facía filla de Deus,

como o somos cantas persoas vimos a este mundo.

Bendita ti, María,

tan humana, tan humilde,

tan entrañablemente querida por Deus,

como polo demais o somos todas as súas criaturas.

En ti achegábase a este mundo

a luz, a paz, o consolo de Deus ,

que no teu fillo Xesús tería rostro humano.

Bendita ti, María,

na túa natividade

todos, todas nos sentimos benditas e agraciadas.

Acción

Son moitos os pobos de Galicia que no día de hoxe honran a Santa María. Podemos participar nalgunha desas celebracións, honrando a María, agradecéndoa, comprometéndonos a andar tamén polos seus camiños de humilde fidelidade a Deus.

9 de setembro: Sábado da 22ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Col 1, 21-23. Salmo: 53, 3-4. 6 e 8

Ano 2: 1ª lectura: 1 Cor 4, 6b-15. Salmo: 144, 17-18. 19-20. 21

Evanxeo: Lc 6, 1-5

Pasando un sábado por unhas leiras sementadas, os discípulos de Xesús arrincaban espigas e comíanas despois de refregalas coas mans. Entón dixeron algúns fariseos:

—¿Cómo facedes o que non está permitido facer no sábado?

Respondeulles Xesús:

—¿Seica non sabedes o que fixo David, cando sentiu fame el e máis os seus acompañantes? Entrou na casa de Deus e colleu o pan das ofrendas, comeu el e deulles aos seus acompañantes, e iso que non lles estaba permitido comelo a eles, senón soamente aos sacerdotes.

E engadiu:

—O Fillo do home é o Señor do sábado.

Meditación

O exemplo de Xesús do comportamento do rei David é como se hoxe alguén argumentase que, tendo fame, unha persoa non ofende a Deus indo ao sagrario e comendo o pan santo da Eucaristía. Porque o Fillo do home é Señor do sábado. Porque o coidado do ser humano está por riba de calquera precepto relixioso, por sagrado que sexa. Porque o sábado e calquera outra norma relixiosa soamente valen se valen para servir ao crecemento e maduración das persoas e comunidades no corpo e no espírito. “Unha Igrexa que non serve, non serve para nada”, dicía xa hai ben anos o bispo Jacques Gaillot. Unhas prácticas relixiosas que non están ao servizo do benestar integral das persoas e da comunidade humana, non valen para nada. Xesús tíñao moi claro. Foi un dos grandes puntos de conflito coas autoridades relixiosas do seu tempo. Normal.

Oración

Canto necesito de ti, Xesús,

para ser un chisquiño radical

no que ti mesmo eras radical!

Canto necesito ese fondo aprecio polo ser humano,

por todo ser humano,

ata poñelo no centro

das miñas conviccións relixiosas!

Canto necesito da túa paixón cega por Deus,

da túa ollada limpa,

que te levaba a poñer o mesmo Deus

insultantemente

ao servizo de toda debilidade!

Canto necesito da túa coherencia

para non facer da miña radicalidade

unha simple arroutada verbal!

Acción

Podemos revisar a ver se temos claro que o que máis lle gusta a Deus, por riba de calquera práctica relixiosa, é que coidemos a xente que nos rodea con palabras e feitos. Tamén podemos revisar se a práctica relixiosa que teñamos nos está empuxando de veras a mirar moito polo coidado da xente, polo noso mesmo coidado, polo coidado da natureza.