28 de xuño: Domingo 13 do tempo ordinario (B)

Evanxeo: Mc 5, 21-43

Comentario:

Volvemos a unha lectura máis ou menos continuada do evanxeo de Marcos, para con el ir acompañando as nosas vidas no que teñan de ordinario e no que teñan de algo excepcional. De entrada, resulta marabilloso contemplar a este Xesús que cruza mares –lagos— e anda camiños envolto sempre entre a xente; foi, sen dúbida, unha opción “pastoral” del, era o seu estilo, ben distinto, por exemplo, do de Xoán Bautista, que optara por retirarse cos seus a lugares apartados, onde a xente, si quería, podería acudir. Xesús positivamente buscou estar coa xente, mesturado con ela, rozándose con ela, como queda ben de manifesto no evanxeo de hoxe. Esa era a maneira de que a alegría e os problemas da xente fosen tamén o seu pan de cada día; así, responder a esa alegría e a eses problemas, coa súa fonda forza de vida e de liberdade, converteuse tamén na súa principal tarefa diaria. Agora que tanto falamos e oímos falar de “nova evanxelización”, non estaría de máis volver a esta estratexia evanxelizadora de Xesús, de andar os camiños cada día coa xente do pobo.

Os estudos bíblicos máis serios recoñecen como dato histórico firme que Xesús era un “curandeiro”, tiña un don especial para, en moitos casos, mobilizar as enerxías todas da persoa, para que a propia persoa puidese facer un recorrido da enfermidade á saúde, do desespero á confianza, da marxinación á integración social, da morte á vida. O evanxeo de hoxe móstranos dous exemplos diso. Neste proceso a fe das persoas convértese en algo fundamental, non coma un tabú máxico, senón coma unha apertura e unha entrega da propia persoa necesitada a esas forzas de saúde e de vida que saían das palabras, dos xestos, da presenza de Xesús. Estar collido a fondo polo Espírito de Deus capacitaba a Xesús para o imposible. E todo isto podémolo vivir, experimentar nós hoxe. Aínda que non gocemos coa presenza física de Xesús, si podemos contar coa súa presenza espiritual.

O relato combina dous encontros diferentes: o habido con Xairo, xefe da sinagoga, por mor da enfermidade e morte da súa filla, e o habido cunha muller anónima, que padecía hemorraxias desde había ben anos, e, aínda que gastara todo canto tiña en médicos, cada día ía a peor. Se imos a unha celebración normal en calquera parroquia, é posible que, por razón de brevidade, esta segunda parte do relato non se lea, o cal é unha pena, porque a narración do vivido entre Xesús e a muller que padecía de hemorraxias ten unha fondura e unha intensidade excepcional.

O sangue menstrual era unha impureza naquela cultura relixiosa xudía. Co cal, aínda na normalidade da vida, a muller era obxecto de constante marxinación. Que curioso! O máis vinculado á vida, á nova vida, obxecto de distancias e marxinación! Ben pode ser un símbolo do longo proceso de marxinación da muller, vivido ata o presente nas nosas sociedades e na nosa Igrexa tamén. O feminino cobizado, explotado, abusado, culpabilizado, desprezado, sublimado, posto case sempre en segundo lugar, en base ás argumentacións máis variadas, insostibles e ridículas. E nesas andamos a día de hoxe, con estridentes mortes violentas un día si e outro tamén, e coa calada e persistente teima de manter formas de relación que alongan a dependencia. E Xesús rompendo moldes. Tocado, contaxiado pola marxinación da muller, recupéraa para a convivencia social e relixiosa; intégraa de novo. A fe da muller valeulle para recompoñer a súa vida. De Xesús saíu, sae, forza de curación e acompañamento cara á curación e a dignificación da vida. Un novo criterio, para unha “nova evanxelización”: acompañar o feminino, as mulleres, na súa busca de recoñecemento e de integración social e relixiosa.

Como individuos, como comunidade cristiá, podémonos preguntar cales son as carencias, as debilidades, as penas, os medos, as mortes que nos atan, que nos levan a vivir encollidos/as, tristes, desalentados. O evanxeo de hoxe invítanos a achegarnos con esa carga ao encontro con Xesús, e a facelo con fe; en Xesús, en Deus, no Espírito, hai forzas de vida e de ben que, sen meiguerías, nos poden envolver en procesos persoais e comunitarios que abran camiños de paz e de liberdade, de alegría e de esperanza.

Preces:

A TÚA FE SANDOUTE, VAITE EN PAZ

• Presentámonos diante de ti, Xesús, cos nosos medos, coas nosas covardías, cos nosos cansazos. Desexando recibir a túa forza, recordamos as túas palabras.
• Presentámosche a todas as mulleres ignoradas, desprezadas, violentadas, mortas pola cultura machista que temos. Desexando recibir a túa forza, recordamos as túas palabras.
• Presentámosche tamén a nosa Igrexa, tan receosa aínda con todo o feminino, coa sexualidade, para que tamén nisto se deixa converter polo teu Espírito. Desexando recibir a túa forza, recordamos as túas palabras.
• Presentámosche as rapazas novas que están sendo introducidas violentamente no mundo do comercio sexual e da prostitución, para que poidan vivir con dignidade a súa condición de muller. Desexando recibir a túa forza, recordamos as túas palabras.
• Presentámosche a todas as persoas que nos afanamos por estender o teu Evanxeo, para que saibamos andar os camiños da xente, coñecer a súa realidade e atendelas no que da vida lles doe. Desexando recibir a túa forza, recordamos as túas palabras.

Pregaria:

A dor de Xairo,

pola enfermidade e morte da súa filla.

A dor da muller que padecía hemorraxias,

pola súa vida proscrita, marxinada.

Vouche presentar na miña pregaria, Xesús,

as dores que eu sei da miña xente veciña.

As dores de N. e N.,

cando souberon da separación do seu fillo,

e unha mesta nube de inseguridade empezou a cubrir a súa existencia.

As dores de N. accidentado,

co corpo maltreito,

co ánimo encollido,

co receo de saberse ou non querido por ti.

As dores de N., enferma de cancro,

temerosa por si e pola súa familia,

como vai ser,

como vai quedar todo,

quen mirará polo home, polas fillas?

Estás ou non estás ti termando desas vidas?

As dores de N. e N. parados,

frustrados nas súas expectativas,

medrosos cara ao adiante, humillados,

para os que, se cadra, ti non significas nada.

As dores do N. e da N., casados e maiores,

sos case na vida,

angustiados polo día de mañá:

que vai ser de nós,

quen nos valerá?

As dores ocultas, caladas,

de aquel, de aquela a quen ves turba e pechada,

debullando fracasos –quen sabe?--,

contando e amoreando desilusións cada día.

Todas, todos, Señor,

eu con eles e elas,

desexando tocar un manto curador,

como fixera a muller do evanxeo,

desexando sentir unha forza nova recorrendo todo o corpo,

todo o propio ser,

desexando bater con alguén que che diga ao corazón:

fillo, filla, a túa fe sandoute,

vaite en paz,

curado, curada para sempre da túa doenza.

Teremos fe abonda, Xesús,

para achegarnos a ti,

para acoller e deixar que nos reavive a túa forza de vida?

Teremos fe abonda, Xesús,

para entregarnos á humilde tarefa

de buscar contigo e coa comunidade

camiños de vida e de liberdade?

Non estades mortas, mortos --disnos.

O que pasa é que estades a durmir.

Así que, rapaces, rapazas, arriba!

Signo:

• O rostro dunha muller, nova ou maior.
• O xesto de alguén colléndote do brazo para erguerte, para acompañarte.
• Un grupo de xente en actitude de botarse a andar, de arremeter con algo.