18 de agosto: Domingo XX do Tempo Ordinario (C)

Evanxeo: Lc 12, 49-53

Comentario:

Por esta vez Xesús vén poñer un punto de incomodidade no medio da nosa posible tranquilidade do verán, das vacacións. Aínda que, contando con que haxa moita xente doída pola situación política, social que estamos vivindo, haberá moitos que acollan estas palabras de Xesús como o que son en verdade: unha auténtica bendición, unha chamada a darlle cara á vida de forma valente e apaixonada, coas consecuencias que iso nos poida traer a nivel persoal, familiar, social.

     Supoño que, en xeral, a todos e todas nos chocarán bastante estas palabras de Xesús, que falan de lume, de purificación, de apaixonamento, de tensións, de enfrontamentos, de divisións familiares. É frecuente que teñamos unha vivencia apracible da vida relixiosa, cristiá. O ideal cristián identificámolo moi a miúdo coa paz, coa tranquilidade, coa harmonía, co sosego. Que haxa paz, que non haxa conflitos, nin no interior de cada un de nós, nin no interior das familias, nin na sociedade. E non nos gustan nada xeralmente as persoas alborotadoras, conflitivas, as que crean divisións e enfrontamentos sociais. Parécenos que Deus nos dá a paz e nos chama á paz; e é certo, o mesmo Xesús nolo dicía: “Déixovos a paz, douvos a miña paz”, pero deseguida engadía tamén: “Eu non vola dou como o mundo a dá” (Xn 14,27).     

     Porque a paz pode ser unha paz falsa. A paz falsa pode ser o resultado obrigado dunha situación de dominio. Os que dominan, os que mandan, os que teñen o poder normalmente reclaman con insistencia esta paz: que esteamos quietiños/as, tranquilos/as, caladiños/as, soportando as cousas como están, que é como mellor están. Para eles, claro. A paz falsa pode ser tamén o resultado dun intento de construírnos como persoas desde nós mesmos exclusivamente, amarrándonos de forma dependente a moitas cousas de consumo, e desentendéndonos en cambio do grande aporte que nos poden dar outras persoas, familiares, veciños, veciñas, crentes, non crentes, desentendéndonos de Deus mesmo. Non hai paz sen humildade. Non hai paz sen comunidade. Por iso tantas veces, á hora da verdade, atopámonos sen paz, rotos/as, desconcertados/as, desesperados/as polo que nos acontece na vida: enfermidades, mortes, paro, rupturas familiares, etc.

     Non hai paz da boa, da auténtica, sen conflito, parece que nos quere dicir Xesús. Non hai paz sen apaixonamento. Non se constrúe unha persoa sen pasar por etapas de crise, de enfrontamento, de tensión; pásanos a todos, a todas, na vida. Non se constrúe unha familia sen momentos de disensión, de choque de ideas e de planes; o problema non é discutir, o problema será facelo sen respecto e con actitudes dominantes. Non se constrúe e mellora unha sociedade adaptándose sempre ao que vén dado de vello, senón tirando polas cousas para adiante, descolocando a moitos/as, aos que normalmente están mellor colocados na situación; o malo será cando, coma no momento presente, se descoloca aos que xa estaban en situación de fraxilidade, para afundilos máis. Non se constrúe unha Igrexa, unhas comunidades cristiás novas, sen que haxa conflito, sen que haxa “lío”, como dicía e pedía o Papa Francisco.     

     O “lío” é bo, pode ser bo, necesario, imprescindible. O conflito pode ser bo, necesario, imprescindible. Dínolo Xesús. Xesús foi un “liante”, aínda que nos custe dicilo e aceptalo. Xesús foi unha persoa conflitiva, aínda que nos custe tamén dicilo e aceptalo e esteamos constantemente rebaixando ao mínimo este aspecto sobranceiro de Xesús. Foi un “liante” apaixonado, desde o amor, desde a solidariedade, desde a dor pola sorte da xente máis débil e marxinada, desde o lume prendido no seu corazón polo lume grande de Deus que el veu traer á terra. E Xesús invítanos a entrar nesta vivencia apaixonada da existencia humana, da vivencia relixiosa.

     A celebración eucarística é un espazo de paz e de concordia, un espazo de comuñón. Pero un espazo tamén no que resoa con forza a memoria do Xesús conflitivo, morto, asasinado polos poderosos, e resucitado por Deus. Un espazo provocativo, como provocativas eran as palabras de Xesús. O lema do cristián non é fuxir do conflito, senón integrarse nel, se fai falla, e con forza, con paixón, para que o pan, a paz, o respecto, a consideración, os dereitos cheguen por igual ás casas de todos os veciños e veciñas. E a iso nos convida Xesús, apaixonadamente tamén.

Preces:

QUE NOS DEIXEMOS, XESÚS, EVANXELIZAR POR TI

• Para sermos contigo persoas mansas e humildes, pero tamén valentes e arriscadas. Oremos.
• Para sermos contigo xente de paz e xente de conflito, non por desequilibrios propios, senón polo empuxe do Espírito en nos. Oremos.
• Para non calar contigo ante calquera inxustiza que se dea ao noso redor, e implicarnos en todo o que ampara á xente máis débil. Oremos.
• Para sabermos, coma ti, expresar as nosas ideas e convencementos sen medo, dispostas a dialogar, pero sen deixarnos amedrentar. Oremos.
• Para contribuír contigo ao cambio necesario na nosa parroquia, na comunidade cristiá, na Igrexa, de xeito que a Boa Nova de Deus alede e renove a xente toda e a encha de esperanza para a vida. Oremos.

Pregaria

(Pensando na vida e na morte de Alexandre Bóveda, que o 17 de agosto do 1936, hai 77 anos, foi fusilado na Caeira, Pontevedra, sendo como era un home, un político, honrado, xusto, traballador, amante da xente débil, apaixonado por Galicia e os seus problemas e a súa xente, sen excluír a ninguén, crente convencido. Un verdadeiro santo, un verdadeiro mártir.)

Grazas, Deus noso, grazas,

por Alexandre Bóveda,

aquel galego nacido en Ourense no 1903,

pequeno de corpo,

grande de ánimo e de espírito,

para formarse e capacitarse coma persoa,

para poñerse ao servizo das causas xustas,

da causa dunha Galicia tan marxinada daquela,

e a través de Galiza da causa humana en xeral;

ao servizo, polo tanto, da túa causa,

da causa do Reino de Deus.

Grazas, Deus noso, grazas,

grazas por Alexandre Bóveda,

polo seu nivel de compromiso limpo e fondo,

honesto e transparente,

modelo para os políticos de onte e de hoxe

que tantas veces converten o seu poder

en servizo non ao pobo, senón ás súas comenencias.

Grazas, Deus noso, grazas,

grazas polo afán que el poñía sempre nas cousas,

polo esmero en formarse mellor para servir mellor,

polo que lle doían os problemas da xente humilde,

pola súa palabra cálida e vibrante,

pola seu sentido da organización para o pobo,

polo seu liderado quente e entrañable

(só con vinte e tantos, trinta anos),

pola paixón que poñía en todo canto facía.

Grazas, Deus noso, grazas,

grazas porque, coma Xesús, non fuxiu do conflito,

encarouno con humildade e valentía,

sen fuxir, sen esconderse,

sabéndose legal e limpo traballador do pobo,

sen nada que agochar, sen nada que disimular.

A derradeira lección do Mestre

Grazas, Deus noso, grazas,

grazas polos últimos momentos da súa vida,

pola derradeira lección do mestre,

tan semellante en tantas cousas á do mesmo Xesús:

33 anos tiña cando o mataron,

condenado inxustamente polos poderes represivos,

proclamando a súa inocencia,

perdoando sen mesura,

acariñando a vida, a familia, a Galicia, a España, o mundo,

con palabras e sentimentos serenos, fraternos,

confesando e comungando para vincularse fondamente a Xesús e á súa causa,

sabéndose chamado á resurrección

e a unha presenza nova no medio da súa familia e do seu pobo.

Grazas, Deus noso, grazas,

grazas por Alexandre Bóveda,

polo seu espírito que desde a Caeira en Pontevedra

se espalla fresco, humilde, vigoroso por toda Galicia

convocándonos á causa da Terra,

sen chulerías, sen exclusións, con orgullo, con valentía;

convocándonos no teu nome

á causa de toda a xente pequena, débil, marxinada,

e dos pobos que tamén o sexan.

Grazas, Deus noso, grazas,

grazas por Alexandre Bóveda,

grazas polo seu maxisterio humilde e potente,:

grazas pola chamada que a través del nos fas

para sermos homes e mulleres de pobo e terra,

para sermos así tamén homes teus, mulleres túas,

homes e mulleres de Deus.

Signo:

• Rostro de Xesús
• Algunha imaxe de conflito social.
• Unha foto de Alexandre Bóveda.
• O debuxo de Castelao, titulado: A derradeira lección do mestre.